Het boek staat wekenlang hoog genoteerd op de diverse toptienlijsten.
In 'Platform' houdt Michel Houellebecq de westerse mens een spiegel voor, aldus de flap.
'Een wrang-komische roman over liefde en seks, aanbod en vraag, reizen en roerloosheid.'
Een boek over het toerisme - daar wilde ik als thuisblijver wel aan.

Tot aan hoofdstuk vijf was er geen vuiltje aan de lucht. Het boek las lekker weg en beloofde een sappig kijkje in de hedendaagse toeristenindustrie.
Maar op pagina 44 brengt de hoofdpersoon een bezoek aan een Thaise Health Club en staat er dit:
'Op een bepaald moment streelde ze mijn billen langdurig met haar borsten; dat was een persoonlijk initiatief, niet alle meisjes deden het. Haar goed ingezeepte poesje wreef als een hard borsteltje over mijn kuiten.'

Poesje!
Getverdemme!

Hoe je het vrouwelijk geslachtsdeel ook noemen wilt, elk woord is beter dan poesje.
Ja, al eerder in het boek waren pikken en kutJES voorbij gekomen - zo'n verkleinwoord stuit me ook tegen de borst - maar op poesje knap ik totaal af.

Een verklaring heb ik niet - als ik het woord in dit verband tegenkom, reageer ik spontaan met weerzin.
Ik ben helemaal gek met (echte) poesjes, dus daar kan het ook niet aan liggen.

Ik probeerde verder te lezen, maar nog geen vier regels verder, stuitte ik op deze passage:
'Toen ze met gespreide benen over me heen kwam zitten op het bed, dacht ik het nog lang te kunnen volhouden, maar ze hielp me snel uit de droom. Ze mocht dan piepjong zijn, ze wist hoe ze haar poesje moest gebruiken.'

Ik begon nu het boek versneld door te bladeren.
Als het woordgebruik naar seks neigde, begon ik te lezen en kwam dan het ene poesje na het andere tegen.

Ik moest het opgeven. Dat ene woord belette me verder te lezen.

Ik werd wel benieuwd naar het Frans van Houellebecq. Was poesje een keuze van de vertaler?

Omdat hier in een straal van 35 kilometer geen Frans boek te verkrijgen is, blijft het gissen.
Stond er 'faire sa minette' (letterlijke vertaling 'poesjedoen' = beffen)?
Of is er sprake van 'sucrer sa chatte'?

Hoe een 'vieze' tekst te schrijven zonder poesje? Ik heb het al eens eerder geprobeerd, met het nu volgende lied tot resultaat:

Het voordeel van de zomerkranten is, dat bij gebrek aan relevant nieuws aandacht kan worden besteed aan doorgaans onderbelichte onderwerpen.
Zo krijgt de kleuterpopmuziek van de Belgische groep K3 de overvloedige attentie die zij slechts in de zomer verdient.

Bieslog blijft niet achter.
Wij onderzochten de in de Volkskrant van gisteren gepubliceerde klacht van een zorgende jonge vader. Haast alle babyspulletjes zijn bedekt met beertjes en poesjes. Als man liep je daar behoorlijk mee voor gek. De jonge vader eiste neutrale kleuren, zonder opdruk.

Wij vonden op onze speurtocht echter heel weinig poesjes. Beertjes, eendjes en hondjes te kust en te keur, maar poesjes ho maar.

Wel viel ons op, hoe de spulletjes commercieel worden gebruikt voor de kennismaking met latere helden. Er is geen bordje, bekertje, of zuigflesje te vinden, zonder babymerchandising.

Ook schrokken wij hevig toen wij op een babybordje met afzichtelijke wezentjes ontdekten, dat hier Poeh-beer en Knorretje waren bedoeld.

Ach, klik de onderste tekening eens groot en geniet van het magistrale werk van E. H. Shepard.

Omdat we nu toch eenmaal bezig zijn met onze nationale symbolen, mag Het Lied niet ontbreken.

Als jongetje van acht heb ik de twee gangbare coupletten uit het hoofd moeten stampen, de tekst zit in het geheugen geramd, maar onderzoek wijst uit dat 86% van de Nederlanders er moeite mee heeft.
Is dat erg?
Moeten de leerlingen van de basisscholen de dag beginnen met staande zingen en een hand op het hart? Alsjeblieft niet.

Ik ken iemand van nabij, die een allergische reactie vertoont als Het Lied uit radio of tv klinkt.
'Af! Uit!,' schreeuwt ze, met de handen tegen het hoofd geklemd. Het heeft te maken met een traumatische jeugdervaring, maar ze wil er niet over praten.

Het blijft leuk als de voorzitter van een keurig gezelschap aan het eind van een bijeenkomst voorstelt Het Lied te zingen.
Iedereen gaat staan en dan klinkt het zo:

Op 9 mei 1999 gooide ik in het tv-programma De Bunker, na een korte plechtigheid met toespraak, de Nederlandse vlag in het water.

Dat leverde me een stroom boze reacties op en ik ken mensen die me sindsdien niet meer groeten (kwam goed uit, want het waren mensen waarvan ik het hinderlijk vond dat ze me groetten).

Vanwaar deze flinkigheid?

Het was een protest tegen de Nederlandse deelname aan de NAVO-oorlog in voormalig Joegoslavië. Na zeven weken bombarderen waren een miljoen mensen op de vlucht geslagen en zat Milosevic nog stevig in het zadel. Toen nog wel.

Maar het was ook de daad van een veteraan uit de jaren zestig, die het af en toe op zijn heupen krijgt, maar weigert hulp te zoeken.

De driekleur in het water. Wat is daar nu zo erg aan?
Nederland Waterland - een treffender symboliek valt niet te verzinnen.

Bovendien heb ik de vlag na de opnamen uit het water gevist, te drogen gehangen en weer keurig gestreken en gevouwen.

Een vlag verbranden - daar hou ik niet van.

Met vrienden, die vakantie in eigen land vieren, in de avond door Noord-Holland gevaren. Over plassen, door kreken en sloten, gebukt onder kleine bruggetjes de polder door.

Wat is Eigenland toch schitterend mooi!

Hou ik van Eigenland?
Ik hou niet van die combinatie: houden van en Eigenland.
Ik ken nog een paar plekken op de wereld die mooi zijn.

Ben ik trots op Eigenland?
Heb ik nooit begrepen: waarom en waarop je trots zou moeten zijn.
Ik ben hier toevallig geboren en ik ben altijd gebleven. Geen grond voor trots.

Maar mooi is het wel, Eigenland.
Ik vind steeds minder redenen om Eigenland in de zomer te verlaten.

Het audio- en videogesprek met Corrie van Camathome is te vinden in het dossier in de linkerbalk.

Evolueert de menselijke billen?
Aan de hand van mijn waarnemingen in het vrije veld, kom ik tot de voorzichtige conclusie dat de ronde bilpartij van zowel de man als de vrouw in hoog tempo aan het verdwijnen is.

De menselijke achterkant verplat; het zogenaamde stuitje (staartbeen) wordt zichtbaar en de eens zo gevulde billen verschrompelen tot ellipsvormige platte schijven.

(Mogelijk zijn deze waarnemingen niet representatief. Mijn observatieterrein, het strand ten zuiden van Paal 40, wordt op maandag grotendeels bezet door naakte 65-plussers.)

Het Bieslog-redactielokaal bevindt zich vandaag ter hoogte van Paal 40.

In 1961 publiceerde Harry Mulisch zijn tiende boek: Voer voor psychologen.
Het is een nu nog zeer lezenswaardige verzameling aantekeningen, essays en stellingen over het schrijven en de schrijver en het schrijven van de schrijver Harry Mulisch.

Stelling XXV uit Manifesten:

Wie bestaat, maakt niets. De schrijver moet leeg zijn, niet bestaan, zoals de schepper van hemel en aarde.
(Het orgasme is het ogenblik van niet-bestaan, waarin de mens scheppend is.)

'Manifesten' verscheen eerder, in 1958, als apart boekje in een oplage van 250 genummerde en gesigneerde exemplaren.
Harry Mulisch signeerde met een vingerafdruk.
Vraag: is de afdruk echt? Heeft Mulisch werkelijk 250 maal een vinger in de inkt en op het papier gedrukt?
Uit stelling XXV vloeit voort, dat net zo goed iemand anders dit bewijs van bestaan kan hebben afgegeven. De schrijver Mulisch bestaat niet.

Vandaag bestaat Harry Mulisch 75 jaar.
Ik hoop dat hij nog vaak niet-bestaat en prachtige boeken blijft schrijven.

Heb ik wel eens gedaan: na afloop van een vakantie, Alleen Achterblijven.
Om nog een weekje orde op zaken te stellen.
Of de dingen op een rijtje te zetten.

Kijk uit! Linke soep! (Tenzij je een verstokte single bent natuurlijk.)

Ter waarschuwing zing ik graag nog een keer mijn oude ballade Alleen.

(Eerst het geluid aanzetten, dan het schilderij beeldvullend opklikken.)

Een rechtse regering versus een linkse oppositie - de duidelijkheid in de Tweede Kamer is nu al terug van vele jaren weggeweest.

Ook de kranten laten hun ware gezicht weer zien.

Meneer Hoogland gaat er in zijn column in De Telegraaf ouderwets tegenaan. Het is nog even wennen - je tegenstander verward noemen en 'verder niks zeggen' is niet erg overtuigend, maar de toon is gezet.

Als zeer binnenkort op het Malieveld de eerste demonstraties worden gehouden en de spreekkoren schallen ('Jee Pee Weg Ermee - Jee Pee Weg Ermee' ?), wordt het tijd de VARA te herijken (de haan terug!), het Vrije Volk en De Waarheid opnieuw uit te geven (als gratis krantjes bij de stations), de rode vlaggen te wassen en te strijken en schrijver Karel Glastra van Loon te vragen om een nieuwe tekst voor de Internationale.

Eerlijk is eerlijk: JP 'doet het goed'. Hij heeft de vereiste hoeveelheid beton in het bloed; in het debat gebruikt hij de debattruc van de Oost-Indische doofheid, dat wil zeggen: de oppositionele interruptie rustig over je heen laten gaan, om vervolgens het eigen standpunt te herhalen, als het moet vier, vijf keer achter elkaar.

Maar na uren eist de saaiheid zijn tol. Niet één zin bevat het kleinste spoortje oorspronkelijkheid. Je wilt luciferhoutjes in de kassen plaatsen om het dichtvallen van de oogleden te voorkomen. Louter verbeelding hoeft niet aan de macht - daar komen ongelukken van - maar een vonkje originaliteit mag toch wel af en toe het donkere, dorre bos verlichten?

Het regeringsmotto vat dit alles samen:
Duidelijkheid en Daadkracht.

Het beoogde effect blijft uit. We springen niet op uit onze luie stoelen om geïnspireerd aan de slag te gaan. Integendeel, een dodelijke loomheid overvalt ons.

En als MP JP aankondigt dat de zaken op z'n Rotterdams zullen worden aangepakt, maak je een snelle beweging met beide handen richting oren. Maar het lukt je niet ze tijdig af te sluiten en je hoort die zin echt aankomen. Neeeeeeee!!! Niet zeggen!!!! Niet doen!!!!

Maar de zin klinkt. Onverbiddelijk.

Geen woorden maar daden!

Auw, auw! Maagpijn. Een acute aanval van het clichévirus. Moet de dokter komen?
Het aantal WAO-ers stijgt binnenkort tot boven het miljoen.

Toen ik in 1998 voor het eerst een webcam had gezien (die van Corrie en Rickert, zie woensdag j.l.), dacht ik: zomaar uitzenden, zonder zenderpark, over de hele wereld, dat wil ik ook!

In dat tv-seizoen presenteerde ik De Toekomstman, een satire op een Postbus 51-achtige Nationale Discussie en daar paste een site goed bij. De digitale afdeling van de VPRO ontwierp een adequate parodiesite (zie bijvoorbeeld de KiesKlikker).

En gedurende twee maanden was ik elke ochtend van 9 tot 10 per webcam on line, vanuit het Toekomstmankantoor, het huidige Bieslogredactielokaal.

Je zomaar laten betrappen door een camera vond ik vreemd - zo totaal anders dan optreden voor een tv-camera; ik besloot er toch een act van te maken.
Ik stelde een flipover op en liet gedurende het online-uur zien hoe ik tot een actuele spreuk-van-de-dag kwam.

Als ik ze nu lees, weet ik van veel van die oneliners volstrekt niet meer wat de actuele aanleiding is geweest.

Een mooie ervaring - ik hield er het nog vage idee van een site met beeld en geluid aan over.

Welke LPF-stemmer wist op 15 mei dat hij zijn stem uitbracht op de kennissenkring van Ferry Hoogendijk?

Ferry Hoogendijk.

De regering Balkenende gaat aan de slag.

Meer cellen.
Meer officieren van justitie.
Meer rechters.

En wat gaat de regering Balkenende bestrijden?
Het probleem van de verslaafden en daklozen.

Terwijl iedereen die met het probleem te maken heeft erop wijst dat deze repressieve, opjagende maatregelen een averechts effect hebben.

Meer drugsgebruik.
Meer criminaliteit.
Meer overlast.

Vergadert het kabinet aan de borreltafel?

Blackoutzuipen op Terschelling... het zouden geweldige herinneringen zijn, als ik me er nog iets van herinnerde.

Van de aankomsten op het eiland bewaar ik vage beelden, maar van wat er daarna gebeurde in onze vakanties op Terschelling, herinner ik mij niets - kijk ik in een diep zwart gat.
Als ik weer was thuisgebracht, vertrok mijn vader naar het eiland om in de café's mijn openstaande rekeningen te betalen.

Waarom het blackoutzuipen op Schiermonnikoog nooit lukte is me een raadsel gebleven. Je ging er even stevig tegenaan als op Terschelling, maar de blackout bleef op Schiermonnikoog ten enenmale uit.

Op Vlieland is de blackout eenmaal gelukt. Hebben ze me verteld, ikzelf herinner me er uiteraard niets van.

Op Ameland werd je straalbezopen, maar kreeg je nooit een blackout. Dat was een ongeschreven wet. Niemand ging dan ook naar Ameland om te zuipen.

Blackoutzuipen op Terschelling... Wat zou ik me daar nog graag iets van herinneren!

Wat is het toch heerlijk als je naar hartelust kunt liegen over je eigen verleden zonder te worden ontslagen.

Gisteren wilde minister Bomhoff een ambtenaar ontslaan die dingen had gezegd die de minister, voordat hij minister werd, jarenlang had gezegd, maar nu als minister niet meer kan zeggen.
Wat erg, dat mannetje Bomhoff, dachten wij hier.

Minister Remkes was boos en zag in die gekkigheid geen reden tot ontslag.

Nou, vonden wij hier, valt ons mee van die Remkes - een pittig mannetje!

Vandaag is bekend gemaakt dat de ambtenaar wordt overgeplaatst naar een ander ministerie. Volgens Remkes stond hij toch al op het punt dit te doen.

Jammer. Bomhoff en Remkes - even erge mannetjes. Vinden wij hier.

Bij wijze van symbolische handeling wierp hij zijn stropdas ver van zich af.

Waarom had hij dat niet jaren eerder gedaan?

Niet alle Biesloglezers blijken vertrouwd met het verschijnsel webcam.
Ik koos er een paar uit het kolossaal grote aanbod, als aanvulling op het interview met Corrie.

Toen ze er viereneenhalf jaar geleden mee begon was ze een pionier, nu zijn er in honderden Nederlandse huizen webcams opgesteld.
Het aantal webcams in de wereld beloopt in de honderden duizenden en breidt zich nog steeds uit.

Elke dag, gedurende een paar uur, laat Corrie zichzelf zien aan de bezoekers van haar site. Soms zien we haar samen met vriend Rickert, een enkele keer staat ze in de keuken, maar meestal zit ze te werken achter haar computer.
Om de dertig seconden stuurt de webcam een foto naar de website.
In haar archief bewaart ze van elke dag één plaatje.

Vormt de webcam een inbreuk op haar privacy?
Waarom laat zij per dag duizenden vreemden in haar huiskamer kijken?
Hoeveel van zichzelf laat zij zien?
Heeft de webcam haar leven veranderd?

Deel een van het interview met Corrie (middelste button) is uitsluitend te beluisteren - in deel twee is zij ook te zien.

Het Journaal, met Goos Leurvink.

• Dames en heren, goedemorgen. Op dit moment is er geen nader nieuws. We schakelen over naar Dries van Ravel, ergens in Nederland. Goedemorgen Dries, is er daar nog nieuws?
• Goedemorgen Goos. Nee, op dit moment is er geen nieuw nieuws.
• Zou je kunnen zeggen dat het nieuws zo ongeveer hetzelfde is als gisteravond?
• Dat zou je kunnen zeggen. In grote lijnen is het nieuws hetzelfde nieuws als gisteravond omstreeks half twaalf.
• Dank je wel, Goos. Mocht er meer nieuws zijn dan komen we daar in de latere bulletins op terug. Dit was het. En ik wens u een heel prettige dag.

Ik bewaar veel van die verslagen. Vooral zomervakanties hebben mij tot vaak uitbundig verluchte dagboeken aangezet.

Als ik het Limburgse zomerkamplogboek doorblader, verbaas ik me over de uitvoerigheid. Wat een tijd is er besteed aan het schrijven tekenen en plakken! En wat een ongelooflijk brave avonturen worden hier vastgelegd.

De week in Epen blijkt totaal verregend - het water komt zeven dagen en nachten met bakken uit de hemel, maar op elke bladzij wordt blijmoedig verslag gedaan van fietstochten naar een modelsteenkolenmijn, een forellenkwekerij en de Sint Pietersberg. En de pannenkoekendag en de bonte avond waren weer 'zeer geslaagd'.

De observaties behoren bepaald niet tot de oorspronkelijkste:
'Valkenburg is een plaatsje, dat wemelt van de touristen. In de binnenstad is het compleet een bijenkorf. De bevolking leeft ook v.n.l. van het tourisme.'

En als het een beetje spannend dreigt te worden - een tocht per kabelbaan! - is de toon tamelijk koel:
'Het duurde maar vrij kort, doch de gewaarwording is wel leuk.'

De nog altijd groeiende verzameling logboeken, toegangskaartjes, brieven, knipsels en ansichtkaarten van uw hoofdredacteur is opgeborgen in zeventig kartonnen archiefdozen en vormt zo langzamerhand een geduchte sta in de weg.

Waarom moet deze oude troep zorgvuldig bewaard?
Ik weet het niet. Ik zou mijn papieren verleden nu nog niet kunnen missen. Denk ik.
Maar eens, op een mooie lentedag, zullen de dozen uit het open zolderraam naar beneden worden gekieperd en afgevoerd in een grote grofvuilcontainer.

Geeft niet. Ik kan er dan niet meer wakker van liggen.

Om de critici de mond te snoeren, die nu al spreken van een hardvochtig beleid -

om te laten zien dat de Christen Democraten de grootste partij van het land vormen -

en uit persoonlijke bewogenheid -

zou minister-president JP Balkenende vandaag kunnen besluiten 50 miljoen euro aan het Rode Kruis te schenken.

Als het westen niet snel iets doet, sterven in Midden-Afrika binnenkort 13 miljoen mensen.

Bij de presentatie van de nieuwe regering is de naam van een bepaald automerk vanavond zeker 25x via de televisie tot ons gekomen.

Gaan we die merknaam de komende vier jaar - of zolang als het duurt - nog honderden malen horen?

Er zullen veel auto's van dat merk worden verkocht.

Zo krijgt de economie op een vernieuwende manier nieuwe impulsen.

Ach gossie.
Van Jaap de Hoop Scheffer werd vermeld dat hij tot voor kort in een lelijke eend door Den Haag reed.

De nieuwe regering vormt een hechte ploeg, zo werd ons verzekerd. Ook de MP toonde zich zeer tevreden. Men was voor het eerst bij elkaar gekomen en de stemming was uitstekend.

Eén lid van de ploeg moest na negen uur opstappen.
En er kon geen greintje solidariteit af.

Is er nou echt niemand geweest die heeft gezegd: nou, als zij gaat, heb ik er ook geen zin meer in, kom mensen, laten we allemaal opstappen?

Dat zou een daad zijn geweest. En een vermelding in het Guinness Book of Records.

JP Balkenende, onze nieuwe MP, houdt van komische acts.

Vanmiddag was het weer raak. Na de fotosessie van het nieuwe kabinet met de Koningin, bleef JP na afloop alleen op de paleistrappen achter. Voor de verzamelde pers voerde hij een magistrale vreugdedans uit.

Klik op de link, even laden, start de JP-dans en ga met de muis over de voetafdrukken. Vergeet niet het geluid aan te zetten!

Bij het station hier ter plaatse lag een verlaten rangeerterreintje.
Besloten werd het nutteloze emplacement geschikt te maken voor het parkeren van auto's.
Tussen de oude spoorrails werd bestrating gelegd, waarop met witte lijnen tientallen parkeervakken werden aangegeven.

Mooi. Goed. Fijn. Zo wordt het automobilisten makkelijk gemaakt voor het openbaar vervoer te kiezen. Bravo. Keurig geregeld.

Ho! Geregeld? Hier is veel te weinig geregeld. Bedacht een instantie. En het Parkeer Beheer werd overgedragen aan een firma, die op 'het probleem is toegesneden'.

De parkeerfirma ging eens lekker aan de slag.
Het terrein werd omgeven met stalen hekken. Er werd een ingang gecreëerd, die te vergelijken valt met Checkpoint Charlie, de voormalige doorgang van Oost- naar West Berlijn.

Wij registreren: twee inklapbare STOP-drempels, een inrij- en een uitrijterminal (kaartautomaten), twee stoplichten en drie televisiecamera's.

Dat kost veel geld, dus dient de parkeerder veel te betalen, zoals u zult begrijpen.
Als u niet met de trein gaat kost een dagkaart 6,50 euro, met treinkaartje 4,50 euro.
Om door Checkpoint Charlie te geraken, dient u eerst een parkeerkaart in het station te gaan kopen (geen pretje, want er valt daar nauwelijks te parkeren).

Staat uw auto, na regelen en betalen, nu veilig geparkeerd? Nee, want, is op een bord te lezen, de firma is er niet voor de bewaking. Diefstal is voor eigen rekening (waarom die camera's?).

Het resultaat ziet u op de onderste foto.
Geen automobilist is zo gek van deze 'voorziening' gebruik te maken.

In feite is er niets gebeurd:
het nieuwe parkeerterrein is even nutteloos als het oude rangeerterrein.

'Eigenlijk konden we niet met vakantie, financieel gezien, maar Jochem wist er wel wat op: sponsoring!

Na veel gedoe, geschrijf en gebel, had'ie 't voor elkaar. We kregen een promotie-ijsje van Ola achter onze auto gehangen. IJsje? Een ijs langer dan ik! Als we daarmee veertien dagen door Europa zouden rijden - alleen via de vakantieroutes met veel Nederlanders - kregen we van Ola de benzine en de overnachtingen op de campings vergoed.

De eerste dag, even voorbij Breda, bij een eerste stop, rommelt Jochem een beetje aan de trekhaak. Het remlicht van de ijs deed 't niet.

Zitten we in Frankrijk al voorbij Parijs, kijk ik 's achterom, zeg ik: Potverdee! Jochem! Je hebt de ijs laten staan!
Was'ie vergeten de ijs aan te koppelen!

Zegt Jochem: ze kunnen me wat. Op weg terug naar huis kijken we of'tie er nog staat en zo niet dan kan Ola het rambam krijgen. Ik ben nu met vakantie, ja?'

Wim Kok nam afscheid in NOVA/Den Haag Vandaag met een groot interview, maar het was niet zijn laatste. We zien hem in oktober terug, als hij wordt ondervraagd door de Parlementaire Enquête Commissie inzake Srebrenica.

In de Sunday Times van vandaag een paginagroot artikel van de Britse ex-SAS-agent Nick Cameron, die de val en ontruiming van de enclave van binnenuit meemaakte.

Een naam die commissievoorzitter Bert Bakker aan zijn getuigenlijst kan toevoegen.

'The victims of Srebrenica are at last having their say. But why were they left to die in the first place'?

Amsterdam, Leidseplein, vanmorgen vroeg.

Dit noemen de stoelen 'ons uurtje'.
Gezellig, lekker onder elkaar, even bijpraten.

'Ik kreeg gisteren een dikke vent van wel honderdtien kilo op me... een uur lang. Ik dacht dat m'n poten braken!'

'Die jonge stelletjes, die op elkaars schoot gaan zitten... zo egoïstisch. Nooit houden ze rekening met je.'

'De vieze winden die ze soms in je laten vliegen. Ze denken ah, in de openlucht, ruikt niemand... maar als stoel krijg je de volle laag!'

'Ik had gistermiddag om een uur of drie zo'n lief dingetje op me... ik had m'n armleuningen wel om haar heen willen slaan!'

'Stil jongens, daar komt de eerste klant.'

'Hou je taai allemaal.'

- Ga jij brood halen in het dorp?

- Op zondagmorgen. Negen uur. Ja, dag!

- De bakkers zijn hier open, hoor, al uren.

- O ja, was ik vergeten. 't Is wel een half uur rijden, maar dat heb ik er graag voor over. Vers brood op zondag!

- Kijk je uit in die tweede haarspeldbocht? En de berg óp in z'n twee, hè?

Op een parkeerplaats ergens in Europa.

De auto zou van overal kunnen komen.

Het détail verraadt de nationaliteit.

De stukjes 1 A-4tje (1) en (2) (zie gisteren) hebben tot een betreurenswaardig misverstand geleid.

Het Leidsch Dagblad (GPD) publiceerde bijgaand artikel, waarin tussen beide Bieslogstukjes een foutief verband wordt gelegd.

De nieuwe minister wordt in de pers omschreven als een 'ex-platenbaas'. De woorden platenbaas en A-4tje maakten een herinnering bij me los aan een andere platenbaas, uit 1965, toen de minister 14 jaar was (dus nog lang geen platenbaas).

De personen uit stukje (1) en (2) zijn dus niet dezelfden. Enkele uren na publicatie voegde ik op Bieslog een verduidelijking toe, die niet werd gezien door de GPD-redactie.

Had mij nou even gebeld, dames en heren van de GPD! Checken en dubbel-checken!!

De heer Heinsbroek is voor mij - tot het tegendeel blijkt - een platenbaas van de onkreukbare soort (ze bestaan!), die zijn vermogen op goudeerlijke wijze heeft vergaard.

WAO'ers, fietsers, voetgangers - opgelet! Afstappen! Aan de kant!
Daar scheurt de nieuwe minister van Economische Zaken langs in zijn glimmende Bentley.

Na vier jaar met een sigaretje buiten te hebben gezeten, op de terrassen van zijn kapitale landhuizen, gaat hij weer 's aan het werk.

WAO'ers, fietsers, voetgangers: Ontwaakt! Verenigt u! Wie bedenkt een nieuwe naam?

Maar de reportage met het grootste gehalte aan wansmaak, viezigheid, kitsch en huiver was te zien bij Netwerk.

Door de hoge ramen van het schoollokaal valt het zonlicht met bakken naar binnen.
Hoeveel kinderen hebben verlangend naar buiten zitten staren?

De school wordt binnenkort afgebroken. Het zonlicht tekent voor het laatst haar sporen op de vloer.

De achterwand is bedekt met het gedicht Sporen van Hugo Claus. Zijn stem klinkt door de lege ruimte van het schoollokaal in Watou.

Dichteres en columniste Marjoleine de Vos in NRC-Handelsblad over de voordracht van Sporen door Hugo Claus:

'Ja, zoiets is op papier niet een twee drie weer te geven, maar het komt er op neer dat Claus nóóit naar beneden glijdt, zeer verstaanbaar is, onnadrukkelijk moduleert en waar nodig de woorden en de regels een beetje aan elkaar zingt en dat alles in het schoonste Nederlands dat dankzij het Vlaamse accent net iets ronder en molliger klinkt.'

De nieuwe minister van Economische Zaken, Herman Heinsbroek, heeft zijn secretaris-generaal duidelijk gemaakt dat hij niet houdt van papieren rompslomp. Hij wil 'alles op één A-viertje'.

Zijn baas, MP JP, beloofde de kiezers een regeerakkoord op één A-viertje. Dat werden er 48.
MP JP gaat het moeilijk krijgen met HH.

Het is lang geleden, maar de platenbaas (een andere dan de nieuwe minister) staat me nog helder voor de geest. Een 'vlotte man' in een donkerblauwe blazer.

We mochten een eerste LP maken.
'Jongens,' zei de platenbaas, 'het is heel erg kostbaar, LP's maken. Jullie beginnen net, dus hier is een simpel contractje.'
Hij overhandigde ons een A-viertje, dat we dankbaar ondertekenden.

De LP (nu CD) staat nog steeds in de bakken van de CD-winkels.
Van de opbrengst hebben wij nooit een cent gezien. Over royalties stond niets vermeld op het A-viertje.

Na drieëneenhalf uur rijden (vanaf Utrecht) sta je op het marktplein van Watou.
Wat is hier te beleven? Ogenschijnlijk niets. Een plattelandsdorpje in de Westhoek van Vlaanderen, 1200 inwoners, een handvol huizen, een paar kruispunten.

Watou lijkt gauw bekeken. Versnapering op het terras, en door, Frankrijk in.

Maar neem een middag de tijd. Betreed het Info-kantoor, koop een kaart en plattegrond en loop de aangegeven route af.

Je dwaalt door verlaten huizen, een vervallen boerderij, oude stallen, reusachtige loodsen, een leeg schoolgebouw. En overal staat, hangt, ligt poëzie. Klinken de gedichten, door de schrijvers zelf voorgedragen. Op alle locaties word je geconfronteerd met beeldende kunst.

In een groot hol schoollokaal vult Hugo Claus met zijn indringende voordracht de ruimte. In een laantje langs het kerkhof draagt Remco Campert zijn klassieker Lamento voor, zijn stem gaat van boom tot boom. En door merg en been.

Je rijdt weg uit Watou met vreemde beelden in het hoofd, die lang op het netvlies blijven. Je zou niet zo gauw een film kunnen noemen, die ooit hetzelfde effect op je heeft gehad.

Morgen draagt Hugo Claus op Bieslog zijn grote Watou-gedicht Sporen voor.

Vandaag verplaatst de Bieslogredactie zich naar Watou, een Vlaams dorp in de Westhoek, op een kilometer van de Franse grens.

Voor het 23ste jaar wordt in Watou een kunst-en poëziefestival gehouden. Vrienden die gingen, kwamen lyrisch terug. 'Zeer bijzonder!' 'Heel apart!' De artikelen in de kranten zijn juichend.

We gaan het zelf bekijken.

Als de verbindingen werken, brengen we vandaar verslag uit.
Morgenavond is de reportageploeg terug op de hoofdredactie.

Alle gepolste of gedroomde kandidaten voor een ministerspost of staatssecretarisschap die de afgelopen dagen lid waren geworden van de LPF, zeggen hun lidmaatschap weer op.
De LPF verliest vandaag 189 leden.

Uw hoofdredacteur is een Frustrado van de Eerste Categorie.

Zo zal hij zich nimmer in ontklede staat in het openbaar begeven.
Op het strand, ook tijdens een hittegolf, gaat hij nooit verder dan het uittrekken van sokken en schoenen. Dat is het blootst haalbare.

Het lijkt een handicap, toch valt er mee te leven.

Nu gaat uw hoofdredacteur graag zwemmen in het plaatselijke Sportfondsenbad. Hoe speelt hij het dan klaar met zijn blootfobie?

Het moeilijkst is de gang van kleedhokje naar bassin.
Hij kiest een moment waarop hij geen andere badgasten ziet lopen, schiet haastig onder de douche en is in vijf stappen bij het bad.

Maar dan... Hij is niet zo vlot dat hij in een oogwenk, met aanloop en zweefduik, in het water plonst, nee, hij kiest het lullige trappetje.

Daar, op die paar treetjes, tijdens het te water gaan en het eruit klimmen, is hij weerloos. Op dat moment haat hij het zwembad, het water, de zwemmers, ja, de gehele mensheid, inclusief zichzelf.

Even maar. Want eenmaal in het water, met alleen het hoofd er bovenuit, is alle leed snel geleden.

Bieslog onthult, legt bloot.
Bieslog - tot op het bot.

Reeds vele jaren achtereen vieren de columnisten en tekenaars van alle Nederlandse kranten met elkaar vakantie in een recreatie-resort in Kollummeroog - een publiek geheim.

T. belde om te vertellen dat de dagelijkse columnisten nagenoeg compleet aanwezig waren, enkele wekelijksen en veertiendaagsen moesten nog arriveren.

De stemming is goed, zei T., en ja hoor: al na twee dagen hing de eerste handgeschreven column (over snurken) op het prikbord in de eetzaal. Columnisten kunnen het niet laten!

Gisteravond, op een plenaire vergadering, werd het voorstel behandeld (van de PCM-columnisten) om dagelijks een gezamenlijk vel met columns en tekeningen te produceren, dat alle kranten zouden kunnen bijvoegen.

Een meerderheid stemde het voorstel af. 'We moeten de lezers het gevoel geven dat ze iets missen,' was het argument van de tegenstanders, 'de zomerkranten moeten dunner en dunner worden, zodat we eind augustus weer met gejuich worden verwelkomd.'

Het is de vraag hoe lang men het nog uithoudt zonder publicatie.

J. werd gisteravond betrapt toen hij een op wc-papier geschreven, aan een steen gebonden column over het hek gooide.

Lezerspost:
'Heb je iets Thomas Schlijper-achtigs willen doen, met die foto's van Schiphol?' (Zie gisteren)

Ja. Ik dacht op Schiphol de emoties van het weerzien, na terugkomst van vakantie, vast te kunnen leggen. Valt niet mee. Als puntje bij paaltje komt, durf ik de camera niet zomaar op vreemde mensen te richten.
Terwijl niemand waarschijnlijk bezwaar zou maken. Emoties, die in het openbaar de vrije loop worden gelaten, mogen gezien worden.

Neem nu die twee meisjes rechts op deze foto. De een stapte door de schuifdeur van de bagagehal naar buiten, waarna de ander -ze had een half uur op het moment gewacht - zich op haar stortte en haar heftig kussend en huilend omhelsde. Minutenlang. Onder de blikken van tientallen wachtenden.

Ik vind het best. Ik zou het niet doen. Ik durf nauwelijks te kijken. Wel fotograferen, maar van grote afstand, maximaal ingezoomd, waardoor de foto onscherp en totaal mislukt is.

Ze zat bij me in de klas en ze heette Wiesje.
Ik wilde wel met haar gaan. Maar hoe maakte je dat duidelijk?
In de tweede klas van de lagere school, de schrijfkunst net machtig, kon je het schriftelijk proberen.

Wiesje woonde in een flat aan de Laan van Meerdervoort. De ingang van het flatgebouw werd overkapt door een stenen dakje. Als je op een muurtje klom, bereikte je met gestrekte arm de onderkant van het dakje.

Opgehitst door een paar vriendjes, klauterde ik een keer na schooltijd op het muurtje en schreef met potlood een zeer bondige en kale liefdesboodschap op het stenen dakplafond:

kut
lul

Mijn eerste en enige graffiti heeft er jarenlang gestaan. Weer en verkeer vervuilden het beton - de woorden bleven leesbaar. Als ik er langskwam zette ik de auto wel eens aan de kant om ernaar te gaan kijken.

Een keer heb ik er een foto van gemaakt. Dat was maar goed ook. Toen ik onlangs nog eens ging controleren, was het dakplafond stralend wit gekalkt.

Met Wiesje is het nooit wat geworden.

De nieuwe regering wil toch zo graag orde op zaken stellen?
Dan is het hoog tijd het geknoei met winst- en verliescijfers, de sjoemelende bestuursvoorzitters en de boekhoudschandalen van beursgenoteerde bedrijven flink aan te pakken met hoge straffen en kolossale boetes.

De ruitjesboordcrimineel, met een witte Borsalino op zijn dikke kop en een forse Cubaanse sigaar in zijn waffel, kan zijn bruinverbrande borst nat gaan maken.

(Hoe rechtser de regering, hoe linkser de columnist.)

Ook al zijn we verschrikkelijk eigentijds in de weer met Internet en Webloggen - de liefde voor het oude medium, de boekdrukkunst, gaat nooit over.

Vandaag lagen er duizenden oude boeken te wachten op de Dam in Amsterdam.

Op een boekenmarkt reken ik altijd op een wonder: de herkenning van elk plaatje in een eerste stripboek, een verrassend verband tussen onbekend boek en eigen leven, of de vondst van het beroemde Boek Dat Alle Andere Boeken Overbodig Maakt.

Na een kwartier doet zich het wonder(tje) voor.
Ik sta te zoeken in een kraam aan de voet van het Paleis. Ik trek een boek uit een stapel (het lag er niet voor klaar), sla het op een willekeurige plaats open en stuit op bijgaande illustratie: het door maanlicht beschenen Paleis op de Dam, waarvan de koepel merkwaardig scheef hangt!

Wat zo'n teken beduidt weet ik niet (wil ik niet weten), maar zo'n boek moet onmiddellijk gekocht.

Als na snellezing ook nog blijkt dat in De Geheimzinnige Uitvinding (1929) een HBS-Jongen, met behulp van een chemisch stofje, de koepel op het Paleis weer rechtzet, kunnen we dik tevreden naar huis.

Het Parool wijdde een coverstory in de PSvdWeek-bijlage aan het verschijnsel Webloggen.
Uw hoofdredacteur werkte mee.

• Met Pieter Detering.
• Hee, Pieter, godzijdank, je bent thuis. Met Jolle.
• Hee Jolle, hoe is 't? Lekker, vakantie?
• Nou, vertel ik je nog. Moet je horen, ik sta hier in een cel, zonder muntjes, dus ieder moment kan ik wegvallen...
• O ja, waar zit je? Jullie gingen 'zomaar rijden, richting Oosten', dat was het toch?
• We zijn nu in Oesjastikan. Moet je luisteren, Pieter. Ik wilde je wat vragen.
• Zeg 't.
• Zou je alles van mij willen blokkeren?
• Hoe bedoel je?
• Jij bent de enige vriend die nog niet op vakantie is, ik kan niemand bereiken, maar alsjeblieft: blokkeer alles, wil je?
• Wat moet ik dan blokkeren?
• Alles! Mijn creditcard, m'n pinpas, m'n mobiele telefoon, m'n auto, m'n rijbewijs, m'n paspoort, m'n notebook, m'n camera... alles!
• Godkerel, wat is er gebeurd?
• Vertel ik je nog wel. Alsjeblieft, bel de bank, de helpdesk, de verzekering, het reisbureau, de gemeente en de garage. En bel mijn schoonouders dat het met Lies goed komt, niets ernstigs, alleen.... (tuut tuut tuut)
• Jolle! Hallo! Hoe heten ze? Waar vind ik de nummers? Jolle! Hallo!!

Dit is een van de foto's die fotograaf Thomas Schlijper dagelijks op zijn site plaatst.
Met hem had ik woensdag j.l. een gesprek naar aanleiding van drie foto's.

Misschien hebt u dit weekend de tijd het te beluisteren. Het is de moeite waard, want Schlijper vertelt boeiend over de essentie van zijn werk.

U vindt het stuk door naar beneden te scrollen, of door het dossier in de linkerbalk aan te klikken - Interview: Thomas Schlijper.

Om te voorkomen dat ik voor gek sta:
kan dat wel, met een oude plastic zak van Super De Boer boodschappen gaan doen bij Albert Heyn?
Ik kan de kwestie in geen enkel etiquetteboek vinden.

Een man loopt over straat met een discman in de zak. Op de koptelefoon klinkt een nummer van het kwartet van Sonny Rollins (uit 1954).
Zelden heb ik een gedicht gelezen waarin zo mooi wordt beschreven hoe de energie van de muziek overgaat in de luisteraar.

BieslogExtra's in geluid:
1. de dichter die het gedicht zelf voorleest
2. de muziek die in het gedicht wordt beschreven

Man Listening To Disc

This is not bad --
ambling along 44th Street
with Sonny Rollins for company,
his music flowing through the soft calipers
of these earphones,

as if he were right beside me
on this clear day in March,
the pavement sparkling with sunlight,
pigeons fluttering off the curb,
nodding over a profusion of bread crumbs.

In fact, I would say
my delight at being suffused
with phrases from his saxophone --
some like honey, some like vinegar --
is surpassed only by my gratitude

to Tommy Potter for taking the time
to join us on this breezy afternoon
with his most unwieldy bass
and to the esteemed Arthur Taylor
who is somehow managing to navigate

this crowd with his cumbersome drums.
And I bow deeply to Thelonious Monk
for figuring out a way
to motorize -- or whatever -- his huge piano
so he could be with us today.

This music is loud yet so confidential.
I cannot help feeling even more
like the center of the universe
than usual as I walk along to a rapid
little version of "The Way You Look Tonight,"

and all I can say to my fellow pedestrians,
to the woman in the white sweater,
the man in the tan raincoat and the heavy glasses,
who mistake themselves for the center of the universe --
all I can say is watch your step,

because the five of us, instruments and all,
are about to angle over
to the south side of the street
and then, in our own tightly knit way,
turn the corner at Sixth Avenue.

And if any of you are curious
about where this aggregation,
this whole battery-powered crew,
is headed, let us just say
that the real center of the universe,

the only true point of view,
is full of hope that he,
the hub of the cosmos
with his hair blown sideways,
will eventually make it all the way downtown.

Billy Collins

Hij staat al jaren buiten het café, pijpie pils in de hand, want naar binnen mag'ie niet wegens de overlast die hij soms veroorzaakt. Zwerver Dirk, iedereen in het dorp kent hem.

Toen Van Kooten en ik met het tv-programma Keek op de Week begonnen, leek het ons aardig ook Dirk om een wekelijkse bijdrage te vragen. Hij kweet zich ijverig van zijn taak, knipte artikelen uit (gevonden) kranten, die hij voorzag van commentaar met een hoog alcoholpercentage.

Ergens in 1990 was ik in een geluidsstudio bezig een CD op te nemen met 'Nederlandse liederen'. Ik kreeg het idee Dirk te vragen een typisch Nederlands drinklied te komen vertolken. Met gratis consumpties in het vooruitzicht, voerde ik hem mee.

Dankzij de oplettendheid van de technicus, die de band door liet draaien, zijn de optredens van Dirk in zijn geheel bewaard gebleven.

• Wij gaan vanavond naar het Norssie.
• O, ik wist niet dat jij van jazz hield?
• Doe ik ook niet. Maar laatst hoorde ik iets van Mails Deevis op de radio. Vond ik wel wat hebben. Ik hoop dat'ie vanavond speelt.

Die goeie ouwe zachte g is weer helemaal terug van weggeweest.

De regeringspartijen spraken af dat er geen torentjesoverleg meer zal plaatsvinden.
Kan het torentje dan maar niet beter gesloten worden?
Dat romantische, kinderachtige torentjesgedoe is afgelopen.
Het wordt nu menens - in een torentje kun je geen harde maatregelen nemen. Dat is ongeloofwaardig.
Denk je eens in: Jan Peter Balkenende in het torentje... Potsierlijk!
Waarom gaat hij niet in de Ridderzaal zitten? Die staat het grootste deel van het jaar toch maar leeg.

Is de kwajongen jonger dan tien, is het grappig.
Is de dader tussen de tien en de achttien, is het geinig.
Is de beschonkene achttien, is'ie student.
Is de vandaal ouder dan achttien, dan kan hij, ingevolge de nieuwe normen en waarden, een voorwaardelijke gevangenisstraf van vier maanden tegemoet zien.

De oudste mensachtige leefde 7 miljoen jaar geleden in Tsjaad.

Aan de schedelvorm te zien, leek hij sprekend op mijn oom Klaas, die 30 jaar geleden leefde in Sneek.

De LPF gaat de staatssecretaris voor Cultuur en Media leveren.
Dat de Cultuur bij de LPF in goede handen is, bewijst fractiewoordvoerder Ines Scheffers, die het volgende gedicht de wereld in heeft gestuurd (vanavond in NRC-Handelsblad):

Kop in het zand

Pim's oproep van 14 maart 2002
Meneer Kok u bent ook mijn minister-president
galmt meedogenloos na...
In de oproep Kok te zoenen voor zijn heengaan.
Da's heel wat anders dan kogels in nek, hoofd, hals en borst...
Pim ging heen als een held
getuige 't niet kies zijn van minister De Vries
en de struisvogelpolitiek van het demissionaire kabinet
Kok GAAAAAAT HEEN MET ZIJN KOP IN HET ZAND
Het verschil:
Pim was victorie
En maakte historie
Wim was altijd al (van) was.

Meest genoemde LPF-kandidaat voor het staatssecretariaat van Cultuur: Nico Haasbroek.
Zijn eerste daad: het vervangen van de huidige Dichter des Vaderlands door Ines Scheffers.
Waarna hij zijn appeltje met de NOS gaat schillen.

Het meeste werk van freelance fotograaf Thomas Schlijper (1975) wordt gepubliceerd in de Volkskrant (zoals onlangs de serie in het wit geklede bezoekers van danceparty Sensation).

Een keuze uit de foto's die niet in de krant komen, plaatst hij op een eigen site (ruim veertig foto's van datzelfde Sensation).

Wat de site bijzonder maakt is, dat Thomas Schlijper elke dag een foto plaatst van mensen, gebeurtenissen, plekken, die hij die dag is tegengekomen. 'Elke dag vers.'

Het archief van die dagelijkse foto's gaat nu al aardig lijken op Het Beeld van Nederland in Het Begin van de Eenentwintigste Eeuw.

Met Thomas Schlijper maakte ik een interview, aan de hand van drie door hem zelf gekozen foto's.

Klik svp eerst het geluidsfragment aan en maak, als het interview is gestart, foto 1 beeldvullend groot.

De wereldbevolking zal de komende vijftig jaar toenemen tot 9 miljard.
Het Wereld Natuur Fonds schat dat de aarde in 2030 een dergelijke omvang van de wereldbevolking niet aankan.

Wat kunnen we doen?

Oproep aan het mannelijk deel van de wereldbevolking:
niet overal dat zaad maar rondspuiten, heren.

Het lot in eigen hand nemen?
Het lid in eigen hand nemen.

Ai!
Bij de komende uitstapjemogelijkheden (zie Mega-uitjes) vergat ik de Dolle Woensdagen van Breskens te vermelden (met dweilband en klimwand).

Regeringspartners CDA en VVD lijken hun ministerskandidaten op een rijtje te hebben, in LPF-kringen circuleren tientallen namen. Verdeling en invulling kunnen nog dagen, zo niet weken op zich laten wachten.

Eén naam lijkt vast te staan: Mike van der Molen.
De LPF-leiding zwijgt, maar Van der Molen, de bekende uitsmijter/standup comedian uit Schiedam, noemt zichzelf veelvuldig als kandidaat-minister voor de nieuwe regering.
Bieslog vroeg hem welk ministerie hij denkt te gaan leiden en hoe hij het ambt gaat invullen.

-Meneer Van der Molen, u bent gevraagd zitting te nemen in het nieuwe kabinet?
'Jazeker. Voor 99,9% is het zeker. En ik heb gezegd van: één, die eigen dienstauto wil ik wel hebben, maar B: dan moet'ie kogelvrij zijn en ik neem m'n eigen chauffeur mee. Ik heb al jaren m'n eigen chauffeur en dat is Sjon, een jeugdvriend, dus dat zit wel goed.'

- U komt in de regering namens de LPF, bent u door Mat Herben gevraagd?'Matje Herben? Kom, schei uit, met Mat heb ik niks te maken. Nee, ik ben in eerste instantie door Pim gevraagd. Dus ik ben bij Matje langs geweest, mèt Sjon en ik heb gezegd van: joh, ik ben beschikbaar. Want Pim heb mij gevraagd. '

- Ah, dus Pim had u al veel eerder een ministerspost aangeboden?'Nee, eergisteren. Kijk, die Harry Mens die duikelaar, die zegt toch dat'ie een lijntje heeft met Pim? Nou, dan heb ik een breedbandverbinding met Pim. En Pim zei: Mike, jij moet dringend minister worden. Glashelder kwam'die door.'

- U kende Pim niet persoonlijk?' Jazeker, van toen ik nog uitsmijter was in het Rotterdamse. Ik heb bij diverse clubs gewerkt, nou en dan kwam je Pim wel tegen. Maar toen werd ik dus zelf artiest, standup comedian ben ik, dus vandaar dat ik al die ervaring kan bundelen, als minister.'

- Want welk ministerie gaat u runnen?'V en H, het ministerie van Veiligheid en Humor."

- Een nieuw ministerie dus?'Ja, gebaseerd op wat ik heb meegemaakt.
Kijk, moest ik vroeger een agressief persoon verwijderen, deed ik dat eerst met humor, even een bak op zo'n heethoofd loslaten en als'tie lachte was de agressie gauw over. Als dat niet hielp, ja, dan ging zo'n gast bij kop en kont meteen de straat op.'

-Maar hoe gaat u als minister het probleem van de veiligheid landelijk oplossen?
'Nou, dat is heel simpel. Dat ik dus zeg van: meer uitsmijters op straat. Die ook wapens mogen dragen - zero wat de tolerance betreft, lach of ik schiet - en vooral: uitsmijters met humor. En daar wil ik dan overal in het land scholen voor oprichten. Sportscholen met comedycursus. Dus als een uitsmijter daar afkomt, met diploma, kent'ie honderd bakken uit z'n hoofd.'

-Nu meldde de Telegraaf dat de LPF problemen heeft om zware ministerskandidaten te vinden die direct afscheid van hun lopende werkzaamheden kunnen nemen.
'Ja, dat zijn die zakenpikken die verstrikt zitten in duizenden BV-constructies. Voordat die dat allemaal hebben geregeld, zijn we toe aan de volgende verkiezingen. Dus tegen Matje heb ik gezegd van: ik ben d'r meteen klaar voor. En ik heb 'm laten zien wat een minister van V en H in z'n mars heb: ik heb 'm een bak verteld en toen'ie niet hard genoeg lachte, heb ik hem uit z'n eigen woning getild. Dat was pas lachen.'

Toen we de heer Van der Molen vroegen welke mop hij bij zijn sollicitatiegesprek heeft verteld, volgde een bak over een man die bij de dokter komt met een klacht die wij hier niet kunnen reproduceren.

- Dank u voor dit gesprek.'O, je lacht niet? Ben ik niet leuk soms?'

- Ja, ha ha, ha, nou en of!'Denkterom, hoor. En als jij dit verkeerd opschrijft, heb ik een appeltje met je te schillen, ja?'

We zien een buitenterras van een café, bevolkt door fraai aangeklede dames en heren in de leeftijdscategorie eind twintig midden dertig. Op alle tafeltjes staan dure notebooks opengeklapt; de dames en heren kijken gefascineerd naar de schermpjes.

De stem van het tv-spotje zegt: 'Vind de baan van je dromen bij de Nationale Vacaturebank punt nl.'
Alle dames en heren steken de armen in de lucht en maken met gebalde vuistjes een overwinningsgebaar, terwijl ze uitroepen: 'Yes!!!!'

Bij het zoeken naar een baan dient men op het internetadres van de vacaturebank een CV in te zenden. Dat moet correct worden gedaan. Liegen mag op TV, nooit in een CV.

Het eindexamenfeest zou gevierd worden in Spanje, met de hele klas. Maar het was nog helemaal de vraag of Linda mee mocht.

'Ze heeft het wel verdiend', vond mama.

Linda Wagemaker had gelukkig schitterende cijfers op haar Gymnasiumdiploma verzameld: Latijn een 9, Grieks een 8.

'Maar waarom moet dat zover weg?' zei papa zuinigjes, 'je kunt toch een klasse-avond bij ons thuis geven? Hoeven wij heus niet bij te zijn. Gaan mama en ik gewoon een weekendje naar het huis in Zeeland.'

'Hè nee pap, dat is te kinderachtig. Op het Loesbekcollege zijn ze ook naar Salou geweest. Schijnt fantastisch te zijn.'

'En waar ligt dat Salou dan?' vroeg papa en hij ging er de Times Word Atlas bijhalen.

'Mmm, de Costa Daurada,' prevelde hij goedkeurend, nadat hij het plaatsje aan de Spaanse kust eindelijk gevonden had, 'een interessante streek. Je moet daar goed op de Moorse invloed in de bouwstijlen letten. Tref je daar nog overal aan. En jullie kunnen een dagje naar Barcelona. De Gaudigebouwen, schitterend... moet je gezien hebben.'

Linda begreep dat ze het pleit gewonnen had.

Ze kreeg de mobiele telefoon van papa mee en ze zou meteen bellen als ze waren aangekomen.

'Waarom belt ze niet!', had papa die avond tien keer en steeds luider gezegd.
Eindelijk ging de telefoon, het was halftwee.
Boven een stampend feestlawaai uit, hoorde hij een stem die misschien die van Linda was.
'Het is hier geweldig, pap', schreeuwde de stem.
'Waar ben je nu, schat?', riep papa terug.
'In de Prins van Oranje, en 't is werkelijk te gek hier! Nou, ik moet stoppen, daaag!' Weg was de stem.
In papa's oren toeterde het feestgebonk nog na.
'Waar is ze?', vroeg mama slaperig.
'In Salou, in de Prins van Oranje', zei papa, die ineens een idee kreeg. Hij ging naar zijn studeerkamer schakelde zijn computer in en tikte de naam van het café.

Van het plaatje op het scherm deinsde hij even achteruit. En met verbijstering beluisterde hij het feestlied dat uit de speakers schalde en de nachtelijke stilte van Huize Wagemaker wreed verstoorde.

Elke zichzelf respecterende gemeente probeert deze zomer de stroom hongerige recreatiezoekers naar zich toe te halen.
Verstofte musea worden ondersteboven gekeerd op zoek naar niet eerder tentoongestelde artistieke trekkers, dorpspleinen raken overdekt met megapartytenten.
Op nagenoeg alle gemeentehuizen is een pr-ambtenaar aangesteld, die de juichende persberichten opstelt ('45.000 bezoekers meer dan vorig jaar').

Volgend weekend kunnen we naar:

Het Uit de Bol Festival van Woerden
Het Gerucht van Vught
De Kluts van Barchem
Het Tik van de Molen Festival in Raalte
De Extase van Vroomshoop
Geweldig Gorinchem
Het Mysterie van Bodegraven
Het Pannenkoekenwalhalla van Waddinxveen
Eruption, het indoor-dancefeest op de deel van boer Hefkens in Ommen.

De Volkskrant, vandaag, pagina twee:

- De lijst Pim Fortuyn moet haar uitspraken over de publieke omroep terugnemen, zegt Hans van Beers, lid van de raad van bestuur van de NOS. 'De vergelijking met Berlusconi lijkt grotesk, maar in essentie is zij wel aan de orde.'Volgens Van Beers is de NOS zich bezorgd. 'Wat de LPF zegt, sluit erg aan bij het cafégevoel van "er was vanavond weer geen bal op de tv en de krant staat trouwens ook vol met leugens." -

Hoewel ik het met Van Beers mij grondig eens ben, trok zich een zin uit dit artikel mijn meeste aandacht:

'Volgens Van Beers is de NOS zich bezorgd.'

De taal vernieuwt zich voortdurend; over het verschijnsel van de oprukkende wederkerendisering van de werkwoorden maak ik mij me geen zorgen.

De Volkskrant heeft zich hier 's morgens om zes uur al bezorgd. En dat ene zinnetje heeft zich mij dit stukje bezorgd.

In de bijlagen staan veel interviews en essays met en over acteur Michel Piccoli, ter gelegenheid van het zomerretrospectief in het Amsterdamse Filmmuseum, waar vijftig van zijn films worden vertoond (van de tweehonderd!).

Ik had me voorgenomen Le Mépris opnieuw te gaan zien - sinds 1963 hoog genoteerd op mijn toptien van films aller tijden.
Na vanmorgen langdurig te hebben gerommeld in dozen met videocassettes kwam hij te voorschijn; opgenomen, nooit teruggekeken.

Spannend, een film terugzien waaraan goede herinneringen kleven.

Le Mépris is een typische Jean-Luc Godardfilm, met al zijn vaak irritante stijlfiguren. Veel literaire, filosofische en cinematografische citaten; langzaam tempo, met om de haverklap opdringerig invallende muziek; weinig actie, veel 'meerlagigheid'.

Maar toch...
'Je moet maar durven,' dacht ik voortdurend. De film werd groot uitgebracht, in Cinemascope, ook in de VS, en om dan zo'n film-over-een-film, te durven maken met Homerus? Odyssee als uitgangspunt.

Fritz Lang, de oude Europese regisseur, (speelt zichzelf) verfilmt het Griekse epos, in opdracht van een Amerikaanse producer (Jack Palance). Een schrijver wordt aangetrokken (Piccoli) om voor veel geld het verhaal commerciëler te herschrijven. Diens vrouw (Brigitte Bardot) gaat er met de producer vandoor. Amerikaanse cultuur versus Europese, een nog altijd actueel onderwerp.

Je moet maar durven het toen razend populaire sekssymbool Bardot in zo'n intellectueel verhaal te plaatsen.
Je moet maar durven één scène in een flat, tussen Piccoli en Bardot, dertig minuten te laten duren! (Ik weet zeker dat Woody Allen hier vaak naar gekeken heeft.)

Veel beelden bleken glashelder in mijn geheugen opgeborgen. Alleen was ik vergeten dat Jack Palance en Brigitte Bardot zich aan het eind in een open sportauto te pletter rijden tegen een tankwagen. Kleinigheid.

Waarom vond men deze film toen zo goed? Om de ideeënrijkdom, het thema (groeiend verzet tegen Amerika) en het intellectueel getheoretiseer over de Cinema?

Of omdat het de culturele elite in deze context werd toegestaan naar die ordinaire, maar bloedmooie Brigitte Bardot te kijken?

Godard's Amerikaanse producer, Joseph E. Levine, wenste meer Bardotbloot in de film. Godard voldeed aan die eis. We zien een paar keer haar achterzijde naakt.

Ik hou Le Mépris op mijn toptien. Ja, ook vanwege Michel Piccoli.

'Ongehuwd samenwonen is bedenkelijk, voorbehoedmiddelen zijn gevaarlijk en zelfbevrediging is niet normaal.'

Niet een tekst uit 1930, maar een regel van aartsbisschop Simonis, die twee dagen geleden in alle kranten werd gepubliceerd.

En, katholieke, samenwonende, masturberende lezers van Bieslog, wil het een beetje lukken? Beheersen we de 'sterke driften'?

Wat?

Toch vies gedaan? 'Een speelbal van uw eigen hartstocht' geworden?

Foei!

Wie noemde welke cultuur nou toch ook alweer achterlijk?

Als je op school een vriendin had, zag je met angst en beven de vakantietijd naderen.
Want als zij, bijvoorbeeld, met haar ouders of een vriendin naar Italië ging en jij met je ouders naar Winterswijk, was het maar helemaal de vraag of het bij thuiskomst nog aan was.
Meestal was zij veranderd. Je wist niet hoe, maar het was onmiskenbaar. Ze leek een jaar ouder en ze lachte naar je, maar zoals ze nog nooit gelachen had. Net of die lach niet voor jou was bedoeld.

Later, na het eindexamen - ik had een kamer en een baantje in Amsterdam gevonden - kreeg ik een vriendin waarop ik smoorverliefd werd. Zo erg, dat het niet normaal meer was. Ik bedoel: ik dacht dat ik haar geen seconde uit het oog kon verliezen. Anders zou ik haar kwijt zijn, wist ik zeker.

Zij zat op de Kunstnijverheidsschool (nu Rietveldacademie) en toen zij met haar klas naar Parijs op werkweek zou gaan, kreeg ik het moeilijk.
Zonder dat ik haar vertelde wat ik van plan was, nam ik ontslag, leende wat geld van mijn ouders, kocht een treinkaartje naar Parijs en huurde achter het hotel waar haar klas verbleef ook een hotelkamertje.

Ik had de camera van mijn vader meegenomen en de foto laat het moment zien, waarop ik haar naam roep en haar vriendinnen zich voor het raam verdringen om mij te zien.

Zij staat er niet bij. Misschien was ze zich rotgeschrokken.
Vond ze mijn actie wel leuk?
Nu, decennia later, weet ik bijna zeker van niet.

'Vervroegd met pensioen wordt utopie'.
Hoewel hij op de vroege ochtend helemaal geen zin heeft in duffe stuf over de nieuwe regering, besluit Bas, na het lezen van de kop, ook het hele krantenartikel te lezen.
Gaandeweg wordt hij geïnteresseerder. Hij krijgt er een rooie kop van. Hij pakt een kladblok en maakt notities.

Achter deze aantekening plaatst hij drie woeste uitroeptekens:

Alleen zij die veertig jaar een onafgebroken dienstverband hebben bij dezelfde werkgever, kunnen, als zij vijfenzestig zijn geworden (en niet eerder), op een redelijk pensioen rekenen (70% van het laatste loon)!!!

Bas is achtendertig. De afgelopen zeventien jaar is hij nogal flexibel bezig geweest: hij heeft bij negen bedrijven gewerkt. Als hij nu blijft zitten waar hij zit, heeft hij op zijn vijfenzestigste zevenentwintig jaar bij één baas gewerkt. Dat mooie pensioen zit er dus niet meer in. En die reis om de wereld, als hij met de VUT zou zijn gegaan, in zijn eigen gebouwde boot, kan hij ook vergeten.

Vanmiddag zal Bas een bijl grijpen uit het schuurtje naast het huis, in zijn fietstas steken, naar de loods rijden en daar in een half uur zijn in de steigers staande zeilboot in duizenden splinters hakken.

Twee stromen voetgangers trekken op dit tijdstip langs elkaar door de winkelgangen - een samenvatting van de gehele Nederlandse bevolking. Studenten zeulen met weekendtassen, kantoorpersoneel is haastig op weg naar huis, dagjesmensen verslepen in grote plastictassen hun nieuwe aankopen, fraai opgedofte meisjes en jongens 'van allochtone afkomst' (hoe lang krijgen ze die aanduiding nog mee?) lonken naar elkaar.

In een van de gangen stuit ik op een samenklontering. 'Het is gewoon griezelig,' hoor ik zeggen. 'Is'ie echt?'
Iedereen staart gebiologeerd naar de Roerloze Voetganger.

De versteende Charlie Chaplin, de wit geschminkte ridder, de goud geschilderde fantasyfiguur - we hebben te veel van die straatstandbeelden gezien; we werpen een snelle blik en lopen door.
Dit is een meesterwerk. De vrolijk wapperende das staat stijf in de lucht, de tas is in de achterwaartse zwaai tot stilstand gekomen, de vrolijke grijns staat op het gezicht gebeiteld.

Na geld in de schaal te hebben geworpen, fotografeer ik hem.
Maar terwijl ik afdruk weet ik al dat het effect van dit standbeeld niet op foto valt vast te leggen.
De Roerloze Voetganger staat stil temidden van de beweging. En op een foto staat alles en iedereen stil.

Nu wetenschappelijk is aangetoond dat ultraviolet licht door dunne zomerkleding dringt, is het aan te bevelen een flanellen borstrok en een lang witte onderbroek mee in te pakken.

Bij het deponeren van zijn handbagage op het lopende bandje, voelt Jochem altijd weer de twijfel toeslaan.
Worden filmrolletjes onbruikbaar van de straling? Digitale cards in de war geschopt? De harde schijf van zijn notebook gewist?

En altijd weer gaat het alarm af als hij het veiligheidspoortje passeert.
Met een rood hoofd diept hij de sleutelbos op uit het geheime zijzakje van zijn rechterbroekspijp.

Worden de satéstokjes op de afsluitende barbecueparty op het Binnenhof elk jaar groter?
We zagen nu politici die het kleine model wandelstok, waaraan fikse bonken verbrand vlees waren geregen, maar nauwelijks naar de mond konden tillen. Het sateetje nadert de schlaschlick.
Met halveliter-pollepels werd de bruinbetonnen satésaus over de borden uitgesmeerd.
Heren probeerden met papieren servetjes de druipsels van hun donkere kostuums te poetsen, dames repten zich na één hap naar de garderobe teneinde hun vernielde make up te restaureren.

Deze onfrisse aanblik leidt tot een onfrisse conclusie:
van het geld dat deze barbecue heeft gekost, kunnen vijf verpleeghulpen worden aangetrokken.

Aanvulling via e-mail:
De politici hebben hun vlees nog niet eens zelf betaald. De barbecueparty werd hen namelijk aangeboden door het bedrijfsleven.

Femke Halsema weigerde te verschijnen. Bravo!

De LPF wil dat de overheid meer greep krijgt op de publieke omroep, in het bijzonder op de omroepjournalistiek.
Tweede Kamerlid Winny de Jong zei in Buitenhof:
'De media zijn niet objectief. Daar willen we eens kritisch naar kijken.'
En tegen Jeroen Pauw :
'Daar moeten we iets aan doen. Als je de wet wijzigt, krijg je andere reportages.'

Ergens in de Volkskrant van vanmorgen wordt het taalgebruik van Winny de Jong 'huiveringwekkend koeterwaals' genoemd.
Ik zou niet weten hoe dat objectiever moet.

Zodra hij me ziet, gaat hij op zoek naar een bal (altijd beschikbaar), legt hem aan mijn voeten en wacht op het beginsignaal.

Met Boyd speel ik hondbal.

De spelregels zijn simpel. Hondbal kan buiten of binnen worden gespeeld.
Een hond legt de bal aan de voeten van een mens. Mens schopt bal de ruimte in, hond holt achter bal aan, neemt hem in de bek, brengt hem terug, legt bal voor schoenen mens, hond neemt afstand en wacht op de volgende trap van mens.

De duur van de wedstrijd wordt bepaald door de mens. De hond kan in principe uren doorgaan (zeker Boyd), de mens heeft op een gegeven moment andere dingen te doen.

Zorg bij hondbal voor een goede, harde bal. Als de hond kans ziet de bal lek te bijten, ontstaat voor hem een moeilijke situatie. Hond staat in tweestrijd - een lekke bal kan interessanter zijn dan het potje hondbal.

De video laat een wedstrijdfragment zien, zoals gespeeld op de vloer van het Bieslogredactielokaal.

Een mailschrijfster in de Bieslogbox:
'Waarom wordt er geen inzamelingsactie georganiseerd voor de hongersnood in
Malawi'
Of in ieder geval via de TV een gironummer bekend gemaakt waar mensen geld
kunnen storten om de mensen van voedsel te voorzien?
Kunnen de supermarktketens geen 'eurobijdrage' leveren/doneren?'

Ja, waarom niet?
Heeft een volksvertegenwoordiger vandaag in de Tweede Kamer aan de regering in wording plompverloren gevraagd: Wat denkt de nieuwe regering te gaan doen aan de honger in de wereld?
Ik heb het debat niet gevolgd. Ik was met een hondje aan het ballen.

Latere toevoeging:
De 0,8% ontwikkelingshulp blijft gehandhaafd, een ministerspost voor Ontwikkelingsamenwerking vervalt waarschijnlijk.

De gever brengt de gestrekte wijs- en middelvinger van de rechterhand naar de tot een kus getuite lippen, waarna hij/zij de beide vingers op de ontvanger richt en een tikkend gebaar maakt.

In de menigte stond een dikkig mannetje met een snor, die me van een afstand van zeker honderd meter een luchtkusje zond. Met een schok schrok ik wakker.

Nadat de ontevreden leden een luchtkusje hadden gekregen van hun partijleider, brachten ze hem een staande ovatie.

Zit je in de penarie? Roep mijn naam en ik zal er zijn! Call my name and I'll be there!
Dat zinnetje hebt u vaker gehoord, neem ik aan.

Voer 'Call my name' in bij zoekmachine Google en je scoort 55.200 hits. Nagenoeg alle sites verwijzen naar songteksten.

Daarmee behoort 'Call my name' tot een van de grootste clichés uit de popmuziek.

En vijfentwintig jaar geleden was het al een cliché.
Op de Van Kooten & De Bie LP (CD) Hengstenbal (1977) zong uw hoofdredacteur een gelijknamige parodie. (Arrangement: T. Eyk)

(Af en toe zet ik oude nummers op Bieslog, opdat het dossier 'De Bie zingt' (zie linkerbalk) op den duur compleet is.)

Aha! Ja, nu snappen we het (zie 'Thom' van maandag). Het is een serie!
En pas na meerdere afleveringen te hebben gezien, begrijp je (ik) de boodschap: een politicus kan net als een commercieel product in de markt worden gezet. Thom de Graaf als Ikea-stoel en Jan Peter Balkenende als fles Spa-water.

Leuk gedaan. We kijken uit naar de volgende.
Rest één vraag: zijn Thom de Graaf en JP Balkenende hier blij mee?

De Europese Commissie komt dit najaar eindelijk met het voorstel de gele oorflappen voor runderen, geiten en schapen af te schaffen.

Maar daarmee zijn we nog niet af van de oorflappen voor mensen.

We onderscheiden:
uitvouwbare oorflappen
verstelbare oorflappen
uitklapbare oorflappen
wegklapbare oorflappen en
wegbergbare oorflappen.

Over de afneembare nekflappen hebben we het een andere keer.

De godfather van de bas, Ray Brown, is vannacht in zijn slaap overleden. Hij werd 75 jaar.
Zijn carrière omspant een halve eeuw. Hij gaf de bas in de bebop-periode de belangrijke rol die hij nog altijd in de jazz heeft.

Ik schat dat ik ongeveer honderd platen en CD's uit de kast kan trekken waarop hij speelt.
Vanavond zal ik er een paar draaien en vooral op de bas letten.

Vloerdoekje.
Mooi nieuw woord, rijmende oe-klanken omgeven door het puikje van de medeklinkers. Verkleinwoordjes zijn meestal tamelijk tuttig, maar doekje is beter dan doek. Een tapijt wordt nooit een vloerdoek.

Vochtige vloerdoekjes.
Jeetje mina! Gaan we ook nog 's allitereren met v's en die o- en oeklanken... Complimenten!

Vochtige vloerdoekjes van Glassex.
Hè, wat jammer nou. Van de zwoele woorderotiek zijn we door een platte samentrekking beland in de harde taalporno.

Ik moest er dringend uit. Naar de grootstad. Mensen spreken.

Binnen een half uur liep ik door Amsterdam. Tussen de duizenden toeristen, want het seizoen woedt al op volle kracht.

Ik liep café De L. binnen, in de hoop bekenden te treffen. Ze waren er, of vers terug van vakantie, of met de tickets in de binnenzak. Een terugkomer stroopte een broekspijp op, om de egaliteit van het bruin te showen. 'Ben je al geweest, of ga je nog?' het zal de komende weken de openingsvraag van elk gesprek worden.

'En?', vroeg ik aan Johannes van Dam, 'ben je al geweest of ga je nog?'
'Nee! Ik ga nooit met vakantie!' er klonk afschuw in zijn stem, 'Ik moet er niet aan denken! In de afgelopen vijfentwintig jaar ben ik één keer geweest. Dik genoeg!'

Johannes van Dam is, wat men in Engeland een 'foodwriter' noemt. En de restaurantcriticus van het Parool. Bewonderd en gevreesd om zijn deskundige, messcherpe oordelen over de hoofdstedelijke restaurants.

'Als je vakantie nodig hebt,' legt Van Dam uit, 'heb je je energie verkeerd gebruikt. Ik neem iedere dag één uur vakantie. Ik voel dat intuïtief aan: nu moet ik even stoppen met schrijven of denken. Eén uurtje niks. Ik plan het niet, maar ik denk dat ik ieder zevende uur een sabbat-uur inlas. Dan kan ik weer voort.

Ik werk om de duivel van het oorkussen te houden. Ik voel me verwant aan de boeren, die ook niet met vakantie gaan. En ik werk op zondag. Juist lekker rustig, zonder telefoon.
Van vakantie worden de hersenen als blubber, je IQ zakt er dertig punten van.'

Johannes van Dam gaat met zijn twee wekelijkse stukken in Het Parool gewoon door.

Opgemonterd verliet ik het café. Ik had een gelijkgestemde ontmoet. Met versnelde pas baande ik me een weg door de vakantiestroom. Op de Dam kon ik een man met een grote rode sjerp om de borst maar net ontwijken. 'Mag ik even een praatje met u houden?', vroeg hij met een te opgewekte grijns om de mond. Op de sjerp stond: Bidden helpt!

De overheden vaardigen regels en voorschriften uit, maar worden die ook uitgevoerd?
U kent de vraag en u denkt aan brandveiligheid en de vuurwerkramp enzovoorts.
Zijn de overheden in staat de wetgeving te handhaven?
'De signalen' uit politiek en samenleving zijn krachtig: er moet nodig wat gedaan worden aan handhaving.

In november 2000 wordt door het ministerie van Justitie de stuurgroep Handhaven op Niveau opgericht. De stuurgroep ontwikkelt een actieprogramma 'dat stimuleert en faciliteert overheden en handhavende instanties bij het werken aan handhaving.'

Mooi!
Maar in het dan volgende proces van professionalisering - het instellen van werkconferenties, regionale workshops en themabijeenkomsten - vindt een abstrahering van het onderwerp plaats. Het woord handhaving wordt losgezongen van zijn betekenis.

Een willekeurig fragment van de site Handhaving op Niveau:
'Binnen Handhaven op Niveau worden Best practices onder andere ontwikkeld binnen de gekozen Handhaven op Niveau-thema's en wel op de 'werkvloer van de handhaving' zelf: binnen lokale pilots. Per thema wordt een min of meer gestandaardiseerde werkwijze gehanteerd om (locale) Best practices te ontwikkelen. Soms zal het nodig zijn om een Best practice verder te bewerken en breder toepasbaar te maken om de ontwikkelde Best practice ook voor andere handhavers geschikt te maken. Te denken valt dan bijvoorbeeld aan het geschikt maken van een bepaalde Best practices voor andere beleidsterrein of voor een grotere geografische schaal.'

Handhaving, wat betekent dat woord nu nog? Een hand haver. Op niveau. 'U spreekt met De Greve van Handhaving op Niveau...' 'Mijn man zit in de handhaving.'

Op de site worden voor juni 2002 'Salons' aangekondigd voor lokale bestuurders, 'kleinschaliger dan congressen', met lunch en diner.
'Verdere informatie over data, locaties e.d. wordt zo spoedig mogelijk op de site vermeld.'

Het is 2 juli en de informatie ontbreekt. De Stuurgroep Handhaving op Niveau handhaaft haar eigen programma niet meer.

Op de handhavingsdiners treffen de handhavers elkaar en wisselen handhavingsnieuwtjes uit. Etentjes op niveau.

Even doorzeuren over de THOM-advertentie, zie gisteren.
Lezers wijzen me op de typische IKEA-kleuren.
De advertentie wordt er nog raadselachtiger door.
Is hier sprake van een verborgen grapje, of een verborgen deal (tool)?
En wat vindt Thom er zelf van?

Weken had ik er op gestudeerd, onder leiding van mijn pianojuf, voordat ik het soms foutloos achterelkaar kon spelen. Mijn eerste stuk heette Le Petit Carnaval, het allereenvoudigste walsje voor de kleine beginner.

Het grote moment was aangebroken waarop ik het stuk in het openbaar zou spelen, niet op een leerlingenavond van de pianojuf, maar voor het kleinst denkbare publiek: mijn vader en moeder.

Ik besloot de muziek vooraf te laten gaan door een inleiding. Met de hanenpoten van een negenjarige schreef ik een kort verhaal.

Op een avond, na het eten en de afwas, plaatste ik mijn vader en moeder achter de huiskamertafel, ging naast de piano staan en droeg mijn verhaal voor:

- Het was verleden week dinsdag en ik wilde mijn vriendtje ophalen om te vragen of hij mee ging voetballen. Ik belde aan en hij doet gewoon open (ik bedoel niet ongewoon). En ik vraag hem of hij mee komt voetballen. Toen zegt hij: nee, zo zegt hij, ik luister naar de radio daar is zo'n leuk stuk van Lepetitcarnaval. O, zeg ik en trek de deur achter me dicht. Nu daar is niets ongewoons aan vindt u wel? Toen zeg ik tegen men Moeder: zeg heeft u niets voor mij te doen? Want ik verveel me zo ziet u.Nu zegt mijn moeder: natuurlijk is er wat te doen. Hier heb je een pakje en breng dat even op je fiets naar je tante in de vlierboomstraat 116. Ik pedelde op mijn dooie gemak (ik bedoel in een reuze vaart) naar de vlierboomstraat 116. Toen ik daar was merkte mijn scherp oog hm een briefje op de deur waar op stond het volgende:

VERTROKKEN NAAR
SPANJE OM ONS GE-
LIEFDE LIED Lepetitcar-
naval TE HOOREN.

hm, denk ik dat komt me niet zo erg onbekend voor. Ik ga op mijn fiets weer naar huis. Nu was het maandag. En ik ga (zoals gewoonlijk) met de beste stemming naar pianoles. Toen ik alles afgepingeld had. Toen zegt mijn pianolerares: O, ja da's waar ook ik heb een nieuw walsboek voor je. Ja, nu moet men niet denken dat het een boek is van Ttjingelbel, tjgingelbel dat in geen geval. Maar dat boek heet streabog. En ik sla ik het boek open en...... mijn verbazing kende geen grenzen toen er met koeienletters was gedrukt: Lepetitcarnaval dus kan ik u nu dit fraaie stuk tengehore brengen. En nu nog wat. Misschien denkt men: Ha, ha dat kan ik ook die heeft alles uit een boek gehaald. Maar nee, geachte toehoorders: Dit heb ik echt (in mijn hoofd) beleeft.

af om het te spelen -

Daarna nam ik achter de piano plaats. Of ik het walsje foutloos heb gespeeld, kan ik me niet herinneren. Mijn vader en moeder vonden het in ieder geval prachtig mooi.

Een opvallende advertentie. THOM.
Er is maar één Tom die Thom heet: Thom de Graaf.
Zit De Graaf er goed bij in de kamer? - vraagt de adverterende firma zich af, die daarmee suggereert dat zij veel heeft bijgedragen aan het feit dat Thom er goed bijzit.
Thom de Graaf van D66? De partij die gehalveerd werd bij de verkiezingen?
Ik denk niet dat Thom er lekker bij zit.

Adverteren met een verliezer, welke strategie steekt daar achter?
Kijk op www... enzovoorts. Als je wilt weten wat de firma voor Thom heeft gedaan, kun je dat op de website niet terugvinden. De zoekfunctie geeft nul op het rekest.
De site lijkt niet bij de tijd; het laatste nieuws dateert van 8 april.
Wel is er veel bla over de Visie van het bedrijf in Research Based Consultancy:
'...Met onze TouchPointTools is het mogelijk vast te stellen hoe u presteert op elk van die terreinen, en hoe uw prestaties (samen met prijsbeleving en image) uiteindelijk bijdragen aan de preferentie voor uw merk en de loyaliteit van klanten. Met TouchPointTools krijgt u praktisch gereedschap om objectief prioriteiten te stellen in het bedrijf (alles kan tenslotte altijd beter, maar er moet wel gekozen worden)...'

Het blijft een raadsel.
Maar misschien werk ik op dit moment mee aan een TouchPointTool: een bedrijf negatief in de markt zetten, vergroot de attentiewaarde en draagt uiteindelijk bij aan de preferentie. Of zoiets.

Toevoeging na lang nadenken:
ik geloof dat ik de advertentie slecht begrepen heb.
De firma zegt niet dat Thom er goed bijzit - ze levert 'onderzoeks- en interpretatiemodellen'.
Misschien wil Thom weten hoe hij er bij zit, slecht of goed en hoe hij dat moet interpreteren. In dat geval moet Thom naar de firma. De advertentie is dus niet voor ons, maar voor Thom bedoeld.
Volgens de tekst moeten de consumenten (kiezers) over vier jaar kiezen voor hun favoriete merk (Thom, hoopt Thom).

Idee: deel bij de volgende verkiezingen D66-snoepjes uit. ThomThommetjes.
Is dat een goede tool, dames en heren consultants?

Dus die hele heisa van het afgelopen half jaar is onnodig geweest:
het tweede paarse kabinet had de grenzen al gesloten.
Over twee jaar zal de spectaculaire afname van het aantal asielzoekers pas goed blijken.
De regering Balkenende stapt in een gespreid bedje. De LPF is nu al overbodig geworden.

Krik-krak, deur op slot, we zijn weer lekker onder elkaar.