Fietste vanmiddag in de stralende zon en passeerde dit zonnige stuk bladmuziek. Het hing met wasknijpers aan een draad, die voor het raam van een antiquariaat was gespannen.

Meteen naar binnen en gekocht.
?Ik zie de zon...!?, de herkenningstune - het lijflied - van zanger-gitarist Eddy Christiani.

De eerste regels van het refrein ken ik uit het hoofd:

Ik zie de zon
Al schijnt zij niet,
?k Jubel het uit, ?k zing en ik fluit
Het hoogste lied!

Maar nu ik de rest van de tekst lees, weet ik dat dit het meest positivistische lied is, dat ooit in Nederland is gezongen:

Ik zie de zon
Al is het nacht,
?k Ben altijd blij daar ?t leven mij
Steeds tegenlacht!

?k Ben optimist
Van huis uit steeds geweest!
Een regenbui
Is voor mij steeds weer een feest!
Ik zie de zon
Al schijnt zij niet,
?k Jubel het uit, ?k zing en ik fluit het hoogste lied!

Het lijkt erop dat de tekstdichter uitsluitend de zon ziet (wil zien) als?ie NIET schijnt.
Hij verwelkomt een regenbui, want pas dan ziet hij de zon.
En je moet over paranormale gaven beschikken als je de zon in de nacht kunt zien schijnen.
Optimisme, tegen de klippen op.

Eddy Christiani zong dit lied voor het eerst in 1944. De populaire zanger weigerde, wat alle artiesten in de bezetting moesten doen: tekenen voor de Kultuurkamer. Na ondergedoken te hebben gezeten, week hij uit naar België.