Geachte heer Wijn,

Tot mijn grote teleurstelling heeft u, bij het introduceren van een vorm van belastingaftrek, wederom mijn naam gebruikt.

Ik ben, zoals u ongetwijfeld weet, een tante van ex-staatssecretaris Rick van der Ploeg.
Toen mijn neef indertijd mijn naam ging gebruiken - omdat hij dacht de leukste thuis te zijn - heb ik al ernstig geprotesteerd.

In mijn privé-leven ondervond ik veel overlast van dat grapje van neef Rackert (zoals ik hem altijd heb genoemd). Allerlei types van laag allooi liepen mijn deur plat en belden me dag en nacht, omdat ze dachten van mij wel een lening te kunnen lospeuteren.

Door uw toedoen krijg ik nu zogenaamd 'talentvolle sporters' aan mijn broekrok?
Dank u feestelijk.

Vanmorgen belde een 'talentvolle jeu de bouler'. Hij was kampioen van Zuid-Holland en wilde prof worden. Wat een brutaal heerschap! Hij eiste op hoge toon 50.000 euro 'durfkapitaal om nieuwe spullen te kopen'.

Ik heb gedreigd hem een schop onder zijn dure jeudebouleballen te verkopen als hij mij nog één keer lastigvalt.

Groetjes,
Tante Agaath

Gistermorgen kwam ik op een Schevenings terras in de buurt van een oude kennis te zitten - Aad Pronk, een Hagenees van in de veertig, waar ik voorzichtig mee omga. Aad is een licht ontvlambare klerenkast.

'Hee, Aad! Hoe is'tie?', begroette ik hem, op de populaire toer.
'Zwaar klote, joh', antwoordde Aad.
'Wat is ter aan het handje, Aad? En wil je een pilsje van me?'
'Gggaag!', zei Aad en hij stak van wal.
'De kloothufters hebbe me afgewezi. Ik had gesolliciteerd. Had ik nog nooit gedaan. Maar d'r stond een droombaan in de krant, in de Posthoorn, dus ik dacht van: die is voor jouw. Iedereen zei ook: geknip voor jouw, Aadje. Hebbe die kankuhleijers me afgewezi. En daar hou ik niet van. Hier lees maar.'

En hij haalde een verfomfaaide, uitgeknipte krantenadvertentie uit z'n binnenzak, die ik snel doorlas (zie afbeelding).
'Geknipt voor jou, Aad,' probeerde ik hem gunstig te stemmen, 'dit ben jij helemaal. En waarom ging het niet door?'

'Nou, ik moes voor een commissie verschijne, van die sjieke afleggers met gouwe brillen op.
En alles wat ze vroege dat had ik of dat was ik.

Ze vroege of ik 'Nederlandstalig in woord en geschrift' was.
Nou, kwa woord zit ik goed - affijn je hoort 't zelluf: is geen woord Frans bij - in geschrif... weet ik niet, maar als je opschrijf zoals je het zeg, ken je je eige nooit een buil valle.

Een 'representatief uiterlijk' is ook geen punt. Geef mijn een stewardpak an - zwart pak, wit overhemd, groen-gele ADO-das en een oortje in - joh, de vrouwtjes zen meteen dref. En dan hebbie ze nog niet eens gefouilleerd!

Gevoel voor humor: geen punt. Ik had ze vantevore opgeteld: ik ken 55 Belgenbakken uit me hoof, 86 moppen over domme Blondjes en 115 bakken over Sam en Moos. Zit helemaal snor!

'Maar waarop is het uiteindelijk fout gegaan, Aad?', vroeg ik, nieuwsgierig geworden.

'Op m'n antekedenten. D'r staat dat je geen antekedenten moet hebben.
En ik had aan me zwager gevraag van: weet jij wat dat zen, antekedenten' Zeg me zwager: dat zen puisjes, een soort van aambeien, zeg maar. Ik zeg: die heb ik nie. Ze magge me zo in me hol kijken, hoor. Zitten geen antekedenten.

Nee, 't was iets anders, zei de commissie. We zijn d'rachter gekome dat u een stadionverbod heb van vef jaar.
Ik zeg: ja, hee, as aanhanger, as fen van ADO-De Haag. Dat geld niet voor stewards. Die magge zo het stadion in. Zou wat moois weze, as de steward een stadionverbod kreeg. Kom nou toch! Ken je toch nie maki - de steward buite het stadion houwe!

Nou nee, het fees kon toch niet doorgaan. De tiefusleiers.
Nou speelt vanmiddag ADO-De Haag uit tegen Feyenoord en ik heb een combikaart. En of ze nou winnen of verlieze ik zal toch ech wel even laten merki hoe ik d'rover denk dat ze mij hebben afgewezi, ja?'

Gistermiddag verloor ADO-Den Haag met 6-3 van Feyenoord.
Na afloop van de wedstrijd werd bij lichte ongeregeldheden tussen de aanhangers van beide clubs één arrestatie verricht.

Helemaal niet erg dat de kleintjes zich zorgen maken. Humna! Net goed!
Wij, Lange Lummels, zijn in vroeger tijden lang genoeg uitgelachen en weggehoond door de kleine opdondertjes om nu geen mededogen te voelen.
En van 'groeidokters' waartegen kon worden gezeurd en geweeklaagd, had toen niemand ooit gehoord.

Bij gymnastiek moesten we naar lengte gesorteerd aantreden. Van klein naar groot. Ik was met m'n twee meter al op m'n vijftiende de laatste van de rij.

De gymnastiekleraar was een klein, fanatiek kereltje. In de vijftig al, denk ik, maar hij weerde zich kranig.
Als we ringen hadden, deed hij een paar ijzingwekkende vogelnestjes en salto's voor, met een hoge perfecte afsprong na. Op de vloer geland, boog hij met gestrekte armen nog even overdreven door, alsof'ie een volle tribune en een jury moest behagen, de opschepper. (Zielepiet ook - stoerdoen voor een paar jongens!)

'En nu jullie!'

De kleinen natuurlijk eerst. En die konden de vogelnestjes en handstanden en salto's meteen vlekkeloos nadoen.
Ik was de hekkensluiter. De brokkenpiloot. De Kluns der Lummels.
Hangend aan de ringen, kreeg ik mijn te lange stakerige benen niet eens over mijn knalrooie kop heen gekanteld.
De leraar liet mij net zolang bungelen tot alle kleine pestkoppen waren uitgelachen.

Maar mijn wraak kwam.
Op een warme dag in mei, hadden we buitengym op het veld achter de school.
Speerwerpen!
We stonden in de bekende volgorde aangetreden, onze houten speren met de ijzeren punten in het gras gestoken aan de voet.

Eerst gooide de gymleraar. Met perfecte kruispassen kwam hij aanstormen en hij zwiepte de speer een ontzag inboezemend eind het veld op, waar'ie mooi in de grond bleef staan natrillen.

Een voor een mochten we gooien - eerst de kleinen natuurlijk weer - maar geen van de worpen kwam ook maar in de buurt van die van het parmantige leraartje.
Hij had zijn duimen onder zijn oksels gestoken en liep pauwig, met de borst vooruit, langs de rij, ervan overtuigd dat hij die jongetjes weer 's op hun nummer had gezet.

Jullie weten nu allang waar dit heengaat.
De laatste uit de rij was aan de beurt. De leraar trok zijn bekende meewarige grijns.
De speer lag lekker in m'n hand. Ik nam een aanloopje, ik boog mijn lange, lange, lekker lange arm naar achteren en wierp de speer met een extatische schreeuw het heelal in.

Eerst keek ik naar het gezicht van de leraar.
Diens pesterige grijns ging langzaam over in opperste verbijstering. De duimen gleden uit de oksels.
Nu keek ik naar het veld. De landingsplaats van mijn speer lag zeker tien meter vóór op die van de verslagen leraar.

Ik heb hier meerdere malen betoogd dat ik niets van sport weet en er niets om geef.
Er is één uitzondering.
Is er speerwerpen op de buis, dan ga ik rechtop zitten en als de werper werpt, schreeuw ik vanuit mijn tenen met hem mee.

Tegenwoordig staan bij gymnastiekles de langste leerlingen voorop in de rij, de kleintjes bungelen achteraan.

De mediawereld wacht in spanning af.
Op 1 augustus zullen we 'het' te zien krijgen.
Dan gaat 'John de Mol de lucht in'.

John de Mol kocht de voetbalrechten.
John de Mol kocht een groot deel van Versatel.
John de Mol kocht ervaren medewerkers.
John kocht Linda.
Meer weten we nog niet.

De grote vraag luidt: willen 'de mensen' wat John de Mol graag wil - dat men massaal naar zijn zender gaat kijken en van zijn digitale diensten gebruik gaat maken?

Want dat is helemaal niet zeker.
De beleggers bijvoorbeeld, zien er op dit moment niets in.

Het betrouwbaarste medianieuws is te vinden in de beursberichten.

Toen ik vandaag die grote kop op de voorpagina van De Telegraaf zag, dacht ik dat'ie hoorde bij een artikel over de omgekochte Duitse voetballers en scheidsrechters en hun banden met de Oost-Europese gokmaffia.

Maar het ging over John de Mol.

Nadat eind vorig jaar John de Mol alle belangrijke voetbalrechten had gekocht, klonken er geluiden in de trant van 'ach, wat maakt het uit, het is alleen een kwestie van een andere knop op het tv-toestel'. Veel zal er niet veranderen, verklaarde ook De Mol zelf.

Toch waren de mediawatchers zeer benieuwd naar de plannen van De Mol. Hoe zou hij het voetbal op tv, naast de reclame-inkomsten, digitaal en interactief gaan uitbuiten?

Ik dacht bijvoorbeeld dat de voetballiefhebber via internet of kabel tegen betaling exclusieve filmpjes zou kunnen bekijken - kijkjes in de kleedkamer, bij de sterren thuis, enzovoorts - zoals Ajax nu al via haar Breedbandportal aanbiedt.

Ik ben een naïeve sukkel.

Na vandaag weten we dat de Wet van de Voortschrijdende Mediaverplatting ('het kan altijd platter') ook nu zijn gang gaat.

Voetbal op tv - het wordt een grote gokkast.

De Telegraaf op zondag meldt:
'Terwijl nu alleen nog kan worden gegokt op de uitslag van een duel, wordt het straks ook mogelijk om te gaan voorspellen in welke minuut een doelpunt valt, hoeveel gele of rode kaarten er zullen worden uitgedeeld, hoe vaak er zal worden gewisseld, of hoe vaak de scheidsrechter de fluit aan zijn mond zet.'

De firma Versatel, waarin John de Mol een belang heeft van 42%, gaat de interactieve diensten kort na de startdatum van 1 augustus openstellen.

Gezellig, met de hele familie naar het voetballen kijken. Voor een bord op schoot is geen plaats - alle familieleden zitten te turven. Vader noteert hoe vaak de scheidsrechter fluit, moeder houdt de hoekschoppen bij, de dochter de kopballen en de zoon wil weten hoeveel maal spelers op hun voorhoofd wijzen.

'Ja!!!!', schreeuwt de vader door de kamer springend. De scheidsrechter heeft 98 keer gefloten en de vader had, na een tip van 'een kennis uit de gokwereld', 500 euro op dat getal ingezet.
Heeft hij nu 2 miljoen euro gewonnen?
Helaas!
Het was opgevallen dat de scheidsrechter na de negenenzeventigste minuut van de wedstrijd niet één keer meer had gefloten. Hij beëindigde de wedstrijd door heel hard 'Stoppen, mannen! Het is voorbij!' te roepen en met zijn handen te zwaaien.

Nog diezelfde avond bekent de scheidsrechter te zijn omgekocht. Voor de somma van 1 miljoen euro had hij beloofd slechts 98 keer te fluiten en hij was iets te snel aan zijn taks geraakt.

Voetbaltijdschrift 'Johan' heeft, als we het goed begrijpen, geen band met de wereldberoemde voetballer met die voornaam - het nieuwe blad 'Nummer Veertien' onderhoudt nauwe betrekkingen: Johan Cruijff zal er een maandelijkse column voor schrijven en de naam is zijn eigendom.

Toch is de voetbaltijdschriftenmarkt niet verzadigd, denkt directeur Tjibbo de Bonk van Uitgeverij Pama: volgende maand verschijnt het eerste nummer van 'Joan Kluif'.
'Een toegankelijk blad dat in zijn rapportage over het voetbalgebeuren de humor niet schuwt.'

- Meneer De Bonk, heeft uw blad 'Joan Kluif' banden met de grote man

'De grote man? Wie bedoelt u'?

- Johan Cruijff, uiteraard

'O, die. Nee, hoor. Ons blad 'Joan Kluif' heeft niets met die man te maken. Wij mikken op jonge liefhebbers, die kennen die oude naam niet eens.'

- Wacht even: de kopers van 'Joan Kluif' weten niet wie Johan Cruijff is

'Onderzoek wijst dat uit, ja. Jongeren reageren op die naam vaak met 'Who the fuck is Johan Cruijff?''

- Maar waarom hebt u dan voor de naam 'Joan Kluif' gekozen

'Wij vonden 'Joan Kluif' een leuke, lichte naam, die makkelijk in de mond ligt. Een advertentietekst zal luiden: 'Wij houden u deze maand weer een lekkere 'Joan Kluif ' voor!''

Kop op, mensen van de NOS!

Er zijn leukere sporten dan het volkomen achterhaalde, uit de hand gelopen, maatschappelijk onverantwoorde voetbal op gras.

Zand!

Beach soccer en beach volleyball , frisser, eigentijdser, geiler als het ware.

Pacht voor 10 miljoen enkele stukken strand, stort voor 10 miljoen een paar sporthallen vol met zand en programmeer de livewedstrijden pal tegenover de voetbalprogramma's van De Mol. Moeten jullie eens zien!

En nooit, nooit, nooit mag het gevolg van De Mols gepats zijn, dat een publieke zender gaat verdwijnen.

De FIFA-voorzitter is er geen voorstander van dat wedstrijden worden afgebroken als spelers worden geconfronteerd met racistische spreekkoren vanaf de tribunes.
'Beter is het om de daders uit het publiek te halen en hen door de andere toeschouwers te laten uitjouwen.'

Uitstekend, origineel, realistisch idee, maar er rijst een probleem.

Een vak met racistische schreeuwers ontruimen en allen in de middencirkel opstellen is een fluitje van een cent, maar wat jouwen de overige toeschouwers vervolgens?

'STOUTERDS! STOUTERDS! STOUTERDS!'

Beter is het ze een koekje van eigen deeg te presenteren:

'HOEREN! HOEREN! HOEREN!'

Maar zo dreigt het gevaar dat alle stadionbezoekers naar de middencirkel worden gedirigeerd en er niemand over is om iedereen uit te jouwen.

Geruchten dat John de Mol, na het opkopen van het Totale Nederlandse Voetbal en een eigen TV-zender, ook het Algemeen Dagblad gaat inlijven en zijn kantoor wil vestigen in Paleis Soestdijk, worden tegengesproken.
Maar dat hij, na een plastische ogencorrectie à la Berlusconi, nu ook voor een Geert Wilders-spoeling heeft gekozen, baart zorgen.

Nederland verandert in hoog tempo, zegt men.
Nederland is Nederland niet meer, zegt men ook.
Nederland hoort definitief bij de grote mensenwereld, wordt ook gehoord.

In de sport werd het decennialang tot de taaiste, 'typisch Nederlandse' lachertjes gerekend: de rieten korfbalmand.
De ouderwetse, gezellige rotan mand verhinderde de doorbraak van ons korfbal naar het nu van de sponsoring en de tv-exposure.

De rieten mand wordt vervangen door een knalgele korf van kunststof.

Aan de lijn: de 83-jarige heer Hille van Oostrom, de enige nog overgebleven rotan korfvlechter van Nederland.

- Meneer Van Oostrom, die gele, nieuwe korf - u bent er niet blij mee, hè

'Het ergste is dat ze mijn rieten mand alsnog afbranden. Proberen zwart te maken. Dat ze zouden gaan hangen, zeggen ze. Nou, meneer, nog nooit is een korf van mij ook maar een centimeter gaan hangen. Leugens en lasterpraat!'

- Omdat de rieten mand zou gaan hangen, kon er gemakkelijker worden gescoord

'Waanzin! Als dat waar is, zou de mand minstens vijftig centimeter moeten gaan hangen. Stelt u zich eens voor: een slappe, hangende mand... dan is de opening toch dichtgeklapt? Hoe kan er dan gescoord worden?'

- De nieuwe korf heeft ook nadelen. De bal stuitert..

'...vier meter terug. Zeggen ze. Maar ze hebben mij gebeld en verteld dat de bal soms wel acht meter terugstuitert. Een topscorer verklaarde dat zijn afketsende worp over het hele speelveld heen helemaal terugstuiterde tot aan de andere korf! Je reinste spelbederf!'

- U gaat in de toekomst nooit meer naar korfbal kijken? Ook niet als het meer op tv komt

'Meneer, ik kijk nooit, want ik ben blind. Alle rietvlechters zijn dat. Maar ik hang mijn manden aan de wilgen. Ik stop ermee. Riet is uit. In Nederland wordt niet meer op rieten stoelen gezeten en nu het korfbal naar de knoppen is geholpen, geef ik de pijp aan Maarten.'

Naar voetbalwedstrijden ga ik niet.
Ik word dus nooit live geconfronteerd met 'kwetsende spreekkoren'.
Maar zappend langs nabeschouwingen op televisie krijg ik de teksten van die speekkoren uit de monden van de sportcommentatoren veelvuldig te horen.

Kan de verspreiding van die teksten ook worden stilgelegd?

Beste oplossing: mijn eigen zappen stilleggen.

Grote consternatie over de kwetsende spreekkoren die supporters jongstleden zondag tijdens de wedstrijd ADO Den Haag - Ajax over het veld lieten schallen.

Het publiek en slachtoffers eisen nu dat er hard wordt opgetreden. Minister Remkes liet er vandaag in de Tweede Kamer geen twijfel over bestaan dat elke burgemeester die ingrijpt en een wedstrijd stillegt als de spreekkoren een kwetsend of discriminerend karakter krijgen, zijn volledige steun geniet.

Toch kunnen we alle ADO-supporters niet over één kam scheren.
Enkele tientallen hardcore ADO-supporters hebben vanmiddag een bijeenkomst belegd, omdat ook zij het niet eens zijn met de inhoud van de spreekkoren.
Zoals bijvoorbeeld zondag de vriendin van Ajax-aanvoerder Rafael van der Vaart werd bejegend - 'grootste hoer van Amsterdam' - vinden zij 'eigenlijk niet kunnen'.

Ter plekke werd een poging gedaan nieuwe spreekkoren te bedenken.

Een van die spreekkoren is gericht aan Rafael van der Vaart, bedoeld als excuus voor het kwetsende gedrag van afgelopen zondag.

Het omgekeerde zou ook wel 's mogen worden geprobeerd:
kwetsende muziek laten verdrinken in verbaal geweld.

In zijn toespraak bedankte premier Balkenende de Olympische sporters met het behalen van hun 22 medailles.
Hij kon nu, zei hij, met opgeheven hoofd zijn Europese collega's onder ogen komen.

In de pijnlijke, ja, dodelijke stilte die toen in de Ridderzaal viel, kon je de sporters als uit één brein horen denken:
O JIJ PEDANT IJDELTUITJE, MAAR DÁÁRVOOR ZIJN WE NIET NAAR ATHENE GEGAAN!

Die Chinese propagandaclip waarmee de Spelen van 2008 in Peking worden aangekondigd... met die stralende kinderkopjes, overgelukkige oude mensen, slanke meisjes in mini-jurkjes, splinternieuwe moderne kantoorarchitectuur, dat 'ons land kan er net zo vrolijk, energiek, schoongepoetst en aangeharkt uitzien als de Coca Cola-reclame in de VS, maar wij zwaaien er op z'n Chinees met lange kleurrijke linten tussendoor'... dát is pas een provocerend filmpje!

Zittende bestuurders - in het bijzonder de gekozen volksvertegenwoordigers - die nu pleiten voor de komst van de Olympische Spelen naar Nederland in 2020, dienen met onmiddellijke ingang voor twee maanden met ziekteverlof gestuurd.

Na een intensieve behandeling van hun megalomanie en egogekte kan dan beoordeeld worden voor hoeveel procent zij in staat zijn hun werkzaamheden te hervatten.

'Waarom vinden we op Bieslog nagenoeg niets over de Olympische Spelen?' Klachten van enkele lezers.

Dus toen ik vanmorgen in het plaatselijke antiquariaat dit boek in de etalage zag liggen, moest ik naar binnen.
Een fotoboek van Leni Riefenstahl over de Spelen van 1936, eerste druk!
Na lezing van de opdracht op het schutblad, was het boek verkocht. Tegen welke prijs zeg ik niet. Een eerste binnenstem riep: 'Ben je gek geworden!', door een tweede overstemd met: 'Je hebt het nodig voor je werk.'

'Mit herzlichsten Wünschen für ein gesundes und glückliches Neues Jahr! Heil Hitler!'

De opdracht is van Hans von Tschammer und Osten, Reichssportführer onder Hitler. De man die de sportbeoefening tot speerpunt maakte van de opvoeding in nazi-idealen.

Een uitspraak van hem uit 1933:
'Iedere Duitse atleet dient vrijwillig deel te nemen aan de versterking van de militaire macht van het Duitse volk.'
Uitgezonderd werden de Duitse sporters van Joodse origine. Hen werden geen faciliteiten ter beschikking gesteld en ze werden uitgesloten van grote wedstrijden. Maatregelen die, voor het oog van de wereld, even werden verzacht in de aanloop naar de Spelen van 1936.

De foto's in het boek zijn stills uit de beroemde film van Leni Riefenstahl. Mooie lichamen. Uitsluitend mooie lichamen.
(Zie de link naar Andere Tijden, waarin Riefenstahl vertelt over het maken van haar film.)

Bedoel ik met de aandacht voor dit boek op Bieslog een link te leggen van de Spelen in 1936 naar de Spelen van 2004?

Volstrekt niet.

Ik vind ons gehos en gestamp in het Holland Heineken House in historisch perspectief eigenlijk heel erg leuk!

Hans von Tschammer und Osten draait zich elke avond om in zijn graf.

Tijdens het bezoek van de Australische bisschoppen aan het Vaticaan, op 27 maart j.l., werden ze door de Paus vermanend toegesproken.

Een citaat uit een persverslag:
'Pope John Paul II today urged Australian bishops to inspire Catholics to attend Mass on Sundays, a day he said should not be dominated by sport.
He told bishops to be fearless in their fight to combat secularism and stressed the importance of marriage and family life.
The Pope underlined the importance of Sunday Mass attendance, saying the day should not become subordinate to a "secular concept of weekend dominated by such things as entertainment and sport".'

Zal het Vaticaans Departement voor Sport een herderlijk schrijven doen uitgaan, waarin sport op zondag voor katholieken wordt verboden?

Ter herinnering: in het Mandement van 1 mei 1954 werd katholieken verboden bijeenkomsten bij te wonen van socialistische organisaties en naar uitzendingen van de VARA te kijken en te luisteren.

(Nieuw: het dossier BieslogSport - een keuze uit alle sportonderwerpen.)

Dat NS zich verbindt met NOC*NSF klopt helemaal.

Moet je eens vijf minuten te laat aankomen op een overstapstation, waardoor je nog dertig seconden de tijd hebt om je van perron 2b naar perron 12a te verplaatsen.

Topsport!

'Ik heb de Tour de France in 1954 nog voorbij zien komen!'

Dacht ik een partijtje mee te kunnen blazen met de sportfanaten, (zie 'Wielrenherinnering' van donderdag j.l.) - het aan mij toegezonden boekje '8 juli 1954 - De dag dat de Tour voor het eerst buiten Frankrijk startte' helpt mij uit de droom.

Samenstellers Bertus Raats en Huug Schipper noteren in het mooie boekje o.a. nauwkeurig, van straat tot straat, die eerste etappe van Amsterdam naar Brasschaat.

Helaas. De Tourkaravaan is via Scheveningen, de Haagse Plesmanweg en Koningskade richting Voorburg gekoerst en heeft daar de Delftweg richting Delft genomen.
Ik heb de Tour aan het eind van de Laan van Meerdervoort, bij Meer en Bosch, nooit voorbij kunnen zien komen.

Maar mijn herinnering aan dat ene schrikbarende wielermoment houd ik staande.
Keken mijn vader en ik naar de Ronde van Nederland?

• Vroeger was dat toch niet: dat er in de Tour de France zo vaak werd gevallen?
• Dat doen ze om de Tour voor een jong publiek wat spannender te maken.
• O, dus het is afgesproken werk?
• Tuurlijk. Ze laten zich om beurten vallen. Vooral in een massasprint - alle camera's zijn gericht op de finish, dus dan is 'een massale valpartij' het heftigst. Elke dag wordt bepaald uit welke ploeg een renner tegen de grond gaat.
• Daar zouden ze in de einduitslag rekening mee moeten houden.
• Hoe bedoel je?
• Er moet een rode trui komen voor de renner die tijdens de koers het gemeenst is gevallen en toch binnen de tijd over de finish is gekomen.

Als niet-sportliefhebber kan ik toch bogen op een vroege herinnering aan het wielrennen.
Die wel eens een stuk interessanter zou kunnen zijn dan ik zelf ooit dacht.

'O, dat klinkt goed, meneer. Vertelt u alstublieft verder.'

Ik sta met mijn vader tussen een lange rij toeschouwers op de stoep van de Laan van Meerdervoort, vlakbij ons huis.
In hoog tempo passeren slierten wielrenners. Het gezoef van de bandjes op het asfalt. Wat gaat dat hard!
Dan...
Vlak voor onze ogen rijdt een coureur tot heel dicht achter een voorganger. Nee, hij rijdt tot op de achterband, hij raakt hem rijdend aan - 'Kijk nou eens', roept mijn vader uit - waarna de achterste renner met zijn stuur een paar korte rukken naar links en rechts maakt. En dan zijn de twee aan elkaar gekleefde renners alweer uit het zicht verdwenen.

'Nou ja!,' zegt mijn vader ineens geagiteerd, 'die ene renner probeerde zijn voorganger te laten vallen! Zag je dat? Die hadden ruzie of zo. Gelukkig dat het niet lukte. Heb je ooit zoiets onsportiefs gezien?'

Het incident maakte grote indruk, want ik heb het decennia onthouden.

Nu zie ik hoe in vele kranten wordt herdacht dat op 8 juli, vandaag vijftig jaar geleden, de Tour de France in Amsterdam begon. Krasse knarren halen herinneringen op. Het was de eerste keer dat de Tour de France buiten Frankrijk van start ging.

Het lukt me niet de precieze route van die eerste etappe van de Tour in kaart te brengen. Maar ik heb wel ontdekt dat de karavaan vanuit Amsterdam naar Scheveningen koerste en toen via Den Haag op Delft afging.

Dus het zou kunnen... via de Laan van Meerdervoort en Loosduinen kom je in Delft.

Ik besluit hierbij mijn herinnering interessanter te maken.
De Tour de France van 1954? Die heb ik nog voorbij zien komen!

Gedurende twee seconden kwam hij in beeld: de oranjefan in het stadion van Faro met een piepschuimen grote gele kaas op zijn hoofd.

Hij kan zich morgen vervoegen bij het Ministerie van Economische Zaken om uit handen van staatssecretaris Karien van Gennip (exportbevordering) een bon te krijgen, die hem levenslang recht geeft op een wekelijkse pond kaas.

Waar het gerucht vandaan komt, weet ik niet - het schijnt een initiatief van alle internationale sportorganisaties gezamenlijk (UCI, IAAF, FIFA enzovoorts):

er komt een dopingcontrole voor sportcommentatoren van radio en televisie.

De mens is het enige zoogdier ter wereld dat tot op hoge leeftijd aan het begin van de zomer denkt het eigen lichaam strakker, gespierder en 'mooier' te kunnen maken.

(Ja, ik ga het ook weer proberen. Is zo'n crosstrainer duur? Haal ik zichtbaar resultaat vóór 1 juli?)

Een serveerster in de spelerskantine heeft een dochtertje van twee jaar dat deze dag bij oma en opa is gestald - grootouders die haar broertje en zusje hadden kunnen zijn.

Op de tribunes zitten zeven vrouwen die in hun buiken toeschouwers hebben meegevoerd die nog geboren moeten worden.

Een terreinknecht is van plan na afloop van de wedstrijd een kind bij zijn vriendin te verwekken.

En wat bracht de bet-over-overgrootmoeder van 47 ervan terecht?
Ze werd afgeslacht.

De nieuwe regels van het IOC komen voor mij aan de late kant, maar het ideaal is onveranderd hooggestemd gebleven, de ambities zijn onverminderd groot, dus het moet haalbaar zijn:

eerst van geslacht veranderen, dan een gelijkgestemde vriendin zoeken, keihard samen trainen en op de Olympische Spelen van 2008 in Peking goud behalen bij het synchroonzwemmen voor dames-duo's.

Het is te hopen dat PSV er een paar miljoen voor overheeft.
Dit ruikt naar Beckham-Spice-toestanden.

Revelatie Freddy, de vijftienjarige Nike-miljonair, heeft een verhouding met de veertienjarige tennisbelofte Stephanie.

Van voetbal heb ik geen verstand. Of Freddy goed kan voetballen, doet wat mij betreft ook niet ter zake. Maar ik wil dit stel zien, er alles over lezen, op de voet volgen.

Met Freddy en Stephy zijn tv-programma's en krantenpagina's te vullen.

Kom op Van Raay, trek nog eenmaal de poeplap.

In Engeland veroorzaakten de uitgelekte SMS-berichten die de voetbalsuperster David Beckham en zijn minnares Rebecca Loos met elkaar wisselden, voor een grote smulpartij in de media.

Menigeen werd op een idee gebracht. Ook in Nederland.

Bob Bolleman in gesprek met de heer H. V., die onlangs werd opgepakt wegens het versturen van onwelvoeglijke SMS-berichten.

Die zondagmiddag, 7 juli 1974, zal ik me altijd blijven herinneren.
Waar ik naar onderweg was, weet ik niet meer. Misschien was ik het huis ontvlucht.
Maar ik zie voor me hoe ik op een volstrekt lege snelweg reed en dacht: zo hoort het!

De laatste van de drie autoloze zondagen lag een half jaar achter ons (13 januari 1974), dit was er weer een, op vrijwillige basis en ik mocht over de lege wegen rijden!

Ik heb ook nog door een leeg bos gelopen en op een leeg terras gezeten, waar de bediening zich niet liet zien en ik een diep moment van geluk beleefde.
'Nu gaat het beginnen,' dacht ik, 'mijn leven tot nu toe was voorbereiding op wat komen gaat.'

Dwarsliggende buitenbeen, dat wilde ik worden.
Het zou nog jaren duren voordat die droom ontplofte.

Vriendelijk verzoek: wilt u mij alstublieft geen e-mails meer sturen met bestellingen voor turnpakjes en jazzschoentjes?

Ik dacht met hinderlijke spam van doen te hebben als mij weer eens werd verzocht per omgaande een turnpakje of een paar jazzschoentjes op te sturen.
Navraag onder computergebruikers leerde me, dat ik de enige ben die, naast viagra-aanbiedingen en p-verlengende middelen, word bestookt met turnpakjesviezigheid.

Maar het blijkt een misverstand: in Druten is een Wim de Bie gevestigd - waarmee ik geen familiale of zakelijke connecties onderhoud - die u de turnpakjes en jazzschoentjes kan leveren.

Fragment tekst op de site van een turnvereniging:

'Kleding:
In verband met veiligheid en het voorkomen van blessures hebben wij een aantal kledingvoorschriften opgesteld voor de diverse groepen recreatief turnen. Turnpakje te bestellen via de leiding en turnschoentjes, verkrijgbaar bij Wim de Bie, Hogestraat in Druten.
Wedstrijdturnpakje te bestellen via de leiding.
Jazz-en Streetdance Jazzpants met T-shirt en jazzschoentjes, verkrijgbaar bij Wim de Bie, Hogestraat in Druten.'

Gek, ik ben niet benieuwd naar een foto van mijn naamgenoot in Druten. Een bevriende psycholoog heeft me gewaarschuwd: als blijkt dat de Drutense Wim de Bie sprekend op mij lijkt, krijg ik identiteitsproblemen.

Wel ben ik zeer geïnteresseerd geraakt in jazzschoentjes, wist van het bestaan niet af.
Naar jazz luisteren op jazzschoentjes - misschien bewegen je benen iets beter mee op de swing van de jazzmuziek als je lekker lichte, kekke jazzschoentjes draagt.

Zou Wim de Bie jazzschoentjes voorradig hebben in maat 47?

De kunstgrasmat rukt op - binnen enkele jaren zal het voetbalspel geheel op kunstgras worden gespeeld.

Maar waarom moet het veld dan nog langer groen zijn?
Kunstgras is geen gras. We kunnen beter spreken van een kunstveld.

Steenrode voetbalvelden, zwarte belijning, gele doelpalen, lichtblauwe ballen - voetballen in de 21ste eeuw.

De fotoredactie van het Sportkatern besloot de foto wel te plaatsen, maar het gevallen WK-kunstrijdstertje zo klein te houden, dat de lezer niet met de neus op haar geopende kruis zou worden gedrukt.

Het was vandaag immers Internationale Vrouwendag?

Die fantasie-shirts, die gedateerde petjes... De toptennissers hebben weinig gevoel voor decorum.

Kunnen volgend jaar de spelers in het tennistoernooi van Rotterdam, ook tijdens de wedstrijden, niet net zo gekleed gaan als toernooidirecteur/bankemployee Richard Krajicek?

Tennissen in maatpak, streepoverhemd en fleurige stropdas.

Het is even wennen, maar de hoofdsponsor is meteen bereid de contracten tot 2010 te verlengen.

- We schakelen over naar de Sporthal van Deventer, naar de Nederlandse kampioenschappen Martial Arts. Kom er maar in, Rob.

- Dank je wel, Bob. Ja en zojuist is Martie Verdingenis Nederlands kampioen in twee categorieën geworden. Hij staat hier naast me - Martie, van harte gefeliciteerd.

'Ja eh.... dank je wel. Het ging heel erg goed enne... vanmorgen was ik al in prima vorm enne.. dat ging vanmiddag eigenlijk nog beter zeg maar...

- Vanmorgen won je in de Dutch Martial Arts, Eerste Categorie, het parapluvechten van Daaf Plakker

'Ja, dat ging heel erg goed enne... ik kreeg het alleen moeilijk in de tweede ronde, toen mijn paraplu openging en ik 'm niet gauw genoeg dicht kreeg enne... ik kon toch doorharken met open paraplu en toen kreeg Daaf een balein in z'n oog en toen was de partij gauw afgelopen.'

- De vechtsporten, met name het zwaard- en stokvechten, mogen zich in een ongekende populariteit verheugen, dankzij de vele samoeraifilms die momenteel in omloop zijn - merken julie dat ook bij de Dutch Martial Arts Clubs

'Een enorme toeloop, ja... Maar de meeste nieuwkomers denken dat ze bij ons ook met zwaarden mogen zwaaien, dus de meesten vallen af.'

- Want aan de Dutch Martial Arts komt geen zwaard te pas

'Absoluut niet. En ook die flauwekul, de spiritualiteit zeg maar, waarmee die Japanners op elkaar losgaan, daar moeten wij niks van hebben. Dat gezweef over concentratie en vertrouwen en al dat hogere gedoe, daar gaat het niet om. Wij zeggen: hier heb je een paraplu in handen, de tegenstander heeft ook een paraplu, 1,2,3, hakken maar!'

- Vanmiddag won je ook de tweede categorie, het fierljeppevechten

'Ja, dat was een fluitje van een cent. Mijn tegenstander Bas van Walem had zijn polsstok niet onder controle enne...ik sloeg 'm met één haal dus uit handen enne... toen kon ik het karwei meteen afmaken.'

- Hoe gaat het met Bas van Walem

'Geen idee. Ik heb 'm niet meer gezien. Omdat ik 'm door een raam sloeg, stond'ie meteen buiten en is'ie naar huis gegaan. Neem ik aan.'

De trekveren met houten handvatten die op het bankje liggen uitgestald, kreeg ik op mijn 25-ste verjaardag van een vriendin cadeau, die vond dat ik 'er iets aan moest doen?. (Waardoor ik ook zeker wist dat het met haar 'nooit iets zou worden'.)

De fitnessbank staat al 25 jaar op zolder. Minstens eenmaal per jaar word ik overvallen door de gedachte dat ik er nodig iets aan moet doen.

Als ik me gedurende een paar maanden dagelijks gedurende een uur afbeul zal ooit het moment aanbreken dat ik, met uitsluitend een zwembroek aan, over het strand zal durven paraderen. Denk ik in zo'n periode.
(Terwijl ik allang de leeftijd heb bereikt waarop dit beeld, om esthetische redenen, nooit werkelijkheid mag worden.)

Ik oefen dan inderdaad enkele weken nauwgezet. Ik voel me er beter door en ik train de geest door me voortdurend in te prenten: 'Hou dit nu vol! Doorgaan!'
Maar nee, onafwendbaar komt de ochtend van het opgeven. Dat gesteun en gepuf op zolder, 'vandaag even niet'.

Terwijl het niets voorstelt: aan die grote stang hangen gewichten van 5 kilo elk; ook de twee haltertjes wegen 5 kilogram - peanuts voor de sportschoolbezoeker, een lachertje voor de gemiddelde bodybuilder.

En het bankje zelf is ook een armetierig geval - er zijn schroeven uitgevallen, zodat de beengewichten er regelmatig afdonderen.

Maar nu ik, om er foto's van te nemen, het zootje weer heb zien staan, denk ik voorzichtig:
'Je zou er 's iets aan moeten doen!'

John Stone (!) traint dagelijks gedisciplineerd en laat ons op zijn site meegenieten van de resultaten.

John legt zijn lichamelijke veranderingen maandelijks, wekelijks en dagelijks van voren en opzij op honderden foto's vast.

De ernst waarmee dit gebeurt, werkt heilzaam op de lachspieren.

Fragment krantenbericht:
'Burgemeester Deetman van Den Haag heeft woensdag aangifte gedaan bij het Openbaar Ministerie omdat begin november een supporter van voetbalclub ADO Den Haag met ontbloot geslachtsdeel met de burgemeester op de foto is gegaan.
De man vroeg of Deetman met hem op de foto wilde, de burgemeester stemde in. Later bleek dat de piemel van de supporter uit zijn gulp hing.'
(Donderdag 27 november j.l. stond de foto op Bieslog, zie het maandarchief.)

Deetman is zelf een Hagenaar. Toch kent hij blijkbaar niet alle Haagse zeden en gewoonten. In diverse etablissementen in de binnenstad is het onder mannen usance bij het betreden van het lokaal het geslachtsdeel te voorschijn te halen.

In doucheruimten van voetbalvelden gaan mannen zelfs geheel uit de kleren - ook bij ADO Den Haag. Daar kijkt men niet op een piemel meer of minder.

Een Hagenees is trots op zijn piemel en wil 'm graag met anderen delen.

Een lezer zond deze foto in, die is genomen in het Haagse Zuiderparkstadion, voorafgaand aan de voetbalwedstrijd ADO Den Haag - Ajax.

Burgemeester Deetman vermaakt zich kostelijk temidden van zijn Hagenezen.

Hedenmiddag, 16.00 uur, in het ouderwets bruine café Oporto in de Zoutsteeg, Amsterdam.

Het café is leeg op de barman en vijf Schotten na, die kilts dragen en clownshoedjes op het hoofd, waar blond nephaar onderuit steekt en waarvan in de randen Schotse vlaggetjes zijn gestoken.

Een waarneming uit de werkelijkheid lijkt op papier altijd bedacht.
Want wat brullen de Schotten, terwijl ze de bierglazen in de linkerhanden ten hemel heffen en de rechterarmen om elkaar schouders slaan?

'Que sera sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que sera seraaaaaah!!!!'

In de laatste uithaal valt het rijtje mannen achterover tegen de tap aan, uitgeput en laveloos.

Onbegrijpelijk dat men het in Groningen niet wil zingen, want zo slecht is hun volkslied niet.
Met prachtige regels als:

'Doar broest de zee, doar hoelt de wind,
Doar soest 't aan diek en wad,
Moar rustig waarkt en wuilt het volk,
Het volk van Loug en Stad.'

Het volk wuilt. Geen idee wat het betekent, maar het klinkt goed.

'Doar woont de dege degelkhaaid,
De wille, vast as stoal,
Doar vuilt het haart, de tonge sprekt,
In richt- en slichte toal.'

Het volk wuilt en het haart vuilt - mooi!

En de melodie is een fluitje van een cent.
Klik de site aan, zet uw geluid hard en zing onmiddellijk mee.

Als we het Wilhelmus nu eens vervangen door het Groningse volkslied?
Anders zitten we tot in den doet met dat dietse bloed opgescheept.

Het was erger.
Geluidswagens van de politie reden door de straten van Eindhoven.
Uit de luidsprekers schalde het advies 'tijdens de wedstrijd ramen en deuren gesloten te houden'.

En wie krijgt de schuld? In alle commentaren moet scheidsrechter Braamhaar zich schamen.

(De eerste de beste cabaretier die deze week de naam van de scheidsrechter komisch verhaspelt, krijg een rode kaart.)

Erica 'de Tornado' Terpstra is 'vooral wegens haar overweldigende warmte en populariteit' gekozen tot voorzitter van NOC*NSF.

Na haar benoeming zegt zij haar Kamerlidmaatschap op.

Waarmee zij 185.000 voorkeurstemmers in de kou laat staan.

De Knuffeldierenbescherming stelt een onderzoek in.

Tot de vele maatschappelijke organisaties die hun subsidie definitief kwijtraken, behoort ook de NAKB.
Minister Hoogervorst vindt het niet relevant deze jeugdsportbond nog langer met 350.000 euro van Rijkswege te ondersteunen.
Tot grote woede van voorzitter en technisch directeur Mike van der Molen.

'Schande is het. Kan die niet maken gewoon, die kleine optater.
Als het jeugdwerk nou ergens zin heeft, is het wel bij de NAKB.
Het zinloos geweld moest toch zo nodig teruggedrongen? Het moest toch zo nodig veiliger op straat? Zijn wij daar hard mee bezig, krijg je dit.
Nou, laat'ie maar niet te dicht in de buurt van onze holes komen, dat VVD-opdondertje. Mijn leden zijn razend! Ik hou ze niet langer in de hand.'

- U beoefent met uw bond een nog jonge sport - misschien is de landelijke bekendheid niet groot genoeg

'Ach schei toch uit. Wie heeft er nou nog nooit een schop voor z'n hol gekregen? Iedereen toch? En soms veel te hard en op andere plaatsen van het lichaam.
Proberen wij van de Nederlandse Ass Kickin' Bond, de jongeren een beetje discipline bij te brengen, wordt ons prachtige werk meteen weer afgebroken. M'n broek zakt er vanaf, eerlijk waar.'

- Hoeveel leden telt de NAKB

'Vijfduizend jongens en tweeduizend meiden. Die 's avonds van de straat zijn als ze in onze clubhuizen ('holes') komen trainen.
Vaak zijn het jongeren die dreigen af te glijden. Wij leren ze ingehouden te schoppen - net tegen de pijngrens aan, zeg maar.

Kijk, geweld op straat is niet meer uit te poetsen - maar maak er dan zinvol geweld van. Dat is wat wij doen. Waarom iemand zo nodig een schop voor zijn achterwerk moet krijgen dat doet er niet toe. Bemoeien wij ons niet mee. Het gaat erom dat het stijlvol gebeurt. Dat er niet wordt doorgeschopt als de tegenstander op de grond ligt. Aan een rooie reet is nog niemand overleden.

Ass Kickin' is topsport. Internationaal beginnen wij net mee te tellen. Komt er zo'n aarskever de boel verzieken.

En wat is nou 350.000 euro? Als onze jongens weer de straat op moeten, kost dat veel meer - ziekenhuiskosten, begrafenissen, nabestaandenclaims, stille tochten, noem maar op. Nee, die kleine is nog niet van ons af.'

Als ik, gekleed in mijn enkele zwembroek, het kleedhokje verlaat, moet ik de zware klerenhanger waaraan mijn kleren, schoenen en rugzak bungelen, in het midden van de kleedruimte aan lange stangen hangen.

Moeilijk moment.

Ik wacht in mijn hokje tot het betegelde zaaltje leeg is, kom snel tevoorschijn, hang mijn kleren op en spurt naar de douches. Mij zullen ze niet bloot tegenkomen.

Net toen ik vanmorgen mijn hokje uit wilde stappen, betrad een stevige, kletsnatte man de kleedruimte, vanuit de gang naar het zwembad.
Om zijn bollende buik spande een grote, verticaal gestreepte zwembroek.
Hij stapte op zijn hanger af, trok een grote blauwe handdoek uit zijn zwemtas en begon zich met brede gebaren grondig af te drogen. Eerst zijn natte haren en gezicht, waarbij hij briesende geluiden uitstootte. Plasjes vormden zich rond zijn voeten.

'Hè, man, doe dat in je hokje, wil je?', dacht ik en ik dook weg achter het driekwartdeurtje en wachtte tot de man op zou krassen.

Toen ik na twee minuten voorzichtig mijn hoofd boven het deurtje uitstak, was de man zich nog steeds aan het afdrogen.
Twee minuten afdrogen is lang. In die tijd droogt een normaalgebouwde zwemmer zich van achter zijn oren tot tussen zijn tenen kurkdroog af.
Ik ging zitten op de bank in mijn hokje en wachtte.

Na vier minuten was de man nog aan het drogen. Zijn rug kreeg zo'n woeste beurt dat de huid vuurrood uitsloeg en ik er brandblaren op verwachtte.

Ik bleef hem nu observeren met mijn ogen net boven het deurtje, klaar om weg te duiken als hij mijn kant zou uitkijken.

Het drogen duurde en duurde.
Hij was aan zijn benen begonnen, waarbij hij zich diep voorover boog en boende en boende, totdat hij zijn tenen had bereikt, die stuk voor stuk werden gedroogd zoals een topkok, vlak voor opdienen, de asperges nog even afneemt.

En ineens begreep ik zijn droogactie.
Want ik zag dat de man onder het drogen zijn hoofd naar uiterst links verdraaide, in de richting van de vrouwenkleedhokjes aan de overkant van de kleedruimte.
Wat was daar te zien?
Niets, dacht ik.
Maar toen de man, nu met zijn hoofd bijna tot op de grond, bleef doordrogen, en ik met hem meekeek, begreep ik dat hij onder de open onderkant van de deurtjes de naakte voeten van de zich verkledende vrouwen bekeek.

En toen de droger zijn handdoek van spanning stilhield, zag ook ik hoe in een van de hokjes twee blote vrouwenvoeten uit een slipje stapten, dat in een lichtblauwe flits even zichtbaar werd.

Het hoogtepunt was hiermee kennelijk bereikt, want de man pakte nu resoluut zijn hanger met kleren en begaf zich naar een hokje om zich aan te kleden.

Ik had een kleine gluurder begluurd.

Middelbare mannen die in hun jonge jaren niet aan sport hebben gedaan, zijn behept met een bovengemiddelde positieve levensinstelling.

Zij hebben nog geen enkele vorm van aftakeling aan den lijve ondervonden, dus verkeren zij in de veronderstelling dat zij - als zij zouden willen - nog best een hele voetbalwedstrijd kunnen spelen, in staat zijn een halve marathon uit te lopen, of een elfstedentocht te voltooien.

Na het NK Bommetje volgen vandaag, in de serie zomerse onzinsporten, de Nederlandse Atletiek Kampioenschappen Valse Start.

Het koningsnummer, de Honderd Meter Valse Start, zal veel media-aandacht krijgen.

De atleet dient zoveel mogelijk valse starts op zijn naam te schrijven, maar - en dat maakt de wedstrijden zo spannend - uiteindelijk moeten de zes tegen elkaar uitkomende lopers eenmaal de honderd meter daadwerkelijk hebben voltooid. De tijd die dan wordt gelopen doet niet terzake, het gaat om het grootste aantal valse starts dat de winnaar heeft gemaakt.

Door die laatste bepaling wordt verwacht dat alleen al dit nummer vijf dagen in beslag gaat nemen.

• Dat zou ons Lieke wel willen, met vakantie, maar dat kennie, want d'r mot getraind. Zeuven dagen in de week. We hebben nog twee maandjes en dan moet ons Lieke d'r staan. Je ben sportvrouw of je ben het niet. En wat is ons Lieke...?
• Sportvrouw, pap.
• Da daggik ook! En ons Lieke gaat voor goud, strakkies in Turijn. Maar dan moet er eerst nog een paar sekondjes van d'r vierhonderd meter af, is niewaar Liek?
• Ja, pap.
• Weedegenog: Turijn. Daar zijn we gewees in de vakantie. Stonden we met de caravan aan het Comomeer. Kwamen we wel in Turijn.
• Weet ik niet, pap.
• Nee, want toen hebben we op de terugweg die schuiver gemaakt op de Duitse autobahn. Weet ons Lieke niks nie meer van.
• Niks, pap.
• En nou ganneme over twee maandjes terug en dan zullen we 's wat laten zien, hé Liek?
• Ja, pap.
• En als ge daar dan staat op het erepodium, dan denken we aan ons mam. Hé Liek?
• We doen het voor ons mam, pap.

Over de inhoud van de Bieslogstafvergadering, die vandaag op het strand ter hoogte van Egmond achter gesloten deuren plaatsvond, kunnen helaas geen nadere mededelingen worden verstrekt.

De bespreking betrof het onlangs verschenen evaluatierapport van de lezersadviesraad.

In niet mis te verstane bewoordingen wordt hierin scherpe kritiek geuit op wat wordt genoemd 'de voortschrijdende infantilisering' van het internetorgaan.

Bieslog zou afglijden naar totale kinderachtigheid.
In een interview met Nieuwe Revu noemt de voorzitter van de lezersadviesraad, Peuke Zaaldijk, deze week Bieslog zelfs 'een kinderkrantje op Bobo-niveau'.

Hoewel er dus ernstige zaken aan de orde kwamen, verliep de vergadering toch geanimeerd.
Tussen de besprekingen door, werd de onderlinge band versterkt met gezellige strandactiviteiten.
Het mini-glijbaantje van een nabijgelegen strandtent werd veelvuldig bezocht, maar bleek niet bestand tegen het gewicht van een volwassene. De glijbaan brak in vele stukken, een geval van total loss. Met de eigenaar werd een schappelijke schikking getroffen.

Heel wat heftiger ging het toe bij het namaak-scheepswrak, dat bij wijze van speelattractie gebouwd is op de grens van zee en strand.

Gevaarlijk Zwemmen is een tak van sport die snel aan populariteit wint.

De resten van het houten wrak met zijn gemene, puntige uitsteeksels, halfverborgen onder het water en het zand, maken het zwemmen daar extra gevaarlijk en menige schaafwond moest ter plekke worden behandeld.

Al met al: een nuttige en geslaagde dag!

Een dromer ontwaakt.

Uit het persbericht van de gemeente Zwolle:

Het college van B&W van Zwolle heeft besloten geen bod uit te brengen op voetballer Patrick Kluivert. Alhoewel de voetballer '' naar voetbalmaatstaven '' voor een schappelijke prijs te koop is, acht het college de 'exploitatie' van de voetballer financieel onhaalbaar.

Wethouder Jaap Hagedoorn deelt het collegestandpunt.
"Ik sta weer met mijn voeten op aarde", aldus de wethouder.
"Als sportwethouder heb ik de ambitie Zwolle als sportstad op de kaart te zetten. Met dat soort ambities droom je soms wel eens van de kans een topvoetballer voor het bereiken van je doelen in te kunnen zetten. Als die kans zich dan voordoet '' doordat zo'n voetballer plotseling in de aanbieding is '' dan is het logisch dat je je ambities en dromen daarover in het openbaar uit. En hoewel je als stadsbestuurder uiteraard realistisch moet blijven, vind ik dat ook een wethouder af en toe mag vertellen wat zijn dromen zijn en mag proberen die dromen te realiseren. Als je iedere droom op voorhand laat sneuvelen, wordt het leven wel erg grijs."

Zwolle doet er nu het beste aan even te wachten tot David Beckham weer vrij is.

Komt Patrick Kluivert in dienst van de gemeente Zwolle, als bezoldigd ambassadeur?

Wethouder Jaap Hagedoorn is van plan een bod op de speler van F.C. Barcelona uit te brengen.

Ook in Zwolle moet bezuinigd worden (het filmhuis gaat bijvoorbeeld dicht).

Daarom blijft de wethouder bescheiden en zal hij het bod op Kluivert onder de vraagprijs van 1,8 miljoen houden.

Geen poldersatire, maar Zwolle-zonder-dollen.

Een laatste stuiptrekking uit de Crazy Negentigerjaren van de vorige eeuw.

Na het eten nog even gaan kitesurfen. Maar het is niet leuk meer.
Die machogasten met hun kostbare, flashy vlieg- en vaarapparatuur lachen je vierkant uit.

Terwijl wij, met onze vliegers van pakpapier, hangend aan gewoon vliegertouw, en staand op een zelfgezaagd plankje triplex, toch sprongen maken van wel vijftien meter hoog en zeventig meter ver.

Ik hang mijn vlieger aan de wilgen en ga op zoek naar een nieuwe sport.

De propeller zit al aan het stuur en van de week worden de vleugels aan de bagagedrager van mijn fiets gemonteerd en ben ik er klaar voor.

Bikeflyen. Ik hoop niet dat het weer een modieuze rage wordt.

De ballenjongen heeft het eerste halfuur van de wedstrijd naast de baan op de grond een beetje zitten knikkebollen. Nu geeft hij aan te willen staan. De scheidsrechter legt de wedstrijd stil. De beide spelers gaan over op luchttennis om de spieren warm te houden.

De ballenjongen steunt op beide handen, plaatst zijn voeten vlak op de grond, drukt zich op en komt krakend in zijn gewrichten overeind.
Als hij rechtstaat krijgt hij een ovationeel applaus van het publiek.

Wankelend begeeft de ballenjongen zich naar de overkant van de baan. In de binnenzak van zijn blazer zoekt hij naar zijn bril. Ingespannen turend, ontwaart hij de gele bal in een hoekje tussen twee fel blauwe reclameborden.

De ballenjongen gaat op zijn knieën, tast naar de bal, slaagt er in wederom te gaan staan - deze handelingen vergen minuten - met de bal in zijn rechterhand vooruit gestoken, bereikt hij 'zijn' speler, geeft de bal over, waarna hij in een vrije val/loop zijn plekje naast de baan bereikt, waar hij neerzijgt en met een grote zakdoek het zweet van zijn hoofd dept.

Het publiek is gaan staan en geeft hem een minuten durende ovatie.

Op het tennispark van LTOG in Schommen is gisteren gevierd, dat de oudste ballenjongen ter wereld negentig jaar is geworden.

• Je verloor deze belangrijke wedstrijd met catastrofale cijfers. Teleurgesteld?

'Volstrekt niet. Het is fantastisch! Het feit alleen al dat ik er stond. Dit was een klinkende morele overwinning. Heerlijk gevoel.'

Van sport heb ik de ballen verstand. En het onbegrip groeit, nu veel wedstrijden hogere belangen dienen - een plaatsing in een toernooi, de kans op Europese deelname - 'afijn weet ik veel'.

Maar gezond is het niet.

Neem de Nederlandse volleybalploeg. Wat zich gisteren allemaal heeft afgewisseld in de hoofden van de spelers...
We noteren: vreugde, grote bezorgdheid over de toekomst, blamage, getemperde vrolijkheid, verschrikkelijk diep zakken, verbittering, lusteloosheid en demotivatie.

Maar omdat kwalificatie is bereikt, wordt alles tegelijkertijd weer goedgemaakt.

Deze zichafwisselspelers zijn geestelijk zwaar geblesseerd geraakt.

Dit is een sport naar mijn hart: met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen. Andere koek, dan slap geklungel met een balletje.

Een sport 'met veel kanten'. Er zijn genoeg deelnemers te vinden die mee willen doen aan met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen, maar vind eerst maar eens een luchtballon met een mand die alle deelnemers kan bergen.

Nu al is de grootste luchtballon ter wereld nodig. Als niet snel aan de bouw van een grotere ballon wordt begonnen - en denk aan de toekomst: de megamand moet veertig parachutisten kunnen hebben - zal het niet lang duren of Nederland raakt het wereldrecord met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen weer kwijt. Je moet er niet aan denken.

Wij gaan met zoveel mogelijk supporters tegelijkertijd naar de huldiging van de verbeteraars van het wereldrecord met zoveel mogelijk parachutisten tegelijkertijd uit een luchtballon springen.

Het gaat slecht met het Nederlandse betaalde voetbal, maar zo slecht als bij RBC gaat het nergens.

Aanstaande zaterdag dienen de spelers hun lease-auto's in te leveren, maar ook hun kostuum met de twee clubdassen en de drie overhemden, hun manchetknopen en de dasspeld, de lange blauwe overjas, het trainingspak, de voetbalschoenen en de sporttas.
Eveneens moeten zij eventueel overgebleven onderdelen uit het laatste door het bestuur geschonken Kerstpakket en de Paasverrassing bij de penningmeester inleveren.

De wedstrijden zullen voor de rest van dit seizoen op blote voeten worden gespeeld, in eigen ondergoed.

Een oplettende lezer waarschuwt ons, dat de fotoreeks 'Doelpalen' van fotograaf Jack van Bommel akelig veel lijkt op de reeks uit het boek 'Posts' (Uitgeverij: Penguin)

Voor die reeks fotografeerde de beeldhouwer/fotograaf Neville Gabie doelpalen over de hele wereld.

'Nooit van gehoord, nooit gezien', reageerde Van Bommel toen wij hem confronteerden met het werk van zijn collega, de in Engeland wonende Zuid-Afrikaan Gabie.
'Als ik naakten zou hebben geëxposeerd, komen jullie dan ook met voorbeelden van naakten van andere fotografen aankakken?', riep Van Bommel voor hij de deur van het redactielokaal met een dreunende slag achter zich dichtgooide.

De hoofdredactie beraadt zich op maatregelen, maar laat het stuk over Van Bommels tentoonstelling nog even on line.

Vanmiddag wordt in het WAK - het fotografiemuseum van Zierikzee - de tentoonstelling Publieke Doelen geopend.

Fotograaf Jack van Bommel trok de afgelopen vijf jaar door Nederland en legde op speelplaatsen, pleinen en landjes de openbare sport- en spelfaciliteiten vast. Met dien verstande dat hij zijn onderwerp inperkte tot uitsluitend de vast opgestelde doelen.

De tentoonstelling bestaat uit honderdvijftig foto's van openbare doelpalen.

- Jack, wat fascineerde jou in doelpalen

'Ik vond het dubbele van de doelen fascinerend. Enerzijds dienen de doelen een nuttig doel - ze bieden de liefhebbers de mogelijkheid tot een potje sporten - anderzijds kun je de doelen ook zien als objecten in een ruimtelijke omgeving.'

- Beeldhouwwerken dus

'Dat nou juist niet, nee. 't Is juist de onnadrukkelijkheid waarmee de objecten in de ruimte zijn geplaatst, zonder dat het vormgevingsaspect van de beeldend kunstenaar er een stempel op heeft gedrukt, die het onderwerp voor mij zo fascinerend maken.'

- Honderdvijftig doelpalen. Ja sorry, maar is dat niet teveel van het goede? In principe lijken ze allemaal op elkaar.

'Vind je? Juist in serieverband gaan de foto's werken, dacht ik. Haal je één foto uit de context van de tentoonstelling, ja, dan zeg je misschien: wat stelt dit nu voor. Maar de kwantiteit versterkt de kwaliteit van elk doel op zich, dat je daarmee voorziet van een sterke, onvervreemdbare individualiteit.'

- Fotografen werken tegenwoordig heel vaak in series - van putdeksels tot tuinhekjes, skateboards en onopgemaakte bedden - kenmerkend is dat vaak de mensen ontbreken

'Ja, er is een grotere belangstelling voor de dingen an sich.
Toch zijn de mensen op mijn foto's zeer aanwezig. Kijk naar de uitgesleten plekken onder de doelen, de voetstappen in het zand. Je hoort bij wijze van spreken het geschreeuw en gejuich van de voetballertjes.
Zou je één mens op mijn foto's zien, dan stort de hele serie als een kaartenhuis in elkaar.
Suggestie wekken, de kijker aan het werk zetten - dat maakt deze fotografie zo fascinerend.'

Publieke Doelen - tot 15 september 2003 in het WAK te Zierikzee.
Dagelijks geopend van 11.30 uur tot 16.30 uur, behalve maandag, woensdag en donderdag.

Het fotoboek Publieke Doelen is te verkrijgen in het museum (actieprijs: tot 1 augustus aanstaande 135 euro).

De 57-jarige trainer Fjodor Guntschek heeft alle hoop gevestigd op zijn enige pupil: de 14-jarige Hedwig van Hoogstraten.

Volgens Fjodor gaat Hedwig op het onderdeel Ritmische Gymnastiek van de Dopeloze Olympische Spelen 2005 hoge ogen gooien.

Er is belangrijker nieuws, maar dit is het goede woord om de dag mee te beginnen.
Uit het Sportkatern van de Volkskrant:

pingpongbobo's

Boektitel:
'Zeven pingpongbobo's en een oude taart'.

En hoe luidde de exacte tekst van een hit van duo De Wama's?

'Ping en Pong speelden pingpong,
Pang zei de pingpongbal.'

'Nee, niet Pang, het was: Ping, zei de pingpongbal?, wist iemand op de redactie.

'Nee, dat is nu juist het geniale van de tekst', meende een ander, 'in twee regels in totaal zes maal ping en pong en dan ineens Pang. Zo knalt pang er schitterend uit.'

Zo pingpongden we nog wat heen en weer.
Tot de eerste vergadering dringend moest beginnen.

In mijn - keurige - buurt trok een groep jongetjes langs de huizen, die na aanbellen en na het openen van de voordeur een salvo sneeuwballen afvuurde.

Het ging er niet om de bewoner te raken, maar de ballen zo ver mogelijk het huis in te werpen.

Nadat mij de ballen om de oren waren gevlogen, hoorde ik ze tijdens het wegrennen roepen: 'Die van mij ging tot achterin de gang!' 'Ik heb de keuken gehaald!'

Keurige jongetjes, die nog wegrennen als ze iets stouts hebben gedaan.

Het Algemeen Dagblad opent de voorpagina met foto's van de Russische schaakgrootmeester Alexandra Kostenjoek.

Zij begint vandaag in Wijk aan Zee aan het Corus-toernooi en zij zal - zo voorspellen wij - de komende twee weken op grote Nederlandse media-aandacht kunnen rekenen.

Je moet aan haar manager toestemming vragen foto's van haar op het web te plaatsen. Die man is Zwitser en heet Diego F. Garces - dus daar begin ik niet aan. Ik verwijs naar haar website met fotogalerij. (Met die boekcover waag ik 't erop.)

Uit het AD:
'De wereldschaakbond FIDE gooit haar in de strijd tegen het stoffige imago van de denksport.'

Dat gaat lukken.

Kan ze schaken?
Ze staat op de gemengde wereldranglijst van mannen en vrouwen op de 916de plaats en dat is niet niks. Ze werd inderdaad op haar veertiende grootmeester.

Van sport heb ik geen verstand, van paljassen weet ik veel.
Daarom begrijp ik niets van het artikel in de Volkskrant, met als kop 'Gevecht tegen scheiding der seksen', in het Sportkatern.

In de aanhef is sprake van een mannelijke paljas die niet langer tegen mannen wilde spelen en zich aanmeldde voor de vrouwencompetitie. Maar het artikel gaat over een vrouwelijke speelster die niet aan de mannencompetitie mag deelnemen.
Op de paljas wordt niet teruggekomen.

In die openingszinnen steekt groter nieuws.
Wie is deze paljas, die door niemand serieus werd genomen en zich inschreef 'hoogstwaarschijnlijk bedoeld om te jennen'?

Is er één paljas aan het werk, of wordt ons vermoeden bevestigd dat Nederland momenteel overspoeld wordt door jennende paljassen?

Het wordt tijd dat de paljassen door iedereen serieus worden genomen.

Hi Biesloggers,

Wij, gadgeteers, worden overspoeld met duizenden leuke items voor de komende feestdagen.
Kerstvakantie, de donkere dagen... we krijgen weer volop de tijd om met onze gadgets te spelen.

Ik weet nog niet waar en hoe ik de kerstdagen ga doorbrengen - de uitnodigingen zullen nog wel komen - het liefst ben ik bij vrienden met kinderen, want daar wordt Oom Driek met z'n gekke speeltjes altijd hogelijk gewaardeerd.

Het probleem is: hoe val je op? Wat voor pakjes kun je onder de boom leggen waarvan ze zeggen: gohhh! Waar heb je dát vandaan? Wat goed!

Hoe trek je, wat wij noemen, Optimal Attention.
Stinkend jaloers ben ik op de Dierenbescherming. Die hebben met hun kerstkaart en posters ongelofelijk goed gescoord. Een beetje stoeien met een religieus symbool en je krijgt gegarandeerd een landelijke stoot free publicity.

Doordenkend en het net afstruinend kwam ik op Jezus Himself terecht. En hoe! Een Amerikaanse firma maakt Jezus-sportbeeldjes:
'Handpainted resin statues on a solid wood base are the perfect gift for every young Catholic athlete. These statues portray Jesus actively participating with boys and girls in a variety of sports. A wonderful way to reinforce Jesus "as friend" in everyday activities.'

Okay, die firma zegt dat de beeldjes bedoeld zijn voor Katholieke sportertjes, maar ik denk dat ook niet-gelovige campliefhebbers ze dolgraag willen hebben.
En als een Katholieke organisatie zo gek is een klacht tegen me in te dienen, kan ik altijd zeggen: maar beste mensen, dit is serieus, de makers zijn zelf Katholiek!

In mijn kamer staan de dozen hoog opgestapeld - ik heb er tweehonderd laten komen, van alle takken van sport, à 30 euro het stuk.
Ik hoop volgende week los te zijn. Met een spectaculair rechtszaakje erbij moet dat lukken.

Nou, jullie zien me wel op de Journaals!

Tot de volgende week,
Driek de Kerstgadgetfreak

Uw hoofdredacteur is een Frustrado van de Eerste Categorie.

Zo zal hij zich nimmer in ontklede staat in het openbaar begeven.
Op het strand, ook tijdens een hittegolf, gaat hij nooit verder dan het uittrekken van sokken en schoenen. Dat is het blootst haalbare.

Het lijkt een handicap, toch valt er mee te leven.

Nu gaat uw hoofdredacteur graag zwemmen in het plaatselijke Sportfondsenbad. Hoe speelt hij het dan klaar met zijn blootfobie?

Het moeilijkst is de gang van kleedhokje naar bassin.
Hij kiest een moment waarop hij geen andere badgasten ziet lopen, schiet haastig onder de douche en is in vijf stappen bij het bad.

Maar dan... Hij is niet zo vlot dat hij in een oogwenk, met aanloop en zweefduik, in het water plonst, nee, hij kiest het lullige trappetje.

Daar, op die paar treetjes, tijdens het te water gaan en het eruit klimmen, is hij weerloos. Op dat moment haat hij het zwembad, het water, de zwemmers, ja, de gehele mensheid, inclusief zichzelf.

Even maar. Want eenmaal in het water, met alleen het hoofd er bovenuit, is alle leed snel geleden.

Bieslog onthult, legt bloot.
Bieslog - tot op het bot.

De presentator van het NOS-Journaal balde de vuisten, sloeg er ritmisch mee op de presentatiedesk en scandeerde: 'Hiddink! Hiddink! Hiddink!'

Met deze in een Journaal nooit eerder vertoonde grappigheid, wilde Philip Freriks iets heel vreemds demonstreren.
Zo gek deden de Koreaanse fans namelijk, omdat 'onze' Guus Hiddink succes heeft met het Zuid-Koreaanse elftal.

De Zuid-Koreanen scandeerden een naam! Van een voetbaltrainer! Is dat gek? Wat een gekke volkeren heb je daar toch, in dat verre, gekke Azië.

Het kleinste websitetje ter wereld bevat een spelletje Pong, dat echt werkt. Met de pijltjes Op en Neer is een miniscuul balletje te spelen.
Draai de speakertjes helemaal open - de geluidjes zijn OORVERDOVEND.

Echt een spelletje voor sukkeltjes.

Kan geen p.. meer zeggen.

Kan geen ..... meer schrijven.

Morgen verder. Laat.

Eerst nieuwe zwachtels nu

Gisteren moesten een paar vrienden werken, dus geef ik mijn verjaarspartijtje vandaag.
Om tot diep in de nacht durende gesprekken over politiek te vermijden, zocht ik naar een gelegenheid buitenshuis. Een DOE-verjaardag. Rondgebeld, tips verzameld, keuze gemaakt.

We gaan indoorklimmen.

Ik wist niet dat Nederland zoveel klimhallen telt. Bergbeklimmers oefenen er voor het echte buitenwerk, bedrijven geven er kadertrainingen. Veel failliete fabrieken en kerken worden hergebruikt door er klimwanden in op te stellen.

Ik heb voor een paar uur vijf klimwanden besproken. Daarna Thais eten en dansen toe.

Het moet allemaal lukken.
Als je mijn leeftijd door drie deelt, krijg je drie jongeren.
Het trio ontving de plannen met gejuich:
'Hoi, hoi, indoorklimmen, jaaaa!, hoi, hoi!'

Het zou een Olympische sport moeten worden. Miljoenen liefhebbers genieten van het moddergooien, maar deze edele sport krijgt nog steeds geen officiële erkenning.

Terwijl er op wereldniveau met modder wordt gegooid.
De Zweed Lennart Johansson, voorzitter van de Europese voetbalbond UEFA, heeft op magistrale wijze uitgehaald naar Sepp Blatter, voorzitter van de wereldvoetbalbond FIFA. Blatter was al eerder stevig in de modder gezet, nu lijkt hij de modder niet langer uit de ogen te kunnen wrijven.

In de Engelse competitie gaat men er nog steviger tegenaan. Moddergooien is er een nationale sport, waaraan ook de pers mag deelnemen.
De bondscoach van de Engelse ploeg, de Zweed Eriksson, heeft 'een vermeende affaire' met een televisiepresentatrice.
In Engeland, de bakermat van het moddergooien, staan dan meteen honderden bakken modder klaar. En 'de dame in kwestie' is ook nog 's een keer een blondine, die in Zweden is geboren! De verse modder druipt uit de krantenpagina's.

Met de Zweden Johansson (1), Eriksson (2) en de minnares (3) op het erepodium, zou Zweden, als er nu Olympische Spelen werden gehouden, 1x goud en 2x zilver hebben behaald.

NB Moddergooien heeft niets te maken met modderworstelen, een ordinaire, niet erkende schertssport, die uitsluitend nog in provinciale, louche discotheken wordt bedreven.

Een lezer schrijft dat het vorige stukje, Zwemmen met dames, grote overeenkomst vertoont met een liedtekst van George Formby.

Ik ken een paar songs van Formby, deze niet. Even zoeken op het web bracht de tekst boven water. En ja, het thema is hetzelfde. Het lied van Formby heeft alleen geen satirische ondertoon en dat is maar goed ook. Gewoon een leuk lied.

Ik hoor zijn stem erbij en de klank van de banjo ukulele, waarmee hij zichzelf begeleidde.

Vanmorgen trof ik in het zwembad uitsluitend dames te water. Wel meer dan twintig!
Hier had ik lang naar uitgezien: zwemmen met de dames.

Het eerste dat me opviel was hoe gemakkelijk ze me toelieten in hun wereld. Onverstoorbaar trokken de dames hun baantjes. Sommigen zwommen twee aan twee, waarbij ze signalen uitwisselden, die ik niet kon verstaan. Ik wilde ook niet al te dichtbij komen; je moet elke inbreuk op hun natuurlijk gedrag zien te voorkomen.

Langszij zwemmend, onder ze door duikend, probeerde ik contact te maken met de dames. Omdat het een eerste keer was, lukte dat nog niet zo. Volgens mij keek een dame wel even mijn kant uit, maar die enkele blik mocht ik niet uitleggen als een signaal om samen te spelen in het water. Je moet niet teveel tegelijk willen.

Na een half uur kwam een ongelooflijke rust over me. Door het zwemmen met dames ging ik ervaren, dat het eigenlijk gaat om verbinding maken met het meest wezenlijke in jezelf.

Na een uur verliet ik met moeite het water. In het kleedhokje wist ik al, dat ik een onvergetelijke ervaring rijker was geworden.
Zwemmen met dames raakt voor mij aan de basisvoorwaarden van menszijn: openheid helderheid, leven vanuit je hart.

Ik ben de dames erg dankbaar voor hun liefde en wijze lessen.

Zag in het bos veel hardlopende oudere dames die een trui om hun middel hadden geknoopt teneinde hun achterkant aan het zicht van nakijkers te onttrekken.

Zou ik ook doen als ik een hardlopende oudere dame was.