Bij alle aanvallen op de Publieke Omroep van buitenaf, gaat Ad 's-Gravesande van binnenuit ook nog eens roepen 'weg met ons'.

Ja, als directeur van de AVRO, met al die keurige leden (het publiek van Tussen Kunst en Kitsch!) kun je dat makkelijk zeggen - vermoedelijk heeft geen enkel AVRO-lid vandaag woedend zijn directeur gebeld om het lidmaatschap op te zeggen.

Alleen AVRO-oprichter Willem Vogt heeft zich al vijf maal omgedraaid in zijn graf.
Sterker nog, hij is vastbesloten eruit te komen en orde op zaken te stellen.

Maak je borst maar nat, Ad!

Er lopen tientallen overheidsdienaren in Nederland rond, met verzwegen informatie over zaken die nadelig kunnen uitpakken voor hun medeburgers.

Laten we een amnestieregeling afspreken.

Tot en met 31 december 2003 worden zij in de gelegenheid gesteld over de brug te komen.
In de hallen van ministeries, gemeentehuizen en andere overheidsgebouwen dienen biechtstoelen te worden neergezet, waarin de ambtenaren hun zwijgen kunnen doorbreken.

Als zij na 1 januari 2004 tegen de lamp lopen - zoals nu de heer Wellink van de Nederlandsche Bank - worden zij op staande voet uit overheidsdienst ontslagen.

(Wat mij betreft hoeft de heer Wellink maandagochtend aanstaande al niet meer op zijn werk te verschijnen.)

Niet wordt vermeld of je de RU-21 mag innemen zonder eerst drie glazen te drinken.
'Bijwerkingen zouden er niet zijn' - en de veroudering van de huid wordt verminderd!
Noem dat maar 's geen bijwerking.

Mijn huid veroudert in hoog tempo. Hier en daar hangen de vellen erbij. Misschien kan ik door dagelijks een handvol RU-21 pillen te slikken, voorkomen dat ik naar de plastisch chirurg moet, die mij, gekleed in een gebloemd operatietenue, gaat ontrimpelen.

Of is de RU-21 nep - een placebo van de drankindustrie?

Vanmiddag hoorde Evert ze in de verte knetteren: de bladblazers deden weer hun werk
Zou hij dit jaar...?

Het was een diepe wens, die hij tegenover geen mens ooit had durven uiten.
Bij zijn eerste en tweede vrouw had hij er ook niet mee aan moeten komen.

Het leek hem zo'n machtig gevoel, een machine van vijf kilo op je rug, die bulderende luchtstroom door de pijp en dan de bladeren lekker laten opvliegen.

Kinderachtig, ja, stuitend, die wens. Evert wist het. Maar toch.

En hij wist ook hoe Jacqueline zou reageren, als hij zich achteloos zou laten ontvallen:
'Wat een bladerzooi op het gazon. Misschien koop ik morgen even een blazertje. Heb ik het zaterdagmiddag zo schoon.'

'Ben je gek geworden?' zou ze zeker uitroepen, 'die rotherrie wil ik absoluut niet horen!'

Het Gazon - het was wel een erg weidse benaming voor hun pieterig stukje gras in de voortuin. Bovendien waren de weinige bladeren die erop lagen, afkomstig van de bomen bij de buren.

Evert zocht op internet en koos een joekel van acht kilo en 2,6 pk uit.

Na zich vergewist te hebben van de uithuizigheid van de buren, sloop hij hun tuin in, verzamelde een vuilniszak met bladeren, liep terug naar het eigen tuintje en stortte de zak uit over het gazonnetje.

Zo. Dit zou Jacqueline zeker overtuigen van de noodzaak van een bloweraankoop.
Als ze onvermurwbaar bleek, kon hij altijd nog pijn in de rug voorwenden. Dus niet tot harken in staat.

Ouders met schoolgaande kinderen kennen de kwaliteitskaarten van 'hun' scholen waarschijnlijk al.

Toch zal menigeen het vandaag niet kunnen laten even de beoordelingen van zijn oude lagere en middelbare school op te vragen.
Slaat nergens op, want je oude scholen zijn, sinds je eraf kwam, al honderdmaal van onderwijsmethode veranderd.

Toch voelde ik enige trots en tevredenheid toen bleek, dat mijn scholen het er goed vanaf brengen.

Zapte langs een van de 'verbouwprogramma's' - tv-programma's over onnozele halzen die wordt aangepraat dat ze er niet goed uitzien, en vervolgens voor de tv-camera worden versneden, verknipt en afgezogen om onherkenbaar verminkt in de schoot van hun (vaak duidelijk zichtbaar ontzette) familie terug te keren.

Kan me er volstrekt niet druk over maken. Als mensen zo gek zijn, gaan ze hun gang maar.

Tijdens de twee minuten die ik bekeek, trad een plastisch chirurg een operatiezaal binnen, die van plan scheen de oogstand van een slachtoffer van 'heel natuurlijk' te veranderen in 'hoogst onbetrouwbaar'.

De geneesheer was gekleed in een halflang, lichtblauw doktersjasje en hij had een mondkapje voor het gezicht geknoopt. Akkoord, tot zover.
Maar!
Hij droeg op het hoofd een operatiemutsje... in tijgerprint!

En dat detail nu, schoot mij totaal in het verkeerde keelgat. En in een mum van tijd liep ik schuimbekkend door de kamer.

'Lul! Hoe durf je! Jaren gestudeerd en nu voor veel geld, volstrekt onnodig in mensen snijden. En dan EEN MODIEUS MUTSJE OPZETTEN MET EEN TIJGERPRINT!!! Ben je helemaal gek geworden??' Onbeschofte vlerk!! Het is dat het televisie is, maar als je het lef had gehad mij tegemoet te treden met een operatiemutsje met een tijgerprint op het hoofd, was ik, hoe ziek of verdoofd ik er ook aan toe was, van de operatietafel gesprongen en had ik dat mutsje met tijgerprint van je kop geslagen! En ik zal er alles aan doen je uit de medische stand te laten zetten. Chirurgen die opereren met een mutsje op met een tijgerprint, horen niet in onze operatiezalen thuis. Goed begrepen? En lazer dan nu op. Eruit! O, dit is je eigen praktijk? Je supersjieke shitpraktijk? Niks mee te maken. Opgelazerd. En geef dat mutsje met tijgerprint maar hier, daar weten wij wel raad mee.'

Toen ging ik weer zitten en zapte door.
Zo, dat luchtte op.

Op de redactie hier raakten ze niet uitgelachen.
Minister Donner keurt het goed, dat de burger die belaagd wordt door een snoodaard met een mes, van zich af mag slaan met een stok.

'Ha, ha, mijn oma loopt met een stok, maar die komt nooit meer op straat.'
'Ha ha! Nee, de tip is alleen voor dirigenten bedoeld, die hebben altijd een stok bij zich.'

Het geschater was niet van de lucht.

Ik hield wijselijk mijn mond. Maar in mijn hart heerste vreugde.
Ik begreep waar de minister op doelde.
Ik wist nu ook zeker dat Piet Hein lid is geweest van onze broederschap.

Ook hij heeft als verkenner jarenlang met een stok gelopen.
Ook hij kent deze passage van 'Het verkennen voor jongens' van onze leider Lord Baden Powell uit zijn hoofd:

'Geen Verkenner is volledig in uniform als hij geen stok bij zich heeft. De stok behoort bij zijn uitrusting en moet zo lang zijn, dat hij ongeveer tot je neus komt.
Je kunt je stok voor allerlei dingen gebruiken, zoals voor een noodbrancard, het afzetten van een terrein, het uitslaan van heidebrand, het afhouden van een nijdige hond enz.'

Oud-scout minister Donner heeft aan alle ex-stokdragers het sein gegeven: de stok kan weer aan de schouder, broeders en zusters van de beweging. De nijdige hond is veranderd in een apache met een getrokken mes.

Dat de oefeningen met de stok ons moesten voorbereiden op exercities met het geweer, zei vroeger niemand hardop, maar was zonneklaar.
Dat weet minister Donner en zo bedoelt hij zijn tip ook.

Als de scoutbeweging-van-nu weer terugkeert naar het oude uniform met de stok, mogen ze hun subsidie behouden.

Dat het centrum-rechtse kabinet de werkgevers zou bevoordelen, wordt door dit bericht gelogenstraft.

Minister De Geus heeft besloten tot de zwaarste sanctie voor werkgevers die de afspraken schenden: zij moeten zich schamen.

In werkgeverskringen is grote beroering ontstaan.
'Een veel te zware straf', is de veelgehoorde klacht. Werkgevers die zich moeten schamen, verliezen niet alleen hun zelfrespect, maar vaak ook hun op schaamteloosheid gebaseerde machtspositie binnen de top van hun bedrijf.

Werkgeversorganisaties overwegen heftig te protesteren tegen het besluit van De Geus.
Het ontbreken van een tijdslimiet is hen een doorn in het oog. Hoe lang moeten de gestrafte werkgevers zich schamen? Een week? Levenslang?

Vanmorgen moeten de eerste tot schaamte veroordeelde werkgevers zich op hun bedrijven vertonen. Met borden om hun nek, waarop staat geschreven : Ik schaam mij!
Ook zijn ze verplicht het voltallige personeel toe te spreken, waarbij zij in hevig gehuil en gesnik dienen uit te barsten.

Japanse toestanden.

Graag kom ik terug op het onderzoek naar de Warme Maaltijd in Nederland, van bureau TNS NIPO (zie het stukje van vanmorgen).

Een opvallend onderzoeksresultaat:
'Een gemiddelde maaltijd wordt in 32 minuten bereid en wordt vervolgens in 22 minuten opgegeten.'

Bijna een uur! Wat een getreuzel! Wat een tijdverspilling!
Ik had gehoopt dat de eetrevolutie verder was voortgeschreden en men in 2003 veel minder tijd aan de eettafel verlummelde.

Excuses voor de mogelijke zelfpromotie, maar ik wil graag wijzen op het eetrecord dat ik op 17 november 1998 op internet, voor het oog van mijn webcam, mocht presenteren:

Koken + eten + afwassen in 9 minuten en 21 seconden!

Ik deed de recordpoging in mijn functie van Toekomstman, in opdracht van de Postbus 51-organisatie.

Hoe kwam dit warmemaaltijdrecord tot stand?
Ik kieperde een zak voorgesneden en gewassen Chinese groenten in een wok en hield tegelijkertijd een builtje zilvervliesrijst in een pannetje kokend water ondergedompeld.
Na zeven minuten stortte ik de rijst bij de groenten, roerde eens flink en schepte de massa op een diep bord.
Ik lepelde de berg (gezond!) voedsel in één minuut naar binnen en had toen nog 37 seconden over om het bord onder de warmwaterkraan af te wassen en in de kast te plaatsen.

Nu, vijf jaar later, slaag ik erin warm te eten in 4 minuten en 24 seconden!
Zo heb je nog 's wat aan de avond.

Zullen we afspreken nooit meer over de files te zeuren?

Ze zijn er en ze zullen er tot in lengte van dagen blijven.

Omdat we het heerlijk vinden in de file te staan.

Even niks aan de kop, Cd-tje op, meezingen met oude hits op de radio, gevulde koek van het tankstation erbij, gezellig ouwehoeren via de mobiel, in de neus peuteren, potje schreeuwen, flirten met de buren.

We moesten toch zo nodig onthaasten? Daar zijn de files voor.

Wie snel ergens moet zijn, staat maar een uurtje eerder op en vermijdt de files.

Wie in een file staat, heeft ervoor gekozen.

Een woedende Nak de Weert aan de telefoon (directeur van onderzoeksinstituut Nak de Weert).

'Is Albert Heijn met TNS NIPO in zee gegaan! Terwijl wij in onderhandeling waren over een onderzoek naar alle eetgewoonten. Dus warme maaltijd, maar ook ontbijt en lunch. Schandelijk gedrag. Wij hebben een onderzoek naar de tussendoortjes, in opdracht van Super De Boer, laten lopen.'

- Is er een prijzenoorlog gaande in de onderzoeksbranche?'Dat zou ik denken. Bureau Teleview doet een onderzoek in opdracht van C1000 ver onder de prijs! Gaat over het verbruik van volle, of halfvolle melk. Flutonderzoekje onder vijftig klanten.
Aldi is in zee gegaan met CallResearch. Dat stelletje beunhazen doet onderzoek naar het hergebruik van de Aldi plastic boodschappentas.'

- Wat is de bedoeling van die onderzoeken?'Interessantdoenerij. Kijk ons eens wetenschappelijk bezig zijn. En reclame bedrijven met de resultaten.
Wedden dat morgen bij Albert Heijn de zure zult voor de helft goedkoper in de aanbieding ligt?'

De foto waar enkele lezers om vroegen:
de Haagse Parsifalstraat in 2003,
vandaag gefotografeerd te 14.55 uur.

Lief broerke,

Hoe gaat het met je?
Met ons gaat het goed.
Ons? Nee, ik ben na Ruppe geen nieuwe relatie aangegaan.

Weet je nog hoe ik je op je vorige verjaardag heb verteld over mijn innerlijk kind?
Dat ik na vele cursussen en therapiesessies eindelijk contact had gekregen met het kind dat ik eens was en dat in mijn binnenste is achtergebleven, terwijl ik doorgroeide tot de Loes die ik nu ben geworden'

Ik zie nog jouw wazige blik voor me. En van je opmerking 'sorry Loes, ik kan er geen chocola van maken' ben ik toen twee weken van slag geweest. Wat erger was: mijn innerlijk kind lag toen elke nacht te huilen.

Nou ja. Zand erover.
Alles is goed gekomen en ik ben nu vele cursussen verder en mijn innerlijk kind is geen baby meer, maar een flinke kleuter. Een schat van een kind, Wim, ik krijg zoveel liefde en plezier van haar terug - plezier dat ik in mijn eigen kleutertijd zo gemist heb.

Jij zult dat toen niet zo gemerkt hebben, maar mijn innerlijk kind laat me zien hoeveel ik als kind tekort ben gekomen.

Kleine Loes is nu toe aan voorlezen en ze begint te tekenen en te kleuren.
Ik heb een 'poesiealbum' voor haar gekocht
Nou, je begrijpt het al. Of je iets in haar album wilt schrijven.

Ik heb haar verteld waarom ze oom Wim nog nooit gezien heeft ('oom Wim heeft het heel druk') en dat haar mamma en oom Wim vroeger heel veel gekibbeld hebben.
Dus die gegevens kun je gerust in je gedicht verwerken. Zou juist goed zijn, want dan begrijpt Kleine Loes dat ze wel degelijk bij de familie hoort en dat haar oom ergens een warm plekje in zijn hart voor haar heeft open gehouden.

Dank je wel Wim.
Ook namens Kleine Loes.

Je zuske Loes

Klikt u aub even de prentbriefkaart groot?

Dit is de straat waarin ik mijn jeugd heb doorgebracht (de vaste lezers kennen hem).

Er staan wat verdwaalde, nog niet binnengehaalde vuilnisemmers buiten (die in Den Haag asbakken heten). De foto is dus op een doordeweekse dag genomen.

'Waarom is die straat zo eng-leeg?', vroeg een dertiger.
Kon ik mijn oudelullenpraatje kwijt.

In het jaar dat de foto werd genomen (1947), reden in Nederland 50.000 personenauto's en 50.000 bedrijfsauto's.
Zelden kwam een van die honderdduizend auto's door onze straat. Geen van de bewoners bezat er een.

Een autoloze straat, zeven dagen in de week.

'Wat een bekrompen tijd', zei de dertiger. 'Jullie konden nooit eens ergens heen?'
Nooit. Ja, op de fiets. Kwam je niet ver mee.

Als nostalgie een 'terugverlangen naar vroeger is', heb ik er geen last van.

Stel je eens aan één straatzijde een rij geparkeerde auto's voor en het ziet er al een stuk gezelliger uit.

Het was erger.
Geluidswagens van de politie reden door de straten van Eindhoven.
Uit de luidsprekers schalde het advies 'tijdens de wedstrijd ramen en deuren gesloten te houden'.

En wie krijgt de schuld? In alle commentaren moet scheidsrechter Braamhaar zich schamen.

(De eerste de beste cabaretier die deze week de naam van de scheidsrechter komisch verhaspelt, krijg een rode kaart.)

Sinds enkele dagen is bij Amazon.com - de internetboekhandelgigant - een nieuwe faciliteit in werking gesteld.

Stel.
Je bent geïnteresseerd in een bepaald begrip, woord, of combinatie van woorden en je wilt weten in welke boeken dat begrip voorkomt.
Amazon.com heeft 120.000 boeken ingescand, zoekt het begrip en geeft de paginanummers weer uit de boeken waarin het begrip wordt vermeld.

Mooi. Maar nu komt het.
Na klikken op zo'n verwijzing naar een pagina, wordt de gehele pagina in facsimilé weergegeven!

Ik heb het woord simplicity ingevoerd en het resultaat is verbijsterend. Je wordt op boeken gewezen waarvan je het bestaan niet vermoedde en je mag er zonder betaling in lezen!

Op het gehele boekenbestand in de wereld stelt een bibliotheek van 120 duizend boeken met 33 miljoen pagina's nog weinig voor, maar de mogelijkheid die Amazon.com, in samenwerking met Google, hier onderzoekt, is buitengewoon interessant.

Minpunten?
Voor velen zal de verplichting tot het opgeven van een creditcardnummer onoverkomelijk zijn.
Je moet ingeschreven staan als klant van Amazon.com, zodat je met 1 klik een geraadpleegd boek kunt bestellen.
Maar... hier moet niets. Je kunt dus zonder koopverplichting in de boeken lezen.

Ik voeg een artikel uit Wired bij, dat uitvoerig ingaat op het ontstaan, de filosofie en de techniek van Search Inside the Book.

Voor de zoveelste keer schoten we gisteravond toch weer in een urenlange discussie.
('Nee, wacht nou 's even, als de klok vannacht een uur wordt teruggezet, is het 's morgens later licht.'
'Nee, juist eerder! Nieuwe tijd acht uur, is oude tijd negen uur... Nee, ik zeg 't verkeerd. Eh....' Enzovoorts).

Na een onrustige nacht weten we het nu zeker.
Het is 's ochtends eerder licht.
En 's avonds later donker.

Nee, klopt niet... Eh...

We gaan niet 'een mooie plek opzoeken', maar we 'bestemmen een zondagse locatie'.

Ik ben niet streng religieus opgevoed. Mijn vader en moeder waren lid van de NPB, de Nederlandse Protestanten Bond.
Je kunt dan zeggen (tegen degenen die nog weten waarover je het hebt):
'Ik kom uit een vrijzinnig nest.'

Dit ingelijst Avondgebedje kwam vandaag uit een afgelegen kast tevoorschijn.
Ik was het glad vergeten.

'Ik dank u Heer voor al het goede,
Dat ik op deez' dag genoten heb.
Spaar mij, mijn Vader
En mijn Moeder
En geef ons alles wat wij noodig
Hebben om een gezond en
Gehoorzaam Kind te worden.
Amen.'

Geen van die regels herken ik. De tekst is mij dus niet ingestampt. Misschien hing het lijstje naast mijn wieg of ledikant en is het gebed nooit hardop voorgelezen.

Uit de beverig geschreven woorden op de achterkant, begrijp ik dat de tekst is gemaakt door mijn oma.

'Aan mijn lieven kleinzoon.

Dit is het gebedje dat Oma
eens zelf maakte en jouw Vader,
toen hij nog klein was reeds leerde.
Je liefhebbende Grootmoeder.'

En meteen heb ik spijt dat ik het gebed niet uit mijn hoofd heb geleerd, zodat ik het in de jaren die zouden volgen, elke avond voor het slapengaan meerdere malen had kunnen bidden.

Want ik ben weliswaar een gezond en gehoorzaam kind geworden,
de Heer heeft mijn vader en mijn moeder en mijn liefhebbende grootmoeder helaas niet gespaard.

Een site met een mp3, waarop 27 covers van Yesterday tegelijk ten gehore worden gebracht.

Het Lied van de (vorige) Eeuw.

Maker: kunstenaar Jason Salavon.

Of ze weten wat een kwaliteitskrant is?
Natuurlijk, zegt Padro Janoetsch (15). Hij staat met zijn vrienden op het schoolplein van het Cuyper Lyceum in Amsterdam.
'Oh, moet ik dat vertellen? Een kwaliteitskrant is de krant van je vader. Mijn vader leest de Volks-NRC.'
'Nee man, het is Het Volksblad', onderbreekt klasgenoot Light Da Silva (15) hem. 'Mijn vader leest 'm, dus ik zie 'm wel 's.'

Op de vraag of ze zelf de krant van hun vader wel eens inzien, zegt Padro: 'Nee, nooit. Veel te lange stukken. En je begrijpt er niks van. Het is net of die lui ruzie hebben met iedereen, maar je weet niet waarover en waarom.'

'Er staat niks voor ons in,' vult Light aan, 'laatst gaf mijn vader een tijdschrift aan mij, waarbij hij zei: 'Hier het Magazine van Het Volksblad. Dit is wel iets voor jou.' Stond Frans Bauer voorop! Dacht mijn vader dat ik die shit van Bauer mooi vond. Ridiculous!'

Lezen ze zelf helemaal geen krant?
'Ja, de Metro en de Spits natuurlijk!' roepen ze eenparig uit. 'Hartstikke handige krantjes. En gratis! Lekker korte stukjes. Een kwartiertje lezen en je bent volledig op de hoogte.'

Na zijn Tweede Kamerlidmaatschap zag je hem regelmatig op TV in zijn nieuwe rol van 'royaltywatcher'.
Aan tafel bij Barend en Van Dorp en op de bank in KRO's mislukte RTL-Boulevardkloon 'Nederland komt thuis'.

Peter Rehwinkel, goed voor de laatste weetjes, nieuwtjes, ditjes en datjes over De Koningin en Haar Familieleden.

Ook in de Mabelkwestie werd hij veelvuldig geconsulteerd.
Nu werd hij ondertiteld met 'staatsrechtdeskundige', ja, ik meen ook 'staatsrechtgeleerde' te hebben gelezen.

Een upgrading in sjiekheid, die vorm krijgt op zijn site. Zijn winkel is een heus Centrum geworden.

'Omdat ik voor zoveel dingen werd gevraagd, heb ik het Centrum voor Politiek en Staatsrecht opgericht. Dat was een middel om mezelf te kunnen sturen op het gebied van staatsrecht en politiek. Van daaruit ben ik commentaar gaan geven bij het KRO-programma Nederland komt thuis. Daarnaast heb ik opleidingen voor ambtenaren verzorgd en veel lezingen gegeven.'

Ik herken veel in Peters aanpak. Immers, ik heb Bieslog opgericht als middel om mezelf te kunnen sturen op het gebied van
van alles en nog wat.

Als buitenlanders van minister Donner ook niet meer naar de hoeren mogen, wordt het komende zomer heel erg stil in Amsterdam.

Uit de regio Tilburg bereiken ons noodkreten.
Er wordt daar al met ballen, pieken en slingers gesleept, gevels van huizen versierd met duizenden lichtjes en er zijn wildspuiters met kunstsneeuw in de weer.
Bewoners die lijden aan Kerstallergie, willen weg.

In het Oosten van het land zijn de eerste vuurwerkknallen geregistreerd.

Toen Evert met zijn mandje boodschappen stond te wachten bij de mandjeskassa, viel zijn oog op de nieuwe Elsevier in het tijdschriftenrek.

LOSBANDIGE VROUWEN kopte de cover, waarop een foto van een jolig stel, in ondergoed gekleed, 'pret in bed' uitbeeldde.

'De generatie-Mabel is vrijgevochten, zelfverzekerd en vooral gek op seks.'

Evert legde een exemplaar in zijn mandje. Misschien leuk voor Jacqueline.
Ze had zich er al eens over beklaagd dat zij 'nergens bijhoorde'.
Evert was van 1951, een rasechte babyboomer; Jacqueline, geboren in 1969, was dus nu ineens lid van de Mabel-generatie.

Goh, hoe meer er loskwam over het duistere verleden van Mabel, hoe interessanter ze werd. Van verguisd gangstermeisje bevorderde Elsevier haar nu al tot rolmodel.

Een heimelijke bijgedachte van Evert: misschien ging Jacqueline, na lezing van de Elsevier, zich wat meer naar haar generatierol gedragen. Het zou geen kwaad kunnen als ze wat meer demonstreerde 'gek op seks' te zijn. Zo jolig als bij dat stel op de cover, ging het er bij hen al tijden niet meer toe.

Toen hij thuis de boodschappen had opgeborgen, las hij de coverstory bij een verse cappuccino.

'Het gaat hier om de generatie die is geboren rond 1970. Zij gedragen zich als mannen. Met hen komt het wel goed, daar zorgen ze zelf wel voor. Ze zijn een nieuwe generatie met nieuwe normen. Vrijgevochten, zelfverzekerd en optimistisch. En gek op seks. Het is een lustcultuur en het leven moet spannend zijn.'

'Vrouwen hebben seks ontdekt, en dat zullen we weten ook. Elke gêne, elke pudeur hebben moderne vrouwen van zich afgeschud en ze vertellen maar al te graag hoe vaak, waar, met wie en hoe ze het doen.'

'Maar niet alleen door het gestegen opleidingsniveau en het gebruik van de anticonceptiepil zijn vrouwen zo onafhankelijk geworden. Mannen zijn steeds meer op een zijspoor gezet, ook door de overheid. Met de komst van de Algemene Bijstandswet in 1965 verloor de man zijn taak als kostwinner, want die werd door de overheid overgenomen.'

Evert stond op, liep naar zijn studeerkamer en verborg de nieuwe Elsevier achter een rij boeken in de kast.

Voor hen beiden was het misschien maar beter dat Jacqueline niet wist dat zij tot de Mabel-generatie behoorde.

Gisteravond gaf de hoofdredacteur in het VPRO-radioprogramma Music Hall een openbare mediatraining in drie lessen.

U hoort een compilatie van teksten uit het dossier Bieslogs Mediatraining.

Erica 'de Tornado' Terpstra is 'vooral wegens haar overweldigende warmte en populariteit' gekozen tot voorzitter van NOC*NSF.

Na haar benoeming zegt zij haar Kamerlidmaatschap op.

Waarmee zij 185.000 voorkeurstemmers in de kou laat staan.

De Knuffeldierenbescherming stelt een onderzoek in.

Kreeg een prachtige site aangereikt over de eerste toestellen waarmee bewegende beelden konden worden vertoond.

Ze dateren uit het begin van de negentiende eeuw en hebben namen als Zoetrope, Praxinoscope, Zoopraxiscope en Thaumatrope.

Veel van die bewegende beelden zijn op de site geanimeerd (klik bijvoorbeeld op de schijfjes van de Phenakistiscope) en er zijn links naar andere schatkamers.

Volgens mij zijn ze van de boulevards en uit de speeltuinen verdwenen: manshoge palen met bovenaan een kastje, waaraan een slinger zat. Het leken kijkers, maar het waren bioscoopjes.

Na inworp van een dubbeltje ging je op een treetje staan, je bracht je ogen voor de kijksleuf, je draaide aan de slinger en er ontrolde zich een filmpje - meestal van Charlie Chaplin.

Tussen de rij kijkpalen stonden er ook een paar met ondeugende filmpjes, maar daar werd je vandaan gesleurd.

Echte films waren het niet, je kon in het donkere binnenste van het toestel het pak snel omklappende fotokaarten duidelijk onderscheiden.

En wie heeft nooit een 'filmboekje' laten flipperen? Tot op hoge leeftijd blijven we verbaasd als de fotootjes tot leven komen. Daar schamen we ons niets voor.

Ik bewaar zo'n animatieboekje; een danseres die een radslag maakt op één hand, waarbij ons even een blik wordt gegund op haar gebroekte. Oei!

Door het op internet te vertonen, maken we een mooie combinatie van oude en nieuwe media.
Je zou er een deftig essay aan kunnen wijden, maar daar hebben jullie toch ook geen zin in?

De Nederlandse krijgsmacht wordt omgebouwd tot een vredesleger.
Een nadeel is, dat onze jongens en meisjes af en toe heel lang en heel ver van huis moeten.

Daarom is het plan voor de aanschaf van kruisraketten zo goed.
De Tomahawks brengen vrede over een afstand van 1700 kilometer.

Marshall McLuhan (1911-1980), 'het Canadese orakel van het elektronische tijdperk', staat weer volop in de belangstelling.

Zonder ooit iets van hem gelezen te hebben, kent iedereen zijn veertig jaar geleden bedachte moderne gezegden 'the global village' en 'the medium is the message'.

Toen zijn 'Understanding media' in 1964 in het Nederlands verscheen ('Mens en media'), heette dit 'het gekste en geniaalste boek van het jaar' en werd hij door zijn adepten als 'een profeet en de ziener van de toekomst, een provo in de wetenschap' beschouwd.

Zijn ster verbleekte. Hij degradeerde tot clown, gek en charlatan.

Maar ziet! In ons tijdperk van de Digitale Revolutie hebben we een grote behoefte aan guru's en 'uitleggers' en Marshall Mcluhan wordt hier en daar voorzichtig weer een genie genoemd.
Opvallend vaak kwam ik op internet het Grote Playboyinterview uit 1969 tegen.

Hebt u de weekendbijlagen uit? Dan geef ik u voor vanavond veel te lezen mee.
Naast het Playboyinterview een inzichtelijk, kritisch artikel van Gary Wolf uit een nummer van Wired.

Een grote supermarktketen ontketent vandaag een prijzenoorlog en publiceert in grote krantenadvertenties 280 'dagelijkse boodschappen' die in prijs zijn verlaagd.

Na bestudering van al die kleine fotootjes, concludeer ik dat er niet één product bij is dat ik ooit eerder kocht. Laat staan dagelijks.

Ik voel me buitengesloten. Hoor er niet meer bij. Depressieve gevoelens. Ik durf vandaag geen boodschappen te gaan doen.

Ik ben een prijzenoorlogsslachtoffer.

Gisteren moest ik in Amsterdam een routinebezoek afleggen (oude tante).
Gewoonlijk duurt de reis twintig minuten.

Maar het verkeer in de hoofdstad was geheel ontwricht, omdat er een of andere hardloopwedstrijd werd gehouden.

Mijn reistijd bedroeg nu 2 uur 7 minuten en 20 seconden, waarmee ik mijn record van vorig jaar met dertig seconden heb verbeterd.

Bij ons in de buurt wordt de grootste natuurbrug (ecoduct) ter wereld gebouwd.
De bedoeling is dat de natuurgebieden in de Vechtstreek en het Spanderswoud worden verbonden met de natuur van de Utrechtse Heuvelrug.

Via de Natuurbrug Zanderij Crailo wordt de bedreigde dierpopulaties de kans geboden de territoria in beide richtingen uit te breiden.
De bouw duurt vier jaar - een spectaculair miljoenenproject. Een drukke autoweg, een spoorlijn en een bedrijventerrein moeten worden overspannen.

Die gigantische afmetingen zouden wel eens een probleem kunnen vormen voor de dieren, die zich grote zorgen beginnen te maken.
We spraken met de zandhagedis Karel Ogentroost, die de dierencoördinatie op zich heeft genomen.

- Meneer Ogentroost, u krijgt een enorme verruiming van uw actieradius, waar ligt voor u het probleem?'Wij willen het ons gegeven paard niet in de bek kijken, het is geweldig wat de mensen voor ons over hebben, maar wij zien de opening met angst en beven tegemoet. Kunnen wij waarmaken wat de mensen ons zo graag zouden zien doen?'

- U hoeft toch alleen maar over te steken?'Alleen maar? Zijn er wel genoeg dieren van onze kant die deze gigantische bruggen kunnen bevolken? Hebt u de uitzichttoren gezien, aan de kant van het Spanderswoud? Als het ecoduct opengaat staat die toren afgeladen met genodigden. Die willen waar voor hun geld.
Wij willen een massale openingstocht houden, maar als we alle zandhagedissen naast elkaar opstellen, vullen we nauwelijks het vierbaansviaduct dat over de Naarderweg is gebouwd.
De mensen willen bedreigde diersoorten zien - 'kijk 's wie wij allemaal helpen' - maar er zijn er te weinig om indruk te maken. Een handjevol marters... geen gezicht!'

- U organiseert de openingsplechtigheid?'We hebben het comité De Grote Parade gevormd, waarvan ik de voorzitter ben. We willen samen over de bruggen. Maar er is nog zoveel onenigheid onder de soorten! De slangen willen niet samen met de muizen, de padden hebben ruzie met de eekhoorns, de hazen willen rennen, noemt u maar op. We hebben nog twee jaar de tijd, maar ik zie het somber in.'

- Meneer Ogentroost, veel succes en sterkte!

Werd vanmorgen gebeld door een radeloze theaterproducent.
Of ik een rol wilde 'opnemen'.
Welke rol?
De rol van aapje, in de musical Alleen Op De Wereld.
Gaat vanavond in première en ten gevolge van acties van dierenbeschermers mocht het echte aapje niet meedoen.
'En u kunt snel een type neerzetten, zoudt u het aapje willen vervangen?'

Ik heb een paar uur bedenktijd gevraagd.
Aapje, het lijkt me een leuke, dankbare rol. Ik hoef geen tekst uit het hoofd te leren.
Ik moet alleen de mij aangereikte pinda's 'op z'n aapst' pellen en oppeuzelen.

Ik voorzie één probleem: ik moet op de schouder van Remi zitten en ik weeg 95 kilo!

Als ik er voor de middag in slaag 30 kilo af te vallen, neem ik de rol aan.

Fietste vanmiddag in de stralende zon en passeerde dit zonnige stuk bladmuziek. Het hing met wasknijpers aan een draad, die voor het raam van een antiquariaat was gespannen.

Meteen naar binnen en gekocht.
'Ik zie de zon...!', de herkenningstune - het lijflied - van zanger-gitarist Eddy Christiani.

De eerste regels van het refrein ken ik uit het hoofd:

Ik zie de zon
Al schijnt zij niet,
'k Jubel het uit, 'k zing en ik fluit
Het hoogste lied!

Maar nu ik de rest van de tekst lees, weet ik dat dit het meest positivistische lied is, dat ooit in Nederland is gezongen:

Ik zie de zon
Al is het nacht,
'k Ben altijd blij daar 't leven mij
Steeds tegenlacht!

'k Ben optimist
Van huis uit steeds geweest!
Een regenbui
Is voor mij steeds weer een feest!
Ik zie de zon
Al schijnt zij niet,
'k Jubel het uit, 'k zing en ik fluit het hoogste lied!

Het lijkt erop dat de tekstdichter uitsluitend de zon ziet (wil zien) als'ie NIET schijnt.
Hij verwelkomt een regenbui, want pas dan ziet hij de zon.
En je moet over paranormale gaven beschikken als je de zon in de nacht kunt zien schijnen.
Optimisme, tegen de klippen op.

Eddy Christiani zong dit lied voor het eerst in 1944. De populaire zanger weigerde, wat alle artiesten in de bezetting moesten doen: tekenen voor de Kultuurkamer. Na ondergedoken te hebben gezeten, week hij uit naar België.

Dat hebben we altijd gewild: in een staatsbos in een hangmat hangen.

Hoe vaak zijn we niet op heterdaad betrapt als we een eigen hangmat hadden opgehangen - en niet in het wild, nee, keurig tussen twee bomen aan een wandelpad. Maar dat mocht nou eenmaal niet.

Nu is het zover. Staatsbosbeheer heeft vier hangmatten opgehangen op de grens met Groningen en Friesland. Strategisch goed gekozen - waren de matten in Friesland gehangen, dan hadden de Friezen zeker het alleenrecht om te hangen opgeëist. Nu krijgt iedereen de kans 's een echte hangmat te bestijgen.

Wij, fervente hangmatters, zijn heel blij met de matten, toch vragen we ons voorzichtig af: zijn het er niet een beetje weinig?
Uit een telefoontje naar Staatsbosbeheer blijkt, dat er al lange wachtlijsten zijn gegroeid. Daarom is de regel ingesteld, dat iedere hanger maar een kwartier in de mat mag.

Ook is het goed dat verplicht is gesteld de matten op blote voeten te benaderen. Dat schrikt de minder serieuze hangmatter af. Zeker met vorst aan de grond.

Jammer dat enkele naturistenverenigingen de blotevoetenregel hebben aangegrepen om geheel naakt te willen hangmatten. Als je die lui één vinger of teen geeft, nemen ze de hele blote rest.

Je gaat een avondje uit.

Naar bioscoop of schouwburg.

Het is al laat.

Je staat klaar, met de jas aan.

Even nog je schoenen aantrekken.

En op zo'n moment gebeurt onvermijdelijk wat gebeuren moet.

Dimitri Antonissen is een jonge schrijver uit Antwerpen, die korte verhalen schrijft (ultrakort: ze bestaan alle uit 500 lettertekens), die hij vervolgens publiceert op weblogs van anderen - het zijx500-project.
Tenminste - als die anderen zich bereid tonen op zijn verzoek in te gaan:

'Waarom weblogs?
Ik heb vroeger een aantal verhalen in het literaire
tijdschrift Sampel gepubliceerd. Maar dan bereik je
enkel een heel beperkt publiek van professionelen en
semi-professionelen. Weblogs zijn een veel leuker
medium. Bovendien: een dat door ECHTE mensen gelezen
wordt.

Boekblog loopt sinds deze zomer. Tot nu toe zijn er 49
verhalen op 49 sites geplaatst. Tijd voor een jubileum
dus. Het zou me enorm plezier doen mocht het 50ste
verhaal op Bieslog kunnen .'

Op zijn eigen site Boekblog houdt hij bij op welke weblogs zijn verhalen zijn verschenen.
Dit is een mooi initiatief om, buiten het bestaande literaire circuit, een groter, diverser publiek te bereiken.
Daarom feliciteert Bieslog Dimitri met de nu volgende 50-ste zijx500.

Ze wil weten of donkere wolken na de regen wit worden.
"Het is belangrijk", zegt ze.
En omdat ik haar graag zie, zit ik al uren achter het
stuur.
De wolken achterna.
Zij met haar hoofd door het raampje.
Haar haren nat van de regen.
En nog geen spatje wit te zien.
Pas wanneer het donker is, geeft ze op.
Onder een warme douche - ze weet haar plekken te
kiezen - laat ze me beloven dat we het morgen opnieuw
proberen.
"Wist je dat er een waterval is, die zo hoog is, dat
het water verdampt vooraleer het de grond raakt", zegt
ze.
En dat ze die wel eens wil zien.
Het is een raar meisje.
Zo met haar hoofd in de wolken.

Woorden: 123/Tekens: 500/Zij: 8

Evert droomde vannacht dat hij 'moest worden onderzocht in het Pieter Baan Centrum'.

De droom had een nachtmerrie-achtig karakter. Hij was met een schok wakker geworden.

Hij aarzelde het aan Jacqueline te vertellen.
Gewoonlijk probeerden ze 's ochtendsvroeg - als ze 'raar' hadden gedroomd - de droombeelden aan elkaar na te vertellen.

Ze zou ongetwijfeld willen weten waarom hij moest worden onderzocht.
En Evert wist dat niet. Geen idee! Maar hij had duidelijk te horen gekregen (van een rechter?) dat hij naar 'het Pieter Baan' moest. En dan is het niet best met je gesteld.

'Nog iets geks gedroomd?' vroeg Jacqueline, terwijl ze in haar klerenkast zocht naar een combinatie-voor-de-dag.

'Eh... nee... kan ik me niet herinneren', zei Evert. Hij nam een slok van zijn koffie.
Dan kom ik maar saai over, dacht Evert, ik kan die naam maar beter niet noemen.

Wie was eigenlijk Pieter Baan' Boeman Baan'

Mevrouw, meneer, u hebt het bericht gelezen over dat Amerikaanse onderzoek, wat is uw eerste reactie?

Harrie:
- Ben ik even blij dat ik niet slank meer ben!

Ans:
- Anders ik wel.

Harrie:
- Ze hebben gelijk, die van dat onderzoek. Want toen ik nog slank was, kreeg ik van alles over me heen. Omdat Ans eh.. volslank is, zeg maar. Zagen ze mij dus niet staan.

Ans:
Een miezerig mannetje, was'tie, Harrie.

Harrie:
- Als de mensen met ons praatten, praatten ze tegen Ans. Ik was dat trieste mannetje... hoe zeggen ze het in de krant: genotzuchtig, zwak en onbeduidend.

Ans:
- Nou, genotzuchtig... Klopt niet. 't Is meer dat ik niet op slanke mannetjes val. Van die griezelig dunne, tanige mannetjes, die hardlooptypes - moet ik niks van hebben. Zie je wel 's op TV, zo'n marathon. Ga ik over m'n nek van al die uitgeteerde, pezige mannetjes.

Harrie:
- Dus toen heeft Ans gezegd van: eten, Har! Er moet minstens dertig kilo bij, wil ik je zien zitten. Veel vet vlees, aardappelen, tussendoortjes altijd met slagroom... en nou is Ans dik tevreden.

Ans:
- Harrie heeft een buik als een trampoline. Daar hou ik van! Lekker veren! Ha ha ha!

Harrie:
- Wat een lekker wijf, hè? Nee, dat zeg ik, als ex-slank mannetje, tegen alle slanke mannetjes: ga nooit naast een volslanke dame staan. Komt narigheid van. Soort zoekt soort.

Ans:
- Ik wil nooit meer dat een slanke man naast me staat. Komt er een enge dunnerd aansloffen, vraag ik gewoon: hoeveel weegt u? Onder de honderd kilo wil ik ze niet in de buurt.

Harrie:
- Ben ik blij dat ik 107 weeg.

Ans:
- En dat dat altijd zo mag blijven, Har. Lekkere bonk van me!

Harrie:
- Lekker berglandschap! Ha ha ha!

Ans:
- Hoor je wat'ie zegt? Lekker berglandschap! Ha ha ha ha! Lijkt wel een zin uit een Tiroler film! Ha ha ha!

Harrie:
- Ik in een leren broek en jij in een jurk met een gleuf! Ha ha ha.

Ans:
- Ha ha ha! Hoor je wat'ie zegt? Een broek met een gleuf! Ha ha ha ha.

Harrie:
- Een broek met... ha ha ha ha ha.

Misschien heb ik wel suikerziekte!

Maar ik wil het niet weten.

Nooit zal ik me laten onderzoeken door dokter Joop Braakhekke, tegen wie twee verpleegsters in te strakke uniformen staan aangeschurkt.

Of bedoelt het Diabetes Fonds met deze 'sexy' campagne, dat suikerziekte een zeer ernstige ziekte is, die je alle lust juist doet vergaan?

Met uitsluitend Stille Tochten door de straten, lijkt het een sombere winter te worden.

Maar gelukkig wijzen de achterbannen van de bonden het sociale akkoord massaal af.

Krijgen we misschien toch nog wat Luidruchtige Tochten de straat op, om de boel een beetje op te vrolijken.

Zondag 16 november a.s., 20.25 - 21.55 uur, VPRO, Nederland 3:

'De terugkeek van Van Kooten & De Bie'

Een keuze uit het oeverloze repertoire van twee land- en tijdgenoten.
Een lawine van Koot&Bie-fragmenten uit de periode 1974-1998.

Herinnert u zich een scène, die u 16 november zou willen terugzien?
De site waarmee u uw stem kunt uitbrengen, is sinds vandaag on line.

Dat we ons nog steeds opwinden over wat die Amerikanen allemaal uitvreten...!
Laten we ons toch op de toekomst richten.

Yang Liwei, China's eerste astronaut, is de ruimte ingeschoten vanuit de Gobiwoestijn.

Wat een schitterende prestatie!
Nu is bewezen dat China een Eerste Klas Natie is, die tot zegen kan dienen voor de gehele mensheid.
Hulde aan Yang Liwei, een van China's grootste zonen, die de Amerikaanse en Russische ruimtereizen uit het verleden volledig in de schaduw stelt.
Lang leve China en haar magnifieke leiders, die ons de weg wijzen naar een stralende toekomst!

(Over een paar jaar moet Nederland geheel op China zijn gericht (Rotterdam! Schiphol!) dus we kunnen niet vroeg genoeg beginnen met stroopsmeren.)

En vandaag ontbrandt een run op autoruitkrabbers.

Ha mensen,

Vanmiddag heb ik mijn jaarlijkse uitstapje naar de Dam gemaakt. Als kermisliefhebber mag ik 'm niet missen: de Amsterdamse kermis. Klein maar fijn en op zo'n nationale plek dat je kan zeggen: dit is DE kermis der Nederlandse kermissen.

En meteen toen ik de Dam opkwam zag ik 'm en rook ik de mogelijkheden.
Vlak tegen het Paleis aan was een Booster geplaatst!
Griezelig dicht er tegenaan. Je dacht soms: als een lang persoon vanuit een bakje een been uitsteekt, schopt'ie zo een koninklijk raam in.

Voor de niet-kermisliefhebber: een Booster is één superlange arm, met aan de uiteinden een zitbakje voor vier personen, de arm draait 360 graden in een bloedgang rond en de bakjes kunnen ook nog 's over de kop.

Over het algemeen ben ik op een kermis niet zo voor over de kop gaan. Vroeger kon ik er geen genoeg van krijgen - ging ook altijd ondersteboven aan hekjes op straat hangen - maar nu ik de 45 gepasseerd ben, bekomt ondersteboven me hoe langer hoe minder.

Maar als moblogwebjournalist ga je tot het uiterste.
Want mensen, de verse geur van een grote scoop begon evident mijn neus te prikkelen.

De koningin is voor een korte vakantie naar Italië vertrokken. Zeggen ze...
Maar heeft het nog zin verklaringen van de RVD te geloven? Nee, immers.

De Boost, gecombineerd met mijn cameramobiel, zou me wel eens een onthullende blik in het paleis kunnen opleveren!
Wat speelt zich in de zalen van de tweede en derde verdieping af - vertrekken waar nog nooit een camera is binnen geweest?

Mensen, uw reporter heeft zijn taak volbracht. Ik nam plaats in het Boosterbakje, werd 360 graden rondgeslingerd, deed desondanks mijn werk en moblogte erop los.
En toen kon ik niet verder.
Mijn maag draaide om en gaf zijn inhoud prijs.
Ik zag de vieze troep door de lucht vliegen. De spaghetti met tomatensaus van gisteren moet op het Nationaal Monument aan de overkant van de Dam terecht zijn gekomen. Gadver!

Doodziek wankelde ik terug naar het station.
Thuis bestudeerde ik de zeven foto's die ik met doodsverachting toch heb weten te maken.
En ik wist dat ik beethad.

Midden overdag brandt licht op de derde verdieping van het Koninklijk Paleis op de Dam!

De conclusie is duidelijk:
de koningin is niet naar Italië afgereisd, maar houdt zich in haar paleis verborgen.

Het is nu aan de RVD om dit schokkende en dramatische feit te ontkennen - wij van Bieslog weten beter.

Welbedankt. Graag gedaan.
Als ik niet zo misselijk was, ging ik zo weer de straat op voor de volgende scoop.

Doeg,
jullie Driek

- Dag meneer, mag ik u iets vragen?
- Jazeker.
- Weet u waar het Publieke Debat is?
- Het debat... Zou dat hier ergens in de buurt zijn?
- Ik dacht het. Er werd een Publiek Debat gevoerd, las ik ergens. In het hele land. Dus toen dacht ik: daar wil ik best aan deelnemen, aan het Publieke Debat. Lijkt me wel wat, een goed Publiek Debat. Misschien dat ik een steentje kan bijdragen aan het Publieke Debat.
- Nou... Er is hier weinig publiek zoals u ziet...
- Het is hier uitgestorven. Vond ik al zo gek. Toen zag ik u lopen, toen dacht ik, ik zal het even vragen...
- Natuurlijk. Victor! Victor!! Hierrrrr!
- Maar u weet het ook niet.
- Nee. Misschien moet u meer in het centrum zijn, op de Grote Markt. Daar is meer publiek en misschien dat er ook wel een debat wordt gehouden.
- Zou kunnen. Maar eh... Hebt u geen zin met mij een debat te houden? Over een belangrijk onderwerp uiteraard?
- Nee, dank u. Sorry, ik moet er vandoor. Viktor! Kom 's hier!! Viktorrrrr!!!
- Dan ga ik ook maar 's op huis aan. Nee, dat komt: ik zat thuis - ik woon alleen, zeg maar - en toen las ik in de krant over het Publieke Debat en toen dacht ik: ja, gezellig.
- Dag meneer, goedenavond.
- Goedenavond.

Vroeger deed je er goed aan die periode in je leven te verzwijgen, maar nu kom ik er rond voor uit.
Ik heb in militaire dienst gezeten!

De meeste mannen die ik ken, vertellen stoere verhalen over keuringen waar zij zich gestoord gedroegen om met S5 te worden afgekeurd (S5 = totale instabiliteit).
Of zij kleedden zich opzichtig en gedroegen zich 'verwijfd'. Ook dan wees de keuringsarts je meteen het gat van de deur.

Maar ik kende die trucs niet - ik had er toen niet van gehoord.
Je móest in militaire dienst, anders zwaaide er wat. Je draaide voor twee jaar de cel in. In het burgerleven hoefde je nergens meer te solliciteren. Dienstweigering? Alleen de allersterksten durfden de ontberingen aan.

Ik deed wat mij werd bevolen.
Maar eenmaal onder de wapenen geroepen, probeerde ik voor mezelf een leuke functie te creëren: ik wilde militair-entertainer worden. Als de Nederlandse Bob Hope langs de troepen te velde trekken. Terwijl de Koude Oorlog in volle hevigheid woedde (dat wil zeggen: de Westerse legers wachtten tot de Russen zouden binnenvallen) bezorgde ik de manschappen wat ontspanning en afleiding.

Zonder te kunnen vermoeden dat ik ooit nog eens voor de tv zou optreden, parodieerde ik tv-programma's, met mijn hoofd door een opengeknipte kartonnen doos gestoken.
Geen idee wat voor liedjes ik aan de piano zong. Lili Marleen' From the time we say goodbye'

De derde foto is een ijdele - ik laat zien dat de mannen lachten!

Maar toen ik mijn superieuren voorstelde mij te benoemen tot korporaal-entertainer lachten ook zij. Geen sprake van! En als ik niet snel die grijns van mijn gezicht trok, solliciteerde ik naar 'een douw' van een maand verzwaard-arrest (geen weekendverlof).

Vier weken in het weekend niet naar huis?
Met de staart tussen mijn benen droop ik af, om terug op zaal mijn koper te gaan poetsen.

Onvergetelijk, vorige week: de Journaalscène, waarin twee oude aktievoerders van de vakbond op een brug over de snelweg zelfgeschilderde verkeersbordjes (30 km) aan de voortrazende auto's voorhouden.

Moesten de chauffeurs hun solidariteit tonen door heel langzaam te gaan rijden?
De mannen en hun bordjes werden niet eens gezien!

Het voornemen op de auto van minister De Geus een wielklem aan te brengen, is andere koek. Actie Nieuwe Stijl (Smart Bombs!) .

In voorbereiding waren:
de bril van Balkenende afnemen en er op dansen
zijn schoenveters aan elkaar binden
een punaise op de stoel van De Geus leggen
een windkussen op de stoel van Balkenende leggen
niespoeder op de koekjes bij de koffie strooien.

Waren - want het hoeft niet meer.
Beide partijen zijn bereid concessies te doen.
Jammer. We hebben best zin in een potje polariseren.

Vroeg opgestaan om naar m'n mooie klok te kunnen kijken.

Heeft Bieslog rooms-katholieke lezers? Echte, die 'er wat aan doen?'

Zo ja, zou een van hen vanavond naar de BBC willen kijken?
Naar Panorama's 'Sex and The Holy City', 23 uur 15, BBC 1?

En kunt u mij uitleggen waarom u zich na afloop niet onmiddellijk distantieert van een organisatie, die wij nu toch zonder overdrijving misdadig kunnen noemen?

In Afrika verspreidt de rooms-katholieke kerk de theorie, dat het gebruik van condooms buitengewoon gevaarlijk is, omdat het HIV-virus 450x kleiner is dan sperma en dus door de gaatjes van het condoommateriaal heen kan slippen.

Ik begrijp best dat u, rooms-katholieke Biesloglezers, lacherig doet als het Vaticaan weer eens pertinente onzin uitkraamt - ach, je moet het niet zo letterlijk nemen - maar de fanatieke, extreme Vaticaancampagne tegen anticonceptie kost vele slachtoffers in de Derde Wereld.
Want daar geloven de gelovigen nog onvoorwaardelijk.

Waarom blijft u rooms-katholiek, rooms-katholieke lezer?

Huis ten Bosch is dit weekend belegerd door persfotografen.
Men hield dag en nacht de wacht, in de hoop foto's van leden van De Familie te kunnen maken.

In de directe omgeving van koninklijke behuizingen is dringend behoefte aan openbare toiletten.

Het onderwerp was afgesloten - Bieslog zou geen aandacht meer besteden aan de ranzigheid.

Nou vooruit, we maken nog één uitzondering. Om te laten zien waar oudemannenviespeukerij toe kan leiden.

Als hìj z'n zegje heeft gedaan, hebben we alles wel gehad.

Als we er vandaag in slagen deze puzzel op te lossen, behoren we tot de literaire elite van de wereld.
Nou, dat willen we wel.

'I opened the book at random. The script was strange to me. The pages, which were worn and typographically poor, were laid out in a double column, as in a Bible. The text was closely printed, and it was ordered in versicles. In the upper corners of the pages were Arabic numbers. I noticed that one left-hand page bore the number (let us say) 40,514 and the facing right-hand page 999.'

Peter R. de Vries noemt zich journalist en wordt niet tegengesproken.
Door te onthullen met welke geldbedragen hij zijn journalistieke informatie koopt, heeft hij de toon gezet en de prijzen bepaald.

Dus:
als u wordt uitgenodigd door de media, vraag dan in alle gevallen een financiële wederdienst! En laat u, alvorens voor microfoon of camera plaats te nemen, cash uitbetalen.

De Vries betaalde 6500 euro voor zijn verstrekkende scoop, plus de huur (of koop) van een ranch, paarden, vuurwapens en munitie. Geschatte onkosten (minus vlieg- en autokosten): 20.000 euro.

Zou dus 1000 euro teveel zijn, als men u, als deskundige, om een commentaartje vraagt naar aanleiding van een actuele gebeurtenis? Ik dacht het niet.

Nodigt men u uit voor een interview in de studio, eis dan altijd heen- en terugvervoer per luxe limousine met chauffeur. Voelt u zich niet bezwaard. In Medialand is het de gewoonste zaak van de wereld ook brieven en bandjes van de ene omroep naar de andere, te versturen per huurauto.

Dient u in een panel plaats te nemen dat de actualiteit gaat behandelen, laat u dan op kosten van de omroep geheel in het nieuw steken door de beste kleermaker u bekend.
Ook kapperskosten, rekeningen van visagistes en plastisch chirurgen, kunnen rechtstreeks worden doorgezonden naar de organiserende zendgemachtigde.

Vraag ook geld als u door een cameraploeg op straat wordt staande gehouden en men uw mening vraagt over een of ander flutonderwerp. Minimaal 100 euro.
Weigert men te betalen? Meteen doorlopen!

En hiermee weten we alles wat we weten willen en gaan we over tot de orde van de dag.

Als we het nieuws nu eens zo vertalen:

Peter R. de Vries heeft de Koningin veel pijn gedaan.
Peter R. de Vries heeft onze Vorstin onmetelijk veel leed berokkend.
Peter R. de Vries heeft Hare Majesteit zeer verdrietig gemaakt.
Peter R. de Vries heeft, na alles wat zij heeft moeten doorstaan, zout in haar wonden gewreven..
Peter R. de Vries heeft ons een Koninklijke Bruiloft door de neus geboord.

Toen Evert terugkwam, na kleine Evert afgeleverd te hebben op de crèche, keken hem in de keuken drie grote bolle buiken aan.

Jacqueline had, voor ze naar haar werk was vertrokken, de gehele voorpagina van de ochtendkrant op het prikbord in de keuken geëtaleerd.

En Evert begreep onmiddellijk dat het haar ging om de foto's van de bolronde, zwangere buiken, die - zo las hij in het onderschrift - 'door een kunstenaresse waren beschilderd op De Jonge Gezinnen Beurs in de Jaarbeurs te Utrecht'.

Waarom moest deze pagina bewaard? Waar ging het Jacqueline om?
Vond ze de schilderingen mooi?
Evert kon het zich nauwelijks voorstellen - de buiken toonden 'geinige' babytjes en elementaire bloemetjes in rare kleuren.

Of wilde ze hem een teken geven? Had ze bij het zien van de bolle buiken gedacht: 'Dat wil ik ook nog een keer?'

Nog een kind?
Terwijl ze twee jaar geleden hadden afgesproken dat het bij Evertje zou blijven. Meer kinderen zouden de carrière van Jacqueline in de weg staan. Bovendien kregen ze de twee kinderen uit zijn vorige huwelijken regelmatig over de vloer. Kinderdrukte genoeg.

Evert twijfelde. Jacqueline was achttien jaar jonger en haar eerste stralende zwangerschap lag vers in het geheugen. Wilde hij nog een keer vader worden? Op zijn leeftijd?
Hij herinnerde zich ook het gevoel van mannentrots toen Evertje geboren was en ze met z'n drietjes in het park wandelden en leeftijdgenoten, uitgezakte middelbare mannen, met duidelijk afgunstige blikken naar zijn jonge, mooie vrouw keken.

Evert besloot het onderwerp voorzichtig aan te roeren tijdens het telefoongesprek dat ze dagelijks voerden in Jacqueline's lunchpauze.
'Dag schat, met mij.'
'Dag Evepeef, alles goed?'
'Alles prima. Evertje holde stralend naar binnen, kroop meteen bij juffie op schoot. Wat is'ie toch gek op haar!'
'Fijn. Zeg, heb je die krant op het prikbord gezien?'
'Ja, met die bolle buiken. Ik wilde je al vragen...'
'Leuk, hè? Toen ik het zag dacht ik: is dat niet iets voor jou?'
'Buiken beschilderen?'
'Nee, schilderen! Dat kán jij zo goed. De schilderijen die je met Evertje maakt, zijn ook zo leuk! Kun je niet iets erbij doen, naast het huishouden' Evert - schilder, ik zag het helemaal voor je. Wat zou ik trots op je zijn als je je eerste tentoonstelling had. Probeer 't 's. O, ik moet weer. Doeg!'

Evert peinsde voor zich uit. Voelde hij een lichte teleurstelling omhoog kruipen?
Nou ja, eerst maar 's een grote was draaien.

Je moet er niet naar kijken. Je moet er niet over schrijven. Elke aandacht is teveel eer.

Gisteravond hield ik al zappend even stil op de zender Yorin.
'Gastheer' Jensen - pafferige kop, loerende oogjes die het publiek zoeken na elke 'leuke' opmerking - ontvangt showbisskwee Albert Verlinde.

Lacherig gesprekje over de stekeligheden die beiden in de media over elkaar zouden hebben uitgewisseld (?). Ondertussen laat de gastheer een grote kunstpenis boven de desk uitsteken, waarmee hij naar zijn gast zwaait. Loerende blik naar het publiek, dat reageert zoals wordt verwacht.

Je moet er niet naar kijken. Je moet er niet over schrijven.
Maar dit absolute hoogtepunt in Nederlandse Bagger-TV moet wel even vastgelegd.

President Bush kreeg van het Amerikaanse Congres 87 miljard dollar, als aanvulling op het budget waarmee de strijd tegen terreur in Irak en Afghanistan wordt gevoerd.

Kunnen we ons een voorstelling maken van deze hoeveelheid geld?

Van volksheld tot gebeten hond - prins Bernhard wordt nu afgeschilderd als medeplichtige aan de Dirk van den Broekmoord.

Maar waarom wordt minister Remkes niet afgerekend op zijn uitspraak, dat hij klaarstaat, als het zo uitkomt, in het openbaar een rotschop uit te delen?

Als een van de Dirk-daders verklaart dat de flinkheid van Remkes hem tot voorbeeld diende, kan de minister veroordeeld worden tot tweehonderd uur dienstverlening. Met schop en hark bij de plantsoenendienst.

Dat de Zuid-Afrikaanse schrijver J. M. Coetzee over een grondige kennis van de Nederlandse taal en literatuur beschikt, was in kleine kring bekend.

Nu hem de Nobelprijs voor Literatuur is toegekend, zal niet alleen zijn eigen werk, maar ook onze literatuur de vruchten plukken van deze wereldwijde aandacht.

In februari 2004 verschijnt 'Landscape with Rowers', een selectie Nederlandse poëzie, vertaald door J. M. Coetzee.

De Nederlandse dichters waarvan werk is omgezet in de Engelse taal:
Cees Nooteboom, Gerrit Achterberg, Hugo Claus, Sybren Polet, Hans Faverey en Rutger Kopland.

Uit een artikel over 'Landscape with Rowers':
'In Youth, Coetzee's main character claims that "of all nations the Dutch are the dullest, the most antipoetic'. With these marvelous translations, the author proves his protagonist wrong.'

Is topografische kennis wel zo nodig?

Tegen de tijd dat de generatie uit groep-8 de weg opgaat, hebben alle auto's navigatie aan boord.

Vandaag op straat de laatste blote meisjesnavel van 2003 gezien.

(Niet dat we daar speciaal op hebben gelet, dames en heren, echt niet. Maar de afgelopen zomer waren de meisjesnavels onontkoombaar. Als je, gezeten op een terras, aan een serveerster een bestelling opgaf, sprak je die in op haar navel.)

Hoofdschuddend bekijken we de beelden van de triomferende Arnold Schwarzenegger.

'Dat kan toch eigenlijk niet! Een uitwas van de democratie! Een filmster, zonder politieke ideeën, gouverneur van de op vier na grootste economie van de wereld?'

Hoe anders zouden we hebben gepiept als daar Rutger Hauer had gestaan.

Gisteravond las de hoofdredacteur in VPRO's radioprogramma Music Hall (Radio 747 AM) enige recente berichten uit Bieslog voor.

Het complete interview met Mike van der Molen, getiteld 'Ik sliep met Peter R. de Vries!' is nu op Bieslog gepubliceerd (zie hieronder, dinsdag 7 oktober jl.).

Bos 1

De burgemeester als tandeloze tijger met een fopspeen in de bek - de beeldspraak is rijk, maar ongelukkig gekozen.

Wat wil Bos?
Een burgemeester als tijger mèt tanden?
Een tijger, die plotseling uit zijn zetel opveert, een raadslid in de nek bijt en hem uit de raadzaal sleurt?

Bos 2

Bos zit net en twijfelt al.

Heeft hij de PvdA-aanhang een fopspeen voorgehouden?

Is Bos een poes die Tijger heet?

De zaak Mabel Wisse Smit is gesloten. De verloofde van prins Johan Friso is van alle smetten gezuiverd.
Na alle voor haar gunstige verklaringen die uit de onderwereld zijn opgeborreld en na de bekentenis van het echte liefje van Klaas Bruinsma, vandaag in de Volkskrant, kunnen we opgelucht ademhalen. Mabel sliep op de Neeltje Jacoba, maar niet met Klaas.

Het is tijd voor evaluatie en follow-up. En nu kan alle aandacht uitgaan naar de aanstichter van de geruchtenstroom, misdaad-verslaggever Peter R. de Vries.
Hoe betrouwbaar is zijn informatie en wat is de rol die hij speelt in de vaderlandse onderwereld?
We praten met Mike van der Molen - de nestor van de Nederlandse lijfwachtsector - die als geen ander is geïnformeerd over de contacten tussen de onderwereld en de Nederlandse pers.

- Meneer Van der Molen, goedenavond.'Goedenavond.'

- Hebt u Klaas Bruinsma persoonlijk gekend?'Ja zeker, heel goed. Ik was namelijk een paar jaar zijn perschef, dus ik heb al die gasten, die zogenaamde misdaadverslaggevers, persoonlijk gekend.'

- Dus ook Peter R. de Vries?'Petertje? Nou en of. Ja, in die tijd begon'ie net en toen al wou'ie dolgraag een interview met de Lange, hè. Dus ik heb dat gozertje een paar maal in het water gesodemieterd. Dan kwam'ie verkleed als zeezeiler, met een geel zeiljack aan en een kapiteinspet op aan boord en dan zag je de verborgen camera al op een kilometer afstand uit z'n plunjezak steken. Dus dan pakte je 'm bij z'n matrozenkraag en hup... zo de plomp in.'

- U gooide hem in het water - u hebt nooit hardere maatregelen overwogen?'Omleggen? Nee, nooit, daarvoor hebben we veels te vaak met hem gelachen. Petertje de Vries was zo'n beetje het lachertje van de hele onderwereld. Iedereen vond het hartstikke geinig dat frisgewassen kereltje een loer te draaien. Je kon 'm alles wijsmaken. 'Peter, we hebben een zakie voor je. Kom vanavond twaalf uur naar die en die loods in de haven.' En dan kwam'ie en dan gingen we met een paar collega's een beetje dollen met Petertje. Stopten we 'm in een olievat, en dan lekker laten rollen, weet je wel.'

- Dus het is hem nooit gelukt relevante informatie over het milieu te vergaren?'Relefant... Ik weet niet waar je het over hebt.'

- Laat ik het anders vragen: die reportages van Peter R. de Vries hadden niets met de werkelijkheid te maken?'Nee niks. Ja, we gaan Petertje wat aan z'n neus hangen! Schei toch uit, joh!?

- Dus hij is alleen maar de mascotte van de zware jongens?'Lachen geblazen! Ja, en... hij is goed van betalen. Als je met Petertje spreekt, hou je d'r een aardig zakcentje aan over. Want toen ging'ie voor de televisie werken, nou, toen werd Peter voor ons interessant. ?Goeie tip voor je, Peter! 500 euro!' En hij meteen betalen. Is geld van SBS6, dus dat kan wel lije.
Ja, en dan die nacht op de Neeltje Jacoba. Dat is de grootste giller!?

- Ja, ja? Hoe ging dat toe, op die nacht?'Ah joh, zit niet zo te kwijlen, wil je'

- O sorry, laat ik het zo vragen: Peter R. de Vries is er op een nacht bij geweest?'Eén keer hebben we hem een nacht mee laten varen. Gottegot, gelachen! Had'ie duizend euro voor betaald, om mee te mogen. Nou, nou, nou, wat een viespeuk die Petertje. Hij wou het met iedereen doen. Met de dames.. en met de heren. Helemaal leip, die gozer. Liep'ie hitsig door de kajuit te steigeren... Affijn, toen hebben wij z'n broek uitgetrokken en 'm in het vooronder opgesloten. En toen we waren uitgestoeid met de dames, hoorden we Petertje nog de hele nacht liggen bonken. U weet wat die R in z'n naam betekent?'

- Nee?'Rukkertje. Peter het Rukkertje, zo heet'ie in de onderwereld.'

- Fijn, hartelijk dank voor dit gesprek. 'Graag gedaan. Bedankt. En de VPRO bedankt voor de 500 euro.'

Het is ernstiger dan uit bijgaand bericht blijkt.
Was het maar waar dat Duitse bessenbendes de illegaal geplukte bessen in emmers meenemen.
Opsporing, aanhouding en gevangenneming was dan een fluitje van een cent.
Treft de politie een Duitser met een emmertje bessen aan, dan hoeft er geen officier van justitie aan te pas te komen.
'Zegt u eens 'Scheveningen''
'Scchheeveniengen.'
'Aha! U bent Duitser. Met een emmer bessen. Sie sind die Klos!'

Maar de bessenroof is moeilijker te bestrijden dan gedacht, nu is gebleken dat leden van bessenbendes de bessen na illegale pluk meteen opeten en de Nederlandse bessen in de maag mee terugvoeren naar hun Heimat.

Er is dringend behoefte aan mobiele bessenscanners en mobiele toiletten. Zijn de Nederlandse bessen in de Duitse buiken zichtbaar gemaakt, dan dienen ze ter plekke te worden teruggegeven.

Als men in Indonesië de Nederlanders gaat haten, dan mogen wij best ook wat oud zeer oprakelen.

Wij willen onze bessen terug!

Het beste dat we nu kunnen doen, is minister Thom De Graaf schrijven, mailen en bellen om hem te complimenteren met zijn voorstel de burgemeesters te ontslaan, waarna verkiezingen zullen volgen.

'Het moet zo snel mogelijk gebeuren,' moeten we hem laten weten, 'want zoals het nu is - burgemeester benoemd door de Kroon - kan het echt niet langer. Wat geweldig dat u een eind maakt aan deze wantoestand! Wat goed dat D66 in de regering zit! Wat bent u een geweldige minister!' En zo stroopkwasten we nog een tijdje door.

(Waarom dit geslijm? Kijk, CDA en VVD willen die gekozen burgemeester in feite helemaal niet. Het CDA begint nu al te morren. Een CDA-commissie onder leiding van burgemeester Deetman verklaarde, dat de gekozen burgemeester nog jaren zal uitblijven, omdat eerst de grondwet gewijzigd moet worden.
Hoe meer we minister De Graaf nu bewieroken, hoe stijver hij zijn poot zal houden.
Als de gekozen burgemeester niet doorgaat, stapt minister De Graaf op en valt het kabinet Balkenende en daar is het ons om begonnen.
Politiek? Ach, zo moeilijk is het niet. Je moet van spelletjes houden, zoals beentjelichten, bekokstoven en konkelefoes.)

'Zou de minister van Buitenlandse Zaken, ter bescherming van de goede zeden en ter voorkoming van reacties van geschokte tv-kijkers, er bij zijn Italiaanse ambtgenoot op willen aandringen, dat op Europese topontmoetingen die op Italiaans grondgebied worden gehouden, de Italiaanse premier Berlusconi zijn Nederlandse collega, premier Balkenende, niet op beide wangen zoent?'

Alleen in de horeca wordt nog in guldens gerekend.

Door de klanten.

'Ik had een gewoon broodje kaas en een gewoon kopje koffie. Wat dacht je?
Veertien gulden!
Zijn ze nou helemaal van lot getikt!
In die zaak kom ik nooit, nooit meer!'

Als de horecasector verbetering wil zien, dienen de prijzen met twintig procent verlaagd en in guldens op de menukaarten vermeld.

Mijn zusje is twee weken geleden geboren. Mijn moeder is weer op de been, na alle dagen te zijn verzorgd door de kraamverpleegster.
Ja, van een bevalling werd toen veel werk gemaakt.

Op de laatste dag van haar verblijf zou van de verpleegster in haar smetteloze uniform nog een staatsieportret worden gemaakt.
Mijn moeder, de verpleegster en ik poseren in de zitkamer voor mijn vader met zijn Kodakboxje. Mijn zusje slaapt boven in haar wieg, neem ik aan.

Vlak voor het indrukken van de sluiter, besluit ik tot een daad van rebellie.
Ik heb zojuist een perzik gegeten - er stond een perzikenboom in onze achtertuin - en ik heb de pit in mijn mond gehouden. Terwijl mijn vader drukt, druk ik vliegensvlug de pit in mijn wang.

'Wat is dat voor gekke bobbel in je wang? De hele foto is verknoeid!', krijg ik weken later te horen als het fotorolletje is ontwikkeld.
'Waarom heb je dat gedaan?'

Zeven jaar ben ik enig kind geweest. Ik vind het geweldig dat ik een zusje heb gekregen (toen ik het goede nieuws hoorde, heb ik, zo wil het verhaal, een rondedansje gemaakt).
Maar mag ik nu zelf weer 's wat aandacht?

Dat zijn we nu al bijna vergeten, maar...
DE MEDICIJNKNAAK IS VAN TAFEL!!!!

Fijn, hè? Politiek bestaat niet uitsluitend uit narigheid.
Wat hebben we toch een menslievende, sociaalvoelende regering!

(Soms denk je wel eens dat hier een duivels slim PR-bureau achter zit.
Een groot aantal bezuinigingsmaatregelen aankondigen, die veel maatschappelijke onrust zullen veroorzaken; één maatregeltje eruit laten springen, dat met voor de media snel op te pakken taalgebruik ('Er ligt een knaak op tafel!') een discussie losmaakt; de maatregel vervolgens intrekken, waardoor het veel ingrijpender grote pakket aan de aandacht ontsnapt.)

De knaak is van tafel, maar het mes niet.
Zo!
Prettige zondag.

In deze serie worden liedjes behandeld die jaren in het hoofd kunnen rondspoken.
En wij onderzoeken de muzikale elementen waaruit ze zijn opgebouwd en die het tot evergreens maken.

Tot nu toe passeerden liederen de revue, die wat mij betreft het aanhoren nog steeds waard zijn. Ze kunnen veertig jaar oud zijn, maar als ze nu op de radio voorbijkomen, spits je de oren en zing je een stukje mee.

Bestaan er evergreens die je de oren uitkomen?
Nou! Ik ken er een paar.
Ik snel soms wel eens naar de radio om zo'n uitgekauwd, tot op het bot afgekloven nummer zo snel mogelijk de nek om te draaien.

Zo heb ik het lied van deze aflevering buiten de deur willen houden, want ik kan het niet meer horen. Maar mijn collega-samensteller, pianist Jeroen Thijsen, was van mening dat deze evergreen in de serie niet mocht ontbreken.

Hoewel het nummer werd gesigneerd door het duo Lennon&McCartney, weten we nu allemaal dat het is geschreven door Paul McCartney alleen.

De uitvoering op Bieslog is een bijzondere. Gedateerd 1 augustus 1965, is het de eerste live-uitvoering.
De LP 'The Beatles HELP!' met Yesterday (ik moet het nummer dan toch een keer noemen) als dertiende track, stond op het punt van verschijnen.

Het is George Harrison die met enige ironie de zanger Paul McCartney aankondigt, ironie die ook doorklinkt in de afkondiging van John Lennon:
'Thank you Ringo, that was wonderful!'

In de krant wie ik lees zeggen hun dat de Nederlands gaat veranderen. Over tien jaar zegt u van 'het boek wat ik lees' enzo.

Hun hebben gelijk.

Zou zeggen van: is beter alsdat we meteen van start gaan.
De achterstand met hun wie nu al zo praten, word anders alsmaar groterder.

De avond is gevallen. In de P.-straat in de binnenstad van Z., haasten enkele voetgangers zich door het donker, om in een van de twee aan elkaar grenzende restaurants een plaatsje te bemachtigen.

In Italiaans restaurant La Dolce Vita zit Ella, 45 jaar, eigenaresse van drie nailshops, alleen aan een tafeltje haar Spaghetti Bolognese te eten.
Ze kijkt om zich heen. Aan de belendende tafels ziet zij vrouwen zoals zij: succesvol, geslaagd, maar eenzaam en alleen.
Stel je toch eens voor, bepeinst Ella, dat ze voor het diner zou hebben afgesproken met een oudere man. Iemand die niet meer werkt, zijn schaapjes op het droge heeft, en dus alle tijd en aandacht voor haar. Maar waar ontmoet je zo'n droomgeliefde? Aan zijn uiterlijk stelt ze weinig eisen. Als er maar geen haar uit zijn oren groeit, dat vindt ze vaak zo'n afknapper bij oudere mannen.

In Chinees restaurant The Golden Fountain, op nog geen meter van haar verwijderd, zit aan de andere kant van de muur Harre, 56 jaar, boven zijn Nasi Rames te somberen.
Hij kijkt om zich heen. Aan de belendende tafeltjes ziet hij mannen zoals hij: heren in goede doen, die hun zaak op tijd verkocht hebben, maar na een moeizame scheiding alleen zijn gebleven.
Ook al eet hij alleen, Harre heeft zich tiptop gekleed. Vanmiddag is hij naar de kapper geweest, die ook zijn wenkbrauwen, neus- en oorhaar heeft getrimd. Maar waarom doet hij dit alles?
Je leest vaak over eenzame topvrouwen, maar waar zijn ze, vraagt Harre zich af.

Een week later.
De eigenaar van The Golden Fountain heeft, na lezing van bijgaand onderzoek, een slimme zet gedaan. Hij heeft de mogelijkheid geschapen bij alle gerechten van zijn kaart, de rijst te vervangen door pasta.

Ella hoort ervan, gaat op een vrijdagavond eten bij de Chinees en omdat die avond alle tafels bezet zijn, stapt ze op Harre af.
'Vindt u het niet erg, als ik hier plaatsneem?'
'O nee, volstrekt niet.'
Er ontspint zich een levendige conversatie, 'het klikt meteen' en ze spreken af de volgende avond bij de Italiaan te gaan eten, die inmiddels bij alle gerechten van het menu de mogelijkheid heeft gecreëerd, de pasta te vervangen door rijst.

Het is nu al duidelijk: Ella en Harre vormen een enig koppel, dat niet zo lang, maar wel heel gelukkig gaat leven!

Het gaat om de vraag of iemand toen heeft gezien dat hij 'm erin hing.
En als haar verloofde dat nu beter doet dan hij toen, is er niets aan het handje.

Oudere heren hebben het soms moeilijk met de muziek die door jongeren wordt gemaakt.

Zo horen oudere heren wel eens een flard muziek op de radio die wordt aangekondigd als 'soul'. En menige oudere heer schudt het grijze hoofd. Noemen ze die slappe hap, dat klootloze gekwijl tegenwoordig soulmuziek?
Maar dan ineens wordt de oudere heer getroffen door een stem, die hem doet opveren uit zijn oudeherenleunstoel. Zozo, dat is niet mis! Ja, dat is een stem met soul. Wie is deze zwarte zangeres met dat door de wol en het leven geverfde stemgeluid?

Joss Stone?
Nooit van gehoord.

De oudere heer gaat op zoek via Google. En hij schrikt.
Want Joss Stone blijkt een blank, Engels jong dingetje van zestien!

En over muziek van jonge dingetjes mag de oudere heer zich al helemaal niet uitlaten.

De oudere heer zwijgt besmuikt.
Maar hij denkt: Joss Stone, een naam om te onthouden.
Die gaat in de prijzen vallen.

Vandaag is bekend gemaakt dat de 'Grote Prijs van de Prijzenaward 2003' is toegekend aan de vanavond uitgereikte 'Jan de Laat Award 2003'.

De firma De Laat Slagerijen heeft dit jaar een prijs ingesteld voor de beste Nederlandse kogelbiefstuk. De eerste 'Jan de Laat Award' is toegekend aan Slagerij Harry de Laat in Waddinxveen, die naar het oordeel van de vakjury de beste kogelbiefstuk van het jaar in haar assortiment heeft opgenomen.

De Prijzenaward is een prijs die is ingesteld om uit de groeiende stroom van prijzen de meest stimulerende en innoverende prijs te bekronen.

Op het Kogelbiefstukgala, dat vanavond werd gehouden in Hotel De Unie te Waddinxveen, werd de 'Jan de Laat Award 2003' in ontvangst genomen door slager Harry de Laat en de 'Grote Prijs van de Prijzenaward 2003' door Jan de Laat, voorzitter van de 'Stichting Jan de Laat Award'.

'Hoe zal Amsterdam reageren op Elisabeth Costello in haar huidige toestand' Heeft het stoere calvinistische woord 'kwaad' nog wel enig gezag onder deze pragmatische, goed aangepaste burgers van het Nieuwe Europa? Het is meer dan een halve eeuw geleden dat de duivel voor het laatst schaamteloos door hun straten paradeerde, maar ze kunnen het onmogelijk vergeten zijn. Adolf en zijn cohorten hebben de volksverbeelding nog altijd in hun greep.
()
Het afwegen van smerigheid tegen smerigheid waarbij het afwegen zelf je een vieze smaak in de mond geeft. Twintig miljoen, zes miljoen, drie miljoen, honderdduizend, op een gegeven moment kan de geest de aantallen niet meer bevatten; en hoe ouder je wordt - dat is haar tenminste overkomen - des te sneller de geest het opgeeft. Een mus die met een katapult van een tak wordt geschoten, een stad die vanuit de lucht wordt vernietigd, wie durft te zeggen wat erger is? Kwaad is het, allemaal kwaad, een kwaadaardig universum dat is bedacht door een kwaadaardige god. Durft ze dat tegen haar vriendelijke Nederlandse gastheren te zeggen, haar vriendelijke, intelligente, verstandige publiek in deze verlichte, rationeel georganiseerde, goed bestuurde stad??

Uit: 'Elisabeth Costello' van J. M. Coetzee (Uitg: Cossee)

In de VS verschijnt vandaag het rapport waaruit onomstotelijk blijkt dat de oorlog met Irak om de juiste redenen is gevoerd.
Er waren en zijn wel degelijk massavernietigingswapens in dat land.
Ze liggen opgeslagen in het hoofd van Saddam Hussein.

Wij waren thuis zo arm, dat we één kinderboek in het jaar kregen.
Een kinderboek voor arme kinderen.
Zonder kleurrijk omslag.
Zonder illustraties.
Als je er zo nodig plaatjes bij wilde hebben, moest je ze zelf maar tekenen.

Mijn favoriete kinderboek was een cowboyboek, getiteld 'Een cowboy met vakantie'.

Tegenover de eerste pagina maakte ik een illustratie die het boek bondig samenvat: een blaffer.

Ik heb het boek bewaard en pas nu zie ik, dat ik het pistool tekende met streepjes uit de loop - het moment waarop een kogel wordt afgeschoten.
Maar de vinger aan de trekker ontbreekt. En die trekker steekt omgedraaid in het wapen.

Een zelfblaffende blaffer.

Geloven op het woord - MP Balkenende verloochent zijn gereformeerde afkomst niet, maar is daarmee niet van deze wereld. Het gaat om topcriminaliteit, Jan Peter!

Nu de vraag of Mabel vree met Klaas zo'n belangrijk politiek issue is geworden, dient DNA-onderzoek ingezet.

Bezit Mabel Wisse Smit nog zeilkleding uit haar Bruinsma-tijd?

Kan Klaas Bruinsma worden opgegraven?

De snelste manier om de twee culturen samen te laten smelten: laat de Franse stewardessen en stewards op de KLM-toestellen werken en omgekeerd.

Kan ook de NS niet worden overgenomen door een Franse maatschappij? Jaren geleden werd de treinreizigers al een croissantje beloofd. Dat wordt nu toch eens tijd!