Het eindexamenfeest zou gevierd worden in Spanje, met de hele klas. Maar het was nog helemaal de vraag of Linda mee mocht.

?Ze heeft het wel verdiend?, vond mama.

Linda Wagemaker had gelukkig schitterende cijfers op haar Gymnasiumdiploma verzameld: Latijn een 9, Grieks een 8.

?Maar waarom moet dat zover weg?? zei papa zuinigjes, ?je kunt toch een klasse-avond bij ons thuis geven? Hoeven wij heus niet bij te zijn. Gaan mama en ik gewoon een weekendje naar het huis in Zeeland.?

?Hè nee pap, dat is te kinderachtig. Op het Loesbekcollege zijn ze ook naar Salou geweest. Schijnt fantastisch te zijn.?

?En waar ligt dat Salou dan?? vroeg papa en hij ging er de Times Word Atlas bijhalen.

?Mmm, de Costa Daurada,? prevelde hij goedkeurend, nadat hij het plaatsje aan de Spaanse kust eindelijk gevonden had, ?een interessante streek. Je moet daar goed op de Moorse invloed in de bouwstijlen letten. Tref je daar nog overal aan. En jullie kunnen een dagje naar Barcelona. De Gaudigebouwen, schitterend... moet je gezien hebben.'

Linda begreep dat ze het pleit gewonnen had.

Ze kreeg de mobiele telefoon van papa mee en ze zou meteen bellen als ze waren aangekomen.

'Waarom belt ze niet!', had papa die avond tien keer en steeds luider gezegd.
Eindelijk ging de telefoon, het was halftwee.
Boven een stampend feestlawaai uit, hoorde hij een stem die misschien die van Linda was.
?Het is hier geweldig, pap?, schreeuwde de stem.
?Waar ben je nu, schat??, riep papa terug.
?In de Prins van Oranje, en ?t is werkelijk te gek hier! Nou, ik moet stoppen, daaag!? Weg was de stem.
In papa?s oren toeterde het feestgebonk nog na.
?Waar is ze??, vroeg mama slaperig.
?In Salou, in de Prins van Oranje?, zei papa, die ineens een idee kreeg. Hij ging naar zijn studeerkamer schakelde zijn computer in en tikte de naam van het café.

Van het plaatje op het scherm deinsde hij even achteruit. En met verbijstering beluisterde hij het feestlied dat uit de speakers schalde en de nachtelijke stilte van Huize Wagemaker wreed verstoorde.