Hierbij nodigen wij u van harte uit deel te nemen aan ons tv-programma BAAK!, waarin Meldert Baak in gesprek gaat met mensen uit in of buiten het nieuws.

De opnamen vinden woensdag 5 september a.s. plaats in Studio 44 op het Mediapark te Hilversum.

Zoals u ongetwijfeld weet worden de interviews in BAAK! in een ongewone setting opgenomen.
Het is de bedoeling dat u in ontklede staat aan uw voeten wordt opgehangen, waarna Meldert Baak met u een gesprek voert, waarin 'alles op z'n kop wordt gezet'.

Voor alle duidelijkheid: uw gehele lichaam wordt, alvorens u wordt opgetakeld, door ons team van grimeurs en schoonheidsadviseuses van tot top teen onthaard en gebruind.

Mogen wij u rond 19.00 uur in onze studio verwachten?

Graag tot dan.

Inie van der Putten
Producente BAAK!
Mediapark
Hilversum

De zinsnede 'incomplete and false information' is dus gedurende één uur in de ochtend van 8 januari 2006 op internet in de Wikipedia incomplete geweest?
En Mabel en Friso hebben daarna zelf de tekst weer compleet gemaakt?

Dan is deze gebeurtenis, met de forse aandacht van alle media, alsnog uitgegroeid tot de grootste komkommer van deze zomer.

Ik heb ook een lemma gekregen in Wikipedia. Goed, hè?

Vanmorgen ga ik in die tekst vermelden dat ik 'word gerekend tot de aantrekkelijkste en meest wijze mannen die Nederland ooit heeft gekend'.

Naar die tekst ga ik dan een uurtje zitten kijken om hem daarna weer te schrappen.

'U moet hier onmiddellijk weg!'

Het waren er drie, de brengers van de onheilstijding. Ze wisselden elkaar voortdurend af in zijn hoofd.
De ene keer was het een brandweerman - een schim in de rookslierten op de galerij, of een soldaat in volledige bepakking met een bebladerde tak op zijn helm, of het was een zwetende, gezette man met ontbloot bovenlijf, met donkere beharing op schouders en rug, die de zin met grote autoriteit zou uitspreken. Er was geen twijfel. Het moment was gekomen.

'U moet meteen mee. Nu!'

Hij zou glimlachen. Want hij had erop gerekend. Hij was voorbereid.

Hij zat te wachten in de grote stoel voor het raam. Gekleed voor buiten, onder elke weersomstandigheid. Pet op, regenjas aan. Op zijn schoot stond een kleine weekendtas, waarvan hij de hengsels met beide handen omklemde.

Hij had twee dagen en twee lange avonden besteed aan de samenstelling van de inhoud. Gingen de fotoboeken mee? Te zwaar. En elke foto van zijn ouders en ouderlijk huis kon hij moeiteloos uit zijn geheugen opvragen.
Het zilveren bestek? Het servies van moeder? Wat moest je ermee als je een plaats in een tent of sporthal aangewezen kreeg.

De verzekeringspapieren, ja. De toilettas, met een extra zeeptablet en een tweede tube tandpasta. Drie onderbroeken, twee paar sokken. Wonderlijk, hoe weinig uiteindelijk in de tas terecht was gekomen.

'U moet hier zo snel mogelijk vandaan!'

Hij zou onmiddellijk opstaan. En meegaan met een van de drie redders, zonder nog een keer om te kijken naar zijn bullen.

Nee, hij zou niet angstig gaan schreeuwen, of in gejank uitbarsten, hij raakte de kluts niet kwijt. Hij wist wat hem te doen stond - gewillig meegaan. Doen wat de hulpverleners zeiden dat hij moest doen.

'Als ze zich allemaal zo goed houden als u, meneer Foppe, dan gaat het nog best meevallen', zeiden ze om beurten alledrie.

'Een jong volwassene gaat nog liever naar de tandarts dan dat hij zich in zijn oudedagsvoorziening verdiept.'

- Aan de lijn dr. Nak de Weert van het gelijknamige onderzoeksbureau - meneer De Weert, wat vindt u van dit alarmerend onderzoeksresultaat

'Alarmerend, inderdaad. Vanwege de onderzoeksmethode. Want wat is dat nou toch weer voor flauwekul en wat moeten we ermee. Is de conclusie dat jongeren het beste over hun pensioenvoorziening kunnen worden ingelicht door hun tandarts?'

- Jongeren zitten liever aan een kerstdiner met de schoonouders dan dat ze praten over het pensioen

'Dit onderzoeksbureau heeft dus de pensioenvoorlichting op een lijst met 'erge dingen' geplaatst en de respondenten laten kiezen. In opdracht van een grote bank, die met deze 'studie', zoals het wordt genoemd, een campagne gaat beginnen. 'Bij ons is je pensioengaatje gauw gevuld!'. Of zoiets.'

- Hoe zou u zo'n onderzoek aanpakken

'Als het gaat om het genereren van publiciteit - en dat is vaak het enige doel - zou ik het praten over het pensioen op een schaal van 'leuke dingen' plaatsen.
Ziet u de krantenkoppen voor u? 'Jongeren praten het liefst in bed over hun pensioen - 47% van de jong volwassenen gebruikt bij de pensioenvoorlichting geen condoom!' Gegarandeerd voorpaginanieuws.'

'Als het Zijlstra lukt met dat laserkruis van een kilometer lengte, wordt het lachen geblazen.

Ik heb kennissen die een laserkanon hebben ontworpen met een bereik van twee kilometer en die staan te popelen geinige dingen te gaan doen boven de A4 bij Leiderdorp.

Bijvoorbeeld: een vierkant van dat kruis maken, laten rondtollen, in sterretjes uit elkaar laten spatten, er een kilometerlange Jezus af laten vallen, enzovoorts, enzovoorts.

Maar eerst zal er nog wel een gebedsdienst voor Jan Zijlstra zelf worden gehouden, om hem te genezen van zijn grootheidswanen.'

Driek de Gadgetfreak, zelf niet gelovig

Thomas Schlijper fotografeerde de aankomst van de Ark van Noach in Amsterdam.

O, ik heb in mijn leven veel troep tot me genomen: dubieus smeuïge kroketten, vette bremzoute bamischijven, keiharde bierworstjes, drabbige huzarenslaatjes en zelfs wel eens een aanstootgevende frikadel.

Maar vandaag vier ik het feit dat ik in de afgelopen veertig jaar niet één Big Mac heb gegeten.

In 1991 was in het tv-programma Keek op de Week een interview te zien met de heideplagger Maarten de Bolder.
De Nederlandse heide was er toentertijd slecht aan toe - ten gevolge van de zure regen en de daarmee gepaard gaande neerslag van zware metalen dreigde het heidelandschap geheel te verdwijnen.

Zelden interviewden wij een teleurgestelder man.
Op een immens heideveld was hij bezig de bovenste vergraste laag af te plaggen in de verwachting dat er nieuwe heide voor in de plaats zou komen. Een moedeloosmakend karwei - achter zijn rug werden de pieterige heidestruikjes vrijwel onmiddellijk weer overwoekerd door het welige gras.
De Bolder ontstak voor de camera in een machteloze woedebui, waarmee hij de Bond tegen het Vloeken aardig wat werk verschafte.

Vanmorgen moest ik voor een boodschap in een belendend dorp de heide oversteken. En ik wist niet wat ik zag.
Goed nieuws!
De bloeiende heide staat er dit jaar rijker, overvloediger en gezonder bij dan ooit.
Ook op veldjes waar zij geheel verdwenen leek, trekken de forse heidestruiken een paarse neus naar ons.

Ik vond het adres van de heideplagger terug en besloot hem om een reactie te vragen op het blije nieuws.
Helaas! Ik kreeg zijn weduwe aan de lijn.

Plagger De Bolder was van verdriet en chagrijn in 1996 gestorven.
Hij had bepaald dat na de crematie zijn as over de Noorderheide moest worden verstrooid en hij hoopte dat zijn voorbeeld massaal zou worden gevolgd, tot behoud van het heidelandschap.
'Mensenas is de beste heidemest', waren zijn laatste woorden.

Jazzliefhebbers! Op dit moment is er weer prachtmuziek te beluisteren op Radio WKCR.
Lester Young werd geboren op 27 augustus (1909) en Charlie Parker op 29 augustus (1920).

Ter gelegenheid van deze geboortedagen draait het New Yorkse station vanaf vandaag tot en met woensdag continu werk van deze grote blazers.

Nederlandse gemeenten waar 'homo' tegen politieagenten mag worden geroepen:

Den Bosch
Doetinchem
IJmuiden
Roermond
Hattem
Hoorn
Deventer
Huizen (NH)
Maasbree
Cadzand
Steenwijk

Nederlandse gemeenten waar het roepen van 'homo' tegen politieagenten wordt bestraft met een geldboete:

Zwolle
Kampen
Maasbree
Jottem
Winterswijk
Lunteren
Wassenaar
Lochem
Assen
Enkhuizen
Meppel

De Vereniging van Nederlandse Gemeenten heeft onder jonge ontwerpers een prijsvraag uitgeschreven die een algemeen geldend gemeentebord moet opleveren (aan te brengen onder het naambord), waarop duidelijk wordt aangegeven of het in een gemeente wel of niet is toegestaan 'homo' tegen politieagenten te roepen.

Een paar stellen hielden het achter hun windschermpjes nog wel uit, maar de strakke wind uit zee had de meeste strandgangers naar het terras van de tent geblazen.

Het echtpaar had zich achter koppen cappuccino en broodjes pomodori geïnstalleerd en maakte er het beste van. Ze lazen aandachtig in de katernen van een dikke weekendkrant - de vrouw was verdiept in een artikel van de Literarische Welt.
Een Duits intellectueel echtpaar dus.

Ze hadden zich ingesteld op fris nazomerweer, geen uitbundige strandkleding aangetrokken, maar lange broeken, jasjes en shawls al in gedempte herfstkleuren.

Uit de wind achter het glas kreeg de man het al gauw te warm. Hij ging staan, trok jas en overhemd uit en ontdeed zich van een wit onderhemd, waardoor hij een donker behaard lichaam ontblootte. De buik puilde, maar viel nog net niet in de categorie vieze dikke pens.

Het hemd draaide hij vervolgens tot een klein rolletje ineen, klemde het in de rechterhand en stootte er zijn lezende vrouw mee aan. Zij las onverstoorbaar door in het paginagrote interview met een schrijver.

De man tikte nogmaals met zijn hemdrolletje op de bovenarm van zijn vrouw.
Nu schoof ze licht geïrriteerd de krant opzij, pakte het rolletje aan en reikte naar hun beider strandtas die op een stoel naast haar stond aangeschoven.

En nu vraag ik uw aandacht voor een detail, waardoor ik deze verder ondramatische scène heb onthouden.
De vrouw pakte uit de tas een plastic zakje, duwde het hemdrolletje routineus naar binnen, sloot de zak met de kleefsluiting en schoof 'm weer in de tas. Daarna pakte zij het krantenkatern weer op en las door.

Ik wil maar zeggen: dit echtpaar was zo goed georganiseerd dat zij rekening had gehouden met het moment dat hij het te warm zou krijgen en zijn onderhemd zou willen uittrekken. En wat moest zij dan aanvangen met dat natbezwete vieze hemd?

Ergens diep in de binnenlanden van Duitsland had zij op de dag voor hun vertrek op vakantie naar zee een plastic zakje uitgezocht waarin het onderhemd van haar man goed zou passen.

Ik weet nu bijna zeker dat hij vanavond op de hotelkamer spanners in zijn schoenen plaatst en dat ook zijn bakje scheerzeep in een passend plastic zakje in zijn toilettas meereist.

Na bovenstaande non-gebeurtenis richtte ik mijn blik weer op de horizon. En prompt zag ik iets buitengewoons op zo'n vijftig meter uit de kust snel voorbijkomen: een zeilende octopus.

Meestal denk ik te laat aan 'vastleggen', maar nu graaide ik naar mijn mobiel, sprong de trap van de strandtent af, ging staan en drukte af.

De wind was zo pittig, dat de zeilende octopus binnen een minuut uit het zicht was verdwenen.

Als je de foto groot klikt, zul je zien dat alleen een meisje linksonder naar het verbijsterende natuurverschijnsel wijst.

Zal zij zich het beeld van de zeilende inktvis haar leven lang kunnen herinneren?
Zal iedereen haar later voor gek verklaren als ze er weer over begint?
'Echt waar, en die inktvis klemde tussen zijn lange armen een zeil en...'

Moet het leren van de Nederlandse taal aan binnenkomers verplicht worden gesteld?

In 2003 voerde Hans Varendonk, hoofdredacteur van het tijdschrift Eigentijds Nederlands, op Bieslog een gesprek met prof. dr. Saidia Rayatura, hoogleraar Externe Taalbetrekkingen aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Het gesprek is nu op You Tube te bekijken.

Een sullige huisvader, de 45-jarige fabrieksarbeider Thomas Montgomery - droeve rode snor, dikke pens, wijkend haar - verzint een andere identiteit.
Op internet is hij de 18-jarige marinier Tommy - zwarte band karate, kogellittekens op zijn linkerschouder, dik rood haar, imposante gestalte - die een IM-correspondentie begint met de 17-jarige Jessica.

Dit soort story's, die gewoonlijk niet goed aflopen, kennen we nu wel, zou je zeggen.
Maar ik heb de lange lap uit het tijdschrift Wired in één ruk uitgelezen.

Een moderner verhaal annonuenvandaagdedag is moeilijk te verzinnen.
Echt gebeurd: een verhaal met een verrassende wending en - ook - een gruwelijk einde.

Als ze in België onze Herman Wijffels als formateur vragen, is hun kabinetsformatie zo gepiept.

'Ik sta nu op negen netwerksites ingeschreven (online communities, Hyves, Facebook, Socialise.biz enzovoorts) en ik heb bij elkaar 123 'vrienden'.

Maar ik denk dat er niet één op mijn begrafenis zal komen.

Want als ik het zelf niet doe, wie zou op al die sites moeten berichten dat ik ben overleden?'

Driek de Gadgetfreak, only the lonely

Wij kunnen het ons indenken. Wij kennen de discrepantie tussen zijn strakke hoofd en de soms opgewonden wijze van spreken maar al te goed.

Dus dat een buitenlandse vrouw die van hem te horen krijgt 'Joe loek zenzeesjenul!' groot alarm slaat, is volkomen begrijpelijk.

(Als Harry van Bommel tegen Agnes Kant zou zeggen 'Wat zie je er weer sensationeel uit!', krijgt hij een ferme draai om zijn oren.)

Anderhalve maand nadat projectleider Robert Pieter ten Bruggenbrink op deze plaats zijn organisatie RechterBurenWatch toelichtte, geeft de actualiteit hem nieuwe stof tot actievoeren.

- Meneer Ten Bruggenbrink, u pleitte eerder voor een strengere sociale controle door ieder gezinshoofd in Nederland het recht te geven zijn rechterburen te observeren en bij eventuele calamiteiten binnen dat rechtergezin een rapport op te stellen dat wordt doorgespeeld naar de overheid. Nu wilt u verdergaan

'Klopt. Het onderzoek van het maandblad J/M dat vandaag wordt gepubliceerd geeft daar alle aanleiding toe. Wat blijkt? De meeste ouders zijn tevreden over de opvoeding van hun eigen kinderen, maar vinden kinderen van anderen in het algemeen vreselijke ettertjes. Welnu, zeggen wij van RechterBurenWatch, laten die tevreden ouders hun opvoedkundige kwaliteiten dan loslaten op de rechterburen.
Dus ieder ouderpaar wordt opvoedvoogd van het rechterbuurgezin.'

- Maar hoe werkt zoiets in de praktijk? De opvoeding vindt toch plaats aan de hand van de gewone, dagelijkse gang van zaken in de huiselijke kring

'Exact. Dus zeggen wij van RechterBurenWatch: één van de voogdouders - of de papa, of de mama - wordt in wisseldienst de papa of mama bij de rechterburen.'

- In kinderrijke wijken zal het dus voorkomen dat de vader van een gezin uithuizig is, omdat hij de opvoeding verzorgt bij de rechterburen, maar in dat gezin is misschien de moeder afwezig, omdat zij háár rechterburen een opvoedkundig lesje leert. Is dat niet erg ingewikkeld

'Niet in het minst. Weet u wat geweldig helpt? De televisie. Men heeft het principe van de wisselouders al zo vaak op de buis gezien. Bijna iedereen heeft een videocamera of een mobiel met camera. Welnu, wij zeggen: leg alle huishoudelijke verwikkelingen, opvoedkundige strafmaatregelen, ruzies, schreeuwpartijen, kindergekrijs, maar ook geknuffel en gehuil vast op video en beleg elke zaterdagavond een kijkavond voor de hele familie - daar gaat een ongekende opvoedkundige werking vanuit.'

- Wordt die kijkavond in het eigen gezin georganiseerd

'Nee, dan breekt daar de pleuris uit. Bij de rechterburen uiteraard.'

'Dinsdag 21 augustus 2007 - DEN HAAG - Tv-presentator en comedian Jörgen Raymann heeft gisteren het startschot gegeven voor de campagne 'Je moet verder leren dan je neus lang is'. Verkleed als pooier - met bontkraag, hoge hoed en veel blingbling - gaat hij de komende maanden jongeren in tv-spots duidelijk maken dat ze voor hun achttiende niet zonder diploma van school mogen.' (ANP-bericht)

Wat leuk was dat, gisteren in het Journaal: de in een wit maatpak gehesen Raymann met een hoge witte hoed op het hoofd, reed rondjes over het Haagse Plein op een witte dure superscooter, met die keurige CDA-mevrouw de staatssecretaris achterop...

Een pooier! Wat een leuke campagne! De schooljeugd eigentijds benaderen met een komisch verklede zwarte MTV-pooier.

Je mag aannemen dat Marja van Bijsterveldt voor het eerst van haar leven bij een pooier achterop zat. En ze vond het enig! Lachen, van oor tot oor!

Het zal moeilijk worden bij de campagne ter bestrijding van het werk van de echte pooiers (loverboys) het gezicht weer in de plooi te krijgen.

Toen ik tien stappen van de hoek was verwijderd, hielden de jongens op met schieten. 'Wat moet ik doen als ik een bes in mijn nek krijg?', vroeg de meneer Foppe in mij zich even angstig af.
Maar de jongens hadden geen boze plannen - ik passeerde en zij hernamen het schietwerk met de eikels, die daar overvloedig op de stoep lagen.

Nu werd de Bieslogreporter in mij wakker.
'Mag ik 's even kijken, waarmee wij hier bezig zijn?' Ik trok mijn mobiele camera en verklaarde: 'Dit is voor internet.'
Nou, toen wilden ze wat graag met me praten! 'Komen we op internet, meneer?'

'De meeste jongens uit onze wijk schieten hiermee', legden ze uit. 'Het is een stuk buis en aan één uitgang hebben we met tape een ballonnetje bevestigd. Je laat de bes of eikel in de pijp zakken, tot in het ballonnetje, je grijpt net even voor de 'kogel' het ballonnetje met duim en wijsvinger vast, trekt het zo ver mogelijk naar achteren en je laat los.'

Stomverbaasd staarde ik de eikel na die ter demonstratie voor mij werd afgeschoten. Zo! Hoog over een boom van vijftig meter!

Het is een tijdje terug dat ik voor het laatst een bes heb afgevuurd - er is veel gebeurd in de herfstwapenindustrie.
Deze moderne ballonmortier - een kruising tussen blaasroer en katapult - is een wonder van technisch vernuft.

Ik bedankte de jongens voor hun medewerking en vervolgde mijn tocht.
Later kreeg ik spijt dat ik niet had gevraagd ook een keer te mogen schieten. Mij Oom Wim laten noemen en met ze afspreken zaterdagmiddag op het landje te gaan schieten, leek me een stap te ver.

Met Jan Pronk krijgt de PvdA eindelijk weer 's een voorzitter die aan het eind van een congres niet beschroomd en verlegen lachend meemompelt, maar uit volle borst De Internationale zal voorzingen.

• Wat een hartstikke leuke schoenen, waar heb je die vandaan?
• Bij Meuleman in de Langestraat. En ze lopen lekker!
• Goh, wil ik ook. Jammer dat de zomer bijna voorbij is. Wat is het merk?
• Dit zijn Crocs.
• Niet! Je meent het! Zijn dat Crocs? Ik heb ook Crocs, maar die mag ik van Evert niet aan.
• Crocs heeft ook andere modellen dan de bekende Crocs.
• Niet te geloven dat dit ook Crocs zijn.
• Hoe bedoel je, je mag van Evert geen Crocs aan?
• Evert gaat over zijn nek als'ie mij op Crocs ziet.
• O ja? Nou, Okke ging ook over zijn nek toen ik ermee thuiskwam. 'Wat heb je nou voor idiote verpleegstersklompen aan.' En het hielp niet of ik zei van hoe lekker ze zaten en dat het de grote rage is. Ik heb hem nog nooit zo vies naar me zien kijken.
• Evert ook. Als ik die Crocs in zijn bijzijn ga dragen, loopt onze relatie gegarandeerd op de klippen. Ik doe m'n Crocs pas aan als Evert de deur uit is.
• Nou zijn mijn Crocs ook wel heel gemeen roze, hoor. Ik moest zelf ook even wennen. Maar ja, ze lopen zó ideaal. Dus doe ik deze Crocs aan als we samen uitgaan en de KlompCrocs zeg maar voor als ik alleen ben.
• Ik wil ook van die InstapCrocs. O, daar komen ze met de drankjes. Schat, moet je 's kijken wat Maya voor leuke schoenen aanheeft. Die wil ik ook. Wat voor merk is het, Maya?
• Eh... Daar vraag je wat... Focks... eh.. Fokkers. Ja, hele rare naam. Maar ze lópen lekker, Fokkers! Ongelofelijk.
• Ik wil ook Fokkers.

- Meneer De Ruwe, uit artikelen in de Volkskrant blijkt, dat uitkeringsinstantie UWV reïntegratiebureaus financieel ondersteunt, die alternatieve methoden hanteren om werkzoekenden aan werk te helpen. Uit ons onderzoek blijkt dat u, naast uw hoogleraarschap Geschiedenis van de Jaren Zestig, ook zo'n alternatief bureau runt.

'Klopt, maar ik maak bezwaar tegen het woord alternatief. Als je zoals ik de Jaren Zestig al bijna veertig jaar bestudeert, kun je dan nog spreken van een alternatieve wetenschap? En zo is het ook met mijn bureau Het Verre Hoogtepunt. De werkzoekenden die bij mij aankloppen, confronteer ik met eeuwenoude Oosterse technieken. Dat is toch niet meer alternatief te noemen.'

- U begeleidt werkzoekenden met Tantra-methoden. Nu dachten wij dat Tantra met seks te maken heeft.

'Dat is juist. De seksualiteit speelt op de arbeidsmarkt een belangrijke, zwaar onderschatte rol. Als iemand slecht in haar vel zit en een hoge stress op het werk ondergaat, dan is een burn-out, gevolgd door ontslag, niet ver weg. Wat ik doe is het herontdekkingsproces van de eigen seksuele bron stimuleren, zodat men weer opgeladen op zoek gaat naar een passende baan.'

- Hoe doet u dat? Moeten de deelnemers aan uw trajectbegeleiding elkaar masseren, of zoiets

'O nee, ik geef geen groepstherapie. Nee, de werkloze zoekt een haar passende baan - een individueel proces, dat ik in een 1 op 1-relatie uitwerk. Tantra is een zeer persoonlijk gerichte methode - ik leer de werkzoekende haar orgasme uit te stellen, zodat zij met de vrijgekomen, innerlijk opgeslagen seksuele energie de arbeidsmarkt weer kan betreden.'

- We begrijpen dat u alleen vrouwelijke werkzoekenden begeleidt

'Dat is juist. De gekozen werkwijze - de strikt individuele begeleiding - laat in mijn geval alleen een hetero-gerichte benadering toe.'

- Samenvattend: het komt erop neer dat u de totaal uit de hand gelopen reïntegratiegekte gebruikt om er een lustig potje op los te neuken, waar u door het UWV nog voor betaald wordt ook

'Dat zijn uw woorden. Ik wijs u op de resultaten: zeventig procent van mijn cliënten vindt passend werk en de overigen melden zich voor een opfriscursus - zijn dus bereid door te zoeken. Een geweldige score. Het UWV is dan ook erg blij met mijn bureau.'

Gisteren op tv gemist, maar vandaag staat het integraal op het net: het Prinsengrachtconcert van Thomas Hampson, begeleid door Wolfram Rieger.

Gezien de reacties op het gisteren op You Tube geplaatste Bieslogfilmpje, doe ik er vandaag één bij.

Soms heb ik nog last van het TV-denken Oude Stempel: een programma is uitgezonden en dus heeft 'heel Nederland' het gezien.

Dat is allang niet meer zo, weet ik ook wel.
Toch verbaast het me dat een onderwerp dat is uitgezonden, op het weblog is geplaatst, per Vodcast is verzonden, toch een publiek(je) treft dat het nooit heeft gezien.

Het Nieuwe Mediadenken: een programma via zoveel mogelijk kanalen beschikbaar stellen.

De Voettocht

Een duurzaam tv-format: tijdens een wandeling in de vrije natuur gaat een goed gesprek al snel de diepte in (m.m.v. Annet Malherbe).

Volgens de accountgegevens op You Tube heb ik 1145 keer een filmpje bekeken.
En op Bieslog heb ik 84 maal aandacht besteed aan You Tube of gelinkt naar een filmpje.
Maar nog nooit kwam ik op het idee er zelf 's iets op te zetten.
Dat bleek een fluitje van een cent - dit is het eerste (oude) filmpje.

En zo horen we er weer helemaal bij.
(Aan de late kant, want als ik op TV een leuk internetfilmpje hoor aankondigen, maak ik dat ik wegkom.)

'Veelzijdigste jazzdrummer aller tijden' - de kop boven een mooi herdenkingsartikel van Frank van Herk vanmorgen in de Volkskrant.

Gisteren overleed de meester-drummer op 83-jarige leeftijd.

Dankzij de nieuwe media kan hij passend geëerd worden:
via de YouTube-link zien we Roach meer dan tien minuten magistraal aan het werk.

En het New Yorkse internet-radiostation WKCR zendt continu een herdenkingsprogramma uit dat duurt tot en met volgende week woensdag!

(Linktips: Bart Egers)

Meestal komt de gedachte eind augustus op, maar hij is er al vroeg in de maand.
Zeker een keer per jaar denk ik: ik kan niks, ik heb nooit een vak geleerd, niet gestudeerd, ik weet van veel een beetje, van veel niets en wat ik aan kennis bezit is hopeloos verouderd.

Daarna denk ik ook: maar lul, doe er iets aan. Schrijf je in voor een studie, maak een eind aan je frustratie, haal een graad of titel (als het nog erin zit - misschien is je kop al zo lek als een mand) en zeur niet langer.

Toen ik las dat studieboeken gratis zijn te downloaden, werd de verleiding groot.
Ooit zou ik scheikundig ingenieur worden (zie link), zit dat er alsnog in?

Binnen enkele minuten had ik een boek van 182 pagina's in huis. Het is een op het oog eenvoudige inleiding tot de scheikunde.
Vanavond de eerste tien pagina's stampen - als ik het een week volhou, ga ik me laten inschrijven in Delft.

Wij van ElvisEuroLookalike BV behartigen de belangen van de 23.000 bij ons aangesloten Elvissen.

Gezien de toenemende stroom van Elvissen die willen toetreden tot ons managementbureau, hebben wij een aantal toelatingseisen geformuleerd.

Zo dient de Elvislookalike te beschikken over eigen kostuum en geluidsinstallatie die door onze schoonheidscommissie aan een keuring worden onderworpen, maar bovenal stellen wij de eis dat er IETS echt moet zijn.

Minimaal dient men te beschikken over bakkebaarden, die in vorm en kleur overeenkomen met de bakkebaarden van Elvis.

Eerder meldde Bieslog dat het manuscript van 'On the road' op een vier jaar durende tournee door de Verenigde Staten was gestuurd. (Zie link onderaan.)

De legendarische, semi-autobiografische roman - waarover Bob Dylan zei: 'It changed my life like it changed everybody else's' - werd door Jack Kerouac gedurende drie weken in april 1951 op een dikke rol aan elkaar geplakte stroken papier getikt.

Publicatie vond in 1957 plaats. Aan het oorspronkelijke manuscript was toen hevig geschaafd, geëdit en gecensureerd.
Dat blijkt, nu ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan een complete versie zal verschijnen: 'On the road: The Original Scroll' (5 september bij Penguin Books).

In de jaren vijftig veroorzaakte het boek en de daarin beschreven beatnickcultuur groot rumoer.
Het zou zeker tot een verbod hebben geleid als het oorspronkelijke manuscript zou zijn gepubliceerd - 'On the road' was dirtier dan men ooit heeft kunnen vermoeden.
Lees bijgevoegd fragment in de gepubliceerde en de ongecensureerde versie.

Hoi Piet.
Bedankt voor alles tot zover.
Maar als alles nog wat beter kan, dan graag.
Amen.

1.
Als je kindeâhren tuh lastig wôhden, dus als ze aan je kop gaan liggen zèken van dat ze van alles willen hebben, zeg je zo hard mâugelèk: Gaat buìtuh spelen!!!

2.
Als je kindeâhren thuiskomen van ut buìtenspelen en ze gaan weiâh lopen drenzen, zuiguhn en sarren, roep je: Gaat nâh je kameâhr!!!

3.
Als je kindeâhren op hun kameâh zèn en ze maken lawaai zodat jè duh televisie of je keemcomputeâh niet meiâh ken veâhrstaan, ga je nâh hun kameâh en geef je ze un niet al tuh harduh draai om hun ôhen en zeg je: Afgelopen! Welteâhrusten! En wie nâh nog z'n bek opendoet krègt un ongeloâflèk pak op z'n sodemieteâhr.

Het Ministerie van Binnenlandse Zaken heeft de onderzoeker Nak de Weert (60) ingeschakeld om de kennis van Nederlanders over het opstellen van canons in kaart te brengen.

De regering wil maatregelen treffen om de wildgroei aan canons tot staan te brengen en een Canon van de Canons te ontwikkelen. Deze Nationale Canoncanon mag ten hoogste tien canons bevatten.

Wat is het een verademing meer dan drie uur naar iemand te kijken en te luisteren waarvan je van tevoren niets weet.

Iemand die zoveel interessants heeft te melden.
Zoals de hersenonderzoekster Christine van Broeckhoven dus.

- Ze maken het wel te dol. Een moordpartij in Amerika en een tv-spelletjesbedenker dood, ook in Amerika - crime en showbizz, wat moet dat in ons radionieuws?

- Rustig nou maar, het is nog vroeg.

- Populairdoenerij. Ook in het weerbericht: het wordt warm vandaag op de Wallen, 24 graden. Nou ja!

- Op de Wallen?

- Ze zeggen nog net niet: het gaat er vandaag heet aan toe op de Wallen.

- Sorry hoor, ik hoorde toch duidelijk: het wordt warm vandaag, tot 24 graden op de Wadden.

- Op de Wadden? Ja, ja. Wat is dat dan voor een saai bericht? Wat interesseert mij dat nou, hoe warm het vandaag wordt op de Wadden.

- Ik heb een afspraak, ik moet ervandoor. Prettige dag, hè, Tot ziens.

- Het wordt warm op de Wadden. Nou, fijn. Dat weten we dan.

Naar aanleiding van het onderzoek naar het gevoel voor humor bij oudere mensen en het alarmerend resultaat, bellen we met de directeur van onderzoeksinstituut Dr. Nak de Weert.

- Meneer De Weert, excuses voor het feit dat we u op zondag lastigvallen, maar...'O, geeft niks, hoor. 'Mijn zondagsrust is diepvries!' Kent u die oude reclameslogan?'

- Nee, ik geloof niet dat...'Welnu ik heb een diepvrieskist, gevuld met Complete Voedzame Maaltijden, dus ik werk gewoon door op zondag.

- Eh... ja...'Ha ha ha. Was een grapje!'

- Ja ja. Meneer De Weert, een collega van u, onderzoeker W. Mak, heeft...'Ja, die ken ik. Wingyun Mak is haar volledige naam. Ja, Wingetje is een leuk dingetje. 'Ouderen hebben moeite met leuk doen'. Ha ha ha. Je moet maar durven. Terwijl ik al vijf jaar geleden een onderzoek naar de humor van 75-plussers heb gepubliceerd in het blad Neuropsychologica.'

- En wat is de conclusie uit uw onderzoek?'Dat ouderen een groot gevoel voor humor hebben. Die begonnen al te lachen toen ik ze het onderwerp van mijn onderzoek aankondigde.'

- Dus ouderen hebben geen moeite met leuk doen?'Daar hebben ze grote moeite mee. Ja, een reeks grappige plaatjes of zinnen op een grappige manier afronden, zoals Wingyun ze heeft laten doen, daar moet je bij ouderen niet mee aankomen. Dat is helemaal niet leuk. Mak vergeet in haar onderzoek weer eens het grote verschil tussen leuk DOEN en leuk ZIJN te betrekken. In mijn onderzoek heb ik minimaal tien personen uit de omgeving van mijn proefpersoon gevraagd of zij vonden dat hij of zij leuk was. Dan krijg je heel andere resultaten. Heel veel ouderen ZIJN heel erg leuk. Hou ouder hoe leuker. Vooral onder de honderdjarigen schuilen grote droogkomieken, die hun verwanten of verzorgers regelmatig doen schuddebuiken.'

- O, gelukkig, we dachten al dat er maatregelen moesten worden getroffen om onze ouderen wat op te beuren.'Waar dacht u dan aan? Toch niet aan cliniclowns voor ouderen, hè? Pas op, hoor! Wilt u de oudsten onder ons snel laten aftakelen? Cliniclowns DOEN leuk, ze ZIJN het niet. Zo. Nu ga ik een fluitketel met water opzetten, want ik heb honger gekregen.'

Open de bak waarin zich de voedzame maaltijd in droge en koude vorm bevindt door de folie van de bovenkant te verwijderen.
Laat een halfvolle fluitketel gevuld met water aan de kook komen.
Giet het kokende water in de bak met de voedzame maaltijd tot aan de in de binnenkant van de bak aangegeven rand.
Het warme water zal de voedzame maaltijd doen rijzen tot aan de bovenkant van de bak.
Na een wachttijd van drie minuten is de voedzame warme maaltijd gereed voor consumptie.
Eet smakelijk!

Toen ik in Den Haag Centraal ('Een échte Haagse krant') las dat het plan bestaat in het Wijndaelerplantsoen tweehonderd bomen te kappen, dacht ik eerst: 'Jammer, maar niks aan te doen. Laat maar, je kunt je niet overal druk over maken.'

Tot ik vannacht om kwart voor drie boos wakker schoot en in de volgende tirade losbarstte:

'Wacht even! Bomen kappen? Maar dat zijn wel MIJN BOMEN. En ik weet van niks! Wie heeft het sein gegeven dat die bomen wel weg kunnen? Komt niets van in. Hier wordt niet één boom gekapt, is dat goed begrepen! Ik heb als jongen heel vaak tussen die bomen gespeeld. Het Wijndaelerplantsoen? Onzin! Meer en Bos, zul je bedoelen. Daar hebben ze in de jaren dertig de Laan van Meerdervoort doorheen getrokken, maar er bleven twee prachtige helften natuurgebied over. De rechterhelft is een beschermd monument, in het linker deel lag vroeger een grote zandvlakte, omzoomd met bomen en daar hebben we vuren gestookt en hutten gebouwd. Daarna ging er veel verloren door de bouw van scholen - niks tegen scholen - maar als er nu nog een stuk van die oorspronkelijke duinnatuur over is, dan gaan we daar niet in kappen. Geen sprake van!'

(Een verontruste lezer zit waarschijnlijk met de vraag in de maag of de hoofdredacteur echt midden in de nacht in tirades losbarst. Nee, niet hardop, het getier speelt zich in zijn hoofd af.)

Vandaag ben ik het bos gaan verkennen en het is niet groot, maar wel een mooi stukje oorspronkelijke begroeiing.
En als er actie gevoerd gaat worden tot behoud van die tweehonderd bomen, wil ik meedoen door enig publicitair kabaal te veroorzaken.

Mijn eventuele medewerking stoelt op nog een argument. Ik vind dat zelf een eng kantje hebben, zeg ik er eerlijk bij.
Mijn vader ligt daar namelijk vlakbij begraven (op Ockenburg) en Meer en Bos vormde levenslang zijn speel-, wandel-, en tuinterrein. Als ik dus zou gaan protesteren tegen de kap van die oude bomen, doe ik dat ook uit zijn naam. Die bomen hebben mijn vader nog gekend.

Nee, moet ik maar vergeten. Beetje ranzig argument.
Beter: we gaan in de Randstad de paar oude bomen die er nu nog over zijn absoluut niet kappen.

(Voor degelijker argumenten om tot actie over te gaan, verwijs ik naar het artikel in Den Haag Centraal.)

'Goedemorgen, hartelijk welkom op dit toelatingsexamen voor de School voor Satire, die in september gaat beginnen.

Op jullie tafeltje vinden jullie een kopie van een artikel uit de Volkskrant van hedenmorgen (ja, wij bedrijven hier actuele satire!), dat gaat over de vondst van twee nieuwe, zeer oude fossielen, waardoor de stamboom van de mens er weer een stuk ingewikkelder uitziet, zeggen de geleerden.

De ene aapachtige evolueerde niet tot een volgende mensachtige en die weer tot de moderne mens, nee, sommige soorten mensachtigen leefden tegelijkertijd.

Wij concentreren ons op de passage in het artikel waarin de geleerde Fred Spoor uitlegt dat het heel uitzonderlijk is dat er in de huidige tijd maar één soort mensachtige op aarde rondloopt.

En dan volgt nu de examenopdracht:
het komende uur gaan jullie een satirische scène schrijven met een professor in de hoofdrol, die beweert dat collega Spoor ongelijk heeft en dat er op dit moment wel degelijk allerlei soorten mensachtigen naast elkaar op aarde rondlopen. Waarna enkele voorbeelden volgen.

Begrijp me goed: het onderwerp zal tot dikke grappen leiden, dat calculeren we in, maar we nemen geen genoegen met: 'Moet je 's in de Kalverstraat een groep stomdronken en apenstonede Engelse of Russische toeristen volgen.'
Het kan subtieler.

Goed. Zijn we er klaar voor? Aan de slag!'

'Het is nu pas donderdag - nog drie dagen! Zeeën van tijd!'

Zo'n zin luidt het teruggaan in.

De bezichtigingen gaan gehaaster.
De zee voelt kouder aan.
Waar hadden we de tickets ook alweer opgeborgen?

Geert Wilders geeft in zijn stuk op de Forumpagina van de Volkskrant zelf aan waar hij al zijn ideeën vandaan heeft: uit het boek The Force of Reason (2004) van de in 2006 overleden controversiële schrijfster Oriana Fallaci.

We kunnen dus beter dat boek lezen dan de kromme samenvatting van Wilders ('Genoeg is genoeg.')
Maar ook de kritische commentaren op Fallaci's boek, bijvoorbeeld het gedegen stuk in Asharq Alasat, de Arabische internationale krant, dat aantoont hoe losjes Fallaci met de feiten omging.
(Een kleinigheid: 'She blames Muslims for the murder of Dutch politician Wim Fortuyn, who was, in fact, killed by a Christian Dutchman, not a Muslim.')

Jacqueline sliep overal doorheen, maar Evert deed geen oog dicht vanwege het burengerucht. De houten wanden van de twee aan twee geschakelde vakantiebungalows bleken goede geluidsgeleiders.

In het appartement naast het hunne verbleef een stel waarvan de man eerst urenlang met een opgerold tijdschrift de muggen dood ging slaan. En bij elke op volle kracht met een bonkende slag uitgevoerde executie riep zij: 'Jaaah!' of 'Hebbes!'

Daarna gingen ze heel vies liggen neuken.
Die geluiden had Evert nooit eerder vies gevonden.

Lizet Kruyff van de Spinazieacademie meldt:

'Prachtig culinair erfgoed, die Nasi Rames: in dat bergje kokos horen ook een paar verdwaalde (vlies)pinda's te zitten, dan is het helemaal af. En kreeg u er geen kwart plak kroepoek bij?'

Een groot bord Nasi Rames, met vette gehaktballetjes, dikke tomatensaus en twee stokjes in pindasaus gedoopte saté, een kwak potjeszuur, een stapeltje prinsesseboontjes en een bergje kokos, gerangschikt rond een centrum van Lassie's toverrijst, waarover een gebakken ei met hele dooier is gedrapeerd, zal vandaag worden opgenomen in de officiële lijst van beschermde oud-Hollandse gerechten.

'Een vriend bracht een tijdschrift voor me mee uit de VS. Stampvol zeer Amerikaanse gadgets: van videobrillen, tot spionage-apparatuur en hefschroefwekkers (als'ie afgaat vliegt er een propeller door je slaapkamer en als je die te pakken hebt gekregen, ben je goed wakker). Smullen dus.

Bij zo'n cover alleen al kan ik een gat in de dag dromen.

Jullie zien mijn vrouw in ons zwembad drijven en kijk 's (als het lukt) naar haar handen - ze omvatten twee joysticks waarmee ze haar bed door de vijver kan sturen!

En let 's linksonder op dat plateautje met drankjes en een sandwich. Dat navigeer ik namelijk radiografisch naar haar toe.

Bovenin zit ik, in het midden, achter de apparatuur, gezellig in het zitje van onze enorme tuin, met de twee zoons uit haar eerste huwelijk (kan niet? in een dagdroom wel).

Maar ja. Dit alles is nog lang geen werkelijkheid.
Had ik die Self-propelled Pool Float maar zelf moeten uitvinden en succesvol op de markt zetten.
(In mijn droom kreeg ik net een order door uit Dubai voor drieduizend van die waterbedden.)'

Driek de Gadgetfreak, dagdromer

Een voordeel van de klimaatverandering: ik kon vanmiddag mijn eerste eikelpijpje van het jaar al opsteken!

Gewoonlijk ga ik pas eind augustus met de eikels aan de slag.

Vandaag werd de eenmiljoenste foto van een Overvol Strand in een Nederlandse krant gepubliceerd.

Sinds de tweede wereldoorlog vormen foto's van Overvolle Stranden na een dag mooi zomerweer een geliefd onderwerp in de Nederlandse fotojournalistiek.

Nu het aantal zonnige stranddagen in verband met de klimaatverandering vermindert, loopt de productie van foto's van Overvolle Stranden beduidend terug.

Maar een vakantiedag (tevens zondag!) met tropische temperaturen, maakt voor fotografen van Overvolle Stranden het seizoen weer enigszins goed.

Je wordt wakker van drie scherpe, besliste tikjes van een sleutel op de hotelkamerdeur tegenover de jouwe.
Het is 07.30 uur op de wekker en je beseft dat je gisteravond vergeten bent jouw ingevulde ontbijtwenslijst buiten aan de deurknop te hangen.
De rollende serveerwagen over het laagpolige tapijt van de gang. De drie scherpe tikjes verderop.

De over kilometers aangewaaide, af en toe oplaaiende, onverstaanbare peptalk van een ceremoniemeester, die gedurende de gehele middag via een zeer krachtige geluidsversterkingsinstallatie een evenement aanvuurt, een halve marathon, een wielerronde, een tennistoernooi, een zomerfestival.

- You knew he was Ingmar Bergman, but maybe he didn't. He didn't get to view his reputation from the outside.

Woody Allen:
Exactly. The world saw him as a genius, and he was worrying about the weekend grosses. Yet he was plain and colloquial in speech, not full of profound pronunciamentos about life. Sven Nykvist [his cinematographer] told me that when they were doing all those scenes about death and dying, they'd be cracking jokes and gossiping about the actors' sex lives.

Misschien zou het goed zijn ook het werk van grote dode schrijvers te hertalen. En niet alleen voor laaggeletterden - ook hooggeletterden zijn vaak zwakke lezers.

Wie leest er bijvoorbeeld nog een meesterwerk als 'Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...' van Louis Couperus?

Ik deed een poging de eerste alinea te hertalen in eenvoudig Nederlands.
Onder het stukje staat een link die naar de oorspronkelijke tekst van Louis Couperus leidt.

Oude lullen moeten weg

Een man die Stein heette had een lage stem. In het halletje van zijn huis riep hij de hond die Jack heette:

- Kom Jack, ga je mee met de baas? Kom!

De hond was boven. Hij begon meteen te blaffen. En hij rende de trap af.
De vrouw van Stein heette Ottilie. Zij zat in de huiskamer te lezen. Zij werd kwaad op Stein omdat hij zo hard om de hond riep.
- O, die lage rotstem! zei ze boos.
Charles Pauws was de zoon van Ottilie. Hij keek naar zijn moeder en glimlachte. Na het eten dronk hij met zijn moeder een kopje koffie voordat hij naar zijn vriendin Elly zou gaan. Vader was met de hond uitgegaan en het werd stil in huis. Charles Pauws keek naar zijn schoenen. Hij vond dat ze goed zaten.

- Waar is Stein naar toe, Lot? vroeg de moeder. Ze klonk ongerust.

- Vader is gaan wandelen met hond Jack, zei Charles Pauws zachtjes. Charles Pauws is een moeilijke naam. Daarom werd hij thuis ook wel Lot genoemd.

- Nee, hij is naar zijn vriendin toe! zei moeder Ottilie boos.

Lot (Charles Pauws dus) greep even met een hand naar zijn hoofd. Moe werd je ervan.

- Hè moeder, zei hij. Rustig nou. Ik ga straks naar mijn vriendin Elly. Ik zit nu even met u gezellig een kopje koffie te drinken. Mijn vader is toch je man? Je moet niet zo'n ruzie met hem schoppen. Daar word je vroeg oud van.

Ernie gaat naar de dokter voor een onderzoek!
Er is een stethoscoop waarmee je zijn hartslag kan horen, een zakdoekje waarmee je zijn neus snuit, en een verbandje voor zijn voet.
Wanneer je in zijn hand knijpt, legt hij je uit waar hij zich niet zo lekker voelt, en jij kan hem helpen om beter te worden.

Als hij helemaal in orde is, zingt hij een liedje over zijn gezondheid.

Maar wat is dat nu? Ernie zingt geen liedje. Want Ernie is misschien toch nog niet helemaal beter.
Wanneer je in een been knijpt, legt hij uit dat hij door de Chinezen is gemaakt. Voor heel weinig centjes. En de Chinese meneren en mevrouwen hebben lood op hem gesmeerd en dat is helemaal niet goed.

Dus moet je Ernie maar niet in je mond steken. Want dan ga jij je ook niet lekker voelen. En dat kan toch niet: een dokter die zelf niet lekker is?

Weet je wat? We gooien Ernie weg. Zo. Huppetee de vuilnisbak in.
Dag vieze vieze Ernie!

Reactie:

'Hee biedebiel waarom kan je niet reageren op die Biesleugens van jou? Waar is je reactieforum? Je ben net als de rest met hun achterbakse tronies op tv. Veel beweren vol azijn over censuur van de EO maar zelf geen haar beter. Wedden dat je dit niet plaats net als die SP-tomatenpuree. Allemaal de bek vol over hoe het moet en zus en zo maar als je wat zeg kom je niet er doorheen. Wor je er uitgeknipt of laten ze je weg. Laatst nog stand in op de radio. Ik zeg ben ik in de uitzending? Ja ga uw gang. Zeg ik ik ben tegen want het is een grote kankerzooi. Was het van bedankt en weg was ik.'

(Via Bieslogs e-mailadres krijg ik ook veel interessante, leuke, verstandige, inspirerende en informatieve post, die ik met groot genoegen lees.
w.g. de Hoofdredacteur.)

19.30 uur: Zaal open

20.00 uur: Aanvang van het evenement

20.05 uur: De voorzitter/directeur/ceremoniemeester spreekt een welkomstwoord.

20.10 uur: De spreker/leider/bedenker legt uit wat de organisatie/firma/instantie te vertellen heeft.

21.00 uur: Pauze - in de foyer wordt een kopje koffie geserveerd.

21.15 uur: Gelegenheid tot het stellen van vragen, die door de evenementsleiding worden beantwoord.

22.00 uur: Sluiting van het evenement.

Bureau Bies organiseert uw evenementen voor prijzen variërend tussen de 200 en 500 euro, afhankelijk van de zaalgrootte.

Over mijn tijd bij de padvinderij mag ik zo af en toe een beetje lacherig doen, nu ik eens naga wat ik er op Bieslog over heb geschreven, lijkt die periode toch grotere invloed op mijn leven te hebben gehad dan ik misschien wil toegeven.

Zie het nieuwe dossier in de linkerbalk.

Zeven jaar in een geüniformeerde beweging rondstappen, onder de tucht van regels, wetten en beloften, laat zijn sporen na.

Nou, het valt wel mee. Ontsnappen aan een orthodox-religieuze opvoeding lijkt me moeilijker.

Vanmorgen werden een paar 11 à 12-jarige scouts geïnterviewd op Radio 1.
Wat of scouting voor ze betekende?
'Nou het is er gezellig', zei er een.
'Ja, hartstikke gezellig', zei een ander.

- Vraag: maar scouting kent toch een belofte en de vlag wordt gehesen? 'Daar hebben we niets mee. Het is gewoon gezellig.'

En ik betrapte me op de gedachte: 'O, gelukkig. Goed zo!'

Hij was superstreng.
Het padvindersspel moest voor tweehonderd procent volgens de regels gespeeld. Als je je hoed iets te nonchalant op het hoofd had geplaatst, kreeg je een scherpe reprimande. Onze groep - De Rimboejagers, Groep 77, NPV, District Den Haag - moest een voorbeeldfunctie vervullen.
We waren bang voor onze hopman.
De padvinderij was na de oorlog zeer populair en wij vormden in het grote aanbod een elitegroep - Lord Baden Powell zou tevreden over ons zijn geweest. De hopman was zelden tevreden.

Toen vriend Henk, met wie ik veel vroege herinneringen deel, en ik de vijftig al waren gepasseerd, besloten we op een tocht door Den Haag, bij de hopman langs te gaan. We beklommen zijn portiek op de Laan van Eik en Duinen, we zagen op de deur het naambordje F. Rolvink - 'Hij woont er nog!' - en we maakten zo stil en zo snel mogelijk dat we wegkwamen. We waren nog steeds bang voor hem.

Een paar jaar later probeerden we het nog eens. We belden zelfs aan, de hopman deed open en ontving ons hartelijk. Na ruim veertig jaar zagen we hem terug.
'Wat ben ik idioot streng geweest, niet?', was het eerste wat hij zei, 'maar ik was de jongste hopman van Den Haag en ik moest bewijzen dat ik het aankon.'

Frans Rolvink is gedurende decennia (hoofd)onderwijzer geweest en jeugdleider, heeft dus duizenden jongens gekend, maar hij wist feilloos alle namen 'uit onze tijd'. We deden hem zichtbaar plezier door een paar liedjes te zingen die hij zelf had geschreven. Vooral het lied 'Lieve, kleine stewardess, wanneer zeg jij eens yes' uit de revue 'Ziet u ze vliegen?' brachten we uit volle borst tot een goed einde.

Want - en dat was het bijzondere van deze man - die op het oog door en door keurige heer, had een wufte hobby: hij was een grote fan van The Ramblers, het fameuze swing- en jazzorkest van de VARA. Hij bezat alle platen, bezocht al hun concerten en schreef zelf ook swingende liedjes.

Misschien was het daarom dat onze groep gespecialiseerd was in het uitvoeren van een jaarlijkse revue. Daar repeteerden we maanden voor. En die voorstellingen vonden niet plaats in een lullig gymnastiekzaaltje: de hopman kreeg het voor elkaar dat onze programma's in Diligentia werden opgevoerd - de zaal waarin Wim Kan triomfen vierde.
Tussen alle padvindersactiviteiten die op het toneel aan bod kwamen, stond een vast nummer genoteerd: De Hopman Zingt Een Liedje. Met zijn eigen swingende begeleiding aan de vleugel zong hij daar zijn jazzy nummers. Zijn finest moments.

Door die revues stond ik van mijn achtste tot mijn vijftiende jaar op het toneel van vele zalen in het land en kreeg ik de smaak van het optreden voor publiek te pakken.

De laatste jaren onderhield ik nog contact met de hopman. Hij maakte een vereenzaamde indruk. Van de moderne padvinderij, scouting, moest hij niets hebben. Toen het oude spel met zijn strikte regels en precieze uniformen werd versoepeld, was hij, midden jaren zeventig, uit de beweging gestapt.
Als oud-gemeenteraadslid voor de VVD gaf hij blijk bij de tijd te zijn met een nog altijd messcherpe kijk op de maatschappij; een liberaal van de oude stempel die niets ophad met de huidige VVD. Maar je zou ook kunnen zeggen dat hij verbitterd was geraakt.

Een paar maanden terug belde hij me op. Ik hoorde het aan zijn slepende stem: het ging niet goed. Hij had een beroerte gekregen en hij woonde in een verzorgingstehuis.
Daar heb ik hem opgezocht. Ik verraste hem met het fotoboek Honderd Jaar Scouting. 'Het is voorbij', zei hij.
Bij het weggaan stond hij erop me, leunend op een stok, naar de uitgang te begeleiden. Daar wuifde hij me uit.

Een week later overleed hij.

Dit moment wordt beschouwd als de start van de beweging:
Brownsea Island, voor de kust van Engeland - op de ochtend van 1 augustus 1907, acht uur precies, blies de oud-generaal Lord Baden Powell op een Zuidafrikaanse Kuduhoorn.

Verbaasd wreven een paar jongens de slaap uit hun ogen. Ze kampeerden onder leiding van de oude baas een paar dagen op het eiland, sliepen voor het eerst van hun leven in een tent en kregen les in spoorzoeken, vuurmaken en knopenleggen.

Vijfhonderdmiljoen jongens en meisjes zouden hun voorbeeld volgen.