Ik kreeg een uur de tijd.
Toen voer een knetterend speedy bootje mijn Cinemascopebeeld binnen.
Geeft niet, is zo voorbij.

Maar schipper Vlotboy wendde de steven, koerste recht op het strand aan en wierp voor mijn neus zijn anker uit.
Twee honden en een groot aantal tassen, stoelen en windschermen werden aan land gebracht.

Vervolgens sjouwde mister Vlotboy de lading een fiks eind het strand op en liet mij alleen met zijn bootje.
Wat was zijn gedachte?
?Die man zit daar maar alleen in de ruimte, hij mag mijn bootje lenen om naar te kijken.?

Een klein bootje in de uitgestrekte leegte, groeit in een kwartier tot een oceaanstomer.
Mijn oranjegevoel ebde uit mij weg.

Ik besloot een paar kilometer door te lopen naar een strandtentje, om er een cappucino en een ciabatta pomodori te gaan bestellen.

Langzaam voelde ik weer oranje binnenstromen.