De eerste keer dat ik tot het inzicht kwam dat het er in de grotemensenwereld even kinderachtig toeging als op school, kwam voor mij in 1962.

Ik volgde ?s avonds een opleiding in Hilversum, waardoor het mogelijk zou worden bij de radio te gaan werken - toen een moeilijk te verwezenlijken ideaal, De Radio was een onneembaar bolwerk - en ik had een kantoorbaantje in Amsterdam aangenomen om eten, reisgeld en kamerhuur te kunnen betalen. (Ik verdiende 190 gulden per maand en alleen die kamer kostte al 75 gulden.)

Op het kantoor had ik rondgebazuind dat ik radioartiest zou worden, dus ik vervulde er de aangename rol van artistiek buitenbeentje. (?Hij gaat hier binnenkort toch weg.?) Zo mocht ik af en toe de kleine advertenties voor het bedrijf ontwerpen, of een toespraakje houden als een chef jarig was.

Er heerste een van acht tot vijf regime. ?s Ochtends duwde ik met een vermoeid slaaphoofd een kaart in de prikklok en?s middags om kwart voor vijf moest ik die kaart met een nog vermoeider werkhoofd wederom in de klok steken.

Op een ochtend vond ik de kaart op mijn bureau met een aangehecht briefje van de chef:
?hr. de Bie,
Ernstig vermaan op tijd te komen!
De ouderen moeten in de eerste plaats voorbeeld aan de jongeren geven!?

Ik bekeek de door mij geklokte tijden eens nauwkeurig. Akkoord, op die ene vrijdag was ik zeventien minuten te laat binnengekomen, maar op de andere door de chef omcirkelde dagen was ik met 8.02 en 8.04 toch heel redelijk op tijd geweest. Bovendien was ik op vier dagen twee, soms vijf minuten later weggegaan!
En wat bedoelde de chef met ?ouderen moeten het voorbeeld aan de jongeren geven?? Ik was drieëntwintig jaar en er werkte één jongere jongste bediende van zeventien.

Ik vond deze reprimande zo kinderachtig dat ik overwoog op staande voet ontslag te nemen en met veel misbaar te vertrekken.

Maar toen zag ik dat de chef zijn toon ook iets te kras had gevonden tegenover het artistieke buitenbeentje. Hij had erbij geschreven:
?Jij bent niet de enige die zo?n brandbriefje ontvangt, maar help mee er geen anarchie van te maken.?
Anarchie - twee minuten te laat komen!

Nou ja, ik besloot te blijven. Voor het zoeken naar een nieuw baantje had ik geen tijd.
Maar ik nam me voor in de toekomst nooit meer in zo?n kinderachtige werksfeer verzeild te raken.
En dat is gelukt.