Volgens mij zijn ze van de boulevards en uit de speeltuinen verdwenen: manshoge palen met bovenaan een kastje, waaraan een slinger zat. Het leken kijkers, maar het waren bioscoopjes.

Na inworp van een dubbeltje ging je op een treetje staan, je bracht je ogen voor de kijksleuf, je draaide aan de slinger en er ontrolde zich een filmpje - meestal van Charlie Chaplin.

Tussen de rij kijkpalen stonden er ook een paar met ondeugende filmpjes, maar daar werd je vandaan gesleurd.

Echte films waren het niet, je kon in het donkere binnenste van het toestel het pak snel omklappende fotokaarten duidelijk onderscheiden.

En wie heeft nooit een ?filmboekje? laten flipperen? Tot op hoge leeftijd blijven we verbaasd als de fotootjes tot leven komen. Daar schamen we ons niets voor.

Ik bewaar zo?n animatieboekje; een danseres die een radslag maakt op één hand, waarbij ons even een blik wordt gegund op haar gebroekte. Oei!

Door het op internet te vertonen, maken we een mooie combinatie van oude en nieuwe media.
Je zou er een deftig essay aan kunnen wijden, maar daar hebben jullie toch ook geen zin in?