Morgen schijn ik in ernstige moeilijkheden verzeild te raken als ik op de radio de zenders Sky Radio, Radio 538, of Radio Noordzee wil opzetten.

Nu heb ik nog nooit naar die zenders hoeven luisteren, dus morgen ook niet.

En zo is dat probleem ook weer opgelost.

Een 360 graden panoramafoto vanaf de top van de Mount Everest.
Draaibaar met de muis.

Afgezien van wachten met laden scheelt deze link een hoop gedoe - ontberingen, kou en zuurstofgebrek.

Uitgedaagd door een jonge logé (‘Teken jij eens een auto?’), zette ik een pen op papier en verdomd - daar verscheen het vehikel dat ik op zevenjarige leeftijd vaak heb getekend.

Ik zou niet weten hoe ik een auto anders zou moeten tekenen.

‘Wat is dat?’, vroeg mijn vijfjarige logé, wijzend op de streepjes achteraan de auto.
‘Dat betekent dat de auto heel hard rijdt,’ legde ik uit. ‘Zoef en hij is weer voorbij,’ demonstreerde ik ook nog.

Frank gaf het huis dat hij net op zijn papier had gezet meteen een hoge snelheid mee.

Tegelijk schoot me mijn tweede grote tekentruc te binnen: de knallende uitlaat. Had ik ongetwijfeld gezien in een krantenstrip. 
Ja, zo heb ik tientallen auto’s voorbij laten puffen.

‘Is die auto kapot?’, vroeg Frank.

Mijn tekenvermogen is (al) teruggekeerd naar zijn uitgangspunt. Dit geeft te denken.

De eigendunk over mijn tekentalent is wel eens groter geweest.
Ik bewaar schetsboeken vol inktkrabbels die ik in 1959/60 vervaardigde.
Zwaar onder invloed van de Vijftigers, met name Lucebert, dacht ik het als beeldend kunstenaar ver te kunnen schoppen.

Om het tekenwerk goed te scheiden van mijn poëzie, nam ik het pseudoniem Philip Caen aan.
Verder dan publicatie in de schoolkrant - waarvan ik zelf hoofdredacteur was - heb ik het als tekenaar niet gebracht.

Als hoofdredacteur van Bieslog laat ik ze nog een keer zien. 
En net als toen denk ik: misschien is er een kunstkenner/galeriehouder die zegt: ‘Interessant werk. Heb je nog meer?’

Maar niet heus.

Wekker gezet op kwart over vijf.

Eerste gedachte na afgaan: waarom zou jij de mooiste foto van de zonsverduistering maken, terwijl duizenden topfotografen het ook proberen.

Wekkerwijzer doorgedraaid naar kwart over acht.

Op 4 januari 2011 gaat Bieslog het nog eens proberen.

Ach, het is ouwe koek, die oorlog.

En we weten heus wel dat in een campagne die oproept tot de strijd, de waarheid geweld wordt aangedaan en de dreiging schromelijk overdreven.

Maar de twee berichten in de krant van vandaag zijn het vastleggen waard.

Tegen de tijd van verkiezingen, waarin met de leugenaars kan worden afgerekend, is iedereen ze vermoedelijk toch weer vergeten.

Ha mensen!
Eigenlijk had ik er geen puf voor, maar ik heb me toch behoorlijk kwaad gemaakt.
Hebben jullie vandaag gelezen over de klimaatverandering in Nederland?

Het wordt warmer, dus komt er meer neerslag en dus zal de zeespiegel fiks stijgen.

Okay, maar mijn boosheid werd gewekt door het slot van het bericht:

In de 20ste eeuw zijn er 15 Elfstedentochten gereden, maar dat hadden er, achteraf gezien, 38 kunnen zijn!

Bedankt, heren ijsmeesters in Friesland! 
Door jullie angsthazerij hebben jullie mij en vele andere schaatsers op z’n minst tien Tochten der Tochten door de neus geboord.

Nooit heb ik een Elfstedentocht (uit)gereden. De keren dat het zou kunnen, kwam er iets tussen.
In 1985 werden mijn schaatsen in de trein naar Leeuwarden gestolen.
In 1986 had ik griep.
In 1997 kwam ik voor Sneek al ten val en moest met een hersenschudding opgeven.

Schandalig dat ik geen herkansing heb gekregen, alleen omdat een paar Friese ijsbobo’s hun dikke nekken niet durfden uitsteken.

Maar goed - het bericht eindigt hoopvol: deze eeuw zullen er 10 tot 26 kansen zijn. 
En als optimist ga ik voor de 26.

Het was vandaag echt te warm, maar ik kreeg enorme trek in een lekker potje trainen. Op de rollerskates uiteraard. Ik behoor tot de senior-skaters, maar, al zeg ik het zelf, ik skate menig jong dingetje compleet van de sokjes!

Nou heb ik vanmiddag via internet een gadget gevonden, waarvan ik er meteen 5000 heb besteld (paar).

Losse schaatsbladen! Zijn ze goed? Dacht het wel!

Want dat was altijd het heikele punt als de vorst intrad: je moest verschrikkelijk wennen aan die stugge winterschaatsen, na al het soepele werk op je (in- en outdoor)skates.

Nu hou je ook op de Elfstedentocht(en!) gewoon je oude vertrouwde skateschoenen aan.

5000 paar, loop je geen al te groot financieel risico, Driek?
Welnee, ik krijg een eeuw en 26 Elfstedentochten de tijd ze kwijt te raken!

Keep cool!
Jullie Driek,
The Real Icemaster

Je hoort de uitdrukking steeds vaker, maar elke keer als ik een vrouw hoor karakteriseren als ‘een vrouw met ballen’, blijf ik denken: ‘Hou je vieze praatjes voor je, man!’

Leven we in een beeldcultuur?

Er is op nog geen enkel ander moment in de geschiedenis van de mensheid zoveel geschreven als nu. Dankzij internet.
(Stellingen kunnen mij niet stellig genoeg zijn.)

Heb je voor vanavond niets meer te lezen?

Zin in een paar weblogs?

New York telt er naar schatting nu 1 miljoen!

Om het zoeken wat te vergemakkelijken zijn er op dit adres 2230 geselecteerd.

Op de bijgevoegde kaart is uit te vinden waar de webloggers zich ophouden.

Ik ga kijken hoe ver ik vannacht kom.

Tot morgen.

- Je verloor deze belangrijke wedstrijd met catastrofale cijfers. Teleurgesteld?

‘Volstrekt niet. Het is fantastisch! Het feit alleen al dat ik er stond. Dit was een klinkende morele overwinning. Heerlijk gevoel.’

Hier in Noord-Holland zitten wij nog altijd opgescheept met de totaal mislukte carpoolstrook van May-Weggen: kilometerslange betonnen muurtjes met peperdure camerabewaking.

Als ze commissaris van de koningin in Noord-Brabant is geworden, kan ze dan opdracht geven die troep weg te halen en ergens in haar eigen provincie te dumpen?

Gisteravond moest ik in Den Haag zijn en ik kon het niet laten: ik ging een paar uur eerder, zodat ik een korte dwaaltocht door mijn favoriete gedeelte van de stad kon maken.

De Vruchten-, Bomen- en Bloemenbuurt, de hele zuidwesthoek tot aan Kijkduin toe - een niet-Hagenaar zou niet weten wat ik er zoek.

Voor de buitenstaander zijn het saaie, suffe straten die daar sinds de jaren twintig en dertig een beetje liggen te liggen.
Maar ik kan er peinzend worden aangetroffen, starend naar een portiek in de Perenstraat (waar oom Pim en tante Tine woonden).

Op de Thorbeckelaan weet ik een gevel aan te wijzen waarop, als je goed kijkt, in verbleekte letters het woord Sierkan nog is te ontwaren - er was daar een zuivelwinkel gevestigd.

Op de Mient heb ik de plaats bepaald waar ongeveer de Minangkabousehuizen moeten hebben gestaan. Raadselachtig fata morgana in een complex schooltuintjes. Indische, houten huizen, met oosterse, gebogen daken, te midden van sla, afrikaantjes en rabarber.

Ik weet zelf niet wat ik er zoek.
Waarom keer je voortdurend terug naar het terrein van je jeugd?

In 1987 maakte ik een film waarin ik een antwoord probeer te vinden.
Het verslag van een dramatisch bezoek aan mijn ouderlijk huis.

De film bevat ook een fragment uit Het Gat van Nederland (1973), waarin ik een duet met mijn moeder zing.

Camera: Paul van den Bos; geluid: Roel Bazen;
Montage: Ot Louw

‘Roken in de coffeeshop verboden? Ik vind het te gek goed, weet je dat?’

Het lange, dunne, grijze haar van Hako ‘Angel’ de Ruwe zwaait wild rond het stralende hoofd van de hippieveteraan.
Hako is een roker van het eerste uur en dan bedoelen we ‘roker’ in de oorspronkelijke jaren-zestig-betekenis: een ‘roker’ is een roker van hasj en wiet.
‘De oorspronkelijke kick was er al decennia vanaf. Roken terwijl je weet dat het verboden is. 
Kunnen die youngsters van nu zich niet meer indenken, weet je, dat je simpelweg door het opsteken van een joint kon worden opgepakt. Dat je in de cel kon worden gesmeten zonder dat er een haan naar je kraaide!’

- Was het in de jaren zestig echt zo erg, Hako?

‘Man, schei uit. Als ik over straat ging, droeg ik mijn hasj - een plakkie van een centimeter, stelde niks voor - in een aspirinebuisje, diep in mijn anus gestoken! Ik zweer het je. Zo bang was je voor de cops, die pigs!’

- Klinkt behoorlijk paranoïd.

‘Precies en dat was hartstikke tof. Door te roken daagde je de autoriteiten uit, weet je. Je was een radertje in de grote omwenteling, de revolutie van... alles, zeg maar.
Nou ja, toen trad de grote repressieve tolerantie in - en vandaag de dag is het zo dat de cops zelf tot de stevigste rokers behoren, ik zweer het je.’

- En nu moet de coffeeshop voldoen aan de eisen die worden gesteld aan rookvrije werkplekken.

‘Dus roken in een coffeeshop wordt weer even heavy als in de sixties. Te gek! Dat er iemand op de uitkijk moet gaat staan, terwijl wij binnen een joint zitten te verschalken. 
Is’tie mad, of niet?
Ja en als je er dan ook nog zelf een verboden plantagetje op nahoudt van een plantje of twintig... Man, van het idee word ik zo para dat de adrenaline weer ouderwets door m’n keel giert!’

In de film speelt ex-soapster Katja Schuurman een ex-soapster die Katja heet. De echte Katja blijkt een betere actrice dan je van de ex-soapster Katja zou kunnen verwachten.

Het wordt nu tijd voor een film waarin ex-soapster Katja Schuurman een actrice speelt (Katja), die opzettelijk zo slecht speelt, dat je eraan gaat twijfelen of de echte Katja - die tevens ex-soapster Katja is - inderdaad een goede actrice is.

Het is hoopgevend voor de Nederlandse cinema dat belangrijke, eigentijdse thema's weer een kans krijgen.

Laten we het nooit meer mantelpakJES noemen.
Pakken.
Herenpakken en damespakken.

De kans is klein, maar als Piet Hein Donner nou 's een geel pak zou willen aantrekken?
Pas dan zijn mannen en vrouwen echt gelijk.

Gisteren uitgebracht: de ‘Atlas voor de Nederlandse taal en literatuur’ door de digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren.

Taal- en literaire gegevens over meer dan 1100 plaatsen in Nederland en Vlaanderen.

‘Welke schrijvers werden er geboren, wie stierven er? Welke literaire teksten staan in verband met deze plaatsen, en wat valt er te weten over het lokale dialect, en het plaatselijke literaire leven?

De Atlas geeft een verrassende blik op de Nederlandse cultuur. Waar worden de meeste schrijvers geboren? En zijn er geliefde sterfplaatsen? Waar zit het literaire leven in de Middeleeuwen? Hoe klonk de parabel van de Verloren Zoon in 1874 in Oostende, en hoe in Katwijk aan Zee?’

‘De informatie die de Atlas te bieden heeft zal elke maand verder aangroeien; er zullen steeds meer literaire teksten, taalkundige studies, en ook illustraties in verschijnen. Wat de dbnl nu toont is het begin van wat in de komende jaren tot een rijke en onmisbare vraagbaak zal uitgroeien, niet alleen voor onderzoekers en studenten, maar ook voor scholieren en leken.’

Vandaag, bij de installatie van het nieuwe kabinet, nemen we ook plechtig afscheid van de Nederlandse verzorgingsstaat.

‘Te veel gefeest en doorgeleefd, nu aan de slag’, zo wordt het gedachtegoed van de nieuwe regering samengevat.

Nou! Wat hebben de WAO-ers schandelijk gefeest, de afgelopen jaren! 
Hoog tijd dat die straf verdienen.

Als ze vandaag nou eens beginnen met het opeten van hun schoorsteen. 
Want die zal voorlopig toch niet meer roken.

Mogen wij in ‘ons’ Al-Moethanna ook democratie naar Nederlands model invoeren?

Laten we dan niet beginnen met de Provinciale Staten-verkiezingen, want daar begrijpen we zelf weinig van.

Nee, eerst moet onze minister van Bestuurlijke Vernieuwing maar eens gaan uitleggen hoe je als verliezer van verkiezingen toch vice-premier kunt worden.

Vervolgens bouwen we een regeringscentrum - het bolwerk van de democratische macht: een replica van ons Torentje.

Tot zover de eerste fase van de democratisering. 
Laten ze in Al-Moethanna daar eerst maar eens aan wennen.

Naar de huisarts gaan om een recept voor schimmelnagels te halen...
Ik bijt ze eerder af, dan dat ik met mijn schimmelnagels in een spreekkamer ga zitten wachten.

Wat een woord! Schimmelnagel.
Je gaat er niet dood aan, maar het is zeer besmettelijk.

Het valt nog mee dat dragers van schimmelnagels niet in quarantaine worden geplaatst.

Geen wonder dat de kosten van de gezondheidszorg zo uit de klauw lopen.
Zijn er schimmelnagelklinieken? Kun je op kosten van de verzekering in het buitenland geholpen worden?

Een nieuw, urgent probleem: schimmelnavel.

Veel meisjes tonen nu al dag en nacht hun kwetsbare blote navel.
En in de zomer lopen alle Nederlandse navels een groot schimmelrisico.

Geneesmiddelenindustrie: hebt u een middel klaar?
Alleen op recept verkrijgbaar?
Overheid: waar blijft de landelijke preventieve campagne tegen schimmelnavel?

Bewakers van streng gestraften in de gevangenis van Tilburg dragen zwarte handschoenen. Luguber detail.

Gisteravond zag ik die bewakers aan het werk in een verbluffende documentaire van Maarten Schmidt en Thomas Doebele.

Streng gestraften in Tilburg? Nee, het gaat om asielzoekers die wachten op uitzetting. Maar het komt op hetzelfde neer.

Hoe je als asielzoeker in de Penitentiaire Inrichting Tilburg een douche mag (moet) nemen.

Douchen gebeurt onder strenge begeleiding van twee geüniformeerde bewakers met zwarte handschoenen aan.

Als je je uitkleedt, houdt de ene bewaker je voorkant, de ander je achterkant nauwlettend in de gaten. 
Je stapt naakt de geheel betegelde douchecel in, een bewaker bedient met zwarte handschoen van buiten de kraan en je krijgt een minuut water toegediend. De bewaker blijft je observeren door een open patrijspoort in de deur van de douchecel. (Ja, dat woord klopt hier: douchecel.)

Ondertussen bekijkt de andere bewaker je kleding. Met grote concentratie onderzoekt hij je onderbroek. Je ziet dat hij een goede opleiding heeft genoten. De zwarte handschoenen betasten en kneden zorgvuldig, volgens vaste instructies, de elastieken rand van de onderbroek. Op zoek naar handgranaten?

De waterbewaker draait de kraan dicht, je moet naar buiten stappen en je afdrogen en aankleden onder de onafgebroken streng toekijkende bewakers. Waar letten die nu op? Of je je onderbroek niet achterstevoren aantrekt?

Dan opent een bewaker de vergrendelde deur en met de gevangene tussen hen in, verlaten de zwartgehandschoenden de kleedcabine.

Het meeste vuile werk in Nederland wordt door illegale asielzoekers gedaan. (Zin uit de documentaire: ‘Op de dag dat ze alle illegalen oppakken, stort Nederland in elkaar.’)

Voor het vuile werk van gevangenbewaarder zijn geen buitenlanders nodig. Dat kunnen we heel goed zelf.

Krijgen de bewakers per douchebeurt schone zwarte handschoenen verstrekt? Vast en zeker.

Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van mijn jongste broer Nick, vroeger het zwarte schaap van de familie, nu succesvol eigenaar van een tattooshop-keten.

- Hee Wimmel, oude, grijze broer. Hoe gaat ’t met dat krantje van je?
- Hee Nickepik. Hoe is ’t met jou?
- Lekker. Maar ik wou je vragen of je op internet wil zetten dat ik 't niet doe. Absoluut niet!
- Wat doe je niet, Nick?
- Tongen splitsen. Ik verdom het.
- Even, Nick. Leg oude grijze broer even uit wat dat is, tongen splitsen.
- Een nieuwe rage, joh. We worden er gek van. ‘Tonque Splitting’, een hype in de States. Ze willen hun tong een stuk ingeknipt, zodat 'ie gespleten wordt.
- Wat zeg je me nou, Nick? Ik wist dat je wel eens een stalen balk door een eikel sloeg, maar tongen knippen...
- Nee, eikels doe ik ook niet meer. In al mijn shops zijn de piercings in schaamlippen en eikels van het programma geschrapt. Ze konden krijgen wat ze wilden, maar nou gaat ’t mij te ver. Als ze terugkomen met een ontstoken eikel, zit ik met de gebakken peren. De tepelpiercings ga ik ook afbouwen.
- Nog even over die tongen, Nick...
- Als je 'm openknipt is ’ie hol, wist jij dat? Die twee puntjes moeten eerst dichtgroeien, voordat je er weer een beetje mee kan lispelen. Dus als jij dat nou even op internet zet, dat ze bij de Nickshops niet meer hoeven aan te komen met hun vieze tongen?
-Nou, ik denk dat weinig Biesloglezers van plan zijn met gespleten tong door het leven te gaan.
- Had jij gedacht. Je moest ’s weten welke eikels ik allemaal op m’n tafel heb gehad. Juist die gasten uit de media, die vriendjes van jou, die zijn er als de kippen bij om iets nieuws uit te proberen. Lullen met dubbele tong, dat doen ze maar al te graag.
- Nou, okay, ik zal ’t doorgeven. Gek vak heb jij, Nick.
- Het mooie is eraf, Wim. Voor een mooi Japans ontwerp, een mooie rugtattoo, een mooie kleurendraak, voor mijn part op het hol - je krijgt er bijna niemand meer voor.
- Als ik het op Bieslog zet, komt men misschien op het idee. ‘Twee tongen? Lijkt me wel wat!’
- Laten ze met hun tongen maar naar de plastisch chirurg gaan. Ik ben geen slager.
- Een stel dat het heeft laten doen en dan gaat tongzoenen. Dat wordt een hele worstelpartij met die vier tongetjes!
- Broer, broer! Je bent een ouwe viespeuk aan het worden, man. Dag Wimmel.
- Dag Nickie!

Ook als niet-vogelkenner kun je, met behulp van de pc, leuke waarnemingen verrichten.

Zo zag ik zojuist een aalscholver zijn (haar?) jong een vis voeren!

In het Naardermeer is een wereldberoemde aalscholverkolonie gevestigd.
Natuurmonumenten heeft er een op zonnepanelen werkende webcam geïnstalleerd, die een paar nesten permanent in beeld brengt.

PS
Soms blijft het beeld grijs. Teveel bezoekers tegelijk?

Vanmorgen op de radio twee uur lang vroege vogelgeluiden gehoord in ‘Vroege vogels’.
Met veel favoriet koekoekengeroep.

Als niet-vogelkenner vind ik de koekoek zo’n dankbare vogel.
Al kun je geen merel van een lijster onderscheiden, al denk je bij elke meeuwenkrijs: ‘ja, maar welke soort meeuw horen we hier’. De koekoek is de enige vogel (misschien de enige, laten we voorzichtig zijn) die geen enkel probleem oplevert.

Luister:

‘Koekoek!’

Je bent zeker van je zaak:

‘Dat is een koekoek!’

Gistermiddag opende Martin Bril in het Haagse Letterkundig Museum ‘Tegen alle bloedvergieten en kanariepieten in’, een tentoonstelling over leven en werk van Hans Verhagen (tot 31 augustus).

Bovendien overhandigde Bril aan Verhagen de eerste exemplaren van ‘Eeuwige Vlam’ - de verzamelde gedichten - en een Schrijversprentenboek over de dichter-filmer-schilder.

Hans Verhagen heb ik vanaf zijn debuut gevolgd en ik vind het meer dan terecht dat zijn omnitalent nu eens voluit duidelijk wordt gemaakt.

Ik ga met superlatieven tekeer, maar ik meen ze stuk voor stuk.
Het boek met de verzamelde gedichten bevat 555 pagina’s en nu zien we pas goed hoe ‘consistent’ zijn werk is. Schitterend uitgegeven, met nieuwe, briljante, niet eerder gepubliceerde gedichten.

Het Schrijversprentenboek bevat gedegen essays van Hans Sleutelaar (over zijn poëzie), Jan Mulder (over zijn schilderijen), Hans Keller (over zijn films) en Ilja Leonard Pfeijffer (over zijn nieuwste gedichten). En veel smakelijke foto’s. Wat het boek helemaal begerenswaardig maakt, is de DVD die achterin is geplakt, waarop anderhalf uur van zijn opzienbarende tv-werk is samengevat.

Wat een oeuvre! Springlevend! Dat er op alle gebieden nog veel mag volgen!

Bieslog blijft niet achter in de Verhagen-golf.

In de eerste videolink zien we het slot van de openingstoespraak van Martin Bril en leest Hans Verhagen enkele gedichten voor.

De tweede video (gemaakt door Jessica Swinkels) laat de Verhagen-van-nu zien, die kijkt naar oude familiefilmpjes uit de oorlog, met de kleine Hans en zijn broertje. Vader Verhagen zat gevangen in gijzelaarskamp St. Michielsgestel en de 8 mm-filmpjes moesten hem laten zien hoe zijn kinderen het maakten.

Huiswerk niet doen?
Bij slecht schoolgedrag dienen de ouders van de leerlingen betrokken te worden.

Het is tijd voor een pittig gesprek van moeder Balkenende met juf Bea.

Jan Peters programma voor dit weekend:

vandaag niet naar café, hangplek of danszaal
huiswerk voor maandag maken
laten overhoren door moeder
zondag 2x naar de kerk
fietstochtje
zondagavond tas inpakken
negen uur naar bed
maandagochtend zes uur: laatste opfrisoverhoring
broodtrommel klaarmaken
acht uur: op de fiets naar Den Haag
(regenpak mee!)

Het is nog altijd oorlog in de pluimveesector.

De Telegraaf bericht vandaag op de voorpagina over een ondergronds netwerk van honderden onderduikadressen, over het hele land verspreid, waar duizenden kippen, eenden en ganzen verborgen worden gehouden om te voorkomen dat ze worden afgemaakt in verband met de vogelpest.
Honderd vrijwilligers houden zich bezig met deze illegale activiteiten.

De Algemene Inspectiedienst (AID) van het ministerie van Landbouw doet er alles aan de onderduikkippen op te sporen.
En er zijn altijd Nederlanders te vinden die daarbij een handje willen helpen.

Van de kippenkliklijnen wordt veel gebruik gemaakt.

Berucht is de anonieme man geworden, die minstens tien keer per dag de kliklijn belt.
In AID-kringen wordt hij de Serial Kippenklikker van Olderen genoemd.

Bieslog heeft zo'n aangifte afgeluisterd.

Wij van de omroep, wij krijgen Medy!
Mevrouw mr. Medy van der Laan (34, D66) wordt de nieuwe staatssecretaris van Cultuur en Media.

Ik heb onmiddellijk onderzoek naar haar gedaan en kwam haar op internet t
egen in het dagboek van Thom de Graaf (Thom’s Weblog, 27 februari 2003):
‘Lunch met Jong Ambtenaar van het Jaar Medy van der Laan "op Scheveningen". Ze is toe aan een nieuwe professionele uitdaging, maar die is in de regio Apeldoorn waar ze gaat wonen, nog niet zo makkelijk te vinden. Haar man werkt bij Ahold, niet de meest ontspannen omgeving die je je op dit moment kunt voorstellen.’

Drie maanden later was Thom de lunch met Medy dus niet vergeten.

Wat is D66 toch een goede, constructieve partij en wat ben ik blij dat men aan deze regering meedoet!

Ik ga mevrouw Van der Laan vandaag uitnodigen voor een kennismakingslunch op de Bieslogredactie.
Aan Thom per e-mail vragen of ze van haring houdt.

DDe kwaliteit van het gebodene was altijd al bedroevend, maar nu het ’campachtige’ er ook totaal af is, kunnen we elke vorm van media-aandacht - iedere krantenregel of minuut zendtijd - die aan het Songfestival wordt besteed, als verspild beschouwen.

Door zo alert mogelijk te zappen, te schakelen en te bladeren, ga ik dit jaar proberen zo min mogelijk met dit akelig wansmakelijke takkespektakel geconfronteerd te worden.

(Ja en hiermee heb ik er toch twee zinnen aan gewijd. Grrrr...)

Vuilniszakken - ze bestaan nog, maar worden steeds minder vaak gebruikt.
De grote verzamelbakken (de Kliko's) hebben in grote delen van Nederland vaste voet aan de grond gekregen.

Toch zijn die grijze plastic zakken nog handig voor gebruik binnenshuis. Het vuilnis uit de bak in de keuken kan ermee naar de Kliko worden getransporteerd.

Maar er zit soms iets scheef tussen de capaciteit van de vuilniszak en de inhoud van de keukenbak.

Die bak-zaktegenstelling kan tot hoogoplopende spanningen leiden...

Regelmatig krijgen we klachten over geluid en video van Bieslog.
‘Die filmpjes gaan niet open.’
‘Het geluid stopt, middenin een nummer. En maar rebufferen…’

Ik kan u zeggen: er wordt aan gewerkt.

De Realbestanden van alle publieke omroepen worden in gezamenlijkheid opgeslagen, een archief van duizenden radio- en tv-programma's. En het groeit dagelijks aan.

Een Bieslogfilmpje moet dus uit dat gigabestand worden opgehaald en op sommige momenten van de dag wordt het dringen geblazen.

Binnenkort zal de capaciteit aanzienlijk worden uitgebreid.

Tips
1. ’s Morgens vroeg en ’s avonds laat ‘doen’ ze het meestal vlot.
2. Real meldt wel erg snel dat ’t niet lukt - klik na weigering een paar keer opnieuw.

Na de jarenlange hegemonie van de blote tieten is de opmars van de blote piemel een opmerkelijk feit.

Niet alleen in de programma's van het filmfestival van Cannes is de blote piemel dit jaar prominent aanwezig.

Ook op de terrassen en stranden zijn veel blote piemels gesignaleerd.

Gevoegd bij de ieder jaar toenemende stroom jonge heren en oude lullen, wordt begrijpelijk waarom kenners beweren dat het filmfestival van Cannes door deze ontwikkeling 'geheel naar de kloten wordt geholpen'.

Vanavond is een concert van het Koninklijk Concertgebouworkest in het Amsterdamse Concertgebouw onderbroken door een operatie van twee pelotons marechaussee, die alle aanwezigen preventief fouilleerden.

De actie was aangevraagd door de burgemeester van de hoofdstad, die zegt te beschikken over sterke vermoedens van criminele activiteiten in de wandelgangen en koffiekamers van het gebouw, de zgn. Vipdeals.

De marechaussee was vergezeld van een ploeg Fiodmedewerkers en leden van het anti-beursfraudeteam.

In totaal werden zeven concertbezoekers aangehouden, die worden verdacht van belastingontduiking en effectenhandel met voorkennis.

Ook werden vier verdachte strijkstokken in beslag genomen.

Na hervatting van het concert, speelde het orkest een toontje lager.

Harry Staal wordt wel de Martin Ros van het populaire boek genoemd.

In het radioprogramma Music Hall bespreekt hij wekelijks de boeken die hij van zijn plaatselijke tabakswinkelier betrekt.

En hij doet dat zo aanstekelijk enthousiast, dat hij menige lezer van het ‘Betere Boek’ heeft overgehaald ook ’s zo’n romannetje te proberen.

Staals stelling luidt, dat de intellectuele lezer ten onrechte zijn neus ophaalt voor de ‘flutromannetjes uit de tabakswinkel om de hoek’.

‘Ze zijn vaak veel beter geschreven dan de Betere Boeken die in de Culturele Bijlagen worden besproken. Spannender, meer to the point en naar het leven getekend,’ aldus Staal, die beweert alle boeken die in de diverse series verschijnen, hoogstpersoonlijk van voren naar achteren te spellen.

Harry Staal moet dus maandelijks 40 doktersromans, 35 historische romans, 25 Cupidoromans en 50 Romantic Comedy’s tot zich nemen.

En dan zou hij ook nog, na het noemen van een titel, alle hoofdpersonen bij naam en toenaam uit het hoofd kunnen opdreunen.

Luister naar het boekenpraatje van Harry Staal, de grote kenner van het tabaksboerenboek.

Radiopresentator is Anton de Goede.

Het is begonnen toen Pipo en Mammaloe niet meer mochten rondtrekken en vast kwamen te staan op een regionaal woonwagencentrum.

Klukkluk kweekte er een paar plantjes wiet voor in zijn vredespijpje.

Daarna legden de boeven Snuf en Snuitje grootschalige plantages aan ('straatwaarde 30 miljoen euro') en werd Dikke Deur directeur van een coffeeshopketen.

Vanavond in Andere Tijden (Nederland 3, 20.30 uur): het jongerenblad Hitweek.

In de jaren zestig was Hitweek het lijfblad van ‘het langharige werkschuwe tuig’. Afwijkend van alle eerder uitgegeven popmuziekbladen kreeg hier de alternatieve jeugd voor het eerst een eigen stem. Het Vakblad voor Twieners (Krant voor Gevaarlijke Muziek) was hip en lullig tegelijk en groeide uit tot een Beweging, waar het clubcircuit van de Paradiso’s en Fantasio’s uit voortkwam.

In museum De Beyerd te Breda is van 25 mei tot en met 17 augustus de tentoonstelling ‘Hitweek! 1965-1969' te zien.

Toevallig kreeg ik dezer dagen een aflevering van Hitweek in handen met een artikel van eigen hand, dat ik geheel was vergeten. Een confrontatie met mijn eigen verleden.

In de jaren zestig maakte ik, met een groep vrienden, het radioprogramma Uitlaat. Ook wij verkondigden de (culturele) Revolutie en we droegen de nieuwe popmuziek en grensverleggende ideeën van de nieuwe tijd met veel geloof en energie uit.

Je kent de feiten uit je eigen geschiedenis wel zo’n beetje, maar hoe dacht je toen? Na lezing van mijn eigen stuk wist ik het weer.

Het artikel verscheen in nummer 10 van Hitweeks 4e jaargang, 22 november 1968.
Kritisch constateert de ik-van-toen dat de Beweging barsten begint te vertonen.

Over het begrip underground:
‘Wordt ’t niet hoog tijd dat begrip ’s te begraven? Ik zag in de Telegraaf ’n rubriekje ‘Nieuws Uit De Underground’! Er werden nieuwe platen in besproken en van ’n groep werd gezegd dat de psychedelische nummers heel goed waren en dat de groep meer in de psychedelische richting moest werken!
En Veronica heeft ’n uurtje underground. Paarlen voor de Zwijnen heet ’t, godbetert, kunnen ze dan nergens afblijven? En de Tros heeft ’n uurtje underground.
()
O ja, we krijgen ook nog de hippietribemusical Hair. Wedden dat Henk van Ulsen-met-pruik in Nederland de hoofdrol krijgt? Overal ontstaat ’n schijnprogressiviteit en ’n fake ‘hipheid’ waarvan ’t tijd wordt dat we ze gaan wantrouwen als de pest.
()
En overal ontstaan de Fantasio’s en Paradiso’s. Prachtig. Maar verandert er veel? Nee, ’t langharige en werkschuwe tuig is veilig opgeborgen in jeugdhonken. (Ik ben wel vóór die gelegenheden, hoor, rustplaatsen in een Waanzinnige Wereld). Maar laten we ons niet conformeren tot het zestigerjarengroepje dat in 1978 naar een concert van de al grijzende Rolling Stones in de Rotterdamse Doelen komt luisteren.’

Precies een jaar later vond ik de idealen zo verwaterd dat ik stopte met Uitlaat. Gelukkig kon ik toen gaan schrijven en spelen voor de televisie, zodat ik niet in de jaren zestig ben blijven steken.

'Het schijfje vernietigt zichzelf.'

Nee, het schijfje blijft bestaan, de film verdwijnt, (de rode coating kleurt in 48 uur zwart, waardoor de laser in de DVD-speler de film niet meer kan afspelen).

Als de schijf in 48 uur zou verdampen, ja, dan spreken we over een uitvinding van belang.

Overigens: in 48 uur zijn heel wat kopieën te draaien.

Zou zoiets ook bestaan in de kledingverhuurbranche?
Dat je bijvoorbeeld voor een aanstaand zomerfeest een kek wit pak kunt huren, dat na 48 uur tot een handje stof uiteenvalt?

Niet dat het voor mij hoeft; ik zou voor geen goud op een zomerfeest in een kek wit pak willen verschijnen.
Maar dit terzijde.

Ha mensen!

Hebben jullie The Matrix Reloaded al gezien?

Ik niet. Want er stonden rijen voor de bioscoop en ik kan niet zo goed tegen in de rij staan.

Daarom ga ik ook altijd voor negenen ’s ochtends naar de bakker. Later is de winkel mudjevol en als ik tussen de wachtenden sta, word ik balorig (dat is het woord). Krijg ik zin om dingen te gaan roepen en dat moet je niet doen.

Een nummertje trekken op het postkantoor, ook zoiets. In de wachttijd loop ik me op te vreten. Bij elke belklingel vergelijk ik het bordnummer boven de balie met het nummerbonnetje in mijn hand. Na een kwartier sta ik opgefokt weer buiten.

Wat The Matrix betreft. Deel 1 vond ik fantastisch en ze zeggen dat de effecten van deel 2 nog ongelooflijker zijn. Nou ja, de DVD zal wel gauw uitkomen - kan ik ’m lekker thuis zien.

Waar ik jullie nu al mee gek kan maken, zijn exclusieve foto’s van de Matrix Phone. Een mobiel om je vingers bij af te likken.

Wat je er allemaal mee kunt doen, weet ik niet - moet ik waarschijnlijk eerst de film voor zien.
En in niet één telefoonzaak wisten ze me te vertellen wanneer ’ie uitkomt.
(Had je de gezichten van de verkopers moeten zien, toen ik ze een printje van de Matrix Phone liet zien: ogen op schotels.)

Als ik er een te pakken heb gekregen, ga ik het helemaal maken door met de Matrix Phone langs de rijen wachtenden voor de bioscoop te lopen.
Nee, beter: als de film is afgelopen, het publiek stroomt naar buiten, dan achteloos voorbij komen. 
‘Kijk daar: die man heeft zo’n mobiel uit de film!’

Reloaded in excitement,
jullie Driek

Gisteren beleefde de Nederlandse democratie een hoogte/dieptepunt.
Tweeduizend van de dertienduizend leden van een splinterpartij, beslisten over een regering voor ons allemaal.

Uit de toespraak van Boris Dittrich op het extra partijcongres in Rotterdam:

'Over enkele jaren verschijnt vast een nieuw proefschrift.
De titel heb ik al:
D66, de partij die zelf het tij keerde.'

Nou, Boris, dan hebben wij er ook nog wel een paar:

D66, de partij die zelf haar eigen graf groef.

D66, de partij die zelf haar eigen glazen ingooide.

D66, de partij die zelf de aftocht blies.

D66, de partij die zelf haar kont draaide.

D66, de partij die zichzelf de das omdeed.

En een proefschrift? Het zou ook een collumpje kunnen worden.

De weekeind-bijlagen weer doorgenomen op zoek naar banen die ik ooit zou willen krijgen, maar waar het nooit van zal komen.

Directeur van de Jazzdienst.
Wist niet dat we een Jazzdienst hadden.
Gevraagd wordt naar een Doctor Jazz van de Lage Landen.

Aan wat er van me verwacht wordt voldoe ik makkelijk:
een visie hebben, beetje positioneren, dan weer fiks aanjagen - het is een kwestie van improviseren, dan kom je een eind.

Het meest verheug ik me op de wekelijkse jazztafel.

Geen idee wat dat inhoudt, maar ik stel me voor dat we met alle medewerkers van de Jazzdienst om een tafel gaan zitten, eerst collectief over een bepaald thema door elkaar heen praten, waarna ik als directeur, iemand aanwijs die een solo krijgt. Als iedereen aan de beurt is geweest met een improvisatie op het thema, sluiten we af met een collectieve heksenketel.

Voor deze functie zou ik een grote kans maken. Jarenlang ben ik namelijk heinde-en-verre-werker geweest, daarna was ik gedurende drie jaar paal-en-perk-werker en in mijn vrije tijd ben ik (nog steeds) lik-op-stuk-werker.
Ik zou maandag kunnen beginnen.

Folders, advertenties en tijdschriften die ons naar verre vakantiebestemmingen willen lokken, maken graag gebruik van leuke oude mannetjes.

Mannetjes op straathoeken van schilderachtige bergdorpjes, een schaapherdermannetje dat we op een wandeltocht kunnen tegenkomen en een wijnboermannetje van wie we, vers uit het vat, een paar flessen wijn kunnen kopen.

Excuses voor het zondagse gezuurpruim, maar op mij hebben de leuke oude mannetjes een averechts effect.

Vraag nooit de weg aan de straathoekmannetjes. Ze barsten los in een heftige discussie en wijzen alle kanten op.

Als zo'n herdermannetje je de weg verspert, dien je langdurig schaapachtig te glimlachen, terwijl hij de tijd neemt je uitvoerig uit te schelden in zijn onbegrijpelijke dialect.

En ook als het wijnmannetje geen bocht, maar uitstekende wijn blijkt te verkopen, dan nog heb ik helemaal geen zin in een handen-voeten-dialoog. Zo goed is mijn Frans ook niet.

Nee, voor leuke oude mannetjes ga ik niet lang en ver op reis.

De uitkeringsgerechtigden en de laagste inkomensgroepen leveren het meest in door de plannen van de nieuwe regering.

'Meedoen', vraagt het regeringsmotto.

Fluiten en boe-roepen als de regeringspartijen spreken van ?een eerlijke verdeling van de lasten?.
Doet u mee?

Het ergste vind ik nog dat de Zalmsnip is afgeschaft.

Ik was er elk jaar zo blij mee. Schreef altijd een bedankbriefje aan Zalm. Die dan weer terugschreef: 'Graag gedaan'.

Harde tijden zijn in aantocht.

We zijn op zoek naar nieuwe liederen, die klinken alsof we ze al jaren kennen.

Vandaag een gaaf voorbeeld: Don't Know Why, gezongen en gespeeld door Norah Jones.

In 2002 verschijnt de CD Come Away With Me van de 22-jarige, dan nog volslagen onbekende New Yorkse zangeres/pianiste.

Het nummer Don't Know Why valt op en wordt frequent gedraaid over de gehele wereld. De zangeres gaat ermee op tournee (zat ze niet een keer bij Barend&Van Dorp?).

In februari 2003 gebeurt het verbazingwekkende: de CD van Norah Jones krijgt acht Grammy Awards, waaronder drie voor dat ene nummer (Song of the year, Best Female Pop Vocal Performance en Record of the year).

Zoveel succes voor zo'n eenvoudig liedje, dat totaal afwijkt van het huidige popaanbod.

De song is nieuw - geschreven door haar gitarist Jesse Harris - maar zou net zo goed in de jaren veertig kunnen zijn gemaakt.

Is dit de ultieme New Evergreen?

Pianist Jeroen Thijsen legt uit hoe de song technisch in elkaar steekt en probeert het geheim van het succes te achterhalen.

NB Speel je (een beetje) piano? Na het gesprek met Jeroen speel je het nummer zo mee!

Vanavond vinden vanuit Studio Desmet in Amsterdam de eerste live-uitzendingen plaats op het TV-kanaal van VPRO's 3voor 12.

Een eigen muziek-tv-zender op internet: 3voor12TV.

Ik mag best wat propaganda maken voor een eigenhuis-initiatief, want dit is bijzonder.
Aan toekomstvoorspellingen doen we niet meer, hebben we afgesproken, maar als WebTV van de grond komt, heeft dat vergaande gevolgen voor het gehele medialandschap... (klinkt interessant genoeg zo? toch is het waar!)

Alles hangt af van de technische kwaliteit, dus van snelheid en bandbreedte. Nu al zet een aantal providers 3voor12TV in hoge kwaliteit op het net. Probeer even.

Voor over vijf jaar: 'Die eerste uitzendingen heb ik toen nog gezien.'

Limburg heeft behoefte aan een Den Haag bij Maastricht.

Wordt de Veluwe de Sahara van het Noorden?

De A1 een luxe winkelstraat als de Croisette van Cannes?

Heeft Amsterdam behoefte aan een Trafalgar Square naast de Dam?

Drenthe wil een Manhattan bij Emmen.

Nederland heeft behoefte aan rust in de tent.
Een (niet al te ernstige) recessie zou wel eens heilzaam kunnen zijn.

Het was vandaag de Internationale Dag van het Gezin. 
Iets van gemerkt?

Gezin, gezinnetje. 
Waarom voel ik wrevel bij het woord gezin?
Dat is een residu van de jaren zestig.

Ronald Laing schiet me te binnen. Revolutionair psychiater - zijn boeken stonden dertig jaar geleden hoog genoteerd en staan nu nog op een hoge, ver afgelegen plank van mijn boekenkast.

R.D. Laing (1927-1989) verkondigde, dat een psychiatrische patiënt niet ziek is, maar een revolutionair, een slachtoffer van de maatschappij. Maar vooral slachtoffer van het gezin waaruit hij voortkomt.

Het gezin kreeg ‘de schuld’ van het lijden van de schizofreen. Als iemand psychotische verschijnselen vertoonde, was er gegarandeerd iets mis in zijn familie. Anti-psychiatrie werd dit denken genoemd.

Niet de schizofreen was ziek, maar de maatschappij. De samenleving moest genezen worden. Onder invloed van de anti-psychiatrie werden veel klinieken gesloten en de patiënten op straat gezet.

Ik heb de jaren zestig zeer bewust meegemaakt en ik schaam me volstrekt niet voor de naïeve en vaak kinderachtige denkbeelden die ik er toen op nahield. 
Behalve voor het feit dat ik de theorieën van Ronald Laing heb bewonderd, ja, geholpen heb ze te verspreiden. Zo woonde ik in Londen een conferentie bij waar Laing het woord voerde en ik heb zijn lezing voor de radio bewerkt.

Godzijdank weten we nu beter. Dat gezinsleden van de psychiatrische patiënt zich schuldig moeten voelen, is een ernstige dwaling gebleken, waaruit veel leed is voortgevloeid.

Gisteren ontving ik een hoogstpersoonlijke mail van Boris Dittrich, de fractieleider en formatieonderhandelaar van D66.
Hij heeft een zware tijd achter de rug:

‘Vandaag hebben wij het zogenaamde onderhandelingsresultaat bereikt. Dat zijn plannen van het nieuwe kabinet voor de komende vier jaar, die nog niet met de fracties besproken zijn. Morgenochtend doen we dat. De fracties hebben de mogelijkheid nog enkele wijzigingen aan te brengen. Morgenmiddag worden wij weer verwacht bij de informateurs Hoekstra en Korthals Altes om verslag uit te brengen van die fractievergaderingen. 
En vrijdag is naar alle waarschijnlijkheid de dag dat onze onderhandelingsresultaten, dus mét het akkoord van de fracties, het levenslicht zien. De loopjes over het Binnenhof zijn dan verleden tijd. Het voeren van lange gesprekken in het gebouw van de Eerste Kamer ook. Voorlopig even geen tosti’s meer, maar van veel groter belang vind ik het dat ik weer in mijn eigen rookvrije kamer kan zitten. Ik heb in onze fractie rookpauzes ingesteld, om de verstokte roker de gelegenheid te geven zich te realiseren dat hij verslaafd is. Maar de onderhandelingen zouden onacceptabele vertragingen oplopen als we een dergelijke rookpauze ook dáár zouden instellen. Dus hadden de rokers bedacht een ‘luchtpauze’ in het leven te roepen. Af en toe mochten de niet rokers even de gang op om frisse lucht te happen??
Enfin, het zit er bijna op. Zodra ik even tijd heb, breng ik al mijn pakken naar de stomerij. Maar eerst hebben wij zondag ons partijcongres in de Doelen in Rotterdam. Daar zal ik het akkoord als een leeuw verdedigen. Volgens mij is zo’n congres uniek in de parlementaire geschiedenis. Echte democraten zijn niet bang voor de discussie.’
Was getekend: Boris Dittrich

Spijtig dat de formatie bijna is afgelopen. Door je te abonneren op Boris’ formatienieuws kreeg je regelmatig zo’n gezellige mail in je box.

Een zwaar vak, politicus. Zware onderhandelingen. Vieze tosti’s eten, rook in je kostuums... 
Nu begrijp je beter waarom ze zeggen dat Nederland vier zware jaren tegemoet gaat.

Het gezicht van Lodewijk de Waal van de FNV staat op grimmig.
‘Er komen acties.’

Ook Doekie Terpstra van de CNV kijkt boos. 
‘Het sociale gezicht van het CDA staat onder druk.’

Ik zie een Malieveld vol verpleegsters en het Binnenhof gevuld met blusschuim nu al voor me.

De huidige minister van Sociale Zaken blijft op zijn post.

Probeer het je voor te stellen:
het gezicht van Aart Jan de Geus, beklemd tussen de schuifdeuren.
Het beeldmerk van het nieuwe kabinet.

Je moet naar een verjaardag, je hebt als cadeau een goed leesboek gekocht, maar je bent vergeten het mooi te laten inpakken.

Dat doen we thuis wel.

Je vindt een toereikend restantje pakpapier, je neemt de schaar en je gaat aan de slag.

Dan heb je een rolletje plakband nodig. En daar gaat het mis...

Het ontstaan van hart- en vaatziekten wordt toegeschreven aan slechte voeding en te weinig beweging.

Onze strijd met 'de dingen' in en om het huis en de daaruit voortvloeiende spanningen, worden over het hoofd gezien.

Al vijf maal hoorde ik de stem van Willem Kloos.
En ik kan jullie niet vertellen hoe groot die sensatie is. Als ik dit stukje heb getikt, ga ik nog een keer luisteren, naar die ene volzin die ooit van Willem Kloos is vastgelegd.

Hij bedankt iedereen die belangstelling heeft getoond voor zijn 75ste verjaardag, op een manier, die je recht overeind doet schieten. Hij zingzegt één zin en het gaat door merg en been. Het is 1934, vier jaar voor zijn dood.

Zo verging het mij, toen ik 1 mei jongstleden naar het radioprogramma De Avonden luisterde. Twee Klooskenners spraken naar aanleiding van het jongste dubbelnummer van het literaire tijdschrift De Parelduiker, dat is gewijd aan Willem Kloos.
(De Parelduiker is het onderhoudendste Nederlandse literaire blad, zie: www.lubberhuizen.nl)

Van Willem Kloos (1859-1938), de grondlegger van de Tachtigersbeweging en De Nieuwe Gids, schepper van blijvende regels als ‘Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten’ en ‘Ik ween om bloemen in de knop gebroken’, is nog steeds geen biografie verschenen.

Dit nummer van De Parelduiker en het gesprek in De Avonden tonen aan hoe interessant zijn levensbeschrijving zou kunnen zijn.

Het radiogesprek is te vinden op VPRO’s boekensite. Het gehele gesprek is boeiend, maar heb je weinig tijd: de stem van Willem Kloos gaat klinken op ongeveer 4 minuut 50.

De onderhandelaars zijn eruit. Een nieuw kabinet is onder handbereik. Alleen moeten de bezuinigingsplannen nog worden doorgerekend door het CPB.

Bieslog heeft het Nak de Weert Instituut gevraagd een eerste peiling te verrichten naar de steun die het aanstaande kabinet geniet onder de kiezers.

Doordat de VVD - hypotheekbeschermer bij uitstek - nu akkoord gaat met een beperking van de hypotheekrenteaftrek, is de ontevredenheid onder de VVD-stemmers groot. Kiezersbedrog, noemt 78% van de VVD-achterban de draai van Zalm.

Ook D66 komt niet goed uit de peiling. De lijsttrekker trad af na het verlies van de verkiezingen, maar zal nu waarschijnlijk als minister/vice-premier terugkeren in het nieuwe kabinet. Onacceptabel, vindt 83% van de reeds sterk geslonken D66-achterban.

Het Nak de Weert Instituut constateert dat onder de kiezers het 'geloof in de politiek' is gedaald met 66%, waardoor de politieke betrokkenheid tot -12% is gekelderd.

Meerdere lezers maken mij duidelijk dat het woord tunnelvisie dezer dagen totaal verkeerd is gebruikt.

Het is wel degelijk een ziekte - een zeer ernstige oogaandoening.

Als een advocaat in de toekomst weer eens duur wil doen, laat hij dan eerst internet even raadplegen.

'Berlusconi zal iedereen voor de rechter slepen die zich beledigend uitlaat over hem of zijn ambt.
Zo werd hij onlangs op straat uitgescholden voor Hans Worst.'

Je leest vaak erge dingen over een naar de dictatuur afglijdend Italië, maar het valt best mee.

We krijgen nu wel dagelijkse tv-beelden van belangrijke rechtszaken te zien, maar wat schieten we ermee op als van de verdachten uitsluitend de schoenen in beeld mogen?

Goedkope discountschoenen en afgetrapte gympies.

Geef de verdachten schoenengeld.
Of laat ze allemaal dezelfde schoenen aantrekken voordat ze de rechtszaal betreden.

Iedere organisatie, onderneming, of vereniging heeft een Gekke Kerel in de gelederen.
Een goede Gekke Kerel zorgt voor ontspanning in een te strakke hiërarchische omgeving.
Hij wijkt voortdurend af van het geijkte patroon, neemt loopjes met de regels, maar kent zijn grenzen.
Als men zijn naam en functie noemt, lacht men erbij - de Gekke Kerel kan rekenen op sympathie. Hij durft meer dan de anderen.

Hij is geen hofnar - dat is een boven alle wetten staande clown die van hogerhand wordt gedoogd. De Gekke Kerel staat dichterbij de mensen. Hij doet zijn normale werk op normale wijze, maar af en toe springt hij uit de band (durft een gevreesde directeur tijdens een personeelsborrel op de schouders te slaan) en maakt hij zijn reputatie waar. 'Wat is ... toch een Gekke Kerel!'

De Gekke Kerel-functie is een typisch mannelijke. De aanduiding Gek Wijf heeft een andere lading. Negatiever. De werkneemster die steeds frequenter Gek Wijf wordt genoemd, zal binnen afzienbare tijd van de personeelslijst worden afgevoerd. Daarentegen kunnen vrouwen die doorgaan voor Tof Wijf, of Lekker Wijf op een duurzamer werkverband rekenen.

Het wordt hoog tijd te erkennen dat de Gekke Kerel een heilzame invloed uitoefent op bedrijfs- en verenigingsleven.

Terecht wil de staatssecretaris voor Hoger Onderwijs een einde maken aan de wildgroei van nieuwe studierichtingen.
Maar het is te hopen dat wel plaats zal worden ingeruimd voor een goede Gekke Kerel-opleiding.

Aan welke universiteit is binnenkort een mastertitel Gekke Kerel te behalen?

Het woord maakte gisteren een triomftocht door de media.

‘De politie heeft last gehad van tunnelvisie.’
‘Het Openbaar Ministerie was enigszins bevangen door tunnelvisie.’

Zeker honderd keer klonk het woord tunnelvisie uit tv- en radiotoestel.

Is het een meesterzet geweest van advocaat mr. Abraham Moszkowicz een woord te introduceren dat indrukwekkend en overtuigend klinkt maar kennelijk geen vragen oproept?

Geen enkele actualiteitenrubriek had een psychiater uitgenodigd als deskundige. 
Tunnelvisie lijkt een ernstig probleem. Als overheidsdienaren lijden aan tunnelvisie kunnen onschuldige burgers dus veroordeeld worden tot vijftien jaar gevangenisstraf.
Bestaat een tunnelvisietherapie? Heeft Nederland voldoende tunnelvisieklinieken?

Uiteindelijk vinden we in de Volkskrant een plausibele verklaring.
De politieagenten en justitiemedewerkers leden aan tunnelvisie. ‘Met andere woorden, ze hadden oogkleppen op.’

O,o,o,oh! Nu zijn we thuis. Ze hadden van die grote, oerdegelijke, zelfgebreide oogkleppen op. Zeg dat dan meteen!

Morgen zullen duizenden volwassen mannen en vrouwen zich weer bezighouden met de vraag:

hoe bereiken we de jongeren?

- Dag mevrouw, wat kan ik voor u betekenen?
- Ik wilde graag deze Ladyshave ruilen, zou dat kunnen?
- Is er iets mee, mevrouw?
- Nee hoor. Ik heb ’m van mijn man gekregen voor mijn moederdag. Maar nu is het zo, dat ik al een behandeling achter de rug had op een instituut met laserstralen en zo.
- En dat wist uw man niet?
- Nee, ik dacht: daar komt ’ie vanzelf wel achter. Maar niet dus.
- NOG niet, mogen we hopen. Ha, ha, ha. Hebt u de bon meegebracht?
- Nee, die heeft mijn man dus. Want het was een cadeau.
- Poei, dat zal moeilijk worden, mevrouw. Ik zit even met mijn handen in het haar. Ha, ha, ha.

Van sport heb ik de ballen verstand. En het onbegrip groeit, nu veel wedstrijden hogere belangen dienen - een plaatsing in een toernooi, de kans op Europese deelname - 'afijn weet ik veel'.

Maar gezond is het niet.

Neem de Nederlandse volleybalploeg. Wat zich gisteren allemaal heeft afgewisseld in de hoofden van de spelers...
We noteren: vreugde, grote bezorgdheid over de toekomst, blamage, getemperde vrolijkheid, verschrikkelijk diep zakken, verbittering, lusteloosheid en demotivatie.

Maar omdat kwalificatie is bereikt, wordt alles tegelijkertijd weer goedgemaakt.

Deze zichafwisselspelers zijn geestelijk zwaar geblesseerd geraakt.

Dit is een sport naar mijn hart: met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen. Andere koek, dan slap geklungel met een balletje.

Een sport 'met veel kanten'. Er zijn genoeg deelnemers te vinden die mee willen doen aan met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen, maar vind eerst maar eens een luchtballon met een mand die alle deelnemers kan bergen.

Nu al is de grootste luchtballon ter wereld nodig. Als niet snel aan de bouw van een grotere ballon wordt begonnen - en denk aan de toekomst: de megamand moet veertig parachutisten kunnen hebben - zal het niet lang duren of Nederland raakt het wereldrecord met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen weer kwijt. Je moet er niet aan denken.

Wij gaan met zoveel mogelijk supporters tegelijkertijd naar de huldiging van de verbeteraars van het wereldrecord met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen.

Uit de kast met afgedankte apparaten trek ik een zwart koffertje te voorschijn.
Na opening, staar ik een halve minuut verbaasd naar een slanke camera, waarvan ik het bestaan was vergeten.
Dan weet ik ’t weer: dit is de eerste amateur-videocamera!

Begin jaren zeventig kwam de videorecorder in huis. Televisieprogramma’s opnemen en later terugkijken... de verjaardagsvisite zat paf als je het technische wonder demonstreerde.

Al gauw was er ook een videocamera bij te koop, waarmee je ‘uw eigen televisieprogramma’ kon maken.

In de jaren daarvoor had je de vakanties en verjaarspartijtjes vastgelegd op 8 millimeterfilm. Een volle cassette (drie minuten film?) moest je opsturen naar een ontwikkelcentrale, die het twee weken later terugzond. Vertoning met scherm en projector gaf veel heisa en gedoe.

Nu kon je het familieleven vereeuwigen op video en meteen op de televisie terugkijken.

Ik onderzoek de camera uit het koffertje en vind geen enkel bedieningsknopje. Zelfs geen aan-en-uit knop. Ik kan ook nergens een klep ontdekken waar de videocassette in moet worden gestopt.

En dan schiet me ook ineens het grote bezwaar van dit apparaat te binnen. 
De videobeelden werden vastgelegd op de huisrecorder - de camera zat er met een snoer van nog geen twee meter aan vast en dat gaf weinig bewegingsruimte.

Een flits terug in de tijd. Ik zie me een kinderpartijtje filmen. Een ouderwetse wedstrijd zaklopen in de tuin van een huis in de Betuwe.
Ik sta buiten met de camera, het snoer loopt door het geopende raam. Iemand moet eerst binnen de videorecorder aanzetten, waardoor de camera aangaat.
Een andere assistent (‘Ach moeder, wilt u even helpen?’) moet het primitieve microfoontje hoog houden dat op de camera is aangesloten.

Tegen het einde van het feest worden alle kinderen binnen op de grond gedirigeerd. 
‘Nu komt de grote verrassing, jongens: jullie zijn op de televisie!’

Wat zou ik die beelden (zwart-wit waren ze, weet ik nu ook) graag terugzien.
Geen idee waar die dikke, zware videocassettes (VCR) zijn gebleven.

En al zou ik ze terugvinden, ik heb geen recorder die ze kan afspelen.

Over de geschiedenis van Moederdag op de site van het Meertens Instituut:

‘Gezien de methodistische oorsprong van het feest is het niet verwonderlijk dat het Leger des Heils als een van de eersten moederdag in Nederland propageerde. Hier deed zich al spoedig dezelfde ontwikkeling als in Amerika voor.

Vanaf 1924 hield de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij van Landbouw een gerichte campagne voor de invoering van het feest. Op lagere scholen werden bijvoorbeeld circulaires verspreid met het verzoek aan de onderwijzers die in de klas te bespreken. “De plaats, welke de Moeder als regel inneemt in het huisgezin, is zoo voornaam, dat men werkelijk wel eens nationaal ”De Moeder” mag herdenken”, luidde een passage daarin.

In Rotterdam werden in 1927 30.000 tulpen op de scholen uitgedeeld die de kinderen aan hun moeder mochten geven 'omdat het moederdag was'. De publiciteit in de pers rond dergelijke acties maakte moederdag in nog bredere kring bekend.

Ook de banketbakkers zagen in moederdag een mogelijkheid om hun afzet te vergroten. In 1938 trokken zij bijvoorbeeld door Amsterdam met hun karren, waarop een groot bord was bevestigd met de tekst: “Viert Moederdag”. 
Een ander propagandamiddel was de jaarlijkse aanbieding door de banketbakkersschool van een kolossale moederdagtaart aan de koningin.

Als geschenk heeft de taart inmiddels aan belang ingeboet, maar een bloemetje voor moeder is nog steeds zeer populair, zoals blijkt uit omzetcijfers van de bloemenhandel rond deze dag.’

De discussie laaide weer even op dit jaar: moet het zo langzamerhand niet eens afgelopen zijn met de herdenkingen van de Tweede Wereldoorlog?

Na vandaag weet ik, dat we die discussie niet meer moeten voeren. De herdenking is nog maar net begonnen.

Vanmiddag, te 14.40 uur, bereikte een geallieerde troepenmacht onze gemeente. 
Een bonte stoet authentieke voertuigen - motoren, tanks, jeeps, vrachtwagens - trok door de straten, hield halt op het marktplein, waarna een grote menigte burgers de wagens en bemanningen omzwermde. Papa’s hesen hun kinderen op de tanks; er werd gedanst op Glenn Miller-muziek.

Re-enactment, het heropvoeren van historische gebeurtenissen, is voor velen een intensief beoefende hobby geworden; in Europa en Amerika houden tientallen verenigingen (o.a. ‘Living History’ in Nederland) zich ermee bezig. Veel jongeren melden zich aan om in hun vrije tijd zo authentiek mogelijk de Tweede Wereldoorlog na te spelen.

De vaste Biesloglezers kennen mijn WO2-fascinatie. Maar niet eerder durfde ik een historische optocht bij te wonen. Je in het openbaar onderdompelen in oorlogsnostalgie, dat kan toch niet?

Omdat ik mijzelf de opdracht had gegeven een verslag ‘voor de krant’ te maken, creëerde ik een verantwoorde reden om vanmiddag met een videocamera langs de kant van de weg te gaan staan en een lange stoet historische voertuigen vast te leggen. (Het filmpje is echt voor de liefhebbers!)

Op de markt keek ik mijn ogen uit, maar durfde net niet te vragen of ik ook ’s in zo’n echte jeep mocht zitten.

Ik heb ook het optreden vastgelegd van een George Formby-imitator, een Engelse entertainer, die, naar WO2-voorbeeld, het moreel van de troepen moet zien hoog te houden.

Bridgehead heet deze driedaagse manifestatie in Gooi- en Vechtstreek. Re-enacters uit vele landen zijn neergestreken in een kampement op een kazerneterrein in de buurt van het redactielokaal.

Ik heb op zolder een oud camouflagepak hangen - zal ik mij vanavond bij de troepen melden, mijn diensten aanbieden (tolk?) en morgen meetrekken?

Nee. Ik moet wachten. Mijn tijd komt nog. 
Over tien jaar zijn de echte veteranen allemaal uitgestorven. 
In mei 2013 zal ik, staande in een jeep, aan het hoofd van een zeer lange colonne, mijn woonplaats komen bevrijden.

Als alle ballenbakken verdwijnen - niet alleen bij McDonalds, maar ook uit de Ikea-filialen, meubelboulevards, ziekenhuizen en kinderdagverblijven - rijst de vraag:
waar moeten we met de ballen heen?

Een paar miljoen fel gekleurde, niet-afbreekbare ballen, veroorzaken een groot milieuprobleem.

In Limburg liggen nog veel lege mijngangen, die volgestort kunnen worden met ballenbakballen.

Als we die gangen vervolgens goed afsluiten met beton en er zand overheen aanbrengen, stellen we toekomstige archeologen over een paar honderd jaar voor een leuk raadsel.

Stiekem hoerenlopen is er op de Rotterdamse Keileweg al lang niet meer bij. Politie, pers, fouilleeracties, helikopters met camera’s omgeven de merendeels verslaafde prostituees... en toch blijven de klanten komen.

Wat drijft een klant naar de ‘meiden van de Keileweg’?

De heer H. J. Vleeshouwer is vaste bezoeker. Elke vrijdagavond rijdt hij in zijn auto naar het beruchte tippelprostitutiecentrum teneinde ter plekke te worden afgewerkt.

‘’t Is de spanning dat je gesnapt wordt, dat geeft mij zeg maar een extra kick. Dat ze je kenteken opnemen en dat ze dan bij je thuis aan de deur zouden kunnen komen en dat mijn vrouw erachter komt van wat ik allemaal uitspook als ik zogenaamd naar de toneelclub ben. Dat is opwindender dan de seks.’

- Daarom blijft u op de Keileweg en rijdt u niet met de tippelaarster een blokje om?

‘Klopt. Ga je naar een achterafstraatje, ja, dan zijn er geen camera’s. Dan wordt er niet op je portierraampje getikt of je een paar vragen wil beantwoorden. Ja, dan is er niks aan dus. Sterker nog, dan is er bij mij ook totaal geen aandrang meer zeg maar.’

- Een forse meerderheid in de Rotterdamse gemeenteraad wil een eind maken aan de straatprostitutie - de tippelzone sluit per eind 2005.

‘Wie dan leeft wie dan zorgt. Nog zeeën van tijd! En in 2006 wordt het dus nog spannender. Want dan gaan ze uitzoeken waar de prostituees zich dan ophouden - want uitroeien kunnen ze het natuurlijk nooit. Dus dat je dan weer gevolgd wordt door politieauto’s en helikopters... hartstikke geil!’

- Er zijn veel verslaafde prostituees aan het werk, wat is hun aantrekkingskracht?

‘Dat ze lekker goedkoop zijn. Je krijgt soms al voor één euro een vrouw de auto in. En dat moet, want anders hebben ze geen belangstelling voor je, de mensen van de pers. En de tv-ploegen willen je filmen terwijl je zogenaamd met de hoer aan het onderhandelen bent. Krijg je een microfoontje opgespeld en dan vraag je aan de hoer van wil je dit of dat doen voor zoveel geld. Dat filmen zij dan zogenaamd met een verborgen camera.’

- Het gaat u dus volstrekt niet om ‘de daad’ zal ik maar zeggen? In feite wordt u helemaal niet afgewerkt?

‘Hè getver, nee. Ze moeten met hun poten van me af blijven. Bovendien: als ik uit de auto moet komen om preventief gefouilleerd te worden, dan moet ik de broek wèl aanhebben. Dat zou geen gezicht zijn, in je blote benen op straat.’

Helaas weet ik schandelijk weinig van vogels, maar een merel kan ik nog wel herkennen.
Die stralende trillers en uithalen - ik zou de mereltrack van de CD met vogelgeluiden wel de hele dag willen draaien.

Het was nog flink zoeken naar een merel in de grote stad. Op het geluid kun je niet afgaan, want de stadsmerels zijn het fluiten al lang geleden verleerd.

In de stad R. vond ik op de hoek van de P.-straat en de K.-weg een eenzaam merelmannetje op een dode tak van een verlepte berk in een verwaarloosd plantsoen.

Het kereltje had weinig noten op zijn zang. Het zong een armoedig deuntje, waar geen vrouwtje voor zal vallen.

'Kijk nog even goed naar het woord.... het schijnt vreselijk moeilijk, want we hebben nog weinig bellers. Komop mensen, denk nou even na en bel…

OPL*CHTERS

Nog één lettertje ontbreekt. Weet je het? Pak je telefoon en bel... Want wat heb ik hier in mijn handen? Duizend euro! Twintig biljetten van vijftig euro! Wat een pak! En die zijn allemaal voor jou als je het woord raadt dat nu op het scherm staat…

OPL*CHTERS

Weet je het? Wil je een gokje wagen? Bel 0973490665543789 en misschien komt dit pak papiertjes van vijftig euro wel jouw kant op. En bedenk even wat je allemaal met duizend euro kunt doen... Is dat een lekker idee? Dacht ik ook. Waarom bel je nou niet. Kijk nog even rustig naar het woord... en bel! Nu!…’

(Enzovoorts, gedurende vele uren, terwijl duizenden sukkels bellen en de mediabedrijven goud geld verdienen.)

Het gaat slecht met het Nederlandse betaalde voetbal, maar zo slecht als bij RBC gaat het nergens.

Aanstaande zaterdag dienen de spelers hun lease-auto's in te leveren, maar ook hun kostuum met de twee clubdassen en de drie overhemden, hun manchetknopen en de dasspeld, de lange blauwe overjas, het trainingspak, de voetbalschoenen en de sporttas.
Eveneens moeten zij eventueel overgebleven onderdelen uit het laatste door het bestuur geschonken Kerstpakket en de Paasverrassing bij de penningmeester inleveren.

De wedstrijden zullen voor de rest van dit seizoen op blote voeten worden gespeeld, in eigen ondergoed.

'Het gaat bepaald niet goed in de witgoedbranche. Veel van de witgoedbedrijven in ons land zijn in de rode cijfers gedoken en massaontslagen zijn dan ook niet uit te sluiten.
Ik sta hier naast meneer Van Andel en hij is woordvoerder van de witgoedhandel.

- Meneer Van Andel, het gaat bepaald niet goed, hè?

‘Wat is niet goed? Het gaat niet beter dan vorig jaar, maar als u zie

- Zeker vier van de zes witgoedfabrieken staan op de rand van faillissement. Dan kunt toch niet beweren dat het goed gaat?

‘Ik zeg ook niet dat het goed gaat, ik zeg dat het welli

- Hoeveel ontslagen zullen er volgens u vallen en zijn er ook gedwongen ontslagen te verwachten?

‘In dit stadium zijn we nog niet bezig met ontsla

- En denkt u dat het bij één ontslagronde blijft, of kunnen de werknemers over een half jaar nog meer verwachten?

‘Ik vind niet dat we nu al voorui

- Dit is dus het einde van witgoedindu

‘Wilt u godverhierendaar mij uit laten praten! U trekt de microfoon weg, terwijl ik midden in een zin ben. Je hoort dat steeds vaker en je gaat er gewoon van hyperventileren als je dat moet aanho

- Wilt u van de microfoon afblijven, ja? Een hevig geëmotioneerde woordvoerder van de witgoedindustrie bevestigt zojuist dat het bepaald niet goed gaat in de witgoedbranche en voor massaontslagen moet dan ook worden gevreesd. Terug naar de studio.’

Om de uitreiking van de literaire boekenprijs op de televisie vooral niet saai te laten overkomen, barstte het presentatieduo voortdurend in een onbegrijpelijk geschater uit, waardoor grote delen van het panelgesprek onverstaanbaar werden gemaakt.

Kijken naar lachende mensen, zonder te weten wat er nou zo leuk is: saaier kan televisie niet zijn.

AOW of krentenbol

‘Dan kies ik de krentenbol. De AOW is een heel mooie en nuttige regeling, maar daar ben ik nog lang niet aan toe. Als ik ooit AOW krijg, hoop ik daar nog lang krentenbollen van te kunnen eten. Maar omdat ik nu geen AOW geniet en voor mijn eigen krentenbollen moet zorgen, geniet ik er dubbel van als ik zomaar een krentenbol krijg aangeboden.’

Hoofdpijn of Gordon

‘Hoofdpijn. Gordon is toch die zanger, hè? Van zangers krijg ik ook hoofdpijn, maar dan heb ik liever de hoofdpijn sec. Zou ik Gordon kiezen, dan heb ik hem èn hoofdpijn, dat is geen aantrekkelijke gedachte. Ik denk ook dat de hoofdpijn zonder Gordon minder erg is dan met.’

Fietszadel of mondorgel

‘Ik zeg mondorgel. Een fietszadel is ook belangrijk, maar als je eenmaal een goed zadel op je fiets hebt zitten, merk je er niet zoveel van. Je fietst en het zadel doet ongemerkt z’n dienst. Ja, pas als het zadel piept, word je erop geattendeerd dat je een zadel hebt. Terwijl een goed mondorgel heel wat meer kan dan piepen. Niets fijners dan na een flinke fietstocht van het zadel klimmen en een fraai stuk mondorgelmuziek ten beste geven!’

Hoogervorst of dubbeldrank

‘Hoogervorst, geen twijfel. Ik vind dat toch zo’n guitig mannetje. Zo jongensachtig ook. Je kunt gewoon niet geloven dat zo’n ventje een heuse minister is. Maar dat ì­s’ie echt en hij schijnt het nog goed te doen ook. Over dubbeldrank denk ik heel dubbel. Of je schenkt een dubbel of je drinkt een drank. Ik blijf het raar vinden dat de dubbel en de drank in één pak worden geperst.’

Peer of paraplu

‘Kies ik de peer. Als u in plaats van paraplu appel had gezegd, had ik de appel gekozen, want je kunt natuurlijk nooit appels met peren vergelijken. Ik kies, net als met die krentenbol, voor dingen die dicht bij me staan. In een sappige peer heb ik altijd wel trek en als het onverhoopt gaat regenen... ach, dat zien we dan wel weer!’

Er is veel commotie ontstaan rond het voornemen van de nieuwe regering, de werklozen vanaf 57 jaar verplicht te laten solliciteren.
Er zouden geen banen voor die leeftijdsgroep beschikbaar zijn. Solliciteren is bij voorbaat zinloos.

Is dat zo?
Nu ikzelf, na een zeer lange werkperiode, ook weer moet solliciteren, valt mij op dat er indrukwekkend klinkende functies worden aangeboden, die zich bij lezing van de advertentie makkelijk laten invullen.

Ik verwacht ieder moment een reactie op mijn sollicitatiebrief, die ik gisteravond in VPRO's Music Hall mocht toelichten.

Zo zijn er puristen die principieel weigeren Nederlandse literaire boeken te lezen die op een SHORTLIST voorkomen.

Hoorde vanmorgen Balkenende prevelen: ‘Fortuyn heeft de politiek opgeschud.... meer aandacht voor de zorg... de veiligheid…’

Nog steeds durft hij de kern van Fortuyns boodschap en de bron van zijn populariteit niet onder woorden te brengen.

Dat doet J. A. A. van Doorn vandaag, in een stuk in Trouw:

‘Alles komt samen in zijn befaamde interview in de Volkskrant van 9 februari vorig jaar dat werd gepubliceerd onder de kop ‘De Islam is een achterlijke cultuur’. Het stuk kostte hem zijn lijsttrekkerschap van Leefbaar Nederland maar het zette tegelijk de toon voor het politiek debat nadien: een restrictief vreemdelingenbeleid, veel minder asielzoekers, geen bruiden uit allochtone landen en rigoureus de grens dicht voor moslims.
Fortuyn had het al vaker gezegd en in dit interview herhaalde hij het op beschuldigende toon: ‘Janmaat had gewoon voor een deel gelijk. En door de demonisering waaraan uw krant ook heeft meegedaan, kon dat allemaal niet meer gezegd worden.’
Gezien dit alles is het niet overdreven, en zeker niet ‘demoniserend’, het gedachtegoed van Fortuyn te karakteriseren als nationalistisch, een niet helemaal nauwkeurige maar in ieder geval beschaafde vertaling van de besmette leus ‘eigen volk eerst’.’

Onthullend zijn de beelden die werden gemaakt tijdens de bestuursvergadering van Leefbaar Nederland, daags na het Volkskrantinterview, waarop Fortuyn gedwongen werd op te stappen. Ze worden vanavond uitgezonden.

Fortuyn krijgt in een laatste poging het bestuur om te praten een woedeaanval en verwoordt de kern van zijn missie in een zin, die de woorden godverdomme, Marokkaantjes, Turken en oude vrouwtjes bevat.

De nacht van Fortuyn, vanavond, Nederland 2, 19.30 uur.

Moeder wil altijd bellen. 
En gedag zeggen.
Overal en naar iedereen.

-Met Van Doren.

-Ja, meneer Van Doren, u spreek met een moeder. Dáááááááág!

- Pardon? Met wie spreek ik?

- Dáááááááááááág!

- Mevrouw, ik ken u geloof ik niet?

- Klopt. Ik heb uw naam zomaar geprikt in het telefoonboek. Dááááááááááág!

- Dag mevrouw.

-Ik ga ophangen, hoor. Dááááááááááág!

De moeder uit deze advertentie is niet helemaal goed snik.
Voor we haar meer dáááááág geven, moet ze eerst naar de dokter.

Gisteravond zag ik de erewacht weer staan bij de herdenking op de Waalsdorpervlakte: leden van de Binnenlandse Strijdkrachten, in hun blauwe overalls, met de oranje armbanden om en de gedateerde helmen op het hoofd.

En altijd voel ik een vooroordelige wrevel opkomen. ‘Ja, ja’, denk ik schamper en dat lichte gevoel van meewarigheid - misschien onterecht - is uitsluitend gebaseerd op een verhaal van mijn vader.

Vlak na de bevrijding werden de soldaten uit het voormalige Nederlandse leger gevraagd toe te treden tot de Binnenlandse Strijdkrachten, een soort geïmproviseerd legertje dat in de eerste dagen na de bevrijding gezag en orde moest handhaven en de collaborateurs gevangennemen.

Ook mijn vader kreeg een BS-armband uitgereikt. Maar heeft hem niet gedragen.

‘Ik kreeg de opdracht de jongens van Verb. op te halen en dat wilde ik niet’, herinner ik me zijn verhaal. ‘Die BS deugde niet helemaal. Al die gasten die tijdens de oorlog niets hadden gedaan, wilden nu hun gram halen, in een blauwe overall en een oranjearmband om.’

De familie Verb. schuin tegenover ons was fout. De (oudere) zoons liepen in NSB-uniformen. De familie werd door de overige straatbewoners met de nek aangekeken.
Maar ze waren politiek fout, het was een keurige familie, ze hadden volgens mijn vader de verkeerde keuze gemaakt, maar verder niets gedaan dat niet door de beugel kon.

‘Ze hebben ook hongergeleden, zei mijn vader, ‘ik ga die jongens niet uit hun huis halen.’

Voor mijn vader was de oorlog na de bevrijding echt afgelopen.

De armband bewaar ik al decennia. 
Vreemd, denk ik nu pas, een smal reepje oranje met het woord ORANJE erop...
Ik neem aan dat de band geheel oranjekleurig had moeten zijn, maar dat de oranje verf op was?

Ik kan het mijn vader niet meer vragen.

Mag ik u mijn kleutertekeningen nog een keer laten zien?
Ik maakte ze op 5 mei 1945.

Tekening 1: (groot klikken) het voorste, geallieerde vliegtuig heeft de Nederlandse vlag uitgestoken en wordt achtervolgd door twee Duitse vliegtuigen, waarvan de bemanningen in de war zijn, want ze schieten voornamelijk in vrolijke boogjes op elkaar.

Tekening 2: iemand zwaait geestdriftig met het rood-wit-blauw, maar het vliegtuig laat een bom op ’m los; een verwijzing naar de voorbije actualiteit: de geallieerden, onze vrienden, hadden ons herhaaldelijk gebombardeerd.

Tekening 3: de kabouter is in het rood-wit-blauw gekleed, op zijn huisje wappert de driekleur en op de horizon nadert - tank voorop - een Amerikaanse colonne.

En het is goed dat ze hier op internet worden gearchiveerd. 
Als ik binnen een paar jaar lezingen ga houden over mijn rol in het verzet (zit erin), dan kan ik met deze tekeningen om de oren worden geslagen.
‘En je was een ventje van bijna zes!’

Kop in de Volkskrant van vanmorgen:
‘Herdenken oorlog heeft zin verloren - De herdenking van de Tweede Wereldoorlog is een versteend ritueel geworden, betoogt H. W. von der Dunk.’

In haar column: ‘De oorlog is bijna voorbij’ reageert Nelleke Noordervliet op het essay van Chris van der Heijden, dat in Vrij Nederland verscheen onder de titel: ‘De oorlog is voorgoed voorbij’.

Als ik bij mezelf te rade ga, moet ik bekennen dat ‘mijn oorlog’ nog lang niet ten einde is. Ik interesseer me voor elk boek of programma met nieuwe feiten en invalshoeken. En het wordt er niet minder op.

Ja, ik weet ook wel dat je de Tweede Wereldoorlog niet te pas en te onpas moet gebruiken als moreel ijkpunt van huidige conflicten, oorlogen, of politieke ontwikkelingen, maar de geschiedschrijving over de oorlog is nog lang niet afgesloten. De historici durven nu pas nuances aan te brengen, die twintig jaar geleden ondenkbaar waren.

En als men ooit wil besluiten de herdenking en bevrijdingsviering af te schaffen, kom ik in actie met mijn geheime wapen.

Al twee jaar heb ik het bouwpakket in de kast liggen. Vanmorgen heb ik het weer ter hand genomen. Het is te koop in de doorsnee speelgoedwinkel.

Ooit ga ik hem bouwen: een schaalmodel van de V2-raket.

(Met mijn verhalen over dit afschuwelijke Duitse Vergeldingswapen is een Bieslogdossier te vullen. Het dooremmeren over dit onderwerp gaat iets tragisch - om niet te zeggen zieks krijgen.)

En nu ook nog een schaalmodel gaan knutselen?

Ik stel mezelf gerust. De modelraket zal nooit afkomen. 
Ik kan dat helemaal niet, geduldig knippen en plakken. De doos vermeldt: ‘Schaal 1:35, Niveau 3, lijmen en beschilderen tot ca. 100 delen’ - voor gevorderde knutselaars dus. 
Ik weet zeker dat ik, na een uur vruchteloos gepriegel, uit frustratie en woede tot vernietiging van het pakket zal overgaan.

Pas dan - als ik mijn V2-raket in de vuilnisbak heb gekieperd - is mijn Tweede Wereldoorlog afgelopen.

De Nederlandse tv-zenders hadden hun programmering vanavond aangepast aan de 4 mei-herdenking, met films en documentaires over de oorlog.

Op een van de zenders werd aandacht besteed aan modern ondergoed - het dragen van een string voor vrouwen, maar ook voor mannen.

Ik kon het even niet plaatsen, maar misschien liep het thema vooruit op morgen, bevrijdingsdag.

De dag van de waarheid voor het KNMI.
Al dagenlang voorspelt het instituut prachtig weer voor deze dag, temidden van dagen met kletterende regen, hagelbuien en windhozen. Het KNMI houdt vol. De tv-grafieken vertonen al dagenlang een puntige piek op zondag.

Men moet maar durven!

Strandtenthouders hebben kilo's en kratten extra eet- en drinkwaren ingeslagen, honderden picknickmanden worden gepakt, de Wegenwacht heeft alle verloven ingetrokken.

Erwin Krol zei het deze week nog zo:
'Maar nergens is de natuur zo mooi als buiten.'

'De doelstelling alle taboes af te breken leidt volgens de overtuiging van Hermans niet tot de bevrijding maar tot wanorde, tot een samenleving waarin alles mag en waarin als uiterste consequentie de gevaarlijke gekken vrijspel krijgen. De verruwing zal niet meer te stuiten zijn en uiteindelijk zal, voorspelt hij, elke fatsoenlijke burger zich moeten laten begeleiden door een veiligheidsbeambte of een lijfwacht. Hermans beseft dat zijn beklag over het gebrek aan fatsoen en moraal een radicale omslag betekent na de stormloop die hij tijdens de jaren ’50 heeft ondernomen op de toen heersende keurigheid en gezeglijkheid. Sterker nog, hij komt in de jaren ’70 in aanvaring met zijn diepste overtuiging. Zijn nihilistische opvatting dat morele waarden op willekeur berusten en dus geen aanspraak kunnen maken op geldigheid, zo realiseert hij zich nu, geeft in uiterste consequentie vrij baan aan de bloeddorst die in zijn ogen een kernmotief van het menselijk handelen is.
()
Nederland is in die periode zo gek aan het worden dat het perspectief van de chaos in zijn ogen reëel wordt. Overdreven? Dertig jaar later zijn de pogingen om de geest van maatschappelijke verruwing weer in de fles te krijgen een kwestie van hoge politieke prioriteit.’

Ronald Havenaar in zijn zojuist verschenen boek ‘Muizenhol - Nederland volgens Willem Frederik Hermans’. Met de essays, vraaggesprekken en romans als bron portretteert Havenaar de schrijver als hater en kenner van Nederland.

‘Een van de beste schrijvers van Nederland doordat hij een van de beste schrijvers over Nederland was.’

Wat zou Hermans hebben geschreven in het voorbije Pimjaar?

W. F. Hermans overleed in 1995. Hij wordt gemist.

De collage bestaat uit twee op elkaar geplakte tijdschriftfoto’s. 
De foto van de vrouw is met grote precisie uitgeknipt, langs ongeschonden lijnen, alleen bij de elleboog lijkt het bijna fout te gaan.

De maker is schrijver Willem Frederik Hermans.

Voor het radioprogramma Uitlaat maakten schrijver Ewald Vanvugt en ik een wekelijkse reportage. En Ewald had het voor elkaar gekregen dat W. F. Hermans ons thuis, in het Groningse Haren, zou ontvangen voor een interview. Het was, denk ik, in 1964.

In de trein bedachten we de vragen. Het programma was gericht op jongeren - wat vond Hermans van het literatuuronderwijs op de middelbare scholen?

Ik bewonderde Hermans, had alles van hem gelezen - waarom weet ik me dan zo weinig details van ons bezoek te herinneren? Huis? Kamer? Kleding? 
Ik leef al jaren in conflict met mijn geheugenselectiecommissie.

Wel heb ik een algemeen stemmingsbeeld behouden, waarvan ik overtuigd ben dat het klopt: W. F. Hermans bleek een buitengewoon vriendelijke, lachgrage, gastvrije man, die de gepeperde antwoorden gaf die wij - twintigers - graag wilden horen: leraren Nederlands doen er alles aan om de interesse in de Nederlandse literatuur om zeep te helpen. Het literatuuronderwijs is een ramp voor de literatuur.
Het gesprek zit niet in de radioarchieven - ik hoop dat het nog ’s boven water komt.

Bij het hartelijke afscheid gaf hij ons beiden een zelfgemaakte fotocollage mee.

In de trein terug verbaasden wij ons over de plakwerken. Dat een keurige man van in de veertig, ‘professor’ aan de Universiteit van Groningen, dit soort luchthartige werkjes maakte!

De VSB-Poëzieprijs 2003 is toegekend aan de bundel Wij zagen ons in een kleine groep mensen veranderen van Tonnus Oosterhoff.

Ruim een jaar geleden maakte de hoofdredacteur zich boos, omdat hij bij telefoongesprekken steeds vaker de uitroep ‘Uuuhhhmmm!’ in zijn oor kreeg getoeterd.

Heeft zijn afkeuring geholpen?
Integendeel.

We mogen gerust van een epidemie spreken.
Zonder overdrijving mag worden gesteld, dat per dag op radio en tv minimaal honderd keer ‘Uuuhhhmmm!’ klinkt.

Ter verduidelijking: we bedoelen niet het ge-eeeuuuh, dat als denkpauze wordt ingelast.
‘Uuuhhhmmmm!’ is een zelfstandige uitdrukking geworden, die, als men er eenmaal op is geattendeerd, het luisteren naar vraaggesprekken tot een bezoeking heeft gemaakt.

Een radio-interview:

‘Extra geld voor leraren op zwarte scholen helpt de leerling niet vooruit. Dat meldt Trouw vanmorgen. We praten hierover met Meindert Leuring, hoofd van een zwarte school.

- Meneer Leuring, goedenavond.
‘Goedenavond.

- Meneer Leuring - uuuhhhmmmm! - hoe komt het, denkt u dat extra geld de leerling niet vooruit helpt?
‘Uuuuhhhmmm! Dat weten we niet. Uuuhhhmmm! We begrijpen er niets van.

- Uuuhhhmmm! Sterker nog: extra geld voor computers doet de prestaties dalen.
‘Uuhhhmmm! We staan hier voor een compleet raadsel!’

Enzovoorts.
Nu afkeuring niet helpt, moeten we wachten tot 2005, als de epidemie zal zijn uitgewoed.

Het nieuwe kabinet wil de pensioengrens van 65 jaar verleggen naar 67 jaar.
Werklozen van 57,5 jaar en ouder moeten weer gaan solliciteren.

De FNV vindt het 'cynisch' dat deze voornemens op de Dag van de Arbeid bekend werden gemaakt.

Daarom organiseert de FNV vanmiddag een massale demonstratie op het Haagse Malieveld; Lodewijk de Waal hoopt de woedende arbeidersmassa's in de hand te kunnen houden; het regeringscentrum wordt hermetisch afgesloten; premier Balkenende heeft de Koninklijke Landmacht om assistentie gevraagd.

Het is allemaal niet voor niets geweest. Onze houding in de Irakoorlog gaat vruchten afwerpen.

Voor ons, Nederlanders, was het onduidelijk. We steunden Amerika niet militair, wel politiek.
De Amerikanen hadden er geen enkel probleem mee. Nadat Jaap de Hoop Scheffer in Washington collega Colin Powell een pot Hollandse stroop had aangeboden, hoorde Nederland er voor honderd procent bij.

Herinneren we ons luitenant-kolonel Jan Blom nog? Door VS-bevelhebber Tommy Franks voorgesteld als trouwe bondgenoot? (Is Blom al bevorderd tot generaal?)

We worden beloond voor onze deelname aan de oorlog.
We gaan een internationale topfunctie binnenslepen! Is het niet geweldig?

Hans van Bodegraven wordt secretaris-generaal bij de Wereld Douane Organisatie.
Ten koste van Frankrijk. Hm-na!

Jaap, Jan en Hans verdienen volgend jaar een lintje.

De tuin is, denk ik weer,

nog nooit zo groen geweest

als juist dit jaar, bedenk ik

al sinds jaren jaarlijks.

David Kouwenaar
(schilder, broer van dichter Gerrit)

(Uit: Versjes - verzamelde gedichten van David Kouwenaar
Uitgave: Stichting Museum Kranenburgh Bergen)

Een bericht dat vragen oproept.

Uit hoeveel personen bestaat een complete familie?

Waarom wordt vermeld dat het in Hoogezand-Sappemeer gaat om een complete Surinaamse familie?

Het buffet was ‘inmiddels’ 30 graden warm - hoe warm was het buffet bij aanvang van de vrijmarkt?

En wat is er gebeurd zodat het buffet 30 graden warm kon worden? Is de complete Surinaamse familie op het buffet gaan zitten?

Is de complete Surinaamse familie woonachtig in Hoogezand-Sappemeer? 
Of reisde de complete Surinaamse familie vanuit Suriname naar Hoogezand-Sappemeer teneinde de bevolking van de Nederlandse gemeente een warm welkomstbuffet aan te bieden?

Was de complete Surinaamse familie op de hoogte gesteld van het voorschrift dat een buffet van 30 graden niet wordt getolereerd op de vrijmarkt van Hoogezand-Sappemeer?

En waar bevindt de complete Surinaamse familie zich nu? 
Hebben zij het buffet moeten weggooien, of mochten zij het, na afkoeling onder de 30 graden, zelf opeten?

De bazen eisen hogere gouden handdrukken en verzilveren hun optieregelingen.

De arbeiders wachten thuis op hun ontslagbrief.

En alleen in het Willem Drees Huis zingen vandaag zeer oude stemmen:

De staat verdrukt; de wet is logen
de rijkaard leeft zelfzuchtig voort
Tot 't merg wordt d'arme uitgezogen
en zijn recht is een ijdel woord
Wij zijn 't moe naar and'rer wil te leven
Broeders! hoort hoe gelijkheid spreekt:
Geen recht waar plicht is opgeheven
geen plicht leert zij waar recht ontbreekt.