De trekveren met houten handvatten die op het bankje liggen uitgestald, kreeg ik op mijn 25-ste verjaardag van een vriendin cadeau, die vond dat ik 'er iets aan moest doen?. (Waardoor ik ook zeker wist dat het met haar ?nooit iets zou worden?.)

De fitnessbank staat al 25 jaar op zolder. Minstens eenmaal per jaar word ik overvallen door de gedachte dat ik er nodig iets aan moet doen.

Als ik me gedurende een paar maanden dagelijks gedurende een uur afbeul zal ooit het moment aanbreken dat ik, met uitsluitend een zwembroek aan, over het strand zal durven paraderen. Denk ik in zo?n periode.
(Terwijl ik allang de leeftijd heb bereikt waarop dit beeld, om esthetische redenen, nooit werkelijkheid mag worden.)

Ik oefen dan inderdaad enkele weken nauwgezet. Ik voel me er beter door en ik train de geest door me voortdurend in te prenten: ?Hou dit nu vol! Doorgaan!?
Maar nee, onafwendbaar komt de ochtend van het opgeven. Dat gesteun en gepuf op zolder, ?vandaag even niet?.

Terwijl het niets voorstelt: aan die grote stang hangen gewichten van 5 kilo elk; ook de twee haltertjes wegen 5 kilogram - peanuts voor de sportschoolbezoeker, een lachertje voor de gemiddelde bodybuilder.

En het bankje zelf is ook een armetierig geval - er zijn schroeven uitgevallen, zodat de beengewichten er regelmatig afdonderen.

Maar nu ik, om er foto?s van te nemen, het zootje weer heb zien staan, denk ik voorzichtig:
?Je zou er ?s iets aan moeten doen!?