Elk jaar spel ik alle namen van de paginagrote lijsten in de krant.
Morgen volgen de foto?s van de opspeldingen, die ik nauwgezet bestudeer.
IJdeltuiten! Uitslovers!

Mocht ooit een lakei bij me aanbellen en me vragen of ik het goedvind dat het Hare Majesteit behaagt (het zal niet gebeuren, maar je weet het nooit), zal ik met fier geheven hoofd antwoorden: ?Nee, dank u. Wilt u Hare Majesteit zeggen dat ik al een lintje hèb??

Het is het enige lintje dat ik ooit kreeg, behaald na het succesvol voltooien van de Duinenmars 1951.

Ik ben er apetrots op. Ik heb er echt iets voor moeten dóen. Sterker: het kleinood heeft me zweet, bloed en tranen gekost - een wandeltocht van vijftien kilometer was in die dagen geen plezierwandelingetje.
Wandelschoenen bestonden nog niet - we liepen op blote voeten waar we oude kranten omheen hadden gewikkeld.
De tocht was levensgevaarlijk: de duinen lagen bezaaid met nog niet geruimde landmijnen uit de Tweede Wereldoorlog.
En vroeger waren de kilometers veel langer dan nu.