'Als je vandaag de uitnodigingen niet maakt, kunnen we ze beter afbellen', zei Jacqueline en uit de licht dreigende toon begreep Evert dat de kerststress bezit van haar begon te nemen.

'Ik ga zo achter de computer zitten en dan bedenk ik iets leuks', antwoordde Evert. Maar uit zijn te beheerste stemgeluid kon Jacqueline op haar beurt opmaken dat het een heel karwei ging worden en dat de twaalf uitnodigingen zeker morgen niet op de post zouden gaan.

De gasten waren per telefoon uitgenodigd, maarJacqueline stond erop dat ze ook per post een invitatie zouden ontvangen - 'stijlvol' vond ze dat.

'En ik weet wat ik ga maken, het hele menu zit in m'n hoofd - dat wordt dagen hard pezen - maar jij bent te bedonderd even een leuke uitnodiging te fabriceren.'
Nog een week te gaan, dacht Evert.

Jacqueline legde de kerstfolder van de supermarkt voor hem neer.
'Als je leuke plaatjes zoekt, neem je ze hier uit. Dit is het voorgerecht dat ik ga maken, dit het hoofdgerecht en hier staat het toetje.'

'Bedoel je dat de gasten al kunnen zien wat ze te eten krijgen'', zei Evert en zijn lichte verbijstering werkte als olie op het vuur.

'Nou en?', zei Jacqueline en haar stem sloeg bijna over. 'Dan kunnen ze zich er alvast op verheugen.'

'Maar dan kunnen ze toch ook zien waar je de recepten vandaan hebt? Dan is de verrassing er toch af?'

'Ach, wat nou verrassing. Alle tijdschriften en kranten staan vol met foto's van volle borden met eten. Als ik laat zien wat ik ga maken, kunnen zij voor hun tweede kerstdag een ander menu kiezen. Of hetzelfde - kunnen ze bij ons proeven of het bevalt.'

Een uur later begon Evert de plaatjes te scannen en te kopiëren.
De vijfde kopie kwam veel te blauw uit de printer: kleurencartridge leeg, geen nieuwe in huis.

Evert was niet gelovig, dus hij had geen flauw idee tot wie of wat hij zijn bede moest richten:
'Als ik vanavond in slaap val, wil ik op 3 januari 2006 wakker worden.'

Evert dacht zelf heel modern bezig te zijn toen hij aankondigde zijn fietsbanden te gaan oppimpen.

Omdat Jacqueline heeft aangekondigd het kerstdiner op Tweede Kerstdag helemaal zelf te gaan koken - voor zeventien personen! - meent Evert niet achter te mogen blijven.
Hij zal de versiering, de gedekte tafel en het amusement voor zijn rekening nemen.

Al dagenlang bladert Evert door de folders en gidsen van de grote warenhuizen en tuincentra. Het valt hem niet mee.
Wat een smakeloze rotzooi wordt er met de feestdagen door de huiskamers en over de eettafels uitgestrooid. Wat een vieze kleuren! Paarse kaarsen, gifgroene ballen, zilveren tafelpiramiden, vergulde takkenbossen met LED-lichtjes - o, die kleine lichtjes, honderdenduizenden, overal in, langs, door en omheen.
Er moet niet alleen een kerstboom in de kamer worden opgesteld - met als het even kan een miljoen LED-lichtjes - ook dienen dit jaar door het hele huis truttige, besneeuwde, Dickensiaanse, 'polystone' poppenhuisjes neergezet. Of treintjes waarin moddervette kerstmannen gemeen zitten te grijnzen.

Dat rendier 'Buck' spant de kroon. Het 'praat, danst en zingt!' Engelstalige kerstliedjes. Wat verschrikkelijk!

Maar wacht 's... Je kunt hem met behulp van een microfoon een eigen tekst laten uitspreken.
Evert peinst voor zich uit.
Dat zou natuurlijk wel eens de klapper van het jaar kunnen worden: na iedere gang van het diner spreekt Buck, die aan de muur tegenover de eettafel komt te hangen, een paar gasten persoonlijk toe...
Teksten schrijven met leuke grappen op alle vaders, moeders, oom en tantes zal een hele toer worden, maar het is Kerstmis: het hoeft niet te rijmen!

Het is niet niks, 199 euro, maar hij zou in één klap uit de zorgen zijn; Buck wordt een gegarandeerd succes.

Morgenvroeg gaat Evert meteen naar het tuincentrum voordat de rendieren zijn uitverkocht.
Het lijkt hem beter dat de komst van Buck ook voor Jacqueline een complete verrassing blijft.

Evert heeft nog al zijn langspeelplaten.
Ze nemen een hele plank van de huiskamerkast in beslag en Jacqueline heeft al vaak aangedrongen op verbanning naar zolder. Of verkoop aan een tweedehands platenzaak. Maar Evert maakt dan zo'n misbaar dat Jacqueline de stoffige plank met die idioot grote hoezen dan maar weer voor een tijdje gedoogt.

Everts oude draaitafel vormde een probleem toen Jacqueline een nieuw, kek vormgegeven stereotorentje kocht, dat ook CD's met mp3-tjes kon afspelen. Een 'pick-upaansluiting' viel nergens te bekennen.
Er moest een bevriende techneut aan te pas komen, die een klein kastje aan de draaitafel verbond, zodat Evert af en toe weer een oude plaat kan opzetten.
Dat doet hij als Jacqueline niet thuis is, want Evert blijft beweren dat een oude LP beter klinkt dan "n'importe welke CD", maar Jacqueline wil die discussie echt nooit meer voeren.

Vanmiddag werd hun achttien jaar leeftijdsverschil weer 's manifest toen Evert ging vertellen over de aanschaf van zijn allereerste LP's.
'Die kostten toen een gulden of achttien, negentien, een heel bedrag. Als je het geld eindelijk bij elkaar had gespaard, ging je je aanstaande schat in de platenzaak eerst helemaal beluisteren, in een met gaatjesboard beklede luisterbox. Je mocht zelf niet aan de schijf komen, je moest de winkelbediende roepen, die de plaat dan heel voorzichtig omdraaide.'

'Eerst luisteren? Waarom nam je die plaat niet gewoon mee?', vroeg Jacqueline. 'Dacht je dat er technisch iets mee mis was, of zo?'

'Ik denk dat je hem tenminste één keer goed wilde horen, op een goeie installatie,' veronderstelde Evert, 'want thuis was het maar behelpen met dat blikken geluid uit je plastic pick-upje.'

'Mijn eerste plaat was een bandje', zei Jacqueline.

- Waar was tweemaal per week vis eten ook weer goed voor? Je hart? Je vaten? Je prostaat? Stond van de week in de krant.
- Nee, je hoofd. Vis eten remt dement worden. En tomatensap?
- Dat is tegen prostaatellende. En dan was er nog een onderzoek naar ventilatie....
- Ja, permanente ventilatie. Waar was dat ook alweer voor...
- Voor alles. Het probleem van vandaag: de verwijde buikslagader! - Wat nu weer? Ik weet niet eens dat ik er een hèb.
- Gadver, die kan zomaar openbarsten. Je valt nog net niet in de risicogroep.
- Jakkie. Wat moet ik eten om te voorkomen dat mijn buik barst?
- Staat er niet bij. De mannenbuik moet onderzocht.
- Daar heb ik niks aan. Ik wil iets dóen. Pruimensap? Iets met vezels?
- Rooster maar een boterham. Lijkt me goed voor een mannenbuik, iets stevigs.

De hoofdredacteur leest vijf stukken voor uit het dossier 'Evert, 50+papa'.
(Fragment radioprogramma Music-Hall.)

1. Liefde en inlegzolen
2. Geheime liefde
3. Toekomstvoorzieningen
4. Generaties
5. Kijkgedrag

Jacqueline heeft alleen 's ochtends om zeven uur even tijd televisie te kijken.

Zij vindt het fijn de dag te beginnen met een apenfilm op AnimalPlanet - hoe verwaarloosde, aandoenlijk zielige chimpanseetjes worden gered uit de kooien van handelaars in de grote Afrikaanse stad, per jeep naar een opvangcentrum worden overgebracht, om later weer in de jungle te worden losgelaten.

Evert kijkt mee. Naar de presentatrice/apenhulpverleenster, die een minuscuul hemdje draagt en naar het geredde aapje dat, op de achterbank van de jeep, zijn kopje ingelukkig tegen haar bijna blote borsten vleit.
Ook Evert vindt het fijn de dag zo te beginnen.

Maar dan moet kleine Evert snel aangekleed, boterhammetje eten en naar crèche gebracht.

Evert had van de interne bedrijfscursus opgepikt dat je in je voorkomen, je verschijning, je presence zeg maar 'een statement moest verwerken'.

Wat was zijn statement?

Tot voor kort vormde zijn nieuwe UMTS-mobiel zijn voornaamste statement.
Hoe vaak had hij 'm in gezelschappen niet achteloos op tafel gelegd, waarna men zich opgewonden over het toestel boog, hij kon demonstreren hoe je foto's en video maakte, waarbij hij een foto van het gezelschap ter plekke verstuurde naar een in de kamer aanwezige computer en de ooh's en aah's niet van de lucht waren.

'Evert is zeer goed bij de tijd - hij houdt de nieuwe ontwikkelingen scherp in de gaten', zo ongeveer luidde zijn statement.

Maar het statement is inmiddels achterhaald door mobieltjes met betere camera's en een veel geilere vormgeving. Zwart en kleiner en dunner dan die knol van hem.

Evert is op zoek naar een nieuw statement.
Als hij 's een hoed ging dragen?
Geen Stetson - al jaren geen statement meer - maar een zeer bijzondere.
Een Australische, kakikleurig, met de rand aan één kant omhoog gevouwen?

Evert noemt de adapter van Jacquelines mobiel een transformator.

Evert zou er best voor voelen met een paar verwante leeftijdgenoten een woongemeenschap voor ouderen te gaan vormen. Met 'voorzieningen' en gebaseerd op wederzijdse hulp, zodat ze gegarandeerd buiten het verafschuwde bejaarden- of verzorgingshuis kunnen blijven.

Hij weet het, zo'n toekomstplan ontwikkelen is vroeg op je vierenvijftigste, maar voor alles in kannen en kruiken is - de goede mensen en het goede huis zijn gevonden - nadert hij de zestig.

Maar ja. Kan hij Jacqueline vertellen wat hem bezighoudt? Kun je bij een vrouw van zesendertig aankomen met gepieker over oudedagsvoorzieningen?

Misschien kan hij het aantrekkelijk maken door haar bijvoorbeeld te schetsen dat er nooit meer oppasproblemen zullen zijn, omdat kleine Evert er heel veel leuke opa's en oma's bij zal krijgen.

Even mee wachten, toch maar. Ook niks achter haar rug om gaan regelen.
Haar ouders beginnen nu te sukkelen - misschien denkt ze zelf over een tijdje 'dit wil ik niet' en kan hij de woongemeenschap ter sprake brengen.

Evert is ervan overtuigd dat je tegenwoordig met ouderworden niet jong genoeg kunt beginnen.

Jacqueline weet het nog niet, maar Evert koestert het voornemen per 1 september aanstaande een geheel nieuw leven te beginnen.

Op de ochtend van de eerste september zal hij namelijk zijn dagelijkse doses vitamine- en extra-energiepillen niet meer innemen.

Hij is vast van plan alle op een plank in de keuken uitgestalde flesjes en potjes met Multi-totaalpillen, Vitamine C, Vitamine B1, B6 en B12, Magnesium, Ginseng, Niacinamide, Vitamine E, Choline en Bioflavonoïden in één machtige beweging van zijn rechterarm in het vuilnisvat te schuiven.
En die magnetische inlegzolen gaan erachteraan.

Weg met die angsthandel! Leven op eigen kracht! Helemaal vanzelf!
Evert voelde hoe een ongekend krachtige energie zijn door chemische troep ondermijnde lichaam nu al vulde.
Waarom zou hij wachten tot 1 september?

Nee, even uitstellen nog.
Ze gingen volgende week op vakantie en hij wilde niet dat Jacqueline tijdens hun wandeltochten, na elke zucht van hem, triomfantelijk om zou kijken.

De laatste tijd ging Jacqueline wel erg vaak naar zijn gezondheid informeren, vond Evert.
Maakte ze zich zorgen?
Misschien was het bericht van een paar weken terug een aanleiding - de plotselinge dood van de vader van haar beste vriendin.
Die vader was namelijk even oud als Evert. En zo werd Jacqueline weer 's met hun achttien jaar leeftijdsverschil geconfronteerd.

'Geen reden tot paniek', dacht Evert, toen hij hoorde van de hartstilstand van Anla's vader en hij neuriede meteen zijn favoriete lied:
'Alles doet het nog... alles doet het nog...'

Toen Evert gisteren thuiskwam, zag hij aan haar ernstige blik dat ze een belangrijk besluit had genomen.
'Ik zou graag zien dat je ze meteen indoet', zei Jacqueline en ze legde een doos op tafel met een onsmakelijke afbeelding op de voorkant: een grote bruine inlegzool.

'Inlegzolen! Nooit van z'n leven! Ik héb geen zweetvoeten!', ging Evert meteen in de verdediging. 'En alles doet het nog!'

Maar het waren geen zomaarzooltjes. Jacqueline had ze gezien in dat enige Chinese winkeltje in de Voorstraat. Of Thais winkeltje. Of Japans.

MAGNETISCHE inlegzolen.

Want, wist Jacqueline, magneten vertegenwoordigen de kracht van de aarde en herstellen de balans tussen de magnetische velden van aarde en mens als het ware, waardoor een herstel en vitalisering van nagenoeg alle lichamelijke organen en functies wordt bereikt... enzovoorts.

En ze eiste, ja, gebood, dat hij meteen zijn schoenen uittrok en de wonderzolen plaatste. Zolen met ribbels en stalen drukpunten, de magneten, die ook iets met acupunctuur van doen hadden.

Evert deed een paar stappen en kromp ineen. Alsof hij op kiezelsteentjes liep. Tien per schoen.

'Volhouden!', zei Jacqueline en aan haar besliste toon kon Evert horen dat de uitleg van de Chinese wonderwinkelier - of Thaise, of Japanse - bijzonder overtuigend had geklonken.

Evert voorzag hoe hij de komende veertien dagen het huis zou verlaten met de zolen in zijn schoenen, om ze op kantoor opgelucht in zijn binnenzak te kunnen stoppen. 'Niet vergeten ze bij het weggaan weer in te doen', hield hij zich nu al voor.

Dan zou Jacqueline de zolen zijn vergeten en had ze ongetwijfeld een nieuw middel gevonden om Everts gezondheid op peil te houden.

'Ach, het is goed bedoeld,' dacht Evert, 'die inlegzolen kun je ook zien als blijken van liefde - ze wil me zo lang mogelijk in leven houden. Mooi idee!'

Een halfuur nadat Jacqueline van haar werk was thuisgekomen, kwam ze de kamer in met een dienblaadje en zette dat op het tafeltje naast Everts fauteuil.

Evert keek vanuit zijn krant naar een glas rode wijn en een schoteltje waarop twee kleine pilletjes lagen, naast een lik rode smurrie, waarschijnlijk tomatenpuree.

'O jee,' dacht Evert, 'iemand heeft haar een enthousiast en overtuigend verhaal over een nieuwe gezondheidsrage verteld.'

Een collega van haar had haar een enthousiast en overtuigend verhaal verteld over een dokter die ze bij Oprah Winfrey op de tv had gezien, terwijl hij een zeer overtuigend dagelijks voedingspakket had gedemonstreerd. Oprah toonde zich razend enthousiast.

En de dokter was niet zomaar een dokter - het was de dokter van Bill Clinton!

'De twee pilletjes zijn kinderaspirientjes,' legde Jacqueline uit, 'goed tegen alles: van alle soorten kanker, tot hart- en vaatziekten.'

'En tóch een glas wijn', vroeg Evert, die haar vorige week nog had moeten beloven alle wijnconsumptie voorlopig te staken.

'Eén glas rode wijn? Goed voor alles,' zei Jacqueline, 'het geheugen, je prostaat, noem maar op. En de tomatenpuree! Elke dag een blikje zou het beste zijn. De dokter van Bill Clinton zegt: ze zouden, om de bijdrage aan de gezondheid te eren, een stad Aspirine moeten noemen, maar een heel land zou naar de Tomaat moeten worden vernoemd. Zo goed is'ie. Voor alles!'

'En dat zegt de dokter van Bill Clinton', zei Evert, die nu al erg begon op te zien tegen die dagelijkse lik puree de komende weken.
'Maar wacht 's even...,' herinnerde hij zich, 'Bill Clinton? Die heeft toch onlangs een ingrijpende hartoperatie ondergaan, met weet ik hoeveel bypasses? Vroeg Oprah daar nog naar?'

Nee, dat had Oprah niet gedaan.
En voor Jacqueline was dat ook niet nodig. Die hartoperatie versterkte alleen maar haar geloof in het nieuwe voedselregime.
Zozeer was ze ervan overtuigd dat losbol Bill zich niet aan de sublieme regels van zijn dokter had gehouden.

De telefonische personal coach van Evert - de callcoach - beschouwt 'luisteren' als zijn voornaamste therapeutische activiteit.

Na minutenlange uiteenzettingen over problemen op het werk, moet Evert dan ook regelmatig vragen: 'Sorry, ben je er nog?'

'Tuurlijk. Ik luister', antwoordt de rustgevende stem van de callcoach dan in zijn oor.

Vandaag heeft Evert een zakenbespreking in Londen.
In de trein op weg naar Schiphol, voerde hij vanmorgen een dringend gesprek met zijn callcoach, want het conflict met de leiding van zijn afdeling was in een stroomversnelling geraakt en hij had nog voor aanvang van de bespreking advies nodig.

Evert pakte uitvoerig uit en hij had echt het gevoel het achterste van zijn tong te hebben laten zien.

Het bleef stil aan de andere kant.
'Sorry, ben je er nog', vroeg Evert.

Stilte.
De mobiele verbinding was in de Schipholtunnel verbroken.

Evert besloot niet terug te bellen. Het hele verhaal nog eens uit zijn tenen wringen? Geen zin in.
Bovendien voelde hij zich al opgelucht doordat hij de problemen aan zijn 'dode' telefoontoestel had verteld.

'Ga ik meer doen,' dacht Evert, 'ik heb mijn callcoach niet meer nodig. Zit ik ergens mee, dan praat ik zonder iemand te bellen de zaak uit in mijn mobiel.'

Evert is vanmorgen vroeg opgestaan. Gisteravond is het heel erg laat geworden en is het er niet van gekomen. Stom! Hij heeft zijn kantoor gemaild dat hij een paar uur later komt.

Eerst moeten alle apparaten met batterijen dringend worden opgeladen.

Tijdens het scheren overdacht Evert hun discussie van gisteravond.
Draaiden ze niet in een te klein kringetje rond?
Werden ze niet te veel in beslag genomen door werk en huishouden?

Vroeger konden Jacqueline en hij fel met elkaar debatteren naar aanleiding van de politieke actualiteit.
Dat was lang geleden. Juist nu zou dat zo nodig zijn, in een tijd waarin het broeide in de samenleving en alles op de schop ging, leek hun wereldje kleiner en kleiner te worden.

Wat was gisteravond het onderwerp van hun meningsverschil, uitmondend in ruzie?

Of ze dit jaar een Grote Boom zouden nemen (Evert: een van drie meter, met echte kaarsjes), of een Kleine Boom (Jacqueline: een kunstboompje, geen naaldentroep, met elektrische verlichting).

Ze waren er niet uitgekomen.

Evert had van Sinterklaas een nieuwe mobiele telefoon-met-camera gekregen en ook Jacqueline kreeg een mobiele telefoon-met-camera!

Hoewel ze dit toeval ruim van tevoren hadden gepland, speelden ze het overtuigend:
'Nou! Hoe bestaat het! Dank u wel, Sinterklaas!'

Vanmiddag kreeg Evert op zijn werk per MMS haar eerste foto op het display van zijn toestel.
En hij wist precies hoe hij deze beeldboodschap moest uitleggen:
'Als je thuiskomt ben ik er niet, maar je komt er wel uit, toch?'

Aan de hoeveelheid ingrediënten begreep hij, dat ze wel thuis kwam eten, dus dat hij een portie moest overlaten.

Peinzend keek Evert nog even naar de foto, voordat hij zijn nieuwe mobiel dichtklapte.
Hij wilde het niet toegeven, maar hij had zich haar eerste foto iets anders voorgesteld.

In dit soort kwesties speelde die achttien jaar leeftijdsverschil tussen Evert en Jacqueline wel degelijk een rol.

Jacqueline was met een vriendin naar het optreden van Jane Birkin geweest. Ze kwamen lyrisch thuis.
'Achtenvijftig is ze en wat een uitstraling heeft die vrouw!'

Hij had het beter niet kunnen doen, maar Evert ging uitleggen waarom hij al in 1969 niet opgewonden raakte van Jane Birkins gehijg in Je t'aime moi non plus.
'We vonden dat toen verschrikkelijke muziek van die Gainsbourg en haar een vreselijke aanstelster', verklaarde Evert.

'Wat een enge seksist was jij toen, zeg', zei Jacqueline en uit de blik die ze met haar vriendin wisselde, begreep Evert dat Jane na vijfendertig jaar opnieuw had toegeslagen.

Vooral in tijden van spanning en onrust haalt Evert de cd nog wel eens tevoorschijn. En als hij er zeker van is dat niemand thuis is, durft hij 'm op te zetten.

Een inleiding van gitaren en daar is ze. Hij voelt rust en ontspanning intreden. Ja, een soort van verhevenheid neemt bezit van hem. 'Is dit wat ze noemen een religieus gevoel?', vraagt hij zich af. Zijn hoofd lijkt wel te gaan gloeien, zijn ogen prikken, als hij voor zich uit mompelt: 'Dag lieve Vrouwe!'
Na een uurtje met gesloten ogen luisteren kan hij er weer helemaal tegen.
'Dank je wel, lieve Vrouwe', zegt hij zacht als hij het schijfje weer in z'n doosje legt.
Hij weet het zelf heel goed: het is kitscherig, theatraal, pathetisch, maar het gebeurt elke keer als hij haar stem hoort.
Zelfs aan zijn beste vriend zou hij niet durven bekennen dat hij een zwak voor haar heeft.
Ook Jacqueline heeft hij zijn geheim niet durven opbiechten. Ze zou zijn liefde voor die 'enge shitmuziek' volstrekt niet begrijpen. Hoeft ook niet, verontschuldigt hij zich, want ze is waarschijnlijk te jong om de naam van zijn 'lieve vrouwe' te kennen.

Maar toen ze gisteren samen bij de opticien zaten, omdat Jacqueline een bril moest hebben 'voor achter de computer', kreeg hij een warm hoofd toen hij zag dat de ouderwetse donkeromrande brillen weer helemaal in de mode waren.

En hij drong bij Jacqueline eropaan 's zo'n bril op te zetten, waarna hij net zo lang enthousiaste uitroepen slaakte tot zij overstag ging en zich die bril liet aanmeten.

Hoewel Jacqueline blond is en klein, lijkt ze, als ze achter haar computer zit, voor Evert nu tóch een beetje op Nana Mouskouri.

Gisteravond, tegen zessen, leverde Jacqueline kleine Evert - voorzien van een lampion en een lege plastic zak voor de snoepbuit - bij achterbuurvrouw Ara af, die dit jaar aan de beurt was om met een groep kinderen uit de buurt langs de deuren te gaan.

Toen Jacqueline twee uur later kleine Evert ging ophalen, vond ze hem moederziel alleen buiten staan in het voortuintje van Ara.
Jacqueline schrok van zijn verkrampte, bozige gezicht.
'Is het leuk geweest?', vroeg ze voorzichtig.
'Nee!', zei kleine Evert beslist.
Nu zag Jacqueline dat kleine Everts lampion grote gaten vertoonde en dat de plastic zak uitpuilde van het snoepgoed en zo zwaar was, dat kleine Evert hem niet kon dragen en over de grond achter zich aan sleepte.

'Moet ik naar Ara om excuses aan te bieden?', overlegde ze met grote Evert.
'Als ik morgenochtend kleine Evert naar de crèche breng,' zei grote Evert geruststellend, 'zal ik erop letten hoe Ara naar ons kijkt. Als ze niets zegt, laten we het maar zo.'

Dit weekend zijn Evert en Jacqueline met vrienden Herre en Annabel door de provincie Groningen gaan rijden.
'Wat een leegte!'
'Het ruikt heerlijk fris: geen stikstofdioxide!'
'De stilte suist in je oren. Een weldaad!'
'Dat opgefokte Randstadgevoel - je leven niet zeker weten - is op slag weg.'

Ruim twee uur dwaalden ze door en om het vrijstaande herenhuis.
Financieel zouden ze het kunnen opbrengen. Met vier volwassenen en drie kinderen werd het passen en meten, maar het was te doen.

'En hier maken we de grote gezamenlijke moestuin, zodat we helemaal zelfsupporting worden', hoorde 'groepsoudste' Evert zichzelf uitroepen. Hij had nooit eerder een schop in handen gehad, maar hij wilde niet onderdoen voor de enthousiaste pioniersgeest die zich van de anderen had meester gemaakt.

'En onze producten - honing, kruiden, geitenkaas - verkopen we aan de biologische winkels in de Randstad!'

Zou de opbrengst voldoende zijn?
Of moesten ze hun oude banen en woningen toch maar aanhouden en alleen in de weekends naar Groningen?

We zaten met een groot gezelschap aan tafel en het eten was overdadig lekker en het gesnater vulde de gehele etage, tot Martin ineens uitriep: 'Jongens, even stilzijn, nu!'
We stopten geschrokken, Martins gezicht stond gespannen en hij had zijn rechterwijsvinger tegen zijn lippen gelegd.
Zijn hoofd wendde zich luisterend naar het raam. En nu hoorden wij hem ook.

Een straatzanger!

Judith schoof het middelste raam omhoog, de meesten van ons stonden van tafel op en verdrongen zich voor het glas en daar kwam hij in de verte aangeslenterd: een authentieke zingende hobo. In geen jaren gehoord!

Hij hield zijn hoofd in de nek en hij zong luid en duidelijk met een hees geluid tegen de gevels op. We verstonden elk woord.
Over werken ging het, hoe dom en dwaas werken voor een baas zou zijn.
En dat de bazen aan de rand van het zwembad hun geld zitten te tellen, nadat de arbeiders zijn ontslagen en de verlaten fabriek er onttakeld bijligt, 'te klapperen in de wind'.
Een oud lied, zestiger jaren vorige eeuw, schatten we, uit de tijd van begrippen als 'dropouts' en 'werkschuw tuig'.

Toen hij onze aaneengeplakte vrolijke gezichten op tweehoog ontdekte, bleef hij staan en zong zijn ballade speciaal voor ons.
Na de uithaal aan het einde van het lied, nam hij zijn hoed af en maakte een diepe buiging. We scharrelden wat eurootjes bij elkaar en wierpen ze naar beneden. Hij was te traag om de muntenregen in zijn hoed op te vangen en het was een treurig gezicht hoe hij diep bukkend over straat kroop om alle geldstukken te verzamelen. Daarna zette hij zijn hoed op en liep verder, zonder ons nog een blik waardig te keuren.

Later op de avond - een batterij lege flessen op tafel - ontspon zich nog een heftige discussie over 'de noodzaak tot harder werken' en het ideaal van 'het totale nietsdoen', waarbij Martin verhit uitriep: 'En ik moet me het hele jaar de klere werken, opdat die oude grijze zwerver, met z'n AOW lekker op zak, een beetje op straat de zwartzanger uit kan hangen.' Een zwartzanger, daar had niemand van terug.

Maar de bard had dus toch effect gesorteerd, want tegen de ochtend besloot Evert het werk voor een jaartje neer te leggen en met Jacqueline en de kleine Evert nou eindelijk die zeiltocht om de wereld 's te gaan maken.

En alsof de reis al was begonnen, bracht het hele gezelschap Evert en Jacqueline naar hun auto - een terreinwagen die in Nijmegen meteen in beslag zou worden genomen - en werd er heel langdurig en iets te intens afscheid genomen.

Als Evert alleen in de auto de grote weg op moet, neemt een niet te bedwingen zin in rotzooi bezit van hem.

Bij het eerste het beste benzinestation slaat hij SuperSnickers, cola, AA-drinks, een zak Engelse drop, een gevulde koek en broodjes zalmsalade in.

Op de terugweg maakt hij een stop op de laatste parkeerplaats voor de afslag naar huis, deponeert alle verpakkingen in het vuilnisvat en verwijdert zorgvuldig de kruimels en vlekken van stoelen en vloerbedekking.

Jacqueline weet niets van zijn geheime leven als carfoodjunk.
En dat is maar beter ook.

De uitgelekte miljoenennota is door RTL-Nieuws op het net gezet.
Zijn we in ieder geval aanstaande dinsdag verlost van de scène waarin een te wijd lachende minister Zalm het gebutste witte koffertje omhooghoudt. Dat kan niet meer.

Op dit moment is Evert op zijn zolderkamer waar de computer staat, de nota in zijn geheel aan het uitprinten. Hij wil de vellen in een weekendtas stoppen (een koffertje heeft hij niet voorhanden), naar beneden lopen en tegen Jacqueline zeggen: 'Schat, kun je een geheim bewaren? Je raadt nooit waar ik de hand op heb kunnen leggen.'

Evert denkt dat Jacqueline erg onder de indruk zal zijn.

Nog drie dagen en Jacqueline, Evert en Kleine Evert verlaten hun Franse vakantiehuis, om in twee dagen naar Nederland terug te rijden.
Dat het een goede vakantie was, blijkt uit de lijst met plannen voor komende herfst en winter.
'Heel veel dingen gaan we helemaal anders doen.'

Minder tv kijken ( alleen Tienuurjournaal)
De buitenkant van het huis roze laten verven
Zolang mogelijk buiten eten (indien te koud: binnen, maar met ramen en deuren open)
Viswinkel zoeken waar ze rode méranquévisjes hebben
Minstens driemaal per week méranquévisjes eten
Warme bakker zoeken die bereid is de broodjes van Madame Tarat na te bakken
Eenmaal per maand naar Deventer rijden waar wijnwinkel is die Mireillerosé verkoopt
Driemaal in de week om zeven uur 's ochtends met z'n drieën in Sportfondsenbad gaan zwemmen
Tweemaal in de week om zeven uur 's avonds met z'n drieën in Sportfondsenbad gaan zwemmen
Dagelijks op internet naar te koop staande Franse boerderijen speuren (E: niet zelf opknappen; J: wel alles zelf doen)
J: in Nederland op schildercursus gaan, zodat ze later op eigen Franse boerderij een schildercursus kan geven
E: bestaat in Nederland een cursus Franse Makelaardij?
Bestaat in Nederland een Frans-Nederlandse basisschool? (Voor direct: een tweetalige crèche?)
In huiskamer vierzitsbank eruit gooien en vervangen door twee ligstoelen met voetenbankjes (zoals aan het zwembad)
CD-speler voor in keuken aanschaffen en elke avond tijdens het samen afwassen Carla Bruni draaien ('Quelqu'un m'a dit')
E: (J wil niet dat ik dit opschrijf) het vaker doen - niet onder een klam dekbed, maar bovenop een schoon laken

Toen ze dan eindelijk, na een doodvermoeiende autorit, het gehucht in het hart van de Provence hadden bereikt - horendol waren Evert en Jacqueline geworden van de nieuwe CD van Ernie en Bert, want Jacqueline was er principieel tegen Kleine Evert een koptelefoon op het hoofdje te zetten - maakte Grote Evert zich op voor de confrontatie met het vakantiehuis.

Jacqueline had alles geregeld via internet en bij Evert waren, misschien ten onrechte, grote twijfels gerezen, die hij manmoedig voor zich had gehouden.
Het huisje leek zoveel kleiner dan hun eigen huis.
Misschien had Jacqueline gedacht aan hun begintijd, toen ze zich, op de vlucht voor Everts hysterisch-boze tweede echtgenote, in een geleend boerenhuisje op het Groningse platteland schuil hadden moeten houden. Een superromantische en spannende tijd, maar daar waren ze nu lang aan voorbij.

'Aan het eind van dit straatje, de onverharde weg naar boven volgen', zei Jacqueline in haar papieren turend.
Evert zag een grote villa tegen de heuvel geplakt, waarop het weggetje doodliep, want ze reden nu op het grote hek in de ommuurde tuin af.
'We zitten verkeerd, schat', probeerde Evert ontspannen te klinken. Als nu, na twaalf uur rijden, de vlam in de pan zou slaan, konden de eerste vakantiedagen worden overgeslagen.
'Nee hoor, kijk maar, we zijn welkom', zei Jacqueline, ineens merkwaardig monter.

Everts mond viel open.
Het grote groene hek deelde zich in twee helften, die zoemend vaneen weken.
De enorme villa was omgeven door weelderige tuinen, een groot zwembad lag lichtblauw te fonkelen in de stralende zon.
'We zijn er. Soyez le bienvenu, chéri!', lachte Jacqueline.

Evert reageerde alsof hij in een slechte televisiefilm speelde. 'Maar... maar... maar...', stamelde hij.
'Een verrassing,' zei Jacqueline,'ik heb je op die vakantiehuizensite een ander huis laten bekijken. Maar dit villaatje is de komende weken van ons. Vind je het wat?'
Evert was nog steeds met stomheid geslagen.
'Maar... dit is toch...', bracht hij uit.
'Te duur? Welnee. We hebben ons een jaar lang het lazarus gewerkt en nu gaan we genieten!'

Evert voelde zich jaren ouder worden - het leeftijdsverschil tussen hem en Jacqueline groeide met de seconde. 'Ze hebben gelijk,' dacht hij,'de dertigers van nu zijn wezenlijk anders. Die Mabelgeneratie bestaat dus echt!'

Een huis met een zwembad, dat was al geweldig. Maar een huis met een automatisch toegangshek... het toppunt van luxe en rijkdom - een geheime droomwens van Evert.
Hij nam zich nu al voor heel vaak brood te gaan halen in het dorpje. En wijn. 'Ik ga even een krantje halen, schat', om voor de tiende keer die dag met de auto op de openzoevende deuren aan te rijden.

Ja, dit werd genieten geblazen! Het leek wel of hij nu al drie glazen wijn had gedronken.

Evert klikte de site met hun vakantiehuis aan en bestudeerde de foto's.
In februari, toen Jacqueline hem enthousiast had verteld dat ze de vakantie 'helemaal rond had', was hij daar niet aan toegekomen. Hij was allang blij dat hij zich er niet mee bezig hoefde te houden.

Het was 'een schattig huisje, middenin de velden, echt iets voor ons'.
Rustiek was het zeker en het uitzicht was ook weids.
Maar dat woonkamertje...
Wist Jacqueline wel zeker dat ze daar alleen zaten, in dat huis?
Of huurde je alleen dat bijgebouwtje en werd het hoofdgebouw bewoond door een grote luidruchtige boerenfamilie?

Of was dat bijgebouwtje ook al bewoond?
Die huiskamer zag er zo 'ingericht' uit, met spulletjes en prulletjes. En waarom kreeg je alleen een hoekje te zien?
Die slaapkamer was wel heel erg kaal. Je moest zeker twee liter wijn achter de kiezen hebben, wilde het daar een beetje lukken met faire l'amour.
En dat badkamertje... met z'n tweeën werd het dringen voor dat kleine wasbakje en samen onder de douche leek hem in zo'n pieterig celletje ook geen pretje.

Evert voelde de moed in zijn schoenen zinken. Twaalf uur rijden voor de boeg met deze eindbestemming - hij dacht aan die catastrofale vakantie met zijn eerste vrouw en hoe in dat totaal verkeerde appartement in de binnenlanden van Corsica hun scheiding zich al had aangekondigd.

'Niets zeggen tegen Jacqueline', besloot hij.
Alles op alle zetten om er iets van te maken.

Beneden had ze haar laarzen al uitgetrokken, zodat ze zachtjes de slaapkamer binnen kon schuifelen, maar Evert sliep door. Ze schoof naast hem, knipte het leeslampje uit en bleef op haar rug liggend nog tien minuten in het donker staren, totdat de slaap haar te pakken kreeg.

Toen Evert haar wakker maakte met koffie (de Grote Bak), vroeg hij, nadat ze rechtop in de kussens zat en de eerste slok had genomen: 'En? Hoe was 't ?'

'O, 't ging', zei Jacqueline met haar lage ochtendstem. 'Het eten was wel goed.'
'Leuke mensen ontmoet?', vroeg Evert, die zijn stem terloops probeerde te laten klinken, alle ondervraagtoontjes vermijdend.

'Ja, gewoon, van de zaak dus', zei Jacqueline en Evert vermoedde al iets korzeligs te horen.

Toch ging hij nog even door.
'Zat je naast een leuk iemand?', vroeg hij zo losjes als hij maar kon. Niet te hopen dat ze het jaloerse 50+-mannetje hoorde, dat de gangen van zijn achttien jaar jongere vrouwtje probeerde na te gaan. (Vroeger konden ze samen lachen als Evert dat mannetje speelde.)

'Naast de nieuwe manager van de tweede verdieping', zei Jacqueline, die ineens klaarwakker leek. 'Wat een lul van een man! Een akelige gladjakker. En daar ben je dan verplicht de hele avond naast te zitten!'

Het halfjaarlijkse etentje met de collega's (Summerdinner) in het Thaise restaurant, viel boven verwachting geanimeerd uit. Jacqueline was aan een tafeltje naast de nieuwe accountmanager van de tweede verdieping terechtgekomen en er had zich een heel leuk gesprek ontwikkeld.

Zelden voelde ze zich zo snel met iemand zo vertrouwd. Wat een leuke man! Niet mooi, maar wel geestig en heel snel van begrip. Al gauw wisselden ze vertrouwelijkheden, die zij nooit aan haar vriendinnen zou durven vertellen. 'En ik niet aan mijn vrienden', zei hij.

Tijdens het dessert vroeg hij of ze met hem na afloop 'nog ergens wat ging drinken'.

'Wat doe ik, wat doe ik?', dacht ze toen ze op de gang de stilte zocht om te kunnen bellen.

'Schat, luister,' zei ze tegen een wat slaperig klinkende Evert, 'dit gaat heel lang duren - de bediening is hier zo langzaam, het hoofdgerecht moet nog op tafel komen. Ga maar vast slapen, ja?'

Toen ze haar mobiel dichtklapte, klonk in haar hoofd: 'Mag ik, mag ik? Mag ik ook eens een keer?'

Zo doen mannen dat dus, bedacht ze, toen ze met groeiende opwinding terugliep naar het aparte eetzaaltje.
Het beviel haar wel.

Evert heeft nu al een paar keer gezegd dat hij op vaderdag 'absoluut niks wil hebben - aan zo'n commercieel feestje wens ik niet mee te doen'.

Maar Jacqueline weet wat dit betekent - als ze op vaderdag niets voor Evert heeft, zal hij in de loop van de dag minstens eenmaal, licht meesmuilend 'nou, leuke vaderdag' laten vallen.

Hoewel het pas de 20ste zover is, heeft ze bij haar parfumerie alvast een dure fles aftershave van Dior feestelijk laten inpakken.

Er zijn ook mensen die, na even naar buiten te zijn gelopen om het weer te proberen, opgelucht ademhalen en zachtjes, in zichzelf juichend zeggen:
'Het is godzijdank veel te koud om naar het strand te gaan, Six Flags te bezoeken, of te picknicken in de vrije natuur. Hoi! Hoi! Hoi!'

Evert is zo iemand.

Tegen Jacqueline heeft hij gezegd:
'Wat jammer nou van het weer! Evertje moet niet nog een keer kouvatten. Weet je wat, schat? We halen lekkere dingetjes in huis en maken het voor onszelf knoeppie gezellig.'

'Knoeppie - wat is dat nou voor een belachelijk, overdreven woord', denkt Jacqueline.

Het plan was: met Hemelvaartsdag er een dagje op uit.
'Zomaar ergens picknicken in de vrije natuur.'

'Ik wou dat ik zo'n voorstel - net als Lodewijk de Waal dat altijd doet - met negatief advies aan mijn achterban kon voorleggen,' dacht Evert, 'maar Jacqueline heeft het plan bedacht, ze is ook mijn achterban en ze accepteert geen negatieve adviezen.'

Nou ja, ze hadden nog één dag om 'eruit te komen'.

Een strandterrasje pakken... ja, leuk! Maar als je pas om twaalf uur vertrekt, weet je wat er gebeurt.
Ik wist het, maar zei niks, want ik wilde van Jacqueline niet te horen krijgen, dat ik de eeuwige zwartkijker ben, die eropuit is haar zondag te bederven.

We namen een B-weg, maar tevergeefs. Nog geen halfuur onderweg en we stonden klem in een file die tot den einder reikte.
Aan mij lag het niet. Ik bleef opgewekt en schilde appels, zong mee met de liedjes-CD van kleine Evert en wees op waterhoentjes in het kanaal en reigers aan de kant.

De bron van groeiend onheil lag voor ons. We hingen achter een poenige cabriolet met twee gasten met petten. Bloot bovenlijf, tatoeages all over, stampende dance-muziek.

Okay, allemaal nog te doen. Maar de stoelen...
Elk van de twee autostoelen had een overtrek van zwarte stof, waarop een gigantische witte doodskop stond afgebeeld. Aan de achterkant.

Kijk 's drie kwartier tegen twee hologige schedels aan... En dan min of meer opgesloten in de auto zitten. Je kan er bloednerveus van worden.
Jacqueline werd het. Ze gaat dan ruziemaken over de kleinste kleinigheden.
'Jij had toch even kunnen nadenken toen je m'n zonnebril op tafel zag liggen'! Ik heb stekende koppijn. Bedankt.'

Toen kwam de zijweg en de ontsnapping.
Ik stop hier, want ik wens iedereen een gezellige voortzetting van deze zonnige zondag.

Evert

P.S.
Ik vergeet melding te maken van een positief puntje.
Jacqueline en ik weten het nu zeker: we kiezen definitief voor cremeren i.p.v. begraven.

Evert had Kleine Evert gevraagd een tekening voor mama te maken.
Kleine Evert had Nina getekend, de vaste oppas, in stralend rood, met een hele kleine donkerblauwe Jacqueline op de achtergrond.

'Weet je wat,' had Evert tegen Kleine Evert gezegd, 'dan geven we deze tekening aan Nina en dan maak jij nog een mooie tekening voor mama met bloemen erop.'
'En de zon erbij?', vroeg Kleine Evert.
'Ja, met een grote gele zon erbij', zei Evert.

Toen Evert vanmorgen nog slaperig aan het paasontbijt verscheen, schrok hij heftig wakker.
De moeder van Jacqueline had zich met haar onlangs ontdekte artistieke gaven op de eierwarmers uitgeleefd.

Evert gaat zaterdag met zijn oude jaarclub golfen op een sjieke golfbaan in Zeeland. ('In een resort, nou dan weet je het wel.')

Het zit erin dat hij na afloop dronken wordt. Daarom prent hij zich nu al in dan niet te onthullen dat Jacqueline zijn gloednieuwe golfset bij de Aldi heeft gekocht.

Evert heeft het sterke vermoeden dat Jacqueline een verjaardagsverrassing voor hem aan het voorbereiden is, waar hij helemaal niet blij mee zal zijn.

In de voortuin stonden een paar fietsen met van die vlotte kleurrijke kinderaanhangwagentjes geparkeerd. Jacqueline had een paar hem onbekende moeders van de crèche op de thee.

Toen Evert de kamer binnenkwam, staakten de vrouwen hun vrolijke gepraat en dacht hij te zien dat Jacqueline haastig een paar folders bij elkaar griste.

En nu heeft hij het vermoeden, op grond van Jacqueline's eerdere uitlatingen - 'O, kijk daar 's, wat enig voor die kinderen!' - dat ze van plan is een kinderbakfiets te kopen. Dus niet zo'n aanhangertje met één zitplaats en een lange vlag erop, maar een speciale bak, waar wel zes of meer kinderen in kunnen.

En daar voelt Evert helemaal niks voor.
Fietsen met kleine Evert in een zitje voorop is hartstikke leuk, maar voor zo'n vrolijke bakfiets, vol snaterende peuters, voelt Evert zich - en hier geeft hij het maar 's toe - te oud.
En die vrouwen gokken er natuurlijk op dat hij dagelijks een hele route gaat afleggen, want één kind in zo'n leuke bak vervoeren, is asociaal.

Moet hij het Jacqueline rechtuit zeggen? 'Sorry, schat, maar je bent toch nìet van plan...'
Geeft gedonder in de glazen.

Of moet hij zich over zijn bezwaren heen zetten en geen krimp geven? Grijze haren in de wind en lachend en zingend op de bakfiets door de wijk. 'Ze zijn allemaal gek op oom Evert!'

Evert heeft zin vanavond vroeg naar bed te gaan met In Europa van Geert Mak.

1.
Dat ze er anders uitzag, viel Evert meteen op. Zacht gezicht, blosjes, glanzende ogen.
'Nou, helemaal waar wat Margje over hem heeft verteld. Hij is echt meesterlijk!'
'Maar wat is dan anders dan anders?', vroeg Evert.
'Ja... Moeilijk uit te leggen,' zei Jacqueline terwijl ze twee lange haarslierten achter haar oren borg, 'wat meneer Thong doet is zo ontspannend... je voelt je zo heerlijk. Heb ik nooit eerder meegemaakt.'

Of Jacqueline bedoelde dat ze binnen het 'massagegebeuren' zoiets nog niet eerder had meegemaakt, of sinds mannenhanden haar lichaam beroerden, durfde Evert niet vragen.

Van de ene op de andere dag had zich een klein Chinees winkeltje in de Spoorstraat gevestigd. Achter de balie zat een breedlachend Chinees meisje dat enkele woorden Engels sprak en de afspraken voor meneer Thong regelde. Op de planken langs de wanden stonden honderden stopflessen met Chinese karakters erop. Want je kon in het winkeltje voor velerlei lichamelijke klachten terecht.
Maar al snel werd duidelijk dat het zaakje uitsluitend dreef op de superieure handtastelijkheid van meneer Thong.

In de achterkamer stond een massagetafel opgesteld. En meneer Thong.
'Hij spreekt geen woord Nederlands of Engels. Maar ook geen Chinees. Hij zegt helemaal niets. Hij werkt alleen met zijn handen. Hij gebaart: kleedt u zich maar uit en gaat u liggen. Als'ie je achterkant heeft gedaan, maakt hij met zijn handen een rolbeweging en moet je op je rug gaan liggen. Wat'ie allemaal met je doet... het is niet uit te leggen. Het is geen strijken, of kneden, meer een zacht, maar gekund aaien. Met soms wat geklop met zijn vingerknokkels. Zó goed! Zalig gewoon!'
Zalig, een woord dat Jacqueline nooit gebruikte.
Evert vroeg niet door over de kunsten van die meneer Thong.

2.
De faam van meneer Thong verspreidde zich als lopend vuur onder de vriendinnen van Jacqueline en Margje. Ook de leden van Jacqueline's leesclub kwamen allemaal bij meneer Thong.
'Margje gaat iedere dag, dat is wel een beetje te gek, maar tweemaal in de week lijkt me ruim voldoende. Herboren, zo voel ik me.'
'En wat kost meneer Thong?', durfde Evert nu vragen.
'Niet schrikken: 36 euro per drie kwartier. Maar, maar, maar... neem je een abonnement, dan kosten 10 behandelingen 260 euro. Margje zegt ook: je spaart er dokters- en psychiaterbezoek en medicijnkosten mee uit.'

3.
Op een avond, in bed, ging Evert een stapje verder.
'Wat doet meneer Thong dan precies?', vroeg hij, nadat hij wat onhandig met Jacqueline had gevreeën. De steeds enthousiaster klinkende verhalen over meneer Thongs 'goddelijke' massagebeurten, werkten nadelig op Everts eigen strijk- en streeltechniek.
'O, nee, niet wat jij denkt,' zei Jacqueline, 'dat is 't 'm nu juist: hij straalt geen enkele erotische spanning uit. Hij is aardig, een zachte man, die met een soort vertrouwde zekerheid met je lichaam bezig is.'
'En ben je helemaal bloot?', hij besloot de gegroeide lichte jaloezie voorzichtig vrij te laten.
'Alleen m'n string blijft aan en als je op je buik ligt, doet hij de string even naar beneden om je billen je behandelen, maar dat gaat allemaal zo vanzelfsprekend, zonder enige spanning... zo... zo... ja, meesterlijk gewoon.'
'En de voorkant...,' de kust was vrij om door te vragen, 'zit'ie ook aan je tieten dan?'
'Aanzitten... wat plat. Nee, hij gaat er tussendoor met z'n handen. Heel zacht en discreet. Nee, werkelijk. Ik wist niet dat dit bestond!'
Misschien moest hij ook bij meneer Thong in behandeling, dacht Evert. 'Leer ik hoe'ie het doet. Zal nodig zijn, ben ik bang.'

4.
Toen Evert thuiskwam van de zaak, zaten er vijf druk en ernstig pratende vrouwen in de voorkamer.
'Niet te geloven! Ze willen meneer Thong weghebben', zei Jacqueline, nadat hij de vriendinnen had begroet. 'Meneer Thong is illegaal. Hij moet het land uit van de vreemdelingenpolitie. We willen een actiecomité vormen en naar het Gemeentehuis. Het is een ramp, dit kan gewoon niet. Kun jij niks voor meneer Thong doen?'
Vijf paar ogen keken hem verwachtingsvol aan.
'Eh...,' zei Evert, koortsachtig denkend, hoe hij zich hieruit zou redden, 'ik ken een wethouder, Machielsen, maar die is van Verkeer dus ik weet niet of hij wat kan doen.'
'Ik heb Geert gevraagd of hij hem niet in dienst kan nemen', zei Margje.
'Jee,' dacht Evert, 'de man van Margje heeft meer last van meneer Thong dan ik. De echtgenoten van de vrouwen van meneer Thong moesten ook maar 's bij elkaar komen. Een mannenpraatgroepje, met als onderwerp Hoe Gaan Wij Om Met Meneer Thong.'

5.
'Nou, die man kan er dus niks van. Wat een oplichter! Staat een beetje op je in te beuken. Bah! En die blik waarmee hij naar je kijkt, bevalt me helemaal niks.'
Jacqueline zag er verward, boos en tegelijk teleurgesteld uit. Ook dit hoofd had Evert niet eerder gezien.
'Ik had nog vier behandelingen tegoed, maar ik heb meteen m'n geld teruggevraagd.'

Sinds drie dagen was meneer Thong niet meer in het winkeltje aan het werk.
Het meisje achter de balie lachte nog even vriendelijk, maar gaf op de vragen naar meneer Thong geen antwoord. 'Weet niet!', gebaarde ze.
Meneer Thong die nooit iets had gezegd, alleen zijn handen had laten spreken, was vertrokken zonder enige boodschap aan zijn vrouwen achter te laten.
'But now there is mister Sanwan,' lachte het meisje, 'very very good, mister Sanwan.'
Niet dus.

Evert wist zeker, dat alle mannen van de vrouwen van meneer Thong zich op dat ogenblik afvroegen, hoe lang het zou duren eer de herinnering aan meneer Thong zou zijn weggeëbd.

Afgelopen zaterdag werd het leeftijdsverschil tussen Evert en Jacqueline weer eens heel duidelijk. Maar totaal anders dan Evert zelf had verwacht.

Op het reünie-etentje van Jacqueline's eindexamenklas waren de partners meegevraagd.

'Wat moet zo'n oude man als ik nu tussen dat jonge spul', had hij bij het lezen van de uitnodiging quasi-grappig geroepen.
Maar Jacqueline stond erop dat hij meeging. 'Doe niet zo gek. Je ziet er beter uit dan veel van die kale, uitgebuikte ex-jongens uit mijn klas.'

En zo verzamelde zich in het bovenzaaltje van het Thaise restaurant een gezelschap eind-dertigers rond de met kleurrijke papieren bloemen gedekte grote tafel.

Evert was met zijn grijze krullenkop zichtbaar de oudste (vijfenvijftig) van alle aanwezigen en hij harnaste zich tegen sarcastische opmerkingen over 'zijn' babyboomgeneratie.
'Ze zullen er wel over beginnen, dat wij de mooiste werkplekken bezet houden of zoiets', overdacht hij bij het voorgerecht, waarna hij tevergeefs probeerde een snedig antwoord te verzinnen.
Maar daar begonnen ze helemaal niet over.

Na de eerste flessen wijn brak tijdens het hoofdgerecht al hier en daar gezang uit. Nummers van de Kinks en van Crosby, Stills, Nash &Young.
Muziek van Everts generatie.
En ze kenden de teksten feilloos uit hun hoofd. Beter dan Evert, die zich verbaasd realiseerde dat zijn jonge tafelgenoten veel meer van de jarenzestigmuziek wisten dan hijzelf.

Aan het hoofd van de tafel zat een jongen die zo kon meedoen met de moeilijkste popkwis aller tijden.
'Wisten jullie dat de broer van Pete Townshend van The Who in 1967 een steengoeie plaat heeft gemaakt?', blufte hij en hij somde alle songtitels op.

Maar niet alleen van de betere popmuziek wisten ze alles, ook van de populaire 'lowculture' van veertig jaar geleden bleken ze perfect op de hoogte.

'Wie zong 'Dans je de hele nacht met mij'?', gaf de grote kenner op.
'Karin Kent!', riep iedereen. Waarna collectief het refrein werd ingezet:

'En daarom... dans toch de hele nacht met mij!
Als dit een droom is dan droom ik jou erbij
En voor de zon komt heb jij allang gezegd
Die droom van jou is niet zo slecht
Ja, die droom van jou en mij is echt!'

'Hoe weten ze dat?,' vroeg Evert zich verbijsterd af, 'dat is toch muziek uit een tijd toen ze nog geboren moesten worden? Die dertigers hebben de cultuur en geschiedenis van de veertigers en vijftigers er maar even bijgedaan.

'En? Viel het mee?', vroeg Jaqueline toen ze in de nacht terugreden.
'Het was hartstikke leuk', zei Evert. Hij meende het.
En hij nam zich voor in een gezelschap van zijn leeftijdgenoten nooit meer te roepen dat 'die jongeren helemaal van niets weten!'

Al dagenlang had Evert er in niet mis te verstane bewoordingen op afgegeven.

'Vreselijk! Als je relatie dáár toch van afhangt! Die harten... wat een wansmaak!
Stel je voor dat ik een advertentie in de krant zet: 'Liefste Jacqie! Voor eeuwig de jouwe, je beertje Eef' - dan zou je toch onmiddellijk je koffers pakken, niet? Je bent het toch met me eens, hè schat?'

Jacqueline was het met hem eens. Dacht Evert. 'Die dag is niet voor jouw generatie, schat', zei ze. 'Hou jij je nou maar bij moederdag. Is mij dik genoeg, hoor.'

Toen hij vanmorgen thuiskwam van zijn vroege tocht naar de supermarkt, zag hij de bos bloemen in de emmer staan, maar schonk er geen aandacht aan.

Jacqueline zat in haar ochtendjas in de kamer. Gewoonlijk bleef ze op zaterdagochtend in bed tot hij met koffie en een verse croissant bovenkwam.

'Al op?', vroeg Evert.
'Ik moest eruit omdat er een bos bloemen werd bezorgd', zei Jacqueline.
'Bloemen? Voor wie of wat?', vroeg een nog-niet-begrijpende Evert.
'Voor mij. Er zat een kaartje bij. Van wie ze zijn zou ik echt niet weten', zei Jacqueline en nu viel het Evert op dat ze hem niet aankeek en zenuwachtig door haar haar streek.

Op de lage tafel lag een groot knalroze hart.

'Gadverdamme!', riep Evert spontaan uit.

'Sorry, schat, ik kan er ook niets aan doen.' Jacquelines stem klonk te hoog en te hard. 'Wie dóet nou zoiets. Ik zou het echt niet weten!'

Als elk jaar leeftijdsverschil er één woog, torste Evert ineens achttien kilo op zijn rug.

'Ik zal de bos meteen in de vuilnisemmer doen', zei Jacqueline. 'Wat een lullige rotstreek!'

Omdat Jacqueline vandaag, morgen en overmorgen nog moet werken, heeft ze Evert 'eens lief aangekeken'.
En hij vond het goed, mits ze met de aanstaande skivakantie wat zuinigjes aan zullen doen, door veel op het appartement te eten.

Jacqueline heeft het diner op tweede kerstdag, van voorgerecht tot kaasplank en dessert, besteld bij de traiteur.

Evert is er wel blij mee. Kerstdinerboodschappen doen voor tien personen schat hij op een hele dag gezeul, gesjouw, gewacht en geërger en daar is'ie nu mooi vanaf.

De twee meiden uit Everts vorige huwelijken zullen er volstrekt geen moeite mee hebben, maar Jacqueline weet zeker dat haar ouders, Everts moeder en tante Matje en oom Dré het heel erg mis zullen vinden als blijkt dat Jacqueline het kerstdiner niet zelf heeft bereid. Al is het eten nog zo heerlijk, het zal met lange tanden worden opgegeten.

Daarom heeft ze een zorgvuldig plan beraamd.
Omdat er geen professionele verpakkingsmaterialen in huis mogen slingeren, is ze met de traiteur overeengekomen, dat ze 's ochtends al haar eigen schalen en potten en pannen zal brengen, die de traiteur vult met de gerechten (vergezeld van een uitvoerige brief met wat, wanneer en hoe) waarna hij de hele handel uiterlijk om twee uur thuis zal bezorgen.

Als de gasten rond vieren arriveren, zal Jacqueline met schort voor, in de dampende keuken met het zweet op haar voorhoofd nog staan koken en braden (opwarmen dus).

Evert heeft zich voorgenomen Jacqueline een handje te helpen, door haar aan het eind van het diner namens alle aanwezigen te huldigen en te prijzen.

Toen Evert haar autoportier hoorde dichtslaan, knipte hij het nachtkastlampje aan. Halftwee. Een etentje van de zaak. Tot één uur in de nacht?
Snel knipte hij het lampje weer uit en ging in een slaaphouding liggen.

Toen ze de slaapkamer binnenkwam, bracht ze een wolk sigarettenrook, drank en opwinding mee. Hij hoorde hoe ze in het donker haar kleren uittrok en haar slaapjurk aandeed.
Toen knipte hij het lampje aan en zei met een goedgespeelde slaapstem:
'Ha! Hoe was 't?'
'O, leuk hoor', zei ze en hij wist meteen dat ze meer dan vijf glazen had gedronken.
'Laat geworden, hè?, zei ze. (Gelukkig, dacht Evert, ze zegt het zelf.)
'Lekker eten?, vroeg hij, terwijl hij probeerde geen spoortje ironie te laten doorklinken.
'Ja, heerlijk! Japans. Moeten wij toch ook vaker doen. Lekker licht en het ziet er zó mooi uit.'

Moest hij nu vragen waarom het zo laat was geworden?
Ook op die vraag gaf ze zelf het antwoord.
'En daarna zijn we gaan twilight bowlen. En dat is léuk!'

Bowlen? Twilight? Weer hield Evert zich in.

'Een gewone bowlingbaan,' legde Jacqueline uit, 'maar verlicht met ouderwets discolicht, stroboscopen, blacklight... alles erop en eraan! En de ballen zijn verlicht en je score kan je op een scherm aflezen, want de telling wordt met een computer bijgehouden. En praten is er niet bij, want er staat keiharde dancemuziek op. Hartstikke leuk! En Ruud en ik hebben gewonnen. Maar nu móet ik slapen, ik ben helemaal kapot.'

En ze draaide zich om en leek binnen een seconde in slaap te zijn gevallen.

Evert knipte het licht uit.
Hij herinnerde zich nog zìjn eerste bedrijfsuitstapje. Eten bij de Chinees en een bezoek aan de André van Duin Revue.

Twilight bowling. Verlichte ballen.
En weer dook de naam van die Ruud op.

Toen Evert op zolder de zakken met de kerstlichtjes gevonden had, ging hij er even bij zitten, getroffen door een kleine dip.

Driehonderd meter snoer, tweeduizend puntlichtjes.

Moest de voorgevel van het huis ook dit jaar weer van dak tot kelder uitstralen hoe gelukkig de bewoners waren?

In een van de tientallen reclamefolders die Evert heeft doorgeploegd op zoek naar cadeautips, meende hij een geurwatertje te hebben gezien - een parfum, of lotion - verpakt in een flesje dat de vorm heeft van een mobiele telefoon.

Dat lijkt hem wat - een cadeau, tevens surprise, spaart tijd. Als hij er drie van koopt haalt hij het nog.
Maar bij welke drogist is dat flesje ook alweer te koop?

Zuchtend graaft Evert zich nog een keer door de stapel folders.

Evert gaat een moeilijke week tegemoet.
Driemaal Sinterklaasvieren - hij heeft de gedachte eraan wekenlang kunnen verdringen, maar nu komt hij er niet meer onderuit.

Uiteraard met Jacqueline en kleine Evert. Gelukkig heeft hij daar de vijfde december voor kunnen reserveren.
Maar hij wordt ook verwacht op de pakjesavonden bij zijn twee ex-en. Omwille van 'de meiden' - Jeanet (18) uit zijn eerste en Sandra (8) uit zijn tweede huwelijk.

Voor het eerst dit jaar komt papa Sinterklaasvieren in de nieuwe gezinnen. ('De tijd is nu rijp dat zoiets kan.')
Er is vreselijk veel gebeld over de data en er zijn lootjes getrokken.

En, of de duvel ermee speelt: hij trok voor beide ex-vieringen de nieuwe mannen.
Dus moet hij nu een cadeautje kopen voor die lul van een Ed en die sukkel van een Louis.
En nog erger: er moeten surprises voor bedacht en gedichten (van minimaal tien regels) bij gemaakt.

'Ik krijg straf,' denkt Evert in een sombere bui, 'bisschop Sint Nicolaas komt me mijn zondige leven eens flink inpeperen.'

'Ik lees verhalen over slechte behandeling van au pairs. Gelukkig hebben wij ons daar nooit schuldig aan gemaakt.

Na de Poolse, die op een dag niet kwam opdagen en waar we nooit meer iets van hebben vernomen, kregen we een Braziliaanse.

Beetje schuw vogeltje, dus we deden alles om haar op haar gemak te stellen.
Als ze stond te strijken, draaide ik wel eens een cd-tje van Amalia Rodrigues voor haar.
Dat is weliswaar Portugese muziek, maar dus ook in het Spaans. Ze vond het wel mooi geloof ik.'

Evert, 50+-papa, ervaringsdeskundige

Vanmiddag hoorde Evert ze in de verte knetteren: de bladblazers deden weer hun werk
Zou hij dit jaar...?

Het was een diepe wens, die hij tegenover geen mens ooit had durven uiten.
Bij zijn eerste en tweede vrouw had hij er ook niet mee aan moeten komen.

Het leek hem zo'n machtig gevoel, een machine van vijf kilo op je rug, die bulderende luchtstroom door de pijp en dan de bladeren lekker laten opvliegen.

Kinderachtig, ja, stuitend, die wens. Evert wist het. Maar toch.

En hij wist ook hoe Jacqueline zou reageren, als hij zich achteloos zou laten ontvallen:
'Wat een bladerzooi op het gazon. Misschien koop ik morgen even een blazertje. Heb ik het zaterdagmiddag zo schoon.'

'Ben je gek geworden?' zou ze zeker uitroepen, 'die rotherrie wil ik absoluut niet horen!'

Het Gazon - het was wel een erg weidse benaming voor hun pieterig stukje gras in de voortuin. Bovendien waren de weinige bladeren die erop lagen, afkomstig van de bomen bij de buren.

Evert zocht op internet en koos een joekel van acht kilo en 2,6 pk uit.

Na zich vergewist te hebben van de uithuizigheid van de buren, sloop hij hun tuin in, verzamelde een vuilniszak met bladeren, liep terug naar het eigen tuintje en stortte de zak uit over het gazonnetje.

Zo. Dit zou Jacqueline zeker overtuigen van de noodzaak van een bloweraankoop.
Als ze onvermurwbaar bleek, kon hij altijd nog pijn in de rug voorwenden. Dus niet tot harken in staat.

Toen Evert met zijn mandje boodschappen stond te wachten bij de mandjeskassa, viel zijn oog op de nieuwe Elsevier in het tijdschriftenrek.

LOSBANDIGE VROUWEN kopte de cover, waarop een foto van een jolig stel, in ondergoed gekleed, 'pret in bed' uitbeeldde.

'De generatie-Mabel is vrijgevochten, zelfverzekerd en vooral gek op seks.'

Evert legde een exemplaar in zijn mandje. Misschien leuk voor Jacqueline.
Ze had zich er al eens over beklaagd dat zij 'nergens bijhoorde'.
Evert was van 1951, een rasechte babyboomer; Jacqueline, geboren in 1969, was dus nu ineens lid van de Mabel-generatie.

Goh, hoe meer er loskwam over het duistere verleden van Mabel, hoe interessanter ze werd. Van verguisd gangstermeisje bevorderde Elsevier haar nu al tot rolmodel.

Een heimelijke bijgedachte van Evert: misschien ging Jacqueline, na lezing van de Elsevier, zich wat meer naar haar generatierol gedragen. Het zou geen kwaad kunnen als ze wat meer demonstreerde 'gek op seks' te zijn. Zo jolig als bij dat stel op de cover, ging het er bij hen al tijden niet meer toe.

Toen hij thuis de boodschappen had opgeborgen, las hij de coverstory bij een verse cappuccino.

'Het gaat hier om de generatie die is geboren rond 1970. Zij gedragen zich als mannen. Met hen komt het wel goed, daar zorgen ze zelf wel voor. Ze zijn een nieuwe generatie met nieuwe normen. Vrijgevochten, zelfverzekerd en optimistisch. En gek op seks. Het is een lustcultuur en het leven moet spannend zijn.'

'Vrouwen hebben seks ontdekt, en dat zullen we weten ook. Elke gêne, elke pudeur hebben moderne vrouwen van zich afgeschud en ze vertellen maar al te graag hoe vaak, waar, met wie en hoe ze het doen.'

'Maar niet alleen door het gestegen opleidingsniveau en het gebruik van de anticonceptiepil zijn vrouwen zo onafhankelijk geworden. Mannen zijn steeds meer op een zijspoor gezet, ook door de overheid. Met de komst van de Algemene Bijstandswet in 1965 verloor de man zijn taak als kostwinner, want die werd door de overheid overgenomen.'

Evert stond op, liep naar zijn studeerkamer en verborg de nieuwe Elsevier achter een rij boeken in de kast.

Voor hen beiden was het misschien maar beter dat Jacqueline niet wist dat zij tot de Mabel-generatie behoorde.

Evert droomde vannacht dat hij 'moest worden onderzocht in het Pieter Baan Centrum'.

De droom had een nachtmerrie-achtig karakter. Hij was met een schok wakker geworden.

Hij aarzelde het aan Jacqueline te vertellen.
Gewoonlijk probeerden ze 's ochtendsvroeg - als ze 'raar' hadden gedroomd - de droombeelden aan elkaar na te vertellen.

Ze zou ongetwijfeld willen weten waarom hij moest worden onderzocht.
En Evert wist dat niet. Geen idee! Maar hij had duidelijk te horen gekregen (van een rechter?) dat hij naar 'het Pieter Baan' moest. En dan is het niet best met je gesteld.

'Nog iets geks gedroomd?' vroeg Jacqueline, terwijl ze in haar klerenkast zocht naar een combinatie-voor-de-dag.

'Eh... nee... kan ik me niet herinneren', zei Evert. Hij nam een slok van zijn koffie.
Dan kom ik maar saai over, dacht Evert, ik kan die naam maar beter niet noemen.

Wie was eigenlijk Pieter Baan' Boeman Baan'

Toen Evert terugkwam, na kleine Evert afgeleverd te hebben op de crèche, keken hem in de keuken drie grote bolle buiken aan.

Jacqueline had, voor ze naar haar werk was vertrokken, de gehele voorpagina van de ochtendkrant op het prikbord in de keuken geëtaleerd.

En Evert begreep onmiddellijk dat het haar ging om de foto's van de bolronde, zwangere buiken, die - zo las hij in het onderschrift - 'door een kunstenaresse waren beschilderd op De Jonge Gezinnen Beurs in de Jaarbeurs te Utrecht'.

Waarom moest deze pagina bewaard? Waar ging het Jacqueline om?
Vond ze de schilderingen mooi?
Evert kon het zich nauwelijks voorstellen - de buiken toonden 'geinige' babytjes en elementaire bloemetjes in rare kleuren.

Of wilde ze hem een teken geven? Had ze bij het zien van de bolle buiken gedacht: 'Dat wil ik ook nog een keer?'

Nog een kind?
Terwijl ze twee jaar geleden hadden afgesproken dat het bij Evertje zou blijven. Meer kinderen zouden de carrière van Jacqueline in de weg staan. Bovendien kregen ze de twee kinderen uit zijn vorige huwelijken regelmatig over de vloer. Kinderdrukte genoeg.

Evert twijfelde. Jacqueline was achttien jaar jonger en haar eerste stralende zwangerschap lag vers in het geheugen. Wilde hij nog een keer vader worden? Op zijn leeftijd?
Hij herinnerde zich ook het gevoel van mannentrots toen Evertje geboren was en ze met z'n drietjes in het park wandelden en leeftijdgenoten, uitgezakte middelbare mannen, met duidelijk afgunstige blikken naar zijn jonge, mooie vrouw keken.

Evert besloot het onderwerp voorzichtig aan te roeren tijdens het telefoongesprek dat ze dagelijks voerden in Jacqueline's lunchpauze.
'Dag schat, met mij.'
'Dag Evepeef, alles goed?'
'Alles prima. Evertje holde stralend naar binnen, kroop meteen bij juffie op schoot. Wat is'ie toch gek op haar!'
'Fijn. Zeg, heb je die krant op het prikbord gezien?'
'Ja, met die bolle buiken. Ik wilde je al vragen...'
'Leuk, hè? Toen ik het zag dacht ik: is dat niet iets voor jou?'
'Buiken beschilderen?'
'Nee, schilderen! Dat kán jij zo goed. De schilderijen die je met Evertje maakt, zijn ook zo leuk! Kun je niet iets erbij doen, naast het huishouden? Evert - schilder, ik zag het helemaal voor je. Wat zou ik trots op je zijn als je je eerste tentoonstelling had. Probeer 't 's. O, ik moet weer. Doeg!'

Evert peinsde voor zich uit. Voelde hij een lichte teleurstelling omhoog kruipen?
Nou ja, eerst maar 's een grote was draaien.

Na het eten dommelde Evert even weg achter de krant. Hij moest er vanavond maar 's vroeg in.

Gisteravond laat schoot hem ineens te binnen dat kleine Evert een doos met kastanjes bij zich moest hebben als hij op het Kinderdagverblijf werd afgeleverd.

Het betekende dat grote Evert vanmorgen om halfzes, nog in het pikkedonker, naar kastanjes liep te zoeken in het Holterpark. En het duurde tot zeven uur voor hij erachter kwam dat er geen kastanjes groeien in het Holterpark.

Dus toen hij om halfnegen kleine Evert afleverde in het Kwaakje, moest hij aan juf Youni vragen of een zak eikels 'ook goed was'.

Aan de blik van juf Youni te oordelen, maakte hij een slechte beurt..

Jammer.
Kleine Evert vond juffie Youni 'heel erg lief' - grote Evert vond juf Youni minstens even leuk.

Het was een enorme afwas die Evert vanmorgen vroeg moest wegwerken. Dat hoorde bij de taakverdeling: Jacqueline dient op, Evert ruimt af.

Dom werkje.

'Maar,' dacht Evert, 'ik sta hier nu af te wassen, ik luister naar Radio 1 uit het toestel op het aanrecht, ik kijk naar twee duiven die op de dakrand aan de overkant zitten, ik luister of Evertje al wakker is en ik denk aan welke boodschappen ik dadelijk niet moet vergeten - als je mijn 'afwas doen' nu eens 'multitasking' noemt, klinkt het veel interessanter.'

Macho-papa's, getergde vaders... je kon geen krant opslaan, of je las verhalen van boze vaders die 'de macht van de vrouw in het ouderschap beu' waren, mannen die 'dit vrouwendomein willen annexeren'.
'Mannen die, om het eens ouderwets te zeggen, onder de plak zitten', dacht Evert.

Zat hij onder de plak?

Jacqueline en hij hadden de taken goed verdeeld. Evert zou in dit derde huwelijk met een zoveel jongere, werkende vrouw geen fouten meer maken, had hij zichzelf vast voorgenomen. Hij was nu oudere-papa (vader-papa) en hij richtte zich zoveel mogelijk naar Jacquelines wensen ('de nieuwe generatie').

Vanzelfsprekend dat hij op deze zaterdagochtend al om acht uur in de supermarkt stond.
Het boodschappenlijstje was door haar opgesteld - hij sleepte de buit binnen.

Toch hadden de krantenartikelen enig effect. Want bij de schappen met de zuivelproducten laadde Evert twee bakken rijstdessert in. Die vond hìj nou eenmaal lekker en zìj zette 'die vieze troep' nooit op de lijst.

In een 'aanval van gezondheid', zoals hij het zelf noemt, heeft Evert vanmorgen alle weekendboodschappen bij de Biologische Supermarkt gedaan.
Muesli's, onbespoten fruit, desembroden, suikerloze vruchtendranken, eco-koffie, noem maar op, een wagen vol.

Bij de kassa bleek de rekening zo hoog, dat Evert onvoldoende cash geld bij zich had en hij niet kon pinnen omdat er niet genoeg op de rekening stond.

Toen is hij alle boodschappen terug gaan zetten en voelde zich, eenmaal weer buiten, buitengewoon ongezond.

'Mijn vrouw is alweer aan het werk en nu ben ik nog een paar weken huisman.

Bevalt me uitstekend. Maar ik merk nu toch goed het leeftijdsverschil tussen Jacqueline en mij.

Mijn vrouw (m'n derde) is namelijk achttien jaar jonger.
Dus als ik de was niet in de droger droog, maar lekker ouderwets aan een lijn in de tuin hang, is ze stomverbaasd.

'De was buiten hangen' Wie doet dat nou? De buren kunnen ons ondergoed zien!', roept ze gechoqueerd uit.

Maar ik vind het een prachtig gezicht: een rijtje theedoeken, wapperend in de wind.

En het ondergoed van Jacqueline mag naar mijn mening best gezien worden!'