Bieslog - Vergeetwondjes

Wat heb je daar voor een rare plek?
Waar? O, dat. Ja, weet ik niet.
Een open wond...
Nou, open... het doet geen pijn.
Je hebt een open wond en je weet niet hoe je eraan komt?
Geen idee. Heeft iedereen toch wel ergens?
Ik niet. Als ik een wond heb, weet ik precies waaraan ik me heb gestoten. Of dat een mes uitschoot, of een nagelschaartje. Dat doet toch pijn? Dat wéét je toch?
Ja, grote wonden, japen, gaten. Niet te stelpen bloed. Waardoor je snel op zoek gaat naar pleister of verband. Dat dan - zal je altijd zien - net op is. Nee, dit zijn wondjes van onbeduidende botsingen, die misschien even pijn doen, maar die je zo weer vergeet. Ja, noem ze maar zo: vergeetwondjes. Die heb jíj ook, weet ik zeker.
Ikke niet. Ik ben helemaal gaaf.
O ja? Laat je benen maar 's zien... Aha! En wat is dát voor litteken dan? Ziet er vers uit.
Een litteken...? Waar? Jeetje, wat een haal. Waar heb ik die opgelopen?
Ja, dat weet ík niet.
Ben ik ergens vorige week tegen een lage tafel aangelopen? Geen flauw idee.
Vergeetwondje!
Raar idee. Zit je helemaal onder de butsen en schrammen en open wonden en je hebt geen flauw idee hoe je eraan gekomen bent.
Nou, als het eenmaal zover met je is gesteld, vergeet je wel meer dan alleen die paar vergeetwondjes, hoor.