Het was vandaag de Internationale Dag van het Gezin.
Iets van gemerkt?

Gezin, gezinnetje.
Waarom voel ik wrevel bij het woord gezin?
Dat is een residu van de jaren zestig.

Ronald Laing schiet me te binnen. Revolutionair psychiater - zijn boeken stonden dertig jaar geleden hoog genoteerd en staan nu nog op een hoge, ver afgelegen plank van mijn boekenkast.

R.D. Laing (1927-1989) verkondigde, dat een psychiatrische patiënt niet ziek is, maar een revolutionair, een slachtoffer van de maatschappij. Maar vooral slachtoffer van het gezin waaruit hij voortkomt.

Het gezin kreeg ?de schuld? van het lijden van de schizofreen. Als iemand psychotische verschijnselen vertoonde, was er gegarandeerd iets mis in zijn familie. Anti-psychiatrie werd dit denken genoemd.

Niet de schizofreen was ziek, maar de maatschappij. De samenleving moest genezen worden. Onder invloed van de anti-psychiatrie werden veel klinieken gesloten en de patiënten op straat gezet.

Ik heb de jaren zestig zeer bewust meegemaakt en ik schaam me volstrekt niet voor de naïeve en vaak kinderachtige denkbeelden die ik er toen op nahield.
Behalve voor het feit dat ik de theorieën van Ronald Laing heb bewonderd, ja, geholpen heb ze te verspreiden. Zo woonde ik in Londen een conferentie bij waar Laing het woord voerde en ik heb zijn lezing voor de radio bewerkt.

Godzijdank weten we nu beter. Dat gezinsleden van de psychiatrische patiënt zich schuldig moeten voelen, is een ernstige dwaling gebleken, waaruit veel leed is voortgevloeid.