Toen ze dan eindelijk, na een doodvermoeiende autorit, het gehucht in het hart van de Provence hadden bereikt - horendol waren Evert en Jacqueline geworden van de nieuwe CD van Ernie en Bert, want Jacqueline was er principieel tegen Kleine Evert een koptelefoon op het hoofdje te zetten - maakte Grote Evert zich op voor de confrontatie met het vakantiehuis.

Jacqueline had alles geregeld via internet en bij Evert waren, misschien ten onrechte, grote twijfels gerezen, die hij manmoedig voor zich had gehouden.
Het huisje leek zoveel kleiner dan hun eigen huis.
Misschien had Jacqueline gedacht aan hun begintijd, toen ze zich, op de vlucht voor Everts hysterisch-boze tweede echtgenote, in een geleend boerenhuisje op het Groningse platteland schuil hadden moeten houden. Een superromantische en spannende tijd, maar daar waren ze nu lang aan voorbij.

?Aan het eind van dit straatje, de onverharde weg naar boven volgen?, zei Jacqueline in haar papieren turend.
Evert zag een grote villa tegen de heuvel geplakt, waarop het weggetje doodliep, want ze reden nu op het grote hek in de ommuurde tuin af.
?We zitten verkeerd, schat?, probeerde Evert ontspannen te klinken. Als nu, na twaalf uur rijden, de vlam in de pan zou slaan, konden de eerste vakantiedagen worden overgeslagen.
?Nee hoor, kijk maar, we zijn welkom?, zei Jacqueline, ineens merkwaardig monter.

Everts mond viel open.
Het grote groene hek deelde zich in twee helften, die zoemend vaneen weken.
De enorme villa was omgeven door weelderige tuinen, een groot zwembad lag lichtblauw te fonkelen in de stralende zon.
?We zijn er. Soyez le bienvenu, chéri!?, lachte Jacqueline.

Evert reageerde alsof hij in een slechte televisiefilm speelde. ?Maar... maar... maar...?, stamelde hij.
?Een verrassing,? zei Jacqueline,?ik heb je op die vakantiehuizensite een ander huis laten bekijken. Maar dit villaatje is de komende weken van ons. Vind je het wat??
Evert was nog steeds met stomheid geslagen.
?Maar... dit is toch...?, bracht hij uit.
?Te duur? Welnee. We hebben ons een jaar lang het lazarus gewerkt en nu gaan we genieten!?

Evert voelde zich jaren ouder worden - het leeftijdsverschil tussen hem en Jacqueline groeide met de seconde. ?Ze hebben gelijk,? dacht hij,?de dertigers van nu zijn wezenlijk anders. Die Mabelgeneratie bestaat dus echt!?

Een huis met een zwembad, dat was al geweldig. Maar een huis met een automatisch toegangshek... het toppunt van luxe en rijkdom - een geheime droomwens van Evert.
Hij nam zich nu al voor heel vaak brood te gaan halen in het dorpje. En wijn. ?Ik ga even een krantje halen, schat?, om voor de tiende keer die dag met de auto op de openzoevende deuren aan te rijden.

Ja, dit werd genieten geblazen! Het leek wel of hij nu al drie glazen wijn had gedronken.