Twee stromen voetgangers trekken op dit tijdstip langs elkaar door de winkelgangen - een samenvatting van de gehele Nederlandse bevolking. Studenten zeulen met weekendtassen, kantoorpersoneel is haastig op weg naar huis, dagjesmensen verslepen in grote plastictassen hun nieuwe aankopen, fraai opgedofte meisjes en jongens ?van allochtone afkomst? (hoe lang krijgen ze die aanduiding nog mee?) lonken naar elkaar.

In een van de gangen stuit ik op een samenklontering. 'Het is gewoon griezelig,' hoor ik zeggen. 'Is'ie echt?'
Iedereen staart gebiologeerd naar de Roerloze Voetganger.

De versteende Charlie Chaplin, de wit geschminkte ridder, de goud geschilderde fantasyfiguur - we hebben te veel van die straatstandbeelden gezien; we werpen een snelle blik en lopen door.
Dit is een meesterwerk. De vrolijk wapperende das staat stijf in de lucht, de tas is in de achterwaartse zwaai tot stilstand gekomen, de vrolijke grijns staat op het gezicht gebeiteld.

Na geld in de schaal te hebben geworpen, fotografeer ik hem.
Maar terwijl ik afdruk weet ik al dat het effect van dit standbeeld niet op foto valt vast te leggen.
De Roerloze Voetganger staat stil temidden van de beweging. En op een foto staat alles en iedereen stil.