Vooral in tijden van spanning en onrust haalt Evert de cd nog wel eens tevoorschijn. En als hij er zeker van is dat niemand thuis is, durft hij 'm op te zetten.

Een inleiding van gitaren en daar is ze. Hij voelt rust en ontspanning intreden. Ja, een soort van verhevenheid neemt bezit van hem. ?Is dit wat ze noemen een religieus gevoel??, vraagt hij zich af. Zijn hoofd lijkt wel te gaan gloeien, zijn ogen prikken, als hij voor zich uit mompelt: ?Dag lieve Vrouwe!?
Na een uurtje met gesloten ogen luisteren kan hij er weer helemaal tegen.
'Dank je wel, lieve Vrouwe', zegt hij zacht als hij het schijfje weer in z'n doosje legt.
Hij weet het zelf heel goed: het is kitscherig, theatraal, pathetisch, maar het gebeurt elke keer als hij haar stem hoort.
Zelfs aan zijn beste vriend zou hij niet durven bekennen dat hij een zwak voor haar heeft.
Ook Jacqueline heeft hij zijn geheim niet durven opbiechten. Ze zou zijn liefde voor die ?enge shitmuziek? volstrekt niet begrijpen. Hoeft ook niet, verontschuldigt hij zich, want ze is waarschijnlijk te jong om de naam van zijn 'lieve vrouwe' te kennen.

Maar toen ze gisteren samen bij de opticien zaten, omdat Jacqueline een bril moest hebben 'voor achter de computer', kreeg hij een warm hoofd toen hij zag dat de ouderwetse donkeromrande brillen weer helemaal in de mode waren.

En hij drong bij Jacqueline eropaan 's zo'n bril op te zetten, waarna hij net zo lang enthousiaste uitroepen slaakte tot zij overstag ging en zich die bril liet aanmeten.

Hoewel Jacqueline blond is en klein, lijkt ze, als ze achter haar computer zit, voor Evert nu tóch een beetje op Nana Mouskouri.