Uit de dringende behoefte naar 'iets heel anders', zeilde ik het net over en legde aan bij een site, die ik graag wil doorgeven. De drie korte verhalen kan ik aanbevelen.

'Hallo en welkom op mijn homepage. Mijn naam is Ulrich Haarbürste en ik schrijf graag over Roy Orbison die in plastic folie wordt gewikkeld. Als u ook verhalen hebt geschreven over Roy die geheel in plastic folie wordt gewikkeld, stuur ze alstublieft naar me toe, dan zet ik ze wellicht op de site. Als u een site hebt met verhalen over andere popsterren die in plastic folie worden gewikkeld, mail me, zodat we links kunnen uitwisselen.'

Gisteren hield NBC hem nog de hand boven het hoofd, maar zojuist is de onafhankelijke journalist Peter Arnett, veteraan van de eerste Golfoorlog, aan de kant gezet.

In een gesprek met de Irakese TV verklaarde hij, dat zijns inziens 'the U.S. war plan has failed because of Iraqi resistance. Now they are trying to write another war plan. Clearly, the American war planners misjudged the determination of the Iraqi forces.'

In feite is iedereen het met hem eens, maar het mag niet worden gezegd. En zeker niet in een uitzending van de Irakese staatstelevisie.

Ook de verslaggeving van het vermaarde tijdschrift The New Yorker wekt de ergernis van het establishment.
In het vandaag verschenen nummer (nu al online!) wordt verondersteld dat minister Rumsfeld de oorlog zo goedkoop mogelijk wil voeren en te weinig grondtroepen inzette.

De Britse regering beschuldigt de BBC van partijdigheid. De voorzitter van de Labourpartij spreekt van de 'Baghdad Broadcasting Corporation'.

De Volkskrant beoordeelt de beelden als te obsceen voor publicatie.

Trouw durft het wel aan, maar beperkt zich tot een zwart-wit foto op pagina vijf.

De Telegraaf plaatst één abjecte kleurenfoto op de voorpagina.

Het Algemeen Dagblad lust er wel pap van: zes weerzinwekkende foto's, prominent op de voorpagina.

De oorlog, waarvoor Nederland medeverantwoordelijk is, krijgt grimmige kanten. Bagdad brandt. Veel doden en gewonden. Nederlandse manschappen elders worden getroffen door een raket.

En zij laten de boel de boel, nemen het er lekker van en laten zich fotograferen op een voetbaltribune. De een met een oranje stropdas, de ander met een oranje sjaal om de nek.

Die met de sjaal lacht en gebaart omdat er fotocamera's op hem gericht zijn en de ander probeert wijsheid en onverstoorbaarheid uit te stralen, maar lacht ook een keer want er is wel degelijk plaats voor een stukje gezonde humor.

Bos en Balkenende.
Dit was geen goed ideetje, heren. Mijn buik schoot er van vol.

Toch wat dunnetjes: de geboorte van Vincent van Gogh vieren met beschuit met muisjes en koffie en lekkers. (Wat is lekkers? Koffieboontjes? Tumtummetjes?)

Dus dat gaan wij hier op de redactie vanmorgen eens feestelijk overdoen.

Op de gebaksbordjes kwakken wij eerst een moorkop, daar bovenop pletten wij een appelpunt en wij vervolmaken de compositie met hier en daar wat dikke klodders tompouce.

Zo! Dit is lekkers dat onze grote schilder recht doet.

Het landje achter ons huis.
De foto moet zijn genomen vóór 1948, want toen werden de open veldjes volgebouwd met flats.
Het pak sneeuw en mijn muts geven aan dat het koud is. Ik hou het op winter 1947 (een koude winter, heb ik nagezocht).
Ik ben acht jaar, mijn moeder is vijfendertig.

Drie winters eerder stonden op deze plek gecamoufleerde batterijen Duits afweergeschut. De geallieerden voerden vanuit Engeland bombardementen uit op de V2-raketinstallaties, die even verderop in het bos waren gestationeerd.
Het geratel van de kanonnen en het gedreun van de bommen.
Nachtenlang heb ik op de schoot van mijn moeder gezeten, als we schuilden in de kelderkast.

Een paar maanden later, op een zondag, stond voor het kerkje een rij Canadese militaire auto's geparkeerd. Een chauffeur hield de wacht naast zijn jeep.
Mijn vader gaf me een bosje uit de tuin geplukte radijsjes. 'Ga maar aan die soldaat brengen, misschien krijg je iets.'
Het werd een reep chocola.

Ik heb aan deze ervaringen en beelden geen trauma overgehouden. Ik moet er ook niet te vaak over vertellen - niet mee te koop lopen. Koketteren met erge dingen - hou ik niet van.

Toch komen ze bovendrijven.

De schokkendste oorlogsbeelden van nu, vind ik die van de radeloze burgers na een bom- of raketinslag. Angstig trillende en huilende volwassen mannen en vrouwen.

En nu pas denk ik aan de angsten van mijn vader en moeder. Dertigers, met een vijfjarig kind.

- Wat is dat voor troep? Wat ga je ze nou voorzetten?

- Heerlijke salades. Ik had gehoopt dat het vandaag warmer zou worden. Met een mooi gedekte tafel op het balkon zomertijd vieren. Nou ja, blijven we binnen.

- Salades? Vieze smurrie, zal je bedoelen.

- Denk je dat twee stokbroden genoeg zijn, voor met z'n zessen?

- Hoe kom je er nou bij drie bakjes vies neer te zetten?

- Wat is er mis met die bakjes? Vers geschepte tonijn-, zalm- en garnalensalade. Wat een rijkdom!

- Neem Tony en Mia... die vinden dit toch ook bakjes overgeefsel? Weet ik gewoon zeker.

- Ach, hou toch op. Ik leg er een stuk kaas bij, maar dat is het dan. Drie soorten salades... me dunkt, zeg.

- Ik denk dat de scheidslijn dwars door de samenleving loopt. Je hebt mensen die bij het zien van deze bakjes uitroepen: o, wat heerlijk! En er zijn mensen die bijna moeten kokhalzen.

- Zet jij de wijnglazen op tafel? Graag.

- Mooie test. Gasten die vanmiddag met graagte uit deze bakjes gaan zitten scheppen, hoeven wat mij betreft volgende keer niet meer te komen.

- Trek je wat anders aan? Niet in deze vreselijke broek blijven lopen!

- De saladebakjestest. Ik weet zeker dat Tony en Mia geen hapje uit welk bakje dan ook zullen nemen. Kijk, dat zijn nog eens echte vrienden. ß

Jullie hebben het makkelijk, met die cijferklokken.

Zet je speakers eens open, dan begrijp je wat ik bedoel.

Hij is 32, financieel adviseur, woont met vrouw en kat in een klein appartement in San Antonio, Texas.
De slaapkamer is tevens zijn werkkamer, hier staat zijn laptop, waarop hij 32 windows heeft openstaan. Op de RealPlayer ontvangt hij de BBC, de TV staat permanent afgestemd op een nieuwszender.

Sean-Paul Kelley is weblogger en runt zijn eigen amateur-persbureau.
'Ik vind dat de officiële media het niet goed doen. De internationale betrekkingen komen niet aan bod.'
Duizenden bezoekers delen zijn mening en zenden dagelijks honderden e-mails.

Kelley's weblog The Agonist is een van de populairste onder de honderden weblogs, die de oorlog van minuut tot minuut volgen.

Een nieuwe vorm van journalistiek?

Dat de opmars van de z niet valt te stoppen, is geen nieuws.

Prozent is, tot in het radionieuws toe, gemeengoed geworden.
Ook zfeer hoor je meer en meer.

Maar dat een voetbaltrainer vanmorgen last had van geblezzeerde spelers iz zondermeer zorgelijk.

Biesloglezer Frank Mulder woont in Austin, USA. Hij wist niet dat zich in zijn stad een indrukwekkende verzameling kaarten bevond.

Frank is voor ons gaan kijken in de Perry Castaneda Library en bevestigt de rijkdom van de verzameling.

Ook Nederlandse kaarten zijn ruimschoots aanwezig . Mooi zo. Daar hoeven we niets aan te doen.

Een ongelooflijk rijke verzameling kaarten van Irak (en de rest van de wereld), verzameld door The University of Texas at Austin.

Nadat de columnist zijn kleren had opgehangen en even onder de douche had gestaan, betrad hij het grote zwembassin. Het was druk. Met de zomer in aantocht gingen meer zwaarlijvigen 'iets' aan hun gezondheid en lichaam doen.

Het aparte bubbelbadje, aan de kop van de grote zaal, lag er leeg bij. Op de onderwaterbank langs het betegelde muurtje zaten slechts twee oude dames, die in een heftig gesprek gewikkeld leken. Ze maakten er brede armgebaren bij.

'Hebbes', dacht de columnist.
Als hij in de buurt van de dames zou gaan zitten en een paar zinnen van hun gesprek kon registreren, hield hij daar zeker een column aan over. Hun teksten een beetje komischer maken, een cloutje eraan draaien en de kat lag in het bakje.

De columnist daalde het trapje af en ging te water. Aangenaam warm was het in dit badje, speciaal bedoeld, dacht hij, voor revaliderenden en bejaarden.
Eerst liet hij zich een rondje meevoeren met het snel stromende water - langs de wanden waren gaten aangebracht waar harde luchtstromen uitspoten.

Toen maakte hij zich los uit de maalstroom en ging op het bankje in het midden van het badje zitten, zo onopvallend maar zo dicht mogelijk in de buurt van de dames.
Ook hier stroomde geperste lucht uit gaten in de stenen zitting; de zwembroek van de columnist ging er raar van opbollen, maar dat speelde zich onder water af, niemand zag het, dus je hoefde de blazen niet plat te drukken.

Door het luide gebubbel van het kolkende water kon hij helaas niets van de conversatie van de dames verstaan en, zonder ze aan te kijken, schoof hij enkele centimeters dichterbij.
Nee, ook dan kon hij geen samenhang in hun gesprek aanbrengen.

'En toen ging ik weer naar beneden, maar toen zei hij...', meende hij te verstaan, maar dat was alles.
De dames gingen zo op in hun gesprek, dat hij zich nog een paar centimetertjes kon permitteren, dacht hij.

Nu zat hij bijna tegen de linker dame aan, maar het geraas van het water maakte zelfs hier het gesprek onverstaanbaar.
Toen hij de vrouwen terloops even aankeek, zag hij dat de rechter dame hem nu had gezien. Ze stootte haar gesprekspartner aan, die zich met een geschrokken blik naar de columnist omdraaide.

Als op commando stonden de dames op, waadden door de snelle stroom naar het trapje en hezen zich in hun grote badpakken uit het water.

De columnist bleef gegeneerd achter. Hij was betrapt - een smeerpijp, die vast vieze dingen van plan was.

Nee, het zwembad leverde geen stukje op.
Wat nu? Waar haalde hij vanmorgen nog een onderwerp vandaan?
Kon hij het proces van Volkert van der G. nog halen, om er een 'sfeerimpressie' te scoren?

De grote klok van het bassin wees tien voor tien. Nee, dat ging niet lukken. Uiterlijk twaalfuurdertig moest de column bij de krant zijn.

Nog even bleef de columnist in zijn bollende broek in de bubbels zitten. En pijnigde zijn hersens.

In Irak werken een kleine tweehonderd Westerse, 'embedded' of onafhankelijke journalisten.

Hierbij een mediakaart, waarop de werkplekken van voornamelijk de Amerikaanse journalisten worden aangegeven.

In Bagdad verblijven, volgens deze bron, veertien onafhankelijke journalisten.

Op de namen kan doorgeklikt worden naar de publicaties.

Radionieuws, vanochtend:

'Ondanks het feit dat tientallen journalisten met de troepen meereizen, is er sinds gistermiddag een uur geen nieuws van de fronten in Irak gemeld.'

De uitdrukking 'geen nieuws is goed nieuws' komt vanaf heden te vervallen.

Het lijkt erop dat Amerika na de oorlog, in Irak een Amerikaanse regering wil installeren, waardoor de VN weer buitenspel wordt gezet.

Sterker nog: de US hebben een eigen internationale organisatie gevormd: USUN, de United States United Nations.

Colin Powell is benoemd tot secretaris-generaal.

De vijf permanente leden - Cheney, Rice, Rumsfeld, Ridge en Bush - hebben een vetorecht, maar zullen er nooit gebruik van maken.

Ruim een jaar geleden (21 maart 2002) heb ik u bericht over mijn achterburen en hoe zij zich in de openlucht te buiten gingen aan wilde groepsseks.

Klachten over burengerucht brachten hen tot zwijgen.

Nu is het weer zover.

Diep uit de modder van het vijvertje zijn ze tevoorschijn gekomen en het is een gespartel en geknor dat het een aard heeft.

Over een paar dagen hebben ze hun plicht gedaan en kunnen weer onderduiken.
Het resultaat van de gang-bang, een forse kluit zwarte dril, gaat dan haar eigen gang.

Toen ik in 1986/87 columns schreef voor de Volkskrant, gebruikte ik mijn eerste computer, een Tandy van RadioShack. Ik legde mijn teksten vast op een recorder en op hele grote flappen van floppy's.

Het zou het beste zijn als je erop leerde programmeren, zei men, maar daar bleek ik niet erg handig in. Met alleen een primitieve tekstverwerker kwam ik goed uit de voeten.

Op de redactie van de Volkskrant leerde ik dat journalisten-op-pad hun kopij rechtstreeks vanuit hun huiscomputer naar de redactie zonden. Het systeem verkeerde in een experimentele fase.

Dat wilde ik ook!

Het faxapparaat was weliswaar een pril wonder, maar met het overseinen van bestanden hoorde je tot de voorhoede. En wie wil niet tot een voorhoede behoren?

Ik kreeg van de Volkskrant een hulpkastje, dat ik helaas niet heb bewaard. Het is nu een prachtige curiositeit.
Een lange zoektocht door de virtuele computermusea - de geschiedenis van de computer is nergens zo goed gedocumenteerd als op de computer - leverde gelukkig een plaatje op.

Als m'n column klaar was, verbond ik het kastje aan de computer, zette mijn telefoontoestel ernaast, drukte de koppen van de hoorn stevig in de openingen bovenop het kastje en gaf het sein tot zenden.
Met je oor op de hoorn, hoorde je hoe je tekst met veel gepiep en geraas werd doorgegeven.

Als het gepiep ophield, belde ik de redactie met de vraag of de column was aangekomen. Dat moest, want in negen van de tien keer ontbrak de eerste of laatste alinea, of was middenin de tekst een blok raadselachtige tekens opgenomen.

Vroeg de redacteur: 'Is je laatste zin: 'En toen draaide meneer Foppe zich om?'

'Nee', zei ik dan, 'de laatste zin is: 'En daar had hij niet van terug.' Er komen nog vier zinnen achteraan!'

Als het na meerdere pogingen nog steeds niet was gelukt, printte ik de tekst uit, holde naar het station, sprong in de trein naar Amsterdam en na een 'wilde taxirit' arriveerde ik op de redactie in de Wibautstraat, enkele minuten voordat daar de onverbiddelijke deadline werd uitgerold.

Een bedrijf moet op haar tellen passen als de verzuimfrequentie van de verzuimmanager hoog oploopt.

Wij hebben onze verzuimmanager in geen dagen gezien.

En het betreft hier een interim-verzuimmanager. Onze eigen, vaste verzuimmanager zit al een half jaar thuis te verzuimen.

Lang en vruchteloos gezocht naar een ander, lichter onderwerp.

Zojuist hoorde ik Bert Bouwer, vertrekkend coach van het Handbal Vrouwenteam op Radio 1 zeggen:

'Ik kan te weinig mijn handbalei kwijt.'

Hè, daar knapt een mens van op.

De door MTV geweerde video van System Of A Down,
gemaakt door Oscarwinnaar Michael Moore.

De verstokte MTV-kijker:
'Oorlog? Waar? Je meent het!'

'Furthermore, videos with words such as "bomb", "missile", "war" or other sensitive words in the artist or song title should not be shown at the moment.'

Voor en na nieuwsbulletins?

Tijdens!

Onder het gehele nieuwsbulletin moet binnenkort op last van de BBC lichte, melodieuze muziek worden gedraaid.

En als er Britse verliezen te melden zijn, wordt het volume van de lichte, melodieuze muziek zodanig verhoogd, dat de lichte, melodieuze muziek de melding van Britse verliezen geheel overstemt.

Mocht de oorlog, bij de belegering van Bagdad, uitlopen op een nachtmerrie, zoals wordt gevreesd, dan zal de BBC haar radiomakers opdragen op alle zenders, non-stop en 24 uur per etmaal, lichte, melodieuze muziek te draaien.

Er zijn mediadeskundigen die pleiten voor een Nederlandse omroep 'naar BBC-model'.

Voor vrolijke plaatjes van de oorlog moet je bij De Telegraaf zijn.

De krant van vandaag brengt degelijke oorlogsheroïek, van alle tijden.
Op de voorpagina lachen de soldaten en Irakese kindjes ons al tegemoet.

We laten drie foto's van gewondenvervoer en een herdenking rond een soldatengraf (geen bloed, geen engigheid) buiten beschouwing - van tien foto's schrijven we de onderschriften over; de lachende, wassende, plassende, zwaaiende en slapende soldaten denkt u er zelf wel bij:

1. Een Britse militair houdt een ingelijst portret van Saddam Hoessein vast dat hij bij wijze van souvenir op een Iraakse markt heeft opgepikt.

2. Een Iraakse jongen zwaait enthousiast naar de militairen in een konvooi van de Amerikaanse Derde Brigade dat door zijn woonplaats in het zuiden van het land rijdt.

3. Kinderen langs de kant van de weg in het zuiden van Irak begroeten soldaten van het Britse 29e Commando Regiment Royal Artillery ().

4. Thumbs up! Een Amerikaanse piloot van de F/A 18 Hornet op de USS Kitty Hawk is klaar
voor zijn missie boven Irak.

5. Een lid van de Britse luchtmacht houdt de score bij op een Harrier GR7-gevechtsvliegtuig. Ieder plaatje staat voor een raket die op Irak is afgevuurd.

6. Vol vertrouwen op de goede afloop maakt een Amerikaanse piloot in zijn F/A 18 Hornet het overwinningsteken, vlak voor hij opstijgt van het vliegdekschip de USS Kitty Hawk in de Golf.

7. Een gardist van de Scots Dragoons verfrist zich na een lange nacht van taaie gevechten in het zuiden van Irak.

8. Tijdens zo'n pauze in de gevechten is er alle tijd het hoofd kaal te scheren, een 'commandocoupe'.

9. Het ritme van de militairen is omgedraaid. Na de nachtelijke strijd kan er dan eindelijk overdag geslapen worden, al is de ondergrond oncomfortabel en moet dat langs de kant van de weg.

10. De soldaten bereiden zich zo goed en kwaad als mogelijk voor op een nieuwe dag van gevechten. Wie uitgerust en gelaafd is, doet een handwasje, of sleutelt aan het wagenpark.

Heeft de Nederlandse krijgsmacht al bureaus in ons land opengesteld waar jongeren zich kunnen melden voor een volgende oorlog?

De oorlog in Den Haag.

De strijd is gestreden. Er is een voorlopige wapenstilstand gesloten.
Bos heeft de vlam in de pan gedoofd.
Balkenende is uit de gordijnen geklommen.

Wat verklaarden de bevelhebbers van de strijdende partijen, toen zij na zeven uur vergaderen het slagveld verlieten?

'Het gaat om het belang van het Iraakse volk en de internationale rechtsorde.'

In Den Haag gingen de vlaggen uit. Op het Lange Voorhout werd gedanst en gehost.

En met Irak komt het nu ook wel goed.

Er zou een nieuwe openheid worden betracht. Honderden journalisten mochten in deze oorlog met de troepen mee.
Levert dat een waarheidsgetrouwer beeld op dan in vorige oorlogen werd gepresenteerd?
Niet dus. Want de journalisten zijn embedded - ze mogen niet meer laten zien dan het Pentagon voorschrijft.

CNN plaatst onder haar internetpublicaties deze mededeling:

EDITOR'S NOTE: This report was written in accordance with Pentagon ground rules allowing so-called embedded reporting, in which journalists join deployed troops. Among the rules accepted by all participating news organizations is an agreement not to disclose sensitive operational details.

Interessant zijn de dagboeken van (embedded) BBC-journalisten. Hier lees je nog 's wat anders.

Ook fascinerend:
Reuters persbureau plaatst ongemonteerde, ruwe video-opnamen op een site. Ongetwijfeld embedded, maar je blijft kijken.

Ha lui,

O, o, was dat schrikken!
Zo toen ik die overste Jan Blom op tv zag staan naast generaal Tommy, wist ik:
we zijn de klos. Nederland doet mee.
Maak je borst maar nat. Werk aan de winkel.

Maar ook: daar ga je Driek, met je speeltjes, je hebbedingetjes, je linkjes en je games.
Eén aanslag op Petten en zeg maar dag met je handje.
(Ik wil jullie niet bang maken, maar wist je dat de gehele bevolking van Ierland iodinetabletten verstrekt heeft gekregen voor na een kerncentraleboem?)

Anti-biochemisch beschermingspak en masker had ik al in de kast hangen, no problem.
Maar nou had ik al dagen naar de oorlogsverslaggeving zitten kijken en speciaal gelet op beelden van commandoposten.
Zagen jullie die notebooks? Compacte, oerdegelijke, slagvaste military-look-pc'tjes.

Eerste ingeving: wil ik hebben!

Moest ik wachten tot ze in de winkels lagen met kreten als '...hebben hun dienst bewezen in de Irakoorlog?'

Ik zoeken. Gevonden!
Het is The GoBook Max, zo via het net te bestellen.

Je kunt 'm van driehoog laten vallen - niks aan de knikker.
Er kan een tank overheen rollen - go on with the job!
Krijg je een raket op je test? Jij wordt weggedragen, maar GoBook Max wordt teruggestuurd naar het front.

Vanavond ga ik naar het verjaarsfeestje van Huib - in m'n complete outfit.
Ik wil nou ook wel eens een hype lanceren!

Be Prepared,
jullie Driek

Vandaag gaan Bos en Balkenende kijken of er nog wat te rommelen valt.

Overste Jan Blom heeft iedereen overrommeld.

Het 'Nederlandse standpunt' is een rommeltje geworden en geheel ondergerommeld. Het Binnenhof een rommelmarkt, de Tweede Kamer een rommelkast. Spoeddebat - iedereen dient opgerommeld.

Jaap de Hoop Scheffer is bang dat Nederland in het buitenland 'een lachertje' is geworden.
Nee, het wás een rommeltje, Jan Blom heeft van Nederland een doenertje gemaakt.
Een blijvertje, als het aan de Amerikanen ligt.

We rommelen door.

Twee uur in een stiltecoupé. Ik zit er alleen en ik probeer stil te zijn.
Maar soms zou ik willen uitroepen: 'Kìjk nou toch!'

Als we de spoorbrug bij Deventer passeren bijvoorbeeld.
Hoe de rivier en de stad er bij dit overvloedige, zachte licht bijliggen. Kinderrijke families zitten in het gras op de oever.

In de Sunday Times sla ik het oorlogsnieuws over - de helft van de krant.

Een foto van onze koningin.

- Dutch queen may face own court for bugging niece.'I will have no qualms about calling Queen Beatrix herself to the stand,' said Peter Nicolaï, one of the princess's lawyers. -

Op een dag als vandaag word je zo mild dat je het haar niet gunt.

Hee Nicolaï, hou nou op, man, we hebben wat anders aan ons hoofd.

Is het Almelo, of Hengelo?
Jongens en meisjes op de fiets groepen samen bij de uitgang van Dansschool Veenstra.
Zo moet een dansschool heten.

Lammetjes. Ja hoor, ik aarzel niet ze te noteren. Lammetjes tussen de molshopen.

Een voetbalveldje met een groene, piepkleine, houten tribune, gesponsord door Schuurman Schoenen.

Wat zijn we hier van plan?

Kom op, jongens, maak het niet te dol.

'Op een klein stationnetje, 's morgens in de vroegte', weten jullie nog?

Het is vrede als je kunt zeggen: vandaag even geen oorlog.

Minister van Defensie Henk Kamp is niet gauw uit de plooi te krijgen, maar nu greep hij met beide handen naar het hoofd. 'Nee, het is niet waar!'

Maar het was waar en toen Kamp het bericht via de veldtelefoon aan Balkenende doorgaf - die net een uurtje zat te zonnen in zijn achtertuin - vloekte de MP zo liederlijk dat zijn buren zich in hun thee verslikten.

Tijdens zijn persconferentie introduceerde generaal Tommy Franks, de Amerikaanse bevelhebber van de operatie in Irak, de Nederlandse luitenant-kolonel Jan Blom, die, naast Engelse, Australische en Deense officieren van de coalitie, op het podium stond aangetreden. Op de linkermouw van Bloms woestijnoutfit was duidelijk een rood-wit-blauwe badge te zien.

Een Nederlandse officier in uniform is tewerkgesteld in het Amerikaanse hoofdkwartier!
Henk Kamp vertrok spoorslags naar de tv-studio's om te verklaren dat hier van een jammerlijke vergissing sprake was.

Wij vroegen onze militair-deskundige kolonel b.d. Menno Scheurleer - verbonden aan het Nak de Weert Instituut - om tekst en uitleg.

'Jantje Blom weer, wat een oen!', riep hij spontaan uit.

- U kent overste Blom persoonlijk

'Nou en of. Toen'ie van de KMA kwam, heb ik hem nog een blauwe maandag in mijn bataljon gehad. Niet te handhaven! Hoe die man door de opleiding is gekomen, is een raadsel. Als luitenantje beging'ie al de ene na de andere blunder. Tijdens het exerceren, de basis van elke militaire training, telgangerde hij er lustig op los.'

-Telgangeren?

'Op het commando 'Voorwaarts Mars' dient de militair met zijn linkerbeen een stap voorwaarts te doen en zijn rechterhand op te zwaaien. Was Jan Blom niet toe in staat - consequent zwaaide hij zijn linkerarm op. Een telganger in een exercerend peloton is een demoraliserende komische eend in de bijt. Hij werd vrijgesteld van exercitie.'

- Hoe komt zo'n Nederlandse militair, voor het front van de wereldpers, naast generaal Tommy Franks te staan

'Een raadsel! Nederland verleent Amerika op militair gebied geen enkele steun. Hoe komt Jantje Blom daar? Dit is een moderne Hauptman-von-Köpenick-story van het zuiverste water. Hij heeft zich vermoedelijk voorgedaan als afgezant van minister Kamp. Of van de koningin, wellicht. Zo heeft hij zich bij Tommy Franks ingelikt.
Of het is een ideetje van Jaap de Hoop Scheffer, die doodsbang is dat hij de zich de toorn van de Amerikanen op de hals haalt. 'Laten we nou maar wèl een militair sturen, maar geen zwaargewicht. Jan Blom dus.'

- Hoe schat u de gevolgen in

'Oorlog! Nederland doet niet alleen politiek, maar nu ook openlijk militair mee. Het demissionaire kabinet dient onmiddellijk op te stappen. Ons land moet in de hoogste staat van paraatheid gebracht. Jantje Blom dient vannacht nog teruggehaald en voor een militair tribunaal berecht.'

Bijna de helft van de Nederlanders staat nu achter het besluit van de Amerikanen Irak aan te vallen.

Vooral ter rechterzijde neemt het aantal mensen dat de Amerikaanse aanval steunt toe.
Het aantal ja-zeggers onder de CDA-kiezers groeide in twee dagen van 36 naar 61 procent.
De LPF-stemmers zijn het duidelijkst: 72 procent is voor deze oorlog.

Ruim twintig jaar geleden lagen de pro- en anti-Amerikaanse gevoelens niet anders.
Hoe rechtser hoe Amerikaanser.

Een curieus voorbeeld werd gisteravond op Nederland 3 vertoond in het VPRO-programma Kill your darlings.
Nooit eerder uitgezonden, 'vergeten' filmopnamen laten de Haagse heren Jacobse en Van Es zien bij de presentatie van het verkiezingsprogramma van hun ultrarechtse splinter De Tegenpartij, najaar 1980.

Fel trekken zij van leer tegen de linkse, anti-Amerikaanse intellectuelen.

Minister Rumsfeld heeft gelijk - het Bombardement van Baghdad kan niet vergeleken worden met 'beroemde' bombardementen uit de Tweede Wereldoorlog.

Op 13 februari 1945 vond zo'n beroemd bombardement plaats op de Duitse stad Dresden.
Amerikaanse en Britse bommenwerpers gooiden 3300 ton brandbommen op het centrum van de stad. Er ontstond een vuurstorm waarin meer dan honderdduizend burgers omkwamen.

Mogelijke militaire en economische doelen in en rond de stad bleven volledig intact.

Waarom dit zinloze inferno?
Omdat het Rode Leger dichtbij was en de Geallieerden aan Stalin wilden laten zien hoe sterk zij waren.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Koude Oorlog al begonnen.

Op CNN historische, angstwekkende beelden van het bombardement van Baghdad.

Even zappen naar Nederland 2 waar Jaap de Hoop Scheffer nog eens een keer onderstreept dat de Nederlandse regering de oorlog 'politiek' voluit steunt.

Terug naar CNN om minister Rumsfeld haastig te horen verklaren dat we niet aan de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog moesten denken, want de wapens zijn nu zoveel beter en preciezer geworden.

Mensen die tegen deze oorlog waren maar, omdat'ie nou eenmaal is begonnen, nu voor zijn, begrijp ik steeds minder.

De 57-jarige trainer Fjodor Guntschek heeft alle hoop gevestigd op zijn enige pupil: de 14-jarige Hedwig van Hoogstraten.

Volgens Fjodor gaat Hedwig op het onderdeel Ritmische Gymnastiek van de Dopeloze Olympische Spelen 2005 hoge ogen gooien.

Op dit adres wordt veel internetinformatie verzameld.
Sommige links worden om de tien minuten ververst, andere om het uur.

De koningin heeft openheid betracht - ze gaf een persconferentie in Chili!

Voor draaiende camera's en open microfoons verklaarde zij, dat de oorlog gisteren is begonnen. Het staatsbezoek wordt weliswaar overschaduwd, maar gaat toch door.

Ook wees zij erop, dat Margarita een dochter van haar zuster was.

Verdere vragen bleven onbeantwoord.

Daarom overwegen vele omroepen volgende week extra cameraploegen uit te zenden naar Brazilië.
Wie weet wat zij er dan allemaal uitflapt.

Gisteravond. De oorlog werd op de Nederlandse televisie verslagen door Nederland 2, Nederland 3, RTL4, RTL5 en SBS6.

En net toen we behoefte kregen aan een beetje bloot - oorlog en opbloeiende seksualiteit gaan altijd samen - ging ook Veronica serieus zitten doen. Panels en overschakelen en deskundigen en niemand ging uit de kleren.

Was dit een idee van programmeur prof. dr. Bert van der Veer?
Of is de grootste pionier uit de geschiedenis der Nederlandse televisie nu al terzijde geschoven?

Uiteraard zijn onze deskundigen dag en nacht in touw met het duiden en becommentariëren van de actualiteit.
Prof. dr. Nak de Weert, directeur van het Nak de Weert Instituut behoort tot de grootste dubbelgangerdeskundigen ter wereld.

- Meneer De Weert, momenteel bestuderen Amerikaanse deskundigen de laatste beelden van Saddam Hussein, omdat men vermoedt dat het hier een dubbelganger betreft. Uitgangspunt van dit onderzoek zijn de oren van de Irakese leider

'Ja, ongelofelijk. Terwijl het moderne dubbelgangeronderzoek zich al jaren toespitst op het voorhoofd - het meest karakteristieke onderdeel van het mensenhoofd. 'De leugen staat op het voorhoofd geschreven', zegt de volksmond. Welnu, ook de identiteit en het karakter van de mens is van het voorhoofd af te lezen.'

- En? Wat zegt het voorhoofd van deze Hussein

'Dubbelganger! Lijdt geen twijfel. Bovendien is het een dubbelganger waarvan Hussein al drie maanden geen gebruik maakt. Kortom - het filmpje op de Irakese televisie is minstens drie maanden oud.'

- Hebt u meer dubbelgangers ontdekt

'Vanmorgen vroeg al: Jan Peter Balkenende. Zag u hoe zwaar hij was opgemaakt, met dikke lagen pancake en zwaar aangezette wenkbrauwen? Zijn stem klonk hoger dan normaal en zijn doorgaans licht rollende gereformeerde r's, hadden nu de galm van een Veluwedominee. Maar het voorhoofd sprak weer boekdelen. Kortom: Balkenende heeft een niet al te beste dubbelganger.'

- Hebben alle Nederlandse politici dubbelgangers

'Alleen de fractieleiders van de grootste partijen zijn beveiligd met dubbelgangers. Wouter Bos gebruikt er drie. Het probleem is, dat de Wouters hun teksten niet gelijk hebben gelegd.
Zegt de ene Wouter Bos dat hij tegen de oorlog is, de volgende dag zegt Wouter nummer 2 dat hij nu voor de oorlog is. Wellicht stemmen zij hun standpunten vanavond beter op elkaar af, voordat morgen Wouter nummer 3 aantreedt.'

- En buiten de politici om

'Bij de tv-commentatoren is de echte Rob de Wijk nog niet te zien geweest. Herinnert u zich van vorige conflicten de rad pratende, snel gekapte Rob de Wijk nog? Deze Rob hakkelt en eh..'t in iedere zin. Hij heeft een gênant slechte, slordige pruik op, die zijn voorhoofd geheel aan het zicht onttrekt. Maar mij hoeven ze niets te vertellen... er zijn meerdere Robben door NOVA ingezet, maar ze hadden er best wat meer geld tegenaan kunnen gooien. Acht Robben de Wijk die één pruik moeten delen... Dat kan toch niet?'

'Wie tegen Amerika is, is voor Saddam Hussein.'

Die uitspraak van Maxime Verhagen, de fractieleider van de grootste partij van Nederland, het CDA, betekent een oorlogsverklaring aan de andersdenkenden van ons land.

Bieslog zal zich in haar berichtgeving voornamelijk bezig houden met deze burgeroorlog.
De Slag der Standpunten.
Het nieuws over de 'echte' oorlog, waarbij waarschijnlijk nu al doden zijn gevallen, is te groot voor dit krantje.

'Wat gedaan moet worden is gedaan', verklaarde de minister-president over de voorbereidingen die door de regering zijn getroffen om onze veiligheid te waarborgen.

De regering is niet in een ondergrondse bunker gekropen.
Het crisiscentrum bevindt zich op de VIJFTIENDE verdieping van het Ministerie van Binnenlandse Zaken.
Is dat veilig? Ik ben blij dat ik er niet hoef te werken.

Verder is alles rustig hier. Ik heb de opgehokte kippen een uurtje losgelaten.
Dat mag niet.
Maar er mag zoveel niet.

Wouter Bos heeft vannacht liggen woelen en prakkiedenken.
Het PvdA-standpunt inzake Irak bleek de laatste dagen wel erg hard te zijn aangekomen.
Hoe zwakken we het ondubbelzinnige 'nee' weer een beetje af?

Vanmorgen hoorden we het resultaat van zijn worsteling:

'Nu de oorlog is begonnen steunt de PvdA natuurlijk ook de Geallieerden.'

Niet Amerika - de Geallieerden! Meesterlijke vondst!

Heeft Balkenende al gebeld om Bos te feliciteren?
Gaan ze vanmiddag 'een broodje eten'?

Om kwart over vier vanochtend, verklaarde Bush op de televisie dat de oorlog is begonnen.

De tv-toespraak van Balkenende stond aangekondigd voor kwart over zeven vanochtend.
Pas om tien voor acht verscheen onze minister-president voor de camera om te verklaren dat de actie tegen Irak is begonnen.

Waarom heeft de premier bijna vier uur nodig om ons te komen zeggen wat we al weten?

De Amerikaanse tv vertoonde vrolijke beelden van de voorbereidingen van Bush - hoe het kleinste weerbarstige haartje door een kapster werd platgelegd, hoe hij olijk opzij kijkend z'n tekst aan het repeteren is.
Waarom liet Balkenende niet zien hoe zijn haartjes werden gekamd?

Bush werd geflankeerd door gezellige familiefoto's - we zagen onder andere Laura Bush met de honden.
Waarom ontbraken die foto's bij onze MP?

Nederland doet mee met deze oorlog.
'Respect is de basis van onze democratie', zei Balkenende.
Hij zou niet alleen voor wat betreft de inhoud van zijn praatje, maar ook voor de stijl van zijn (politieke) vriend Bush wat meer respect moeten tonen.

Wel potverdomme.
We kunnen wel blijven lachen om dat mannetje - en Jaap is een welkom komisch doelwitje in ernstige oorlogstijden - maar hij moet het niet te bont maken.

Jaap is een demissionair minister, in feite heeft hij niets in te brengen; hij is onze boodschappenjongen voor de lopende buitenlandse zaken.
Dus dan gaan we niet heel gewichtig via een woordvoerder rondtoeteren dat wij door minister Powell zijn gebeld, maar dat wij niet willen ingaan op de inhoud van het gesprek.

Jaap gaat ons, graag vanavond nog, precies vertellen wat minister Powell te melden had.
Het tijdstip van de aanval?
Of we toch willen meedoen met manschappen en materieel?

En als Jaap blijft zwijgen, gaan we Jaap 's wat harder aanpakken.

Bij de demonstratie van aanstaande zaterdag een op Jaap gelijkend popje in brand steken?

Dat gaat nog even te ver.
Zoiets doe je in grotemensenlanden, met echte ministers.

Na lezing van dit artikel in de Volkskrant van gisteren, dacht ik: hoe zou mijn goede vriend meneer Foppe reageren op dit bericht?

Ik schreef onderstaand kort verhaal - Eigen verantwoordelijkheid - dat ik 's avonds voorlas in VPRO's radioprogramma Music Hall.

De opname is onder de tekst geplaatst, dus u kunt, als het u leuk lijkt, meelezen door eerst het geluid aan te klikken.

'Hoe is het mogelijk!' Verbijsterd had meneer Foppe even steun gezocht tegen de openstaande deur van de gangkast. 'Hoe kàn dit?'
Wat was er gebeurd?
Gewapend met de zaklantaarn die altijd klaarlag in de la van het dressoir voor als-de-stoppen-doorsloegen, was meneer Foppe zojuist gaan kijken in de meterkast in het halletje. In de donkere ruimte onder de plank met de gasmeter, had hij, sinds jaar en dag, zijn geheime noodrantsoenen verborgen.

Was dat alles? Ongelovig bekeek hij wat hij had bovengehaald.
Eén blik bruine bonen en één blikje tonijn in tomatensaus. Waar was zijn riante voorraad voor slechte tijden gebleven? Hoe moest je met twee blikken in godsnaam de oorlog doorkomen?

Na lang nadenken in zijn leunstoel, met een kopje koffie voor de schrik, herinnerde hij zich een paar grijze zondagen waarop hij zichzelf had verwend met geroosterde boterhammen ruim belegd met tonijn in tomatensaus. Ook had hij wel eens een kilo noodsuiker aangebroken als het glad was op straat en hij niet naar de supermarkt durfde. 'O, wat stom! Had ik moeten aanvullen,' mompelde meneer Foppe, 'nu is het misschien te laat. Waarom hebben ze ons ook niet gewaarschuwd.'

Met die 'ze' bedoelde meneer Foppe de regering, de autoriteiten. Want bij alle berichten over de naderende oorlog met Irak, had hij de laatste maanden steeds gedacht: 'Wat erg voor die mensen dáár. Maar wat betekent het voor óns? Wat moet ìk doen, wat moet ìk laten?'
Maar meneer Balkenende had steeds gezegd, dat hij handelde 'vanuit zijn eigen verantwoordelijkheid'. Hij had het woord 'verantwoordelijkheid' zo vaak herhaald, dat meneer Foppe er heel rustig van werd. Een minister-president met zo'n groot verantwoordelijkheidsgevoel, zal tijdig laten weten wat of de mensen in het land, dus wat ik moet doen, had hij zich gerustgesteld.

Vanmorgen had hij eindelijk het krantenbericht gevonden waar hij zolang naar uitkeek.
'Draaiboeken voor oorlog gereed', luidde de kop.
'Nederland is klaar voor een oorlog met Irak', las meneer Foppe opgelucht. 'Althans op papier', las hij verder en dat klonk al minder overtuigend.
En waar was het ministerie van Binnenlandse Zaken dan precies klaar voor?
Meneer Foppe werd er draaierig van toen hij verder las:
'Voor rellen, verstoring van de voedsel- of drinkwatervoorziening, ontwrichting van de economie en een aanval met biologische wapens.'
Er klaar voor? Op papier! Maar nergens kon meneer Foppe vinden wat hìj moest doen om er klaar voor te zijn.

De rellen vormden geen probleem. Als je niet naar buiten ging, was je voor de rellen klaar. Maar voor voedsel en drinkwater móest je naar buiten.
Met één blik bruine bonen en één blikje tonijn met tomatensaus, was hij er in geen geval klaar voor.

Zou hij nu nog snel naar de supermarkt spurten en een kar volladen met blikken, flessen en pakken? Meneer Foppe moest er niet aan denken. Wat zouden de mensen zeggen? Die meneer zaait paniek. Die meneer wil alles voor zichzelf en niets voor anderen overlaten. 'Ho ho meneer Foppe,' hoorde hij de kassajuffrouw zeggen, 'hebt u het niet op de radio gehoord: u mag maar één blik bruine bonen per persoon kopen.' En hij zag zich onder de woedende blikken van de lange rijen klanten beschaamd omkeren met zijn kar, om alle pakken, zakken en blikken terug te zetten in de schappen.

De hand van meneer Foppe beefde toen hij een laatste slokje koffie nam. En hoe kon je je klaar noemen voor een aanval met biologische wapens? Moest hij de ramen afplakken? Hij stond op en doorzocht de dressoirla, waaruit een zeer dun rolletje plakband te voorschijn kwam. Goed voor het raampje van de voordeur - door de vier grote ramen in zijn appartement kregen de bacteriën dus vrijelijk toegang.

En ineens begreep hij wat meneer Balkenende, zijn minister-president, had bedoeld met het nemen van zijn verantwoordelijkheid. Hij sprak niet over meneer Foppe's verantwoordelijkheid, maar letterlijk over zijn eigen. Meneer Balkenende had vermoedelijk thuis al lang een voorraad aangelegd van honderd blikken bruine bonen en zeventig blikjes tonijn in tomatensaus en duizenden andere eet- en drinkwaren.

De verpletterende waarheid drong langzaam tot meneer Foppe door. En - heel gek - hij werd er op slag buitengewoon rustig onder. Vastberaden bijna. En meneer Foppe had zich nooit eerder vastberaden gevoeld.
Hij stond op, liep naar zijn keukentje, pakte de blikopener uit de keukenla en begon het blikje met tonijn in tomatensaus open te draaien.
'Wat kan mij het nog allemaal bommen', zei meneer Foppe hardop in zichzelf. Zijn stem klonk krachtig, onverzettelijk.
'Ik maak de hele boel schoon op, ik draai de deur op slot, ik doe de gordijnen dicht en ik ga in bed liggen. Ik zie wel wat ervan komt. Ik hoor het wel. Ik ruik het wel.'
De vastberadenheid ging zelfs over in baldadigheid.
'Wat denkt'ie wel. Dat Lulletje Rozenwater. Ik neem mijn eigen ONverantwoordelijkheid. Ik ben er helemaal klaar voor.'

En toen barstte meneer Foppe in een heftige, bijna niet te stoppen huilbui uit.

Ze hebben president Bush nog wel proberen uit te leggen hoe 'de keiharde botsing tussen PvdA en CDA' precies in elkaar stak.

'Laat maar', zei hij na twee minuten.

Waarna hij Nederland op de lijst plaatste van landen die Amerika steunen in de aanval op Irak.

Er moet nu snel een regering worden geformeerd van CDA, VVD, LPF, SGP en CU, die de verantwoordelijkheid kan nemen voor 'de gevolgen voor ons land'.

De Ud wordt 'de koning van de Arabische muziekinstrumenten' genoemd.

Salem Abdul Karem is de bekendste Ud-speler van Irak.

Omdat we misschien niet gewend zijn aan Arabische muziek, speelt Karem een goed nummer ter kennismaking: Für Elise!

Het debat in de Tweede Kamer over de oorlog met Irak is vanaf 15.30 uur live te volgen.

In Abu Dhabi, niet ver van het aanstaande slagveld, ('onder de rook van Irak'), wordt op dit moment de Idex 2003 gehouden - een van de grootse wapenbeurzen ter wereld.

Ruim 800 wapenfabrikanten uit 45 landen demonstreren en verkopen er hun nieuwste producten.

Amerika is er ruim vertegenwoordigd, Frankrijk, Duitsland, Zuid-Afrika - alle landen die wapens produceren zetten er hun beste beentje voor.

Ook Nederland.
De firma's Xantio, Stork, DSM en Imtech Marine hebben hun stands opgesteld en een vertegenwoordiging van het Ministerie van Economische Zaken ondersteunt de Nederlandse belangen.

Er zijn demonstratieterreinen ingericht, waarop kan worden gereden en geschoten; er is zelfs een proefbaan, waarop raketten kunnen worden afgeschoten tot een reikwijdte van 25 kilometer.

Toch is dat behelpen.
De beurs duurt tot 21 maart. Als de organisatoren geluk hebben, breekt de oorlog morgen uit, zodat veel firma's hun producten 'in het echt' kunnen showen.

Pak van het hart: ons demissionaire kabinet kwam in spoedzitting bijeen.
Fijn dat men, na al die maanden onzekerheid over het Nederlandse standpunt, toch even tijd heeft gevonden.

Men is eruit.
Wel meedenken met Amerika, niet meedoen.

Balkenende noemt Saddam Hussein 'een veelpleger'.
Daarmee is de aanstaande oorlog tot Nederlandse proporties teruggebracht.

Jammer, dat hij ons synoniem van veelpleger niet gebruikte.
Daarmee zou hij de wereldpers hebben gehaald.

'Saddam Hussein is een draaideurcrimineel.'

Als Balkenende nog één keer zegt 'dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid neemt', heb ik dringend een veelverpleger nodig.

Zien we nog een
lichtpuntje?

O jawel.
Je hoeft je hoofd maar naar buiten
te steken en
je ziet een schitterende volle maan.

Maar dat is dan ook het enige
lichtpuntje
dat we op dit moment zien.

Kevin Sites, een harde, doorgewinterde oorlogscorrespondent voor CNN, houdt vanuit Irak een weblog bij.

First-person account of a solo journalist's life on the front lines of war.

Is het weblog dan toch een nieuwe vorm van journalistiek, die de nu beginnende Grote Censuur kan omzeilen?

Over een tijdje weten we meer.

Tip van een lezer: beschikt u over een snelle internetverbinding dan is via onderstaand adres live naar de satellietzender Iraq-TV te kijken.

Oorlogsvoorbereidingen, religieuze uitzendingen en Saddam. Heel veel Saddam.

Hoe lang blijft deze zender nog in de lucht?

Als enige land ter wereld heeft de regering van Nederland nog steeds geen standpunt bepaald.

Steunen Jaap en Jan Peter een Amerikaanse aanval zonder VN op Irak?

Wij weten het niet.

Hoe dit geweifel uit te leggen?
Jaap is er druk mee bezig. Hij legt uit. Aan zijn dochters, aan zijn groenteman, aan menige eettafel, in vele cafés.

Vandaag heeft hij veel meer uit te leggen.
In een interview met de Volkskrant liet hij zich ontvallen:
'Welke gek is er nou voor oorlog?'

Vanmorgen, aan de ontbijttafel, verschoot hij van kleur toen hij zijn eigen woorden teruglas.
Hij besloot het zelf te gaan uitleggen.
Hij mocht 'm altijd bellen, had Colin Powell bij Jaaps laatste bezoek aan Washington gezegd.

'Weet je wel hoe laat het is?', geeuwde Powell, nadat Jaap driemaal had moeten uitleggen wie hij was.
Of Colin de Volkskrant al had gelezen. En dat hij, Jaap, nooit never niet Mister President had bedoeld toen hij sprak over een gek die oorlog wilde.

'Who the hell bedoelde je dan wel, Djape?', brieste Powell.

'Sadam natuurlijk', piepte Jaap, 'Hussein, wie anders? The son of a bitch.'

'Okay Djape, als ik 'm zie zal ik het proberen uit te leggen', en Colin verbrak de verbinding.

Boven zijn geroosterde boterham staarde Jaap voor zich uit.
Als zijn uitleg nou eens niet zou worden geaccepteerd door Washington...'
Had hij Nederland nu toch meegesleept in een roekeloos avontuur?
Het uur van Jaaps waarheid naderde.

'Goede' Amerikanen zijn Amerikanen die niets begrijpen van de Amerikanen.

- Vandaag is het de Dag van de Waarheid.
- Wie zegt dat?
- George Bush.
- O, nou dat moet hìj weten. Je weet wat 't hier voor dag is?
- Nee.
- De Dag van het Vuil. Zou je de groene bak aan de stoeprand willen zetten?

Politici mogen proberen hun privé-besognes - leed, ziekte, dood in familie of vriendenkring - in het openbaar te slijten, maar de media moeten ze niet willen gebruiken.

De mens mag wat mij betreft achter de politicus verstopt blijven. Publieke emoties - mededogen, medelijden, medeleven - belemmeren het zicht op het politiek handelen.

Ik hoor dat kamerlid Van Bommel in een interview met het Volkskrantmagazine 'heel erge privé-dingen' heeft verteld.

Ik weiger het te lezen. Voor Van Bommels bestwil.

Weg met de emochantage.

Op deze stralende dag kwamen overal in het land, in boekhandels, bibliotheken en op begraafplaatsen, mensen bijeen om dode schrijvers te gedenken.
Ik woonde een bijeenkomst bij over Frederik van Eeden, in Boekhandel Los te Bussum.

Het werk van Van Eeden is, op een uitgave van De Koele Meren des Doods na, niet verkrijgbaar. Geen enkele uitgever is zelfs bereid Van Eedens klassieker De Kleine Johannes in druk te houden.
En hoe bijzonder is het dan, dat op een zonnige zondag, in een goed gevuld bovenzaaltje, wordt gesproken over het leven van een zeventig jaar geleden overleden schrijver. Niet gelezen, toch niet vergeten.

Een bevlogen Fries de Vries, neerlandicus en historicus, behandelde de rol van Frederik van Eeden in de spoorwegstakingen van 1903.
Hoe schrijvers en intellectuelen voor het eerst deelnamen aan de arbeidersstrijd. En leiding gaven.
Detail: Frederik van Eeden krijgt 'het knooppunt Amersfoort' aangewezen. De spanningen zijn zo hoog opgelopen dat hij besluit van zijn woonplaats Bussum naar Amersfoort te reizen verkleed als arbeider! ('Rood sjaaltje om de nek, pet op het hoofd?')
Van Eeden wil na de mislukte staking de afgeschreven stakers helpen door de consumentencoöperatie De Eendracht op te richten.

In 1907 worden Van Eedens beide sociale experimenten, Walden en De Eendracht, opgeheven.
Na deze pogingen tot wereldhervorming, stort Frederik van Eeden zich in de literatuur, de religie en de bestudering van paranormale verschijnselen.

Ik zou elke zondagochtend wel een lezing van Fries de Vries willen horen.

Na afloop van de lezing besloot ik Van Eeden nog even te bezoeken.
Ik fietste naar de RK-Begraafplaats en fotografeerde zijn graf.
Het lag er stil en eenzaam bij.

Dat had Van Eeden zelf graag anders gezien.
In de bundel Van de Passielooze Lelie schreef hij in het gedicht Mijn Eigen Uitvaart:

Staat allen om mij! - draagt de toortsen aan!
Wild schittert hunne gloed - en de gezangen
worden al luider - worden bang en vreemd...
Kom mede - wereld! in één groot verlangen.
Laat hel en hoog de felle vlammen rijzen,
tot 't laatste lichten van mijn ziel zal deizen
voor nacht - die nimmer einde neemt.

Thuisgekomen vind ik een e-mail met de tip dat Frederik van Eedens boek De Kleine Johannes op internet is gezet en in zijn geheel kan worden uitgeprint.
Ruim 5000 bezoekers hebben dat inmiddels gedaan.

De schrijver Frederik van Eeden is niet dood. Hij leeft, dankzij internet.

Gisteravond heb ik voor u naar de livepresentatie van de nieuwe programmering van Veronica gekeken, zodat u daar geen tijd aan hoeft te verdoen.

Veronica heeft in Hilversum het voormalige AVRO-gebouw betrokken. Het architectonische meesterwerk was voor de gelegenheid in een paars bordeellicht gezet en op een van de muren werd het centrale thema van de avond geprojecteerd: 'Ben je goed in bed?'

Televisie - het kan altijd nog dommer. Dat moet de leidende gedachte zijn geweest van prof. dr. Bert van der Veer, bij het samenstellen van het programmapakket. De grote tv-geleerde heeft fors uitgepakt; het ene programma oogt nog dommer, gejatter en platter dan het andere.

Als we het uitgangspunt van de heer Van der Veer naast zijn programmering leggen, lijkt zijn opzet uitstekend geslaagd.
De gevierde mediadeskundige hanteert namelijk het adagium dat de tv-kijkers door de tv-makers diep en fel dienen te worden geminacht.
'Stel je de gemiddelde Veronicakijker voor', zo heeft de professor de tv-makers voorgehouden, 'als een zestienjarige dekhengst die te stom is om voor de duvel te dansen; hij heeft geen zaagsel tussen zijn oren, maar zaad - dat eruit moet en daar gaan wij hem een handje bij helpen.'

De gerespecteerde televisieguru zal gisteravond een tevreden pijpje hebben gerookt.
'Zo, dat marcheert', heeft hij gedacht, 'we zijn klaar voor een nieuwe opdracht. Kan het nóg dommer' Interessante opgave...'

Schrijvers mogen schrijven op elke plek die hen goeddunkt: in met boekenkasten gevulde studeerkamers, in hotellounges, in overvolle treincoupés, op 'zolderkamertjes driehoog achter', of gezellig aan de huiskamertafel.
Maar schrijvers die zich terugtrekken in hutten, hebben wat mij betreft een streepje voor.
(Daar heb je hem weer met z'n huttenhobby!)

Zo ben ik eens gaan kijken in de hut van Dylan Thomas, in het dorpje Laugharne in Wales.
Een rommelig kamertje, hoog op een klif, sober gemeubileerd met een keukentafeltje en een oude stoel, en een formidabel uitzicht over zee.
Dylan Thomas schreef er Under Milkwood in 1954.

De Vader van alle Huttenschrijvers was de Amerikaan Henry Thoreau, die in 1845 eigenhandig een hut bouwde in de bossen rond Walden Pond, er twee jaar in verbleef en in 1854 het boek Walden publiceerde.
De oorspronkelijke hut bestaat niet meer, maar in de VS zijn ettelijke replica's gebouwd.

Het boek van Thoreau vormde voor onze eigen Frederik van Eeden een grote inspiratiebron. In 1898 stichtte hij, aan de rand van de hei tussen Hilversum en Bussum, de kolonie Walden, die tot 1907 heeft bestaan. Op het terrein werden hutten gebouwd naar tekeningen van de architect Willem Bauer.
Lees alles over Frederik van Eeden in de magistrale tweedelige biografie van Jan Fontijn.
(We zijn weer lekker aan het doceren - een gemankeerd leraarschap valt af en toe niet te onderdrukken.)

Van Walden is nagenoeg niets over - er loopt een drukke weg door het grondgebied van de kolonie, er zijn kapitale villa's verrezen, er ligt een fabrieksterrein braak.

Maar toch.
Ik had ooit 's opgevangen dat van Van Eedens behuizing nog wel degelijk iets te vinden was.
Gewapend met een videocamera ging ik op onderzoek uit.
En deze huttenliefhebber kwam volledig aan zijn trekken...

- Vonden ze het wel leuk, denk je, dat ik Patty Brard nadeed?
- Ze vonden het heel leuk. Het is me ook een fantastische act: 'Hoe Patty Brard 's ochtends wakker wordt'. Met al dat gesteun en gegrom... Iedereen moest er erg om lachen.
- Was ik niet gênant?
- Jìj niet, Patty Brárd. 't Was jammer dat bijna niemand aan tafel het programma van Patty Brard had gezien, maar dat hoeft ook niet. Je deed 'r fantastisch.
- Maar ik leek toch niet echt op Patty, hoop ik? Met net zo'n buik...
- Je deed 'r toch na? Je liet je buik daarom toch zo uitstulpen, zeg maar?
- Dus ik heb net zo'n buik als Patty Brard? Wat erg!
- Nee, alleen als je Patty Brard nadoet. Als je je buik helemaal laat hangen, zeg maar, laat uitbollen, vol lucht laat lopen, ja dan...
- Ik moet niet meer drinken! 't Komt door de drank. Als ik dronken ben ga ik Patty Brard nadoen. Moet niet! Zal ik iedereen opbellen om excuses aan te bieden?
- Ben je gek! Ze waren allemaal dronken. Je kan net zo goed zeggen dat iederéén Patty Brard nadeed. Eigenlijk viel je helemaal niet zo op.
Misschien hadden ze helemaal niet in de gaten dat je Patty Brard nadeed.

Honderd miljoen dieren hadden vandaag een slechte dag.

Kippen, kalkoenen, eenden en ganzen - het zogenaamde hobbypluimvee - mochten vandaag niet vrijuit scharrelen op erven, in tuinen en bij kinderboerderijen.

De Tweede Kamer vroeg gisteren aan minister Veerman van Landbouw de 'ophokplicht' tot heel Nederland uit te breiden.
Een stralende dag en honderd miljoen hobbydieren werden opgesloten in hun hokken.

Van ophokken komt opfokken - door het hele land is opgewonden en verontwaardigd gekakeld.
Leg deze 'vrije vogels' maar 's uit dat ze voor hun eigen bestwil binnen moeten blijven!

Rond het Bieslogredactielokaal scharrelen sinds jaar en dag een paar kippen en een haan. Oorverdovend was hun protest tegen de ophokplicht.

Vanmiddag is de hoofdredacteur met ze gaan praten in een poging het uit te leggen en gezamenlijk tot oplossingen te komen.

Veel over gelezen, maar nooit gezien:
een MOAB (Massive Ordnance Aerial Burst). In de legermond: Mother of All Bombs.

Slank en glanzend oranje - men heeft echt geprobeerd er iets moois van te maken.

Zij wordt geladen met 9 ton aan explosieven en zal in Golfoorlog II gebruikt worden om de paleizen van Saddam Hussein te 'verpulveren'.

De Vader is niet bekend.

De cartoon werd opgestuurd door een Australische Biesloglezer, waarvoor dank.

Waarom zijn de ramen van het Torentje van buitenaf met witte platen afgedekt?

We kunnen er nu wel allerlei leuke suggesties op loslaten, maar laten we even wachten op een officiële verklaring.

Het mooiste, ontroerendste en schrijnendste boek over de dood dat ik ken, is geschreven door Frederik van Eeden.

Drie fragmenten uit Paul's Ontwaken (1913):

'Op Vrijdag 21 Februari overleed mijn zoon Paul van Eeden na vier en twintig jaren leevens. Het komt niet vaak vóór dat een vader de biografie schrijft van zijn zoon. Maar het zal toch wel niet strijden teegen algemeene gevoelens van kieschheid en bescheidenheid. Dat een zoon het doet van zijn vader is nooit hinderlijk gevonden, maar in teegendeel vaak geëerd als een werk van piëteit en liefde. En hoe sterk zijn de gevoelens van piëteit en liefde die mij dwingen tot het schrijven van deze bladzijden!
Ik waag het naauwelijks te beginnen, uit vrees dat ik het niet goed en waardig genoeg zal doen, niet genoegzaam in den geest van hem, zooals hij was bij zijn scheiden. Zoo groot is mijn eerbied voor mijn eigen kind, zooals het geworden is door lijden en geduld, en zoo groot is mijn dankbaarheid voor wat hij mij gaf in zijn korte leeven en vooral bij zijn heerlijk einde.'
(pagina 7)

''Al wat ik nu nog zeg en wensch is voor jelui' fluisterde hij.
Hij wist dat ik beezig was aan een studie oover droomen en dat ik herhaalde malen afgestorvenen in mijn droom had opgeroepen en gezien. Maar het was opmerkelijk dat hij in den laatsten tijd daarvan niet hooren wilde.
In zijn laatste uuren sprak hij er oover.
'Ik wil je wel helpen met dat werk' zei hij, 'maar ik denk dat het niet gaat.'
Zijn bedoeling was dat hij mij wel zou willen verschijnen in den droom, als ik dat wenschte, maar dat hij twijfelde of het wel goed of wel moogelijk zou zijn.
Ik heb dat later beeter begreepen.'
( pagina 66)

'Wij hebben hem begraven zooals hij 't heeft gewenscht. Door vrienden is zijn ooverschot naar 't graf gebracht, liefde heeft hem gedragen.
Wel was niet alles nog in oovereenstemming met zijnen aard en smaak. Hoe zou dat kunnen midden in een zoo onvoltooide, verwarde en toch zoo machtige cultuurtoestand?
Waartoe een zware houten kist die toegeschroefd werd? Vreest men dat het lichaam zal ontsnappen?
Waartoe werd mij plechtig de schroefsleutel van de kist ooverhandigd? Welk oud bijgeloof schuilt hier achter?
Waartoe dat diepe weg stoppen? Is er geen ruimte genoeg neeven elkaar? En waartoe 'klassen' op een kerkhof? Is het niet belachelijk? Doode lichamen in klassen!!"
(pagina 78)

Een debat over billijken.
Balkenende heeft het woord billijken in een onbezonnen bui gebruikt.
Nu krijgt hij het woord honderdvoudig terug.
'Was het te billijken?', bestoken de kamerleden hem.
Balkenende staat te stamelen.
Had hij het woord maar nooit gebruikt!
Billijken roept vragen op.
Wie bepaalt wat en hoe er gebillijkt gaat worden?
Billijkt Beatrix?
Billijkt Balkenende?

Eén ding is zeker:
Balkenende gaat struikelen over billijken.

In het voorlichtingsdossier 'Neuken doe je zó' (zie linkerbalk, onderste dossier) is een foto geplaatst, waarop de hoofdredacteur is afgebeeld in een zedenkwetsende positie.

Wegens het aanstootgevende karakter besloot de hoofdredactie de foto af te keuren voor publicatie op de Bieslogvoorpagina.

Het conservatieve Amerikaanse tijdschrift The Weekly Standard is met een oplage van 55.000 exemplaren klein te noemen, maar het heeft grote invloed op de politieke machthebbers in Washington.
Het blad steunt Bush in zijn wereldmissie en veel passages uit zijn redevoeringen lijken zo gekopieerd uit artikelen van de Weekly Standard.

Opvallend is de toon die momenteel in meerdere stukken wordt aangeslagen over de Verenigde Naties. Dat instituut 'was niks, is niks en zal nooit iets worden'- daar komt de strekking op neer.

Potsierlijk is een artikel waarin wordt betoogd dat president Bush in feite de droom van de Russische schrijver en Nobelprijswinnaar Alexandr Solzhenitsyn verwezenlijkt.
'The great Russian thinker foresaw the situation which now faces George W. Bush.'

Het tijdschrift verschaft ook inzicht in de religieuze, Christelijke achtergrond van Bush.
'Mainstream', oordeelt het blad over George Bush, die de dag begint met Bijbellezing en meerdere malen per dag biddend is aan te treffen in de Oval Office.

Pal achter Prinses Margarita en haar echtgenoot op de publieke tribune van de Tweede Kamer zat een journalist met een apparaatje te spelen, waarbij hij het zo onopvallend mogelijk, zo dicht mogelijk achter de twee, soms met elkaar pratende hoofden probeerde te houden.

Frits Wester zat Margarita en Edwin toch niet af te luisteren?

Harry van Bommel (SP) heeft de brief van het echtpaar van maart 2002 aan voormalig minister-president Wim Kok op zijn site gezet.

Onbegrijpelijk dat Kok deze brief niet op waarde schatte: een brandbrief, waarmee een stevige fik kon worden aangestoken.

Ten gevolge van het vervoersverbod liggen in de Gelderse Vallei momenteel 80 miljoen eieren te rotten. De grootste stinkbom ter wereld!
Goedemorgen.

Generaal Tommy Franks, bevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten in de oorlog met Irak;
wordt in de naaste toekomst de eerste Amerikaanse gouverneur van het land;
kortom: dit is de opvolger van Saddam Hussein.

Morgen begint de Boekenweek. Vanmiddag bezochten we een eerste signeersessie, in Boekhandel Beukema te Zolst.
De schrijver André Overwater presenteerde er zijn boek 'De Bijbel volgens A. Overwater'.

- Meneer Overwater, wat is het verband tussen uw boek en de Boekenweek

'Het thema van de Boekenweek is de Dood, dacht ik. Welnu, in de Bijbel kom je de Dood vaak tegen. Vooral in het Oude Testament is moord en doodslag schering en inslag, nou, dat komt dan goed uit, dacht ik zo.'

- Wat hèbt u met de Bijbel

'Ik ben ermee grootgebracht. Ik kan lezen en schrijven met de Bijbel, zeg maar, en niet alleen vroeger, ik lees er nog dagelijks in. Komt bij dat ik diaken ben van mijn kerk, dus dan kom je de Bijbel ook nog wel eens tegen.'

- De titel van uw boek suggereert dat u de Bijbel op uw manier van commentaar voorziet

'Klopt. Ik vind het zo'n schitterend boek dat ik daar graag over wou vertellen, over mijn enthousiasme.'

- We hebben uw boek gelezen - wat ons opvalt is hoe summier uw commentaar is. Neem hoofdstuk Een, Genesis - u begint zo:'Het begin van de Bijbel is al meteen raak. Hoe prachtig wordt het ontstaan van hemel en aarde, van alles eigenlijk, beschreven: In het begin schiep God den hemel en de aarde. De aarde was woest en ledig, en duisternis was op den afgrond...' enzovoorts.
Dan volgt de complete tekst van Genesis en u sluit het hoofdstuk af met deze zin:
'Ik heb geloof ik niet teveel gezegd toen ik het begin van de Bijbel meteen raak noemde.'
En zo gaat het in uw boek door: u geeft bij elk hoofdstuk een in- en uitleidende zin, maar u neemt de tekst van de Bijbelboeken - van Exodus tot de Openbaringen - letterlijk over.

'Klopt. Ja, toen ik de hele Bijbel weer eens doorlas, dacht ik: wat is het toch een schitterend boek. Wie ben ik, André Overwater, om daar nog iets aan toe te voegen. Dus zodoende bleef mijn commentaar beperkt.
Wel prettig voor de uitgever, want mijn boek was in twee weken klaar, zodat het gelijk met de Boekenweek kon uitkomen.'

- We wensen u veel succes. Hebt u al veel klanten gehad

'Twee. Maar de Boekenweek moet nog beginnen. En er zijn nog geen recensies, moeten we maar denken.'

sjors is boos op sandam
omdat hij raketen heb

De laatste affiches die u moeten overhalen de regen te trotseren.

Poster 1, Gelderland

N. Zondag van de SGP. Sterke kandidaat. Met veel naamsbekendheid.

Poster 2, Gelderland

Wij geven deze mensen alle ruimte.

Poster 3, Limburg

Gezien in Rimburg!

Met dank aan alle inzenders.

Zijn taal is dreigend. Er moet een einde komen aan het ongebreidelde machtsmisbruik.
In feite is zijn oorlog al begonnen.
De eerste aanvalsgolf rolt door de media - binnenkort zal hij zijn zware geschut in stelling brengen.
Hij is niet ontvankelijk meer voor sussende vredespraat. Niemand mag 'uit de wind worden gehouden'.
Zijn gezicht staat gespannen, er kan geen lachje meer af.

Van Bommel gaat Beatrix van de troon stoten.

Als CDA-politici gevraagd wordt naar het partijstandpunt inzake de oorlog met Irak, zie je hen verbleken, zweet verschijnt op voorhoofd en bovenlip, men prevelt zinnen als 'de druk zo hoog mogelijk opvoeren...' of 'alles doen om te voorkomen...' en langzaam bladdert men af, vergruizelt men, valt men tot stof uiteen.

...superzoekmachine Google ook een nieuwszoeker heeft waarop 4500 nieuwsbronnen uit de gehele wereld continu worden doorzocht en op onderwerp geselecteerd?

Mijn meest dierbare en met de grootste zorg omgeven apparaat.
Een toverlantaarn is het geloof ik niet - bij ons thuis werd het steevast De Vergrotingskoker genoemd. Het apparaat stamt vermoedelijk uit de jaren dertig.

Als mijn vader een voorstelling gaf, werd een laken tegen de huiskamergordijnen gespeld en het apparaat op twee meter afstand op tafel gesplaatst.
Twee kolossale lampen van 200 Watt, elk met een eigen stekker, zorgden voor een helder beeld op het laken.

De voorstelling bestond uit series Flipje, het Fruitbaasje van Tiel.
Een 'film' telde tien plaatjes met bijbehorende versjes.
Een plaatje werd in een metalen houder geplaatst en (ondersteboven!) in de vergrotingskoker geschoven, waarna mijn vader het versje voordroeg. Alle plaatjes en teksten had hij op karton 'van de zaak' geplakt.

Na drie, of vier 'Flipje-films' volgde het allermooiste.
Als je het luikje in de achterkant van de vergrotingskoker opende, kon je je hand voor het zo ontstane gat houden, waardoor het lichaamsdeel levensgroot op het doek werd geprojecteerd.

Je vingers als spinnenpoten laten bewegen leverde een behoorlijk griezelig beeld op. Bang kon je worden, van je eigen hand!

Nog sterker: boog je je hoofd ondersteboven of van opzij voor het gat dan verscheen je gezicht dus voor de verbaasde toeschouwers op het laken. En als je er bij praatte, kon je een echte voorstelling geven. Die je zelf helaas niet kon zien.
Van mijn vijfde tot mijn vijftiende heb ik dat vele, vele malen gedaan.

Zo speelde ik, al ver voor de komst van het medium in Nederland, televisietje voor mijn vader en moeder. (Wat is het toch bevredigend als je kunt zeggen dat 'het er altijd al heeft ingezeten'!)

De tekst bij het hier vertoonde Flipje-plaatje (nummer 10, van serie 6):

Ten slotte waren ze dan thuis.
Maar jongens, wat een strop!
Daar was het eten net gedaan
En alles was schoon op.

Op SBS6 begint vanavond een serie programma's, die wel eens heel bijzonder zou kunnen worden. De formule, waaraan jaren is gewerkt, belooft emoties, drama, spanning en sensatie. Het is een unicum in de geschiedenis van de televisie, dat ook de kijkers actief bij het programma zullen worden betrokken.

'D'r op of d'r onder' is een afvalrace, waarbij iedereen die een of ander talent heeft, de kans krijgt zichzelf te bewijzen. Een strenge, meedogenloze jury bepaalt of de kandidaten meer tijd krijgen; de kijker bepaalt de winnaar van de week.

Gaat de ontwikkeling van de televisie, dat prachtige medium, 'het venster op de wereld', vanavond een nieuwe fase in?

Olie is een onderdeel van de oorlogsmotieven, zegt schrijver Norman Mailer in een recente lezing, die werd gepubliceerd in The New York Review of Books.

'There is just this kind of mad-eyed mystique to Americans: the idea that we Americans can do anything. Yes, say flag conservatives, we will be able to handle what comes. We have our know-how, our can-do. We will dominate the obstacles. Flag conservatives truly believe America is not only fit to run the world but that it must. Without a commitment to Empire, the country will go down the drain. This, I would opine, is the prime subtext beneath the Iraqi project, and the flag conservatives may not even be wholly aware of the scope of it, not all of them. Not yet.'

'Het is de dood voor de levende muziek. Ik heb gisteravond voor een lege bak staan zingen. Bedankt dames en heren van Idols! Stelletje schorem!'

Zanger Rinus van der Bracht brandt los als we hem vragen naar zijn mening over de massale commotie rond de tv-talentenjacht.

'Talent? Heb jij dan iets van talent kunnen horen? De winnaar, die Jamaï, die kobold met die natte grijns, die hoorde je toch nauwelijks, met die grote bak teringherrie als zogenaamde begeleiding? Ach, rot toch op.'

- Dus u hebt wel gekeken naar de finale van Idols

'Ja, wat moest ik anders. Iedereen keek. Je kon een kanon in de zaak afschieten. Maar ik verdom 't om grote schermen te plaatsen. Om tv te kijken ga je niet uit.
Maar ik moest kijken, omdat ik morgen dat klotenummer van die Jamaï misschien ook moet zingen, als cover - want ik zing wat het publiek vraagt.'

Rinus van der Bracht (52) uit Slopdrecht, zong als jongetje van tien, staande op het biljart in het dorpscafé van zijn vader. Vier decennia later zingt hij er nog steeds - het café is overgegaan van vader op zoon.
Voor het grote publiek is Rinus onbekend gebleven. Ooit maakte hij een single - 'Jij bent het spekkie voor m'n bekkie' - die niet doordrong in de vaderlandse hitparade.
Elke avond zingt hij een uitgebreid repertoire, van opera-aria tot tophit, vanaf het dansvloertje, dat achterin het café is gebouwd.
Opvallend is de gouden paal, in het midden van het podiumpje.
'Je moet met de tijd mee, dus in de weekends heb ik een paar meiden die paaldansen. Ja, met blote tieten. Op zaterdagavond mogen de meiden uit het publiek ook meedoen. Ach, zonder blote tieten had ik de zaak allang dicht moeten gooien.'

- Wat hebt u nu precies tegen Idols? Het is toch goed dat de jeugd zich zo massaal op het zingen stort

'Zingen' Ze imiteren allemaal een paar Amerikaanse voorbeelden en denken dat ze zanger zijn. Repertoire, daar gaat 't om! Ik kan zo'n drieduizend nummers zingen. Van Ketelbinkie tot I did it my way.
Die gastjes van vijftien, zestien, die kunnen op tv heel wat lijken, ik daag ze uit om hier op de vloer met mij een wedstrijdje zingen te houden. Joh, ik zing ze in een half uur compleet van de bühne.'

- Is het niet zo dat u eigenlijk jaloers bent op de jeugd van nu

'Jaloers? Ik? (lange stilte) Ja... misschien is dat wel zo... (hij lijkt compleet in te storten, gaat zitten, bergt zijn gezicht in zijn handen)
U hebt gelijk... Het is afgelopen. Die finale was ook mijn finale. Ik gooi de tent definitief dicht.'

Rinus van der Bracht huilt nu, schokschouderend, zonder geluid.
Op zijn voorhoofd verschijnen zwarte, verticale streepjes - zijn haarverf begint uit te lopen.

Wordt de huidige, zoveelste crisis in de constitutionele monarchie tevens de laatste?
Zal de eeuwenoude band tussen Nederland en de Oranjes, door toedoen van prinses Margarita en haar echtgenoot, worden verbroken?

Stamvader Willem van Oranje toonde zich bereid het zwijgen van koninklijke familiezijde te verbreken.

Bieslogs eigen royaltyverslaggeefster Woekje van Maren voerde een exclusief gesprek met de Vader des Vaderlands in een keldervertrek van het Prinsenhof te Delft.

- Hoogheid, als u het mij toestaat: mag ik u Vader noemen? Vindt u niet erg, hoop ik

'Bien sûr, ma petite. Gij noemt mij zoals het u pleziert.'

- Dank u. Vader, wat vindt u van de kwestie rond prinses Margarita, zoals die zich nu ontwikkelt - van hofrel tot koningskwestie?

'Ah, ha ha! Wat een overdrijving. Gij moet niet schrikken van een beetje ruzie, mademoiselle. Is er geschoten met musketten? Is er gestoken met messen? Ik dacht het niet. Rien à faire, ma chérie.
Ik heb die prinses Margarita hier op bezoek gehad... pittig dingetje. Zij heeft mij haar plannetjes voorgelegd. Ik adviseerde: doen! Bien sûr! Het volk moet wat te bepraten hebben. Straks komt de oorlog in het oosten, heeft men voorlopig niet de tijd. Geef hen nu nog even het volle pond.'

- Keurde u die plannen dus goed? De koningin beschuldigen van afluisterpraktijken..

'Ah, zijn zulke mooie spulletjes... Richtmicrofoons, piepkleine cameraatjes... Wij van Oranje zijn er gek op. Ik wist dat Beatrix haar microfoontjes in schroeven verborg, dus heb ik Margaritaatje mijn eigen spulletjes geleend om haar gesprekken met tante Bea op te kunnen nemen.'

- En dan die screening door de BVD, zonder de betrokkenen in kennis te stellen..

'Ja, natuurlijk. Iedereen die het hof betreedt, dient binnenstebuiten gekeerd. U bent toch ook voor dit gesprek aanving behoorlijk doorzocht, neem ik aan?

- Ja, nou! Neemt u me niet kwalijk, Vader, maar èn fouilleren èn visiteren, is dat niet een beetje veel

'Ik deed het vroeger eigenhandig! Mag niet meer. Quel dommage!
Maar wat dacht u, mam'selle, hebt u weleens van Balthasar Gerards gehoord? Dat laten we ons geen tweede keer gebeuren!
Ach, bezat ik van die aanslag toch mooie beelden... had ik over de hele wereld kunnen verkopen! Zat ik nu niet in dit kale, sompige hok. Ik krijg voor dit gesprek toch wel een zak dukaatjes, neem ik aan?'

- Daar is misschien wel een mouw aan te passen, Vader..

'Anders loop ik zo naar RTL Boulevard, hoor. Beetje klessebessen met Albèrt.
Als Margarita vier maal in HP/De Tijd mag, heb ik materiaal voor drie jaargangen Nieuwe Revu, Panorama en de Playboy...'

- Maar met permissie, even serieus, Vader..

'Serieus? Mais non! U moet ons niet serieus nemen. Daar zit 'm nou juist de kneep. Men neemt het koningsgedoe veel te serieus. Vroeger, ja, toen hadden we macht, nu zijn we mediavoer. Het is allemaal om te lachen, mijn lieve juffrouw. Mag ik even met mijn hand uw wang beroeren? Merçi bien.'

- Maar valt u dan niet onder de ministeriële verantwoordelijkheid, Vader

'Ah ha ha ha! Wat bent u een heerlijk schatteboutje! De eerste de beste minister die mij te na komt, zal ik eigenhandig radbraken en vierendelen. In de Gevangenpoort te Den Haag.
Maar genoeg! Laat ons de wijn ontkurken en feestvieren tot den ochtend gloort.
Tussen haakjes: hoe gaat het met Jeroen Krabbé? Grappige kerel, lang niet gezien.'

- Tot slot. Voordat mijn collega-journalisten weer beginnen te zeuren: mag ik u als bron noemen van deze nieuwe informatie

'Je doet maar, wijffie. Maar ik zou het je niet aanraden. Willem de Zwijger als Bron des Vaderlands. Joh, ze gaan je nog veel harder uitlachen...'

Als op werkdagen te 09.00 uur geen nieuw bericht op Bieslog is geplaatst, is er sprake van een technische storing.

Ondertussen wordt er hard gewerkt aan een snellere toegankelijkheid van de site (sommige dossiers raken nu te zwaar gevuld); ook de cruciale interne verbindingen zijn aan een opknapbeurt toe.

Bieslog wordt lenteklaar gemaakt.

Cruciaal in de formatie-onderhandelingen zijn de Statenverkiezingen en de dreigende oorlog in Irak.

Cruciaal voor een oorlog met Irak is het rapport dat Hans Blix vanmiddag zal presenteren. Het cruciale rapport.

Cruciaal voor de beheersbaarheid van de Oranjecrisis is de hoop dat er geen nieuwe lijken uit de kast zullen rollen.

Cruciaal voor de tijd is de opeenstapeling van cruciale problemen, waardoor geen ander woord nog toereikend is.
Na cruciaal komt wereldschokkend.

Poster 1, Overijssel

Ik wist dat in Overijssel een kandidaat Piet Jansen heette.
Razend nieuwsgierig werd ik naar zijn hoofd..
Hier is'ie!!
De foto stemt geheel overeen met de voorstelling die ik me van Piet Jansen had gemaakt.

Poster 2, Gelderland

Aan de slogan 'handen uit de mouwen' ligt weer heel wat creativiteit ten grondslag.
Maar denkt Margreet dat het 11 maart om gemeenteraadsverkiezingen gaat?

Alleen de Volkskrant geeft de zin exact weer, zoals uitgesproken door minister-president Balkenende op de persconferentie van gisteren:

'Ook het feit dat de koningin wordt beschuldigd van afluisteren, is gewoon niet waar.'

Wat een rare zin, denk je meteen na lezing. Hier klopt iets niet.
Er is een hard feit: de koningin wordt beschuldigd, door prinses Margarita, van afluisteren. Dat is 'gewoon' waar.
Een volmaakte onzin-zin dus van de MP, die zijn verklaring van papier las - de zin is dus weloverwogen opgeschreven.

Laten we nu eens kijken hoe de andere kranten deze zin parafraseren.

NRC-Handelsblad:
Balkenende noemde ook de bewering van Margarita dat gesprekken in het paleis van haar tante zijn afgeluisterd 'niet waar'.

Het Parool:
En 'het is gewoon niet waar' dat de koningin gesprekken liet afluisteren, zoals Margarita gisteravond stelde.

Trouw:
Ook is het 'gewoon niet waar' dat koningin Beatrix haar peetdochter afluisterde.

De Telegraaf:
De bewering van de prinses dat haar gesprekken met de Koningin zouden zijn opgenomen noemde hij 'gewoon niet waar'.

Algemeen Dagblad:
Het is volgens hem ook 'gewoon niet waar' dat de koningin het paar zou hebben afgeluisterd.

De Nederlandse pers, met uitzondering van de Volkskrant, bedekt de foutieve zin van de minister-president dus met de mantel der liefde. Wel vermelden alle kranten het spreektalige 'het is gewoon niet waar' - alleen NRC-Handelsblad vindt dat iets te dol en laat 'gewoon' weg.

Op de site van het Ministerie van Algemene Zaken is de volledige tekst van de persverklaring gepubliceerd. Je krijgt na lezing het idee dat Balkenende op weg naar de persconferentie even snel wat notities op de rand van een krant heeft gekrabbeld.

Dit is de openingszin:
'Graag een verklaring naar aanleiding van wat in de pers tot ons is gekomen, wat betreft publiciteit van prinses Margarita en haar echtgenoot.'

Van sport heb ik weinig verstand en van voetbal al helemaal niet.

En als ik het verslag lees over de door Ajax met 4-1 gewonnen wedstrijd tegen FC Groningen, kan ik ook niet echt enthousiast worden.

'Ik zag ze meteen zitten. Die hebben we eind zeventig, begin tachtiger jaren met bosjes in de Russische ambassade geplaatst.'

Beveiligingsexpert Rusty van der Lans is zeker van zijn zaak. Van 1976 tot 1991 werkte hij voor de BVD, waar hij hoofd was van de AID, de Audio Inlichtingendienst. Tegenwoordig runt Van der Lans een succesvolle landelijke keten van Spy-shops.

We lieten hem de schroef zien in de wand van het kantoor van Eef Brouwers, directeur-generaal van de RVD. De gehele Nederlandse pers had zich vandaag voor de schroef mogen verdringen. Het leverde een goede kandidaat op voor de Persfoto Van Het Jaar 2003.

Prinses Margarita beweerde gisteren in Nova dat zij in Brouwers? kantoor zou zijn afgeluisterd, omdat zij 'tussen de mooie houten panelen' een microfoontje zag uitsteken.

Van der Lans:
'Als je een microfoon aanbrengt ga je natuurlijk niet zo'n joekel in de zwarte naad tussen twee panelen in plaatsen. Zie je van een kilometer afstand zitten. Die schroef is inderdaad gewoon een schroef.
Nee, daar vlak boven... Twee XTS25 microfoontjes, zogenaamde draadnagelmikes. Kan niet missen.'

• Maar waarom twee?

'Stereo! We waren toentertijd hartstikke groos dat we in stereo konden afluisteren. Dus toen hebben we de oude VWP-tjes vervangen door XTS25 microfoontjes. Die Russen houden van houten panelen op de wanden, die zaten tot op de toiletten, dus dat was makkelijk zat.
Prima spul, die XTS-jes - dat de RVD ze nog steeds gebruikt kan ik heel goed begrijpen.'

En zo brengen we vanavond twee primeurs:
de Russische ambassade werd jarenlang door de BVD afgeluisterd;
prinses Margarita krijgt steun voor haar beschuldiging van door de RVD gepleegde afluisterpraktijken.

Vormen de draadnagelmicrofoontjes in de kamer van Eef Brouwers de eerste nagels aan de doodkist van de monarchie?

Poster 1, Brabant

Intrigerende slogan:
Brabant... beter kan nog best

Alsof iedereen in Brabant het erover eens is dat het niet beter kan.

Poster 2, Flevoland

Die tweede man van links... komt me bekend voor.
Hoe heette hij ook alweer...?
Lijkt ook lang geleden dat je hem nog wel eens op tv zag.

Nog geen minuut nadat bijgaande advertentie op de site stond, kregen we het volgende telefoontje:

- Met de Bieslogredactie

'Dag meneer, u spreekt met mevrouw Van Zwanegem uit Beusden. Volgens mij klopt er iets niet met die actie van u, van giro 555 en zo.'

- Hoe bedoelt u

'Er staat niet bij wat je kan winnen. Gaat 't om een auto - nou, dat hoeft van mij persé niet zo, we hebben al een auto - maar kan je ook miljonair worden? Dat zou ik wel graag worden, maar dan niet met de hele buurt. Dat je ineens moet staan te juichen met iedereen uit de wijk van 'o, o, wat fijn, we zijn allemaal miljonair'. Terwijl ik de meesten uit de wijk wel kan schieten. Dus als u zegt: je kan met onze wedstrijd persoonlijk miljonair worden, wil ik wel meedoen.'

- Dit is een actie, mevrouw, waarbij je zomaar geld overmaakt. Ten behoeve van de honger in Afrika.

'Zomaar? En de winnende getallen? Hoe kom je de winnende getallen dan te weten? Komt dat op RTL4, of SBS6?'

- Er zijn geen winnende getallen, mevrouw. Vroeger waren er wel meer van dat soort acties. Werd de mensen gevraagd geld over te maken voor een goed doel. Meer niet

'Ja vroeger. Vroeger is nou niet, zeg ik altijd maar. Zomaar geld overmaken... 't is gewoon een schande. U weet dus ook niet hoe 't zit - kunt u me dan doorverbinden met Kassa? Mag ik die meneer Meurder even spreken?'

Wat te denken van de advocaat die 's ochtends zijn cliënten kopjes koffie op bed brengt en een afwasje doet.

Prinses Margarita ziet microfoontjes uit de muur groeien, haar advocaat-butler ziet ze vliegen.

Coby, onze invalhulpuitzendkracht in de zorgsector, wordt regelmatig opgetrommeld voor weekenddienst in een ziekenhuis.

Door het gebrek aan verplegend personeel komt zij in haar dooie eentje voor moeilijke beslissingen te staan.
Dan is een snelle ruiming soms onvermijdelijk...

Een snotneus, tranende ogen, een opgezette keel.
Ik herken de symptomen. Ik heb griep. En duizenden met mij.

Zou de pers enige terughoudendheid willen betrachten in de berichtgeving over de kippenellende? Graag willen wij de oude naamgeving handhaven.
Mensen hebben griep - onder de kippen is de klassieke vogelpest uitgebroken.

Wij, grieplijders, worden ook niet erg geholpen met berichten over snellere ruimingen.

Ons genezingsproces heeft juist baat bij een langzame, per individu bepaalde ruiming. Ieder van ons wil geruimd worden 'als onze tijd gekomen is'.

De grieplijders hebben rode hoofden van de koorts. Laten de gezonden het hoofd koel houden. Alleen zo wordt het economisch belang van de intensieve menshouderij het beste gediend.

Na de lunchpauze vroegen de twee nieuwe stagiaires Noukah en Wendy belet.

'Meneer de hoofdredacteur', zei Noukah, 'hebt u gezien dat de Telegraaf vanmorgen twee pagina's met posters van de overgebleven Idols-kandidaten bevat?'

'Nou willen we vragen of we ze mogen ophangen voor de ramen van het redactielokaal', vervolgde Wendy.

'Alsjeblieft niet!', riep ik spontaan uit, 'ik heb aan dat Idols al een commentaar gewijd, zo is het wel genoeg. Dat de Telegraaf zich op een publiek van tienjarigen richt, moeten zij weten - Bieslog is geen kinderkrant.'

'O nee?', zei Noukah, 'wist ik niet.' Een dondersteen, maar ik mag haar wel.

'Als we ze voor het raam hangen en er komt toevallig een Idolsfotograaf langs, kunnen we een auto winnen!', voegde Wendy toe.

'We vinden het allebei vreselijke jongetjes, dus we willen ze nog even behandelen. U vindt het toch juist zo goed als we iets creatiefs toevoegen?' Noukah weer, schalks van onder haar hoofddoek.

Aan passanten en bezoekers van Bieslog bied ik mijn excuses aan. Ik moet een beetje mee met mijn jonge medewerkers.
Maar de vraag waar het heen gaat met de journalistiek, kan ik volstrekt niet beantwoorden.

Bent u in het bezit van een digitale fotocamera?

Wilt u me dan svp foto's sturen van verkiezingsaffiches in uw provincie met mooie, eigenaardige, of veelzeggende hoofden en/of slogans?

Moeilijk kiezen, 11 maart aanstaande.
Er zijn geen tv-debatten, je leert de kandidaten niet kennen.

Je moet het van de verkiezingsborden hebben.

Wat is de boodschap van de VVD?

Het is goed eten en drinken in Noord-Holland.
En Henry maakt er werk van.

Er is belangrijker nieuws, maar dit is het goede woord om de dag mee te beginnen.
Uit het Sportkatern van de Volkskrant:

pingpongbobo's

Boektitel:
'Zeven pingpongbobo's en een oude taart'.

En hoe luidde de exacte tekst van een hit van duo De Wama's?

'Ping en Pong speelden pingpong,
Pang zei de pingpongbal.'

'Nee, niet Pang, het was: Ping, zei de pingpongbal', wist iemand op de redactie.

'Nee, dat is nu juist het geniale van de tekst', meende een ander, 'in twee regels in totaal zes maal ping en pong en dan ineens Pang. Zo knalt pang er schitterend uit.'

Zo pingpongden we nog wat heen en weer.
Tot de eerste vergadering dringend moest beginnen.

'Het programma dat de muziekindustrie op z'n kop zet.'

De muziekindustrie, die de greep op de artiesten en de CD-kopers geheel was kwijt geraakt.
Want de nieuwe techniek maakt het de artiesten mogelijk zelf hun eigen werk op te nemen en te verspreiden. En de kopers van de veel te dure CD's kopiëren en downloaden dat het een aard heeft.
Niemand heeft de paardendieven en de contractwurgers van de muziekindustrie nog nodig.

Nu is er Idols.
Lok jongens en meisjes naar een talentenjacht. Creëer eerst roem - de muziek doet er niet toe. Wat slap jatwerk van Amerikaanse grootheden is ruim voldoende. Oorspronkelijkheid? 'Iets te zeggen hebben'? Het doet er geen fuck toe.

Potsierlijk slotbeeld: presentatoren en winnaars slaan de armen om elkaars schouders en bewenen het verlies van de afvalster. De jury van de dames en heren van de muziekindustrie kijkt geschokt - alsof er zojuist een dode is gevallen.

Veelbetekenend intermezzo: een juryheer drijft twaalf van de allerslechtste kandidaten een opnamestudio in, want ook het beroerdste plaatje brengt geld op.

Veel videofragmenten van het drie uur durende interview dat anchorman Dan Rather van CBS News op 24 februari jl. voerde met Saddam Hussein.
Plus beelden en interviews 'behind the scenes'.

Zaterdagochtend vertrokken, zojuist teruggekeerd.
En ik denk iets meer te weten van wat carnaval is.

Trein genomen 'naar het zuiden', in Den Bosch uitgestapt.
In Oeteldonk, sorry.

Ik was gekleed in onopvallende, grijze klof, zie vrijdag, met een plastic tasje in de hand, waarin Clintonkop.

Stad ingelopen. In optocht terechtgekomen. De Fluttetutters - heb ik die naam goed onthouden?
In zijstraatje kop opgezet. Effect was verpletterend!
Op mijzelf en op de buitenwereld.

Honderden malen ben ik verkleed over straat gegaan. Maar altijd was er een cameraploeg vlakbij. Het was volkomen duidelijk wat er gebeurde: opname voor tv.

Nu hoste ik volstrekt anoniem tussen andere verklede anoniemen.
Wat een ingrijpende ervaring. Je 'eigen ik' wordt opgeheven. Je krijgt de unieke kans je totaal anders te gedragen.

Gevaarlijk ook.
Want ik, die nooit eerder carnaval vierde, die altijd wat lacherig, afkeurend en geringschattend over carnaval sprak, ik werd een andere ik.
Ik schrok me dood van de ik die te voorschijn kwam.
Die ik was niet de verlegen, afstandelijke, kat-uit-de-boomkijker waarvoor ik mijn ik altijd heb gehouden.
Deze ik ging geheel uit zijn dak.

Andere ervaring: wat is Bill Clinton nog populair!
Ja, als ik terugdenk aan die onontwarbare kluwen van gestamp, gehos en gehijs, dan blijft dit letterlijke beeld over: Bill Clinton werd op handen gedragen.

Als je het dan zo leuk vond in Oeteldonk, waarom ben je dan niet gebleven? Carnaval is pas woensdag afgelopen.
Ik, de eerste ik, moet eerst een paar uur bijslapen. Ik vond een etmaal carnaval al erg veel.
Het was goed zo, de eerste ik is op tijd weggegaan, de tweede ik is in Oeteldonk gebleven.

Jammer dat ik ergens vanmorgen zeer vroeg Bill Clinton ben kwijt geraakt.

Hij zal wel hartstikke kwaad worden als hij het ontdekt, maar dat moet maar.

Hoe lang bestaat Bieslog, had ik al 's aan meneer De Bie gevraagd (hij zegt steeds 'zeg maar Wim', maar dat lukt me nog niet).
Officieel vanaf 1 maart 2002, zei hij.

Dus bestaat Bieslog vandaag 1 jaar.

Eigenlijk heb ik vrij. Maar omdat ik weet dat meneer De Bie ook in het weekend doorwerkt, had ik hem willen verrassen met een verjaardagstaartje.

Was hij niet aanwezig. Leeg redactielokaal.
Raar.
Zou hij dan toch naar het carnaval zijn vertrokken?

Gisteren was hij druk bezig met dat masker van Bill Clinton.
Kwam hij binnen met die gekke kop op, zei hij: 'Ohoe! Zo stagiairetje, alles goed?'
Ik vond het geen gezicht, maar het was wel om te lachen.

En ik heb nog een verrassing voor hem.
Bij het opruimen van de archieven kwam ik een video-opname tegen van de officiële opening van Bieslog, vandaag een jaar geleden in het VPRO-gebouw. Dat is nooit op Bieslog vertoond. Dus zet ik het er gewoon bij. (De eerste keer dat ik zelf iets maak, want meneer De Bie wil altijd alles zelf doen.)

Misschien wordt hij zo kwaad dat hij mij eruit gooit. Nou dat geeft niks, want ik heb mijn drie maanden er volgende week toch opzitten.

Mieke van der Pol
stagiaire