Tot mijn eigen verbazing had ik in de kast een boek staan van Elfriede Jelinek. Helemaal vergeten.
Aan de manier waarop het openviel, concludeerde ik, dat ik in 1989 tot bladzijde 43 was gevorderd.
Dit moet de laatste toen door mij gelezen alinea zijn:

?In sappige kalmte schuift de man het beeld van zijn vrouw in de gleuf van de toeschouwer. Huiverend grijpen de bossen naar het huis, waarin de beelden van de video?s, een bepakte kudde van geslachtsrijpen, voor de ooggetuigen over het scherm trekken. Aan hun boeien worden de vrouwen in beeld gesleurd, alleen hun dagel. gewoonten zijn wreder. De blik van de vrouw overwoekert de vlakte der beelden, die ze iedere dag met haar man dient af te leggen, tot ze het zelf moet afleggen. In het geheel niet gebroken door zijn volledig voor hem verantwoordelijke beroep, staat de directeur er welig bij en zuigt aan haar tieten en spleten, roept om het begin van de nacht en de nachtvoorstelling. Zo ontspruiten ook op de berghellingen levende beelden, en de bergbeklimmers stappen er met hun solide schoenen in.?

Vijftien jaar geleden heb ik waarschijnlijk gedacht: ?Ja, akkoord, enzovoorts enzovoorts...? en het boek weggelegd. Tamelijk domme reactie, maar ja, dat gebeurt iedere lezer wel eens, dat een boek niet ?pakt?.

Nu Elfriede Jelinek de Nobelprijs heeft gewonnen, wordt alles anders. Ik ga vanavond de draad oppakken en het boek uitlezen, zodat ik morgen, op het verjaardagsfeest van Rupert, een gefundeerde mening kan rondbazuinen.

Maar nu al kunt ook u op de vraag ?Heb jij wel eens wat gelezen van die Elfriede Jelinek?? naar waarheid antwoorden: ?Jazeker en haar proza is... ja, wat zal ik zeggen... gedurfd, rauw. Nee, van die Nobelprijsjury is het moedig haar de prijs te geven.?