Voor het eerst in Bieslogs geschiedenis sluit de hoofdredacteur het redactielokaal voor een korte vakantie.

Hij moet zelf nog wennen aan dit krasse besluit - noemt het geen vakantie, maar spreekt van een werkonderbreking, te gebruiken voor evaluatie, innovatie, opschoning en toekomstgerichte ideeënontwikkeling - hoe dan ook:

maandag 1 november aanstaande te 09.00 uur is Bieslog terug.

In de hoop u allen hier weer te treffen,
met hartelijke groeten,

Wim de Bie
hoofdredacteur

We zaten met een groot gezelschap aan tafel en het eten was overdadig lekker en het gesnater vulde de gehele etage, tot Martin ineens uitriep: ‘Jongens, even stilzijn, nu!’
We stopten geschrokken, Martins gezicht stond gespannen en hij had zijn rechterwijsvinger tegen zijn lippen gelegd.
Zijn hoofd wendde zich luisterend naar het raam. En nu hoorden wij hem ook.

Een straatzanger!

Judith schoof het middelste raam omhoog, de meesten van ons stonden van tafel op en verdrongen zich voor het glas en daar kwam hij in de verte aangeslenterd: een authentieke zingende hobo. In geen jaren gehoord!

Hij hield zijn hoofd in de nek en hij zong luid en duidelijk met een hees geluid tegen de gevels op. We verstonden elk woord.
Over werken ging het, hoe dom en dwaas werken voor een baas zou zijn.
En dat de bazen aan de rand van het zwembad hun geld zitten te tellen, nadat de arbeiders zijn ontslagen en de verlaten fabriek er onttakeld bijligt, ‘te klapperen in de wind’.
Een oud lied, zestiger jaren vorige eeuw, schatten we, uit de tijd van begrippen als ‘dropouts’ en ‘werkschuw tuig’.

Toen hij onze aaneengeplakte vrolijke gezichten op tweehoog ontdekte, bleef hij staan en zong zijn ballade speciaal voor ons.
Na de uithaal aan het einde van het lied, nam hij zijn hoed af en maakte een diepe buiging. We scharrelden wat eurootjes bij elkaar en wierpen ze naar beneden. Hij was te traag om de muntenregen in zijn hoed op te vangen en het was een treurig gezicht hoe hij diep bukkend over straat kroop om alle geldstukken te verzamelen. Daarna zette hij zijn hoed op en liep verder, zonder ons nog een blik waardig te keuren.

Later op de avond - een batterij lege flessen op tafel - ontspon zich nog een heftige discussie over ‘de noodzaak tot harder werken’ en het ideaal van ‘het totale nietsdoen’, waarbij Martin verhit uitriep: ‘En ik moet me het hele jaar de klere werken, opdat die oude grijze zwerver, met z’n AOW lekker op zak, een beetje op straat de zwartzanger uit kan hangen.’ Een zwartzanger, daar had niemand van terug.

Maar de bard had dus toch effect gesorteerd, want tegen de ochtend besloot Evert het werk voor een jaartje neer te leggen en met Jacqueline en de kleine Evert nou eindelijk die zeiltocht om de wereld ’s te gaan maken.

En alsof de reis al was begonnen, bracht het hele gezelschap Evert en Jacqueline naar hun auto - een terreinwagen die in Nijmegen meteen in beslag zou worden genomen - en werd er heel langdurig en iets te intens afscheid genomen.

Vanuit de studio's van de American University in Washington (WAMU) presenteert Chris Kijne (VPRO) straks op 1, 2, 3 en 4 november in De Ochtenden een rechtstreeks programma met studiogasten, reportages en live-schakelingen met verlaggevers bij de LA Times en elders in Amerika.
Vanaf nu houdt hij vast zijn weblog bij.

Er zijn nu anderhalf miljoen sites waarop je Bush kunt laten dansen.
Grappig, denk ik als ik het zie. Geinig, ook wel. Geestig, minder.

Wat moet je er verder mee?
Doorsturen naar vrienden, vragen de sites.

Braaf passeren enkele vrienden mijn revue.
Emmy en Har?
Jous en Marry?
Kobus?
Jenske?
Pieter en Frans?
Emira en Petl?

Nee, ik heb geen vrienden die ik een dansende Bush kan sturen.
Wij hebben vrees ik geen - of een ander - gevoel voor modernedatjezegtechtvandezetijd humor.
Zitten we niet mee. Dan maar niet.

Een eigenaardige redenatie van de heer Eggink.

De AVRO voelt zich niet meer thuis bij de publieke omroep, omdat die zich volgens de heer Eggink meer gaat richten op amusement, sport en laagdrempelig drama.
Samengevat: de publieke omroep wordt de AVRO veel te commercieel.

En daarom, zegt de heer Eggink, wil de AVRO onderzoeken of, samen met TROS en VTM, een commerciële zender kan worden geëxploiteerd.

Een commerciële zender zonder amusement, sport en laagdrempelig drama?
Zou uniek zijn.
Wij wensen de AVRO veel succes.

Een volle dag hebben veel lezers van het Algemeen Dagblad in de waan verkeerd dat Humberto Tan de Man of Style Award van Beau Monde had gewonnen. 
Vanmorgen werden zij uit de droom geholpen.

We hebben Patricio van Durmen aan de lijn, Chief Executive Officer van de Humberto-kledinglijn Inc.

- Is Humberto Tan erg van streek?

‘Het is een grote klap en meneer Humberto verkeert momenteel in een dipje, ja. Vanmorgen had hij geen das om, nou, dan weten wij het hier wel.’

- Is er in de paar uur dat de AD-lezers (ten onrechte) dachten dat Tan de Award had gewonnen, veel gebeurd?

‘Voor alle duidelijkheid: op de avond zelf wist meneer Humberto al dat hij het niet zou worden, maar Beau Monde heeft een verkeerd persbericht uitgegeven.
We waren voorbereid. Meneer Humberto was genomineerd, dus we hadden voorlopige orders geplaatst bij diverse fabrieken, zodat, als hij zou winnen, alle Humbertolijnen in de winkels - de kostuums, de schoenen, de brillen en de dassen - onmiddellijk bevoorraad zouden kunnen worden.’

- Het gaat niet door, dus de kleding en de spullen hoeven niet gemaakt te worden.

‘Ja, ho, ho: in het Algemeen Dagblad heeft gestaan dat meneer Humberto had gewonnen en dat gaf een run op de winkels. De Humberto-spullen waren in een mum uitverkocht. Door ‘nee’ te moeten verkopen hebben we indirect dus toch veel schade geleden.’

- Overweegt hij stappen?

‘Meneer Humberto is naast sportverslaggever ook jurist, dus wacht u maar af!’

Nu Geert Wilders uit de VVD-fractie is gezet, ruikt Hans van Baalen zijn kans. Hij is al belast met de post van Wilders (woordvoerder Buitenland) en het ziet ernaar uit dat hij ook Wilders? mediagedrag naar de kroon gaat steken.

Na een rechtszaak praatjes maken voor de camera?s en afgeven op het Openbaar Ministerie - een Kamerlid zou zoiets nooit moeten doen.

En dan valt het nog mee dat Van Baalen zijn militaire uniform van reserve-luitenant-kolonel niet had aangetrokken. Daarmee heeft hij al eens in het Kamergebouw geparadeerd. (Sinds we een beroepsleger hebben is Van Baalens uniform een schertskostuum, dat meer in de operette thuishoort - maar die is in Nederland ook opgeheven).

Hans van Baalen - de nieuwe Geert Wilders?
Nee, als je hem bij Barend & Van Dorp en Buitenhof ziet zitten, doet hij sterk denken aan de jonge Hans Wiegel, zonder humor en sigaar.

Meisjes hielden niet zo van jazz.
Maar wel van Miles Davis.
Vooral als hij langzame nummers speelde, met die fluistertoon, op de gestopte trompet.

En ze wilden ook graag mee naar een concert.
Want Miles Davis was een adembenemend mooie man.

Ik ging met een meisje naar het concert in het Kurhaus van Scheveningen.
Op 15 oktober 1960, zegt het bewaarde programma (Sonny Stitt verving John Coltrane).

Ze was na afloop danig onder de indruk. Van Miles Davis.
Om de aandacht op mij te richten (een graantje mee te pikken van de romantische gevoelens die Miles Davis had losgemaakt), gaf ik haar ten afscheid, vlak voor ze haar portiektrap beklom, een gedicht van eigen makelij.

miles davis

in dit huis
met de wapperende vitrages
dat steunt
als liggen onder de hanebalken
in hun hoge witte bedden
zeer oude mannen en vrouwen
elkaar de hese woorden bestelen
woorden van herfst en humus
die uit jouw mijn mond ontsnappen
bladeren in een cirkel waaiend
boven het nat glimmend asfalt
waarom huil je
leg je hand op mijn hart
buiten honden
die bevestigen
langzaam grijs de tijd
langzaam oud de regen
afdalen in je ogen
glimlachen terwijl het water
o dit hartstochtelijk donker water
zich rustig te rustig
boven onze hoofden sluit

Het is niets geworden met het meisje. Ik hoorde nooit meer iets van haar.
Nu kan ik dat goed begrijpen. Als ik toen een meisje was geweest en zo'n gedicht had gekregen, had ik ook nooit meer iets laten horen.

Door dik en dun ben ik hem trouw gebleven.
Hij ging vele kanten op en ik volgde hem.
Kritiekloos. Want ik ben een adept.
Ze kunnen van hem zeggen wat ze willen - wat mij betreft heeft hij niet één verkeerde noot gespeeld.

En ik koop alles.
Dus als de platenmaatschappij heeft besloten dat zijn verzameld oeuvre wordt uitgegeven in een peperdure, superdeluxe, in metaal (!) gebonden serie, koop ik alle delen, zonder een spier te vertrekken.

Vandaag kocht ik het net uitgekomen, nog ontbrekende deel 3, uit de serie van 7.

Hij speelt nu. 
De kachel in het redactielokaal wil niet branden.
Maar dat geeft niet, want ik heb het warm van de muziek.

Het net doet z’n werk.
Van diverse kanten kreeg ik adressen toegestuurd met de geheime Finse opname uit 1942, zonder Fins commentaar.

Hieronder de meest uitgebreide.
Ruim elf minuten is Hitler aan het woord, met een normale stem, die we zo niet zouden herkennen, omdat de overslaande braltoon uit zijn redevoeringen ontbreekt.

Nu is het wachten op een transcriptie en een vertaling.

Of zijn we weer ’s beetgenomen en horen we binnenkort meer over een Fins schandaal en de acteur die voor Hitler speelde?

Tot dan luister ik gefascineerd naar de zelfverzekerde, pochende stem van de man wiens Duizendjarig Rijk drie jaar later ten onder zal gaan.

Het adres van de Finse website vliegt over internet: 
een unieke opname van Hitler, de eerste en enige, waarin hij ‘gewoon’ spreekt, zonder te weten dat zijn woorden worden opgenomen.

Dat valt tegen!
In een radio-uitzending van een half uur zijn hier en daar enkele flarden van de opname te horen, maar ze worden overspoeld door een eindeloze stroom Fins commentaar.

Wilt u het toch proberen? Klik 'Kuuntele ohjelma'.
Op 3minuut 20, 4:48, 8:15 en 14:34 is een zinnetje uit de ‘unieke opname’ te volgen (graag gedaan).

Mooi klinkende taal, Fins. 
Behalve de naam Hitler is er geen woord van te verstaan.

Door overboeking en uitloop klopten de aanvangstijden in de aula niet meer.
Pas bij de derde spreker kregen we in de gaten dat we bij de verkeerde begrafenisplechtigheid zaten.
Maar ja, dan kun je moeilijk nog opstappen.

De broodjes na afloop waren vers, maar belegd met een vies soort eigengemaakte jam, of overjarige spread.

Kennissen die naar de begrafenis waren geweest waar wij ook eigenlijk hadden moeten zijn, vertelden later op de parkeerplaats, dat uit de meeste broodjes die ze kregen geserveerd al enkele happen waren genomen.

Toen begrepen we dat zij het met onze broodjes hadden moeten doen.

Een op de tien volwassen Nederlanders voelt zich buitengesloten - neemt niet deel aan de maatschappij.

De firma Endemol begint in Duitsland een eeuwigdurende Big Brother, waarin de deelnemers maximale tv-aandacht krijgen.

Valt hier iets te combineren?
Als er een Nederlandse versie komt, zou de speciaal gebouwde BB-stad met sociaal geïsoleerden kunnen worden bevolkt.

Vooral met veel eenoudergezinnen, zodat ook single- en datingaspecten voor zeer hoge kijkcijfers kunnen zorgen.

Hmmm...
Sorry, ik heb zelf ook het gevoel dat dit een buitengewoon krampachtig en verzonnen ideetje is.

Maar wie weet.

De film The Truman Show (man wordt levenslang gevolgd door camera’s, zonder het zelf te weten) werd in 1998 als onbestaanbaar surrealistisch en absurd ervaren.

Naar voetbalwedstrijden ga ik niet.
Ik word dus nooit live geconfronteerd met ‘kwetsende spreekkoren’.
Maar zappend langs nabeschouwingen op televisie krijg ik de teksten van die speekkoren uit de monden van de sportcommentatoren veelvuldig te horen.

Kan de verspreiding van die teksten ook worden stilgelegd?

Beste oplossing: mijn eigen zappen stilleggen.

'Kijk, dat je niet mag bellen of gebeld worden in schouwburgen zal mij een zorg zijn, want die heb ik nog nooit van binnen gezien.
Maar in bioscopen niet kunnen bellen is geheel van de gekke.

Als die lui van de bioscopen dat zo erg vinden, moeten ze er maar voor zorgen dat er niet zoveel films zijn. Ja, toch?

Begrijp je niet?

Nou, ik zie zoveel films, thuis op DVD, of in de bioscoop - beetje actiefilm moet je op groot doek zien - dat ik soms niet weet van: heb ik ’m nou gezien, of niet.

Dus als ’tie begint dan bel ik altijd even naar m’n zoon om een paar beelden te beschrijven: 
'Een helikopter die landt op de auto van de boeven en de piloot springt op het dak en gooit een handgranaat naar binnen en springt dan weer naar de helikopter, net op tijd voor de hele auto uit elkaar knalt…?

Zegt mijn zoon (die alles heeft gezien en onthouden): ‘Heeft de chauffeur van de auto een masker van Mickey Mouse voor z’n kop?’
‘Ja, klopt’, zeg ik.
‘Sorry pa, dat is Murder in Extenso en die hebben we samen op DVD gezien.’
Zeg ik: ‘Okay joh! Zie je zo!’
En in m’n eigen zeg ik: ‘Godsamme, zonde van m’n tijd.’

En kan ik de bioscoop verlaten, want een actiefilm tweemaal zien heeft alleen zin als je ’m thuis op DVD ziet, want dan kan je de special effects stilzetten en kan je zeggen van: ‘Ha, ha, kijk, hij springt niet echt terug naar de helikopter, want dat is getruukt van heb ik me jou daar.’

Dus met een stoorzender in de zaal, zou je de hele film moeten uitzitten? Kom nou toch!’

Was Boris bij ons maar dissident.

Nederland behoort (met de Povlakte in Italië) tot de ernstigste met stikstofdioxide vervuilde gebieden ter wereld.
Jaarlijks sterven in Nederland 5000 mensen voortijdig door vervuilde lucht.

Een beginnetje van verbetering kan worden bereikt door bij negen knelpunten langs de snelwegen per direct een snelheidslimiet van 80 kilometer per uur in te stellen.
Volgens verkeersminister Peijs is zo’n maatregel pas eind volgend jaar mogelijk. 
Na 5000 doden dus.

Als er sprake is van ‘extra middelen inzetten ten behoeve van de terreurbestrijding’, over welke terreur hebben we het dan?

Wij vinden onszelf dus tolerant, nuchter maar bovenal: gezellig.

De beste plek om deze Nederlandse eigenschappen in volle omvang te genieten is een gezellig ouderwets bruin café tegen sluitingstijd.

Zou bij een volgende enquête eens kunnen worden gevraagd of de Nederlanders onderstaande eigenschappen op zichzelf van toepassing vinden?

relativerend
verlegen
bescheiden
humoristisch
humeurig
horkerig
eng

Dat de grote schrijver Louis Paul Boon - De voorstad groeit, De Kapellekensbaan - een gigantische verzameling blootfoto’s had aangelegd, was tijdens zijn leven al bekend. 
In interviews werd hem er door likkebaardende verslaggevers regelmatig naar gevraagd.

Gedurende dertig jaar werkte hij ‘s avonds aan zijn ‘Fenomenale Feminateek’ - het uitknippen, catalogiseren en opslaan van een collectie van 200.000 erotische foto’s, pin-ups en striptease-scènes.

De catalogus was verdeeld in tientallen rubrieken, zoals Het naakt verovert de straat, Het ondergoed, De soorten bosjes, Ontbloten en versieren der tieten, Naakt in het water, enzovoorts.
Louis Paul Boon dacht dat zijn verzameling in later jaren van belang zou zijn ter bestudering van de geschiedenis van de seksualiteit en de evolutie van de pornografie.

Voor het eerst na zijn dood (in 1979) wordt ons nu een blik gegund in zijn Feminateek.
Het Letterkundig Museum stelt driehonderd foto’s tentoon en bij Meulenhoff/Manteau verscheen een boek met de catalogus, de korte begeleidende teksten van Boon en een selectie van de foto’s.

Het boek is verpakt in een spaanplaten doos en een verbodssticker op het deksel - Verboden onder de 16 - moet het geheime en pikante benadrukken.
Ironisch bedoeld, mogen we aannemen.
Want wat opvalt is hoe verouderd de fotoverzameling van blote meisjes en vrouwen aandoet.
Niet de meisjeslichamen uiteraard, maar het type verzameling – foto's, geknipt uit vaak clandestiene, onder de toonbank verkochte blootbladen.

Internet is nu de grootste, fenomenaalste verzameling bloot die de wereld ooit heeft gekend.
Als Boon nu nog zou hebben geleefd, zou hij in een maand tijd zijn Feminateek kunnen vertienvoudigen.

Het geheime, verbodene, stiekeme is geheel verdwenen.
Is dat jammer?

Ik moest aan Louis Paul Boon denken toen ik onlangs heel toevallig - ik heb er niet naar gezocht! - op internet foto’s tegenkwam van een piepjonge Brigitte Bardot, die zo schaamteloos, niets verhullend, scabreus en mythe-afbrekend zijn, dat het me speet ze te hebben gezien. En ik ga ze hier ook niet doorgeven!

Hoewel zeer 'digitalminded' - echt waar, hoor, het kan mij niet digitaal genoeg - vraag ik me nu af of dat wel goed is: ouders die toegang krijgen tot alle informatie over hun kind.
Niet alleen de cijfers en de toetsen, ook de 'gegevens over de sociaal-emotionele ontwikkeling van het kind' komen via internet beschikbaar.

Men gaat zo voorbij aan een andere, belangrijke functie van de schoolperiode: het losmaken van de ouders.

En het vele individuele gesjoemel en gesjacher buiten de ouders om - spijbelen, spieken, overschrijven, strafwerk maken, nablijven, pesten, klieren, onvoldoendes verborgen houden, smoesjes verzinnen, schoolziekzijn, de handtekening van vader of moeder nabootsen, eruit gestuurd worden - vormt een uitstekende voorbereiding op de maatschappij.

Beetje drukker op de wegen, maar verder niets aan de hand.
De Spoorwegen zouden heel goed wat vaker kunnen staken.

Als ze zo'n vrije dag dan maar gebruiken om de ramen 's te wassen.
Ik zat gisteren in de trein en Nederland zag eruit als een bruin-gele, wazige toendra.

Als binnen afzienbare tijd de digitale televisie gemeengoed is geworden, zal er ruimte zijn voor veel meer kanalen dan op dit moment worden doorgegeven. (Dat die kanalen ook via internet te volgen zullen zijn, behoeft nauwelijks betoog.)

De keuzemogelijkheden voor de kijker worden enorm uitgebreid.
Maar: wat zal op die tientallen nieuwe kanalen te zien zijn? De grote vraag naar de inhoud houdt nu al velen bezig.

Een paar tips voor kanalen van de Publieke Omroep:

Tweede Wereldoorlogkanaal
Met de herhaling van alle in de archieven opgeslagen programma's over WO2 is moeiteloos gedurende vijf jaar een 24-uurskanaal te vullen.

Rechtbankenkanaal
Installeer in elke rechtbank een camera die permanent is gericht op de tafels, waarachter de rechters, officieren van justitie en griffiers zijn gezeten. Het beheer van het kanaal is simpel: een kwestie van overschakelen en het wegpiepen van namen.

Operatiekanaal
Voor de liefhebbers van geopende lichamen. Door de operaties naar een eigen kanaal te verplaatsen, kunnen op de hoofdnetten veel wegzapmomenten worden voorkomen.

Gewonemankanaal
In elke provinciehoofdstad wordt op de markt een camera opgesteld waarin passanten hun mening mogen geven over alles. En nog wat.

Weerkanaal
Een continu beeld vanuit een weersatelliet dat de veranderende wolkenformaties boven West-Europa laat zien (zonder tekst en uitleg van weermannen of -vrouwen).

Problemenkanaal
Dag en nacht problemen van anderen bekijken. Van bedrukte, tobbende hoofden gaat een grote positieve werking uit. 'Zo slecht is het mij nog niet gesteld.'
Gemakkelijk te programmeren met de probleemprogramma?s van de laatste tien jaar.

Apenkanaal
In elk apenverblijf van alle dierentuinen hangt een camera. Schakelen maar.

Enzovoorts. Volgens de prognoses is er plaats voor wel tachtig à  negentig nieuwe kanalen.

Regelmatig zie je KRO-programma?s waarbij je aan het omgekeerde denkt:
dat RTL of SBS6 zendtijd bij de KRO hebben ingekocht.

Al veel langer ergerde ze zich aan de groeiende berg afgedankte spullen op zolder.
En op een ochtend heeft zij eindelijk de knoop doorgehakt.
Die oude doorgezakte bureaustoel... 
De afschuwelijke schemerlamp - een fout huwelijkscadeau dat nooit in de kamer heeft gestaan...
Die vier vuilniszakken met gedateerde, niet meer te dragen kleren...
Die kapotte computer van Joost...
Het logeerbed waar moeder doorheen was gezakt en dat ooit nog ’s gerepareerd zou worden…

Na een uurtje stevig sjouwen stond alles aan de stoeprand. Net op tijd. Over een uur zou de gemeentereiniging het grofvuil komen ophalen.

Hè, he, dat was dat. Tevreden keek ze nog een keer om naar de berg spulletjes. Dat ze daar nu zolang tegenop had gezien.

Hij heeft alle hoon over zich heen laten komen. Maar hij heeft niet verteld hoe de vork in de steel zit.
Joost Tonino is een held.

Op de radio hoorde ik muziek en het gebeurde weer.
Het is een bekend fenomeen: je hoort (oude) muziek en je geheugen diept de locatie op die onverbrekelijk bij die muziek hoort. Heel exact: met lichtval, een interieur, met wie je was, hoe en wat je dacht - een messcherpe momentopname.

We zitten aan tafel en we kijken door een met rode, gele en groene plastic vellen beplakt raam naar de zee.
Een bevriende schrijver heeft een huis gehuurd aan de boulevard van een kleine badplaats. Hij wil er zijn grote roman afmaken, die nu als manuscript op de grond ligt uitgestald. Per hoofdstuk geordende stapels betikte A4-vellen.
Met een paar vrienden zijn we hem deze zaterdag gaan bezoeken.

We vinden het te gek dat de schrijver zomaar kan beschikken over zo’n groot huis, op zo’n prachtige plek, maar in de winter zijn die vakantiehuizen voor een habbekrats te huur.
We hebben gerookt en we voelen ons meer dan goed.

We maken een wandeling over het zonovergoten, koude strand en we zien het huis in de verte liggen. Daar mogen we straks weer naar binnen!

De schrijver vertelt enthousiast over de nieuwe ontwikkelingen in zijn roman en we zijn ervan overtuigd dat dit een boek gaat worden waar de hele wereld van zal opkijken.
Er gaat trouwens heel veel gebeuren. Wat? Dat weten we niet, maar ‘het’ hangt in de strakblauwe hemel.

We hebben een nieuwe plaat meegebracht en we draaien keer op keer één nummer - een scherpe stem, een rockende begeleiding:

You walk into the room
With your pencil in your hand
You see somebody naked
And you say, "Who is that man?"
You try so hard
But you don't understand
Just what you'll say
When you get home.

Because something is happening here
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones?

De tekst, de zanger, zijn begeleidende band, de plaats, onze gesprekken en de tijd vallen volmaakt samen.
Winter 1965. Bob Dylan zingt: Ballad of a Thin Man.

You raise up your head
And you ask, "Is this where it is?"
And somebody points to you and says
"It's his." 
And you say, "What's mine?"
And somebody else says, "Where what is?"
And you say, "Oh my God
Am I here all alone?”

But something is happening here
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones?

Hoogtepunten van de Verkiezing van de Grootste Nederlander Aller Tijden:
de historicus prof. dr. Cees van Drongelen die een lans breekt voor Piet Hein
en prof. Gordon die de rol van koningin Juliana analyseert ('Ik hou van Juul!').

Van Kooten en De Bie kregen de dertigste plaats toebedeeld. Na Toon Hermans (22e plaats) zijn zij dus de grootste komieken en tv-makers geweest die Nederland ooit heeft gekend!

Biesloglezers klagen nu al per e-mail over de geringe aandacht die in het programma aan het Grootste (en enige) Duo Aller Tijden werd besteed en dat door geen enkele geleerde van naam en faam (prof. Van Drongelen, of prof. Gordon) een aanbevelingstekst werd uitgesproken.

De oorzaak moet vermoedelijk worden gezocht in het feit dat Van Kooten en De Bie de KRO-leiding vooraf hadden laten weten het een flutprogramma te vinden, hun namen eigenlijk niet vernoemd wilden zien en daarom geen film- of videomateriaal ter beschikking stelden.

Kunstenaar Klaas Gubbels kreeg ter ere van zijn zeventigste verjaardag een overzichtstentoonstelling in het Arnhemse Museum voor Moderne Kunst aangeboden: ‘Gubbels Totaal - Vijftig jaar schilderen’.
En gedurende die halve eeuw hield Gubbels zich voornamelijk bij dezelfde, onuitputtelijke thema’s: tafels, stoelen en koffiekannen.

Minder bekend zijn z’n objecten en het hoeft niet te verbazen dat we in die collectie ook veel tafels, stoelen en koffiekannen aantreffen, maar nu in combinatie en driedimensionaal.
Over zijn beelden en multiples is een boek verschenen, dat wordt ingeleid met enkele vermakelijke en inzichtverschaffende gesprekken tussen Klaas Gubbels en schrijver/documentairemaker Cherry Duyns.

Een fragment:
()’Vroeger vond ik trouwens dat je alleen maar kon werken als je geïnspireerd was. Ik zat urenlang op mijn atelier te wachten tot ik weer verder kon, zo streng was dat bij mij in m’n kop. Dat is nu door mijn discipline veranderd. Toen mocht ik alleen maar werken als ik geïnspireerd was, die gedachte had ik toen.?
Ch: Dat had je besloten?
‘Nou nee, dat zat gewoon in mijn karakter, terwijl ik toen ook al zei: ‘Inspiratie bestaat niet.’’
Ch: De jaren hebben je geleerd dat het vooral hard werken is.
‘Ja.’
Ch: En volhouden.
‘Ja.’
Ch: Een niet onbelangrijk aspect van het kunstenaarschap.
‘Ja... nou... ik zeg altijd dat ik schilder ben.’
Ch: Maar er is voor jou geen verschil tussen het doek daar en het object hier op tafel?
‘Eigenlijk niet nee. Toen ik later les gaf op de academie zei ik wel eens tegen de studenten: ‘Denk erom, in elk vak heb je kunstenaars, zelfs onder schilders.’ Maar ik vind het een raar woord, kunstenaar. Een raar woord. Soms maak je iets bijzonders...’

Lief broerke,

Zojuist heb ik de verwarmingsmonteur uitgelaten, die gedurende twintig minuten binnen is geweest om mijn ketel winterklaar te maken.

Ik zit nu met een winterjas aan en een sjaal om het hoofd in de keuken te vernikkelen, want ik heb in huis alle ramen tegen elkaar open moeten zetten.
Allemachtig, wat stonk deze overigens zeer vriendelijke man een uur in de wind.
Nee, niet naar eerlijk werkmanszweet - heerlijke lucht, vind ik dat - maar naar een aftershave van de gemeenste, penetrantste soort.

Trouwens, bijna alle mannen ruiken dat het een aard heeft. Sinds het niet meer als verwijfd geldt dat ook mannen zich optutten, is het hek van de dam.
Ik ben echt geen mannenhaatster geworden - al heeft Ruppe me schandelijk behandeld, zoals je weet - maar nieuwe contacten met mannen maken ze zelf onmogelijk. Er is bijna geen man meer die zich niet besprenkelt en insmeert met watertjes en smeerseltjes.

Ook op straat moet ik bij het passeren van een stinkende man vaak het hoofd afwenden om niet misselijk te worden. En in de tv-reclames blijven de vrouwen maar in katzwijm vallen voor mannen die zojuist hun oksels hebben bespoten met geurgif.

Dus als jij de vrouwen van te heftig geuren beticht, vergeet dan je eigen soort niet, Wimmel!
Grapje.

Ik heb op moeders kaptafeltje nooit iets anders zien staan dan de grote fles Eau de Cologne, die ze van vader jaarlijks met Sinterklaas kreeg.
Nog altijd doe ik even zuinig met ‘reukwater’ als zij: twee tipjes achter de oren en that’s it.

En vader bette zijn scheerwondjes - o, wat kon’ie tekeer gaan als hij zich gesneden had - met een stuk aluin, dat z’n hele leven meeging, z’n enige cosmetische uitspatting. Ik zie het stuk, witachtige steen nog voor me. Jij ook?

Ik ga de ramen sluiten en koffie zetten. Dat die lekkere lucht zich door het huis mag verspreiden!

Tot gauw,
je zuske Loes

Als Evert alleen in de auto de grote weg op moet, neemt een niet te bedwingen zin in rotzooi bezit van hem.

Bij het eerste het beste benzinestation slaat hij SuperSnickers, cola, AA-drinks, een zak Engelse drop, een gevulde koek en broodjes zalmsalade in.

Op de terugweg maakt hij een stop op de laatste parkeerplaats voor de afslag naar huis, deponeert alle verpakkingen in het vuilnisvat en verwijdert zorgvuldig de kruimels en vlekken van stoelen en vloerbedekking.

Jacqueline weet niets van zijn geheime leven als carfoodjunk.
En dat is maar beter ook.

De zondagse zon heeft de haan geïnspireerd tot het nemen van een zandbad. Hij heeft een kuiltje gegraven, waar hij zich lekker diep in heeft gedraaid.
Af en toe keert hij zich op een zij om zichzelf met behulp van een vleugel met zand te begooien.
Een van de dames mag hem gezelschap houden.

Van de verhouding tussen de drie kippen en de baas van de kleine commune begrijp ik na jaren nog helemaal niets. 
Er hopen zich tijdens een dag scharrelen kennelijk spanningen op, die bij het slapengaan zichtbaar worden. 
Tegen de avond gaan allen uit zichzelf het nachthok in, maar de ene dag vind ik de haan met zijn drie dames gezellig dicht tegen elkaar aan op de stok gezeten, een volgende dag is de haan met één kip gaan slapen en hebben de beide andere dames een plaatsje gezocht in een heg, elders in de tuin. Heeft de haan hen de toegang tot het binnenhok ontzegd?

Elke avond zorg ik dat iedereen binnen is en gaat de deur van het hok dicht, anders is de kans groot dat de gehele pluimveestapel in de nacht overvallen wordt door hongerige vossen.

Ik schud aan de takken van de heg, waarop de dissidente kippen, alsof ze weten dat ze fout zaten, meteen in de richting van het hok vliegen om zich aarzelend en schuldbewust naar binnen te begeven.

De haan is, door slaap overmand, de ruzie kennelijk vergeten, want hij staat toe dat de laatkomers alsnog op de stok plaatsnemen.

Ha lui!

Even voorstellen? Een gadgetfreak in wie ik mijn meerdere moet erkennen: Tom Gilbert (28) uit Londen laat zijn gadgetvest zien en etaleert op zijn site alle gadgets die hij dagelijks bij zich draagt. (Zie zijn site voor een gedetailleerde beschrijving.)

Tot mijn vreugde zag ik dat hij op zijn iPod een paar ER-headphones gebruikt. Ik heb ze ook en onderschrijf dat ze de geweldigste oorluidsprekers zijn die ik ooit in heb gehad - pluggen die diep het oor ingaan en je afsluiten van alle omgevingsgeluid.

Dat is ook het probleem, want als de muziek uit mijn iPod stilvalt, hoor ik ook echt geen ene sodemieter meer. En als iemand mij zo nodig iets moet zeggen - mijn moeder komt weer even aan mijn hoofd zeiken, dat ik nu toch echt dit of dat moet doen - dien ik eerst de pluggen uit mijn oren te schroeven voor ik haar kan verstaan.

Als je Toms site bekijkt, blijkt dat'ie bezig is een soort amplifier met microfoon te ontwikkelen, waarmee hij zonder de oorpluggen uit te nemen, toch even met de buitenwereld kan communiceren.
Hij droomt ervan dat hij met de oren vol ook naar mobiel-bellen kan overschakelen. Heb je helemaal niets meer met die storende buitenwereld te maken!

Ik ga Tom in de gaten houden, want van die jongen verwacht ik veel.

OK, mensen, de doppen gaan in en ik haal ze er dit weekend niet meer uit!

Groetjes van Driek

1. Geertje Geurtsz
2. Jan van Batenburg
3. Eugène van Deventer
4. Pieter Janszoon
5. Wilhelmina den Duif
6. Gerrit Overhetveer
7. Annathea Duyckelaer
8. Jomme van Hugten
9. Klazina de Raad-Trommel
10. Willem Pronk

De juryleden die deze Top Tien van onbekende Nederlanders hebben gekozen, wensen anoniem te blijven.
Ook de gronden waarop zij tot hun beslissingen zijn gekomen, worden niet bekendgemaakt.
Over deze verkiezing kan niet worden gecorrespondeerd.

Steeds vaker fiets je, na het passeren van een jou tegemoet fietsende vrouw, nog twee minuten in haar geurwimpel.

Ook nadat een vrouw die de hond uitlaat in het bos is voorbijgegaan, volg je nog geruime tijd haar geurspoor.

Zelfs in het zwembad ruik ik boven het chloor uit dat ik in het baantje terecht ben gekomen van een geparfumeerde mevrouw.

Dit is geen vrouwonvriendelijk stukje. Ik hou van geurende vrouwen (de charmeur!).
Maar mogen de parfums iets minder en iets minder zwaar?

De man ruikt de vrouw het liefst op enkele centimeters afstand.

Sinds 1987 werk ik op een computer en ik moet er in achttien jaar een paar versleten hebben. Hoeveel? Weet ik niet eens.

Ik heb de allereersten niet bewaard (helaas). Hoe zijn ze het huis uitgegaan? Stond er nog gevoelige informatie op? Kan me niet voorstellen. Schreef je er toen al intieme brieven mee? Dagboekaantekeningen?

Een geruststellende gedachte is, dat geen enkel bestand in de geheugens van mijn pc's ooit de moeite waard is geweest voor Peter R. de Vries.
Maar dat een paar taxichauffeurs teveel van mij zouden weten, is onrustbarend.

Tot mijn eigen verbazing had ik in de kast een boek staan van Elfriede Jelinek. Helemaal vergeten.
Aan de manier waarop het openviel, concludeerde ik, dat ik in 1989 tot bladzijde 43 was gevorderd.
Dit moet de laatste toen door mij gelezen alinea zijn:

‘In sappige kalmte schuift de man het beeld van zijn vrouw in de gleuf van de toeschouwer. Huiverend grijpen de bossen naar het huis, waarin de beelden van de video’s, een bepakte kudde van geslachtsrijpen, voor de ooggetuigen over het scherm trekken. Aan hun boeien worden de vrouwen in beeld gesleurd, alleen hun dagel. gewoonten zijn wreder. De blik van de vrouw overwoekert de vlakte der beelden, die ze iedere dag met haar man dient af te leggen, tot ze het zelf moet afleggen. In het geheel niet gebroken door zijn volledig voor hem verantwoordelijke beroep, staat de directeur er welig bij en zuigt aan haar tieten en spleten, roept om het begin van de nacht en de nachtvoorstelling. Zo ontspruiten ook op de berghellingen levende beelden, en de bergbeklimmers stappen er met hun solide schoenen in.’

Vijftien jaar geleden heb ik waarschijnlijk gedacht: ‘Ja, akkoord, enzovoorts enzovoorts...’ en het boek weggelegd. Tamelijk domme reactie, maar ja, dat gebeurt iedere lezer wel eens, dat een boek niet ‘pakt’.

Nu Elfriede Jelinek de Nobelprijs heeft gewonnen, wordt alles anders. Ik ga vanavond de draad oppakken en het boek uitlezen, zodat ik morgen, op het verjaardagsfeest van Rupert, een gefundeerde mening kan rondbazuinen.

Maar nu al kunt ook u op de vraag ‘Heb jij wel eens wat gelezen van die Elfriede Jelinek?’ naar waarheid antwoorden: ‘Jazeker en haar proza is... ja, wat zal ik zeggen... gedurfd, rauw. Nee, van die Nobelprijsjury is het moedig haar de prijs te geven.’

Nu zie je weer ’s hoe sterk ik nog gebakken zit aan de oude media.
Een verzoek om herhaling van de toespraak van Colin Powell tot de UN, richt ik bijna automatisch aan de televisie.
Volkomen passé! 
Door de mand gevallen!

De volledige toespraak met alle audio- en videoillustraties is, in RealMedia, op internet te bekijken, ook de uitgewerkte tekst is beschikbaar.

Dank aan alle tipgevers.

Powell:
‘We kunnen u slechts een deel van de informatie verstrekken, er is nog veel meer.’

Nu de Verenigde Staten definitief hebben vastgesteld dat Saddam Hussein niet beschikte over massavernietigingswapens, zou ik, in de hausse van programma?s met oude tv-fragmenten, ook een verzoek willen plaatsen.

Graag zou ik in zijn geheel nog eens willen zien:
de toespraak van Colin Powell tot de Verenigde Naties, 5 februari 2003, waarin hij met behulp van kaarten en satellietfoto's omstandig en tot in detail aantoont dat Irak is volgestouwd met massavernietigingswapens.

Dit schoolvoorbeeld van misleidende propaganda zou jaarlijks herhaald moeten worden.

Als Balkenende beter is, moet hij maar weer eens naar Washington reizen. Om Bush de oren te wassen en aan te kondigen dat Nederland zich met onmiddellijke ingang terugtrekt uit Irak.
Als Bush dan nog in het Witte Huis zit.

Waarom krijgt Geert Wilders zo’n prominente mediarol toebedeeld in het debat over de toelating van Turkije tot de EU?

Geert ‘Groep’ Wilders bezet een kamerzetel waar hij geen recht op heeft.

Gezien de huidige politieke verhoudingen is het juister rechts links te laten liggen.

Het Nederlandse mediacircus heeft een nieuwe act op het programma: de besnijdenis van jongetjes. Ayaan Hirsi Ali vraagt om een verbod van deze vorm van religieuze besnijdenis.

TV-programma's, columnisten en komieken storten zich eensgezind op dit dankbare onderwerp.

In de overvloedige publiciteit komt één aspect nauwelijks aan de orde: de besnijdenis van volwassen mannen wordt op grote schaal toegepast bij wijze van verfraaiing van het mannelijk lichaam.

In het radioprogramma Music Hall interviewde Jaap Boots gisteravond de heer Edward Hurkmans, directeur van Hims House, een keten van beautysalons voor mannen.

Het bezoek aan de huisarts blijft vergoed door de verzekeraar. Behalve in de avond, nacht en weekenden.

Beland je ook nog 's in een ziekenhuis en heb je medicijnen nodig, dan kun je de no-claimkorting wel schudden.

Ernstig ziek worden in de nacht van zaterdag op zondag is het domste wat men kan doen.

Vanavond wordt in de Stadsschouwburg van Amsterdam met een Gouden Kinderboekenbal het startsein gegeven voor de vijftigste Kinderboekenweek. Hoogtepunt wordt de uitreiking van de ‘Griffel der Griffels’ voor het beste kinderboek van de afgelopen halve eeuw.

- Naast mij zit kinderboekenschrijver Jeffrey Archer, een pseudoniem van Bertus Haasdijk - moet u niet op het kinderboekenbal zijn, meneer Archer?

'Nee, alsjeblieft niet. Tussen al die mietjes en die kweeperen zeker. Ik kijk wel link uit. Bovendien hebben ze me niet gevraagd, dus... nee, hoor.'

- U bent niet uitgenodigd?

‘Nee, vin je het gek? Nee joh, ze moeten mij niet. Ze zouden me het liefst oppakken en achter slot en grendel zetten. Echt waar. Al die betere kinderboekenschrijvers en die uitgevers hebben een godgloeiendepesthekel aan Jeffrey Archer, neem dat van mij aan.’

- Terwijl u toch veel succes hebt met uw boeken in de Ronny-reeks.

‘Zou ik denken, ze zijn niet aan te slepen. Maar dat is het, hè: kunnen ze niet hebben. De Ronny-boeken zijn niet verantwoord genoeg. Van deel 1 - Ronny de Moordmachine - zijn nu twee miljoen exemplaren in omloop. Twee keer zoveel dan van het laatste deel van die zweefkees, die slapjanus... Harry Potter.’

- Er zijn 48 delen verschenen in uw Ronny-reeks - maar je ziet uw boeken nooit in het openbaar, in de krant, of in de bibliotheek.

‘Nee, mag niet, hè. Willen ze niet. Slecht voor de kindjes. Maar mijn boeken zijn veel minder slecht dan die flutverhaaltjes over kikkers en konijntjes en tovenaartjes en al die verzinsels die gewoon niet wáár kunnen zijn. Die kindjes die dat hebben gelezen dat zijn de watjes van morgen. Als ze hun eerste klap voor hun kanus krijgen, schrikken ze d’r eigen rot. Oooohhh! Ja, dat stond niet in al die slappe Pietje Patje Poe-boeken.’

- Uw boeken bereiden de kinderen voor op het echte leven?

‘Ja, tuurlijk. Hoe ze zich moeten verdedigen. Geen geouwehoer maar d’r bovenop. Scherp zijn, weet je.’

- Wat u vooral kwalijk wordt genomen is het gebruik van wapens. Uw hoofdpersoon Ronny is tien jaar, maar hij loopt al met een kapmes en een machinepistool rond.

‘Een doorgeladen Kalashnikov, jazeker. Tuurlijk. Dat is het leven, weet je. Dat ze later niet zo slap in de maatschappij staan. Dat ze d’r eigen kunnen verdedigen.’

-Wat ook opvalt: Ronny is een blank, Nederlands jongetje en zijn tegenstanders zijn allemaal of Aziatisch, of Chinees, of Arabisch, of Afrikaans...

‘Ja, hè, hè. Ik schrijf toch Néderlandse kinderboeken. Laten die buitenlanders d’r eigen kinderboeken maar schrijven, van mij mogen ze. Maar van Ronny blijven ze af.’

-Wat las u zélf, toen u jong was, meneer Archer?

‘Ik las nooit, maar ik kéék. In de boekjes van Dick Bos. Maar dat mocht niet. Waren verboden die boekjes. Werden onder de schoolbanken doorgegeven. Teveel geweld. Ach god, d’r werd alleen maar jiujitsu in gedaan, vechten met de blote handen. Nou en ik wou dus de nieuwe Dick Bos-boekjes maken. En dat werd de Ronny-reeks. Maar omdat ik niet kan tekenen, heb ik ze geschreven. Hooguit tien bladzijden per deel, hoor, dus dat willen de tienjarigen nog wel lezen. Maar alleen als je het heel spannend maakt. Dus schiet Ronny per bladzij zeker zeven gasten overhoop. En nou worden de Ronny-boekjes dus in het geheim doorgegeven. Ben ik apetrots op.’

- Maar een gouden griffel zult u er niet voor krijgen.

‘Als je maar tijd van leven hebt. Dick Bos wordt nu ook gehuldigd. Met films en lange stukken in de kranten. Mijn tijd komt nog wel.’

Meneer Archer, bedankt.

‘Mag ik nog wel even deel 49 aankondigen? Vanaf morgen verkrijgbaar op de bekende verkooppunten: Ronny in Irak. Fijn, dank u wel.’

De huidige discussie over de besnijdenis bij jongens, heeft een onverwacht neveneffect.
Het op televisie tonen van beelden van het operatief verwijderen van de voorhuid, leidt bij 23% van mannelijke kijkers die niet zijn besneden, tot een tijdelijke impotentie, die varieert van enkele uren tot meerdere dagen.

(Uit een onderzoek van het Nak de Weert Instituut)

De eerste keer dat ik tot het inzicht kwam dat het er in de grotemensenwereld even kinderachtig toeging als op school, kwam voor mij in 1962.

Ik volgde ’s avonds een opleiding in Hilversum, waardoor het mogelijk zou worden bij de radio te gaan werken - toen een moeilijk te verwezenlijken ideaal, De Radio was een onneembaar bolwerk - en ik had een kantoorbaantje in Amsterdam aangenomen om eten, reisgeld en kamerhuur te kunnen betalen. (Ik verdiende 190 gulden per maand en alleen die kamer kostte al 75 gulden.)

Op het kantoor had ik rondgebazuind dat ik radioartiest zou worden, dus ik vervulde er de aangename rol van artistiek buitenbeentje. (‘Hij gaat hier binnenkort toch weg.’) Zo mocht ik af en toe de kleine advertenties voor het bedrijf ontwerpen, of een toespraakje houden als een chef jarig was.

Er heerste een van acht tot vijf regime. ’s Ochtends duwde ik met een vermoeid slaaphoofd een kaart in de prikklok en 's middags om kwart voor vijf moest ik die kaart met een nog vermoeider werkhoofd wederom in de klok steken.

Op een ochtend vond ik de kaart op mijn bureau met een aangehecht briefje van de chef:
‘hr. de Bie,
Ernstig vermaan op tijd te komen!
De ouderen moeten in de eerste plaats voorbeeld aan de jongeren geven!’

Ik bekeek de door mij geklokte tijden eens nauwkeurig. Akkoord, op die ene vrijdag was ik zeventien minuten te laat binnengekomen, maar op de andere door de chef omcirkelde dagen was ik met 8.02 en 8.04 toch heel redelijk op tijd geweest. Bovendien was ik op vier dagen twee, soms vijf minuten later weggegaan!
En wat bedoelde de chef met ‘ouderen moeten het voorbeeld aan de jongeren geven?’ Ik was drieëntwintig jaar en er werkte één jongere jongste bediende van zeventien.

Ik vond deze reprimande zo kinderachtig dat ik overwoog op staande voet ontslag te nemen en met veel misbaar te vertrekken.

Maar toen zag ik dat de chef zijn toon ook iets te kras had gevonden tegenover het artistieke buitenbeentje. Hij had erbij geschreven:
‘Jij bent niet de enige die zo’n brandbriefje ontvangt, maar help mee er geen anarchie van te maken.’
Anarchie - twee minuten te laat komen!

Nou ja, ik besloot te blijven. Voor het zoeken naar een nieuw baantje had ik geen tijd.
Maar ik nam me voor in de toekomst nooit meer in zo’n kinderachtige werksfeer verzeild te raken. 
En dat is gelukt.

Als de KRO een nog smakelozer actie wil voeren:
waarom in Rome niet proberen Anne Frank heilig te verklaren?

Ademloos gekeken naar Purple Hearts - drie portretten, gemaakt door Roel van Broekhoven, van Amerikaanse soldaten die in Irak gewond raakten en terugkeerden naar de VS.

Blind geworden, of met enkele ledematen minder, willen ze één ding: terug naar Irak om het karwei af te maken (‘Een miljard ton bommen erop…’)

Er is nog een vierde portret dat niet op tv was te zien, maar wel op de site van Tegenlicht is te vinden.

Lodewijk de Waal vraagt de demonstranten, die door de vakbeweging zijn opgeroepen te protesteren tegen het regeringsbeleid:

'Wie willen jullie liever, de regering of de vakbeweging?'

Volkstribuun - het is een vak.

Rare dag op de redactie. Vanmorgen werd ik al om zes uur uit bed gebeld: de voorman van de nachtploeg meldde, dat de dagploeg niet was komen opdagen.

Ik scheurde naar het redactiekantoor, dat er rommelig bijlag, alsof men in grote haast was vertrokken. Uit sporenonderzoek (in de vuilnisbak lagen twee gebruikte koffiefilters!) begreep ik wat er was gebeurd: de vertrekkende nachtploeg en de komende dagploeg hadden zich verenigd en waren op weg gegaan naar de demonstratie in Amsterdam!

Eerst overwoog ik een collectieve ontslagaanvrage. Kijk, mijn mensen hebben natuurlijk het volste recht te demonstreren, maar mij niet op de hoogte stellen en het redactiekantoor onbezet achterlaten, is bij ons een doodzonde. De servers hadden het kunnen begeven, rare e-mail had kunnen binnenlopen... noem maar op.

Mijn agitatie verdween op slag toen werd aangebeld en een boodschappendienst een grote feesttaart afleverde.
Het getal 3000, in gouden letters uitgevoerd, begreep ik onmiddellijk.
De directie wilde ons feliciteren met het feit dat we vanmorgen de grens van 3000 Bieslogstukjes waren gepasseerd!

Ik besloot over te gaan tot een demonstratie in-je-eentje-een-taart-opeten.
Als de nachtploeg dadelijk arriveert, vinden ze geen kruimel meer.

(Stuur svp geen felicitatiemails - stukje 3001 is niet bedoeld als zelfpromotie.)

Nu de regering zo hard heeft gewerkt aan het verkrijgen van draagvlak in de samenleving, is het op deze dag van protest zinvol de recente peilingen te bekijken (van Interview/NSS).

Op dit moment zou bij verkiezingen de grootste oppositiepartij groter zijn dan de twee grootste regeringspartijen SAMEN.

Als er iets draagvlak heeft in de samenleving, is het de demonstratie in Amsterdam.

Twee jaar geleden heb ik mijn vrouw Stans voor haar verjaardag een paar nieuwe borsten gegeven. Ze was er hartstikke gelukkig mee.

Ik weet nog precies hoe of ze keek toen ze binnenkwam in d'r peinwaar. Ik had een ontbijtje op tafel gekregen - eitje koken wil best lukken - en het pak met de nieuwe borsten op d'r bord gezet.
Ze pakte de twee joekels uit en riep: ''t Is niet waar! Heb ik altijd willen hebben. O, Maaikiepaaikie, wat ben je toch een schat van een man!'

Uiteraard volgde toen een omhelzing om u tegen te zeggen en een paar ferme pakkerds. En daarna gaf ik de bon voor de operatie door dokter Boduin. In zijn kliniek is Stans kind aan huis vanwege haar oog- en voorhoofdsrimpels.

Een week later zaten de borsten op hun plaats. Prima werk van dokter Boduin en Stans is er tot op de dag van vandaag tevreden mee. En ik ook ;););)!!

En toen lazen we van de week in ons omroepblad van Veronica dat je nieuwe borsten kan winnen.

Ja, ik weet niet, toen dacht ik toch even van jammer. Het maakte het verjaarscadeau van Stans iets minder bijzonder, beetje minder sjiek, zal ik maar zeggen. Begrijpen jullie dat?

Als ze nou bij alles nieuwe borsten gaan weggeven is het mooie d'raf - het verwennen van de vrouw met een paar nieuwe lichaamsdelen is toch iets intiems, iets van tussen man en vrouw.
Straks krijg je een paar tietjes bij een kuipje margarine cadeau!

O, o, waar gaan we heen met dit land.
Dat wou ik even kwijt.

Mike van der Molen

Hangen er al waarschuwingsborden bij de ingang van de VU - rode driehoeken met twee handen en twee ogen?

Moet ik bij een bezoek aan de VU iedereen die ik tegenkom de hand schudden en in de ogen kijken?

Voor de studenten lijkt me dit een rampzalige maatregel. Van veel medestudenten ken je na één keer schudden het type handdruk: te fors, te slap, of te nat. En dan word je verplicht zo’n natte zweethand te drukken en in die rooddoorlopen waterige steekoogjes te kijken...

Als het college van bestuur van de VU de omgangsvormen verplicht stelt, dient zij ook plastic handschoenen en zonnebrillen gratis ter beschikking te stellen.