Mijn eerste en enige gamecomputer dateert uit een van de laatste der zeventiger jaren.

De twee sticks en de insteekbare cassettes ontbreken.
Dat is jammer, want een complete, werkzame set zou niet misstaan op de tentoonstelling van videogames, die momenteel in Tilburg is te zien.

Maar als ik nog tien jaar wacht, kan ik deze ?Radofin Programmable tele-sports III? bij Sotheby voor een gigantisch bedrag laten veilen.

(Je zou bij aanschaf van een apparaat altijd een tweede bewaarexemplaar moeten kopen dat ongeschonden in de verpakking blijft zitten.)

Ping Pong spelen op de televisie - ik heb het misschien een paar keer gedaan.
Dat je kon kiezen voor 10 varianten en tussen een amateur- of professionalstatus, was aan mij niet besteed.

Het willen winnen van een ander door middel van sport of spel vind ik dermate kinderachtig, dat ik het nooit lang volhou. (Terwijl ik toch regelmatig te horen krijg dat ik ?weer erg kinderachtig bezig ben?, maar dan ?in een ander vlak?.)

Als ik bij bevriende families op bezoek ben, waarvan de zoons in de voorkamer zitten te gamen, wil ik graag een kwartiertje meekijken om de huidige stand van de techniek bij te houden.
(?U ook een keer, oom Wim?? ?Nee, bedankt jongens.?)

De enige zin die het heeft gehad dit incomplete kastje gedurende vijfentwintig jaar te bewaren, is gelegen in het feit dat het kon fungeren als deel tien in deze serie.