Mijn boekenlijst Nederlands zat vier en veertig jaar opgeborgen in een vergeten klapper. Vanmorgen vond ik hem terug, na een uur graafwerk in een overvolle kast.
Ik deed eindexamen HBS-b.

Zo te zien vormen de eerste tien nummers verplichte kost; de gekozen boeken reiken keurig van de Middeleeuwen tot 1900.
Veel van de inhoud is niet meer paraat. Als ik nu zou worden geëxamineerd over Roskam van Vondel, kwam ik niet verder dan een gehakkeld: ?Eh... eh... een satirisch hekeldicht? Maar ik weet het niet zeker.?

In de volgende twaalf boeken moet de eigen keuze een grote rol hebben gespeeld.
Bij de helft van de titels bekruipt me een lichte gêne (Claes, Timmermans, Lampo, Coolen, Van der Veen, Defresne). Waarom las ik die, nu vergeten boeken? Ik kan het niet bedenken.

Bij de overige zes tel ik een paar titels waarmee ik voor de dag kan komen.
De bende van de Stronk- surrealistische novelle van Van Ostayen.
Tussen de regels, de essays van Rodenko over experimentele poëzie.
Van het Reve, niet gebruikelijk op een toenmalige boekenlijst.
Maar De Jongen met het mes van Remco Campert op je lijst plaatsen was een daad van verzet. De leraren Nederlands vonden het nieuwlichterij, nog lang niet rijp voor een eindexamen.
Ze hadden het zelf niet gelezen, dus wat moesten ze erover vragen?

Toch zijn die gênante zes van de lijst het interessantst. Als ik echt iets over mezelf te weten wil komen, moet ik die herlezen.