Elk jaar spel ik alle namen van de paginagrote lijsten in de krant.
Morgen volgen de foto's van de opspeldingen, die ik nauwgezet bestudeer.
IJdeltuiten! Uitslovers!

Mocht ooit een lakei bij me aanbellen en me vragen of ik het goedvind dat het Hare Majesteit behaagt (het zal niet gebeuren, maar je weet het nooit), zal ik met fier geheven hoofd antwoorden: 'Nee, dank u. Wilt u Hare Majesteit zeggen dat ik al een lintje hèb?'

Het is het enige lintje dat ik ooit kreeg, behaald na het succesvol voltooien van de Duinenmars 1951.

Ik ben er apetrots op. Ik heb er echt iets voor moeten dóen. Sterker: het kleinood heeft me zweet, bloed en tranen gekost - een wandeltocht van vijftien kilometer was in die dagen geen plezierwandelingetje.
Wandelschoenen bestonden nog niet - we liepen op blote voeten waar we oude kranten omheen hadden gewikkeld.
De tocht was levensgevaarlijk: de duinen lagen bezaaid met nog niet geruimde landmijnen uit de Tweede Wereldoorlog.
En vroeger waren de kilometers veel langer dan nu.

80 % van de Nederlandse bevolking vindt hem niet inspirerend.
80% vindt hem geen sterke leider.
75% vindt hem niet van deze tijd.
70% van de ondervraagden zou hem niet graag op de koffie krijgen.

Catastrofale enquêteresultaten voor de minister-president.

Vraag aan Nak de Weert, directeur van het Nak de Weert Instituut, hoogleraar Goedoverkomen aan de Universiteit van Turnhout:

- Wat zou u de heer Balkenende adviseren ter verbetering van zijn imago, of zegt u: dit is een hopeloze zaak

'Hijzelf is een hopeloze zaak, maar ik zie voor hem nog wel een uitweg. Er is één mens die hem van de ondergang kan redden.'

- Mag u de naam noemen

'Exclusief voor uw periodiek wil ik u de naam onthullen: Bianca Hoogendijk.
Oftewel: zijn vrouw.

Mijn advies aan Balkenende luidt: verschijn zo snel mogelijk - liefst vanavond nog, maar NOVA en Barend & Van Dorp & Mulder zijn al bijna afgelopen - met uw vrouw aan uw zijde.
En zwijg zoveel mogelijk. Laat uw vrouw aan het woord en zij zal u uit het dal van de impopulariteit slepen.

Bianca is een goedlachse, intelligente, warme vrouw die de harten van miljoenen zal stelen.
De heer Balkenende fleurt er enorm van op en zal op slag minder droogklotig overkomen.

Het, wat wij noemen, smeltmoment zal het shot zijn, waarin zij zich lachend naar haar Jan Peter wendt en met een ironische twinkeling in haar ogen zegt: 'Beetje saai, hè!'

De volgende dag is de verschuiving in de enquêteresultaten sensationeel.

99% van de Nederlanders zou Jan Peter Balkenende dolgraag op de koffie krijgen.
Mits hij Bianca meeneemt.'

Een zware CDA-delegatie is met een hartstochtelijke smeekbede onderweg naar Capelle aan den IJssel.

Vanmorgen toch maar weer eens geprobeerd geld te pinnen.
In het kantoor van mijn bank kijkt men of men water ziet branden als je om wat geld komt vragen. Je eigen geld!

Nooit pinnen bij je eigen bank. Ze (de criminelen) gaan er dan vanuit dat je daar vaker komt en met hun apparatuur kunnen ze zien hoeveel op je rekening staat. Als ze hebben geconstateerd dat je bijvoorbeeld honderd euro hebt gepind, weten ze: o, die komt over twee dagen terug. En staan ze je op te wachten!

Is mij nooit gebeurd, toch heb ik er vaak aan gedacht: dat je op het moment dat het luikje opengaat en jouw geld naar buiten wordt geschoven, op je nek wordt gesprongen.
Daarom pin ik ook altijd voor slechts tien euro bij een en dezelfde automaat. Heb ik honderd euro nodig, moet ik dus langs tien automaten.

Geld halen wordt zo a hell of a job, want mijn gemeente heeft slechts zeven openbare automaten. Die steeds vaker gekraakt zijn.
Vanmorgen stonden zes mensen in de rij voor de automaat op de Leerderweg.

Toen ik eindelijk aan de beurt was, zag ik 'm in een oogopslag.
'O, sukkels!,' dacht ik, 'hebben jullie nou nog niet genoeg informatie binnengekregen' Er zijn nu zoveel reportages op tv over geweest, je zou denken dat iedereen het wist!'

Toegegeven, het was geraffineerd gedaan. Iemand had tijdens het intikken van z'n pincode een kauwgompje achteloos naast het toetsenbord gelegd en was het zogenaamd vergeten terug in zijn mond te stoppen.

Maar de positie van de spum - pal naast de getallen - was te obvious. Een supermini-kauwgomvideocamera zou een haarscherp filmpje kunnen draaien van jouw pinhandelingen. En het nog versturen ook, want een zender past tegenwoordig in een speldenknop.

Ik maakte dat ik wegkwam en ging kijken of bij de automaat voor het AH-filiaal in de Rabarberstraat de kust veilig was.

Even had ik ze niet in de gaten. Toen viel mijn oog op de (te) achteloos weggeworpen sigarettenpeuken op de grond.

Omdat ik weet dat er met de modernste apparatuur kan worden gezonden binnen een afstand van vijfhonderd meter, bekeek ik de peuken nauwkeurig en raakte voor honderd procent overtuigd.

De achterste peuk bevatte zo te zien een high-densitycamera en de voorste een digitale recorder met een opslagcapaciteit van zeker 500 GB!

Snel maakte ik me uit de voeten, voordat de peukscanner de magneetstrip van mijn pasje in de binnenzak van mijn kogelvrije windjack had kunnen inlezen.

Aanvulling 11.30 uur:
Kort na publicatie van onderstaand bericht werd op de KRO-site Henk Gorter vervangen door Herman.
Goed dat dichter Marinus Nijhoff gehandhaafd bleef - zijn werk wordt eindelijk hoger geschat dan het geknoei van zijn neef.
----------------

Onder de kandidaten voor de titel Grootse Nederlander Aller Tijden bevindt zich ook Henk Gorter, dichter van Mei.

Een terechte nominatie. Henk was minstens zo'n goed dichter als zijn oom.
Henk's Mei is een veel beter gedicht dan het gelijknamige prul van zijn oom. Door de vele connecties die oom Gorter in literaire kringen had, vooral Tachtigers, kreeg zijn gedicht de meeste publicitaire aandacht.
Gelukkig herstelt de KRO deze onrechtvaardigheid ten aanzien van Henk.

Ik kies Henk Gorter als Grootste Nederlander!
(En waarom staat Kees Cruijff niet op de lijst')

Niet vergeten vandaag naar de jonge groene blaadjes te kijken.

Ze zijn nu overal te bewonderen.
Fris, gaaf, doorschijnend van prilheid, ongeschonden.

Nu kan het nog.
Straks komt het ongedierte dat de tengels er niet vanaf kan houden.
Gaat de zon er meedogenloos op schijnen.
Vallen er gaten, dorren er bruine plekken, worden ze afgerukt.

Niet vergeten ons vandaag de jonge groene blaadjes goed in te prenten.

Met TV3 zou de publieke omroep eindelijk een dagelijks kunst- en cultuurprogramma op de televisie brengen.

Vanavond was de hoofdgast Paul Jambers, die over zijn besognes als producer van volstrekt onbelangrijke kut-tv mocht komen praten.
Voor morgen is Marco Borsato aangekondigd, waarbij te vrezen valt dat het gesprek zal gaan over zijn overal elders afgelebberde DVD-project.

Het is een tikje zielig, maar in een megalomane bui, speel ik thuis nog wel eens baasje.
Ik doe dan even 'De Netmanager', die in een telefoon met harde stem blaft:

'Ik verwacht het hele TV3-team morgenochtend halfnegen op mijn bureau voor crisisberaad!'

De bekende tv-professor, hoogleraar Historische Nederlandse Letterkunde, Herman Pleij is juryvoorzitter van de Grootste Nederlander-verkiezing.

Bob Bolleman voerde gisteravond in het VPRO-radioprogramma Music Hall een gesprek met professor Pleij en stelde hem de belangrijke vraag:

'Waarom ontbreekt de naam Herman Pleij op de namenlijst van de Top 200?'

Het is te hopen dat het TROS-programma Radio Online ook de computer van de Grootste Nederlander Aller Tijden-verkiezing tijdig weet te kraken, zodat we van dat kinderachtige, gemakzuchtige nominatiegedoe afkomen ('En de winnaar is...') en er op de televisie, naast Andere Tijden, ruimte komt voor een nieuw, serieus, interessant programma over geschiedenis.

De Top 200 van de Grootste Nederlanders Aller Tijden is gepubliceerd in de Telegraaf en op internet.
Men kan kiezen en de naam van de Grootste Nederlander wordt in november door de KRO bekendgemaakt.

Waarom moeten die oude, afgezaagde BN-ers weer opdraven? Rembrandt van Rijn, Johan Cruyff, Piet Hein, Albert Heijn, John de Mol - ja, die kennen we nu wel.

Waarom geen frisse nieuwe gezichten, van Nederlanders die nog groot moeten worden? Laten we ons alsjeblieft een beetje op de toekomst richten, zeg.

Dus:
vanaf september op tv: zesendertig wekelijkse voorronden en twaalf finales.

De kandidaten worden gekozen via internet en SMS op 'Nederlandse uitstraling'.

De nummer 1 is gedurende een jaar Grootste Nederlander Aller Tijden. Waarna we jaarlijks een nieuwe kiezen.

Tot de kijkcijfers onder het minimum zijn gezakt.

'Hij krijgt vijftig agenten extra! Zo'n ex-Kamerlid wordt altijd voorgetrokken door Den Haag.'

Menige burgemeester betreurt het ten zeerste geen woonwagenkamp binnen de gemeentegrenzen te hebben. Velen zinnen op acties waarbij ook zij kunnen laten zien van wanten te weten.

Eén burgemeester overweegt de enige coffeeshop van zijn dorp op een vroege ochtend te omsingelen met de eigen drie agenten, plus assistentie van twee pelotons ME, een hondenbrigade en een helikopter.

Wereldnieuws!

Eindelijk heeft het abstracte 'gevoel van onveiligheid' een gezicht gekregen.

De strakke kop van Johan Remkes.
Die borende blik in de camera. We moesten op onze hoede zijn. Verdachte individuen en voorwerpen dienden meteen gemeld.

Op de buikpijnverwekkende uitstraling van zijn jobstijdingen hebben duizenden zich in de schulden gestoken door zich peperdure alarminstallaties aan te schaffen.
Ikzelf heb de woning met rollen prikkeldraad van binnenuit beveiligd; achter alle deuren valkuilen gegraven.

Remkes wil greep krijgen op de politie? Waarom?
Om vrij spel te krijgen voor zijn duistere praktijken.
Als hij de politie eenmaal in zijn macht heeft, kan hij - ik noem maar eens wat - de agenten van een bepaalde wijk op een bepaalde avond bevelen niet de straat op te gaan.
'Ik heb sterke aanwijzingen dat er vanavond niets gebeurt.'
Waardoor hij en zijn trawanten hun slag kunnen slaan.
Toevallig is die 'bepaalde' wijk, de wijk waarin ik woon.
Toevallig is die 'bepaalde' avond hedenavond.

Ik ga de politie bellen en een volledig signalement verstrekken van de verdachte persoon, die zojuist voorbijkwam.
Grijs, achterovergekamd haar, een strakke kop, een borende blik, een streepjeskostuum.

Ze kunnen je pasje op afstand kopiëren. Ze kunnen met een antenne, ontvanger en digitale recorder de gegevens van je pasje afhalen en op jouw naam gaan inbreken.

Ze? De criminelen.

Ik heb zo'n levensgevaarlijk pasje.
Als ik het kantoorterrein op wil, moet ik de magneetstrip voor een paal houden en dan gaat de slagboom open.
Op dat moment kunnen ze dus mijn gegevens aftappen.
Ik zie een portier in zijn loge zitten. Portier? Een verklede crimineel.
Hij zwaait naar me. 'Goedemorgen!' Ja, mooi dat ik daar niet intrap.
Ik kijk zo lang mogelijk naar hem, zodat ik een gedetailleerd signalement kan doorgeven.

In het hoofdgebouw volgt een nieuwe angstige situatie: een schuifdeur moet ik met de strip openen om mijn afdeling te kunnen betreden.
Waarom is de schoonmaker gestopt met het dweilen van de vloer? Is er een recorder verborgen in zijn emmer?

Maar wacht 's even...
Ik ben met de bus gekomen. In het spitsuur, de bus was stampvol, zeker vijf passagiers hebben tegen me aan gestaan. Wat een ongure tronies hadden ze.
Ze hebben mijn gegevens dus allang te pakken. Op mijn naam zijn ze nu aan het inbreken en halen ze de computers weg.

Om het gebouw te verlaten, heb ik gelukkig mijn pasje niet nodig. Hollend passeer ik de portier, die me verbijsterd nastaart.

Ik ga terug naar huis, lopend.
Ik ga me ziek melden.
Telefonisch? Terwijl mijn telefoon wordt afgetapt?

Je kunt een nieuw boek, of nieuw programma op dit moment het beste aanprijzen met:

'Hilarisch en confronterend!'

Journalist Bob Woodward schreef het boek Plan of Attack, waarin hij nauwgezet de aanloop naar de oorlog met Irak in kaart brengt.

Woodward sprak drieëneenhalf uur met president Bush, zes maal een uur met minister van Buitenlandse Zaken Powell, met 75 direct betrokkenen en hij kreeg inzage in vele documenten en notulen. Het boek maakt het de regering Bush knap moeilijk.

Waar is de Nederlandse Bob Woodward - gepokt en gemazeld in dertig jaar journalistiek - die de besluitvorming van de Nederlandse deelname aan de oorlog onder de loep neemt?
Een uitvoerig gesprek met minister-president Balkenende.
Een reconstructie van het bezoek van De Hoop Scheffer en Balkenende aan het Witte Huis.
Hoe verloopt de relatie tussen minister Bot en minister Kamp?
Wie zijn de duiven, wie de haviken in dit kabinet?

Onze Bob zou niet verder komen dan een telefoontje met de perschef van Het Catshuis.
'Geen sprake van!'

Onze regeringsleiders lopen weliswaar kwijlend achter Bush c.s. aan, maar van de essentie van de Amerikaanse democratie hebben ze geen bal begrepen.

Lege kerken worden allang niet meer standaard omgebouwd tot tapijthallen.

Vanaf midden jaren negentig werden er hippe reclamebureaus in gearchitecteerd.
('Je rijdt je koffer met computer door het gebouw en gaat ergens zitten of liggen, want tussen werken en loungen maken wij geen verschil.')

Nu worden de lege kerken van binnen geheel gesloopt, waarna er vijftien 'luxueuze appartementen' in worden gesitueerd.

Van Godshuis tot menshuis.
'De kerken lopen leeg', is geen bruikbaar cliché meer. De kerken lopen juist vol, want er is een onstilbare honger naar luxueuze appartementen.

Binnenkort weet niemand meer waar die grote appartementengebouwen met die hoge torens ooit voor waren bedoeld.
Twee kerken blijven kerk: de Oude en de Nieuwe Kerk van Delft blijven open, voor als de Oranjes trouwen of begraven worden.

(Maar de enige reden voor dit stukje is, dat ik vanmiddag die kleuren zo mooi vond (opklikken svp) en dan durf ik de foto sec niet te laten zien, nee, moet ik er weer zo'n quasi satirisch tekstje bijflansen, waarin ik ga uitleggen hoe het zit. 'Laat toch 's iets aan de kijker over, man!')

Het papier is geduldig - een uitdrukking, zo oud als de boekdrukkunst.
'Al wat men wil, zelfs de grofste onwaarheden, domheden, of ongerijmdheden, kan men erop neerschrijven.' (Van Dale)

Een artikel in het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrift WeirdScience mag opzienbarend worden genoemd. Onderzoekers in een laboratorium van de Universiteit van Freemont (VS), hebben 'ongeduldig papier' tot stand gebracht.

Geschreven of gedrukte tekst blijft op ongeduldig papier gedurende vierentwintig uur zichtbaar. Daarna begint een drie uur durend verblekingsproces, waarna het papier weer hagelwit is geworden.

Een papierfabriek in Zuid-India is met de productie van ongeduldig papier begonnen. De verwachtingen zijn hooggespannen.
'In een tijd waarin de meeste teksten met ongelooflijke snelheid via kabels en telefoonlijnen worden verstuurd, mocht een innovatie van het papier niet achterblijven,' aldus een woordvoerder, 'deze upgrade van het oude medium kan tot enorme papierbesparingen leiden en dus tot een mondiale reductie van houtkap.'

De gebruiker van ongeduldig papier krijgt een etmaal de tijd te besluiten het geschrevene naar geduldig papier te kopiëren. Is de inhoud van ondergeschikt belang, dan zal verbleking intreden en is het papier gereed voor hergebruik.

Beeldend kunstenaars - tekenaars, aquarellisten - die ervan uitgaan dat hun scheppingen voor lange tijd blijven bestaan (zo niet voor de eeuwigheid), zullen niet warm lopen voor ongeduldig papier.
Maar daarin kunnen we ons vergissen. Tekenaar Andries Blikker verwelkomt de uitvinding en integreert het nieuwe papier onmiddellijk in zijn kunstvorm.

'Geweldig! Eindelijk kan ik als tekenaar ook eens een performance geven: op mijn volgende tentoonstelling zal ik ter plekke tekenen op ongeduldig papier, waarna de bezoekers mijn kunst kunnen zien verbleken. Als ik een dag doorteken duurt mijn tentoonstelling ongeveer drie dagen, waarna mijn tekeningen weer zijn opgelost in het wit van het niets.'

Vanmiddag beeldde ik mezelf een kilometerslange Antwerpse dwaaltocht tussen rijen magazijnstellingen vol boeken in (zie 'Geheime boekhandel').

Enige uren later word ik door de werkelijkheid verrast.
In NRC-Handelsblad lees ik dat Atte Jongstra het echt gaat doen.
In Zwolle. Een voettocht van achttien kilometer door het archiefgebergte in het Historisch Centrum Overijssel.

Atte beoefent de archiefpenetratie. Een krachtvergende, typische mannensport, waarbij een archief niet in de lengterichting wordt doorkruist, via de tussen de kasten uitgespaarde gangen, maar via de dwarsroute.
Over de volle breedte van het archief wordt, met behulp van bijl en pikhouweel, door de met dozen en mappen gevulde kasten heen een uitweg gehakt.

Ook vrouwen beoefenen deze sport.
Men noemt het dan archiefontsluiting.

Als alle CDA-politici nu eens net zo helder, scherp en moedig hun visie gaven op de belangrijkste wereldproblemen van vandaag als CDA-kopstuk Van Agt gisteravond in NOVA deed, zou zijn partij in progressiviteit en 'linksheid' de SP ver voorbij streven.

Zonder een greintje ironie: ik vond het een weldaad naar hem te luisteren.

Het is al halverwege de dag en nu kom ik er pas achter dat het vandaag Wereldboekendag is!

Allemachtig, denk je eens alle boeken van de wereld in.
Wat te doen? Een paar uur stevig doorlezen?

Antwerpen is vanaf vandaag een jaar lang Wereldboekenstad.
Haal ik Antwerpen nog voor de avond?
Ik zou er graag Boekhandel Ontmoeting willen bezoeken.

'Deze boekhandel is waarschijnlijk het best bewaarde geheim van Antwerpen. Boekhandel Ontmoeting is gelegen in een smal Borgerhouts straatje (Groenstraat 44) en heeft geen etalage. Niets wijst erop dat achter die huisdeur, waar enkel "Boekhandel Ontmoeting" op de bel prijkt, een boekhandel gelegen is. Als u aanbelt, dan komt u terecht in een magazijn vol boeken.'

Nu maar hopen dat er geen bordjes op de magazijnstellingen zijn geplaatst. De indeling van de kilometerslange gangen moet je zelf uitvinden.

Uren dwalen door een Borgesiaans boekendoolhof.

Er is ook geen kassa.

En geen uitgang.

De metalen kooien van het uitzetcentrum, waarin de vreemdelingen gelucht worden, zijn voorzien van veel te dunne spijlen. De gevangenen hebben nog voluit zicht op Nederland. Zij werpen illegale blikken en dat mag niet.

Kan minister Verdonk zorgen voor doeken over de kooien?

De linker grijze balk heeft een andere indeling gekregen.

Het e-mailadres is hoger geplaatst en er is een zoekmogelijkheid gecreëerd.

Als u zich aanmeldt bij BiesBrief, ontvangt u van mij een e-mail ter bevestiging, waarin ik uitleg wat de bedoeling is (de aankondiging van live webuitzendingen).

De Hoofdredacteur

Als ik iets doe dat ik zelf abject vind, denk ik dat de hele wereld er weet van heeft en het met mij eens is.

Dat idee - iedereen let op mij en lacht zich rot - stak weer eens de kop op, toen ik een uit de telefoongids geprikt nummer van een zonnebankstudio drukte.

Een zonnebank bellen om een afspraak te maken, vind ik namelijk te bespottelijk voor woorden. En bloot onder een raar toestel gaan liggen verbranden, behoort al helemaal tot de onmogelijkheden. Er zijn handelingen waar je wel van hebt gehoord, maar die je nooit zelf durft uitvoeren.

Maar in een aanval van voorjaarsmake-over besloot ik mezelf een nieuw behangetje te geven. Nu het ochtendlicht sterker en harder wordt, gaat mijn lijkwitte lijf me in de badkamerspiegel meer en meer tegenstaan. Dan maar modern doen en 'actie ondernemen'.

Kijk en dan denk ik dat het meisje van de zonnebankstudio dat de telefoon opneemt, mijn voornemen net zo vreemd en in feite afkeurenswaardig vindt als ikzelf.
'Ja, sorry, ik wilde toch maar eens een afspraak maken', probeerde ik mijn buitensporige gedrag te relativeren.
'Dat kan', zei het meisje en geen spoor van onderdrukt geproest klonk in haar stem door.

En ze keek er ook niet van op dat ik inderdaad op het afgesproken uur aan haar balie verscheen. Je moest helemaal door de drogisterij heen lopen - gelukkig waren er geen klanten, niemand die me zag - naar een smalle ruimte achterin, waarin een mini-koffiehoekje, de balie met meisje, en twee dunwandige hokjes waren gestouwd. Het oude magazijn, opgewaardeerd tot zonnebankstudio.

'Hebt u een gevoelige huid?', vroeg ze en nog steeds bleef haar spottende lach uit.
'Nou... gewoon', hakkelde ik en lachte zelf maar eens om haar een handje te helpen, maar ze bleef ernstig kijken toen ze zei: 'Dan beginnen we kalmpjes aan.'

Ze leidde me naar een hokje, stelde de apparatuur in, waarna ze zich verwijderde en het dunne deurtje achter zich sloot.

Muisstil kleedde ik me uit - er was ruimte onder het deurtje, ze zat er zo dicht achter me, aan haar balie, dat ze zelfs mijn ademhaling zou kunnen horen. In de oranje plastic bak, waarin ik moest gaan liggen tussen de lampen en ventilatoren, vond ik een knalgeel brilletje.

Ik bespaar u een beschrijving van de beschamende twaalf minuten op het bulderende apparaat.
Besparen? Niet durven! Voor geen goud schrijf ik op wat ik doormaakte.
Goed dan, een tipje van de sluier licht ik op: ik wist zeker dat een verborgen videocamera mijn blote gestalte-met-brilletje doorgaf aan een monitor onder de balie en dat het meisje twaalf minuten lang haar gelach in een zakdoek zat te smoren.

Maar, toegegeven, nadat de machine was afgeslagen en ik me uit de omhelzing van het apparaat had losgemaakt, voelde ik me weldadig ontspannen en lekker doorbakken.
'Je hebt het gedaan, je hebt het gedaan,' zong het in me, 'zie je nou, kan je best, niemand vindt het gek, je hoort er helemaal bij.'

Toen ik het meisje goeiendag zei, lette ik scherp op, maar aan haar ogen was niet te zien dat ze mij zonder mijn kleren aan had gadegeslagen.

Ik ga morgen weer.

Wat is uw spontane reactie na lezing van dit bericht?

Het Nak de Weert Onderzoeksinstituut heeft vijf mogelijkheden opgesteld:

1. Wil ik hebben! Liefst vandaag nog.
2. Mij niet snel genoeg. Ik wacht even op Internet3.
3. Ik heb zelden iets te verzenden van Los Angeles naar Genève.
4. Is 0.001 gigabit één megabit? Geweldig! Dat wist ik niet.
5. Als ze lekkere broodjes en koffie hebben, zal ik deze trein zeker wel eens nemen.

Elk antwoord correspondeert met een bepaald menstype en wereldbeeld.
Profielen van die menstypen en wereldbeelden zijn echter nog niet voorhanden.

'We gaan niet over één nacht ijs,' zegt onderzoeker De Weert, 'we doen onderzoek onder honderd proefpersonen en hebben minimaal een half jaar nodig.
U begrijpt: het zou catastrofaal zijn als we een bepaald menstype opzadelen met een totaal verkeerd wereldbeeld.'

Het NOS Journaal zal vanavond een bierviltje laten zien, waarop een aantekening is gemaakt door een hoge functionaris van een der ministeries, waaruit blijkt dat tijdens een bezoek van enkele ambtenaren aan een Haags café, het vertrouwen in de minister van het betreffende ministerie is opgezegd.

'Minister X is een lul!' - is een zin die duidelijk leesbaar op het vlekkerige viltje is te onderscheiden.

Het bierviltje dateert uit maart 2001 en is onlangs gevonden onder een van de Perzische tapijtjes waarmee de cafétafels zijn bedekt.

Het opmerkelijkste van de site van toneel-, film-, en tv-schrijfster Maria Goos (o.a. Oud Geld en Cloaca) is, dat zij er enkele complete scripts in Word-formaat op heeft gezet.

"Je kunt ze kosteloos downloaden, om ze op je gemak door te lezen of misschien om ze zelf te spelen.
Ik heb ook een aantal nooit gerealiseerde stukken toegevoegd, zoals de Oud Geld- film: het hele script daarvoor was al klaar, maar helaas is de film nooit in productie genomen.'

Onder de tekst van 'De Beckham-SMSer van Dordrecht' (zie gisteren) is nu een audioversie geplaatst.

De klap die de Raad voor Cultuur met haar advies over de kunstsubsidies heeft uitgedeeld, is hard aangekomen in cultureel Nederland.
Niet minder dan 68 gerespecteerde theatergezelschappen en orkesten kregen niets, vele instellingen kregen minder en slechts 71 nieuwe groepen werden met subsidie bedeeld.

Tegelijk worden voor de zoveelste keer vragen gesteld over de beoordelingscriteria.
Wie beoordeelt wat kunst is en wat niet en of een gezelschap 'is vooruit gegaan' sinds een vorige aanvraag?
Is het subsidiebeleid bij Winnie en Medy in goede handen?

In Vlaggel is men boos. Het enige artistieke gezelschap van deze gemeente dreigt geen Rijkssubsidie meer te ontvangen en dat betekent de doodsteek voor de oude kunstvorm die men daar in leven tracht te houden. Jammer of terecht?

Radioreporter Bob Bolleman toog voor het programma Music Hall (Radio 747 AM) op onderzoek uit en sprak met de teleurgestelde gezelschapsleider Pieter Graagling.

Het beste profiel voor een middelbare profielschool lijkt mij een Van-alles-wat-profiel.
Een school waar ze 'iets met film' doen, iets met toneel, iets met muziek en iets met beeldende kunst.

Die is er nog niet: een profielschool waar ze iets met profilering doen.

In Engeland veroorzaakten de uitgelekte SMS-berichten die de voetbalsuperster David Beckham en zijn minnares Rebecca Loos met elkaar wisselden, voor een grote smulpartij in de media.

Menigeen werd op een idee gebracht. Ook in Nederland.

Bob Bolleman in gesprek met de heer H. V., die onlangs werd opgepakt wegens het versturen van onwelvoeglijke SMS-berichten.

En dan kom je 's avonds laat langs het RTL-nieuws en dan staat daar een reportertje in de nacht (satellietverbinding met Den Haag?), dat zegt: 'Het antwoord van Mabel over haar relatie met Bruinsma roept toch veel vragen op. En Da Silva zal binnenkort ook wel weer worden geïnterviewd om zijn kant van het verhaal...' en je voelt een woedegolf opkomen en met een welgemeend 'Rot op!' besluit je de avond.

Kunnen we de berichtgeving over het Koninklijk Huis in zijn geheel overdragen aan de commerciële omroepen?

Tot laat in de avond veel gedoe rond het volstrekt oninteressante interview met Mabel en Johan Friso.

Maar waarom kreeg het veel leukere interview met Margriet en Pieter geen voor- en nabeschouwingen?

De Oranjes verdienen een eigen tv-zender.

Kijken we uit het vooronder van een zelfgetimmerde houten boot naar de opdoemende kustlijn van een tropisch eiland?

Nee, we zitten in een hut aan de rand van een nieuw Nederlands landschap.
Door op de foto te klikken, wordt onthuld waar de locatie te vinden is.

Al eerder was deze plek in Bieslog aan de orde: Elly de Waard besprak de aanleg van het nieuwe landschap en maakte een gedicht op het oude.

Wat loont het toch de moeite meerdere kranten te lezen.

Roept een bericht in de ene krant een vraag op, wordt die in de andere beantwoord.

André Kuipers is gelanceerd. Groot nieuws. Maar minstens zo nieuwswaardig is het feit dat de Nederlandse steden Zutphen en Bronkhorst het tot kraters op Mars hebben geschopt.

Dat is nog eens VVV-beleid met toekomstvisie.

(Eerder werden Edam, Urk, Vaals en Weert met een Marskrater geëerd. Krijgt Nederland geen bergen maar kraters toebedeeld, vanwege onze reputatie 'onder de zeespiegel' te liggen?)

Terug van een zoektocht naar een locatie voor een nieuwe kopfoto op Bieslog - binnenkort on line - bleek een bezoeker zich al urenlang in het redactielokaal te hebben genesteld.

Rudo de Blaak - het vleesgeworden enfant terrible, de schrik van tientallen internetfora, de man van twaalf-columns-dertien-rellen, persona non grata bij elk tv-babbelkransje (en dan moet je het heel bont maken) - kwam mij weer eens de les lezen.

Ik:
'Sorry, Rudo, dat blik met snoep was bedoeld voor als ik bezoekers met kinderen ontvang.'

Rudo:
'Ik heb het even leeggemaakt, dan kan je het met betere stuff vullen. Sorry hoor, maar die nougatclowntjes en dropracewagentjes zijn echt niet te vreten, hoor.'

Ik:
'Okay, Rudo, zeg het maar, waarom deugt Bieslog nóu weer niet?'

Rudo:
Te slap, man. De wereld staat in brand, als de pleuris niet gaat uitbreken in Israël, dan in Irak, we kunnen elk moment een explosie verwachten in de trein van Maastricht naar Roodeschool - you name it - en waar heb jij het over op dat krantje van je? Over mannen die naakt strijken! Godsamme, De Bie, zo slap heb ik het nog nooit gegeten.'

Ik:
'Ja! Hoe heftiger het in de wereld toegaat, hoe meer behoefte ik krijg aan hele kleine onderwerpjes die, laten we hopen, een glimlach bij de lezer teweegbrengen.'

Rudo:
'Dat jij ooit nog eens zou zeggen: 'Er is al genoeg ellende in de wereld' - schaam je je niet diep, De Bie?'

Ik:
'Dat zeg ik ook niet. Ik zeg: er is al genoeg opgewonden commentaar. Dat hysterische geschreeuw, dat stoerdoenerige gebral over de ruggen van de slachtoffers - ik krijg er steeds meer een forse hekel aan.'

Rudo:
'Dat noemen wij een teringhekel. Nog iets: jij was ertegen dat de Nederlandse militairen naar Irak gingen vanwege de massavernietigingswapens, nu hoor je minister Kamp beweren dat wij erheen zijn gegaan om de vrede en democratie te herstellen en nu hou jij je mond.'

Ik:
'Dat de regering liegt dat ze barst, in het kielzog van Amerika, hebben anderen toch al geroepen? Waarom zou ik dat nog eens dunnetjes overdoen?'

Rudo:
'En wat is het volgende hete hangijzer dat je gaat aanpakken, De Bie? Wat is jouw volgende knuppel in het hoenderhok van het publieke debat?'

Ik:
'Ik wil het binnenkort eens hebben over scheren - natscheren, wel te verstaan.'

Rudo:
'Hier: een columnist heeft het over natscheren en naaktstrijken. En daar moet je de Derde Wereldoorlog mee in!'

Die zondagmiddag, 7 juli 1974, zal ik me altijd blijven herinneren.
Waar ik naar onderweg was, weet ik niet meer. Misschien was ik het huis ontvlucht.
Maar ik zie voor me hoe ik op een volstrekt lege snelweg reed en dacht: zo hoort het!

De laatste van de drie autoloze zondagen lag een half jaar achter ons (13 januari 1974), dit was er weer een, op vrijwillige basis en ik mocht over de lege wegen rijden!

Ik heb ook nog door een leeg bos gelopen en op een leeg terras gezeten, waar de bediening zich niet liet zien en ik een diep moment van geluk beleefde.
'Nu gaat het beginnen,' dacht ik, 'mijn leven tot nu toe was voorbereiding op wat komen gaat.'

Dwarsliggende buitenbeen, dat wilde ik worden.
Het zou nog jaren duren voordat die droom ontplofte.

De Zedencommissie van de Nederlandse Columnisten Bond heeft mannelijke leden die de vijftig zijn gepasseerd, dringend aangeraden het onderwerp Bloesjesdag te vermijden.

'Het mag uiteraard wel,' licht de voorzitter Jan Borrebach toe, 'de columnist is volstrekt vrij in zijn onderwerpkeuze, maar sommige ouderen hebben niet in de gaten dat ze een beetje zielig aan het worden zijn en hen willen wij een handje helpen.'

Ikzelf wilde publiceren over Rokjesdag - vandaag! - omlijst door enkele saillante waarnemingen, maar ook dit onderwerp kreeg ik niet langs de commissie.

'En Martin Bril dan, vanmorgen in de Volkskrant?', probeerde ik nog.
'Maar meneer Bril is 45, dat kan nog net', antwoordde een onverbiddelijke commissievoorzitter.

'Mag ik dan schrijven over Zoenenopbankjesinhetparkdag?', deed ik nog een poging. (Bloesjes-, Rokjes-, en Zoenenopbankjesinhetparkdag, vielen vandaag namelijk samen.)

Er viel een stilte aan de andere kant van de lijn, opdat ik zelf het antwoord zou invullen.

Vergezeld door twintig, met automatische wapens uitgeruste veiligheidsfunctionarissen, legde de bezoekende president een krans bij het monument voor de gevallenen, dat in een omtrek van drie kilometer was ontdaan van verkeer, omwonenden en belangstellenden.

Zoeken we een onderwerp voor een heftig nationaal debat, dat iedereen aangaat?

Na de vele reacties op een eerder stukje, beveel ik GLAD STRIJKEN van harte aan.

Uit welke hoek kwam dat rare onderzoek over naakt strijken?
De Gay Krant bracht de oplossing (en een fijn plaatje).

Het onderzoek begeleidt de introductie van een nieuw strijkijzer - 'een revolutionair strijkconcept, waarbij een speciaal ontwikkelde zoolplaat, in combinatie met een ontkreukvloeistof in een cartridge, in één beweging voor een aanzienlijk gladder resultaat zorgt'.

In PR-opzicht is er toch iets fout gegaan. De media hebben zich op het naakt gestort, zonder het product te vermelden.

In tegenstelling tot wat velen tot voor kort dachten ('in Nederland gaat het nergens over'), wordt er momenteel wel degelijk gediscussieerd over fundamentele onderwerpen.
Jammer genoeg loopt het publieke debat herhaaldelijk vast op één woordje.

Voorbeelden van woorden die in de afgelopen weken een verdere discussie om zeep hielpen:

deportatie (gebruikt door Pronk in het asielzoekersdebat)
apartheid (Ayaan Hirsi Ali in het integratiedebat)
vergoelijkend (Van Aartsen over het terreurbeleid)

Tegenpartijen voelen zich fiks in de kuif gepikt, eisen excuses, de media lopen te hoop, de woorden worden teruggenomen, excuses aangeboden (Ali en Van Aartsen), of niet (Pronk) en dat was het dan. Volgende debat.

Zullen we afspreken een nieuw woordje te gebruiken als we willen aangeven dat we een handelwijze, persoon, of beleid stuitend mis vinden?

Knarp.

Zomaar een onzinwoord, dat geen enkele betekenis heeft en uitsluitend als signaal dient, waarna weer verder gedebatteerd kan worden.

'Het beleid in dezen is ronduit knarp.'
'De regering is hier knarpig bezig.'
'Minister Die en Die is een knarp van jewelste, meneer de voorzitter.'

Eerste e-mailreactie:
'Knarp. Wat een kutwoord, De Bie. Wat een zelfoverschatting, mocht je denken dat dit woord gebruikt gaat worden. Ik voel me zwaar beledigd door dit kinderachtige idee en ik eis excuses.'

Niet voor iedereen 'n pretje, die beginjaren van de 21-ste eeuw.
Ben je tekstschrijver, moet je een film, die 'subtiel en schilderachtig in beeld is gebracht', aan een jong publiek verkopen.

Over Vermeer! De deskundigen weten niets van hem - je gaat er vanuit dat jouw jonge, dus domme publiek niet eens zijn naam kent en denkt dat de Gouden Eeuw in 2000 begint.

Maar gelukkig, de hoofdrol wordt gespeeld door Scarlett Johansson.
Da's niet gek. Hoef je je handjes niet thuis te houden. Kun je met je vieze vingertjes op je vieze toetsenbordje er een vies tekstje uitrammelen, waarin je Vermeer voor vies mannetje uitmaakt.

Een onderzoek naar het strijkgedrag onder Nederlanders.
Van de ruim zeshonderd onderzoeksresultaten die vandaag werden gepubliceerd, was dit het onzinnigste.
En dan laat ik het bericht uit NRC-Handelsblad van vanavond, waarin wordt gemeld dat mensen die in mei zijn geboren de meeste kans op geluk hebben, buiten beschouwing.

Waarom krijgt het Nederlandse strijkgedrag in vele media brede aandacht?
Omdat het woord naakt erbij staat. Altijd goed. Het woord naakt heeft een hogere attentiewaarde dan het woord seks. Daar hoef ik geen onderzoek naar te doen.

Bij het strijkonderzoek is het woord naakt er zelfs met de haren bijgesleept. Mag ik dit aantonen met mijn eigen strijkgedrag?

Een op de vijf mannen zou naakt of halfnaakt zijn overhemden strijken.

Eens in het half jaar komt het voor dat ik een overhemd strijk, omdat ik aanwezig moet zijn op een bijeenkomst met een officieel tintje. En ik dreig te laat te komen. Tierend en blazend - geen pretje om mee te maken - trek ik een nat overhemd uit de wasmachine en geef het een woeste strijkbeurt met een halfwarm ijzer. (Alleen de voorkant, als ik mijn colbert aanhoud, zien ze m'n gekreukelde rug toch niet).
Ja, akkoord: alleen dan sta ik wel eens in mijn onderhemd te strijken.

Een heel enkele keer heeft ook mijn broek een strijkbeurt nodig. Moeten er vouwen in voor een diner op het hoogste niveau (komt gelukkig zelden voor).
Op zo'n uitzonderlijk moment sta ik dus in onderbroek en onderhemd te strijken.
Noem het halfnaakt.

Maar nooit en te nimmer voel ik de perverse aandrang me van mijn ondergoed te ontdoen en naakt te gaan staan strijken.

Wat is dit voor een kulonderzoek?
Onderzoeker en instituut worden niet vermeld. Het krantenbericht lokaliseert de bron in Bodegraven.
Waarom is in Bodegraven onderzoek gedaan naar het naakt strijken onder Nederlandse mannen?

Willen de naakt strijkende Biesloglezers uit Bodegraven zich melden voor tekst en uitleg?

Maar ach, doe maar niet. Waar hebben we het over. Ik ben erin meegegaan: in de titel van dit stukje staat het woord naakt. En dus heeft iedereen het gelezen. Sorry.

Een hightechadviesbureau gaf ons de raad meer aan outsourcing en offshoring te gaan doen.
Bieslog zou dan worden gemaakt door WebFun Ltd en in India op het net gezet.

We hebben het hightechadviesbureau boos de deur gewezen (outdooring en fuckoffing).

Is Ricky Gervais 'de nieuwe John Cleese', zoals hier en daar te lezen valt?

Is The Office, de serie die eindelijk op een Nederlandse zender wordt vertoond (vanavond, Nederland 3, NPS, 23.08 uur) te vergelijken met Fawlty Towers?

Ach, wat doet het ertoe.
Ricky Gervais, die de serie samen met Stephen Merchant ook heeft geschreven, speelt een meesterlijke hoofdrol als kantoorbaas David Brent.
En omdat alle andere rollen ook zo goed zijn bezet, camerawerk en montage bijzonder zijn, elke aflevering stampvol details zit en - groot pluspunt - geen bulkend gelach klinkt van studiopubliek of lach-CD, is deze serie een grote sprong voorwaarts in de Engelse comedy.

Siegfried Woldhek vraagt Bieslog om aandacht en de lezers om medewerking.
Die aandacht geef ik graag, want ik heb Siegfried leren kennen als een bevlogen man, die bezig is ideële dromen werkelijkheid te laten worden.

Al eerder was hij op Bieslog te gast, in zijn hoedanigheid van tekenaar (zie het dossier 'Vier tekenaars op internet'), maar ditmaal komt hij aan het woord als grondlegger/directeur van Nabuur.

Nabuur is een 'plek op internet', waar gemeenschappen in de derde wereld (villages) hun problemen uiteenzetten en hulp vragen aan andere internetgebruikers, waar ook ter wereld - in de vorm van advies, expertise, creativiteit, of doorverwijzing.
Rechtstreeks via internet, zonder tussenkomst van regeringen, organisaties, of bedrijven. Een vorm van virtuele burenhulp.

Siegfried vermoedt dat veel Biesloglezers over kennis beschikken, die elders in de wereld van groot belang kan zijn. Via internet kan die kennis meteen ter plaatse worden aangewend.

Een prachtig idee, dat het waard is te worden beproefd. Daarom vragen Siegfried Woldhek en ik u naar ons gesprek te luisteren en de Nabuursite te bezoeken.

Ministers uit het huidige kabinet komen in aanmerking voor een salarisverhoging, als het aantal werkelozen tot nul is teruggebracht, de economie 4% aantrekt, de Zorg uit de zorgen is, er geen bedreigde dier- en plantensoorten meer zijn, de integratie is voltooid en de klimaatverandering tot staan is gebracht.

Mooie Paas, mensen!

Traditiegetrouw ben ik vanmorgen bij mijn moeder wezen paasontbijten. Hartstikke lekker, want voor mezelf koop ik niet zo gauw een paasstol en van een sinaasappeltje persen komt het ook zelden.

Ook wil de gewoonte dat ik een uurtje eerder opsta dan mijn moeder en de eieren versier.
En sinds mensenheugenis hoort er een Hitler-ei op tafel te staan. Een erfenis van mijn vader. Het schijnt dat hij op de eerste Pasen van na de oorlog, de eieren betekende met Hitlerhoofden en dat altijd is blijven doen.

Angstaanjagend vond ik het, een gezellig eierdopje naast je bordje, waar die enge kop met snorretje en haarlok bovenuit stak.

Was mijn vader een Hitlerfan?
Welnee! Want het ging er natuurlijk om dat je Hitlers hoofd eraf kon slaan.
'We gaan Hitler een kopje kleiner maken,' zei mijn vader en met een ferme tik onthoofdde hij de gehate dictator.

Na het overlijden van vader, zette ik de traditie voort. Maar hij kon veel beter tekenen dan ik.
Toen mijn moeder vanmorgen aan het Paasontbijt verscheen, zei ze, het Hitler-ei in de hand nemend: 'O, wat schattig, Driek. Wat een enig mannetje!' (Gedachte: het verschil tussen eng en enig is 1 letter. Moet ik iets mee doen.)

Ik liet mijn moeder in de waan. Om mijn moeder aan mijn vader te herinneren - via een paaseitje met Hitler erop - ging mij op deze mooie ochtend toch iets te ver.

Ik blijf tot na de koffie (met vijf chocolade-eitjes) en dan ga ik maar weer 's op huis aan, waar vier DVD's (een spotgoedkoop pakket bij een benzinestation) op mij wachten.

Hoi!
Jullie Driek

Boekenbabes

Balletbabes

Omababes

Kunstbabes

Babybabes

Ministerbabes

Vioolbabes

Kassababes

Zwembabes

Bibsbabes

Toen Evert vanmorgen nog slaperig aan het paasontbijt verscheen, schrok hij heftig wakker.
De moeder van Jacqueline had zich met haar onlangs ontdekte artistieke gaven op de eierwarmers uitgeleefd.

Het plan van minister Kamp binnenkort columnisten te gaan inzetten in Irak, heeft grote beroering gezaaid onder de leden van de NCB, de Nederlandse Columnisten Bond.
Vooral de zinsnede dat 'het ministerie van Defensie overweegt columnisten mee te nemen naar Irak', heeft de indruk gewekt dat het niet om een vrijwillig bezoek gaat, maar om een verplichte rekrutering.

Wij vragen commentaar aan Bieslogs militaire commentator kol. b.d. Menno Scheurleer.

'Uw indruk is correct. Het ministerie van Defensie gaat binnen twee weken over tot het oproepen van alle Nederlandse columnisten tussen 18 en 75 jaar. De ongeveer 5000 mannen en vrouwen zullen gelegerd worden in kazernes te Oirschot, Woensdrecht en Gilze-Rijen, waar men een korte basisopleiding krijgt. Half mei wordt de 'columndivisie' naar Irak overgevlogen en ingezet bij onze troepen te velde.'

- Is dit een poging van minister Kamp de columnisten monddood te maken

'Alsof minister Kamp bang voor columnisten moet zijn. Welnee, columnisten hebben het toch in het algemeen nergens over, behalve over zichzelf?
Vergeet niet: we zijn op vredesmissie, we brengen democratie in Irak - onze columnisten gaan dus Irakese columnisten opleiden in het schrijven van columns over niks.'

- Ook columnisten werkzaam bij radio en televisie kunnen worden opgeroepen. Dan heeft Paul Cliteur mooi op tijd het hazenpad gekozen

'Defensie gaat nog na of de heer Cliteur voorkennis had van de columnistenoproep, zo ja, dan zal hij de dans niet ontspringen.'

- Internet wordt niet genoemd. Defensie rekent weblogs niet tot de columns

'Gaan de meeste columns over niks, het gros van de weblogs gaat over minder dan niks.
Nee, de oorlog in Irak moet wel heel ernstig escaleren, willen de webloggers worden opgeroepen.'

Een goed voorbeeld van wat ze in het bedrijfsleven een staaltje van Super Commitment zouden noemen - je personeelsleden zo sterk bij het wel en wee van de zaak betrekken, dat ze bereid zijn meer te doen dan waarvoor ze worden betaald.

De aanstaande oppas van het aanstaande dochtertje krijgt uiteraard een vergoeding, maar ze moet heel lief en warm zijn en het heel erg leuk vinden oma te worden.

Sorry Christina, ik ben te cynisch geworden, vrees ik, want ik lees je advertentie zo:

Wij vinden het heel leuk een dochtertje te krijgen maar daarna moeten we er weer flink tegenaan en de crèches zitten òf stampvol òf ze zijn niet te betalen en nu zoeken wij een soft, lief, beetje onnozel vrouwtje dat tegen een geringe vergoeding dag en nacht valt op te trommelen.

Een opvallend tafereel, vanmiddag in winkelcentrum Hoog Catharijne.
Terzijde van de dichte stromen passanten - het Goede Vrijdag-voetverkeer was vroeg op gang gekomen - stond een groot ruwhouten kruis opgesteld, waarvoor twee Romeinse soldaten achter grote wapenschilden en gekleed in volledig strijdtenue de wacht hielden.

Reclame voor Mel Gibsons film 'The Passion of the Christ'?
Zou Jezus nog komen en zouden de Romeinse soldaten erop los meppen?
Ik bleef er even op wachten.

Tot een soldaat van het Leger des Heils me een gratis Strijdkreet in handen drukte en een pamfletje, waarop werd gevraagd of ik de film had gezien en of ik vanavond naar een bijeenkomst van het Heilsleger elders in Utrecht wilde komen om er samen over na te denken.

Ik vroeg of ik een foto mocht nemen en maakte een praatje.
De Romeinse soldaten bleken tevens soldaten van het Leger des Heils te zijn. Ze stonden al ruim drie uur op wacht en dat viel niet mee. Ze werden er stram van en ze kregen het steenkoud in die tochtige gang, vooral aan de blote benen.

Ik vond het een mooi kruis zo zonder iemand eraan.
De Romeinse soldaten droegen wollen sokken in hun sandalen en dat gaf hun lijden een huiselijk Hollands tintje.

Vriendelijk verzoek: wilt u mij alstublieft geen e-mails meer sturen met bestellingen voor turnpakjes en jazzschoentjes?

Ik dacht met hinderlijke spam van doen te hebben als mij weer eens werd verzocht per omgaande een turnpakje of een paar jazzschoentjes op te sturen.
Navraag onder computergebruikers leerde me, dat ik de enige ben die, naast viagra-aanbiedingen en p-verlengende middelen, word bestookt met turnpakjesviezigheid.

Maar het blijkt een misverstand: in Druten is een Wim de Bie gevestigd - waarmee ik geen familiale of zakelijke connecties onderhoud - die u de turnpakjes en jazzschoentjes kan leveren.

Fragment tekst op de site van een turnvereniging:

'Kleding:
In verband met veiligheid en het voorkomen van blessures hebben wij een aantal kledingvoorschriften opgesteld voor de diverse groepen recreatief turnen. Turnpakje te bestellen via de leiding en turnschoentjes, verkrijgbaar bij Wim de Bie, Hogestraat in Druten.
Wedstrijdturnpakje te bestellen via de leiding.
Jazz-en Streetdance Jazzpants met T-shirt en jazzschoentjes, verkrijgbaar bij Wim de Bie, Hogestraat in Druten.'

Gek, ik ben niet benieuwd naar een foto van mijn naamgenoot in Druten. Een bevriende psycholoog heeft me gewaarschuwd: als blijkt dat de Drutense Wim de Bie sprekend op mij lijkt, krijg ik identiteitsproblemen.

Wel ben ik zeer geïnteresseerd geraakt in jazzschoentjes, wist van het bestaan niet af.
Naar jazz luisteren op jazzschoentjes - misschien bewegen je benen iets beter mee op de swing van de jazzmuziek als je lekker lichte, kekke jazzschoentjes draagt.

Zou Wim de Bie jazzschoentjes voorradig hebben in maat 47?

Hoe vaker ik het woord respect hoor, hoe dieper de afkeer en walging waardoor ik word getroffen.

En zo eindigde Het Integratiedebat na maanden grote woorden en stoere taal in een ruzietje over een column.

Weer een politiek dieptepunt.

(Het vorige debacle was het debat over onze deelname aan de oorlog in Irak, maar daar zullen we het maar niet meer over hebben. Hoeft ook niet. Het gaat prima daar, zegt minister Kamp, alles onder controle, niets aan de hand.)

Nu heb ik eens horen beweren dat de commerciële zenders en de publieke omroepen in een concurrentiestrijd zijn gewikkeld. Waarom lopen de toonaangevende Gezichten uit die twee blokken dan in en uit elkaars programma's?

Een voorbeeld.
Als de ene avond Gerard Joling bij Barend & Van Dorp aan tafel is geschoven, dan mag het, in mijn opvatting, niet zo zijn dat de volgende avond Gerard Joling aan een TROS-tafel op Nederland 2 reclame zit te maken voor zijn eigen commerciële programma.

Ik heb hier niets over te zeggen, maar ik stel een volstrekte scheiding voor tussen gezichtsbepalende sterren bij commerciëlen en publieken.

Het is een voorstel uit eigenbelang. Want door te besluiten voortaan uitsluitend naar de publieke omroepen te kijken, bestaat de kans dat ik Gerard Joling nooit te zien krijg.
Dat zou een zegen zijn.

Eindelijk vonden de Amerikanen na veel soebatten en smeken Saddam Hussein bereid, in ruil voor een fikse strafvermindering, op Kerstavond via de televisie enkele kalmerende woorden tot de bevolking te spreken, maar het mocht niet baten: gedurende de Kerstdagen namen de gevechten in hevigheid toe.

Tijdens de jaarwisseling 2005-2006 zetten de Amerikanen dan ook het grootste offensief in uit hun krijgshistorie.

Dit jaar ligt een overdaad aan chocolade-eitjes in de schappen. Op diverse strategische punten in de supermarkten staan rekken met honderden bontgekleurde zakjes met eitjes opgesteld.

Waar komen al die eitjes vandaan? Een vraag die te weinig wordt gesteld, volgens de Chocoladedieren Bevrijdings Brigade.

'Weerzinwekkend,' zo vat een woordvoerster de toestanden samen die in de chocoladelegbatterijen zouden heersen.
'De chocoladekipjes die voor de paaseitjes moeten zorgen, worden vanaf februari gedwongen tot een krankzinnig hoge legproductie.'

Die productie lijkt nog steeds te groeien. Was in vroeger tijden uitsluitend een keuze uit pure of melkchocolade-eitjes mogelijk - de witte chocolade-eitjes bleven een exclusieve luxe - de verwende consument wenst nu ook cappuccino-, mokka-, of praline-eitjes in het assortiment.

'Men heeft geen idee wat voor leed de chocoladelegkipjes moeten ondergaan. De kipjes worden in een houdgreep genomen, waarna liters cappuccino of kilo's mokka via trechtertjes in de bekjes van de chocoladekipjes worden gepropt.'

De tendens van een dalende vraag naar biologische producten tekent zich ook in de Paasindustrie af. We hebben dit jaar geen enkel chocoladescharreleitje kunnen vinden.

Op eerste Paasdag zal de Chocoladedieren Bevrijdings Brigade acties in de illegale chocoladelegbatterijen uitvoeren.
'We zullen zoveel mogelijk chocoladekipjes en eitjes meenemen. Na omsmelting maken we er chocoladekerstkransjes van, die we eind dit jaar gaan uitdelen aan armen, zieken en behoeftigen.'

De nederwiet is de laatste jaren zeer sterk geworden - het werkzame bestanddeel THC steeg van 9% in 1999 naar 15% nu.
Het kabinet overweegt cannabis met een dergelijk hoog gehalte op de lijst van verboden harddrugs te plaatsen.

Momenteel wordt vervolgonderzoek gedaan door het Nak de Weert Instituut en wij praten met de naamgever/directeur.

- Meneer De Weert, de nederwiet werd onderzocht door het Trimbos-instituut. Wat valt er door uw instituut nog meer te onderzoeken?

'Veel! Altijd! Kijk, de vraag die ons door de regering is gesteld luidt: Hee Nak, onderzoek jij nou 's of er geen objectieve clitoria eh... criteria zijn op te stellen, waarmee snel is vast te stellen hoeveel THC er in de nederwiet zit.'

- Vijftien procent, dat heeft het Trimbos-instituut gemeten

'Ja ho ho, okay okay. Maar als de regering zou overgaan tot een verbod, moet elke inspecteur genaamd Jan Doedel in een coffeeshop kunnen uitmaken van: 'Ja! In deze joint zit 15% THC. Gij zijt de sigaar!? Breng je zo'n joint naar het lab, duurt een onderzoek twee weken.'

- U ontwikkelt een instrument, dat het THC-gehalte meteen meet. Een blaastest

'Nee, een inhaleertest. Bij uitblazen is het THC-gehalte namelijk niet te meten, want dat heeft zich dan al in de hersenen van de roker genesteld. Wij kijken hier of je bij het nemen van een eerste trek, objectieve criteria (ja, zeg ik het in één keer goed!) kunt opstellen, waardoor de politieagent kan zeggen van: Ja! In deze joint zit 15% - of had ik dat al verteld?'

- Zo ongeveer. Maar er zijn toch evenveel effecten als er rokers zijn

'Wat zegt u nou? Even denken, hoor... Evenveel effecten als... Dit is de Maand van de Filosofie, citeert u een grote denker of zo?'

- Nee, ik bedoel: het gebruik van nederwiet heeft een strikt individuele uitwerking. Iedere gebruiker reageert toch anders

'Oooooooo! Bedoel je dát! Goed man, die zin. Kan ik die voor mijn rapport gebruiken? Er zijn toch evenveel rokers als effecten... nee...wat zei je ook alweer?'

- Meneer De Weert, test u de nederwiet soms zelf? We krijgen sterk de indruk dat u zo stoned als een klaproos bent

'Nee, maar het testlokaal staat wel blauw van de rook. Mijn proefpersonen doen momenteel een dutje, maar ik wilde u best even te woord staan. Staan? Zei ik staan? Ik wil u best te woord liggen!!!! Ha, ha, ha! Want ik ben er wel even bij gaan leggen, weet je wel. En dat komt alleen van het meeroken! Kun je nagaan.'

Omdat het 'goed gaat' met de mensenrechten in China hadden Balkenende en Bot een leuke boodschap voor hun Chinese gastheren meegebracht: het wapenembargo mag wat hen betreft worden opgeheven.

Handel!
Maar wat hebben wij de Chinezen te bieden?

Als we de Joint Strike Fighter nu eens kopen (met kostenoverschrijding van 45 miljard dollar) en met dikke winst (80 miljard dollar) doorverkopen aan China?

En nu maar hopen dat de foto's die Balkenende van Bot maakte (met Bots Agfa Clack) goed zijn gelukt.
Heeft een blad al een bod gedaan?
(De opbrengst zal uiteraard worden overgemaakt aan een goed doel. Amnesty International?)

Elke keer als ze het nieuws halen, slaak je een zucht van verlichting:
wat is het toch goed dat D66 bestaat en zo'n waardevolle bijdrage aan het politieke debat levert. Problemen durft aansnijden die ver uitstijgen boven de politieke waan van de dag.

Want het wassen van mannen is een kwestie die hopelijk niet beperkt blijft tot de religieuze aspecten van het integratiedebat.

D66 maakt het taboe op een groot maatschappelijk probleem op prijzenswaardige wijze bespreekbaar.
Maar laten we dat taboe bij de horens aanvatten: in onze ziekenhuizen zijn ook verpleegsters van protestants-christelijke en humanistische huize werkzaam, die weigeren mannen te wassen. (Katholieke verpleegsters wassen graag mannen en draaien derhalve overuren.)

Niet alleen uit religieus oogpunt verdommen verpleegsters het vaak mannen te wassen, ook voeren zij feministische en hygiënische redenen tot wasweigering aan.

Of - àls ze dan 's een keertje mannen wassen - doen ze het bepaald niet grondig. Even roef-roef met het washandje en afgewend gelaat en dat is het dan.

Maar dát is geen mannenwassen!
Mannen dienen stevig ingezeept en met behulp van paardenharen washanden en gietijzeren rugrollers tot op het bot schoongekrabd.

Mannen die zichzelf niet kunnen wassen - en dat zijn er veel meer dan het totaal aantal mannelijke patiënten in de ziekenhuizen - hebben recht op minimaal eenmaal per week een grondige wasbeurt. Door potige wasvrouwen die alle diploma's manwassing hebben behaald. Vrouwen die hun mannetje staan!

Vanmorgen komen veel Tweede Kamerleden een uur eerder naar het Binnenhof om in de fitnessruimte op de bovenste verdieping van het kamergebouw de conditie te versterken.

Onder leiding van ervaren bodybuilders wordt halters getild, gewichten gestoten, aan apparaten getrokken en geduwd.
De spierballen rollen, de aderen puilen, zweet spat in het rond.

Zo. Hè, hè.
Het integratiedebat kan beginnen.

Veel oudere BN-ers hebben zich zo zwaar laten verbouwen, dat je ze pas herkent als hun naam onderin beeld verschijnt.

Het kabaal is weggeëbd, de maatregelen kunnen in stilte worden uitgevoerd.
Hoopt de regering.
Maar het is hoog tijd het kabaal flink op te rakelen.

Herinneren we ons nog hoe minister Verdonk ten overstaan van de Tweede Kamer suggereerde dat ze alle dossiers van de uitgeprocedeerde asielzoekers persoonlijk had gewikt en gewogen? Alle zesentwintigduizend?

We mochten niet weten welke criteria zij had aangelegd bij de beoordeling van de schrijnendheid der gevallen, maar iedereen pikte haar praatje.

Klik bijgaand bericht van de voorpagina van De Telegraaf (!) groot en lees het aandachtig, zo vraag ik u.

Oppositie:
bombardeer de regering met vragen
vraag een spoeddebat aan
steun het verzet tegen uitzetting!

Minister Verdonk is verantwoordelijk voor een liegbeestachtig beleid.

Na afloop van de tot een uur ingekorte versie van de Matthäus Passion werd de speciale gasten van sponsor EuroKrediet op het podium van het Concertgebouw een champagnebrunch aangeboden, terwijl de kinderen meededen met een eierenzoektocht door het gehele gebouw.

Aanstaande maandag start de NPS-Radio een hoorspelserie, die nu al de langstlopende uit de omroepgeschiedenis wordt genoemd: gedurende twee jaar klinkt in 360 afleveringen de bewerking van Het Bureau - het zevendelige epos van J. J. Voskuil.

In de vele publiciteit rond deze gebeurtenis, valt in interviews met de makers Peter te Nuyl en Krijn ter Braak regelmatig deze zin te vernemen: 'We moeten natuurlijk niet terug naar het ouderwetse hoorspel met windmachine en grindbak'. Alsof vroeger in elk hoorspel over grind werd gelopen.
Als hoorspelliefhebber kan ik u verzekeren dat dit helaas niet het geval was.

Want wat klinkt mooier dan voetstappen in het grind?
Het is een knisperend, karakteristiek geluid, dat onmiddellijk beelden oproept - oprijlaan, vrijstaande villa, suspense.

Ik ga luisteren naar Het Bureau, ben zeer benieuwd.
Omdat er weinig grindgeluiden in de serie zullen voorkomen, vervaardigde ik een ultrakort hoorspel (1 minuut 40 seconden), waarin grind een belangrijke factor speelt in het geluidsdecor (sounddesign, heet dat nu).

Gehoord, op Radio 1, 07:21 uur:

'Maakbaarheid is een communicerend vat met erosie.'

Goedemorgen.

Aanslagen worden door politici automatisch afschuwelijk genoemd en de beelden gruwelijk, 'laat dit volstrekt helder zijn'.

Sterke woorden verliezen door veelvuldig gebruik hun kracht.

Nog even en in het weerbericht is sprake van 'afschuwelijke wolkenvelden', waaruit 'een gruwelijke motregen' valt.

Nou komp deze jonge uit dehaag dus je ken een ruaksie krège die je ook zou verwachti.
Wij van de randstad zèn namuluk tamuluk agchressief angelegu.
Wat mij betref kennen ze dus oprottu mettur tiefus onderzoekkies.

Weet je wát ze us moete onderzoeki?
De verschilli tussu man en vrouw kwa lichaam zeg maa.
Wèddi dat ìk weet wat eruit komp?

De drie publieke netten moeten zich beter onderscheiden van elkaar, zegt ING-bestuurder Rinnooy Kan, de voorzitter van de commissie die het rapport 'Omzien naar de omroep' heeft uitgebracht.

Er moeten dus originele, creatieve programma's worden gemaakt, waarin dat onderscheidende wordt vormgegeven.

Geeft het rapport aan wat de Publieke Omroep moet doen om originele, creatieve programmamakers aan te trekken, die het karwei gaan klaren?
Worden de facilitaire mogelijkheden verruimd?
Komen er meer scholen, cursussen en trainingen waarmee jonge talenten kunnen worden geworven?
Komt er een 'prettig gebouw' dat dienst gaat doen als denktank, waar programmamakers van alle gezindten de gelegenheid krijgen ideeën uit te wisselen?

Ik heb het rapport nog niet gelezen, maar in het Journaal hoor ik tijdens de presentatie uitsluitend praten over Raad van Toezicht, Raad van Bestuur, Raad van Advies, Omroepvoorzitters en Onafhankelijke Adviseurs.

In die organen en door die functionarissen worden bij mijn weten geen programma's gemaakt.

De belangrijkste kranten van Nederland gaan in Engelse handen over.
De Britse investeringsmaatschappij Apax wordt grootaandeelhouder van PCM.

In die kranten zelf worden weinig kritische kanttekeningen gezet.
Iedereen is er kennelijk van overtuigd dat de pluriformiteit van de Nederlandse pers ook in de toekomst behouden blijft.
Iedereen tevreden! Gefeliciteerd!
(Dat binnen deze kwaliteitskranten zoiets als zelfcensuur rondwaart, komt niet eens in ons op!)

Of zien we subtiele, indirecte kritiek?
In de Volkskrant wordt de nieuwe eigenaar Apax geportretteerd. Uit de honderden firma's die deze vermogensbelegger bezit, worden er een paar uitgelicht: schaap Dolly, EasyEverything en Zwitserse gratis metrokranten.

Sorry, ik lees: betrouwbare club, dat Apax!
Maar niet heus.

Maxime Verhagen sprak van een doelbewuste actie om Van Aartsen te raken. Mensen die duidelijk voor hun mening uitkomen zijn kennelijk kwetsbaar, verklaarde de CDA-fractievoorzitter, waarna hij ook Paul Cliteur als voorbeeld noemde.

Wie een verband legt tussen de actie van een verwarde vrouw en de non-zaak Cliteur is of zelf in de war, of een opfokker van de Eerste Categorie.

Mijn buren maken het te bont.

Al dagen klinkt het orgastische geknor en gegrom en gespartel, maar vandaag, met de warme zon op hun blote lijven, liep het de spuigaten uit.

Zaten ze in vorige lentes nog 'keurig' met z'n tweetjes op elkaar, dit jaar moet ik constateren hoe elk debat over normen en waarden volledig langs ze is heengegaan.

Open en bloot, voor iedereen zichtbaar, klommen ze met z'n drieën, of vieren op en in elkaar.

Ik heb gevraagd: 'Hee , jongens, kan het niet een beetje minder?'
Maar ze gingen gewoon door met hun schunnige geknor en geklots.

Moet je de bovenste buurman zien.
Met zijn brutaalste blik kijkt hij je aan, alsof'ie zeggen wil:
'Dat zou jij ook wel willen, hè!'

'We zullen doorgaan, met het zweet op ons gezicht
Om alleen door te gaan, in een loopgraaf zonder licht
We zullen doorgaan, we zullen doorgaan'
(Ramses Shaffy)

Paul Cliteur zei het zelf in een Buitenhofinterview.
De aankondiging dat hij in zijn columns zou stoppen met het uitoefenen van kritiek op de Islam, was een bijzinnetje in een telefonisch interview met Het Parool.
De daaropvolgende commotie noemde hij een hype.

Ook in Vrij Nederland van deze week relativeert hij zijn rol en de rel.

Daarom verdient de voorkant van HP/De Tijd het predikaat
Meest Opgefokte Cover Van De Week.

Alsof Donner en Remkes codekleur Rood in werking stellen, nadat iemand een opgeblazen papieren boterhamzakje heeft laten knallen.

Vanmorgen werd ik gebeld door een man, die met verdraaide stem zei:
'Wilt u de Biesloglezers waarschuwen dat de Code voor Nederland sinds 08.00 uur ROOD is?'

Maar ik was op het telefoontje voorbereid dus kon ik meteen zeggen:
'1 april! Goedemorgen, oom Herman.'

Eén april-grappen - ook een vorm van terreur. Codekleur: geel.