'De thuisblijvers hebben altijd ongelijk.'

O ja?

Tijdens deze vakantieperiode zal ik regelmatig adressen doorgeven die de thuisblijvers het gevoel zullen geven groot gelijk te hebben.

Vandaag bezoeken we het Getty Museum in Los Angeles, waar een tentoonstelling is te zien van Vlaamse boekversierkunst uit de Renaissance.

Klinkt saai en ik neem aan dat vakantiegangers in Los Angeles 'er niet aan toe' komen.
Keuen in de hitte en als je eindelijk binnen bent, mag je langs een paar vitrines met opengeslagen boeken schuifelen.

Wij thuisblijvers gaan er 's lekker voor zitten en zoomen op die glorieuze Vlaamse boekversieringen in en wij zien in één uur zoveel details en nemen zoveel interessante informatie tot ons, dat we wel gek zouden zijn die tentoonstelling in Los Angeles in het echt te willen zien.

Per 1 juli gaat politieman J. Wiarda als politieprojectleider het Nederlandse voorzitterschap van de Europese Unie voorbereiden.

De uitspraken die de chef van politiekorps Haaglanden bij zijn afscheid zaterdag deed in de Haagsche Courant, zijn het waard te worden bestudeerd.

Rare ideeën - je vraagt je af in wat voor toestand de scheidende korpschef verkeerde toen het interview werd gehouden.

"De wet is voor iedereen gelijk, maar de behandeling van allochtonen kan om een andere stijl vragen dan die van autochtonen."
Wiarda noemt als voorbeeld huiselijk geweld, waarbij een autochtone dader kan kiezen tussen straf of therapie. Maar een allochtoon zou in dit geval minder snel zijn straf moeten ontlopen, vindt Wiarda.
"En waar je de autochtone scholier een voorwaardelijke straf geeft, moeten allochtone jongeren misschien al meteen naar de tuchtschool. Ook in de eigen kringen van allochtonen hoor je die geluiden."
Dat hij met zijn opvattingen tornt aan het uitgangspunt dat iedereen in Nederland voor hetzelfde vergrijp in principe dezelfde straf krijgt, neemt Wiarda voor lief. "Want door toepassing van het gelijkheidsbeginsel discrimineren wij."

Vraag:
zou de ex-korpschef voorafgaande aan dit interview een forse joint hebben gerookt? In bepaalde politiekringen wordt dit immers toegestaan?
Of heeft hij een handvol XTC-pillen geslikt? Dat mag niet en verdient dus een nader onderzoek.

De resultaten van deze stemming zijn niet bindend.

Mocht zich een overgrote meerderheid voor een van de keuzemogelijkheden aftekenen, dan zal de uitslag uiteraard invloed hebben op de zwangerschap en worden meegewogen bij de bevalling.

Jochem trok op de camping veel belangstelling toen hij gisteren het zichzelf opblazende luchtbed demonstreerde.
Hinderlijk was wel, dat het bed vannacht ook uit zichzelf weer leegliep.

Over een uurtje hoopt hij opnieuw kijkers te trekken als hij op het strand zijn opblaasbare speakerkussen in gebruik gaat nemen.

Ha lui,

Beetje in mineur. Terwijl het weekend zo glorieus was begonnen.

Gisteren kreeg ik bericht van mijn phoneshop: uw nieuwe toestel is binnen.
Ik meteen erheen. Nou, mensen, fantastisch! Dat je ermee kunt bellen, ja, logisch, maar het ging mij natuurlijk om de ingebouwde camera.

Eindelijk kon ik 'leuke momenten delen' door met mijn mobiel foto's te maken en direct te versturen naar... Ja, naar wie?

Voorlopig alleen naar mezelf. En dat is al leuk genoeg. De hele dag met je mobiel foto's schieten, die je 's avonds op je eigen pc kunt bekijken.

Ik wil ook een Moblog beginnen, zodat jullie allemaal kunnen zien wat jullie Driek de hele dag zoal meemaakt.

Gisteravond ging ik naar een groot reüniefeest van de dansschool hier ter plaatse, waar ik ooit op heb gezeten. Gelukkig waren er niet teveel oudere knakkers van mijn lichting, wel veel jong spul, dat alles van mobloggen afweet.

Dacht ik.

Ik was van plan een serie geinige asscamfoto's te maken en die op mijn moblog te zetten, met de prijsvraag: wie is wie?

Maar na de eerste drie foto's ging het mis. De verloofde van dat meisje met die zwarte broek, een sportschooltype, begreep volstrekt niet waar ik mee bezig was.
Tijd voor uitleg kreeg ik niet. Hij gaf me meteen een hengst op m'n gezicht, griste de mobiel uit m'n handen en stampte 'm met zijn grote rechterlaars in duizend stukken.

Dus heb ik geen foto van de dader kunnen maken. En door die klap op m'n oog heb ik 'm niet goed kunnen zien. Aangifte heeft dus weinig zin.

Morgen ga ik naar m'n phoneshop om uit te zoeken of de mobiel-met-camera voor dit soort overmacht is verzekerd.

Ik ga nu op m'n oog een washand leggen met ijsblokjes erin.

Ik weet dat jullie aan me denken. Bedankt!

Driek

Tijdens de adembenemende vliegshow van hedenmorgen, waaraan enkele tientallen zwaluwen deelnamen, kwam door een nog niet opgehelderde oorzaak, een merel in de aanvliegbanen van de op topsnelheid rondcirkelende racevogels terecht.

Ondanks een bijna-botsing bereikte de klapwiekende outsider een veilige dakrand.
De vliegshow kon worden voortgezet.

Met recht kunnen Margarita en Edwin nu uitroepen:

'Maar meneer Balkenende, u bent toch ook MIJN minister-president?!'

Ronduit schandalig hoe twee jonge mensen zo in de kou blijven staan.

Ik herinner mij hoe mijn ouders op een slecht moment van plan waren te gaan scheiden.
Op een avond fietsten zij naar het woonhuis van de toenmalige minister-president op de Haagse Beeklaan.
Ze werden hartelijk ontvangen, kregen een kopje thee van mevrouw, waarna hij urenlang naar alle problemen luisterde en wijze raad gaf - de echtscheiding ging niet door.

Vadertje Drees werd hij genoemd.

Kom daar nu eens om!
Een minister-president die hautain en hardvochtig, recht voor zijn raap tegen de media zegt dat een eventuele scheiding hem koud laat...
En dan op zomerreces gaan en iedereen maar zo'n beetje laten aanmodderen?
Je moet maar durven!

De mannen in de kort-lange broeken tot op de knie, de harige benen, de blote schuiten in de plastic sandalen, de ver opengapende t-shirts met het uitpuilende borstpluis, de tonnende buiken en de bonkige konten - de mannen die het geen reet kan schelen.

O, ik kan ze wat makkelijk belachelijk te kakken zetten.
Omdat ik niet wil toegeven dat ze gelijk hebben.

Want wie gaat er nu in het broeierige onweer-op-komst-weer volledig dekkend gekleed met zwetende rug en opgezette voeten in kousen en schoenen de straat op?

Ik. Meneer Schijtlaars.

Na enkele jaren wonen en werken in Londen, schaart kunstenares Babette Wagenvoort, terug in Nederland, zich onder de kunstenaars die internet als publicatiemedium gebruiken (zoals Marcel ven Eeden en Geert Dekkers).

Iedere dag plaatst zij een met rood potlood gemaakte tekening op haar site.
Ze gunt ons een kijkje in haar keuken, door de regels die ze bij het tekenen hanteert, ook op de site te vermelden:

- kies een potlood en neem een vel papier
- ga aan tafel zitten
- neem potlood in de hand en leg papier voor je neer
- concentreer je op het lege vel
- denk over je leven op deze dag |-wat heb je gezien, gehoord, gevoeld, gezegd
- teken
- wees eerlijk
- probeer op niemand indruk te maken
- gebruik geen tekst
- wanneer je klaar bent voeg datum en handtekening toe

De tekening is niet zozeer een beeldverslag, maar houdt op een zeer persoonlijke manier verband met de dag van ontstaan.

Meer dan duizend tekeningen heeft ze inmiddels zo gemaakt.

Als de tekening af is, doet het verhaal erachter niet meer terzake - zijn het mooie, karakteristieke kunstwerkjes geworden.
Toch kon ik het niet laten bij drie van de prenten naar haar verhaal te vragen.

Ik verzoek u het geluid aan te zetten en daarna onmiddellijk de eerste tekening groot te maken (klik, klik op 'toon originele grootte' en klik beeldvullend).
Tijdens het gesprek vraag ik u hetzelfde met tekening 2 en 3 te doen. Het geluid blijft dan doorlopen.

Babette Wagenvoort stelt haar tekeningen vanaf zondag 'in het echt' tentoon bij Zechs Gallery, Boekhorststraat 125, Den Haag.

Hoe hoopgevend, inspirerend en voorbeeldig: de meerderheid van onze volksvertegenwoordiging wijst een groep in de samenleving aan als bovenmenselijk, van God gegeven en boven iedere wet verheven:

de Arts

Artsen behoren tot een hogere, van goedheid en verantwoordelijkheidsbesef vervulde mensensoort, die we niet grover kunnen beledigen dan door het idee te opperen dat enige vorm van controle over beslissingen die leven en dood bepalen misschien wenselijk zou zijn.

In de geschiedenis is ook geen enkel voorbeeld te vinden waaruit blijkt dat de Arts behept zou kunnen zijn met lagere aandriften en de slechtheid van ons, gewone stervelingen.

In onderzoeksrapporten, toekomstprognoses, subsidieaanvragen, of evaluaties worden steeds vaker de ons omringende landen betrokken.

Om de cijfers, aanvragen, of kritische rapporten te onderstrepen of overtuigend te doen klinken, komen de ons omringende landen goed van pas.

Als een instituut moet verdwijnen bijvoorbeeld, wordt als doorslaggevend argument vermeld, dat we in Nederland wel erg veel van dat soort instituten hebben - meer dan de ons omringende landen. Dus kunnen wij ook wel met minder toe.

Als een instituut meer geld nodig heeft, zeggen de pleitbezorgers dat Nederland door de verwaarlozing van dat instituut, hopeloos begint achter te lopen op de ons omringende landen.

Kortom: we gebruiken de ons omringende landen zoals het ons goeddunkt. Als we maar niet uit de pas met de ons omringende landen lopen.

Wat is dat voor een slaafse onderworpenheid aan de ons omringende landen?

De ons omringende landen trekken zich niets van óns aan, hoor.

Laten we vanaf nu de ons omringende landen in hun eigen vet gaar laten worden.

Gisteravond, op RTL4, liet Frits Barend zien hoe Margaritha en Edwin, gezeten op de bank in Barends huiskamer, zich in elkaars armen stortten.
(Frits deed het voortreffelijk, maar waarom waren Van Dorp en Mulder niet teruggeroepen van vakantiereces?)

In journalistieke kringen was men benieuwd hoe De Telegraaf vandaag zou reageren op deze demonstratieve ontkenning van de alarmerende berichtgeving van gisteren.

De uitkomst is opzienbarend. De krant blijft volhouden dat het paar (bijna) uit elkaar is, toont zich verbijsterd over de ommezwaai op Barends bank en besteedt wederom de gehele voorpagina aan deze zaak.

Op pagina 7 van dezelfde krant luidt de kop boven het bericht over een brugopening door prinses Máxima:

Nog niets van een buikje

En zo werd het komkommerseizoen 2003 op daverende wijze geopend.

De porno op RTL4 was vanavond wel erg soft. Beetje geflikflooi op een bankje, met de kleren aan.

Hopelijk gaan ze straks bij Veronica verder.

Adviesbureau McKinsey heeft bij de eenmansredactie van Bieslog weinig kunnen vinden waarop bezuinigd moet worden.

De enige maatregel die men voorstelt is, dat mijn handen in deeltijd gaan werken. Geen punt. Deze regels heb ik met de rechterhand getikt.

Ook moet ik voortaan mijn brood voor tussen de middag van huis meenemen. Geen bezwaar.
Ik vind het brood van huis lekkerder dan van de zaak.
Bovendien moest ik de eenpersoonskantine zelf runnen - tafel dekken, broodjes smeren, mijn eigen vaat doen - en kan ik de nu vrijkomende tijd besteden aan het publiceren van zoveel mogelijk nieuwe nieuwsberichten.

McKinsey adviseert verder 'om tijdens piekuren herhalingen uit te zenden'.
Dat begrijp ik nog niet helemaal. Je zou zeggen dat je op piekuren juist zoveel mogelijk verschillende onderwerpen moet uitzenden, maar ik heb niet zoveel verstand van piekuren, dus doe ik wat McKinsey vraagt.

McKinsey adviseert verder 'om tijdens piekuren herhalingen uit te zenden'.
Dat begrijp ik nog niet helemaal. Je zou zeggen dat je op piekuren, juist zoveel mogelijk verschillende onderwerpen moet uitzenden, maar ik heb niet zoveel verstand van piekuren, dus doe ik wat McKinsey vraagt.

McKinsey adviseert verder 'om tijdens piekuren herhalingen uit te zenden'.
Dat begrijp ik nog niet helemaal. Je zou zeggen dat je op piekuren juist zoveel mogelijk verschillende onderwerpen moet uitzenden, maar ik heb niet zoveel verstand van piekuren, dus doe ik wat McKinsey vraagt.

Het gaat niet zo goed met de Nederlandse kranten.
Zelfs het grootste dagblad, de Telegraaf, moet een oplagedaling incasseren.

Daar gaat de Telegraaf wat aan doen!

Vandaag luidt de mooiste kop:
'Prins' op witte paard toch kikker

Morgen:
Psychoterreur van nepbaron bedreigt Nederland!

Het Stedelijk Museum van Amsterdam staat aan de rand van de afgrond, volgens de Commissie Sanders.

Het moet 'zich terugvechten'.

Volgens Sanders behoort het Stedelijk nog niet tot de top-drie - MoMa New York, Tate Londen, Pompidou Parijs - maar zal het binnenkort uit het 'peloton van internationaal belangrijke musea demarreren om naar die kopgroep te springen'.

Rudi Fuchs is volgens het commissierapport de hoofdschuldige van het wanbeleid.

Is dat rechtvaardig?
Want wat hebben de schilderijen zelf gedaan om de gang richting afgrond te voorkomen?
Niets!
Ze hebben maar een beetje lamlendig aan de muren gehangen.
Geen enkel initiatief is ons uit de lijsten tegemoet getreden.

Is de afgelopen jaren één schilderij op een sportschool gesignaleerd?
Gaan na sluitingstijd ooit een paar schilderijen een rondje hardlopen in het Vondelpark?
Hoe kan het museum zich ooit terugvechten als de kunstwerken in zo'n slechte lichamelijke conditie verkeren?

Rudi Fuchs is het geweest die nota bene fiets- en roeitoestellen heeft neer laten zetten, zodat de schilderijen in hun vrije tijd wat beweging konden krijgen. Ze bleken te beroerd om van de faciliteiten gebruik te maken, bleven aan de muren hangen, 'want we hangen hier goed'.

Naar een kopgroep springen?
Ach, hou toch op. Bij elke wedstrijd eindigen de schilderijen van het Stedelijk in de bezemwagen.

Het Stedelijk is één grote hangplek geworden.

Men zoekt een nieuwe, gezichtsbepalende artistiek directeur.

Ronald Koeman?

Ik droom er wel eens van.
Dat alles op orde is.
Verzamelingen zijn op naam, of soort, of alfabetisch opgeborgen.
Je hebt van alles en nog wat en je kunt het in een mum tevoorschijn halen.

Te vrezen valt dat dit ideaal voor mij onbereikbaar blijft.

Het woord milieu is uit. Even uit als het woord uit, dat werd gebruikt om aan te geven dat iets uit de belangstelling is geraakt.

Als je het in gezelschap wilt hebben over milieuproblemen, moet je het woord 'milieu' op z'n grappigst uitspreken, waarmee je duidelijk maakt dat je zelf heel goed weet dat je iets stomvervelends en afgezaagds aansnijdt.

De milieuproblemen die zich in de toekomst aandienen (o.a. klimaatverandering en het uitsterven van plant- en diersoorten) zijn zo onvoorstelbaar dat de WRR - de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid - zegt, dat ze door de beleidsmakers eerst nog moeten worden 'bedacht' en ingebeeld.

Nou, dat wordt dus niks. Welke partij durft problemen die nog moeten worden verbeeld of ingebeeld op de politieke agenda te plaatsen?

Over de milieuproblematiek zou niet de WRR maar de Raad voor de Kunst de overheid moeten adviseren.

(Bij het lezen van Nederlandse rapporten dient men Van Dale's Grootwoordenboek Engels-Nederlands paraat te hebben. 'Wicked' betekent slecht, kwaadaardig, of walgelijk.)

Dringend is onderzoek nodig naar 'onderzoekers' die onderzoek doen naar 'het geluk' van meisjes van dertien, met de vraag 'of ze wel lekker in hun vel zitten'.

- Heeft het gesmaakt, mevrouw, meneer? Fijn. En hier is de dessertkaart en ik kom zo bij u terug.
- Dank u wel, ober.
- Ik heb helemaal geen trek meer.
- O, ze hebben Crème Caramel. Mmmm.
- Nou, dan neem jij toch een Crème Caramel.
- Wat neem jij dan?
- Niets, ik kan geen pap meer zeggen. Zal ik de ober roepen? Dan kunnen we gauw weg.
- Hè, wat ongezellig. Neem jij dan ook een Crème Caramel.
- Nee, echt niet. Maar neem gerust.
- Dan vraag ik er twee lepels bij.
- Nee, alsjeblieft! Dat vind ik zoiets goedkoops, met twee lepels in één toetje zitten roeren. Zoiets armoedzaaierigs... Niet doen, hoor, twee lepels vragen!
- Ach, welnee, wat kan 't nou schelen. Vroeger at ik altijd één heel menu met twee bestekken. En het dessert met twee lepels. 't Heeft wel iets romantisch, vind ik.
- Toen je nog met Rik was zeker. Dat zeg ik: iets armoedzaaierigs heeft 't, met twee lepels één dessert eten.
- O, Rik kon best twee desserts betalen, hoor. Maar 't was geen grote eter. Dus vroeg'ie altijd om twee lepels. Zat 'ie helemaal niet mee.
- Ik hou er nou eenmaal niet van.
- Denk jij dat iedereen kijkt als wij één toetje eten met twee lepels? Denk jij dat alle aanwezigen in dit restaurant denken: goh, wat zit daar een loser met twee lepels en één Crème Caramel?
- Ik vind dit niet het restaurant waar je zoiets kunt doen. Dit is een zaak met één ster, schat.
- Nou en? Wij maken hier toch de dienst uit? Doe toch niet zo schijterig, man!
- O, bedankt, gaan we 's gezellig uit eten... Als je het maar laat, twee lepels vragen!
- Wat is er nou mooier dan met z'n tweetjes één dessert delen.
- Ah, daar is de ober. Bestel nu maar gauw je Crème Caramel.
- Hebben mevrouw en meneer al een keus kunnen maken?
- Ja, ober, we willen graag één Crème Caramel.
- Eén Crème Caramel voor mevrouw. En misschien mag ik meneer namens de directie een gratis extra lepel aanbieden?

Vanmorgen lekte via Bieslog uit, dat de grote onrust die in legerkringen is ontstaan naar aanleiding van de uitgelekte bezuinigingsplannen op Defensie, gaat leiden tot on-Nederlandse toestanden.

Medewerker kolonel b.d. Menno Scheurleer kondigde zelfs guerrilla-activiteiten van dissidente legeronderdelen aan.

We kregen hem zojuist aan de lijn.

- Hebt u veel reacties gekregen, kolonel?

'Onvoorstelbaar veel. Ik wist niet dat Bieslog in legerkringen zo goed wordt gelezen. Maar ja, het hele leger is gedigitaliseerd en op oefening krijgen de manschappen alle tijd even het net op te surfen.'

- Wat kunnen we verwachten nu de plannen van minister Kamp in volle omvang aan het licht zijn gekomen

'Openlijke rebellie, meneer De Bie. In alle onderdelen heerst een geest van opstand en amok. Dit pikken we niet. Maar het verzet dient goed georganiseerd. Vandaar dat ik u met trots kan aankondigen dat de top van het rebellenleger, zoals ik dat heb georganiseerd, versterking heeft gekregen.
Ik heb zojuist mijn vrouw Anneloes benoemd tot Commodora van de dissidente luchtmacht en mijn dochter Jantien tot Luitenant ter Zee Eerste Klasse.
Ikzelf blijf opperbevelhebber en leider-te-velde van alle guerrilla-acties.
Wist u dat mijn manschappen me liefkozend 'Papa Menno' noemen? Maar dit terzijde.'

- Nu dachten wij dat het Nederlandse leger toegespitst is op vredesactiviteiten..

'En daarom voeren wij een binnenlandse oorlog. Hoe kunnen wij vrede in de wereld brengen als onze zware wapens worden afgestoten? Als de vliegbasis Twente wordt gesloten? Als onze fregattenvloot wordt uitgedund?
Wel, ik wilde het hier bij laten. Ik heb een stafvergadering op het tuinterras. Mijn vrouw heeft zojuist nieuwe proviand laten aanrukken. Vers brood, harinkje erbij, glaasje rosé... nee, de bevoorrading en logistiek zijn in goede handen!'

Overheden en consumenten moeten rijpgemaakt voor snel internet.
KPN ontwikkelt samen met de stichting Kennisland 'maatschappelijke diensten', om te laten zien hoe nuttig adsl, en straks glasvezel, voor de mensheid kan zijn.

Goed!
Ik wil ook liever vandaag dan morgen glasvezelsnelheid en bewegende beelden van DVD-kwaliteit op mijn computerscherm.

Maar waarom moet ik nou weer worden aangesproken op mijn angst voor slechtigheid?

Voor mijn deur staat een lantaarnpaal.
Een idee van het veiligheidsteam van Kennisland: hang er een webcam in, die rechtstreeks is verbonden met de meldkamer van de politie. (Kennisland spreekt van een 'Glazen Taarn' (?))

God, wat zou ik me onveilig voelen met een Glazen Taarn voor de deur.
Ik zou een gat in de achtertuinschutting zagen en als een dief in de nacht mijn eigen huis in- en uitgaan.

'Hoeveel mensen weg bij Defensie' 9100? Daar train ik een leuk guerrillalegertje uit.
Wij gaan niet demonstreren op het Malieveld, wij graven ons in!'

Kol. b.d. Menno Scheurleer

Na het eten nog even gaan kitesurfen. Maar het is niet leuk meer.
Die machogasten met hun kostbare, flashy vlieg- en vaarapparatuur lachen je vierkant uit.

Terwijl wij, met onze vliegers van pakpapier, hangend aan gewoon vliegertouw, en staand op een zelfgezaagd plankje triplex, toch sprongen maken van wel vijftien meter hoog en zeventig meter ver.

Ik hang mijn vlieger aan de wilgen en ga op zoek naar een nieuwe sport.

De propeller zit al aan het stuur en van de week worden de vleugels aan de bagagedrager van mijn fiets gemonteerd en ben ik er klaar voor.

Bikeflyen. Ik hoop niet dat het weer een modieuze rage wordt.

Als in een tekst het duo enerzijds/anderzijds opduikt, gaat in onze centrale een rode waarschuwingslamp knipperen: Opgepast! Opklopproza!

Met honderd procent zekerheid doet de spreker of schrijver zich mooier voor dan'ie is en tracht hij ons een te duur denkbeeld op te dringen.

In een gesproken tekst blijft het vaak bij de ene helft. De spreker poneert enerzijds en raakt in de dan volgende ingewikkelde zin de kluts en anderzijds kwijt.

Enerzijds getuigt het gebruik van enerzijds en anderzijds van een erudiet en correct taalgebruik, anderzijds is het dure duo enerzijds/anderzijds gemakkelijk te vervangen door het zoveel eerlijker, eenvoudige aan de ene kant/aan de andere kant. Of of/of.

Open deur: wat kom je toch een mooie dingen tegen bij een vaartocht over het net.

Zo heb ik vanmiddag de tijd genomen (iets meer dan een halfuur) om te luisteren naar de Ursonate van Kurt Schwitters.

Hij schreef het klankdicht tussen 1922 en 1933 en - wist ik niet, grote verrassing - er is een opname bewaard gebleven, waarop hij het zelf voordraagt.

Na een paar minuten verliest de taal zijn betekenissen en gaat de klankenstroom op je inwerken. Ik bleef gefascineerd luisteren en schoot af en toe in de lach.

En ik vond ook nog een informatief opstel over de Ursonate, door taalkundige/fonoloog Marc van Oostendorp.

De ballenjongen heeft het eerste halfuur van de wedstrijd naast de baan op de grond een beetje zitten knikkebollen. Nu geeft hij aan te willen staan. De scheidsrechter legt de wedstrijd stil. De beide spelers gaan over op luchttennis om de spieren warm te houden.

De ballenjongen steunt op beide handen, plaatst zijn voeten vlak op de grond, drukt zich op en komt krakend in zijn gewrichten overeind.
Als hij rechtstaat krijgt hij een ovationeel applaus van het publiek.

Wankelend begeeft de ballenjongen zich naar de overkant van de baan. In de binnenzak van zijn blazer zoekt hij naar zijn bril. Ingespannen turend, ontwaart hij de gele bal in een hoekje tussen twee fel blauwe reclameborden.

De ballenjongen gaat op zijn knieën, tast naar de bal, slaagt er in wederom te gaan staan - deze handelingen vergen minuten - met de bal in zijn rechterhand vooruit gestoken, bereikt hij 'zijn' speler, geeft de bal over, waarna hij in een vrije val/loop zijn plekje naast de baan bereikt, waar hij neerzijgt en met een grote zakdoek het zweet van zijn hoofd dept.

Het publiek is gaan staan en geeft hem een minuten durende ovatie.

Op het tennispark van LTOG in Schommen is gisteren gevierd, dat de oudste ballenjongen ter wereld negentig jaar is geworden.

Gisteren probeerde ik weer eens aan een buitenlander uit te leggen hoe ons omroepbestel in elkaar steekt.
Een leerzame ervaring. Na een half uur gestamel en gezoek naar woorden begreep ik dat ik het zelf ook niet weet.
De buitenstaander bleef geïnteresseerd doorvragen. Ik tekende schema's op een viltje, maar bleef verbaasde uitroepen oogsten ('Members' How many??).

Lacherig was ik begonnen, maar ik eindigde in de verdediging.
Want ik begreep ineens de essentie: ons omroepbestel is een kunstwerk!
Een uniek conceptueel kunstwerk, waaraan gedurende ruim vijfenzeventig jaar is gebouwd en dat nog lang niet 'af' is.

De aanvallen op dit gesamtkunstwerk nemen in hevigheid toe. De kunstbarbaren - de politici, de organisatiedeskundigen, de onderzoekers - willen nu eindelijk eens greep krijgen op dit geheimzinnige, inefficiënte, labyrintische, de bureaucratische regels met voeten tredende Nederlandse meesterwerk.

Twee kanalen moeten er komen. 'Naar BBC-model.' Overzichtelijke keurigheid, schematische eenvormigheid, geen afwijkende ideeën, maar formats en targets.

'Dus als ik het goed begrijp,' zei mijn buitenlandse gast, 'krijgt een bevlogen programmamaker met een totaal afwijkend programma-idee bij jullie meerdere kansen z'n programma te realiseren. Als de ene omroep het niet accepteert, kan hij of zij het bij een ander proberen. Hoe meer - hoe spreek je het woord uit - 'zendgemachtigden', hoe groter die kans? Dus is de kans groter dat werkelijk talent aan bod komt. Wat een geweldig systeem!'

Grote kunst is op vele manieren uit te leggen. Wat was ik trots op ons omroepbestel!

Vandaag begint de zomer. Gefeliciteerd.

Omdat de natuur er dit jaar 'vroeg bij was' en vanwege de huidige droogte, moet ik u tot mijn leedwezen meedelen, dat ook de herfst vandaag zijn intrede heeft gedaan.

Gaan we vannacht de straat op om een exemplaar van het vijfde Harry Potterdeel te scoren?

We nemen dan deel aan een hoogtepunt in de geschiedenis van het boek: Harry Potter and the Order of the Phoenix is het Snelst Verkopende Boek Ooit (alleen te vergelijken met het succes van Mao's Rode Boekje).

Of blijven we thuis en brengen we een virtueel bezoek aan Poetry International en laten we ons poëzie voorlezen door de Belg Jan Lauwereyns, de Chinees Che Qianzi en de Rus Sergej Gandlevski (de laatste twee met vertalingen in dubbelscherm)'

Ik hoop dat de videofilmpjes zonder storing doorkomen (heb geduld) - de gedichten zijn de moeite waard.

De gisteren overleden schilder/schrijver Jean-Paul Franssens, getekend door Siegfried Woldhek.

Dit is een van de ruim tweehonderd schitterende schrijversportretten uit Woldheks boek Knetterende Letteren, dat vandaag is verschenen.

De door Bieslog gekoesterde hoop, dat NRC-Handelsblad zich met de berichtgeving over de Koninklijke zwangerschap tot een berichtje op pagina drie zou beperken, is helaas niet vervuld.

Soberder dan de meeste andere dagbladen - dat wel - werd toch een fikse hap uit pagina een en drie gereserveerd.

Hulde evenwel brengen wij aan Het Financieele Dagblad, dat het nieuws in de ons inziens juiste proporties aanbood.
Een ankeilertje op de voorpagina verwees naar een bescheiden driekoloms berichtje op de onderste helft van pagina drie.

Ook vandaag gooien Telegraaf en Algemeen Dagblad er nog een paar pagina's tegenaan.

Het AD start een wekelijkse serie - 'Van Embryo tot prins(es)' - waarin gedetailleerd zal worden getoond wat zich de komende maanden in het prinsessenlichaam afspeelt.

Spreek nooit van nieuwslezers.
Nieuwspresentatoren is al beter.
Maar wil je hun werk ten volle recht doen, noem hen dan vooral journalisten.
Hardwerkende journalisten, die onmenselijk vroeg moeten opstaan en dan heel hard journalistiek aan de slag gaan.
Dat ze ook nog hun persoonlijkheid in hun journalisme moeten laten doorklinken, maakt het vak van journaaljournalist tot een van de moeilijkste en uitputtendste banen in het huidige medialandschap.

Een paar journaaljournalisten mochten vanmorgen in het nieuwsprogramma Goedemorgen Nederland uitvoerig berichten over hun journalige journalisme.

Dit verhelderend inkijkje in een ten onrechte weinig belichte sector van onze samenleving vormde een hoogwaardig staaltje journalistiek van de bovenste journaalplank.

Ha mensen,

Het enige nadeel van ouder worden, vind ik, is dat mijn moeder ook steeds ouder wordt.
Nu ik de vijftig nader, komt haar tachtigste dichterbij.

Mijn machine werkt nog op volle toeren, die van haar vertoont de eerste gebreken.
Kleintjes nog, hoor.
Zo zag ik 'r al een tijdje met één hand achter het oor naar de televisie zitten kijken.
En veel vaker dat ze zei: 'Wat zeg je?' als ik op gewone sterkte vroeg: 'Zit er al suiker in m'n koffie?'

Naar de gehoorspecialist gaan? (Duurdoeners noemen zich audicien!)
Dan ken je m'n moeder niet.
'Ik ga liever meteen dood dan met zo'n plastic apparaat in m'n oor lopen.'

Nou, dat was een pracht denkonderwerp voor ondergetekende.
Na een week was ik eruit.
Ik kocht bij de feestwinkel een paar Mickey Mouse-oren, verlengde de beugel waarmee je ze op het hoofd zet en liet mijn moeder met die oren op voor de tv plaatsnemen.

Het resultaat was verbluffend. De fun-oren werkten als reflectieschermpjes, waardoor er ettelijke decibellen extra geluid in mijn moeders oren werden gebounced.

Mijn gevoel voor humor heb ik van m'n moeder. Want dat vond ze nou wèl leuk: met haar Mickey Mouse-oren op naar een concert.
Want het was een geweldige uitvinding, zei ze opgetogen als ze weer thuiskwam.
Ze ging nu ook weer naar toneel. Want door dat moderne acteren, waarbij de spelers met hun rug naar het publiek staan te mompelen, verstond ze in het theater geen woord.

En wat kom ik vandaag tegen, al surfend op het onvolprezen internet?
De Oorbril! Earglasses is een Amerikaans patent dat nog geen tien dollar kost en er hartstikke flashy uitziet.

Krijg je dan geen knal voor je kop, als je dat ziet, Driek? Dat ze je vóór zijn, met je uitvinding?
Helemaal niet.
Lang leve internet! Stel dat ik een moeilijke, geldverslindende productiegang was begonnen - octrooi aanvragen, bedrijf zoeken, advocaten, noem maar op - en pas dan zou ik een Amerikaans proces aan m'n broek krijgen...

Nee, ik vind het leuk te weten dat mijn moeder met haar simpele Micky Mouse-gehoortoestel net zo goed af is, als iemand met een tienduizend euro kostende mini-computer in zijn oor!

Hoi!
Jullie Driek

Collega's feliciteerden gisteren de journalist die haar e-mails onderschepte.

Een radioverslaggever, vanmorgen op Radio 1, voor het woonhuis in het Haagse Noordeinde:
'Aan het pand is niets te zien.'

Onze hoop is nu nog gevestigd op NRC-Handelsblad.

Als deze kwaliteitskrant het nieuws vanavond nu eens zou brengen op pagina drie, rechts onderaan.
Een eenregelig bericht met fotootje:
De RVD heeft bekendgemaakt dat HKH Prinses Maxima in verwachting is.

Meer niet. Geen enkel onsmakelijk detail.

En pas over een half jaar het vervolgbericht.

Aanvulling:
In de Telegraaf van vandaag zijn vier redactionele- en twee advertentiepagina's geheel aan dit nieuwsfeitje gewijd!

'Telefoontje van De Bie. Of ik mee wou doen met zijn krantje. Dat ik daar af en toe iets opzet over... ja, waarover'

Weet je wat het is, Mike, zegt'ie, ik word een beetje te oud om het over bepaalde dingen te hebben.
Ik zeg, wat schort eraan, met je keu stoot jij nog een aardig partijtje mee (daar ken ik 'm van, van het biljarten op vrijdagavond in De Tappert), hoezo te oud?
Nou, hij zegt, op mijn krantje moet ik over moderne dingen schrijven en bijna alles heeft met seks te maken zeg maar en dat moet ik niet meer doen.
O, is 't dat, zeg ik, zal ik een paar leuke dingetjes langssturen? (Mijn broer zit namelijk in de escort.)
Hij zegt: nee, nee, nee, Mike, bedankt! Nee, alles doet 't nog, maar ik bedoel in het openbaar.

Neem vandaag. Heb ik moeten schrijven over doos zus, penis zo, vagina hier, billen daar - moet ik niet meer doen. Past niet bij die grijze knikker van mij.

En dus wou ik jou vragen om over man-vrouwzaken te schrijven.
Ik zeg: schrijven? Man, wat weet ik van schrijven? Ik heb een secretaresse om mee te lezen en te schrijven.

Nee, hij zegt, heel makkelijk, je spreekt een verhaaltje in op mijn voicemail en ik werk het dan verder uit.

Nou ja, als het zo makkelijk is wil ik het wel proberen.
Man-vrouwzaken... Over billen gesproken.

Waar ik het over wou hebben, is de string.

Kijk, in het begin van de lente zag ik, als ik op een terrasje naar de vrouwen zat te kijken, dat zeker 80% tegenwoordig een string draagt. De string is doorgebroken, zeg maar.
Eerst vond ik dat als man zijnde een uitstekende zaak. Want ik ben een echte billenman. Bij een vrouw kijk ik het eerst naar de achterkant, mag je gerust weten.

Maar nu zijn we een paar maanden verder en nu verlang ik terug naar die goeie ouwe slipjestijd! Echt waar!
Ik weet niet. Met die strings valt er niks te raden en de vrouwen met de perfecte bottoms zijn dun gezaaid, neem dat van een kenner aan. Dus met een goeie slip, kon menige vrouw nog wat bijsturen en opdrukken. Veel spannender!

Kijkend naar een vrouwelijke achterkant voel ik mij nu soms een vieze gluurder. Billen met string zitten veel te bloot in de broek. Begrijp je wat ik bedoel?

Ik heb gisteren mijn vriendin een paar ouderwetse slippen cadeau gedaan. Licht roze en zo dun dat je er doorheen kan kijken, dat wel, en met een mooie vlinder in het midden. Joh, ik moest hard zoeken. Bijna niet meer te krijgen!'

Morgen zullen Tweede Kamerleden worden verrast met de storting van ruim tweeduizend kilo Betuwse peren voor de ingang van het kamergebouw. Temidden der peren zal een meer dan vrouwhoge vagina worden geplaatst.

De weer actief geworden Groep Van Tegenstanders Betuwelijn wil zo tot uiting brengen hoe de bevolking denkt over de wantoestanden bij de aanleg van de spoorlijn en de Kamer prikkelen tot het houden van een parlementaire enquête.

Aanstaande vrijdag zullen de Kamerleden worden verrast met de aanbieding van een drie meter hoge vieze billen.
Het Genootschap van Democratisch Burgerschap zal het reusachtige achterwerk vegen met een exemplaar van de nieuwe Europese grondwet, waarmee zij protest aantekent tegen het weinig democratische gehalte van de Europese besluitvorming.

Voor het eerst is een vrouw voorzitter van de Eerste Kamer.
('Ik hoop niet dat ik hier zit op grond van mijn geslacht,' zei ze in het Journaal.)

Met een kleine meerderheid werd Yvonne Timmerman-Buck verkozen boven tegenkandidaat Eric Jurgens.

'Hard feelings zitten niet in mijn box.'

Wat jammer nou dat ze uitgerekend met deze zin commentaar geeft op haar verkiezing.

We kunnen niet anders. We moeten wel.
Als we deze uitspraak willen vertalen in begrijpelijk Nederlands, moeten wij tot ons leedwezen noteren:

'Harde gevoelens zitten niet in mijn doos.'

Na een tweejarige opleiding tot radiocabaretier (!), kreeg ik in de zomer van 1963 van de VARA de opdracht een wekelijks radioprogramma te maken voor de zaterdagmiddag.

'Uitlaat, een programma voor twintigers'.

Zes jaar lang heb ik dat programma met de grootst denkbare lol gemaakt.
Ik deed dat niet alleen, een groep vrienden leverde bijdragen (De Clichémannetjes, met Kees van Kooten, zorgden voor een vaste uitsmijter).

Maar het gaat hier alleen over de techniek.
Ik kreeg de beschikking over een NAGRA-recorder - een Zwitsers apparaat van superieure kwaliteit, dat zojuist door de Publieke Omroep in gebruik was genomen.

Voordien reden voor opnamen buiten de Hilversumse studio's grote reportagewagens het land in, bemand door chauffeur en technici. Met de NAGRA kon de reporter in zijn eentje erop uit en opnamen maken van twintig minuten aan één stuk. De recorder was makkelijk te bedienen en met een goede microfoon kreeg je een uitstekende geluidskwaliteit op de band (19 cm/sec).

Door de NAGRA - zo luidt mijn stelling - is de radio inhoudelijk grondig veranderd. Voor het eerst kwamen 'gewone mensen' voor de microfoon en drong straatrumoer door in de Nederlandse huiskamers.

De NAGRA heeft ook de geboorte van het straatgesprek bewerkstelligd. Nu een totaal uitgewoonde formule, was het stellen van vragen op straat - geloof het of niet - in 1963 nieuw en pure avant-garde!

En om het maar meteen groot aan te pakken, trokken we met de schrijver Ewald Vanvugt en de NAGRA de straat op met de vraag: 'Waarom leeft u?'
De passanten bleven staan om er uitvoerig op te antwoorden.
De uitzending leverde honderden brieven op (ik overdrijf niet, ik heb ze bewaard).

Zes jaar lang heb ik de twaalf kilo wegende recorder aan de schouder meegedragen. Het was een feest. Niet één keer heeft hij mij in de steek gelaten.

Voor dit stukje zocht ik op internet naar een foto.
Bij het weerzien met de NAGRA III, schoot een warm gevoel door me heen.
Dat is mij, niet-techneut, bij geen enkel ander apparaat eerder overkomen.

'Onbegrijpelijk! Onderzoeksresultaten publiceren en erbij zeggen dat je geen verklaring hebt' Not done in onze branche!'

Onderzoeker Nak de Weert van het Nak de Weert Instituut heeft ernstige kritiek op het rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP), dat vandaag verschijnt.
De Nederlander is tussen 1995 en 2000 beduidend meer gaan werken en slapen, luidt de conclusie.

Dat men meer is gaan werken, opgejut door politiek en bedrijfsleven ('werk, werk, werk', 'druk, druk, druk') blijkt een afdoende verklaring. Maar waarom wordt er fors meer geslapen'

'Onderzoekers die geen verklaring hebben, deden hun onderzoek niet goed, denkt men al gauw. En dat is schadelijk voor de onderzoeksbranche,' zegt een verontruste De Weert na een slapeloze nacht.

'Als je geen verklaring hebt voor het meerslaapgedrag, publiceer dan een veronderstelling.
Veronderstel bijvoorbeeld dat door het meer werken de Nederlander vermoeider raakt en dus meer slaap nodig zal hebben.
Een slappe veronderstelling is altijd beter dan geen verklaring.'

(dit interviewfragment is een gechargeerde versie van een gesprek op Radio 1)

- Noemt u zich nu nog socialist

'Mmmwwah! Wat is socialist? Liever sociaal-democraat, maar socialist, nee, niet bepaald...'

- Communist, bent u niet meer

'Neeeee! Alsjeblieft, zeg. Waar ziet u me voor aan. Wie durft zich nu nog communist te noemen! Sorry, hoor, maar dit is toch min of meer een belediging...'

- Maar u bent toch communist geweest

'Nou, geweest... 't Is maar net hoe je het bekijkt, maar om nou te zeggen communist geweest, dat gaat mij toch te ver...'

- Maar u was van 1964 tot 1972 toch aangesloten bij de CPN?De Communistische Partij Nederland?

'Ja, maar dat moet u helemaal in de tijd van toen zien. Op zich zei dat niet alles, als je zogenaamd bij de CPN zat. Vaak wist je dat zelf ook niet.'

- Zogenaamd bij de CPN? U hebt toch vier jaar in de leiding gezeten? U was heel lang de linkerhand van partijvoorzitter Paul de Groot

'Ja nou zegt u het precies: de linkerhand. En ik weet niet of u enig idee hebt van wat dat toen voorstelde, de linkerhand zijn. Dat stelde namelijk helemaal niks voor. In een zogenaamde linkse beweging de linkerhand zijn? Iedereen kon toen De Linkerhand zijn. Dat was niet een bepaald hoge functie, linkerhand. Ik heb linkerhanden gekend die er veel fanatieker tegenaan gingen. Nou, die beker is gelukkig aan mij voorbijgegaan. Ik was, kan je zeggen, een slapende linkerhand.'

- Maar is er nog iets over van uw oude linkse idealen

'Nee, hoor. U vraagt of ik nog een boodschap heb? Nou, iedereen moet zelf maar weten waar'ie z'n boodschappen doet.'

- Het kapitalisme - ziet u dat nog steeds als het Grote Kwaad

'Ach, er zitten nadelen aan het kapitalisme, maar ook veel goeie kanten. Die negatieve aspecten, ja, die zitten in iedereen. Dat is nou eenmaal zo. Je moet het leven nemen zoals het is. Heb ik geen moeite mee, want dat heb ik altijd gedaan.'

'Wilt u ons de ogen uitsteken, meneer De Bie? Op een werkmaandag publiekelijk de boel de boel laten... Terwijl het land verder afglijdt, gaat u een potje lanterfanten? Schande!'

'Krijgen we het zoveelste verhaaltje voorgeschoteld over hoe leeg en heerlijk het 's maandags aan het strand is?'

De mailers kennen hun pappenheimer.
Ja, ik was te lang niet in duin- en strandstreek.
Ja, ik heb er uren gelummeld en in de verte gestaard.
Zonder een greintje schuldgevoel.

Want ik heb hard gewerkt aan de opdracht die mijn minister-president me heeft gesteld: zoveel mogelijk oranjegevoel vergaren.

Door enkele uren vanaf een leeg, lichtgeel strand over een donkerblauwe, rustige zee naar de lichtblauw oplichtende horizon te turen, stroom ik al gauw vol met het warmste, diepste oranjegevoel dat Nederland mij kan geven.

Ik kreeg een uur de tijd.
Toen voer een knetterend speedy bootje mijn Cinemascopebeeld binnen.
Geeft niet, is zo voorbij.

Maar schipper Vlotboy wendde de steven, koerste recht op het strand aan en wierp voor mijn neus zijn anker uit.
Twee honden en een groot aantal tassen, stoelen en windschermen werden aan land gebracht.

Vervolgens sjouwde mister Vlotboy de lading een fiks eind het strand op en liet mij alleen met zijn bootje.
Wat was zijn gedachte?
'Die man zit daar maar alleen in de ruimte, hij mag mijn bootje lenen om naar te kijken.'

Een klein bootje in de uitgestrekte leegte, groeit in een kwartier tot een oceaanstomer.
Mijn oranjegevoel ebde uit mij weg.

Ik besloot een paar kilometer door te lopen naar een strandtentje, om er een cappucino en een ciabatta pomodori te gaan bestellen.

Langzaam voelde ik weer oranje binnenstromen.

Vandaag bevindt de redactie zich op een plek in Nederland waar in de wijde omtrek geen telefonische aansluiting voorhanden is (bestaat!).

De volgende Bieslogeditie wordt in de avond verwacht.

Het voorstel van een actiegroep van Kinderen van Anonieme Donoren het woord Vaderdag te veranderen in Spermadag, heeft nog niet veel weerklank gevonden.

De werkgevers willen terug naar de veertigurige werkweek.
Gewoon vijf dagen in de week - van maandag tot en met vrijdag - van negen tot vijf er tegenaan.

Nou goed dan. Het is nu zaterdagavond acht uur - ik ga gezellig een potje scrabbelen en daarna vroeg naar kooi.

Rotterdam heeft niet alleen de grootste haven ter wereld.

Vandaag begint er het grootste poëziefestival in de wereld, de 34ste editie van Poetry International.
Om acht uur vanavond spreekt Gerrit Kouwenaar, de grootste dichter van Nederland.

Kun je gewoon heen.

Wat graag zou ik vandaag ook 's koffie willen drinken en een broodje kaas eten met Wouter Bos.

Weet iemand in welk koffietentje, in welke achterstandswijk en probleemgemeente Wouter vanochtend zijn bakje doet?

Wie de evergreen onderzoekt dient eerlijk te zijn.
Je moet ruiterlijk durven toegeven dat er soms liederen door je hoofd spelen, die je daar niet wenst, maar niet kunt onderdrukken.

Het gebeurt regelmatig dat uit mij opborrelt: 'Morning has brooo kén, te dede dedu...'
Cat Stevens heeft weer even bezit van mij genomen.

En weer moet ik met de hand op het hart verklaren dat ik geen LP of CD van hem in huis heb.
Wat moet die gast in mijn hoofd? En dat al decennia lang?

Hijzelf wil met zijn grote hits uit de jaren zeventig niets meer te maken hebben.
In 1979 bekeerde hij zich tot de Islam, verliet de muziekbusiness en noemde zich Yusuf Islam.

Hij werd 'een gerespecteerd lid van de Engelse Moslimgemeenschap', stichtte scholen en liefdadigheidsorganisaties en maakt sinds tien jaar weer muziek, op Islamitische grondslag.

Morning has broken, uit 1971, lijkt een makkelijk mee te zingen liedje.
Pianist Jeroen Thijsen laat horen hoe bedrieglijk die simpelheid is. En dat 'het religieuze' latent al aanwezig is...

Muziek in de media?
Op de radio worden CD's gedraaid.
Voor televisie is geen muziek nodig.
Ja, bij films zit muziek, maar die komt ook van een CD'tje.

Hoe denken de onderzoekers van bureau McKinsey over muziek?
Welke muzieksoorten prefereren zij? Houden zij eigenlijk wel van muziek?

Wij hebben het Nak de Weert Instituut opdracht gegeven onderzoek te doen naar de muzikale voorkeuren van de onderzoekers van McKinsey.

Want bezuinigingsvoorstellen waarbij toporkesten en excellente muzikanten de laan uit worden gestuurd, klinken ons al te makkelijk in de oren.

Het Nak de Weert Instituut gaat onderzoeken wat de voorstellen uit het McKinsey-rapport bijdragen aan de verarming en uitholling van het Nederlandse muziekleven.

En waarom horen we, als het om bezuinigingsonderzoeken gaat, uitsluitend de naam McKinsey? Zijn er geen andere competente bureaus? Kan op het onderzoekswerk van McKinsey niet fors worden bezuinigd?

In een vervolgonderzoek zal het Nak de Weert Instituut onderzoek doen naar de al te dominante rol van onderzoeksbureau McKinsey op de markt van de Nederlandse onderzoeksbureaus.

(Directeur prof. Nak de Weert heeft ons nu al laten weten, dat dit laatste onderzoek een dag zal duren en 100 euro gaat kosten.)

Gisteren wedde ik (met mezelf) dat de schrijversnaam Franz Kafka prominent in de media zou opduiken.
Ik heb even moeten wachten, maar werd door NRC-Handelsblad vandaag rijkelijk beloond.

De eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat het gemakkelijk was de voorspelling te doen.
Ik wist dat de Nationale Ombudsman een rapport zou publiceren over het slecht functioneren van de vreemdelingendiensten en de bureaucratische nachtmerries die daaruit voortvloeien.

Een 'vreemdeling' die zich meldt bij de Nederlandse autoriteiten - het zou een verhaal van Kafka kunnen zijn.

Maar om de verhalen van de absurdist Franz Kafka kan af en toe gelachen worden (hijzelf schaterde het uit als hij ze voorlas), daarom zijn de namen die Anton van Hooff in de NRC toevoegt, beter gekozen: Huxley en Orwell.
De werkelijkheid van het vreemdelingenbeleid lijkt op hun utopische horrorverhalen. Niet om te lachen.

Lief broerke,

Alweer broer Nick, dacht ik, toen ik de zoveelste brief van hem op jouw Bieslog aantrof. Waarom geef je hem zoveel ruimte, Wim? Jij hebt toch niets met tatoeëren en de hele wereld die daarachter schuilt?

Het is net of je bij Nick iets goed wilt maken van het 'onrecht' dat hem door onze familie zou zijn aangedaan.

Goed, hij werd inderdaad op sommige verjaardagen niet uitgenodigd, maar daar heeft meneer 't ook wel naar gemaakt, zeg. Altijd in het leer gekleed komen, met zo'n enge bijthond aan een ketting... Vind je het gek dat pa en ma hem vroegen alleen langs te komen als het donker was?

Wat ik eigenlijk wil zeggen is, dat ik je veel te negatief vind als het over Balkenende en zijn regering gaat. Die man kan in jouw ogen nooit iets goed doen. Automatisch ga je sarcastische grapjes debiteren en dat is knap voorspelbaar, Wimmeke!

Ik vond zijn regeringsverklaring indrukwekkend. Hij sprak zo plechtig dat ik er een brok van in de keel kreeg. En alle regeringsleden waren zo stemmig gekleed, de heren in donkere kostuums, de dames in keurige pakjes - het leek erop of zij op een herdenking aanwezig waren. Het oude, rijke, voorspoedige Nederland werd ten grave gedragen, leek het wel.

Maar... we kunnen nog iets doen om de weg naar omhoog in te slaan.
Hoe hij het zei, heb ik opgeschreven:
'Het is echter geen zaak van het kabinet alleen. De samenleving is alleen vitaal als iedereen kan, mag en wil meedoen. Als mensen eerst zelf verantwoordelijkheid nemen...'

Ik voelde een golf van enthousiasme door me heen slaan. Ja, ik kan! Ik mag! Ik wil!

Wat kan ik? Niet veel. Ik heb in feite alleen verstand van tuinieren. Nou, zei ik tot mezelf, doe daar wat mee, meid!

Ik heb alle vrouwen van mijn tuinclubje gebeld, die waren razend enthousiast en aanstaande zaterdag gaan we naar Den Haag, gewapend met harken en scheppen en we gaan in de tuin van het Catshuis aan de slag.
En als Jan Peter maandag weer aan het werk gaat zal hij niet weten wat hij ziet! En meneer Zalms mond zal wagenwijd openvallen van het lachen, als hij hoort van de slordige 3,3 miljoen euro besparing.

Wimmeke, zet dit positieve nieuws nou ook maar eens op dat Bieslog van je!

Liefs,
je zuske Loes

Deze week vaart een boot over de IJssel met aan boord de schrijver Jolle van Haagten in gezelschap van een schaap.
Van Haagten wil op deze wijze aandacht vragen voor zijn nieuwe roman Putlucht.

De belangstelling in de eerste aanlegplaats Deventer was groot. Honderden boekenliefhebbers verdrongen zich op de kade om een glimp van Van Haagten en zijn schaap op te vangen.

In literaire kringen is grote commotie ontstaan naar aanleiding van deze actie. Men spreekt van een flagrant en grof geval van plagiaat.

Na de sombere regeringsverklaring van de MP was ik een depressie nabij.
De inhoud van zijn boodschap bood weinig hoop en inspiratie. Zijn aanblik was navenant. Alle lijnen van zijn postuur wezen naar de grond.

Morgen geeft hij antwoord op alle Kamercommentaren.
Zou zijn vrouw vanavond een paar schoudervullingen in zijn kostuum kunnen naaien? ('We gaan de schouders eronder zetten!')

In mijn psychische nood besloot ik Korrelatie te bellen.
Een hulpverleenster nam op, maar in haar vraag 'Wat schort eraan, meneer?', klonk een onderdrukte snik door.

Haar nood bleek hoger dan de mijne.
Alle 55 medewerkers van Korrelatie worden met ontslag bedreigd.

'Bel de KRO,' raadde ik haar aan, 'daar geloven ze in wonderen.'
'Dank u wel voor uw hulp, hoor,' beëindigde ze het gesprek.

Buiten schijnt een uitbundige avondzon, maar ik heb de gordijnen al dichtgedaan.

Hee broertje van me,

Op dat krantje van je heb je 't toch altijd over actuele zaken?
Nou, je heb gelezen dat de Inspectie voor de Gezondheidszorg vindt, dat de toestanden in de privé-klinieken vaak om te huilen zo slecht zijn.

Stel een vrouw wil nieuwe tieten - en welke vrouw wil dat niet - en ze valt in handen van een privé-beunhaas, nou, dan kan ze ze wel op d'r buik schrijven.

Vaak is de arts geen plastisch chirurg maar een gewone huisdokter (mag ze nog blij zijn!) en de zogenaamde verpleegster is de voormalige hulp in de slagerij van op de hoek.

Wat de baas van de inspectie (een generaal!) helemaal vergeet is dat de doorsnee schoonheidssalon tegenwoordig ook een privé-kliniek is geworden, waar naar hartelust in de klanten wordt gesneden en geboord.

Ik bedoel: zelfs de juwelier hakt tegenwoordig gaten in oren of kinnebakken om er peperdure zilveren ringen in te kunnen hangen.

En als tatoeëerder moet je tegenwoordig ook als chirurg van goede huize komen om aan de vraag naar piercings te kunnen voldoen. (Dat ik geslachtsdelen weiger, heb ik je al 's verteld.)

In Breda dachten ze aan het gebeunhaas een eind te maken door een convenant te sluiten.
Dat er maar 4 van de 33 betrokkenen tekenden vind ik niet eens zo erg, maar wel dat er in een plaats als Breda 33 zaken bestaan waar ze het mes in de klanten kunnen zetten. Veel te veel dus!

En wat is een convenant? Een portie slap gelul, want de ondertekenaar krijgt geen straf als'ie per ongeluk uitschiet met z'n boor en de stukken oorlel in het rond spatten (komt voor!).

Heb jij het adres van die generaal van de gezondheid, zodat ik hem kan schrijven over deze wantoestanden?
Voor het welzijn van onze branche zijn de hardste maatregelen nog niet scherp genoeg.

Steeds vaker verlang ik terug naar die mooie ouwe tijd dat ik alleen matrozen in de zaak kreeg, die een hart op de bovenarm bestelden, of een zeemeermin op de borst.

Houwdoe hè,
je broertje Nick

De meesten die zijn naam gebruiken, zullen zijn gezicht nooit hebben gezien.
Ook is de kans klein dat zij iets van de schrijver hebben gelezen.

Franz Kafka

De meest genoemde schrijversnaam uit de vorige en deze eeuw.

Ik wed met mijzelf dat zijn naam ook vandaag in de Nederlandse media zal opduiken.
Op Bieslog zal ik ruiterlijk bekennen als ik ongelijk krijg.

Een motie die commotie veroorzaakt.

Berufsverbot - wat een gezellig ouderwets woord.

Hoe heette het ook alweer als een tegenstander van een autoriteit of gezagsdrager juist werd gevraagd voor die baan of positie?

Progressieve alliantie...
Intensieve regressie...
Regressieve tolerantie...
Eh...

De VVD is die succesvolle methode tot het onschadelijk maken van de tegenstander ook vergeten.

Zullen we voor de functie van langjarige voorzitter van de Europese Commissie (de 'President van Europa') snel een Nederlander naar voren schuiven?

Hebben we nog een achtenswaardige wijze man of vrouw in voorraad?

Max van der Stoel is te oud.
Wim Kok is teveel commissaris.
Erica Terpstra is te oranje.
Andries van Agt is te katholiek.
Ruud Lubbers is al internationaal onder de pannen.
Nou, dan hebben we het wel zo'n beetje gehad.

En als Europa nu eens iemand van buiten vroeg?
Bill of Hillary Clinton!

De Fransman spreekt Frans met een Amerikaans accent. En Amerikaans met een Frans accent.
Een onuitstaanbare kwast dus. Maar er is meer.

Een journalist die de wereldberoemde diezainer aanspreekt op zijn diezains kan een forse reprimande krijgen. De diezainer houdt niet van het woord diezain.

De diezainer diezaint onder andere stoelen en tandenborstels. Als je een diezaintandenborstel van hem in huis haalt, dien je meteen je gehele interieur te wijzigen. Overkilldiezains.

Al zou hij graag op bezoek willen komen, hij komt er bij mij niet in. En zijn tandenborstel ook niet.

Waarschuwing voor museumbezoekers:
mijdt het Groninger Museum en de overzichtstentoonstelling van Philippe Starck.
De diezainer stelt geen diezain tentoon, maar alleen zichzelf via computeranimaties.

En voor een onuitstaanbare kwast reizen we niet naar Groningen.

Als er nu verkiezingen zouden worden gehouden, verliest het CDA elf zetels.
Het vertrouwen in CDA-leider Balkenende krijgt het cijfer 4,7 en het vertrouwen in de regering is gezakt naar 4,5.

Staande in een open Rolls Royce zal premier Balkenende vanmiddag een rijtoer door zijn geboorteplaats Kapelle maken.

De bevolking wil hem feestelijk huldigen vanwege zijn buitengewoon slechte prestaties.

Wat moeten we met deze cijfers?
Maurice de Hond kan zijn 'onderzoek' alleen nog kwijt in Stem van Nederland van SBS6. En aan het ANP, dat er een persbericht van maakt.

Marijnissen 'doet het nog het best' met een 5,7.
Wat moet Marijnissen doen om aan het eind van deze week een 6- te halen?
Netjes met de armen over elkaar in zijn Tweede Kamerbankje zitten?
Zijn vinger opsteken om toestemming te vragen voor wc-bezoek aan meneer Weisglas?

Wij hadden een leraar scheikunde die regelmatig cijfers gaf tot onder de 0-lijn.
Ik heb wel eens een -1 gescoord, maar een klasgenoot bracht het ooit tot een -3 ½.

We koesterden een grote bewondering voor die leraar en we begrepen zijn les goed.
'Wat een kinderachtige onzin, die cijferbeoordelingen,' wilde hij ons bijbrengen.

Meneer Degens: bedankt.

Je hoeft er niet voor naar buiten en ze zijn overzichtelijk gesorteerd.

Het etentje begon om vijf uur en rond de klok van twaalf verlieten de laatste gasten het huis.

De nabesprekingen gaan veel langer dan zeven uur duren, schat Jochem.

Zijn vrouw zit al vanaf negen uur aan de telefoon ('Wat zag Miek er slecht uit!' 'Was Otto nou echt zo dronken?' 'Was de soep niet te pittig?' 'Wat zat Iepje Edward raar te katten!') en ze heeft pas drie van de elf gesprekken achter de rug.

Nu Polen en Nederland verwanten zijn geworden, moeten we de recente geschiedenis ook maar 's herschrijven.

Het cliché: 'Nederland werd in de Tweede Wereldoorlog bevrijd door de Amerikanen' is hard aan bijstelling toe.

Naast Amerikanen waren het voornamelijk de Canadezen en de Britten, maar ook de Polen die hier slag hebben geleverd.
(Breda werd bevrijd door de Polen!)

Ja, daar zijn ze weer:
de modderfoto's van Pinkpop.

De groep Lifehouse sloeg een figuur als modder, volgens Job de Wit op de Pinkpopsite:

'De totale leeghoofdigheid van het geheel, zonder enige spontaniteit, enthousiasme, liefde, vreugde... zeg maar: emotie. Lifehouse is stuitend nep, of ze er nou zelf in geloven of niet. (De meeklappende meute is natuurlijk minstens zo infantiel.) Een paar liedjes hebben een opvallend refreintje, maar het stelt allemaal geen klap voor. Dit is muziek die gemaakt is voor grote Amerikaanse rockradiostations, niet omdat er enige persoonlijke noodzaak in schuilt.'

Maar er is ook veel goeds te beluisteren en te bekijken op de 3voor12-webradio en webtv van de VPRO.
Vanavond tot halfeen en morgenochtend elf uur begint de webtv weer integrale concerten uit te zenden.

Live-tv op de pc.
Ik herhaal: hier begint een ontwikkeling van de nieuwe media, met verstrekkende gevolgen.

(Het zou kunnen... laten we voorzichtig zijn. Geen goeroeachtige praatjes, graag.)

Bij de winnaars van de Webby Awards 2003-verkiezingen ('de Oscars van het internet') is een Nederlander in de prijzen gevallen.

In de categorie Personal Web Site werd Nobody here van Jogchem Niemandsverdriet tot beste site van 2003 uitverkoren.

Mocht je die site nog niet kennen: van harte aanbevolen. Het is een labyrint waarin je prachtige, inventieve taal-, audio- en visuele vondsten tegenkomt.

Ik had al eerder op deze site willen wijzen, maar nu ze in Amerika zijn kwaliteiten hebben ontdekt, ja, hè hè, nu ineens worden we wakker...

Op zoek naar de geheimen van de evergreen, stuiten we nu op een fenomeen, waarvan ik nooit had gedacht er ooit één woord aan te zullen wijden:

Roger Whittaker

Geloof me: nimmer kocht ik een LP of CD van deze man. Als ik hem op de radio hoor, reik ik zo snel als mogelijk naar de knoppen. Dat bronzen geluid! Wat een walgelijke zoetigheid druipt ons tegemoet!

Maar toch...

New world in the morning - I don't believe in if anymore...
Na ruim dertig jaar neurie je zijn grote hits moeiteloos mee. Je wilt niet, maar je moet.

En nog altijd worden ze gedraaid.
Ik zie hem nog wel eens in tv-spotjes voorbij komen. Een dikbuikige heer, omringd door hübsche Mädel, dwalend door een protserig kasteel, zijn Duitstalige repertoire promotend.

Want Roger is een Europese zanger, die blijkbaar over alle grenzen heen zingt.

Hoe zit de Whittaker-evergreen technisch in elkaar?
Met pianist Jeroen Thijsen bespreek ik een van de hits.

Stel dat je vanmorgen een tijdschrift in je brievenbus vindt, met een gezichtgroot portret van Jamaï op de cover.
(Jamaï' Die 16-jarige winnaar van Idols. Ja, die jongen met die bril.)

Het bijhorend artikel beslaat zes pagina's en behandelt de problemen die plotselinge beroemdheid met zich meebrengt.

Onder het uitputtende stuk staat de regel: 'De cd van Jamaï verschijnt op 24 juni'.

Als u nu ook bedenkt dat de instantie die u dit tijdschrift heeft bezorgd ervan uitgaat dat u geïnteresseerd bent in het wel en wee van Jamaï en dus ook veronderstelt dat u op 24 juni naar de cd-winkel zult snellen - zoudt u zich dan niet diep beledigd voelen?
En kwaad?
En uitroepen: 'Die troep wil ik niet in huis!''

Het gebeurde mij toen ik vanmorgen het Volkskrantmagazine uit de brievenbus haalde.

De directie van het Fotofestival Naarden bericht, dat mijn inzending voor 2004 is geaccepteerd.

Zelfs in 2005 rekent men op mijn bijdrage.

Hartelijk dank.

Deze foto is volgend jaar te zien op het Fotofestival Naarden.

Tenminste, als de toelatingscommissie (of hoe gaat dat) mijn foto uitkiest.

Maar ik denk het wel.
Klik 'm beeldvullend en je begrijpt wat ik bedoel.

Ja, en ik zou graag zien dat'ie net zo groot wordt opgeblazen als de foto rechts en op diezelfde plek komt te hangen.

Vanmorgen bezocht ik dat Fotofestival in Naarden (gigantisch, trek er gerust twee dagen voor uit) en legde toen bijgaand tafereel vast.

Waarmee ik als fotograaf mijn amateurstatus achter me hoop te laten.

Mocht de commissie alle foto's nemen, kan ik dan een eigen paviljoen krijgen?

Of heb ik het te hoog in de bol?

Eurocommissaris Bolkestein is zeventig jaar en wil nog vijf jaar aanblijven.

Volgens CDA-ers 'in regeringskringen' is hij te oud. Want de Europese Commissie is geen bejaardenhuis.

Wat is de Commissie dan wèl?

Een Gesloten Inrichting.

'Met Johannes, van de Blue Note. Dag! Ik heb Miles...'
'Heb je 'm binnen? Goed! Ik kom 'm zo gauw mogelijk halen!'

Onder de Miles Davis-adepten gonsde al enige tijd het gerucht, dat de live-opnamen uit de Blackhawk opnieuw werden uitgebracht - met dertien niet eerder uitgebrachte nummers!

Nu zouden de sets die het Miles Davis Quintet daar in die club in San Francisco had gespeeld op vrijdag 21 april en zaterdag 22 april 1961 en waarvan we gedeelten kenden, eindelijk in hun geheel te beluisteren zijn.

Vanmiddag, in de winkel van Johannes en Jeanette Bulthuis (Blue Note, Gravenstraat 12, Amsterdam) bleek ik de tweede klant die de dubbel-CD's kwam scoren, van de achttien die waren gebeld om het heuglijke nieuws te vernemen.

Daarom is het zo'n goeie winkel: ze onthouden daar naam en voorkeur van hun klanten. Johannes liet me de degelijke schriftjes zien waar hij die gegevens 'gewoon nog met de hand' in noteert.
'Als er 'iets nieuws' van Chet Baker verschijnt, bel ik veertig mensen.'

In het redactielokaal klinken nu de nooit eerder gehoorde '4 + 9 Previously Unissued Tracks' van veertig jaar geleden.
Nou, dat stukje herkenningstune (The Theme) van 37 seconden een nieuw nummer noemen...
En dat stukje solopiano (Love, I've Found You) van Wynton Kelly duurt maar 1 minuut en 48 seconden...

Maar voor de rest zijn we zeer tevreden.
Hier speelt het 'klassieke' Miles Davis Quintet op z'n best.
Davis rukt en trekt aan de thema's.
We weten nu dat hij op het punt staat nieuwe wegen in te slaan.

Bij de volgende live-opnamen, twee jaar later in Antibes, heeft Davis zich omringd met piepjonge supermuzikanten (drummer Tony Williams is zeventien jaar) die hem een geheel andere muzikale richting op zullen duwen.

Johannes wijst me voor vertrek ook nog even op een nieuwe CD van drummer Joost Lijbaart, met Mats Eilertsen op bas en saxgiganten Yuri Honing en Benjamin Herman op tenor en alt. Hij draait een stukje en ik ben meteen verkocht.

Want, Biesloglezers, jazz is GEEN muziek van oude lullen, die meteen uitrukken als ze bericht krijgen dat er nieuwe oude noten van hun oude helden te beluisteren zijn!

Geachte hoofdredacteur,

Sinds enige tijd volgen wij uw periodiek. Met genoegen. Wij gingen er vanuit, dat uw schrijfsels, mede gezien uw gevorderde leeftijd, niet zouden lijden onder de allesoverheersende dwang tot geslachtelijke expliciteit.

Maar onze hoop dat Bieslog een van de weinige seksvrije plekken op internet zou zijn, werd gisteren finaal de bodem ingeslagen.

Waarom u meent het woord te moeten geven aan ene heer Van der Lans, die met zijn onwelvoeglijke taal de grenzen van het verdraagbare overschrijdt, is ons - mij en mijn vrouw - een raadsel.
'Het is maar een grapje', dat begrijpen wij ook wel, maar ondertussen draagt ook u bij aan het door en door sekszieke klimaat in onze samenleving.

Begrijpt u ons goed, wij zijn begin-veertigers en bepaald niet wereldvreemd. Wij hebben het afgelopen decennium diverse ernstige crises in ons samenleven doorstaan. De zwaar overdreven aandacht die het seksuele in onze maatschappij heeft gekregen, is debet aan de spanningen in zo menig samenzijn, dus ook het onze.

Wij zijn door diepe dalen gegaan. Wij zouden er een boek over kunnen schrijven.
Het zou zeker een bestseller worden, want seks verkoopt. De beschrijving van het wel en wee van een bloeiende parenclub, zoals wij die vijf jaar lang aan huis hebben geleid, zou een boek als dat van Hillary Clinton over de Lewinsky-affaire doen verbleken tot een kasteelromannetje.

Sinds twee jaar zijn wij seksclean en proberen wij ons oude leven weer op te pakken (wij zijn beiden werkzaam in het onderwijs).

Wij hopen dat uw bijdragen van gisteren werden beïnvloed door het broeierige weer en dat u voortgaat met het signaleren van 'gekke' toe- en misstanden in onze samenleving, zonder onfrisse details uit de onderkant van het menszijn.

Met vriendelijke groeten,
Anty en Jan van der Hallen

In aanvulling op het voorgaande stuk ontvingen we bijgaande uitnodiging voor een toneelvoorstelling.

We hebben de kaart doorgestuurd naar Rusty van der Lans.

'Het zou een ramp zijn als Veronica binnenkort definitief van het scherm verdween', zegt Rusty van der Lans, die een handtekeningenactie voorbereidt, in een poging de programmering van Veronica te behouden.

Het loopt nog niet bepaald storm - Van der Lans zegt 'enkele tientallen' handtekeningen binnen te hebben - maar hij rekent op een toevloed van kijkers die zijn actie gaan ondersteunen.

'Gisteravond, op de ledenraad van Veronica hebben wij, als interne actiegroep, een uitstel van de fusiebesprekingen met drie weken kunnen bewerkstelligen.'

Rusty van der Lans is van beroep beveiligingsexpert, maar hij is ook deskundige op het gebied van 'vrouwvriendelijke seks'. In zijn vrije tijd is hij een enthousiast docent aan de Vrouwvriendelijke Seks Academie en geeft hij privé-lessen en demonstraties door het hele land.

- Waarom is Veronica voor u zo belangrijk?'Omdat het 't enige station is dat ruim aandacht besteedt aan de vrouwvriendelijke seks. Elke avond een uur, waarin voornamelijk wordt gebeft - dat is toch geweldig? Open en bloot beffen - nooit eerder was het zo uitgebreid op de televisie. In een wereld waarin de agressieve seksualiteit hoogtij viert, is Veronica een oase.
Op de avonden van onze werkgroepen op de academie beginnen wij altijd met het gezamenlijk kijken naar de Veronica-uitzendingen. Nou, na zo'n praktijkuurtje hoef ik nog weinig uit te leggen.'

- De onderhandelingen over een fusie tussen Veronica en BNN zijn uitgesteld - hoe ziet u een eventuele samenwerking?'Met BNN wordt het niks. Dat zag je aan een serie als 'Neuken doe je zo!'. Daarin werd het beffen wel behandeld, maar nooit getoond. Wat BNN precies betekent, weet ik niet, maar die B staat bepaald niet voor beffen. Dan heeft Veronica-programmadirecteur Bef van der Veer (zoals wij hem noemen) het beter begrepen.'

- Voor u zou een samengaan met SBS6 wel een optie zijn?'Wij hebben een gesprek gehad met directeur Fons van Westerloo, die ons heeft verzekerd dat de B van SBS wel degelijk een afkorting van beffen is. Dus dat zit wel goed. Maar of we konden rekenen op een vol uur beffen, zoals bij Veronica, kon hij ons niet garanderen.
Ik hoop dat ook veel vrouwen zich bij onze academie zullen melden, zodat we een gezamenlijke vuist kunnen maken.
Hè, sorry, wat klinkt dat weer agressief.
Nee, herstel, wij zullen op de volgende ledenraadsvergadering van Veronica het achterste van onze tong laten zien.'

Een plastic tas met daarin: 1 liter melk, 1 liter karnemelk, 1/2 liter slagroom, 1 pakje roomboter en 1 kilo kaas.

Nou, dat is een licht, halfgevuld tasje.

Waarom je dat niet mee zou kunnen krijgen in het openbaar vervoer is me een raadsel.

Conducteurs en bestuurders beginnen in de regel pas bezwaar te maken, als je met twee uitpuilende kanjers van tassen, met de boodschappen voor de hele week, tram, trein of bus probeert te beklimmen.

Iets anders is een drankvoorraad van dertig liter kruidenbitter. Als je die in de achterbak van een auto laadt, sleept de uitlaat over de grond.

Hoe is de reis van de kelder van Wim van de Camp naar de kelder van een medewerker verlopen?
Hebben ze gewacht tot het aardedonker was, voordat ze de drank uit de woning van Van de Camp naar de vrachtauto sleepten?
Reed de wagen vervolgens met gedoofde lichten en afgedekte nummerplaten de straat uit?

Heeft de medewerker van Van de Camp dertig liter kruidenbitter voor niks en niemendal meegekregen?
Klinkt onwaarschijnlijk. Als je 'het spulletje' niet lust, kun je de flessen op normale wijze in het toilet uitgieten.
Is de medewerker een clandestien kruidenbitterwinkeltje begonnen?

Er zit een luchtje aan dit spulletje.

Als Van de Camp een spreekbeurt gaat vervullen, dient hij in het vervolg een grote boodschappentas mee te nemen. Zo'n doorzichtige, zodat we allemaal kunnen zien wat hij aan zijn lezing overhoudt.

Op drie juni 1964 had een ontmoeting plaats tussen de grote dichter T. S. Eliot en de grote komiek Groucho Marx.

Jaren eerder waren zij, uit wederzijdse bewondering, een briefwisseling begonnen.

Het duurde ook jaren voor het diner plaatsvond waartoe Eliot Groucho had uitgenodigd.

In een hilarische brief aan Gummo (de broer die de manager was van The Marx Brothers) beschrijft Groucho hoe de avond verliep.

'Did I tell you we called him Tom' -- possibly because that's his name. I, of course, asked him to call me Tom too, but only because I loathe the name Julius.'

De site Today in Literature plaatst dagelijks een biografisch verhaal over grote schrijvers uit de literatuurgeschiedenis.

Mijn eerste en enige gamecomputer dateert uit een van de laatste der zeventiger jaren.

De twee sticks en de insteekbare cassettes ontbreken.
Dat is jammer, want een complete, werkzame set zou niet misstaan op de tentoonstelling van videogames, die momenteel in Tilburg is te zien.

Maar als ik nog tien jaar wacht, kan ik deze 'Radofin Programmable tele-sports III' bij Sotheby voor een gigantisch bedrag laten veilen.

(Je zou bij aanschaf van een apparaat altijd een tweede bewaarexemplaar moeten kopen dat ongeschonden in de verpakking blijft zitten.)

Ping Pong spelen op de televisie - ik heb het misschien een paar keer gedaan.
Dat je kon kiezen voor 10 varianten en tussen een amateur- of professionalstatus, was aan mij niet besteed.

Het willen winnen van een ander door middel van sport of spel vind ik dermate kinderachtig, dat ik het nooit lang volhou. (Terwijl ik toch regelmatig te horen krijg dat ik 'weer erg kinderachtig bezig ben', maar dan 'in een ander vlak'.)

Als ik bij bevriende families op bezoek ben, waarvan de zoons in de voorkamer zitten te gamen, wil ik graag een kwartiertje meekijken om de huidige stand van de techniek bij te houden.
('U ook een keer, oom Wim?' 'Nee, bedankt jongens.')

De enige zin die het heeft gehad dit incomplete kastje gedurende vijfentwintig jaar te bewaren, is gelegen in het feit dat het kon fungeren als deel tien in deze serie.

Als de hoofdredacteur zou ingaan op alle aanbiedingen tot penisvergroting die hem dagelijks worden toegezonden, dan zou de deur van het redactielokaal te smal zijn om hem binnen te laten.

Dat Bush een tolk nodig heeft als Chirac aan het woord is, komt geloofwaardig over, maar als Chirac zich elk woord van Bush laat vertalen door een in zijn oor kruipende tolk, voert hij een mooie act op.

Nooit gedacht het ooit te zullen toegeven, maar Chirac wordt met de dag pruimbaarder.
Hoewel zijn oogopslag onveranderd blijft behoren tot de onbetrouwbaarste ter wereld.

In een radiodiscussie (over de hoge beloningen in de publieke en de commerciële sector) hoorde ik de uitdrukking weer eens gebruiken:

'Je moet geen appels met peren vergelijken.'

Van deze zegswijze, waarmee zoveel maatschappelijke ongelijkheid in stand is gehouden, moeten we voor eens en voor goed af.

Vruchten met een schil en eetbaar vruchtvlees, met een steeltje en een klokhuis zouden niet met elkaar vergeleken kunnen worden?

Kom nou toch!

Ook de smaakverschillen zijn tot een minimum teruggebracht. Appels en peren uit de doorsnee supermarkt smaken gelijk. (Naar 'niets'!)

Als de aanstellerige langgerekte vorm van de peer met wat genetische manipulatie gewoon rond zou kunnen worden gemaakt, zijn we verlost van een taalmonstrum dat in het publieke debat velen voortijdig de mond heeft gesnoerd.

Ik heb nog tien dagen voor ik mijn stem ga uitbrengen in de belangrijkste verkiezingen van Nederland.

Aan wie vertrouw ik onze veiligheid toe?
Wie bindt de strijd aan tegen onze grootste vijand?
Een vijand die zich roert - als we niets doen worden we binnenkort weggespoeld!

Op 12 juni moet ik nieuwe bestuursleden kiezen in mijn Hoogheemraadschap.

Ik heb de dikke envelop met aanwijzingen en profielen van de kandidaten geopend (bij vorige gelegenheden liet ik dit na) en ik weet nu dat ik veel werk moet verzetten.

Ingewikkeld! Ik moet twee stemmen schriftelijk uitbrengen: in de categorieën Ingezetenen en Gebouwd.
De kandidaten zijn geen partijpolitici, ik moet kiezen op hun eigen, persoonlijke aanbevelingen in de folder. Ze staan er in met foto, adres en telefoonnummer.

Ik zou bij iedereen op visite moeten gaan om een goede keuze te kunnen maken.
Nog tien dagen, voor dertig kandidaten.

Het wassende water zal mij niet verrassen!

Altijd spannend: een goedgevulde brievenbus.

Hoewel het aantal enveloppen kleiner wordt - de meeste persoonlijke post wordt nu per e-mail verstuurd - kunnen er altijd verrassingen tussen de stapel stukken steken.

Wat blijft over na sortering?

Gisteren kocht ik echte appels in de bio-supermarkt.
Tijdens het wachten bij de kassa viel mijn oog op een bak met Mars/Nuts-achtige pakjes. Een wervende reclametekst legde uit, dat deze chocoladeversnaperingen waren gevuld met amaranth.

Amaranth? Nooit van gehoord.

'Amaranth, het oergraan van de Inca's.'

'Amaranth is een eeuwenoude graansoort, waaraan de Inca's een grote levenskracht toekenden.
De Spaanse veroveraars waren er zo bang voor, dat zij amaranth verboden.'

Jeetje! Zoveel leven en leed in een reepje.

De eco-reclameschrijvers hebben gedacht dat ik na lezing van hun tekst denk:
De hoogbeschaafde Inca's aten amaranth? Dan zal het wel goed zijn! En door het herontdekte graan nu te eten, los ik een stukje schuld in, die de Spaanse veroveraars (wij westerlingen) ons hebben nagelaten.

Ik glimlach, daar trap ik niet in. Toch leg ik een reep bij mijn appels op de band.

Tien minuten geleden nam ik een hap uit de reep en fotografeerde de binnenkant.
Zaadjes, die een tikje melig, maar niet onaangenaam smaken.

Na de foto te hebben opgeslagen, eet ik de rest van de reep in twee happen weg.
En terwijl ik deze regels tik, voel ik hoe een weldadige ontspanning bezit neemt van mijn lichaam.

Mijn lichaam dat zich straks zal baden in het welige licht.

O Zon, Gij die ons voedt en dezer dagen genadig zijt.

O Zon, ik hoor u
ben ge
hoor
zaam

O Zon, ik ga
op zoek
naar het offer
u zonnewaardig

zonnezwaardig