Het computerbrein van Bieslog weigert de overgang naar de 1e juni te maken.

Alarmfase 4 is van kracht. Alle verloven zijn ingetrokken.

Wie wordt de nieuwe voorganger van ‘de linkse kerk’?

Zijn/haar naam wordt nog geheim gehouden.
Men zegt dat hij/zij nu twee jaar is en in de buurt van Ruurlo, in een eenvoudig landarbeidershuisje ter wereld is gekomen.

'Als Nederland had meegedaan aan het WK-voetbal, was er geen enkele kogelbrief verstuurd.’

Prof. dr Nak de Weert, socio-egoloog, directeur van het Nak de Weert Instituut

Een stoeptegel met een lieveheersbeestje.
Teken tegen zinloos geweld.
Mooi initiatief.
Maar ik heb altijd gedacht:
wat moet je ermee?

Het wil op Bieslog maar geen 31 mei worden!
Onze knappe koppen zijn er voorlopig niet uit.
Het nieuws van vandaag (vrijdag) kan ik uitsluitend gisteren (donderdag) kwijt.

U moet maar denken: dit is uniek - kan alleen op Internet. Van een foutief gedateerde papieren krant heb ik nooit gehoord.

KPNQwest zoekt kopers voor haar glasvezelnetwerk.
Het is 25 duizend kilometer lang en moet 200 miljoen dollar opleveren.

‘Doet u mij maar drie meter.’
‘Ik zal het even voor u uitmeten. Dat is dan 24 dollar.’
‘Alstublieft.’
‘Dank u wel. Is het een cadeautje?’
‘Ja.’
‘Dan doen we er een mooi papiertje om.’

Vriendelijke teksten op pakjes sigaretten zijn effectiever dan doodsbedreigingen.

Roken is slecht voor de gordijnen.

Van roken worden je tanden bruin.

Ik rook, krijg ik nu ook beveiliging?

(Er is een storing opgetreden, waardoor ik op dit moment (vrijdag 31-05) geen nieuwe berichten kan plaatsen. Er wordt aan gewerkt)

Aanvulling op de Haagse reportage (zie dinsdag 28 mei) over de verwaarloosde Paleistuin.

Uit betrouwbare bron vernemen we, dat inmiddels een grondige snoeibeurt heeft plaatsgevonden, omdat verstikking dreigde.
‘De tuin heeft nu enige tijd nodig om weer te herstellen van de ingreep. Ik hoop dat je daar begrip voor op kunt brengen.’

Kunnen we. Geef een seintje als we tot een volgende inspectie kunnen overgaan.

Vinden jullie 't wat, die nieuwe kopfoto van Bieslog?
Het bouwwerkje heet officieel een Observatiehut en is van Natuurmonumenten. Ik noem het ‘de Japanse hut’, omdat het zwarte huisje van hout en golfplaat, temidden van het riet, me aan een Japanse filmlocatie doet denken.
Ik zit er regelmatig in. Na een kwartier fietsen, ga ik te voet over een lange houten loopplank door een moeras (!), beklim de trap, en geniet van een vrij uitzicht over het Naardermeer.

NB 1: zo’n prachthut staat je dus gratis ter beschikking - in de vroege morgenuren kom je er niemand tegen.

NB 2: we bevinden ons middenin die verschrikkelijk hectische, overvolle randstad - als je de raamfoto tot beeldvullend opklikt, zie je aan de horizon een Schipholtrein voorbijgaan, vol sukkels die denken dat het elders mooier is.

Aan de wand hangt een pedagogisch bord vol informatie over wat ik zou kunnen waarnemen.
‘Het riet herbergt ’s zomers kleine karekieten en rietgorzen en de waterral laat zijn biggengekrijs horen. Let op het tinkelen van het baardmannetje en op de roep van de roerdomp.’
Ik zou dolgraag het gekrijs en getinkel willen registreren, maar als een kenner je er niet op attendeert, hoor je het niet.

Gedurende een uur observeer ik het lege landschap, waarna ik met een opgeruimd, leeg hoofd terugkeer op de redactie.

Ik heb vreselijk mijn best gedaan het te begrijpen. 
De fractieleiders van CDA, VVD en LPF hebben een akkoord bereikt: iedereen moet in de toekomst een vast bedrag betalen als premie voor de ziektekosten. Dat kan fors oplopen. Een gezin met twee kinderen betaalt tussen de 2500 en 5000 euro per jaar.

Afgezien van de oningevulde hoogte van de premie, is het een harde, maar heldere maatregel.

Nu begint het grote knersen der hersenen, want de inkomensderving moet ‘gecompenseerd’ worden door ‘lastenverlichting’. Gewoonlijk haak ik, als ik die woorden zie staan, snel af, maar ik heb besloten vanaf nu mee te gaan draaien in de GroteMensenWereld. Ik ben een politiek bewuste burger, die zich geen knollen voor citroenen meer laat verkopen.

Na lang studeren, dacht ik het als volgt te kunnen samenvatten. 
CDA en VVD verschillen fundamenteel. Het CDA wil, middels twee inkomensafhankelijke kortingen, het gezin met kinderen een handje helpen; de VVD wenst, door arbeidsverkorting van werkenden en een lagere onroerende zaakbelasting, het werkende individu te bevoordelen.
De CDA-plannen zorgen ervoor dat vrouwen minder gestimuleerd worden om te gaan werken (heeft financieel weinig zin) en de VVD-plannen bevoordelen de hogere inkomens en de huiseigenaren.

Vernieuwing? Ik merk er niets van. CDA en VVD vullen hun eigen politieke clichés in.

Wat is het standpunt van de LPF in deze kwestie?
Geen idee. Kan ik nergens vinden.

Misschien opteert de LPF voor het standpunt van het CDA. Doordat de vrouw van het gezin minder gaat werken, krijgt ze meer tijd om te koken. En daar heeft de Leider ooit wel eens wat over gezegd.

De ober zette een kogelbiefstuk voor me neer, die ik niet had besteld.
Hals over kop verliet ik het restaurant.

Het nieuwe scheldwoord: sukkel.
Wordt gebezigd door voornamelijk mannen, die zichzelf 'winner' noemen.
Sukkels hebben mijn volledige sympathie, winners zijn akelige, zelfingenomen kwasten.

In de bescherming van de sukkels ligt voor Links een nieuwe uitdaging.
Sukkels Aller Landen Verenigt U!
Bij de Partij van de Sukkels dient de grootste sukkel leider te worden.

Hoe vaker je het woord sukkel gebruikt, des te sneller verdwijnt de negatieve betekenis.
Wees er trots op een sukkel te worden genoemd.

Speld een button op de borst met de tekst: Ik ben een sukkel.

Word lid van een Sukkelclub. Samen staan we sterk.

Het kleinste websitetje ter wereld bevat een spelletje Pong, dat echt werkt. Met de pijltjes Op en Neer is een miniscuul balletje te spelen.
Draai de speakertjes helemaal open - de geluidjes zijn OORVERDOVEND.

Echt een spelletje voor sukkeltjes.

Lees de onderschriften en visualiseer je eigen foto's.

(Met excuses aan fotograaf Ruud van der Linden)

Dat is even schrikken, vanmorgen, bij het doorbladeren van de krant. Van een paginagrote advertentie knalt een nieuw logo ons in het oog. Knallen? Dreunen! Help! Wat moet ik doen? Wat heb ik nagelaten?

Gaan de Konmarsupermarkten opnieuw ombouwen en is dit een poging te redden wat er te redden valt?

Nee, ons wordt medegedeeld dat ‘de PTT’ niet meer zou bestaan. De PTT is de laan uitgestuurd, bij het grofvuil gezet.
De gebouwen zijn bezet. De nieuwe machthebbers decreteren:
PTT Post heet voortaan TPGPost.

O ja? Mij is niets gevraagd. En ik weiger deze lettercombinatie in de mond te nemen.

Wat is er mis met PTT? Het overheidsbedrijf gold ooit als toonaangevend in het gebruik van toegepaste kunst en vormgeving. Een voorbeeld voor de hele wereld.

De PTT is van ons, gebruikers. En wij laten ons niet zomaar voorschrijven hoe wij de PTT moeten noemen. De PTT is en blijft de PTT, is dat goed begrepen?
En met de nieuwe vormgeving heb ik niets te maken. Post met het nieuwe logo gaat bij mij ongelezen in honderd snippers.
De ontwerper die zo’n TPG-gewrocht-dat-een-kroon-moet-voorstellen bij de PTT-vormgevers zou hebben gepresenteerd, werd op staande voet ontslagen.

Nee, wij gaan niet mee. Biesloglezers zullen uit protest PTT blijven zeggen. 
Sterker nog, we zullen de geliefde letters zelfs extra vaak gaan gebruiken.
‘Is de PTT al geweest?’
‘Nee, de PTT is nog niet geweest.’
‘Ik ga even naar het kantoor van de PTT, om een PTT-postzegel te kopen.’
‘O, neem voor mij dan ook een PTT-postzegel mee. En doe alle PTT-employees de hartelijke groeten!’

Na enkele uren door een benauwd Den Haag te hebben gesjokt, zag ik op de Prinsessewal de poorten van de Paleistuin, achter de Koninklijke Stallen, uitnodigend wijd openstaan.
Ja! Even verkoeling zoeken langs lommerrijke lanen, uitrusten in een prieel tussen de veelkleurige, geurige, vlindervolle bloembedden.

Ik was er nooit eerder geweest. Gedurende eeuwen was de Koninklijke Tuin verboden gebied voor de gewone Haagse burgerij. Het was Koningin Juliana die de tuin liefdevol had opengesteld voor al haar onderdanen.

Nieuwsgierig betrad ik het park, voorbereid op een koninklijke, idyllische ervaring.

Het werd een bittere teleurstelling.
Het eerste het beste plantsoentje in de Schilderswijk ziet er verzorgder uit.
Een afgetrapte hondenbak is het, een schande voor tuinierend Nederland.
Als je buitenlanders via de Floriade en de bollenvelden deze tuin zou binnenvoeren, ging de toeristenindustrie een fikse dip tegemoet.

Wat zit hier achter? Wil de Koningin haar onvrede met de openbaarheid van ‘Haar’ tuin zichtbaar maken?
Is het wel haar tuin? Wij betalen toch veel geld, opdat zij haar paleizen en tuinen kan onderhouden?

Voorlopig wilde ik het laten bij deze waarschuwing. Over een maandje komen wij terug, in de verwachting een Paleistuin van waarlijk Koninklijke Allure aan te treffen.

Een flakkerende sportster. Blessures. Afzeggingen. Zal hij ooit weer... Maakt zijn rentree... Nee, nog niet klaar.

Managementprobleem: hoe houden we de flakkerende ster in het nieuws. De naam is nog groot. Er zijn belangen. Er kan nog stevig onderhandeld worden.
De pers moet gevoed om de naam bekend te houden.

Het management van Richard doet zijn uiterste best. Succesje! Twee keer in de krant vandaag.

Bekijken we het eerste bericht. De internationale rentree was aangekondigd. Maar helaas, de autoriteiten maken dit onmogelijk. De wildcard is geweigerd aan 'de Wimbledonkampioen van 1996' (Schande!).

Maar (hu hu, sliep uit) Richard zou toch niet gekomen zijn. Want nog niet helemaal klaar.
Raar bericht over een dubbele mislukking van de rentree. Maakt niet uit, de krant zet Richards naam in de kop.

Het tweede bericht is beter. De tennisser hoeft voor het goede doel alleen maar aanwezig te zijn. Voor de Foundation. Sport en spel in kansarme wijken. In een snel pak proeven hoe het beestje smaakt.

Het management heeft nieuwe plannen in petto. Het lossen van een startschot. Een docu in een kansarm land. De lancering van een windjackenlijn.

Dit is een vel kladpapier, dat je mocht gebruiken tijdens je eindexamen (Ik kom om in de bewaarde papieren!)
Mijn naam staat rechtsboven en ik herken mijn handschrift, maar waar de berekeningen op slaan... Is het wiskunde, natuurkunde?

In de 3e klas HBS had ik het romantische idee scheikunde te gaan studeren. Dus koos ik voor de b-richting. Twee jaren van verschrikkelijk ploeteren volgden. Met veel pijn, moeite en bijlessen sloeg ik me door de algebra en trigoniometrie heen.
Na het eindexamen, dat ik met de hakken over sloot haalde, besloot ik Nederlands te gaan studeren - een nog romantischer idee (het misverstand de hele dag met poëzie bezig te kunnen zijn).

In de afgelopen veertig jaar heb ik nimmer meer een wiskundig probleem onder ogen gekregen. Ik ben er zelfs allergisch voor geworden. Als ik tijdens de tv-quiz Klassenwerk wel ’s meedoe, zap ik haastig weg als er een ‘Jan gaat van A naar B’-som moet worden gemaakt.

Al die nutteloze kennis ligt nog ergens opgeslagen in mijn hoofd. 
Of zijn die geheugenhokjes vol berekeningen intussen geleegd, of afgebroken?

Ik had in die twee weggegooide jaren ook kunnen leren timmeren, schoenlappen, nettenboeten, metselen, bollenkweken, of banketbakken.
Ja, dat laatste had ik willen kunnen. Dan ging ik nu naar bed, want ik moest morgenochtend om vijf uur op om tweehonderd amandelgondels te bakken.

De enthousiaste recensies over het optreden van Bauchklang op het Drum Rhythm Festival maakten me nieuwsgierig. Een a capellagroep uit Wenen. Nieuwe vormen van samenzang.

Nou en of! Bauchklang brengt iets heel anders dan de vaak o zo knappe, maar gelikte, overgedisciplineerde bekende a capellazang.
Beluister de 30-seconden samples en bedenk: alle geluiden - ook de percussie - zijn met de mond vervaardigd.

Mijn opa en oma gingen eens uit eten. Dat was heel sjiek, maar er viel ook wat te vieren.(Zoveeljarig huwelijk?)

Na een stevige wandeling en een rit met lijn 20 betraden ze in het centrum Heck’s Lunchroom, waar je ook voor warm eten terecht kon.

Na bestudering van de menukaart, besloot mijn opa het ervan te nemen. 
‘We gaan gevogelte eten’, besloot hij, ‘we nemen de houtsnip.’ Iets sjiekers kon hij zich niet denken en het gerecht was nog tamelijk goedkoop ook. 
Nooit eerder hadden mijn opa en oma gebraden snip gegeten.
‘Als we allebei een halve bestellen, kan er nog best een glaasje wijn af,’ glunderde mijn opa feestelijk.

Toen de borden kwamen, keken ze er minutenlang naar, zonder iets te zeggen.

De halve houtsnip - in de dertiger jaren een lunchroomgerecht - bestond uit een witte boterham met kaas, waarop een snee roggebrood was gelegd.

Weer thuisgekomen zei oma dat het toch heel gezellig was. Gelukkig stond er nog een kliekje van de vorige dag op het fornuis.

Ferry had gisterochtend, voordat hij naar Amsterdam vertrok om in het programma Buitenhof te worden geïnterviewd, nog even moeten bellen met Mat.
Maar het was vroeg en Mat zat met zijn gezin in een huisje in Zeeland. Mocht Mat? Even rust, na een turbulente periode.

Een kwartier voor Ferry aan de Buitenhoftafel plaatsnam, dacht hij nog een keer: moet ik Mat niet bellen? Willen wij nou echt een pardon voor alle illegalen? En hoeveel zijn het er precies? Tien- of honderdduizend?
Maar Ferry kon zo gauw geen rustig plekje vinden om te bellen en telefooncellen waren al helemaal nergens te vinden.
Nou ja, dacht Ferry, ik zal maar zeggen wat ik in de Volkskrant heb gelezen: Mat sprak daar van álle illegalen.

Toen Mat 's avonds uit Zeeland was teruggekeerd en nog even langs het partijkantoor reed, trof hij er een grote puinhoop. Duizenden woedende e-mails vanuit de achterban. Telefooncentrales op tilt.
Mat had meteen een oplossing klaar: Pim. Alleen een beperkte groep uitgeprocedeerde asielzoekers komt in aanmerking. Een van de laatste ideeën van Pim.

Ferry koopt vandaag dan toch maar een mobiele telefoon. Hij had op zijn ouwe dag niet mee willen gaan in die nieuwerwetse gekkigheid, maar misschien was het toch wel handig.

Het kunstwerk The Toaster is 5 x 4,5 meter en opgebouwd uit 2500 geroosterde boterhammen.

Frans Weisglas (VVD) heeft zichzelf kandidaat gesteld als voorzitter van de Tweede Kamer.
Tegen de wil van zijn eigen fractie in.
In Buitenhof verklaarde hij trots dat dit een voorbeeld is van ‘de nieuwe politiek’.

Als reserve-voorzitter beleefde hij onlangs al ‘his finest hour’ toen hij in een auto met chauffeur naar de Koningin mocht om advies uit te brengen over de kabinetsformatie.
Vanaf de achterbank gaf hij door het geopende raampje commentaar aan de pers.
‘Het was vreselijk leuk om te doen’, zei hij nog naglimmend in Buitenhof.

Frans Weisglas zit al twintig jaar in de Kamer. Als je op zijn site de kopjes ‘Waar sta ik voor’ en ‘Mijn werk’ aanklikt, krijg je blanco pagina’s. Frans is helemaal klaar voor iets nieuws.

Geachte kamerleden,
geef Frans dinsdag de hamer in handen. 

Mag ik u even wijzen op het tijdstip boven dit stukje?
Ja, wij zitten vandaag weer vroeg voor u klaar.

Gisteren heb ik 23 dankbare bezoekers van hun boze denkblokkades mogen bevrijden.

Mocht eventueel slecht weer u afschrikken, dan beveel ik u onderstaande rijke site met eeuwenoude bomen van harte aan.

Klik een boom aan en houdt, als het plaatje zich opbouwt, uw open handen dicht voor het scherm. Voelt u de groeikracht overstromen?

Commentatoren, sociologen, politicologen, campagneleiders en trendwatchers die de revolutie willen overleven, dienen nu een ‘wij wisten het eerder’-verklaring af te geven.

‘Ik heb twee jaar geleden al gewaarschuwd - niemand wilde luisteren.’
‘Ons onderzoek toonde haarscherp aan dat de kloof groeide, maar ons rapport verdween in een la.’
‘Ik was de enige in het team die de campagne wilde omgooien.'
‘Ik ging al jarenlang dagelijks de wijken in, maar als ik vertelde wat ik daar vernam, keken ze me aan alsof ze het in Keulen hoorden donderen.’
‘Al in 1999 werd ik voor racist uitgemaakt.’
‘Hadden ze ons advies gevolgd, dan waren ze nu de grootste.’

In kleine kring heb ik er eerder ruchtbaarheid aan gegeven - ik durf er nu ook een groter publiek mee te confronteren: ik beschik over healende krachten.

Begrijp me goed, ik laat me er niet op voorstaan. Het is een gave, die ik genetisch heb meegekregen. Als rechtstreekse afstammeling van de Cananefaten - Neerlands eerste duinvolk, dat zich aan onze kust vestigde omstreeks het jaar 0 - draag ik krachten in me, die ik dit weekeinde wil aanwenden tot verlichting van iedereen.

De healende werking van mijn goddelijke gave richt ik uitsluitend op uw ongemakken in het hoofd; lichte hoofdpijnen, depressieve gevoelens en liefdesverdriet, verdwijnen door mijn behandeling als sneeuw voor de zon. Ernstiger klachten verwijs ik door naar de reguliere geneeskunst.

Als u zich tot mij wendt, vraag ik u in mijn hut te gaan liggen, waarna ik samen met enkele assistenten een seance aan u opdraag. Door het ritmisch herhalen van een mantra, verdrijf ik de boze krachten die zich in uw hoofd hebben genesteld.

Mijn healingcentrum bevindt zich ‘ergens in Nederland’. Hoe vindt u mij? Dat moet u zelf uitzoeken. Als u mij echt nodig hebt, zult u mij weten te vinden. Deze zaterdag en zondag zit ik voor mijn hut, van zonsopgang tot zonsondergang.

Maar ook via Internet blijken mijn healende krachten te werken. Bent u niet geheel fris in het hoofd, wordt u geplaagd door zwaarmoedige gedachten, klik dan onderstaand geluidsfragment aan, zet de speakers open, ga op de grond liggen en ervaar met gesloten ogen de healing die wij voor u uitvoeren.
Wakêh zij met u!

Het Parool wordt als stadskatern toegevoegd aan de Volkskrant.
De Volkskrant (met Parool) wordt als katern toegevoegd aan NRC-Handelsblad.
NRC-Handelsblad (met Volkskrant en Parool) wordt als katern toegevoegd aan het Algemeen Dagblad.

Het Algemeen Dagblad (met Volkskrant, Parool en NRC-Handelsblad) verliest zijn concurrentiepositie en wordt als katern toegevoegd aan de Telegraaf.

Aan de overeenkomsten tussen de politieke gebeurtenissen van nu en die van twintig jaar geleden, wijdt Wilfred Takken een column in NRC-Handelsblad van vanavond.

Voor de Biesloglezers die het in de column genoemde plaatfragment nog niet hebben gehoord, herhalen wij de plaatsing.

Zag vanavond een eerste tv-reportage in NPC-stijl (Nieuw Politiek Correct).

Hoe maak je een NPC-reportage:

Van alle deskundigen op het gebied van het vreemdelingenbeleid, kies je uitsluitend blanken met een zgn. doorsnee kaaskop - een hoogleraar, een politiecommissaris en een uitzettingsdeskundige. Je laat allen zeggen dat het beleid harder moet - er dienen opvoedingsinstituten opgericht, drempels verhoogd, vreemdelingen vaker opgepakt en uitgezet, enzovoorts,

Tussen de geharnaste uitspraken door, plak je straatbeelden met veel volk op de been (markt, altijd goed) waarbij je inzoomt op de gekleurde voorbijgangers, het liefst gezinnetjes, of vrouwen met volle boodschappentassen.

Na een paar kaaskopstatements gaat het werken: de reportage krijgt een perfecte wij-en-zij- uitstraling. Wij - weten hoe het moet; zij - horen hier niet.

Je biedt je reportage aan bij de Publieke Omroep en hij wordt warm ontvangen en graag uitgezonden. Bij de EO in 2Vandaag.

Dat veel Nederlanders met hun eigen lengte en gewicht knoeien is een schandaal, dat kwa omvang groter is dan bouwfraude of belastingontduiking.

Het CBS blijkt er dus met haar jaarlijkse berekening van het nationale overgewicht vijf procent naast te zitten. Achthonderdduizend Nederlanders zijn kleiner en dikker dan uit de statistieken blijkt! Kilometers lengte en tonnen vet zijn verdonkeremaand.

Een goed overheidsbeleid uitstippelen op grond van deze foutieve gegevens, wordt onmogelijk geacht.
Hoe kan een nieuw regeerakkoord worden gesloten, zonder dat we precies weten hoe lang en dik we zijn?

Het CBS laat de mensen hun gegevens zelf opgeven. Dat kan dus niet meer. Hier moet strenger worden opgetreden. Verplicht opmeten is de enige remedie - door CBS-ambtenaren, die zijn uitgerust met meetlat en weegschaal en een rechterlijke toestemming tot het betreden van woningen.

Aan: de directie van Telefoonbedrijf Dutchtone
Van: de Bond van Stoute Kabouters

Dames en heren,

Tot onze verbijstering heeft uw bedrijf besloten een reclamespotje, waarin leden van onze bond prominente rollen vervullen, van het tv-scherm te halen.

U hebt dit gedaan, zo vernemen we uit de pers, omdat bij de Reclame Code Commissie honderden klachten binnen zijn gekomen van ‘gebelgde dwergen’, zoals de Volkskrant de klagers omschrijft.

Ook hebben ouders geprotesteerd die bezorgd waren dat hun kinderen een verkeerd beeld van kabouters zouden krijgen.

Wat de eerste categorie klagers betreft: wij zijn kabouters, geen dwergen. 
In het gewraakte reclamespotje kwamen de puntmutsen van onze mensen overduidelijk in beeld, teneinde het onderscheid tussen ‘kleine mensen’ en kabouters te accentueren. In andere spotjes - die van Delta Lloyd en radiostation 3FM bijvoorbeeld - treden lilliputters op, kleine mensen dus. Daarom waren wij zo blij met uw initiatief. Eindelijk kregen wij kabouters weer eens de aandacht die wij, gezien onze eeuwenoude status van geliefde sprookjesfiguren, terecht verdienen.

Dat de klagende ouders bang waren dat hun kinderen een ‘verkeerd beeld’ van ons kregen, geeft maar al te zeer aan, hoe foutief en achterhaald de beeldvorming rond ons is gebleven.
Te vaak worden wij nog gezien als ‘lieve mannetje en vrouwtjes’, die 's nachts de onaangename karweitjes opknappen, die de grote mensen onafgemaakt hebben achter gelaten.

Men sluit de ogen voor de realiteit: ook in de eigentijdse kabouterwereld komt agressiviteit en geweld voor. Gelukkig maar. Te lang werd de kabouterbeeldvorming bepaald door de halfzachte Disneykabouters - om van schertskabouter Plop en zijn ridicule trawanten maar te zwijgen.

Wij verzoeken u dringend onze reclamespot weer te doen uitzenden. Het wordt moeilijk de leden van onze bond in de hand te houden. Velen hebben al de wens te kennen gegeven met hun pikhouweeltjes en benzineblikjes uw hoofdkantoor te willen bezoeken…

Namens de verontwaardigde Bond van Stoute Kabouters,
Kabouter Oorvijg, voorzitter

Er staan nooit mensen op mijn foto’s, was me opgevallen. Je ziet voorwerpen, lege straten en stranden, nooit mensen.
Ik moet onder de mensen, besloot ik vanmiddag.

Op naar Amsterdam, mensenstad bij uitstek. Camera in een binnenzak.
Met lijn 2 naar het Spui, waar ik op een bankje ging zitten. 
Ik zag veel mensen, maar nog geen foto.

Wacht ’s... Waarom groepten daar mensen samen voor de deur van de Athenaeum Boekhandel?

Was dat niet het lachende hoofd van Raoul Heertje? Nu zag ik de plakkaten op de winkelruit. ‘Presentatie en signeren. Dag 3, de Week van Heertje. Elke dag een nieuw boek!’
Aha! Hier werd gestunt. En Bieslog was erbij!

Het gezelschap ging de winkel binnen en uw verslaggever volgde. Er waren toespraken. Op het nieuwe boek prijkt het portret van Rob Cohen, de voetbalmakelaar en schoonvader-van. Uit de toespraken begreep ik dat het een stunt was. Cohen zou bezwaar maken en een rechtszaak beginnen die tot veel publiciteit had moeten leiden. 
Het was niet doorgegaan en Rob Cohen en Raoul Heertje moesten er erg om lachen. 
En de schrijver zit elke avond bij Barend&Van Dorp zonder iets te zeggen. Is ook een stunt.

Ik haalde mijn camera te voorschijn. Ik zag Theo Maassen, Johannes van Dam... Eén klik en ik had een foto vol met mensen kunnen schieten. Bekende mensen zelfs. Stunt op Bieslog.

Maar ik durfde niet.
Een camera zomaar op mensen richten... daar is lef voor nodig. Dat is brutaal. Dan val je op.
Ik droop af en nam toen buiten maar een veilige foto van de winkelpui.
Zouden jullie de mensen erbij willen denken?

Wat weten we van Mat Herben, de man die van de ene op de andere dag zo'n belangrijke rol speelt in de Nederlandse politiek?

Hij was defensievoorlichter en is vrijmetselaar.

Over de vrijmetselarij schreef Herben een artikel.

(Met dank aan Small deliberations)

Dag 1, jaar 0001 NR (Na de Revolutie)

Een golf van hoop, optimisme en vernieuwing slaat over het land.
De storm is gaan liggen. Er gloort blauw aan de hemel, de vogels fluiten.
Alleen advocaat Spong is nog boos.

Vier en tachtig nieuwe kamerleden nemen plaats in de schoongeboende hemelsblauwe fauteuils.
Eén restant van het oude regime dient nog opgeruimd: de strijd om het kamervoorzitterschap.

Guido Enthoven, directeur van het Instituut voor Maatschappelijke Innovatie, in NRC-Handelsblad:
‘De eerste de beste voorzitter van een voetbalvereniging hamert lange monologen af, stelt soms nieuwe thema’s aan de orde, vat na de beraadslaging de hoofdlijnen samen en maakt aan het einde van een vergadering de balans op en trekt zonodig conclusies. Voor de Tweede Kamer zouden dat majeure innovaties zijn.’

Ja! Elke week zit een andere voorzitter van een voetbalvereniging de Tweede Kamer voor. De voorzitters van eredivisieclubs komen niet in aanmerking, die zijn te bekend, te gehaaid, te geslepen. Amateurvoorzitters willen we zien! Zo brengen we de politiek naar de burgers. Helemaal vóór!

Mieke Vogels, de Belgische minister voor Welzijn, Gezondheid en Gelijke Kansen is een campagne begonnen tegen de slankheidsterreur: ‘Ik ben zoals ik ben, dat mag gezien worden.’
In grote krantenadvertenties worden ‘modale modellen’ getoond, zowel gekleed als bloot. NRC-Handelsblad van vanavond toont ze over vijf kolommen met graagte.

Mieke Vogels op haar website (www.maggezienworden.be)over de campagne:

‘Uitgangspunt
De campagne toont gewone mensen die fier zijn op zichzelf, die complexloos leven in een gezond lichaam en dat graag laten zien. In deze dubbele portrettenreeks gaat het stuk voor stuk om mooie mensen. Mensen met zelfvertrouwen, een mooi lichaam en met uitstraling, ook al hebben ze niet allen de maten die men tegenwoordig ideaal noemt. Het zijn gezonde mensen die elk voor zich de ideale maten hebben. En het zijn mensen waarin de Vlaming zich kan herkennen. 
Door hen naakt af te beelden, wilden we het gevoel van herkenning nog versterken. Zo zien mensen zich immers dagelijks in de badkamerspiegel. Bovendien versterkt de kwetsbaarheid van de naakte portretten de kracht van de uitstraling en de boodschap.’

Mooie mensen met gezonde lichamen.
Ik vind het allemaal best, maar de campagne versterkt mijn rotsvaste voornemen, me nooit en te nimmer bloter dan strikt noodzakelijk in het openbaar te vertonen. Ik ben zoals ik ben en dat mag NIET gezien worden.
Blote voeten... nou, vooruit - maar daar wil ik het bij laten.

Toeval bestaat niet - de zin is een cliché geworden. Wat bedoelt men er mee? Dat het ‘heel gewoon’ is, als twee feiten, data, of gebeurtenissen, die niets met elkaar gemeen lijken te hebben, plotseling samenvallen? 
Dat het toeval bestaat en soms verrassend toeslaat, is een spannender uitgangspunt.

Hier komt een toevalgeval uit mijn afgelopen etmaal. Neem van me aan dat ik niet smokkel met de feiten.

Gisteren ging ik op het strand van Egmond kijken op de plek waar vorige week de Seehund uit zee is getakeld - over de berging van deze Duitse mini-onderzeeër heb ik eerder bericht (zie Brief van zee 2 en 3 in het aprilarchief).

Van de spectaculaire operatie, waarbij twee torpedo’s en een mijn onschadelijk zijn gemaakt, restte een in zee gebouwde dam en een hijskraan. Het strand is weer vrijgegeven. Het opbouwen van de strandtent, die net in het sperrgebiet lag, was in volle gang. 
Voor het eerst dit jaar tracteerde ik me op met-blote-voeten-door-het-zand-lopen - een sensatie uit de hoogste categorie.

Waarom trekken deze WO2-opgravingen mij zo onweerstaanbaar aan?

‘Hou er ’s over op, man.’

Vanmorgen hoorde ik in het nieuws dat vandaag de Stripboekenweek is begonnen.
Als ik in Bieslog, bedenk ik, nu eens de volgende vraag aan de orde stel:

‘Welk stripboek heeft uw leven beïnvloed?’

Zou zo’n typisch literaire vraag, ook op het stripboek van toepassing zijn?

Ik denk na over mijn eigen antwoord. Dat niet verrassend uitpakt: het mooiste stripverhaal is voor mij Het Geheim van de Bosplaat - een avontuur van de onvolprezen Kapitein Rob. De strip verscheen in Het Parool - ik moet een eerste druk van de bundeling op zolder hebben liggen.

Gevonden! Ik blader en herken veel, maar ben ook veel details vergeten. 
Kapitein Rob ontdekt dat op Terschelling een ondergrondse Duitse militaire basis is gevestigd, die - het is enkele jaren na de oorlog - nog geheel intact en bemand is. Een SS-afdeling ontwikkelt er bacteriologische wapens, die Duitsland alsnog de overwinning moeten bezorgen. Spannend! Uiteindelijk vaart een vliegdekschip uit Amerika over, om de basis te ontmantelen.

Ik blader terug en word ‘als door de bliksem getroffen’ door zo’n vergeten detail. 
Op pagina 25 lukt het Kapitein Rob in de geheime Duitse bunker door te dringen. 
En wat is het eerste dat hij ziet?

Een rij mini-onderzeeboten.

Toeval bestaat.

‘Het signaal naar de kiezers toe moet helder zijn. Paars is weggevaagd - dan is verbanning van allen die aan Paars hebben meegewerkt, een logische gevolgtrekking.’

Rimpo van Ponte (VVD) heeft bij het Hoofdbestuur van zijn partij het voorstel ingediend, alle zittende regerings- en kamerleden te verbannen naar het eiland Rottum. Hij hoopt dat ook de andere Paarse partijen zich in zijn initiatief kunnen vinden.

‘Er wordt nu hap-snap opgestapt - Pronk en Vliegenthart van de PvdA, Van Boxtel van D66 - beter is als iedereen de laan wordt uitgestuurd. Niet ‘naar huis’ sturen, maar verbannen naar een eiland. Het verlies zichtbaar maken, daar gaat het mij om.’

Van Ponte zou graag zien dat nog voor de beëdiging van de nieuwe Tweede Kamer een schip met ‘Paars Totaal’ richting Rottum koerst.
‘Hoe ze het daar rooien, moeten ze zelf maar uitzoeken. Ze kunnen er zandhopen maken, in plaats van puinhopen.’

Rimpo van Ponte, die op de 48ste plaats van de VVD-kandidatenlijst was geplaatst, behaalde 28 voorkeurstemmen. Als zijn verbanningsplan wordt uitgevoerd, schuift hij door naar de 24ste plaats, waardoor hij alsnog een zetel in de Tweede Kamer kan innemen.

Wie is vrij van xenofobe trekken?
Ik niet.

Zo zou ik graag zien dat er bekeuringen worden uitgedeeld aan komische Schotten, die, doedelzak spelend en gekleed in kostuum-met-kilt, menig feest of popconcert komen verzieken.

'De geprivilegeerde leden van de intellectuele klasse komen de immigratieproblemen uitsluitend tegen als ze een bestelling plaatsen in een trendy Italiaans restaurant, of als ze klagen over een tekort aan werksters...'

Goed artikel in de Frankfurter Allgemeine over de politieke stand van zaken in Europa.

(via www.cioran63.com)

een falende redactie

- Hartelijk welkom bij Groenishetgras, ons spel over en met de levende natuur. Het komende half uur bij ons te gast: Jordy Bezemer, bij u ongetwijfeld beter bekend als Dokter De Haan, uit de serie Ambulance 438. Jordy, hartelijk welkom. De liefde voor de natuur, hoe is die bij jou zo?n beetje ontstaan

‘Liefde voor de natuur... ja, daar zeg je wat... van de natuur weet ik niet zo gek veel van...’

- Ging je bijvoorbeeld met je vader en je moeder er veel op uit

‘Nou... nee... M’n vader heb ik eigenlijk nooit gekend en m’n moeder was een echt grotestadsmens, zeg maar.’

- Dus je hebt je die kennis over de natuur helemaal zelf eigen gemaakt?

- Okay. Goed. We gaan beginnen. Je weet hoe het gaat: ik leg je dertig vragen voor en we gaan 's kijken: hoe groen is Jordy Bezemer, alias Dokter De Haan! Ja? Ben je er klaar voor?Vraag 1 : De bidsprinkhaan. Waarom heet de bidsprinkhaan bidsprinkhaan?

‘Eh... ja... eh... wel ’s van gehoord...

- Heeft het iets met bidden te maken? De bidsprinkhaan..

‘Al sla je me dood! Geen idee!’

Enzovoorts.

De fotograaf Scott Haefner maakt opmerkelijke foto’s door een camera aan een vlieger te hangen. 
Zo’n foto van bovenaf photoshopt hij in combinatie met een hemelfoto vanaf de grond tot een verbluffend panorama.

Als je een foto van zijn site hebt geladen (wachten loont) kun je, door er overheen te muizen, 360 graden draaivluchten maken en in- en uitzoomen.

En morgen is gelukkig alles weer ‘gewoon’: winkels open, kranten in de bus, ochtendfiles, kantinegeroezemoes, uitlopende vergaderingen, geheime afspraakjes en politieke opwinding.

- Pinksteren, weet jij wat Pinksteren betekent?
- Natuurlijk weet ik dat.
- Echt waar? Vertel!
- Pinksteren is de uitstorting van de Heilige Geest over de apostelen. Tongen van vuur verspreidden zich over hun hoofden, waarna ze ineens vreemde talen konden spreken en de volkeren in de wereld in hun eigen taal gingen toespreken. Het begin van de verbreiding van het Christendom dus.
- Wat goed zeg. Hoe weet je dat?
- Nou, gewoon, zit in mijn bagage.
- Je bent gelovig?
- Helemaal niet. Ik vind het Christendom een achterhaalde cultuur. Maar voor je zoiets zegt, moet je wel weten waar het over gaat.

Uit de Introductie van de KB-site met Middeleeuwse verluchte handschriften:

'Een van de belangrijkste culturele ontwikkelingen van de tweede helft van de twintigste eeuw, in elk geval in West-Europa, is de ontkerkelijking van de samenleving. Dit schijnt niet te impliceren dat het geloof in het bovennatuurlijke even snel verdwijnt als de officieel geregistreerde christenen. Het betekent echter wel dat de kennis van de bijbel en van de kern van de christelijke kalender op een niet eerder vertoonde manier is afgenomen. Voor het eerst in eeuwen zijn vele kinderen, en ook veel volwassenen, niet in staat om te vertellen welke gebeurtenissen er nu precies herdacht worden met Kerstmis, Pinksteren of Goede Vrijdag.
Het afnemende geloof in christelijke waarheden mag door sommige worden betreurd en door anderen worden verwelkomd, maar de verdwijning van de kennis over de christelijke cultuur wordt meestal heel anders beoordeeld. Dat wordt dikwijls gezien als een symptoom van de slinkende kennis van de Europese cultuur en geschiedenis in het algemeen en wordt daarom betreurd door docenten zowel als predikers. Vanzelfsprekend kunnen dergelijke brede culturele trends niet worden tegengegaan door een virtuele tentoonstelling van geselecteerde afbeeldingen van de Geboorte of de Kruisiging van Christus. Toch zijn onze galerieën ook bedoeld om bronnenmateriaal aan te dragen voor educatieve toepassingen.'

Wat zat Jan Marijnissen nou toch raar te doen in Netwerk.
Of de SP samen met de LPF (en het CDA) mee wilde regeren?
Lacherig gedraai op de stoel.
Ja, nee, je mocht niets uitsluiten.. (Een zin die ik al niet meer kan horen!)
Ja, nee, hij wachtte nog af wat de LPF precies voorstond.
En de vergelijking tussen hem en Pim Fortuijn als het om aantrekkingskracht gaat, liet hij zich ook welgevallen.
Koketterig. Onduidelijk. Verre van krachtig en scherp.

Oude stelling: succes bederft.

Vandaag voel ik me als de President van China.

(Met dank aan onze Biesloglezer in Cairo.)

1. het amechtige interview

- Meneer Van Raalte, u wordt genoemd als kandidaat-minister in het nieuwe kabinet - hebt u al een gesprek gehad met de heer Donner?

'Nou, er is aboluut geen sprake van gevraagd worden, in dit stadium is het...'

- Nu is er allerwege een roep om vernieuwing, u bent de vijftig gepasseerd, voelt u zich geroepen die vernieuwing te gaan uitvoeren?

'Ach, ik heb altijd gezegd, maar daar wilde toen niemand aan, het gaat bij een vernieuwing niet zo zeer om...'

-Het is vrijwel zeker dat u op Binnenlandse Zaken wordt benoemd, kunt u maatregelen noemen die u op korte termijn gaat voorstellen?

'Dat is voorbarig, we moeten eerst...?

- U bent niet bang daardoor in botsing te komen met de andere partijen in de regeringscoalitie?

'Als u mij even laat...'

- Dus u acht een kabinetscrisis op de korte termijn vrijwel zeker?

'Hap, hap...eh..pfff..'

- Meneer Van Raalte, bedankt voor dit gesprek.

'Euuugghhh... bwoehaah!'

Kan geen p.. meer zeggen.

Kan geen ..... meer schrijven.

Morgen verder. Laat.

Eerst nieuwe zwachtels nu

Gisteren moesten een paar vrienden werken, dus geef ik mijn verjaarspartijtje vandaag.
Om tot diep in de nacht durende gesprekken over politiek te vermijden, zocht ik naar een gelegenheid buitenshuis. Een DOE-verjaardag. Rondgebeld, tips verzameld, keuze gemaakt.

We gaan indoorklimmen.

Ik wist niet dat Nederland zoveel klimhallen telt. Bergbeklimmers oefenen er voor het echte buitenwerk, bedrijven geven er kadertrainingen. Veel failliete fabrieken en kerken worden hergebruikt door er klimwanden in op te stellen.

Ik heb voor een paar uur vijf klimwanden besproken. Daarna Thais eten en dansen toe.

Het moet allemaal lukken.
Als je mijn leeftijd door drie deelt, krijg je drie jongeren.
Het trio ontving de plannen met gejuich:
'Hoi, hoi, indoorklimmen, jaaaa!, hoi, hoi!'

Wij kiezers zijn moe. Bekaf.

Wij hebben er ditmaal veel werk van gemaakt. Dat was niet even van knopjedrukken, of hokjekleuren en dat was het weer voor vier jaar. Nee, maandenlang hebben we meegeleefd, gewikt, gewogen, gelachen, gehuild, gediscussieerd. We raakten er soms zo opgewonden van dat we ons zelf ternauwernood herkenden!
We hebben potverdorie wel even ons best gedaan, zeg. Waren we betrokken of niet? Godallemachtig, we zijn ervoor de hemel in geprezen, zo betrokken als we dit keer waren.

Maar nu zijn we moe. Nu kunnen we de dames en heren politici even niet meer hebben.

Dus, journalisten van de gedrukte en de audiovisuele media, laat ons alstublieft een tijdje met rust. En laat de dames en heren politici het zelf maar uitzoeken. Ze wilden toch zo graag? Ze moesten toch zo nodig? Al die onderhandelingen nu en hoe het de nieuwe fractieleden vergaat en wie met wie wil maar niet met die, dat alles komt ons even de neus uit.

Vindt u niet erg als we dit zeggen? U heeft ons zo geprezen, politiek leefde toch weer zo bij ons? Nou, als u dat zo wilt houden, moet u de komende tijd wat andere onderwerpen verzinnen. Even niet de politiek.

Als iedereen op zijn plaats zit in de kamer, met een nieuwe regering achter de tafel, komen we weer 's kijken. En zijn we weer fris betrokken. Afgesproken?

In de winter van 1980 wordt een partij opgericht, die in de zes maanden van haar bestaan voor veel tumult zal zorgen in de vaderlandse politiek en ver daarbuiten.

Lijsttrekkers zijn de Haagse heren F. Jacobse en Tedje van Es. 
Hun Tegenpartij lanceert de leuzen ‘Geen gezeik, Iedereen rijk’ en ‘Samen voor Ons Eigen’ en wordt de spreekbuis van de ritselaars, de uitkeringsfraudeurs en de zwartwerkers - de Vrije Jongens - een bevolkingsgroep, die nog niet eerder in de media haar geluid had laten horen. Ook ‘het probleem’ van de buitenlanders, durven zij ‘bespreekbaar te maken’.

De Tegenpartij stijgt razendsnel in de peilingen. Met de verkiezingen van mei '81 voor de deur, geven sommige enquêtes dertig zetels aan!

Maar de heren Jacobse & Van Es worden ongeduldig. Op 10 mei 1981 bezetten zij het gebouw van de Tweede Kamer en eisen de alleenheerschappij. Als onderhandelingen vruchteloos blijven, besluit de regering Van Agt met geweld een einde te maken aan de bezetting. In het vuurgevecht dat volgt, sneuvelen beide coupplegers.

Enkele dagen later verschijnt de LP ‘Gouden Doden - de nagelaten tapes van Jacobse & Van Es', waarop is te horen hoe de heren, na hun verkiezingsoverwinning, te werk zouden gaan.

Mijn boekenlijst Nederlands zat vier en veertig jaar opgeborgen in een vergeten klapper. Vanmorgen vond ik hem terug, na een uur graafwerk in een overvolle kast.
Ik deed eindexamen HBS-b.

Zo te zien vormen de eerste tien nummers verplichte kost; de gekozen boeken reiken keurig van de Middeleeuwen tot 1900. 
Veel van de inhoud is niet meer paraat. Als ik nu zou worden geëxamineerd over Roskam van Vondel, kwam ik niet verder dan een gehakkeld: ‘Eh... eh... een satirisch hekeldicht? Maar ik weet het niet zeker.’

In de volgende twaalf boeken moet de eigen keuze een grote rol hebben gespeeld. 
Bij de helft van de titels bekruipt me een lichte gêne (Claes, Timmermans, Lampo, Coolen, Van der Veen, Defresne). Waarom las ik die, nu vergeten boeken? Ik kan het niet bedenken.

Bij de overige zes tel ik een paar titels waarmee ik voor de dag kan komen. 
De bende van de Stronk- surrealistische novelle van Van Ostayen. 
Tussen de regels, de essays van Rodenko over experimentele poëzie. 
Van het Reve, niet gebruikelijk op een toenmalige boekenlijst. 
Maar De Jongen met het mes van Remco Campert op je lijst plaatsen was een daad van verzet. De leraren Nederlands vonden het nieuwlichterij, nog lang niet rijp voor een eindexamen. 
Ze hadden het zelf niet gelezen, dus wat moesten ze erover vragen?

Toch zijn die gênante zes van de lijst het interessantst. Als ik echt iets over mezelf te weten wil komen, moet ik die herlezen.

Tegenover ons woont een gezin van vier personen. Keurige mensen. En netjes! Je kunt er van de vloer eten.

Uw hoofdredacteur heeft dringend behoefte aan ?ander nieuws?, een wijde blik, het openschuiven van de gordijnen in de bedompte bovenkamer.

Hij wordt op zijn wenken bediend.

Twee geleerden - de Butch Cassidy en Sundance Kid van de kosmologie - hebben een nieuwe theorie ontwikkeld over het ontstaan van het universum, een variant op het algemeen aanvaarde Big Bang-model.

Volgens dr. Steinhard (Princeton University) en dr. Turok (Cambridge Universitity) heeft het universum geen begin en einde, maar vult het zichzelf aan in een cyclus van expansie en samentrekking.
Iedere expansie brengt zijn eigen 'big bang' voort.

Opgave:
Gun uzelf een denkvakantie, schudt de nationale besognes even van u af en tracht bijgaand artikel in eigen woorden samen te vatten.

Al een paar keer gehoord, vanmorgen:

'Als Melkert nu eerder in de campagne net zo had gesproken als in zijn afscheidstoespraak, zo vol gevoel, zo bezield, ja, dan had ik wel op hem gestemd.'

Nu 1 op de 6 Nederlanders erop heeft gestemd, wordt het hoog tijd de partij op te richten.

En wie was voor dag en dauw alweer op weg naar de tv-studio's om het politieke nieuws te wikken en te wegen? Wie zat, fris gewassen, voorzien van een nieuwe bril, het ochtendnieuws van commentaar te voorzien?

Bram Peper!

Peper is de enige sociaal-democraat die kan bogen op een grote overwinning. In de mediaslag om de meest-gevraagde-commentator van het afgelopen half jaar, won hij met glans.

In de NOS-taxi die hem van zijn Wassenaarse woning naar de Hilversumse studio vervoerde, dacht Peper koortsachtig na over een origineel statement, een pittig uitspraakje dat - wie weet - de avondkranten zou halen. In ieder geval moest de uitspraak over een paar uur rondzoemen in de fractiekamer van de PvdA, als de verslagen partijgenoten bijeenkwamen om de wonden te likken.

Toen hij tijdens een Sterblok bij de presentatrice aanschoof achter de presentatiedesk, zei hij: ‘Vraag mij dadelijk wie volgens u de opvolger van Ad Melkert moet worden.’

‘En wie moet volgens u de opvolger worden van Ad Melkert?’, vroeg de presentatrice twee minuten later.

Bram Peper haalde adem en ging er eens goed voor zitten.
‘Volgens mij is de man die het beste de kontakten met de gewone mensen kan herstellen, een man die heel vaak de wijken is ingegaan: Adri Duyvestein.’

Onze eerste, spontane analyse wordt bevestigd: ook de camera's van de binnen- en buitenlandse media houden van Bianca Hoogendijk.

Zojuist zagen wij haar staan, aan de zijde van de grote winnaar.

En terwijl de toekomstige premier steeds gedrevener zijn dankwoorden vol verantwoordelijkheid nemen en respect voor elkaar en samen voor dit land in de camera’s toeterde, letten wij speciaal op haar. 
En wij registreerden met vreugde dat ze niet één keer met zo’n Amerikaanse, slijmerige, fake-liefdevolle blik naar haar man opkeek, maar met donkere, glanzende ogen de mediagekte aanzag en haar serene kalmte bewaarde.

Het is te hopen voor de toekomst van dit land dat zij haar man regelmatig zal vergezellen, ja, wij dringen er op aan dat men voor haar een eigen taak in het landsbestuur creëert, zodat wij haar vaak in Journaals en talkshows mogen bewonderen.

Nederland krijgt een geweldige nieuwe First Lady.

Dit was Bieslog, terug naar de televisie, goedenavond.

Na een enquête onder de eerste kiezers die ter stembus zijn gegaan, komt het Nak de Weert Instituut de eer toe, een eerste prognose van de einduitslag te kunnen geven.

‘De enquête vond vanmorgen te tien uur dertig plaats in de kleinste gemeente van Nederland, mijn eigen woonplaats Waasbrocht,’ aldus een trotse directeur, prof. dr. Nak de Weert.

De gemeente Waasbrocht, acht inwoners, vocht vorig jaar bij de Raad van State met succes een samenvoeging met de gemeente Korzand aan. In het stemlokaal, gevestigd in de oude pastorie, had om halfelf vanmorgen vijfentwintig procent van de kiesgerechtigde gemeenteleden een stem uitgebracht.

‘Die vijfentwintig procent, te weten twee stemmen, bestond uit mijn vrouw en ik. Omdat mijn vrouw en ik bereid waren onze keuze aan het Nak de Weert Instituut mee te delen, verkreeg het Instituut een representatieve prognose.
Mijn vrouw koos bij de vorige kamerverkiezingen voor het CDA, vanmorgen gaf zij de NMP (Nieuwe Midden Partij) haar stem, omdat lijsttrekker Jos Bron een neef van haar is.
Ikzelf was tot tien uur negenentwintig, zwevende kiezer. In het stemhokje heb ik de linkerhand voor mijn ogen geslagen en het rode potlood in mijn rechterhand een willekeurige plaats op de kieslijsten laten aanwijzen. Jan Haanstra van Duurzaam Nederland werd de gelukkige.’

Na het tellen van vijfentwintig procent van de stemmen in Waasbrocht komt het Nak de Weert Instituut tot de volgende eindprognose: 
het CDA lijdt aanzienlijke verliezen en komt uit op zestien zetels, de NMP komt van nul op eenendertig zetels, Duurzaam Nederland krijgt vijfendertig zetels, zodat de lijsttrekker van deze partij, Seyfi Özgüzel, beoogd minister-president is.

Vraag: hoe verklaart u de afwezigheid van de LPF in deze prognose?
‘In Waasbrocht wonen geen allochtonen, dus heeft de LPF hier geen aanhang. Eh... ja, het kan zijn dat mijn einduitkomst op dit punt niet helemaal waterdicht is’, zegt prof. Nak de Weert, die door onze vraag duidelijk in verlegenheid is gebracht.

Nog eenmaal heb ik het vel met de kandidatenlijsten doorgenomen. Sinds gisteravond zweef ik niet meer en voor het eerst in weken sliep ik diep en droomloos. Ik ben zeker van mijn zaak. Zo dadelijk ga ik naar het schoolgebouw om de hoek en ik wil niet schutteren bij de stemmachine, dus ik kijk nog even op de lijsten en prent me mijn kandidaat in: .... zoveelste rij.... zoveelste naam van boven.

In mijn kiesdistrict staan vijftien partijen ingeschreven. Mijn oog valt op lijst tien, de Partij van de Toekomst. Nooit van gehoord. Ik ga het rijtje namen langs en stuit op Scheiuit, R., op de elfde plaats.

Hoe zou Scheiuit R. er vanmorgen aan toe zijn? 
Denkt hij/zij nog een kans te maken? 
Baan opgezegd, ‘want ik ga in de politiek’? 
Huis gezocht in Den Haag? 
Regeling met huidige werkgever: 'na vier jaar kamerlidmaatschap kun je altijd bij ons terugkomen’?

Hoewel mijn stemkeuze onwankelbaar vastligt, word ik nieuwgierig naar nummer elf van lijst tien en ik zoek de site op.
De Partij van de Toekomst heeft als hoogste prioriteit - boven veiligheid, fileprobleem, asielzoekers, enz. - een Ministerie van Feestzaken in de aanbieding.

Uit het programma:
‘De Partij van de Toekomst wil het begrip "er valt elke dag wel iets te vieren" een plaats geven in het dagelijks leven, al is het maar door af en toe eens een compliment te geven. Met een positieve houding bereik je namelijk meer, net zo goed als een gezonde portie zelfrelativering een van de belangrijkste voorwaarden is voor samenwerking. En samenwerking lijkt hedentendage ver te zoeken.
'De Samenleving' is de laatste jaren niet voor niets een 'Maatschappij' geworden.
Hoezo verzakelijking in Nederland BV?’

Ach jeetje, op de grimmigste verkiezingsdag ooit - zwaar beveiligde verkiezingsbijeenkomsten, politici gaan geëscorteerd door lijfwachten stemmen - heb je Maurice de Hond niet nodig om de uitslag voor lijst tien te voorspellen.

Over Scheiuit R. kom ik op de partijsite niets te weten; via Google kom ik op oude lijsten met zwemuitslagen Robin Scheiuit tegen. Hij blonk in 1993 uit in freestyle en waterpolo.
Zou hij, voordat hij gaat stemmen, vanmorgen nog een paar baantjes hebben getrokken?

Het valt te vrezen dat aan de politieke carrière van Scheiuit R., kandidaat Minister van Feestzaken voor de Partij van de Toekomst, vandaag een einde komt.

14 mei, 21.57 uur

Ik weet het!
(Maar ik zeg het niet.)

Eberhard & Wiersma:
Jacobse & Van Es revisited.

Bijgaand knipsel draag ik al een jaar met me mee. Twee keer deed ik een poging tot het schrijven van een verhaal met dit bericht als uitgangspunt; het resultaat bleef onbevredigend.
Ach, lees het even, voor we verder gaan.

Intrigerend, niet? Op een tocht van dertig kilometer gedurende een maand hopeloos verdwalen...

Autosloper sloopt, maar kalefatert ook op. Japanse auto?s. Wacht op onderdelen uit Japan. ?Duurt me te lang, ga ik zelf halen.? Aankomst op de luchthaven van Tokyo. Sloper laat adres zien aan taxichauffeur.

Maar dan?

Makkelijke oplossing: sloper zoekt hotel, chauffeur maakt duidelijk dat sloper bij hem kan logeren, sloper raakt opgenomen in gezin, wordt verliefd op dochter en vergeet ruimte en tijd. Ja, hè, hè.

Moeilijker: sloper raakt geheel ontregeld door andere cultuur en onverstaanbare taal en we volgen hem op zijn krankzinnige dooltocht, vol avonturen en vreemde ontmoetingen, op zoek naar een sloopbedrijf dat nimmer wordt gevonden.

Om zo'n onderneming tot een goed einde te brengen moet de Franz Kafka van de 21e eeuw zich over het thema buigen.
Ben ik niet.
Dus geef ik het knipsel vrij, zodat iedere lezer er de eigen fantasie op los kan laten.

Nooit gedacht makelaar Harry Mens (BusinessClass-TV) en Telegraafcommentator Kees Lunshof nog eens te zullen waarderen.

Mens: ‘Die lijst moet ontbonden worden, dat zijn minkukels.’
Lunshof over de advocatenactie: ‘Het is ordinaire lijkenpikkerij.’

Het moet gezegd: hun nuchtere, heldere commentaren in een tijd van toenemende opgewondenheid zijn weldadig.
Heren, bedankt.

De redactie deelt mee, dat onderstaande tekst ‘Een sprankelende geest’, d.d. maandag 13 mei 2002, is getoetst door advocatenkantoor Rakman, Lodens & De Waard.

Genoemd advocatenkantoor verklaart geen ‘aanzetten tot haat’ te kunnen traceren en heeft het stuk derhalve vrijgegeven voor publicatie.

Ook de voorzitter van de LPF, de heer Peter Langendam, heeft ooit zijn gedachtegoed neergelegd in een boek.

Over de auteur van ‘Biefstuk,sla’ lezen wij op een site die reclame maakt voor het geschrift, de volgende kenschets:

‘Peter Langendam is een sympathieke, jonge schrijver die als natuurkundig wetenschapper er al snel achter kwam, dat je eerst in het bedrijfsleven je geld moest verdienen, alvorens de kunst in te gaan: Hij is ondernemer, is een begenadigd schilder, schrijft (tot nu toe nog nooit gepubliceerde) verhalen en heeft geen minderwaardigheidscomplex. 
De mensen die hij onder handen neemt daarentegen, vaak wel, "want als ze het niet hebben, dan krijgen ze het wel". Naast zijn sprankelende geest heeft hij een humor, die mensen aan het lachen en aan het denken weet te zetten.’

Uit de samenvatting van het boek blijkt, dat de schrijver veel van zijn gedachtegoed dat nu zo’n prominente rol speelt in het politieke debat van vandaag, op speelse, literaire wijze heeft verwerkt.

‘Deze roman gaat over een unieke kok, die na allereerst ontslagen te zijn, zich bij zijn nieuwe baan als een vis in het water voelt. Na een gruwelijke ontdekking gaat hij op onderzoek uit en komt in steeds benarder situaties terecht. Hij ontmoet een nieuwe liefde en door haar gesteund weten zij de meest onverwachte gebeurtenissen het hoofd te bieden. Naast de bloederige apotheose heeft deze roman keiharde scènes vol seks, geweld en ook wel ware liefde. 
De auteur, die voornamelijk wetenschappelijke boeken heeft geschreven, wilde met dit boek eigenlijk een ‘'vergeet het niet’' boek schrijven. Het geheugen van de kiezer lijkt kort. Maar er zijn zaken die we nooit moeten vergeten. De onvergetelijke daden van de dames en heren politici, die non valeurs, zakkenvullers en baantjesjagers. Op meedogenloze wijze wordt de lezer herinnerd aan hun schanddaden. Opdat wij niet vergeten. Want de politieke situatie vraagt vandaag de dag meer alertheid dan ooit. Ideologieën verdwijnen, en onechte, onoprechte partijen met valse boodschap (een goed milieu bijvoorbeeld) steken de kop op. Met deze roman wordt overduidelijk een richting gegeven, ook voor bestaande partijen, om weer op het goede pad te geraken, en voor de lezer, om die valse partijen via hun stemgedrag mores te leren. Daarnaast biedt het boek een spannend verhaal, dat de lezer of lezeres uren zal boeien en hem of haar regelmatig in lachen zal doen laten uitbarsten.’

Als voorzitter van een politieke partij heeft de heer Langendam zijn reputatie als schrijver eer aangedaan. Met zijn sprankelende geest heeft hij de mensen aan het lachen en het denken weten te zetten.

Met de tentoonstelling van ‘Frank and Jamie’ in een Newyorkse galerie, is het drieluik ‘De Trilogie van de Macht’ van de Italiaanse neo-conceptuele kunstenaar Maurizio Cattelan (42) compleet.

Twee jaar geleden baarde Cattelan opzien met ‘The Ninth Hour’, een wassen beeld van de door een meteoriet getroffen Paus.

In Toronto is momenteel deel twee opgesteld: het beeld van jongetje Hitler, dat op zijn knietjes om vergeving smeekt.

Het derde deel toont twee Newyorkse politie-agenten, ‘die ik heb neergezet als bezems’, aldus de kunstenaar.

De Maurizio Cattelan die zich de laatste drie jaar in het openbaar manifesteerde, op openingen verscheen en lezingen hield, blijkt te zijn ‘gespeeld’ door de jongere look-alike Massimiliano Giono.

Men voorspelt dat het de partij zal worden die een sleutelrol gaat spelen bij de aanstaande regeringsformatie.
De partij die waarschijnlijk de minister-president zal leveren.
De partij die een stempel zal drukken op 'het politieke klimaat' van de komende vier jaar.
De partij die het land uit de huidige crisis zal leiden.

Hoe reageert deze partij op de actualiteit?
Kan ik worden geïnformeerd over de toekomstplannen van deze partij? Zijn ze bijgesteld in het licht van de jongste ontwikkelingen?
Is er informatie voorhanden om mijn keuze aanstaande woensdag te vergemakkelijken?

De link naar het VPRO-radiogesprek met Martin Van Amerongen (zie het stukje Dagkrant van zaterdag j.l.) werkte niet naar behoren.
De fout is inmiddels hersteld.

Na in de media de analyses en verklaringen van een bonte stoet sociologen, psychiaters, publicisten, advocaten, politicologen en redacteuren te hebben gelezen en gehoord, met als onderwerp het gedrag van ‘de mensen’ - ‘wat je nu ziet is dat grote groepen mensen..’ enzovoorts - ben ik erg nieuwsgierig geworden naar de verklaringen van de mensen zelf.

‘De mensen’ bel je helaas niet zo makkelijk vanachter je redactiebureau met de vraag of ze naar de studio kunnen komen, of een stuk willen schrijven.

De Duitse bondskanselier Gerhard Schröder ontmoet vandaag in Berlijn de Britse premier Tony Blair.

Bovenaan de agenda staat het onderwerp 'de opkomst van ultra-rechts in Europa'. De namen van Pim Fortuyn en Le Pen worden in een adem genoemd.

Demonisering?

Spong goes international?

Hebt u linkse relikwieën en memorablia in huis? Lidmaatschapskaarten van linkse partijen? Linkse boeken? Het Kapitaal van Marx? Geschriften van Troelstra? Portretten van Drees?
Gebruik dit weekend om alle linkse linken uit uw huis te verwijderen. Het is te link geworden. 
Links heeft het gedaan, het vuurtje brandt. En advocaat Spong wil het graag nog wat opstoken.

Vergeet buitenlands-links niet. Oude posters van Che Guevara, opgerold op zolder, of modieuze Replay t-shirts met zijn beeltenis in de klerenkast, vormen een overtuigende bewijslast van linkse betrokkenheid.

Er is nog een reden Guevara te verwijderen. 
Onlangs werd The African Dream gepubliceerd, ‘de dagboeken van de revolutionaire oorlog in de Congo’.
Velen wisten van het bestaan van deze dagboeken, tot nu werden ze door het Castro-bewind niet vrijgegeven.

In 1965 sloot Ernesto ‘Che’ Guevara zich aan bij de Congolese rebellen - de revolutie werd naar Afrika gebracht. Che’s eigen verslag van die periode, 34 jaar na zijn dood gepubliceerd, is ronduit ontluisterend. Het dagboek van de nog altijd aanbeden revolutionair schijnt in de passages waarin hij het werk van zijn zwarte broeders en mede-strijders evalueert, rabiaat racistische taal te bevatten.
De missie mislukte en Guevara verliet gedesillusioneerd de Congo.

Waarom gaf Castro de dagboeken van zijn oude compaan vrij? Past dit in een nieuwe lijn van het Cubaanse bewind?
Vandaag bezoekt Jimmy Carter, ex-president van de VS, Fidel Castro!

Dat bestuursleden en kandidaten van de LPF aan het eind van hun persconferentie salueren en gezamenlijk ‘At your service’ uitroepen, kan ik begrijpen, zij zijn de bewaarders van het gedachtegoed.

Maar hoorde ik gisteravond in NOVA Paul Rosenmöller nu echt beweren, dat het gaat om ‘...zeggen wat je doet en doen wat je zegt’?

Ik kan het niet geloven. Je zou er alsnog pro-Pim van worden.

Het kostte 3,5 miljoen euro om de Giro d'Italia naar Groningen te halen.
Maar de doelstelling is op wonderbaarlijke wijze vervuld:
Groningen is op de kaart gezet!

Groningen - ik had er wel eens van gehoord, het zou ergens in het Noorden liggen, maar op de kaart was een blinde vlek, een oningevuld gat aangegeven. Je ging er ook nooit heen, bang als je was te verdwalen of in het gat te vallen.
Maar sinds vandaag staat Groningen op alle kaarten aangegeven.

Terecht dat burgemeester Jacques Wallage zo stond te stralen in het Journaal. Het kostte een lieve duit, maar het succes is overweldigend. Er zijn zelfs Italianen in Groningen gesignaleerd, de hotels zitten vol en de cateringservices draaien overuren.

Welkom in Nederland, Groningen!

Vanmorgen is een van onze beste en veelzijdigste journalisten overleden:
Martin van Amerongen, de hoofdredacteur van weekblad de Groene Amsterdammer.

Juist vandaag verscheen, ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan, het eerste
nummer van de Groene Dagkrant, die tot en met 17 mei in krantenwinkels en kiosken te koop is.

Adjunct-hoofdredacteur Sander Pleij:
"Van Amerongen was een voorvechter van het vrije woord. Het voortzetten van die strijd met dit project is het grootste eerbetoon dat we hem kunnen geven. Van Amerongen heeft gisteravond het eerste exemplaar nog kunnen zien. Het lijkt wel alsof hij dat moment nog heeft afgewacht. Bij die gelegenheid heeft hij ook gezegd dat we door moesten gaan.''

De Groene Dagkrant is ook online te lezen en wordt van harte aanbevolen.
In deze verkiezingsperiode, nu het politieke debat is verstomd en de media onder vuur liggen, is de krant, met z'n vele analyserende en opiniërende artikelen over de huidige gespannen situatie, van groot belang.

Vanmorgen, kwart over acht. 
In de supermarkt zie ik hem in de verte bij de vleesschappen. Hij zwaait, ik zwaai terug, zoals altijd als ik hem in het dorp voorbijga. Hij is iets bij de gemeente - of hij zit gehurkt bij een openstaande meterkast, of hij staat op een ladder tegen een lantaarnpaal.

Zijn volgestouwde kar voortduwend, komt hij in mijn richting, hij wil me iets gaan vertellen. Gezellige, dikke kerel, geruit petje op. Het is vroeg, maar ik sta op scherp, zet een geheugendeurtje wijdopen. Hier komt een leuke column aan, weet ik bij voorbaat.

Als hij naast me staat, krijg ik een klap op een schouder, hij buigt zich naar me toe en zegt samenzweerderig: 
‘Ze mogen van geluk spreken dat het geen zwarte was die het gedaan heeft, weet je dat? Ik zal je zeggen, ik was gisteren op een verjaardag en daar zat een zwager van mijn zuster, die is bij de marine en weet je wat’ie zei? Dat ze klaar stonden met machinepistolen om de hele wijk uit te kammen. Eerlijk waar. Met zo’n vijfhonderd man. Ze waren d’r allemaal aan gegaan. Weet je nog: op de Dam toen, met die Provo’s? Dat weet jij nog wel. Nou, zo zou het hier ook gaan... Een bloedbad, je moet er niet aan denken.
Maar hij heeft het goed gedaan, Pim, niet? Hij durfde het te zeggen! We zijn toch acht jaar zwaar besodemieterd? Met die Netelenbos voorop. Een kennis van mij die is vertegenwoordiger, die zei ook op die verjaardag dat als het doorgegaan was met die tolpoorten, dat’ie 1600 gulden kwijt was geweest. Waarvoor? Voor niks! 't Is toch een schande!
Hij heeft het goed gezegd en nou is’ie vermoord. Maar er zit meer achter. Ze hebben kaarten gevonden. Dit komt van hogerhand, dat is duidelijk.
Maar het begin is er. Ze kunnen niet meer terug.

Hij steekt een duim op en stuurt zijn kar richting kassa.

Thuis besluit ik de ontmoeting op te schrijven, zonder een woord te kleuren of toe te voegen.
De leuke column heb ik nog niet.

Als we het hebben over 'het demoniseren door de Nederlandse media', moeten we eerst 's kijken hoe ze dat in Engeland doen.

Bijgaande column uit de Independent zie ik nog niet zo gauw in een Nederlandse krant afgedrukt.

Mark Steel is columnist en standup comedian.

(Met dank voor lezerstip.)

Als de ingezonden brieven een afspiegeling vormen van het lezersbestand, dan telt Bieslog momenteel een groeiende groep ontevredenen. En als de gebeurtenissen van deze week ons een ding hebben geleerd, dan is het dat instituties moeten leren luisteren naar wat er ‘werkelijk leeft’.

Hedenmorgen ontving de hoofdredacteur een delegatie van de groep Booslog, onder leiding van woordvoerder A. den Dulk. Het onderhoud duurde ruim vijf kwartier en de sfeer was openhartig, maar waardig. De hoofdredacteur verzekerde de delegatieleden dat hij op alle vragen zou ingaan. Hier een fragment van het gesprek.

- Meneer De Bie, het belangrijkste bezwaar dat bij vele lezers leeft is, dat u zich niet uitspreekt. U blijft de lezer tracteren op lukrake stukjes, lijkt het wel, maar u laat ons in de kou staan. Waarom lezen wij de krant? Om ons een mening te vormen. Om onze mening te vergelijken met de uwe.

‘Waar staat dat, dames en heren? Wie zegt dat ik mijn mening moet geven?’

- Maar u timmert toch aan de weg met uw log? Het wordt dagelijks ververst, u hebt toch wat te vertellen?

‘Soms. Maar niet altijd. En als men niets te vertellen heeft, kan men beter zwijgen. Er waart al genoeg opwinding door het land, de emotieton is tot de rand gevuld, daar kan niets meer bij.’

-U bent opinion-leader, van u wordt een mening, een analyse verwacht; dat u uw verantwoordelijkheid neemt.

‘Hoe komt u daar bij! Ik ben geen politicus, dominee, filosoof of essayist. Bieslog dient geen enkel belang, stroming of overtuiging.’

-Maar wat is dan de bedoeling van de krant?

‘Dat u minimaal een keer glimlacht als u de pagina bezoekt.’

-Wat u nu zegt is ronduit verbijsterend! U maakt dus grappen op maatschappelijke ontwikkelingen, zomaar voor de fun? En uw teksten over Pim Fortuyn dan? U hebt hem de laatste maanden gevolgd en van commentaar voorzien en na de vreselijke gebeurtenis van maandag, verwijderde u die opmerkingen weer snel. Ik heb u in een mail een ‘laffe klootzak’ genoemd, ik heb daar spijt van, want u bent iets veel ergers…

‘Dank u, gaat uw gang. De teksten zijn niet gewist. Ze zijn allemaal te vinden in de maandarchieven via de voorpagina. Zoals de cabaretiers hun voorstellingen hebben afgelast, het satirische boek tegen Fortuyn uit de handel werd genomen, komische Pimsites zijn gesloten, zo heb ik de al te lichte stukjes tegen Fortuyn uit het zicht weggezet. In het licht van de vreselijke moord, zijn die stukjes stuitend licht.’

-Al te lichte stukjes, noemt u ze. U neemt ze achteraf dus terug? ‘Ach, het stelde niet veel voor, jongens’.

‘Ik neem niets terug. Ik heb me tegen veel van zijn ideeën gekeerd, tegen de hype-achtige campagne, ik vond dat de pers lang niet kritisch genoeg was, niet doorvroeg naar concrete plannen - waarom kennen we de overige kandidaten van de Lijst nauwelijks? - ik heb er op mijn manier satirisch op gereageerd, maar moord is geen onderwerp voor grappen. Dan moet je ze ook niet willen maken.’

-Het is zeer teleurstellend. Dus u weigert na te denken over een uitweg uit de chaos? U kunt ons geen stemadvies geven?

‘Helaas niet. Of het moet zijn: ‘Don’t follow leaders, watch the parkin’meters’.

-Een overjarige hippietekst... Hoe durft u de lezers zo te beledigen! Schande! Begrijpt u, dat wij nu naar de Dam gaan om bij het Nationaal Monument een boeket bloemen neer te leggen? Vanmorgen zei Freek de Jonge in Ontbijttelevisie dat het Verzetsmonument heel goed kan dienen als Pimmonument. Dat is tenminste een cabaretier waar je wat aan hebt! Kom mensen, we stappen op! Bieslog is hopeloos verouderd. Dat ironische gerelativeer heeft z’n tijd gehad! Er gaat vanaf nu een frisse wind waaien!

Een prachtige, uitvoerige site over De meester en Margarita, het meesterwerk van de Russische schrijver M. A. Boelgakov.
(In Nederland verschenen bij Uitgeverij G. A. van Oorschot)

In het Instituut wordt onderzoek verricht naar de zgn. General Tension, de ‘samenhang tussen tijdgeest en dagelijks gedrag, binnen een populatie’.

Bieslog voerde een kort telefoongesprek met de grondlegger van het instituut, prof. dr. Nak de Weert, die zijn emoties nog nauwelijks de baas was.

- Wat is er gebeurd, professor?
- De meters... door het rood... In het laboratorium, zandzakken.... Niet te stoppen.
- Is er een verband tussen het ongeluk in uw instituut en de gebeurtenissen van de afgelopen dagen?
- Groot... Eergisteren... Tension 11,4... te laat voor de biezen...
- Ooit hebt u gezegd dat het bij een Tension van om en nabij 10 aan te raden is de biezen te pakken.
- Wegwezen... Komende week: Tension 12,3!
- U raadt de mensen aan het land te verlaten? Waar gaat u zelf heen?
- Ik heb vliegangst. Ik ga naar mijn moeder in Winterswijk.

We herplaatsen het gesprek met prof. dr. Nak de Weert, dat Bieslog op 25 maart j. l. met hem voerde.

De Avond van het Boek, de tv-uitzending op Nederland 3, ter gelegenheid van een literaire prijsuitreiking, was 'aangepast aan de omstandigheden'.

Waaruit bestond die aanpassing?

Had men tegen de deelnemers aan de discussie gezegd, dat ze zo hard en zo vaak moesten lachen als maar mogelijk was?
Grote delen van het gesprek heb ik niet kunnen volgen vanwege het uitbundige geschater.

Voetballen, lachen, gekwek - alles gaat gewoon door.

Alleen Harry Mulisch was niet gekomen. Hij had er even geen zin in.

Het is misschien te vroeg voor een gedegen, wetenschappelijk onderzoek naar toon en aard, maar het zou interessant zijn een lijst op te stellen van alle radio-, tv- en kranteninterviews die Pim Fortuyn de laatste drie maanden van zijn leven heeft gegeven.

Voorbarige, wellicht mogelijke conclusie:
Nooit eerder in de Nederlandse persgeschiedenis hebben de media een betrekkelijke outsider zo?n overvloedige kans geboden zijn ideeën aan het publiek kenbaar te maken.

KORT VERHAAL

Meneer Foppe pakte het gevouwen papier dat rechtop tegen de vaas op het dressoir stond geleund, ging er mee aan de grote tafel zitten en vouwde het open. Hij draaide het vel met de lange lijsten om en las aan de rechterachterkant, voor de zoveelste keer de teksten bij de drie plaatjes.

‘Hoe te stemmen met de stemmachine’, stond er in dikke, forse letters boven. 
Meneer Foppe herinnerde zich zijn geschutter bij de voorvorige verkiezingen, toen hij in het gymnastieklokaal van de school in de Vlierboomstraat, ineens niets vermoedend voor het grote paneel met de knopjes stond. Hij had, zoals altijd, gerekend op een potlood en dat je een rondje rood moest kleuren. Je kreeg dan rustig de tijd, je stapte met je opgevouwen papier naar buiten, liet het in de gleuf van een bus zakken en klaar was kees. Makkelijk. Had hij zo vaak vader zien doen en zelf gedaan.

‘1. Zoek de naam van de kandidaat van uw keuze... ‘
Ja, dat was toen heel pijnlijk. Voor hij erachter kwam dat de rijen knopjes overeenkwamen met de lijsten op het papier, had de strenge mevrouw die in een stoel vlak naast het paneel zat, al twee keer gevraagd of het lukte’.

‘Druk op de naam van de kandidaat van uw keuze.’
Op een voorbeeldplaatje was een hand getekend die met de wijsvinger op de vijfde rij, het vijfde knopje van boven aanwees. Hij draaide het papier om en zocht op de vijfde rij naar de vijfde plaats en las: Vendrik, G. C. M. (Kees). Had hij die meneer Kees Vendrik ooit op de televisie gezien? Hij dacht van niet. Wie was Kees Vendrik? Wilden ze dat hij ging stemmen op een meneer die hij niet kende?

Plaatje 2 bracht hem nog verder in verwarring.
‘Controleer of de naam van uw keuze juist is. Indien niet akkoord druk nu wel op de naam van de kandidaat van uw keuze. ‘
De getekende wijsvinger wees hier naar het derde hokje van de vierde lijst en bij bestudering van de voorkant kwam hij erachter dat de vinger op Dittrich B.O. (Boris) wees. Boris Dittrich, ja, die naam zei hem wel wat... Was dat niet die meneer met die goedgekamde krullen? Die kwam vaak op tv. Indien niet akkoord... wat bedoelden ze precies? Was Kees Vendrik niet akkoord en Boris Dittrich wel? Meneer Foppe werd met de minuut zenuwachtiger.

En hij was al zo trillerig geworden toen hij vanmorgen zijn halfje wit en halfje volle melk was gaan halen in de supermarkt. Daarbij was hij de sigarenzaak van De Vries gepasseerd en in het voorbijgaan zag hij in een flits op de krantenvoorpagina’s in de buitenstandaard de grote foto van een liggende man op straat. Geschrokken draaide hij zijn hoofd weg. Ineens schoot hem de avond tevoren weer te binnen. De vreselijke tv-beelden, een ambulance, een helicopter, een begrafenisauto, de mannen van de praatprogramma’s die tot laat in de avond met wapperende handen door elkaar zaten te hardpraten. Toen hij er eindelijk toekwam de tv uit te knippen, merkte hij dat zijn handen beefden. Hij was in zijn keukentje een pannetje melk gaan warm maken. De beker melk, met een lepel honing erin opgelost, kreeg hij zonder morsen opgedronken en daarna had hij zijn pyama aangetrokken en was in bed gaan liggen. Het slaapdrankje werkte gelukkig.

Toen hij vanmorgen wakker werd, leek het of hij naar had gedroomd. Het was allemaal niet waar... het kon niet waar zijn. De krantenfoto drukte hem op de vreselijke waarheid: meneer Glansman was dood. 
Toen hij z'n boodschapjes had gedaan, wist hij niet hoe snel hij naar huis moest teruglopen. Hij ging in de grote stoel zitten, keek stilletjes voor zich uit en dacht aan vader. Wat zou die hebben gezegd over alles wat er was gebeurd?

Vader en moeder hadden hem, toen’ie tien jaar was, voor het eerst naar het stemmen meegenomen in de Vlierboomschool. Z’n eigen school - trots wees de kleine meneer Foppe zijn moeder naar het plafond waar de ringen hingen. En toen vader het stemhokje binnenging, mocht de kleine meneer Foppe mee. 
Vader had hem geleerd dat je altijd moest stemmen op de eerste plaats van de eerste lijst. Of was dat wel zo? Stond meneer Drees toen ook al op de eerste lijst? In ieder geval was die meneer de nummer 1 van vaders partij. Thuis hing voor het raam een groot rood affiche.

Meneer Foppe huiverde. Stel je voor dat hij nu, voor het raam van zijn eenpersoons-appartement ook zo’n affiche had hangen. Hij woonde op de eerste etage van het flatgebouw, maar als hij naar beneden keek en de afstand schatte, was hij er zeker van dat die wildemannen, zoals hij ze gisteravond op het Plein in Den Haag bezig had gezien, heel makkelijk met een steen zijn ruit konden ingooien.

Later, toen hij zelf ging stemmen, was het op zo’n stemdag ook nog gezellig en feestelijk toeggegaan. Hij liep dan opgewekt naar zijn oude school, zeker van zijn zaak. 
‘Meneer Foppe H.G’, las de voorzitter achter de tafel.
‘En dat ben ik!’, had meneer Foppe in een overmoedig jolige bui wel eens durven roepen.
In het hokje maakte hij met het potlood het eerste rondje van lijst 1 rood, - alsof hij het dagelijks deed - liet het biljet in de gleuf van de bus zakken, lichtte zijn hoed en wenste de commissie achter de tafel een prettige voortzetting. Voor hij de zaal uitstapte inspecteerde hij nog even de ringen. Akkoord. Pompompom. Plicht gedaan.
Zo had hij op meneer Den Uyl gestemd en de laatste twee keer op meneer Kok. Mede namens vader, daar was hij van overtuigd.

Maar toen meneer Kok vorig jaar had gezegd dat hij ging stoppen, was de verwarring bij meneer Foppe begonnen. Die meneer Melkert... Ja, was dat nou wel een meneer voor op de eerste plaats? 
En steeds vaker kwam die meneer met dat kale hoofd op tv. Wat een rare meneer was dat. Meneer Foppe ging altijd een beetje rechterop zitten als’ie sprak. Hij had van die glanzende ogen in zijn glanzende hoofd en als’ie lachte, glimlachte meneer Foppe mee. Meneer Glansman, noemde hij hem. Meneer Foppe zei het wel ’s hardop, als’ie 'm ergens in een programma zag binnenkomen, boven iedereen uitstekend: ‘Dag meneer Glansman!’ 
Wat zou vader van hem hebben gevonden?

En hij had al 's op het grote vouwpapier gekeken naar de plaats van meneer Glansman in de lijsten. Zijn naam stond in het eerste hokje van de laatste lijst. Nou, dacht meneer Foppe, bij het stemmen met het knopjesbord is dat eigenlijk net zo makkelijk als drukken op het eerste hokje van de eerste lijst.
Er ging geen dag voorbij of Meneer Glansman was op tv te zien. Meneer Foppe ging zelfs naar ’m zoeken - hij zat zelden meer rustig in zijn stoel een favoriet natuurprogramma uit te kijken - rusteloos drukte hij op zijn afstandsbediening tot hij meneer Glansman weer op het netvlies kreeg. 
Het verwarrende voor meneer Foppe was, dat meneer Glansman en vaders meneer Melkert - je kon het zien - dat boterde niet. Ze zaten regelmatig op elkaar te vitten en meneer Foppe wilde dan graag vaders meneer Melkert de hand boven het hoofd houden door het met hem eens te zijn, maar hij kon nooit precies navertellen wat meneer Melkert had gezegd. Terwijl meneer Glansman altijd dingen zei, waarvan je dacht dat ze glashelder waren.

In een flits zag meneer Foppe die afschuwelijke krantenfoto weer voor zich. Die meneer op straat, dat was meneer Glansman niet meer. Meneer Foppe schudde even met zijn hoofd, in de hoop dat het beeld eruit zou worden geslingerd. Zorgelijk boog hij zich weer over het vouwblad.
‘3. Druk op rode stemknop... U heeft gestemd. ‘
Op het derde plaatje wees de getekende vinger naar een witte knop. Dus in werkelijkheid was die witte knop straks rood? Hadden ze niet met rood kunnen drukken, dat maakte het een stuk eenvoudiger. Naast de witte knop stond: niet akkoord, druk op naam van gewenste kandidaat. Er was een pijl getekend in de richting van de witte knop. Maar hij was toch al niet-akkoord gegaan met Kees Vendrik? Nog meer verwarring.
In het Achtuur Journaal had hij meneer Kok horen zeggen, dat de verkiezingen gewoon doorgingen. Gelukkig maar, want uitstel, betekende meer zenuwen.

Hij wist nu helemaal niet meer wat hem volgende week te doen stond. Toch maar weer hokje 1 van lijst 1? Of hokje 1 van de laatste lijst? Om als het ware meneer Glansman alsnog te bedanken voor de leuke uurtjes op tv?
Het was pas negen uur, maar meneer Foppe ging nu alvast de melk warm maken in het steelpannetje. Hij moest morgen maar een heel pak volle melk kopen; de komende dagen zou hij nog veel slaapdrankjes nodig hebben.

Toen hij in bed lag en de zaak nog eens overdacht, werd het stemprobleem hem pas goed duidelijk.
Moest hij volgende week voor het eerst in zijn leven gaan stemmen op een meneer die misschien niet door vader werd goedgekeurd? 
Of, nog moeilijker: moest hij gaan stemmen op een meneer die niet meer leefde?

‘Zoek de naam van de kandidaat... Indien NIET AKKOORD druk nu wel op de naam van uw keuze.’

Met een denkfrons in zijn voorhoofd, knipte meneer Foppe de lamp op zijn nachtkastje uit.

Johnny's in the basement
Mixing up the medicine
I'm on the pavement
Thinking about the government
The man in the trench coat
Badge out, laid off
Says he's got a bad cough
Wants to get it paid off
Look out kid
It's somethin' you did
God knows when
But you're doin' it again
You better duck down the alley way
Lookin' for a new friend
The man in the coon-skin cap
In the big pen
Wants eleven dollar bills
You only got ten

Maggie comes fleet foot
Face full of black soot
Talkin' that the heat put
Plants in the bed but
The phone's tapped anyway
Maggie says that many say
They must bust in early May
Orders from the D. A.
Look out kid
Don't matter what you did
Walk on your tip toes
Don't try "No Doz"
Better stay away from those
That carry around a fire hose
Keep a clean nose
Watch the plain clothes
You don't need a weather man
To know which way the wind blows

Get sick, get well
Hang around a ink well
Ring bell, hard to tell
If anything is goin' to sell
Try hard, get barred
Get back, write braille
Get jailed, jump bail
Join the army, if you fail
Look out kid
You're gonna get hit
But users, cheaters
Six-time losers
Hang around the theaters
Girl by the whirlpool
Lookin' for a new fool
Don't follow leaders
Watch the parkin' meters

Ah get born, keep warm
Short pants, romance, learn to dance
Get dressed, get blessed
Try to be a success
Please her, please him, buy gifts
Don't steal, don't lift
Twenty years of schoolin'
And they put you on the day shift
Look out kid
They keep it all hid
Better jump down a manhole
Light yourself a candle
Don't wear sandals
Try to avoid the scandals
Don't wanna be a bum
You better chew gum
The pump don't work
'Cause the vandals took the handles

Als we nu ’s een politiek systeem opzetten, zonder leiders? Zonder de nummers 1, die persoonlijk belangrijker worden dan het gedachtegoed dat ze uitdragen? 
Een politiek debat met de nummers 2 van elke lijst.
Een week later, een debat met de nummers 3. Enzovoorts, tot en met de nummers 10.
We zouden een veel beter beeld van de politieke programma’s en bewegingen krijgen en niemand werd persoonlijk aansprakelijk. Het einde van de haat en hysterie. Geen zwarte lijsten.

Utopisch idee. Niet terzake.

Don’t follow leaders, zong Bob Dylan. Hij werd om zijn teksten bewonderd en geadoreerd door zijn volgelingen. Er werd zelfs een kerk in zijn leer opgericht.

Dylan maakt muziek en die kerk is een grap.

Zojuist heb ik de 'grappig' bedoelde teksten over Pim Fortuyn van de Bieslog-voorpagina verwijderd.
Ze zijn niet langer gepast.
(Ik ontken ze niet, ze blijven in de archieven bewaard - ik haal ze alleen uit zicht.)

Ik was het niet eens met zijn politieke opvattingen. Gedurende een klein half jaar heb ik in satirische teksten van mijn tegengestelde opvatting getuigd.

Tijdens de uitzending van VillaBvD van 2 mei j.l. heb ik in het bijzijn van de lijsttrekker van die andere politieke partij die niet mijn voorkeur heeft, in het openbaar gezegd:
Het is een grondbeginsel van de democratie dat een minderheid de kans moet krijgen een meerderheid te worden.

Pim Fortuyn heeft die kans niet gekregen. Het is een zwarte dag voor de democratie.

Deze maand komen dertien deeltjes uit in de serie Taal in stad en land.
In samenwerking met Sdu Uitgevers en diverse boekhandels werden dertien Nederlandse streektalen in kaart gebracht.

Op bijgaande site meer informatie over de afzonderlijke delen.
Soms is er een geluidsfragment aan toegevoegd, afkomstig uit de archieven van het Meertens Instituut.

Het Rotterdamse voorbeeld is hilarisch, maar het Haagse slaat alles!

Nooit eerder hoorde ik zo'n schitterende monoloog - dit is Haags gekanker op z'n best!

Is dit uw laatste Bieslog-tekst?

Dan is er iets grondig mis!!

Door een serververhuizing kan het zijn dat u geen Bieslognieuws meer binnenkrijgt.

Kijkt u nog even in uw Bookmarks, Links of Favorieten?
Alleen dit adres garandeert nieuwe Bieslogafleveringen:

http://bieslog.vpro.nl

Hebt u er www bijgezet en u laat www staan, dan moeten we helaas hier (onnodig en vroegtijdig) afscheid van elkaar nemen - dit is het laatste stukje, er komt niets nieuws meer bij.

De niet aflatende stroom van stellingen, met de daaronder vermelde percentages in de categorieën Mee Eens, Mee Oneens en Geen Mening, die dagelijks in de meest uiteenlopende media aan de Nederlandse bevolking worden voorgelegd, wekken ten onrechte de suggestie dat de deelnemers bijdragen aan een relevante democratische meningsvorming, terwijl het hier doorgaans gaat om haastig in elkaar geflanste zogenaamd maatschappelijk belangrijke issues, de uitgeprinte resultaten van het kwasi-enquêtetje lachend in de dichtstbijstaande prullenmand worden gekieperd en het computerbestandje in een nimmer meer geraadpleegd mapje terechtkomt, waar het na een jaar voorgoed uit wordt verwijderd.

Mee Eens 0%
Mee Oneens 0%
Geen Mening 0%

Vandaag bereiken mij klachten van lezers die menen dat ik na vrijdag geen bal heb uitgevoerd. ‘En Bieslog zou dagelijks ververst worden... mooie boel!’

Wat blijkt? Door de serververhuizing-wegens-overstelpende-drukte van vrijdag krijgen lezers die Bieslog met www hebben geboekmarkt de nieuwe updeets niet door. Het juiste adres is: bieslog.vpro.nl

Uw hoofdredacteur loopt handenwringend door het redactielokaal, want dit stukje kunnen die gedupeerde abonnees dus ook niet lezen....!
Hij overweegt bij de Hoge Commissaris voor de Media extra tv- en radiozendtijd aan te vragen, teneinde zich rechtstreeks tot de getroffenen te kunnen richten.

Huisgenoten proberen hem te kalmeren. Morgen weer een dag, sussen ze hem, en dan zijn de VPRO-specialisten weer paraat en dan komt alles in orde.

Enkele uren later

Dokter is net weg. Kalmerend prikje. Gert Jan heeft achter zijn computer wonderen verricht. De www-gebruikers zijn ingelicht. Eerste mails in de trant van 'het is een wonder, maar hij doet 't weer' stromen binnen. Hoofdredacteur heeft trek in whiskey, maar drinkt helaas niet.

In 1889 debuteerde de 25-jarige Herman Gorter met het 4400 regels tellende gedicht Mei; hij had er jaren in stilte aan gewerkt.
De eerste regel werd een gezegde:

Een nieuwe lente en een nieuw geluid

Kennen we het vervolg?

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht --
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels van mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald' over de bruggen, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot.

Men veronderstelt dat Gorter met 'een oud stadje, langs de watergracht' de herinnering aan het Friese Balk voor ogen had; hij logeerde er vaak bij zijn grootvader, remonstrants predikant.

In bovenstaand fragment is het vernieuwende, experimentele taalgebruik van de latere Gorter al te herkennen:

De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen

Je moet maar durven!

Ik neem me voor deze maand het gehele gedicht te herlezen.
Mocht u zin hebben mee te doen en u hebt het boek niet voorhanden:
dankzij het onvolprezen Laurens Janszoon Coster Project staat Mei integraal op Internet.

Op mijn zesde verjaardag kreeg ik tien geallieerde soldaten cadeau.

Elk jaar op vijf mei houdt dit legertje, speciaal voor mij, een Bevrijdingsparade.
Vanmorgen marcheerden de krasse veteranen het Bieslog-redactielokaal binnen.

Sommigen beginnen nu zichtbaar op hun laatste benen te lopen.

Je kunt 'm moeilijk 'een roepende in de woestijn' noemen.

Meer dan twee pagina’s besteedt het Algemeen Dagblad vanmorgen aan de vermeende belangenverstrengeling tussen minister Jorritsma en het familiehotel van de familie Jorritsma (indertijd geopend door... minister Jorritsma).

Intrigerend zijn de laatste zinnen:

‘In november 2001 verkoopt het Jorritsma-bedrijf Hotel De Heide voor bijna 5 miljoen gulden aan een Luxemburgse koper, zo blijkt uit het kadaster. De exploitatie van het hotel wordt voor een onbekend bedrag overgedaan aan het naastgelegen Thialf.’

Moeten subsidies, na de verkoop van een gesubsidieerd project, worden terugbetaald?

U hebt geweldig gereageerd!
U hebt mij overstelpt met e-mails. Bedankt voor alle adhesie, op- en aanmerkingen. Ik heb alle berichten zorgvuldig gelezen, maar het is onmogelijk u allen te beantwoorden.

Het massaal opvragen van 'de geheime tape' leidde op VPRO's digitale afdeling tot het instellen van Alarmfase 2 - er kringelde rook uit onze servers.
Maatregelen zijn genomen, zwaardere apparaten ingezet en 'als het goed is', kunt u nu zonder moeilijkheden onder tafel glimpiepen.

Nieuwe bezoekers: Bieslog wordt dagelijks ververst - ik hoop op uw terugkomst!

Wim de Bie
hoofdredacteur

Gisteravond, bij halftwaalf, de live uitzending van Villa BvD loopt ten einde. Bieslogs hoofdredacteur, gast in het programma, heeft een videocamera onder de presentatietafel gesmokkeld, die de gebeurtenissen buiten het bereik van de tv-camera's genadeloos registreert.

We zien de schoenen van SP-kamerlid Agnes Kant, die wordt geïnterviewd door Barend en Van Dorp. De grote hak links in beeld, is die van haar rechterschoen; zij heeft dus de benen over elkaar geslagen en dat is niet voor niets. Want achter haar linkerbeen bevinden zich de onderdanen van Jan Mulder!
Terwijl het gesprek boven tafel gewoon doorgaat, vermoeden we aan de rechterhak van Agnes te kunnen aflezen, hoe de spanning onder tafel oploopt.

Dan vraagt Frits Barend aan de hoofdredacteur hoe de Bieslogvoorpagina er de volgende dag zal uitzien.
De hoofdredacteur onthult de aanwezigheid van zijn geheime camera en brengt hem boven tafel. De verrassing is compleet. Let op de reactie van Jan Mulder, die onze ondertafelse vermoedens meer dan bevestigt.

Drie uur in de nacht - ik nestel me in de kussens van de achterbank en kijk naar buiten, in de donkere nacht, waarin zo nu en dan de verlichte kassen van de bollenkwekerijen en de wietplantages feeëriek oplichten, als herinneringen aan een wereld die ik voorgoed achter me heb gelaten.
Heel ver vooruit zit de chauffeur, een klein poppetje op deze afstand. De limousine heeft acht deuren, die ik voor instappen allemaal heb geopend en dichtgedaan, omdat ik het niet kon geloven.

Wat is er gebeurd? Wat heb ik gedaan? Wat heb ik gezegd? 
Nog half verdoofd door glitter en glamour overdenk ik de avond - mijn eerste kennismaking met de wereld van de Commerciële Televisie. Na decennia arbeid voor de Publieke Zaak, had ik me tegen alle adviezen in - ‘als je hebt geproefd uit de gouden beker ben je verloren’ - opgegeven voor een gesprek in Barend, Van Dorp & Mulder. Want ik wilde het één keer in mijn leven meemaken.

Het duurde twee jaar, waarin ik van het kastje naar de muur werd gestuurd - ‘U staat onderaan de wachtlijst, we kunnen geen uitzondering maken’, ‘De heer Van Dorp is in het buitenland’, ‘De heer Barend heeft dit jaar geen gaatje meer vrij’ - kwam de verlossende brief: u wordt donderdag 2 mei 2002 verwacht in het Kurhaus te Scheveningen.

Het Kurhaus! Als Haags bleekneusje vergaapte ik mij ooit aan de buitenkant van dit Paleis der Rijken, nu mocht ik binnen en werd ik verwelkomd door een allercharmantste gastvrouw, die mijn regenjack aannam - wat een armoedig, vaal vod werd dat ineens - en me de grote hall binnenleidde.

Wat er daarna allemaal is gebeurd - ik moet het de komende weken verwerken en misschien heb ik er professionele hulp bij nodig.

Thuisgekomen, terug in mijn veilige werkhokje onder de hanenbalken, knipte ik de computer aan en opende met bevende muis de mailbox. 
En daar stroomden ze binnen: de tientallen bewijzen. Tussen alle luxe geneugten en zinnenstrelende verwennerijen door had een uitzending plaatsgevonden. Die was gezien. Er werd gereageerd - mails met ontroerende en heftige kijkervaringen, variërend van ‘Goed je weer op tv te zien’ tot ‘Verrader!’.

Alle schrijvers dank. Alle nieuwe Biesloglezers welkom.

Voor hen die de uitzending hebben gemist: ik heb exclusief voor Bieslog, geheime opnamen gemaakt van het verborgen leven onder de tafel van Barend, Van Dorp, Mulder & Wester.

Het motregent, ik trek mijn regenjack aan (dat ik gewassen en gestoomd op de achterbank van de limousine had teruggevonden!) en ga op de fiets naar de VPRO, met het filmrolletje in mijn binnenzak.
Als het ontwikkelen niet mislukt, zijn de beelden aan het eind van de ochtend op Bieslog te bekijken.

Het Zesuur Journaal brengt het bericht dat de Paus aan de Katholieken vraagt meer te gaan biechten.

Daarvoor hoef je niet meer in een nauw, bedompt hokje plaats te nemen (ik ben niet Katholiek opgevoed, het lijkt me heel erg), om aan meneer pastoor je zonden op te biechten.

Via Google vind ik een paar biechtsites. Je kunt je zonde intikken, maar het is niet nodig (je prevelt ?m in gedachten, neem ik aan) om toch penitentie te moeten doen.
Er gaat eventjes geen zonde door me heen, toch moet ik boete doen: twee Weesgegroetjes.

Ik dien ze in te tikken en als ik dat niet doe, weigert de internetpastoor mij de absolutie (vergeving).

Ik print de pagina's uit. Misschien laat ik ze bij B&VD&M zien.

Nou. Ik ga naar een politieke discussie, dus moet ik nu zeggen: ik ben er klaar voor.

Morgenochtend zal ik hier verslag doen.

Vanavond, ‘rond de klok van halfelf’, zal uw hoofdredacteur aanschuiven bij Barend & Van Dorp & Mulder.

Vragen die me nu bezig houden:
1) Wat is mijn nieuws van de dag?
2) Wat trek ik aan?

1) Ik lees een berichtje voor van Bieslog.
2) De heren hebben altijd mooie colberts aan, die heb ik niet, ik ga gewoon in een overhemd. Ach, wel ja.

Wie zijn de gasten?
1) De lijsttrekker van Leefbaar Nederland Fred Teeven (ik moet oppassen vanavond niet Henk te zeggen, ik vind het een man om Henk Teeven te heten. Fred, Fred, Fred...).
2) De tweede kandidaat op de lijst van de SP: Agnes Kant

Om me grondig voor te bereiden bezoek ik de sites van Leefbaar Nederland en de SP.
Fred is heel lang belastinginspecteur geweest.
Agnes houdt van jazz.

Fred draagt op de homepagina van LN een oranje t-shirt en op zijn hoofd een hoge plastic oranje kroon. Ik hoop dat hij die vanavond ook op heeft.

Waar zal het vanavond over gaan?
Ahjoh, zei Henk van Dorp, je zegt gewoon wat je ergens van vindt.
Ja, maar het kan ook zo uitpakken dat ik lamgeslagen aan die grote tafel in de grote Kurhaushal zit en niets weet uit te brengen.

Ach, er staat vanavond voor mij niets op het spel. 
Die twee politici zitten op spelden - één verkeerd woord en daar gaat weer een zetel. Zij worden op hun woorden ‘afgerekend’ - nog zo’n woord dat nodig moet worden verwijderd. We rekenen consumpties af, geen mensen, ja? Hier, weer iets om vanavond te zeggen...

Vanmorgen zijn twee woorden, die zich illegaal hadden genesteld in het huidige verkiezingsjargon, door de taalrechter te Goejanverwellesluis, veroordeeld tot levenslange verbanning naar het land van herkomst.

Het gaat om de woorden crimefighter en soundbytes. De twee boosdoenertjes hoorden het vonnis met gebogen hoofd aan. Onmiddellijk na de uitspraak, waartegen niet in beroep kan worden gegaan, werden de twee overgedragen aan de rijksmarechaussee, die zorg zal dragen voor de uitzetting per vliegtuig.

Door de nieuwe wet op het gebruik van Modieuze Taalonzin is het nu mogelijk een ieder die de zin De crimefighter sprak in soundbytes uitspreekt, te veroordelen tot een maximumstraf van drie delen GrootWoordenboekderNederlandseTaaluithetHoofdLeren.

Voorzitter Lodewijk de Waal heeft in zijn 1 mei-toespraak gezegd, dat de vakcentrale FNV zich actief gaat inzetten voor buitenlanders die illegaal in Nederland wonen en werken.

Twee fragmenten:

‘De FNV wil ook voor arbeidsmigranten goede arbeidsomstandigheden en een minimale beloning (gelijk loon voor gelijk werk). 
En dat geldt ook voor illegalen.
We zijn, denk ik, teveel meegegaan met de politici die mensen illegaal verklaarden.
Begrijpelijk, want we kunnen hier niet de hele wereld huisvesten.
Omdat veel mensen hier illegaal zijn, hebben we eigenlijk geaccepteerd dat ze uitgebuit worden door werkgevers, met te lage lonen en onaanvaardbare arbeidsomstandigheden.
We hebben deze mensen weleens geholpen, maar zijn toch teveel ervan uitgegaan dat we weinig voor ze konden doen, omdat ze illegaal zijn.
Maar is dat rechtvaardig, is dat solidariteit?
Moeten we niet gewoon zeggen: ze mogen hier niet zijn, maar ze zijn er en ze werken hier.
En wij laten collega’s niet zakken. 
()
Mijn boodschap van vandaag is dat de FNV de illegale arbeiders gaat steunen. 
Dat doen we door te zorgen voor goede arbeidsomstandigheden en voor lonen die minstens op het minimumniveau liggen. 
Daarmee dienen we meer doelen tegelijk: 
we willen ervan af dat voor illegale arbeid te weinig betaald wordt;
we willen af van de aanzuigende werking die dat heeft. 
Ik denk zelfs dat illegale arbeid dan teruggedrongen wordt, omdat het voor werkgevers een stuk minder aantrekkelijk is om illegalen aan te nemen, ze zijn dan per slot van rekening niet meer spotgoedkoop.
We willen af van de oneerlijke concurrentie in de horeca, agrarische sector, dienstverlening (schoonmaak), vervoer, bouw of de voedingsmiddelenindustrie.

De FNV is, kort samengevat, wel tegen illegale tewerkstelling maar niet tegen illegale werknemers. 
De eerste opdracht is om de illegale migrant juist wel een ‘gezicht’ te laten krijgen. Bertold Brecht zei eens: ‘Und man sieht nur die im Licht stehen, die im Dunkel sieht man nicht’.

Lieden als Pim Fortuyn maken de mens achter de illegaal juist onzichtbaar.
Fortuyn behandelt deze mensen alleen als groep en rekent als groep met ze af.
Hij demoniseert de groep zelfs om angst op te roepen.
Mensen die illegaal in ons land zijn verliezen zo letterlijk hun gezicht.
Fortuyn haalt deze methode overigens ook uit bij uitkeringsgerechtigden.
Hij spreekt over de ‘verschrikkelijke mentaliteit van uitkeringstrekkers’ en schrijft dat ‘er wat mis is in de bovenkamer van de uitkeringstrekker, die alleen maar aan geld denkt’.
Mensen, we komen zo in een maatschappij terecht die op angst is gebaseerd.
Een maatschappij waar haat wordt gezaaid en intolerantie wordt geoogst.
In zo’n maatschappij wil ik niet graag leven.
Ik hoop dat mensen voor de verkiezingen bij hun positieven komen en zich niet gek laten maken door onderbuikgevoelens.’

Gods wegen en die van het CDA-campagneteam zijn ondoorgrondelijk.

De wijze waarop in een spot van Leefbaar Nederland vreemdelingen worden verbonden met misdaad, zou de CD van Janmaat tien jaar geleden een proces en een veroordeling hebben opgeleverd.

De Volkskrant publiceert vanochtend een ingekorte versie van het manifest ‘Stop de angst, herstel het vertrouwen’ - ‘het manifest voor de multiculturele samenleving’.

In een tijd dat politiek-incorrecte opvattingen politiek-correct zijn geworden, is het een verademing weer ’s ‘ouderwetse’ politiek-correcte taal te lezen. Ik schrijf dit zonder een spoor van ironie.

‘Ook in Nederland spelen opportunistische politici in op de kwetsbare verhouding tussen moslims, joden en christenen. Het ideaal van de multiculturele samenleving geldt opeens als ‘politiek correct’ en raakt uit de gratie.
De recente conflicten, bedreigingen en wederzijdse beschimpingen wijzen op grote spanningen. Angstige en onzekere burgers verliezen hun vertrouwen in elkaar en de overheid. Maar polariseren tussen groepen, geloofsgezindten en opvattingen is een heilloze weg. Wij verzetten ons tegen het disciplineringsdenken van Fortuyn en de zijnen. Zij willen dat de overheid bijna ongebreidelde macht krijgt om afwijkende individuen en groepen met dwang aan te pakken.’

Het manifest wordt vanavond in de Amsterdamse Balie gepresenteerd; het is oplijn.

Telfort wordt O2

PTT wordt TPG

PKK wordt KADEK

KLM wordt UFS

ANWB wordt XAMMJ

GGD wordt AUW