Gisteravond werd het afscheid 'gevierd' van Music-Hall, de dinsdagse live VPRO-radio-uitzending vanuit de Desmet Studio's in Amsterdam.
Onder grote belangstelling - vele schrijvers en muzikanten die de afgelopen tien jaar in het programma optraden, waren naar de studio gekomen.
En veel luisteraars - de zaal zat bomvol!

Music-Hall vormde een unieke radiovrijplaats, waar schrijvers, dichters en muzikanten bijeenkwamen om nieuw werk of werk in aanbouw live te laten horen.

Het ziet ernaar uit dat De Avonden, het dagelijkse VPRO-cultuurprogramma - net als alle andere kunst en cultuur wegbezuinigd van Radio 747 - in een afgeslankte vorm terugkomt op de voormalige Concertzender, gekoppeld aan internet.

Voor Music-Hall zal in die opzet, naar alle waarschijnlijkheid, geen plaats meer zijn.
Dat is jammer, spijtig en pijnlijk.
Ik ging er op de dinsdagavonden graag heen - om nieuw werk voor te lezen, om schrijvers te ontmoeten en om met Wim Noordhoek te praten.

In de laatste uitzending werd nog eens goed duidelijk hoe belangrijk de stimulerende kracht is geweest, die samensteller van het eerste uur Wim Noordhoek op veel schrijvers heeft uitgeoefend.

Gisteravond liet ik in mijn laatste bijdrage meneer Foppe voor het eerst naar Music-Hall luisteren.

De gehele, twee uur durende slotuitzending is via onderstaande link te beluisteren.

• Van Duimel, zou je even op mijn kantoor willen komen?
• Iiiiis goed.
• Ja, Van Duimel, ga zitten, ik wilde even een kort functioneringsgesprek met je voeren.
• Iiiiiis goed.
• We hebben namelijk besloten voor wat betreft jouw functie, een veranderingsstrategie in te zetten, die zeg maar meer flexibiliteit met zich meebrengt.
• Iiiiiis goed.
• En we vragen jou een actieve bijdrage te leveren aan die verandering. Die we gerust een renovatie mogen noemen. Zeg maar een revelatie.
• Iiiiiis goed.
• De grootste verandering voor jou persoonlijk zal zijn dat je zeg maar met onmiddellijke ingang bent ontslagen.
• Iiiiiis goed.
• En ik vraag je dringend dit pand als de sodemieter te verlaten.
• Iiiiiiis goed.
• We worden namelijk compleet gestoord van dat 'ge-iiiiiiisgoed' van jou. Je weet dat ik deze slappe stoplap per bedrijfsorder zeg maar heb verboden, maar je gaat er gewoon mee door. Weg! Eruit! Nu!
• Iiiiiis goed.

Nee, er was toch echt niets voor hem bij. Meneer Foppe zapte voor de zoveelste maal langs alle Nederlandse tv-zenders. Veel detectievenseries en daar was meneer Foppe geen liefhebber van. Daar sliep hij niet goed op. Aan achtervolgingen en geschiet hield hij nachtelijk gewoel en enge dromen over.
En al helemaal moest meneer Foppe niets hebben van programma's met échte misdadigers. Die zag je steeds vaker op de Nederlandse televisie.

Vanavond was hij weer een paar keer haastig langs die mannetjesputter, die meneer De Vries geknipt. Meneer De Vries presenteerde zijn programma vaak in een overhemd met opgerolde mouwen.
'Ja,' dacht meneer Foppe, 'als ik zulke gespierde en behaarde armen had, durfde ik dat ook wel.'

Als je bij dat programma even bleef hangen, kreeg je gewone huizen te zien, met gewone voordeuren. Meneer De Vries belde gewoon aan. Maar dan bleken in die gewone huizen hele enge, ongure mannen te wonen die veel op hun kerfstok hadden, maar niet door de politie waren gevonden. Wèl door meneer De Vries.

Als meneer Foppe te lang bleef kijken, deed hij de hele nacht geen oog dicht en besloot hij de volgende dag maar niet de straat op te gaan. Elke zogenaamd gewone voorbijganger zou de loslopende enge man kunnen zijn die hij bij meneer De Vries had gezien, wist hij bij voorbaat.

Waarom de tv niet uitgeknipt en naar de radio geluisterd?
(fragment)

Het gehele verhaal zal de hoofdredacteur voorlezen in de laatste uitzending van Music-Hall. Het 'literaire variété- programma' van de VPRO-radio wordt wegbezuinigd van Radio 747 en het is de vraag of het - net als het kunst-en cultuurprogramma De Avonden - ooit nog terugkomt.

Die extra lange, laatste uitzending zal toch een feestelijke zijn, met vele dichters, schrijvers, muzikanten en zangers.
(Vanuit de Desmet Studio te Amsterdam, 21.00 - 23.00 uur, Radio 747 AM)

Het enige overgebleven echt Hollandse symbool is de klomp.

Zodra onze klompen vervaardigd zullen worden in Thailand, door kinderen van rond de tien jaar, kan de Nederlandse natie worden ontbonden.

Of komen ze nu al van verre?
Kijken we even onder onze klompen?
Made in China?

Toen ik Annet Malherbe vroeg samen met mij in een paar filmpjes te spelen, deed ze graag mee, op voorwaarde dat ze een eigen type zou kunnen ontwikkelen.

Dat werd Coby, de stoethaspelende, Dordts dialect sprekende invaluitzendkracht in de zorgsector.

Omdat we elkaar al kenden en zij van mijn Meneer Foppe-achtige fobieën op de hoogte was, eiste zij, dat we in deel 2 een blootscène zouden doen.
?Verzin maar iets, ik daag je uit!?

En zo stonden we op een dag in een kleedhokje en ontdeed ze mij, onder het oog van de draaiende camera, van mijn bovenkleding...

Deel twee uit de Coby-serie heeft al eens op Bieslog gestaan, maar is nu ook te downloaden als Bieslogvodcast en kan worden afgespeeld op de computer of met een draagbare speler.

Hoe scoor ik een goeie, eigentijdse zonnebril, zonder merk op de poten.

Opticiens kijken me glazig aan.
'Meneer wil geen merk op de poten?'
'Nee, ik betaal een enorm bedrag en dan loop ik gratis reclame te maken met zo'n idioot merk op de poten. Wil ik niet!'
'Meneer wil een echte Calvin Kleinbril, of een John Richmond, zonder logo?'
?Een bril zonder reclame, ja.'
'Daar heb ik nog nooit van gehoord. Nee, ik geloof niet dat ik meneer helpen kan.'

Ik heb nog enkele weken de tijd, voor de vakantie aanbreekt, maar ik vrees het ergste.
Desnoods gaan we maar niet met vakantie.

Evert

En net als twee jaar geleden, tijdens het EK Voetbal, krijgen we weer veel klachten binnen van lijders aan oranjefobie.
Mensen die de kleur oranje als te schel, te agressief, depressie veroorzakend, of migraine verwekkend - kortom: als ziekmakend ervaren. Huisartsen krijgen de eerste gevallen van oranjeritis alweer op het spreekuur.

Gisteren werden ter gelegenheid van een WK-oefenpartijtje van het Nederlands elftal diverse straten met oranje vlaggetjes overspannen. Je kunt geen krant openslaan of de oranje advertenties en de willekeurig gebruikte steunkleur oranje grijnst je tegemoet.

Dit is het begin van veel meer en veel erger.
De lijders aan de oranjeziekte vormen een minderheid - ter ondersteuning op hun lijdensweg, die zij nog een maand moeten afstrompelen, herhaalt het Bieslogzangkwintet haar Anti-Oranjelied:

Oranje, oranje!
Wat is het toch een vreselijke kleur.
Oranje, oranje!
Die rotkleur komt bij ons niet door de deur.
Het vloekt, het knalt, het schreeuwt,
het doet pijn aan onze kop:
Oranje - rot op!

Een klein beetje oranje
dat is tot daaraantoe,
maar veel te veel oranje
maakt depressief en moe.
Je krijgt er schele hoofdpijn van,
je maag raakt in de war,
die klanten van oranje
die maken 't te bar.

Van rood en blauw en blanje
ben ik een grote fan,
maar juist de kleur oranje
is de vieste die ik ken.
Ik vraag een dringend straatverbod,
die kleur is ongezond
en ik hoop dat het oranje
heel snel is opgerot!

De meeste ergernis over het Nederlandse weer wordt niet veroorzaakt door het weer zelf, maar doordat de Nederlandse weerdiensten het weer zo slecht voorspellen.
Ondanks hun peperduurdoenerij met satelliet- en radarbeelden.

Hoeveel dagtripjes, party's, picknicks, wandelingen, boottochten, cruise-activiteiten, fotoshoots en buitenschilderwerken zijn er vandaag afgelast, verplaatst of uitgesteld, omdat de weermannen en vrouwen met grote stelligheid beweerden dat het de hele dag in het hele land zou regenen?

Als de weerdiensten voor hun missers aansprakelijk konden worden gesteld, gingen ze allemaal failliet.

Rita Verdonk steekt in een eigen artikel in de Volkskrant de loftrompet over haar vernieuwde migratiebeleid.

'Hoe kunnen we Nederland aantrekkelijker maken voor hoogwaardige kenniswerkers en talentvolle wetenschappers?
Hoe kan beter worden aangesloten bij de behoefte van het Nederlandse bedrijfsleven?'

Knappe koppen zijn van harte welkom!

Ja, haar beleid trekt internationaal veel belangstelling.
Het Nederlandse asiel- en migratiebeleid wordt nu ook gehekeld in het jaarboek van Amnesty International.
Maar daar schrijft de minister niet over.

(Vanmorgen wordt in Argos - Radio 1, 11.02 uur - onderzocht waarom Nederland door Amnesty wordt genoemd.)

Als het onderwerp 'publieke omroep' in het nieuws is, ga ik er voor zitten.
Ik durf mij geïnteresseerd, ja, betrokken te noemen.
Maar ik begrijp er steeds minder van.

Gisteren werd Medy van der Laan in NOVA geïnterviewd over haar wetsvoorstel voor de Publieke Omroep. Ze heeft geprobeerd de golf van nationale kritiek op een eerdere versie van haar plan te bezweren - populaire NPS-programma's worden nu ondergebracht bij de NOS.

'Als we spreken over de Publieke Omroep, dan moeten we het hebben over de NOS. Dat is voortaan de Publieke Omroep.'
Had ik even niet opgelet? Wat nu weer?
De NOS bepaalt de programmering en inhoud van de publieke zenders?

De omroepverenigingen - en dat wisten we al - moeten de helft van hun budget inleveren en mogen uitsluitend programma's maken met als onderwerp 'opinie en maatschappelijk debat', die aansluiten op 'wat onder de leden leeft'.
Plannen voor kunst- en cultuurprogramma's mogen wel worden ingediend, maar ondervinden dan concurrentie van commerciële producenten.

Medy van der Laan presenteerde het voorstel als de simpelheid zelve. Voor haar is de Nieuwe Publieke Omroep zo klaar als een klontje.

Alleen voor de betrokkenen wordt de mist dikker en de warboel groter.

Voor alle duidelijkheid nog maar eens: ik ben niet tegen verandering, maar voor helderheid.
Geef een jonge programmamaker met frisse ideeën dit wetsvoorstel te lezen en hij zal maken dat hij wegkomt.
Want om een programma te maken en uit te zenden heb je deze onnodig ingewikkelde, bureaucratische, uit achterkamertjespolitiek geboren onzin allang niet meer nodig.

'Kleine boodschap, behoefte - verschrikkelijke woorden. Juist vanavond was meneer Foppe nog hevig geschrokken van een reportage in het Journaal, waarin een milieuvriendelijk toilet werd gedemonstreerd en waarbij woorden als 'uitwerpselen' en 'smurrie' vielen.

Maar al die woorden waren minder erg dan bijvoorbeeld een quasi-deftig, maar volstrekt onmogelijk woord als 'ontlasting'. Als hij aan dat woord dacht, puur aan de klank, niet eens aan de betekenis, werd hij kotsmisselijk.

Ontlasting moeten zeggen was duizendmaal erger dan bij de slager om een ons spekdobbelsteentjes moeten vragen. Of bij de viswinkel om een lekkerbekje.'

(Fragment bewerkt verhaal uit: 'Meneer Foppe in zijn blootje').

Erica had even een dipje, maar nu is zij weer de oude. We gaan weer 's voor goud.
'Ik ben zo blij! Het is een prachtig plan!', kraait ze naar hartelust in de media.
De Olympische Spelen van 2028 moeten naar Nederland gehaald.

Willen we kans maken, dan moeten we de komende tien jaar Nederland inrichten 'als een sportland van de bovenste plank'.
We dienen bijvoorbeeld vijftien à zestien grote sporttempels te bouwen en voor een goede infrastructuur te zorgen.

Worden de eerste voorbereidingen al getroffen? Worden daarom die onbegrijpelijk slechte plannen voor nieuwe wegen versneld doorgedrukt?

Ligt er een plan klaar het Naardermeer droog te malen om er vijf van de benodigde sporttempels te kunnen bouwen?

En zijn de overige tien tempels op de Hoge Veluwe gesitueerd?

Sorry, dit zijn wellicht licht-paranoïde hersenspinsels, maar ik heb de pest aan de Olympische Gedachte, die nooit rode cijfers oplevert, maar wel veel asfalt en beton.

Maar waar maak ik me druk over.
Bij de opening van Onze Spelen in 2028 ben ik 89, woon in een 'zwerfoudjesopvangkamp' en blaas, met een oranje pruik op het hoofd, op een oranje roltong.

Toen de hoofdredacteur jongstleden zondag een stukje de titel 'Tuinman is boos' gaf, ging in zijn hoofd een bel rinkelen, maar hij wist niet waarom.

Per e-mail wees Wim Noordhoek hem 's anderendaags op een gedicht van Frank Koenegracht.

Ja, die titel moet de hoofdredacteur door het hoofd hebben gespeeld. Hij had het gedicht eerder gelezen - hij is een bewonderaar van het werk van Frank Koenegracht - en het vervolgens diep opgeborgen.

Plagiaat kunnen we het niet noemen, maar de hoofdredacteur neemt zich voor bij belgerinkel langer na te denken.

TUINMAN BOOS OP TUIN

Als de dingen volgens u waren, tuin
dan waren ze volgens u.

Maar als de dingen volgens ons waren
dan waren ze volgens ons.

Erg waren de dingen
en zij vielen niet mee,

maar zij waren dan niet
volgens u, o tuin.

Frank Koenegracht
(Uit: Vroege Sneeuw, uitgeverij: De Bezige Bij)

Vanavond wordt de op een na laatste aflevering van Music-Hall uitgezonden, rechtstreeks vanuit Studio Desmet en vrij toegankelijk voor publiek. Adres: Plantage Middenlaan 4a in Amsterdam.

Met optredens van:
Tommy Wieringa, de meest-genomineerde schrijver van Nederland; dichteres Hélène Gelèns; de hoofdredacteur van Bieslog leest een meneer Foppe-verhaal en L.H. Wiener draagt het nieuwe verhaal 'Moederziel' voor.
De muziek is van 'Mummy's A Tree' uit Nijmegen.

Music-Hall, 21.00 - 22.00 uur, Radio 747 AM.

Hoeveel zakken chips, flesjes pils en kilo's rundergehakt kan een volwassen mens aan, voordat hij alle oranjespelers in huis heeft?

LibraryThing - een site waarop je al je boeken met titel, onderwerp, genre en omslag kunt plaatsen en zo toegankelijk maken voor andere boekenliefhebbers.

Ruim 38 duizend lezers hebben er 2,7 miljoen boeken geordend.

Het is een sympathieke opzet, maar wat je er precies mee aan moet, weet ik niet - ik veronderstel dat men van mij verwacht dat ik een komjoenetie vorm met gelijkgestemde lezers.

Voor je er zelf erg in hebt, ben je 'lid' van tientallen internetkomjoeneties.
En ik heb al zo weinig tijd om te lezen.
Ik wil niet opscheppen, maar in de tijd die ik nodig heb om al mijn boeken op deze site te zetten, kan ik zeker de helft van de hoge stapel Ongelezen Boeken tot me nemen.

Laat ik eerlijk zijn en een heimelijke gedachte ronduit opbiechten:
wat zou het leuk zijn als Rita Verdonk woensdag tot lijsttrekker van de VVD wordt gekozen!

De opgewonden LPF-taferelen die we daarna dagelijks weer op tv kunnen gaan volgen!
Elkaar verdringende camerateams voor de kamers van Verdonk en Zalm - tot op de toiletten zullen ze worden gevolgd.

Oer-Nederlandse beelden vanuit oer-Nederlandse bovenzaaltjes, waar juichende dikke mannen en keurige mevrouwen - de crème de la crème van het 'midden- en kleinbedrijf' - de overwinning vieren.

Nog stoutere gedachte:
als we Rita nu eens een handje helpen?

Het kan nog:
snel lid worden van de VVD, elektronisch op haar stemmen en donderdag het lidmaatschap weer opzeggen.

Een grauwe, tot somberheid leidende zondag?
Nergens last van!
Gisteren kocht ik de in stralende kleuren gedrukte nieuwe bundel van Gummbah: 'Daar gaat Fout Varken'.

Bij zijn overlijden heb ik hier gewijsneusd dat ik Reve in de eerste plaats bewonder om zijn humor. Een van de weinige schrijvers die mij tot hardop lachen brengt - dat geheimzinnige mechanisme, waarover je geen zeggenschap hebt.

Ook tekenaar Gummbah zet mij aan tot de spontane, niet tegen te houden, luide lach.
Toen ik de bundel voor de eerste maal doornam, registreerde ik een grote grijns op mijn gezicht en regelmatig gehinnik.
Terwijl ik om de meeste tekeningen al had gelachen bij verschijnen in de Volkskrant.

Onlangs sprak ik iemand die niet bleek te begrijpen wat er zo leuk is aan Gummbah. 'Heb ik nog nooit om gelachen!'
Ik schrok. Hoe kan dat?
Het was een kennis, geen vriend. Kun je bevriend zijn met iemand die niet jouw gevoel voor humor deelt?
(In Engeland schijnen ettelijke relaties te zijn verbroken na gebleken verschil in humor tussen de partners bij het kijken naar 'The Office'.)

Gelukkig heb ik vrienden die tekeningen van Gummbah tot in detail in woorden kunnen beschrijven en daarbij hardop lachen.

Dat Gummbah Reve bewondert bleek uit het filmpje dat werd uitgezonden in Picabia, waarin we de tekenaar volgen als hij bloemen gaat leggen op het graf van de schrijver.

Een vast komisch Reve-nummer is het lijstje met titels van nog te verschijnen boeken - in de brievenboeken zijn er vele opgenomen.

Gummbah kan er ook wat van. Dit zijn een paar Gummbahbundels 'In voorbereiding':

Bidden maakt dik
Jong Scandinavië
Zij droeg een naambordje met niks erop
Verwijfd water
Je weet waar mijn haarinplant begint, vriendje!
Dingen tegen lust
De successtory van de dood
Ongeldige seks

Hendrik de Tuinman schrok duchtig toen hij vanmorgen de tuin van de Zevenaarse familie Van Obdam betrad, die vandaag een grote beurt zou krijgen.
Bij de aanblik van de ravage ontstak hij in hevige toorn.
De aan zijn zorgen toevertrouwde Blauwe Regen weet zich doorgaans verzekerd van zijn complimentjes, maar kreeg er nu fiks van langs:

'Wat is dìt voor een grote klerezooi!
Omdat het nou toevallig vanmorgen regende, hoeven we toch niet een potje te gaan meeregenen?
Hoe haal je het in je harses nu al je bloesems los te laten?
Bah! En ik ben niet van plan die hele mieterse boel op te vegen en af te voeren.
Morgenochtend om negen uur zit alles weer op z'n plek! Is dat begrepen?
O, je dacht: ik heet Regen, dus wil ik wel 's laten zien dat ik ook kan regenen?
Je hoort tot de flora, eikel! En dan betekent regen iets heel anders dan je zomaar een beetje laten vallen.
Je bent toch ook niet blauw? Of wou je dat paarsige spul van je soms blauw noemen?
Nog één keer zo'n voortijdige lozing en je krijgt er met de bijl van langs.
Ga je er met wortel en tak uit!
Is dit voor eens en voor altijd duidelijk?'

Stephanie de Blauw:
'...en dan denk ik wel eens: Stephanie de Blauw, waar ben je mee bezig!'

Ron de Bakker:
'...maar dan kennen ze Ron de Bakker niet. Als Ron de Bakker namelijk kwaad wordt, dan moeten ze diezelfde Ron de Bakker met vier man vasthouden!'

Jan van Morselen:
'...en toen zei die man: meneer Van Morselen, wilt u maken dat u wegkomt! En toen zei ik: of meneer Van Morselen weggaat, dat maakt meneer Van Morselen zelf wel uit!'

Kunt u in het bijzijn van anderen uw eigen naam noemen?
Mij lukt dat niet. Als het niet anders kan, monkel ik mijn naam, nauwelijks verstaanbaar, excuserend.

Mensen die hun eigen naam hardop kunnen uitspreken, vinden waarschijnlijk dat hun naam door anderen te weinig wordt genoemd.

Het lukte me niet de wekradio's in de hotels onder de knie te krijgen - ik was al een paar keer te laat aan het ontbijt verschenen, dus zat ik dringend om een eigen wekker verlegen.

Het winkeltje waar ik dit wekkertje kocht, kan ik me scherp voor de geest halen.
Het is (was) een winkeltje in Washington, in de buurt van het Witte Huis.
Klinkt stoer, maar het is de waarheid.
In 1979 maakte ik een rondreis door de VS en die tocht heeft diepe indruk gemaakt.

In de etalage lagen de modernste gadgets uitgestald en ik viel voor dit wekkertje.
Het was 'Quartz gestuurd' - wat dat ook mocht betekenen - en het liep een vol jaar op één batterijtje.

Mijn Amerikaanse wekkertje staat nog altijd op het kastje naast mijn slapende hoofd.
Al 27 jaar piept het mij wakker - niet met sluimerfuncties zus en me zo, niet met zachte radiomuziek - het wekkertje piept hoog, doordringend, langdurig en doeltreffend.

Binnenkort komt de avond waarop ik het wekmechanisme een uur later dan gebruikelijk zal afstellen.
Als de tienduizendste dag aanbreekt waarop het wekkertje dienst moet doen, mag het uitslapen.

VVD-leden die schriftelijk hebben gestemd op de lijsttrekker van hun voorkeur, kunnen nogmaals kiezen langs elektronische weg.

(VVD-ers die schriftelijk stemmen, met pen en inkt, worden bevoorrecht, omdat ze wijzer en hoogstaander worden geacht dan die domme muisklikkers.)

In de tot dusver drieduizend geregistreerde gevallen waarin van deze mogelijkheid gebruik is gemaakt, constateert de toezichthoudende verkiezingscommissie nu dat 633 maal de schriftelijk opgegeven namen van de VVD-leden niet geheel overeenkomen met de elektronische.

Al die namen moeten met elkaar en met het ledenregister vergeleken worden en dat gaat zeker zes weken duren.
Want regels zijn regels. En die moeten zeer zorgvuldig worden gehanteerd.

Gisteren verzorgde uw hoofdredacteur een videocolumn in het programma NOVA over het weekend dat hij met Cherry Duyns en Ruud van Beusekom doorbracht op een boot in het Naardermeer (met dank aan NOVA-redacteur Jan van Loenen).

Op de site van Natuurmonumenten is een uitgebreid verslag te vinden van Ruud van Beusekom, medewerker van Vogelbescherming Nederland.

De Volkskrant publiceert vandaag een informatief artikel op de Forumpagina onder de kop 'De A6-A9 wordt een nieuwe Betuwelijn', waarin alle argumenten tegen de wegaanleg op een rij worden gezet.

'Dat de burgerjournalistiek, die zo welig tiert op internet, nu ook de kolommen van de papieren kranten haalt, is niet meer dan billijk. Wij burgers krijgen het meer en meer voor het zeggen en de media zijn voor en van ons, ja?

De Volkskrant luistert naar de burgerreacties op het Hirsi Ali/Verdonk-debat op het terras van café Vroom in Utrecht.
Het resulteert in een 6-kolomsstuk en een lap van een foto op pagina 3.

Prima! Maar waarom wordt er alcohol geschonken tijdens dit boeiende gesprek?
Zo wordt de burgerjournalistiek in een kwaad daglicht gesteld - is het niet meer dan dronkemanspraat en stamtafelgelul.

Ik raad de Volkskrant dringend aan andere locaties te zoeken voor het opvangen van de broodnodige burgercommentaren.

In de moderne kapsalon bijvoorbeeld, waar tegenwoordig veelal gemengd wordt geknipt, klinkt uit de droogkappen, begeleid door het geknipknap van de scharen, nog altijd de beste burgerjournalistiek van Nederland, waarmee vele krantenpagina's zijn te vullen.
En er komt geen druppel alcohol aan te pas!'

H. J. Vleeshouwer, burgercommentator

Hoe tactvol en met begrip en warmte heeft mevrouw Verdonk gehandeld!
Ze heeft, voor ze haar brandbrief ging versturen, eerst nog met Ayaan Hirsi Ali gebeld, om haar voor te bereiden op het slechte nieuws. Hoe onnederlands!

Minister Verdonk had het anders kunnen aanpakken.
Ze had dit geval ook kunnen aangeven bij Justitie.

En die dinsdagochtend, tijdens de vergadering van de voltallige VVD-fractie, zou dan de politie met een arrestatieteam zijn binnengevallen om Ayaan Hirsi 'Ali' uit de fractiekamer te verwijderen, waarna zij in een gereedstaand politiebusje naar een uitzetcentrum zou zijn vervoerd.

Zo doen we dat in Nederland namelijk elke dag.

'Dit jaar gaan wij weer op vakantie naar de Turkse Riviera.
Altijd lekker warm daar. Goed van eten en drinken.
Mooie kamers. Met echte vloerbedekking. Niet met tegels overal. Vinden wij zo armoedig, die plavuizen.

Heeft mijn vrouw twee hotels aangestreept, maar ze kan niet kiezen.
Zegt ze: Riva Donna is voor acht dagen 485 euro, Riva Delta is 409 euro ook voor acht dagen - wat is het verschil?
Waar zit 'm dat in? Op de plaatjes zien ze er alle twee hartstikke luxe uit, evengrote zwembaden, allebei hebben vijf sterren, maar toch bijna 80 euro verschil...

Zeg ik: je moet goed letten op wat 'All inclusive' is.

Lees maar.
Riva Donna is 'Ultra All Inclusieve': de lokale non- en alcoholische drankjes aan de bars zijn de gehele dag (24 uur) inclusief.
In die iets goedkopere Riva Delta zijn alle lokale non- en alcoholische drankjes tussen 10:00 en 24:00 uur inclusief.

Maar: in de Riva Donna zijn tussen 10:00 en 01:00 uur 'ook enkele geïmporteerde alcoholische drankjes inclusief'.
Bij de Riva Delta is dat niet vermeld. Weet jij wat hier eigenlijk staat?

Mijn vrouw geen idee.

Ik zeg: nou, in de Riva Donna kan je dus de hele dag lokale drankjes gratis krijgen en in de Riva Delta tussen tien uur 's ochtends en één uur 's nachts.
Klinkt mooi, maar wat zijn lokale alcoholische drankjes?
Meestal heb je de keuze uit geitenzeik of afwaswater, waarin een plemp ruw afgewerkte alcohol is gedonderd. Absoluut niet te zuipen dus.

In de Riva Delta kan je dus niks anders gratis krijgen dan die geitenzeik of dat afwaswater.
Maar in de Riva Donna is er tussen tien en één ook Heineken te krijgen. Dat lees ik eruit.
En gratis! Dus als je daar genoeg blikken van opentrekt, heb je die 80 euro er binnen de vier van de acht dagen al uit!

Mijn vrouw heeft meteen 2x 8 dagen Riva Donna geboekt.'

Mike van der Molen, nu al van top tot teen gekleurd door de zelfbruiner

Een tot nu toe veronachtzaamd, schokkend cijfer uit het jaarboek ICT en Samenleving:

vier op de tien jongeren 'doen online wel eens of ze geen Nederlander zijn'.

Gaat minister-president Verdonk dit verbieden, op straffe van verlies van Nederlanderschap en inname van het paspoort?

Krijg zojuist het bericht door dat het videoverslag in NOVA van ons verblijf op de boot van Natuurmonumenten is verplaatst naar woensdagavond.

Het nieuws dat Ayaan Hirsi Ali ons land gaat verlaten, krijgt voorrang.
Geen punt. Helemaal mee eens.

Mocht woensdag .... aftreden/vertrekken/vallen* dan schuiven we met genoegen door.

(* vul een der vele namen zelf in)

Han Hoogerbrugge heeft zijn interactieve serie HOTEL afgesloten met een magistraal tiende deel.

Om haar groeiende populariteit een zetje te geven, overweegt de minister deze uitruil:
Hirsi Ali eruit en Kalou alsnog erin.

Uit het verblijf van een etmaal op een boot in het Naardermeer, in gezelschap van twee vogelkenners, kan ik slechts één les trekken: ik moet mijn handicaps aanvaarden en ermee leren leven.

Ik ben ziende blind en horende doof.

O, ze waren zeer behulpzaam en bereid mij in te wijden - 'Zie je die rietkraag? Nee, driehonderd meter naar links en dan achter dat bosje? Nou, daar zit een karekiet. Kijk gerust even door mijn telescoop.'
En dan lieten ze ook nog hun digitale reflexcamera's ratelen en kreeg ik even later een paar haarscherpe close-ups voorgeschoteld.

Ik was blij dat het programma NOVA de avond voor ons vertrek een videocamera bij me had afgeleverd, met het verzoek een item over ons verblijf aan boord van de Natuurmonumentenboot voor het programma van morgen te maken. Had ik ook wat te doen.

Het werden boeiende uren, waarin vertegenwoordigers van tientallen vogelsoorten hun opwachting kwamen maken. En niet één vogel toonde zich voorstander van een weg door het Naardermeer!

Op de valreep - ik had de videocamera al ingepakt - vond vlak voor onze ogen een gruwelijk drama plaats.
Het viel natuurkenner Ruud van Beusekom op dat tussen het oorverdovende kikkergekwaak vanuit de poelen rond de boot een ander geluid klonk - een noodroep.
Toen hebben we het zien gebeuren: een ringslang van ruim een meter lang, die een kikker van achteren pakt om hem vervolgens in zijn geheel naar binnen te werken.

Toen Gradus Lemmen, de beheerder van het Naardermeer, ons weer kwam ophalen, toonde ook hij zich verrast door de foto's. We hadden iets unieks gezien.

Bij onze lezers mag als bekend worden verondersteld, dat de hoofdredacteur fel gekant is tegen de aanleg van een snelweg langs en onder het Naardermeer en door het Gein- en Vechtgebied.

In juni neemt de regering een besluit en het ziet er somber uit - men is geneigd tot de slechtst denkbare oplossing voor de fileproblemen in die streek.

Er wordt stevig actie gevoerd.
In het Naardermeer ligt momenteel een woonboot waarop bekende en onbekende Nederlanders een etmaal mogen verblijven, teneinde de schoonheid van dit oudste natuurreservaat van Nederland aan den lijve te ondergaan.

De hoofdredacteur mag dit weekend!
Hij gaat vergezeld van schrijver/documentairemaker Cherry Duyns en faunakenner Ruud van Beusekom van Vogelbescherming.

Er is geen internetverbinding aan boord, dus ik kan u pas morgenavond verslag doen van deze expeditie.

In NOVA was een reportage te zien over de webcams in het nest van de slechtvalken.
Uw hoofdredacteur mocht er commentaar bij geven.

De bijdrage in 'oral history' van de heer Kotting - een Nieuwe Visie op WO2 (zie woensdag) - is als podcast te downloaden.

Wie of wat zorgt voor een economische opbloei?

Dat ligt eraan welke krant je leest.

'Als ik in de krant lees dat de economie 'weer aantrekt' denk ik meteen: ik verdien dit jaar weliswaar geen euro meer, maar nou wordt het hoog tijd voor een plasma-tv of een nieuwe auto.'
Evert

Driek de Photofreak gaat in zijn recente werk stappen verder dan zijn meeste collega-kunstfotografen.

Veelgestelde vragen aan de kunstenaar:
1.
Hoe kwam u op het idee van de Weggegooide Foto?

'De huidige tentoonstellingen van Gevonden Foto's, in diverse fotomusea over de hele wereld, brachten mij op de gedachte: 'Als een foto wordt gevonden, is'ie eerst kwijtgeraakt. Weggegooid dus misschien wel.'

2.
Uw Weggegooide Foto's zijn zwart/wit. Heeft dit aspect een speciale betekenis?

'Nou en of! Mijn Weggegooide Foto's vormen een statement. Door zwart/wit foto's weg te gooien, verwijs ik naar de geschiedenis van de fotografie. De zwart/wit-foto is in hoog tempo aan het verdwijnen en binnenkort alleen nog op de vuilnisbelt van de geschiedenis terug te vinden. Dat geeft te denken.'

3.
We vermoeden dat het bij sommige Weggegooide Foto's om zeer oude exemplaren gaat. Is het niet jammer dat die oude foto's verloren gaan?

'O, maar het zijn kopieën! Ik heb de oude foto's eerst op de computer ingescand en daarna uitgeprint. Vandaar dat ik ze heel nadrukkelijk Geënsceneerde Weggegooide Foto's noem.'

4.
Is het geënsceneerde element in uw fotowerk ook een statement?

'Uiteraard. Ik zeg hiermee dat een foto slechts een kopie is van de werkelijkheid. Nooit de werkelijkheid zelf. En ook dat de foto met de moderne techniek niet meer uniek, maar herhaalbaar is. En nog zo wat van die dingen.'

5.
Je kunt de Weggegooide Foto's met moeite, of helemaal niet, thuisbrengen. Is dat opzet?

'Zeker. Ik heb ze gefotografeerd met mijn mobiele telefoon (1.3 megapixels), zodat ze heel schimmig blijven. Waarmee ik wil zeggen dat ik niet een statement maak over foto's, maar over de fotografie als zodanig.'

Hij wil terug naar een partij van vrijzinnigheid, twijfel en nuance.
Voor hij zich kandidaat stelde voor het leiderschap heeft hij oprecht getwijfeld 'of hij zich dit wel wilde laten aandoen'.

Hè?

Heeft hij geen moment getwijfeld of hij dit ONS wel wilde laten aandoen?

Wat is er mis met zelftwijfel als leider van een partij van de twijfel?

We hebben in de media rond de 4e en 5e mei weer veel verhalen kunnen horen van hen die erbij waren. De laatste getuigen van de Tweede Wereldoorlog.
In geluid, op film en video en langs digitale weg is nu het grootste deel van de Nederlandse 'oral history' van de oorlogsjaren vastgelegd.

Maar er komen nog altijd nieuwe verhalen bij. Het verhaal van meneer Kotting uit Ochteld bijvoorbeeld.

Voor het getuigeverhaal over 'zijn Tweede Wereldoorlog' was zestig jaar lang geen belangstelling.
Eindelijk mocht hij zijn belevenissen vertellen in het radioprogramma Music-Hall - een uniek stuk 'oral history'.

We kunnen de jaren 40-45 niet langer in zwart-wit beschrijven; we erkennen nu ook een groot grijs gebied.
Maar het getuigeverslag van meneer Kotting is niet zwart, niet wit en niet grijs...

Lees ik vanmorgen in de krant over pubers in Gouda die een veertienjarig meisje hebben gefilmd, terwijl zij in het bad 'seksuele handelingen verrichtte'. Waarna de film via internet is verspreid.

Ik wil daar mijn afschuw over uitspreken. Het is meer dan schandalig!

Maar om mijn ongenoegen middels een ingezonden brief te kunnen ventileren, wil ik dat filmpje eerst zien! Maar ik kan het op internet nergens vinden.
Als mondige burger wil ik een eigen oordeel kunnen vellen.

Alle kranten zetten tegenwoordig eigen filmpjes op internet, maar de filmpjes waar ze over schrijven, zie je niet op hun sites.

Hoe kan ik goede burgerjournalistiek bedrijven als mij cruciale informatie wordt onthouden?

H. J. Vleeshouwer, burgercommentator

Tijdens het diner, voorafgaand aan de prijsuitreiking, hebben alle genomineerden van de 'shortlist' een op schrift gesteld dankwoord op zak.

Alleen het dankwoord van de winnaar wordt openbaar.
Zouden de dankwoorden van de andere genomineerden voortaan gepubliceerd kunnen worden? (Als je die schrijvers er een leuk bedragje voor geeft, doen ze het wel.)

Na jaren wordt het boek met de gebundelde dankwoorden van de niet-verkozen schrijvers een daverende bestseller en het ultieme geschiedenisboek van de moderne Nederlandse literatuur.

De muziekfirma Apple van de Beatles heeft een rechtszaak tegen de computerfirma Apple verloren.
Het Apple-logo van de computerfirma, dat lijkt op het Apple-logo van de Beatles, mag op iPod en iTunes blijven staan.

Is het niet een beetje kinderachtig dat Sir Paul McCartney, Ringo Starr en de families van John Lennon en George Harrison zo'n rechtszaak voeren?
Al gehoord: 'Dat hebben die schathemelhoogrijke lui toch niet meer nodig?'

Niet vergeten: de twee firma's ruziën al 25 jaar over het logo en in 1991 kregen de Beatles al eens 30 miljoen dollar schadevergoeding van de computerfirma.
Dus het was het proberen waard.

Het slechtvalkenechtpaar dat vorig jaar webcams toeliet in hun broedplaats en een kijkcijferkanon werd op internet, is teruggekeerd.

De nestkast bevindt zich op een 127 meter hoge zendmast in het Brabantse dorp De Mortel.

Er zijn inmiddels vier jongen geboren en we kunnen de verrichtingen van ouders en kinderen live volgen - dit jaar ook 's nachts, via een infraroodcamera.

'De valken ondervinden op geen enkele manier hinder van de apparatuur, die onder deskundige leiding is geplaatst en pas na het verlaten van de nestkast weer wordt weggehaald.'

• Wat heb je daar voor een rare plek?
• Waar? O, dat. Ja, weet ik niet.
• Een open wond...
• Nou, open... het doet geen pijn.
• Je hebt een open wond en je weet niet hoe je eraan komt?
• Geen idee. Heeft iedereen toch wel ergens?
• Ik niet. Als ik een wond heb, weet ik precies waaraan ik me heb gestoten. Of dat een mes uitschoot, of een nagelschaartje. Dat doet toch pijn? Dat wéét je toch?
• Ja, grote wonden, japen, gaten. Niet te stelpen bloed. Waardoor je snel op zoek gaat naar pleister of verband. Dat dan - zal je altijd zien - net op is. Nee, dit zijn wondjes van onbeduidende botsingen, die misschien even pijn doen, maar die je zo weer vergeet. Ja, noem ze maar zo: vergeetwondjes. Die heb jìj ook, weet ik zeker.
• Ikke niet. Ik ben helemaal gaaf.
• O ja? Laat je benen maar 's zien... Aha! En wat is dát voor litteken dan? Ziet er vers uit.
• Een litteken...? Waar? Jeetje, wat een haal. Waar heb ik die opgelopen?
• Ja, dat weet ìk niet.
• Ben ik ergens vorige week tegen een lage tafel aangelopen? Geen flauw idee.
• Vergeetwondje!
• Raar idee. Zit je helemaal onder de butsen en schrammen en open wonden en je hebt geen flauw idee hoe je eraan gekomen bent.
• Nou, als het eenmaal zover met je is gesteld, vergeet je wel meer dan alleen die paar vergeetwondjes, hoor.

In de weekendbijlagen tel ik minimaal vier Lange Lappen.

Lange Lappen zijn paginagrote krantenartikelen waarin wordt uitgelegd hoe Nederland er momenteel voorstaat, wat eraan schort en waar het heengaat of zou moeten gaan.
Het zijn essay-achtige stukken of verkorte versies van lezingen, die een stellige visie op onze samenleving ontvouwen, zodat je na lezing beseft: 'Ja, nu begrijp ik hoe Nederland vandaag de dag in elkaar zit en o, o, wat is er nog veel mis en wat moet er nog veel gebeuren.'
Lange Lappen worden geschreven door hoogleraren, politici, kopstukken, leidinggevenden, autoriteiten, of 'publicisten'.

Tot voor kort voelde ik me schuldig dat ik te weinig van die stukken-met-grote-visie helemaal uitlas. En het lezen van een Lange Lap is het minste dat je kunt doen als je wilt deelnemen aan het openbare debat, de motor van de democratie.

Ik had een map aangelegd - de Map met de Lange Lappen - waarin ik de krantenpagina's bewaarde totdat ik er meer tijd voor zou hebben. Maar ik heb steeds minder tijd.
Zelfs met archiveren loop ik achter - in maart borg ik voor het laatst een Lange Lap in de map.

Door de overvloed aan Lange Lappen word je er een beetje onverschillig voor. Je ogen glijden langs de honderden regels en je denkt: 'Ja, dat zal allemaal wel.'
(Ik betrapte me zelfs al een enkele maal op de reactie: 'Ja, goed hoor, je doet je best maar.')

Nu overweeg ik de Map met Lange Lappen weg te gooien. Ik wacht tot morgen, zodat ik er nog een nachtje over kan slapen.

Maandag begin ik met een schone lei. Stap ik helemaal fris het openbare debat binnen met het voornemen hooguit twee Lange Lappen per week te lezen - maar dan ook helemaal!

Vandaag ben ik voor u naar een straathoek in Den Haag gereisd.
(Voor u? Om de onzinnige actie nog enige legitimiteit te verschaffen, suggereer ik dat u er heel blij mee moet zijn!)

En uitgerekend nu worden er grote wegwerkzaamheden op de Laan van Meerdervoort gepleegd, waardoor een fatsoenlijke reconstructie van de oude foto onmogelijk wordt gemaakt.
(Aanvulling: hier wordt de ultramoderne RandstadRail gelegd!)

Er blijft genoeg over. De flatgebouwen op de achtergrond geven voldoende houvast.

Wat heb ik nu bewezen?
Dat de foto uit 1945 inderdaad gemaakt is op de hoek Händellaan- Laan van Meerdervoort in Den Haag.

Nog altijd is het mogelijk dat het plaatje in mijn hoofd een vervalsing is.
Daar hoeft gelukkig niemand - ikzelf ook niet - vannacht wakker van te liggen.

Zijn de herinneringsbeelden die je als vijfjarige in je geheugen hebt opgeslagen echt - echt gezien, zelf meegemaakt, helemaal waar? Of zijn er latere verhalen aan toegevoegd, waarmee die beelden zijn aangevuld en ingekleurd. Of heb je sommige beelden in het geheel niet zelf gezien.

Ik bewaar sterke beelden van de Bevrijding - Canadezen, Tommy's, tanks, jeeps, een overwinningsparade, straatfeesten.
Maar het spannendste beeld heb ik gezien op de hoek van de Händellaan en de Laan van Meerdervoort, vlakbij ons huis.

Met mijn ouders ging ik op een dag kijken naar het afvoeren van de Duitse soldaten. De verslagen vijand sjokte in een eindeloze stoet aan ons voorbij.
Dat heb ik gezien, ik weet het zeker.

Mijn ouders hebben vaak verteld dat de Moffen nog brutaal waren ook. Ze riepen beledigende dingen naar ons en ook: 'Wir kommen zurück!'

Veertig jaar later vond ik in een fotoboek het exacte beeld dat ik al die tijd in mijn geheugen had bewaard.
Sterker nog, aan de gebouwen op de achtergrond concludeer ik, dat de foto is genomen op de hoek van de Händellaan en de Laan van Meerdervoort.
De onbekende fotograaf moet dus naast ons hebben gestaan!

Vandaag ga ik naar Den Haag om een foto te maken op diezelfde hoek van de straat, vanuit hetzelfde standpunt als op de oude foto.
Wat ik er precies mee wil bewijzen weet ik zelf niet, maar het lijkt me een goede 'persoonlijke invulling' van deze Bevrijdingsdag.

Tijdens de plechtige herdenking van de tiende Bevrijdingsdag trad ik - vijftien jaar - voor het eerst op 'namens een bevolkingsgroep'. En voor het laatst.

Een declamatiewedstrijd onder leerlingen van alle Haagse middelbare scholen - die ik me niet meer herinner - had mij als winnaar uitverkoren.

En zo was voor mij op de ochtend van de vijfde mei een stoel gereserveerd op een podium, dat stond opgesteld op het grote plein voor het immense nieuwe Haagse stadhuis.

Ik zat aan de uiterste rechterkant van een lange rij hoogwaardigheidsbekleders, in wier midden de burgemeester had plaatsgenomen.
Ik herkende de Haagse burgervader uit foto's in de krant - een notabele, regenteske heer met een hoog en indrukwekkend voorhoofd.
Het was de eerste Hoge Autoriteit die ik ooit in het openbaar zag.

Daarvoor had ik jarenlang met gepaste eerbied in ons troephuis naar een schilderij van onze grote leider en voorbeeld Lord Baden Powell gekeken en ik kende koningin Juliana en prins Bernhard uitsluitend van het journaal in de Cineac.

Nu zou ik in aanwezigheid van onze burgemeester namens alle Haagse scholieren het woord gaan voeren.
Ik droeg een witte, te kleine regenjas, en ik neem aan dat daar de bollende pijpen van een plusfours onderuitstaken.

Eerst was er een vlaggenparade en samenzang (het Wilhelmus?) en een optocht van Haagse verenigingen, maar die onderdelen van de plechtigheid gingen me in mijn zenuwen geheel voorbij.

Toen was ik aan de beurt.
Ik liep met knikkende knieën naar de microfoonstandaard en ik droeg het uit mijn hoofd geleerde gedicht voor. Ik had enkele steekwoorden op mijn hand geschreven, maar van dat spiekbriefje hoefde ik geen gebruik te maken. Ik kreeg de tekst vlekkeloos uit mijn keel.

Het was een gedicht van de nu vergeten dichter Willem Brandt en ik kan me alleen de eerste regel herinneren: 'Ik heb hem horen huilen als een kind'. Ik neem aan dat het ging over een verzetsstrijder die aanstonds zou vallen voor het vaderland. Ik heb het gedicht nooit meer teruggevonden.

Mijn voordracht had, geloof ik, indruk gemaakt. Er werd niet geapplaudisseerd en toen ik in de gewijde stilte terugliep naar mijn plaats, keek ik even naar de burgemeester, die mij een kort, goedkeurend knikje zond.
Een jaar later werd hij gedwongen tot aftreden.

In een groot stuk in het Haagsch Dagblad hadden twee journalisten een met geheimzinnigheid omgeven zaak uit de oorlog opgerakeld: de huidige burgemeester van Den Haag zou in zijn toenmalige functie van burgemeester van een kleinere gemeente Joodse onderduikers bij de Duitse autoriteiten hebben aangegeven. De drie familieleden werden weggevoerd en van hen is nooit meer iets vernomen.

Wij lazen thuis het Haagsch Dagblad en ik weet nog dat ik na lezing van het heftige, beschuldigende artikel enigszins in de war was geraakt.
Voor het eerst begreep ik dat Hoge Autoriteiten gewone mensen waren en van hun voetstuk konden vallen.

'Nederland is in de ban geraakt van de zon. Aangemoedigd door het mooie weer blijken Nederlandse vrouwen massaal hun lijf in te smeren met zelfbruinende bodylotion en crèmes. Drogisterijen in ons land merken ineens een gigantische run op deze zomerse producten.'

Het zijn toch niet alleen vrouwen die massaal hun lijf insmeren?
Ook mannen kennen het probleem van het voor gek liggen met benen als melkflessen.

Stikjaloers ben ik op de mannen die, als ze voor de eerste keer van het jaar op het strand uit de kleren gaan, al meteen hun zelfgebruinde lichaam kunnen showen.

Voor mij is het nu te laat.
Ook als ik mij van top tot teen zou hebben gezelfbruind - met benen als flessen chocoladevla - zijn er andere redenen waarom ik toch het gevoel blijf houden voor gek te liggen.

Waren die zelfbruinende producten maar veertig jaar geleden al op de markt geweest. Hoe anders zou mijn leven zijn verlopen.

Hoewel...
Sorry, dat ik wat roet in het eten van die stralende bruine smeerders moet gooien.
Maar krijg je van zelfbruiners ook huidkanker?

Goed, het is al lang geleden, maar een bijrol in een speelfilm laten vertolken door een kale kleine Hitler met een piepstem en zonder snor, gaat een brug te ver.

We moeten tot 2030 kunnen rekenen op een minimale gelijkenis.

Landschap 1

Geïnspecteerd: 3/05/06, 08.34 uur

In orde bevonden.
De diverse componenten grondbedekking hebben zich tot een artistiek ensemble ontwikkeld.
Voorlopig niets aan doen.

Landschap 2

Geïnspecteerd: 3/05/06, 09.57 uur

Niet onaardig, maar iets te geel/bruin van toon.
Ontknopping en begroening blijven achter bij de ontwikkeling elders in het land.

De lente zou er hier iets harder aan moeten trekken.

Binnenkort volgt herinspectie.

In 1994 publiceerde uw hoofdredacteur een artikel over een geheimzinnig religieus genootschap: de Beweging van Ermoetietszijn. Het aantal gelovigen werd toen op 4 miljoen geschat, maar onderzoekers tastten in het duister omtrent organisatievorm en rituelenhuishouding van deze nieuwe godsdienst.

(Het stuk werd gepubliceerd in het boek 'Meneer Foppe in zijn blootje' en het valt in zijn geheel na te lezen door 2x te klikken op bijgaande afbeelding.)

Enkele jaren geleden trad wederom een nieuwe religieuze groepering in de openbaarheid: het Ietsisme.
In tegenstelling tot de Beweging van Ermoetietszijn schuwden de aanhangers van het Ietsisme de publiciteit niet en in korte tijd groeide het Ietsisme uit tot een factor van betekenis in het Nederlandse, zo rijke religieuze leven.

Hoewel exacte cijfers ontbreken mogen we als vaststaand beschouwen dat vele leden van de Ermoetietszijnbeweging inmiddels naar het Ietsisme zijn overgestapt.

Naar mij ter ore is gekomen wordt op bestuurlijk niveau achter de schermen hard gewerkt aan een fusie tussen beide stromingen.

Afgelopen weekend vond in een motel aan een onzer snelwegen een geheime bijeenkomst plaats, waarop vooraanstaande Ermoetietszijners en Ietsisten vergaderden over vormen van samenwerking, ja, zelfs kwam een samensmelting van beide religies aan de orde.

Over het uitgestippelde tijdpad is niets bekend.
Gezien de decennialange fusiebesprekingen tussen de Nederlandse Protestantse kerken, die uiteindelijk tot de oprichting van de PKN hebben geleid, zou een fusie tussen de Ermoetietszijners en Ietsisten niet voor het einde van deze eeuw verwacht kunnen worden.

Voorafgaand aan het interview reikte de voorlichter de op schrift gestelde antwoorden van de minister uit, met de verzekering dat de journalist geheel vrij was in het formuleren van de bijbehorende vragen.

Fotograaf Hans Aarsman vindt het onzin dat fotoafdrukken als kunstwerken voor veel geld worden verkocht.
'Van de bedragen die voor zo'n lapje papier worden gevraagd, krijg ik het schaamrood op mijn kaken.'

Daarom geeft Aarsman via internet foto's weg uit zijn series Hollandse Taferelen, Aarsman's Amsterdam, Oost-Duitsland en Openbare Rituelen. Ze kunnen worden gedownload en afgedrukt op A3-formaat.

Gratis prachtige foto's in huis?
Nou, daar zijn we als de kippen bij.
Maar we moeten nog even wachten, tot vanmiddag.

Het kost moeite, maar ik kan het me indenken: als ik door een rare samenloop van omstandigheden in een gezelschap van voetballiefhebbers was beland dat in een spontaan 'Hand in hand kameraden!' losbarstte en ik werd gedwongen mee te doen, zou ik er heel ongemakkelijk bij staan.

Zo ziet Wouter Bos eruit als hij op 1 mei De Internationale moet meezingen in een verzorgingshuis.

Dichter Tonnus Oosterhoff plaatste twee nieuwe bewegende gedichten op zijn site: 'berg' en 'oude'.

Eerder verschenen: Oosterhoffs verzamelbundel Hersenmutor - gedichten 1990-2005 - waarin een cd met bewegende gedichten.

De toiletpapierfabrikant vergeet conclusies te trekken uit het onderzoek.

De schatting is aan de lage kant, maar stellen we elke wildplas op 1 liter, dan is gisteren 150.000 liter mannen- en vrouwenurine op 'beschutte plekken' geloosd.

Amsterdam biedt een schromelijk tekort aan beschutte plekken.
Wij hebben meldingen binnengekregen van ontoelaatbare toestanden: beschutte plekken waar grote groepen mannen en vrouwen tegelijkertijd hun blazen aan het legen waren.

Nergens in Nederland wordt gemengd plassen toegestaan - de scheiding in mannen- en vrouwentoiletten wordt in alle horecagelegenheden streng aangehouden.
Moet een dergelijke scheiding ook op de beschutte plekken niet dringend worden ingevoerd?

Over enkele dagen barst in Amsterdam het Bevrijdingsfestival los. Wederom zal 150.000 liter urine vrijelijk de gemeente binnenstromen.

De inwoners van Amsterdam doen een dringend beroep op burgemeester Cohen.
'De boel bij elkaar houden', luidt zijn motto. Misschien dat hij een uitzondering wil maken voor het probleem van de wilde urine.

De bezorgde Amsterdammers vragen hun burgervader: zorg voor gescheiden beschutte plekken waar mannen en vrouwen in alle rust en met inachtneming van de elementairste normen en waarden, vrijelijk hun plas kunnen laten lopen.