"Mijn vriend en ik - jaarlijks maakten we in de vakantie een kampeertocht op de fiets en van die tochten herinner ik me alleen, dat een van ons binnen een uur een lekke band kreeg.

Geen punt - de tasjes met de doosjes met plakspullen hingen onder onze zadels paraat.
Bagage aftuigen, fiets op z'n kop zetten, met de bandenwippers de buitenband over de velg trekken, de binnenband tevoorschijn peuteren... fluitje van een cent, we neurieden er vrolijke kampeerliedjes bij ('Pak al je zorgen in je plunjezak en fluit, fluit, fluit...').

Maar dan deed zich het grote bandenplakprobleem voor:
hoe vind je het gaatje?

Wij reden de banden altijd lek op de kleinst denkbare, met het blote oog niet waarneembare steentjes of glasscherfjes.
Dus dan pompte je de binnenband op en je liet hier en daar een klodder spuug op de band vallen, in de hoop dat er blaasjes op het gaatje bolden.
Of je onderzocht met je lippen langs de gehele band of er ergens een koud luchtstroompje ontsnapte.

We komen er rond voor uit: op die manieren vonden wij nooit het gaatje.

Er restte nog één gegarandeerd succesvolle methode: de opgepompte band onder water houden.
O, die fijne spiraal van luchtbubbeltjes, als het piepkleine gaatje zich prijs moest geven...

"Ga jij even op een teiltje water uit? Ik blijf op de fietsen passen.?"

De dichtstbijzijnde boerderij lag vier kilometer verderop en op je verzoek om een teiltje water dreigde de boer zijn waakhond los te laten.

Twee boerderijen en zeven kilometer verder was een boerin zo aardig een varkensvoederbak te leen te geven met een bodempje water erin, waar weinig van over was als je de fietsen na twee uur eindelijk had teruggevonden. Het begon dan al aardig te donkeren.

Het kwam er in feite op neer, dat we de tent altijd opzetten op het punt in de route waar we ons eerste gaatje kregen en dat we de volgende dag samen, naast de fietsen, naar huis terugliepen.
Want als ìk het gaatje had, was mijn vriend solidair en liep ook."

De inhoud van de regeringsplannen voor de Publieke Omroep en de handjeklapachtige manier waarop ze tot stand kwamen, zijn allang niet meer een doorn in het oog van uitsluitend omroepmedewerkers.

In bredere kring klinken sterk afkeurende geluiden.

In Trouw geven vandaag enkele docenten en hoogleraren parlementaire geschiedenis staatssecretaris Van der Laan het advies op te stappen. Ze is ?door de Tweede Kamer niet meer serieus te nemen?.

Als nu verkiezingen zouden worden gehouden, verdwijnt D66 min of meer van het politieke toneel.

Als Medy van der Laan de moed heeft af te treden - waardoor het idiote Publieke Omroepplan door een veel beter kan worden vervangen (kan snel en is niet zo moeilijk!) - zal ik voor het eerst van mijn leven D66 gaan stemmen.

Al eerder schreef ik, hoe ik me verheugde op Extras, de nieuwe Engelse komische tv-serie van de makers van The Office.

Er zijn nu twee delen uitgezonden (elke donderdagavond, 22.00 uur. BBC2) en ik wil hier best bekennen dat ik er niets van snap. De tekstrijke scènes glijden langs me heen en behalve een enkel woord, vang ik niets bekends op.
Zonder vertaling kunnen ze het programma net zo goed in het Albanees uitzenden.

Mijn Engels is te slecht.
Ik kan Engelse boeken en kranten redelijk lezen, maar een conversatie, of zoals in dit geval een snel uitgesproken dialoog, kan ik dus niet volgen. Een onthutsende ontdekking.

Ik raadpleegde een deskundige voor Britse aangelegenheden, die tijdens het kijken naar deel twee de tranen uit de ogen had moeten wissen van het lachen.

Dat ik er niets van begrijp is niet verwonderlijk. Dit deel zat vol met verwijzingen naar Eastenders en die serie volg ik niet. Er deden twee Eastenderacteurs mee en de dialogen waren doorspekt met grappen, die zonder kennis van de plot niet overkwamen.

Bovendien spreekt Ashley Jensen, de vaste medespeelster naast hoofdrolspeler Ricky Gervais, een moeilijk te volgen Noord-Engels accent.

Ik voel me dubbel gehandicapt. Naast een bril heb ik nu ook ondertitels nodig.

Naschrift:

Die ondertitels zijn er ! Weliswaar in het Engels, maar dat scheelt aanzienlijk in het begrijpen van de inhoud.
Veel lezers attenderen me op de ondertitels van het grootste deel van de BBC-programma's via hun teletekst, pagina 888.

- Als wì­j nu eens op tv over ons huwelijk zouden mogen vertellen, wat zou jij dan zeggen?
- O nee! Niet doen!
- Zou jij dan iets liefs over mij kunnen zeggen?
- Onmiddellijk stoppen. Ik ga hier niet op in.
- Dat zou jij dus zeggen als ze hier van de tv kwamen voor een gesprek over ons en ze zouden vragen of jij iets liefs over mij kunt zeggen. Dan zeg jij dus: ik ga hier niet op in.
- Hou nou oohop! De tv komt hier niet. Tenzij jij ons opgeeft voor het een of andere suikerzoete klote programma. Ik neem aan, dat jij dat niet hebt gedaan...?
- Nee, ik kijk wel uit. Ik wil niet dat de hele wereld weet hoe jij over me denkt.
- We hebben toch niks ergs meegemaakt? Er is toch niemand van ons ernstig ziek, of dood? Nou, dan komen ze heus niet, hoor.
- En je vindt het vast ook niet goed dat ik op een gegeven moment even mijn hoofd tegen jouw schouder leg.
- Voor de draaiende camera? Getver, wat klef!
- En jij strijkt ook niet even over mijn rug? Of je grijpt, terwijl ik iets heel erg liefs over jou vertel, ook niet even mijn hand?
- Ik peins er niet over. Ik moet de volgende dag weer gewoon naar mijn werk kunnen.
- Maar je hebt gelijk. De tv zal hier niet komen. Als ze ons zien zullen ze zeggen, nee, die vrouw met die rotkop die willen we niet op tv.
- Hà! Hou nou in godsnaam op! Is er niet een leuke film? Met veel actie graag. Of rampen, voor mijn part. Desnoods over gekke wezens van een andere planeet.
- Ik begrijp het. Als het maar niet over ons gaat.

De kapitein heette Anne Wobke, maar we kennen hem als Kappie.
'Het zijn allemaal malle fratsen', was zijn standaarduitdrukking.
De thuishaven van sleepboot Kraak was Lutjewier.

De stuurman werd 'de Maat?' genoemd en Kappie kon hem het zwijgen opleggen met de opmerking: 'Maat, je bent een klont.'

De machinist heette Siep, of 'de Meester'.
En de Meester was volstrekt niet de tragische figuur die ik voor ogen had.
In een van de laatste Kappieverhalen had hij de Kraak verlaten en monsterde hij aan op een mammoettanker als ?hoofdingenieur?.

Dank aan alle Kappieliefhebbers onder de Biesloglezers.

Het is maar welke krant je ouders lazen. Dus ben ik niet opgegroeid met Heer Bommel en Tom Poes. (Ik ben van Tekko Taks, Ketelbinkie en Kapitein Rob.)

Het is er later ook niet van gekomen, ik ben geen fanatieke stripliefhebber. Maar ik zie nu aan de krantenstukken ter nagedachtenis van Marten Toonder, dat ik nagenoeg alle figuren en de in Van Dale opgenomen taalvernieuwende uitdrukkingen uit de Bommelstrip wel degelijk ken.

Een ander product uit de Toonderstudio?s, waar Toonder en een hele rits tekenaars aan hebben gewerkt, herinner ik me nog wel 'van vroeger'. Lazen ze bij een buurjongen een krant met de Kappiestrip?

Kappie, de kapitein van de sleepboot Kraak en zijn onafscheidelijke stuurman, of ?de maat?...

Maar er was toch nog een derde zeeman aan boord? De stoker, de man in overall in de machinekamer, die af en toe aan dek verscheen met een oliekan in de hand?
Hoe heette die ook alweer? En wat maakte hem zo karakteristiek? Op internet kan ik hem niet vinden.

Weet die man al van de dood van Toonder? Of is men vergeten het hem te vertellen en poetst en oliet hij diep het ruim van de Kraak de scheepsmotoren, zodat op elk moment kan worden uitgevaren?

In een eerder stukje (1 juli 2005), naar aanleiding van een CD met een live-concert van Miles Davis, stelde ik een verzamel-CD voor met uitsluitend aankondigingen van jazzconcerten.

Zo'n plaat bestaat!
Hans Dulfer stuurde me een CD van een LP uit 1976 met (op een flintertje muziek na) aankondigingen van één muzikant: tenorsaxofonist Eddie Harris.

Als voorbeeld laat ik een aankondiging van ruim acht minuten horen.
En om aan te tonen dat Eddie Harris niet alleen een praatjesmaker was, een opname van God Bless The Child van een andere plaat.

Gisteren moest ik even naar Amsterdam en toen viel het me al op.
Ik had me gehaast om de trein van 3 over 11 te halen - onnodig, hij had vertraging.

Een vrouwenstem meldde via de geluidsinstallatie:

"Dames en heren,
De sneltrein naar Amsterdam zal over enkele minuten binnenkomen."

De vertrouwde mededeling in rood - '±5 minuten vertraging? - werd op de vertrekborden boven de perrons niet toegevoegd.

Ach gottegot, de NS voeren een eufemisme voor vertraging in.

Laten we voortaan conducteurs, chefs en andere NS-functionarissen bij het uitblijven van de beloofde trein met luide stem vragen:
"Weet u hoeveel VERTRAGING de trein heeft?"
"Mag ik u vragen: is dit de VERTRAAGDE trein naar Zwolle?"
"Zijn er elders in Nederland nog VERTRAGINGEN te verwachten?"

Onderweg probeerde ik door de ongewassen ramen naar het regenachtige landschap te kijken.
Toen werd ik opgeschrikt door de conductrice die mijn plaatsbewijs wilde zien.

Ze knipte in mijn kaartje een zonnetje!

Hanteerde zij een eigen, ludieke kniptang?
Of is dit ook een nieuwe maatregel van hogerhand ter stimulering van een positieve reisbeleving?

"Voor het eerst hadden we ingeschreven op een georganiseerde wandelvakantie.
En voor het laatst - het was niet zo'n succes.

Wij zijn geroutineerde wandelaars, twintig kilometer per dag is het minimum. Maar op deze voettocht door Travenië liepen we hooguit drie kilometer per dag. Daar deden we, slenterend, anderhalf uur over en dan arriveerden we alweer op het volgende logeeradres.

Onze bagage werd door de organisatie nagebracht. Maar dat ging zo langzaam - onze rugzakken kwamen anderhalve dag later aan. Op ons vorige adres dus, want wij waren dan alweer drie kilometer verderop. Op het adres van die dag aangekomen, moesten we dus teruglopen naar het vorige adres om onze bagage op te halen en zelf naar het huidige adres te dragen. Is dit nog een beetje te volgen?

Zodoende kregen we toch heel wat kilometers in de benen.
Het was niet zozeer een reis door Travenië, alswel een grondige verkenning van één dal.
We logeerden bij familieleden van de organisator, ooms en tantes, neven en nichten.
En onze bagage werd vervoerd door de stokoude overgrootouders van de familie. Oma kreeg de rugzakken op het hoofd gebonden en met opa voorop, schuifelde het broze stel voetje voor voetje over de bergpaden. De beide honderdjarigen hadden er duidelijk plezier in en ze konden het geld - twee eurocent per dag - niet missen. Ze leefden van de toeristenindustrie."

'De entertainers, die ons de hele dag (verplicht!) moesten bezighouden, kenden maar één gezelschapsspel: stoelendans.

's Ochtends van tien tot twaalf en ?s middags van twee tot vier deden we dus stoelendans. We speelden het spel zo slecht mogelijk, zodat je zo snel mogelijk uitviel.
Als de muziek stopte, zocht je overdreven langzaam naar een zitplaats, zodat de anderen je voor waren. Maar omdat iedereen hetzelfde deed, duurde de stoelendans toch heel erg lang.

Toen de entertainers doorkregen dat we sjoemelden, moesten we om het kwartier opnieuw beginnen. Kregen we het bevel weer aan te treden, met stoel.

De kapitein droeg een wit uniform dat in tien jaar niet was gewassen - vol zweetplekken en etensvlekken, stonk hij een uur in de wind.
Hij leek permanent dronken en het werd als een straf ervaren tijdens het diner aan zijn tafel te worden uitgenodigd. Echtparen bracht hij in grote moeilijkheden door onder tafel zijn vrouwelijke gasten onzedelijk te betasten.

Tijdens de avonduren waren ons spectaculaire shows beloofd in de theaterzaal. Maar een kwartier voor aanvang loeiden de sirenes, die een grote oefening aankondigden. Het was zaak zo snel mogelijk in een reddingsboot plaats te nemen en als je je reddingsvest niet goed hard had opgeblazen, werd je publiekelijk uitgescholden.

Tijdens de avond en nacht kon je versnaperingen en gerechten 'onbeperkt bestellen'. Als je dat had gedaan gebeurde er vervolgens niets. Toen we klaagden bij een steward was het antwoord: "Niet zeuren! U kunt toch onbeperkt bestèllen? Dat er dan ook iets gebracht moet worden, staat nergens."

Na drie dagen hield de kapitein een dronken toespraak via de boordinstallatie, waarin hij uitlegde dat we 'teveel hadden gevroten en de voorraden op waren'. We kregen toen per dag en per persoon een pak scheepsbiscuits (tien stuks) uitgereikt.

Toen we de Kaaimaneilanden tot op een kilometer waren genaderd, gingen we voor anker. Het schip kreeg geen toestemming de haven binnen te varen.
We mochten wel passagieren, maar op eigen risico: je moest zwemmend de kust zien te bereiken.
Ons lukte het en we hebben ons een dag schuilgehouden, tot we een piloot vonden die ons met zijn gammele dubbeldekker naar het vaste land wilde vliegen."

Het politieke gestuntel rond de Publieke Omroep gaat door, ook nu de Kamer op zomerreces is.

Herinnert u zich nog hoe het erop leek dat door een telefoontje tussen Dittrich (D66) en Verhagen (CDA) de tv-programma's 'Nova' en 'Buitenhof' mochten blijven?
D66-waterdrager Bakker mocht het weer gaan uitleggen.

Wat blijkt nu? Ze hebben mediawoordvoerder Atsma van het CDA gepasseerd! En dat doet men niet ongestraft. In Trouw zet hij collega Bakker totaal voor paal.

Atsma vindt, dat alleen 'Den Haag Vandaag' mag blijven en 'Nova' en 'Buitenhof' moeten verdwijnen.
De rapen zijn weer 's gaar.
Ik denk dat Atsma en Bakker vandaag lang aan de telefoon zitten.

En de VVD weet ook van niets? Van Aartsen passeren...? Oeioei!
Of heeft hij zijn 06-nummer niet achtergelaten?

(wordt vervolgd)

Beste mensen, goeie vrienden,

Ik wou jullie even laten weten dat al die lui die mij momenteel de kop gek zeuren van "Hee Mike, krijg ik nou m'n geld of hoe zit 't?" zich even gedeisd moeten houden. Iedereen die mij kent weet van dat ik altijd doe wat ik beloof.

Beleggen is een kwestie van lange adem. Gaat er hier even iets mis, dan trekt daar de zaak weer aan. Zoals de meesten van jullie weten heeft een brand onze teakhoutplantage in Costa Rica helaas in de as gelegd. Duizenden jonge boompjes gingen in de hens en zijn verloren. In dat soort landen kennen ze nou eenmaal niet een brandweer zoals bij ons.

Maar daarom niet getreurd. De zalmkwekerij in Botswana loopt als een tierelier - de vissen groeien als kool. Van de struisvogelfarm op Groenland komen niets als goeie berichten. De nieuwe leg is al aardig uit de kluiten gewassen en steekt reeds danig de koppen in het zand.

Met een paar van Mike's Vrienden hebben wij afgelopen weekend onze eigen wijn mogen proeven. Nou mensen, we weten het zeker: die eigen druivenvelden in Kachstazian zijn een gouden greep geweest en de wijnkelders die momenteel op de Maasvlakte worden gebouwd, zijn ons grootste appeltje voor de dorst.

Kortom mensen, geen enkele reden voor onrust. Even geduld aub - het is zo 17 september - de Grote Dag waarop wij de eerste revenuen uit Hongkong mogen verwachten.

En om alle geruchten de kop in te drukken: de Martial Arts Vecht Olympiade in Rijswijk gaat gewoon door en de paarse polsbandjes (tegen gokverslaving) zijn à 3 euro 99 nog volop leverbaar.

Nog altijd is het devies van mijn organisatie: Mike's Beleggers Zijn Mike's Vrienden.
Dus: ben je een echte Vriend van Mike, zeur dan even niet. Niet bellen. En al helemaal niet langskomen. Ik ben hard aan het werk. Voor jullie!!

En nog even dit: jullie weten dat beleggen een zaak is van goed vertrouwen - als jullie dus met de pers gaan praten, is het over en uit.

Vriend Mike

Vandaag is het honderd jaar geleden dat de schrijver Elias Canetti (1905-1994) werd geboren.

Sinds ik in 1970 kennismaakte met zijn hoofdwerk, de studie Massa en Macht, ben ik een groot bewonderaar van deze schrijver.
Één roman, drie toneelstukken, vier delen autobiografie, essays en vele delen Aantekeningen - een compact oeuvre, dat tot herlezen uitnodigt.
Momenteel lees ik in de onlangs verschenen biografie van Sven Hanuschek ('Elias Canetti', Carl Hanser Verlag, 2005) en mijn interesse en bewondering groeien.

Al jaren bewaar ik een LP waarop Canetti voorleest uit 'Der Ohrenzeuge, Fünfzig Charaktere'. In 1975 verscheen dit boekje in een Nederlandse vertaling.

Ter gelegenheid van de verjaardag van Elias Canetti laat ik een van die korte karakterschetsen lezen en horen.

De namenlikker

De namenlikker weet wat lekker is, hij ruikt het al op duizend kilometer afstand en gaat geen hindernis uit de weg om bij de naam te komen die hij van zins is te likken.
Per auto, per vliegtuig gaat dat tegenwoordig gemakkelijk, al te veel moeite kost het hem niet, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij zich zonodig ook grotere inspanningen zou getroosten.
Zijn begeerten ontluiken onder het lezen van de krant; wat niet in de krant staat smaakt hem niet. Als een of andere naam vaak in de krant wordt genoemd en zelfs al in de koppen voorkomt, wordt zijn begeerte onweerstaanbaar sterk en gaat hij ijlings op weg.
Heeft hij geld genoeg om de reis te betalen, zoveel te beter; heeft hij het niet, dan leent hij het ergens, met de glorie van zijn grootse plan als onderpand.
Als hij erover vertelt komt iedereen onder de indruk. "Ik moet N. N. likken", zegt hij en het klinkt als destijds de ontdekking van de Noordpool.

Hij verstaat de kunst om iemand bij verrassing te overvallen, of hij zich nu op anderen beroept of niet, hij wekt altijd de indruk dat hij sterft van verlangen.
Namen voelen zich gestreeld bij de gedachte dat men zou kunnen verdorsten uit verlangen naar hèn, dat de hele aardbol een woestijn zou zijn en zij de enige waterbron. Dus verklaren zij zich, na uitvoerige jeremiades over hun tijdnood, bereid de namenlikker te ontvangen. Misschien kun je zelfs zeggen dat ze met enig ongeduld op hem wachten.
Ze leggen uitsluitend hun beste waren voor hem klaar, wassen ze grondig en poetsen ze op tot ze glimmen.
De namenlikker komt en wordt verblind. Zijn begerigheid is intussen groter geworden en dat verbergt hij niet. Hij loopt onbeschaamd op de naam af en pakt hem op. Als hij hem langdurig en grondig heeft afgelikt fotografeert hij hem.
Te zeggen heeft hij niets, misschien stamelt hij iets dat een betuiging van respect moet voorstellen, maar daar vliegt niemand in, men weet dat het hem maar om één ding te doen is, de naam met zijn tong aan te raken.
"Met mijn bloedeigen tong", verklaart hij later, steekt hem uit en oogst meer ontzag dan welke naam ook ooit ten deel is gevallen.

(Uit: Elias Canetti, De Oorgetuige, vertaling: Tom Graftdijk, Uitgeverij De Arbeiderspers, 1975)

Een telefoontje tussen twee fractievoorzitters en twee tv-programma's zijn 'gered'.
Medy van der Laan mag dit 'kabinetsbeleid' weer uitdragen alsof ze het zelf heeft bedacht.

De kou is uit de lucht - de publieke opwinding wordt gesust - maar de bagger op de grond wordt niet opgeruimd.

De nieuwe plannen voor de Publieke Omroep bieden de slechtst mogelijke voorwaarden voor het maken van goede, publieke programma's. (Dit was een herhaling.)

We zouden het onderwerp pas na de zomer weer oppakken, maar dit moet toch even worden vastgelegd: de fractieleiders van de regeringspartijen hebben dus in een onderonsje in een achterafkamertje de Publieke Omroep even ?geregeld? (om zeep geholpen).

En de staatssecretaris mocht dit ?regeringsbeleid? tegen haar zin aan de buitenwereld gaan uitleggen.

Ik was erbij toen ze vier dagen later (maandag 27 juni) werd geconfronteerd met een zaal vol woedende omroepmedewerkers.
Van hààr woede was niets over.

In de media die verslag deden van deze bijeenkomst, leek het of haar de mond werd gesnoerd ("Laat me verdomme eens uitpraten!"), maar niets was minder waar.
In ruim twee uur tetterde ze iedereen de oren van het hoofd en verdedigde ze met veel energie de opheffing van de NPS.

Een groot actrice.

Jacqueline weet het nog niet, maar Evert koestert het voornemen per 1 september aanstaande een geheel nieuw leven te beginnen.

Op de ochtend van de eerste september zal hij namelijk zijn dagelijkse doses vitamine- en extra-energiepillen niet meer innemen.

Hij is vast van plan alle op een plank in de keuken uitgestalde flesjes en potjes met Multi-totaalpillen, Vitamine C, Vitamine B1, B6 en B12, Magnesium, Ginseng, Niacinamide, Vitamine E, Choline en Bioflavonoïden in één machtige beweging van zijn rechterarm in het vuilnisvat te schuiven.
En die magnetische inlegzolen gaan erachteraan.

Weg met die angsthandel! Leven op eigen kracht! Helemaal vanzelf!
Evert voelde hoe een ongekend krachtige energie zijn door chemische troep ondermijnde lichaam nu al vulde.
Waarom zou hij wachten tot 1 september?

Nee, even uitstellen nog.
Ze gingen volgende week op vakantie en hij wilde niet dat Jacqueline tijdens hun wandeltochten, na elke zucht van hem, triomfantelijk om zou kijken.

De laatste tijd ging Jacqueline wel erg vaak naar zijn gezondheid informeren, vond Evert.
Maakte ze zich zorgen?
Misschien was het bericht van een paar weken terug een aanleiding - de plotselinge dood van de vader van haar beste vriendin.
Die vader was namelijk even oud als Evert. En zo werd Jacqueline weer ?s met hun achttien jaar leeftijdsverschil geconfronteerd.

"Geen reden tot paniek", dacht Evert, toen hij hoorde van de hartstilstand van Anla's vader en hij neuriede meteen zijn favoriete lied:
"Alles doet het nog... alles doet het nog..."

Toen Evert gisteren thuiskwam, zag hij aan haar ernstige blik dat ze een belangrijk besluit had genomen.
"Ik zou graag zien dat je ze meteen indoet", zei Jacqueline en ze legde een doos op tafel met een onsmakelijke afbeelding op de voorkant: een grote bruine inlegzool.

"Inlegzolen! Nooit van z'n leven! Ik hèb geen zweetvoeten!", ging Evert meteen in de verdediging. "En alles doet het nog!"

Maar het waren geen zomaarzooltjes. Jacqueline had ze gezien in dat enige Chinese winkeltje in de Voorstraat. Of Thais winkeltje. Of Japans.

MAGNETISCHE inlegzolen.

Want, wist Jacqueline, magneten vertegenwoordigen de kracht van de aarde en herstellen de balans tussen de magnetische velden van aarde en mens als het ware, waardoor een herstel en vitalisering van nagenoeg alle lichamelijke organen en functies wordt bereikt... enzovoorts.

En ze eiste, ja, gebood, dat hij meteen zijn schoenen uittrok en de wonderzolen plaatste. Zolen met ribbels en stalen drukpunten, de magneten, die ook iets met acupunctuur van doen hadden.

Evert deed een paar stappen en kromp ineen. Alsof hij op kiezelsteentjes liep. Tien per schoen.

"Volhouden!", zei Jacqueline en aan haar besliste toon kon Evert horen dat de uitleg van de Chinese wonderwinkelier - of Thaise, of Japanse - bijzonder overtuigend had geklonken.

Evert voorzag hoe hij de komende veertien dagen het huis zou verlaten met de zolen in zijn schoenen, om ze op kantoor opgelucht in zijn binnenzak te kunnen stoppen. "Niet vergeten ze bij het weggaan weer in te doen", hield hij zich nu al voor.

Dan zou Jacqueline de zolen zijn vergeten en had ze ongetwijfeld een nieuw middel gevonden om Everts gezondheid op peil te houden.

"Ach, het is goed bedoeld," dacht Evert, "die inlegzolen kun je ook zien als blijken van liefde - ze wil me zo lang mogelijk in leven houden. Mooi idee!"

Yes, Bas!
Yes, Tanja!

Vandaag is het zover:
"Gij Bas, neemt u Tanja tot wettige echtgenote? En wat is daarop uw antwoord?"

"YES!!"

"En Gij Tanja, neemt u Bas tot wettige echtgenoot? En wat is daarop uw antwoord?"

"YES!!"

"YES!! Dan zijt Gij nu man en vrouw!
YES!! Van harte gefeliciteerd!"

In Engeland gaat alles weer gewoon door. Ook het lachen (?).
Vanavond op BBC2, 22.00 uur: deel 1 van de comedy Extras, opvolger van de meesterlijke serie The Office.

Schrijver, regisseur, hoofdrolspeler Ricky Gervais als de figurant Andy Millman.

Gervais hoopt net als bij The Office op een cultsucces, zodat ook deze serie pas na een tweede herhaling wordt 'ontdekt'.
Onmogelijk, daarvoor is Gervais te beroemd geworden en zijn de verwachtingen te hoog gespannen.

Als het gaat om 'gevaren die ons in toenemende mate bedreigen' doen voor veel beleidsmakers allochtone jongeren niet onder voor blanke bejaarden.

Vanmiddag fietste ik weer 's langs een fietser die op het trottoir naast zijn fiets liep.
Het zweet stond op zijn hoofd - hij had al een lange wandeling achter de rug.

Wat dan in enkele seconden plaatsvindt, gaat volgens een vast patroon.
Je kijkt naar de meegevoerde fiets of je kunt ontdekken wat er mis is.
Voor- of achterband lek?
Hangt de ketting eraf?
En dan kijk je naar het gezicht van het slachtoffer.

O nee, je lacht niet, maar de ongelukkige fietser kijkt nors terug, of hij op het punt staat te roepen: "Waag het niet te lachen!".

Een boek van twee kilo dat een kracht krijgt van zestig kilo...
Daar kan alleen een Statenvertaling van de Bijbel mee worden bedoeld.

Hier ligt een taak voor de kleine christelijke partijen.
Alle losliggende voorwerpen in de auto dienen te worden verboden, met uitzondering van de Bijbel, die de zondige automobilist een corrigerende tik op het hoofd kan bezorgen.

Of wordt - het toverboek als vliegend voorwerp - gezinspeeld op een Harry Potter-deel?

Als je meneer Foppe zo over straat zag lopen, met die plastic zak licht zwaaiend in zijn rechterhand, zou je niet kunnen raden waar hij heenging.
Precies zoals hij hoopte toen hij thuis de grote opgerolde handdoek waarin zijn zwembroek was meegerold, in de drogisterijzak had geborgen.

Als hij met de rol open en bloot onder zijn arm geklemd over straat zou gaan, zouden ze hem zeker voor aansteller verslijten - "Kom 's gauw kijken, jongens! Moet je die man daar zien. Die doet op zijn leeftijd nog aan sport. Belachelijk!"

Bewegen! Meneer Foppe bewoog te weinig. Hij had in de krant weer 's een alarmartikel gelezen over de slechte gezondheid van veel ouderen.
Niet roken, niet drinken, niet vet eten - hij voldeed aan de meeste voorwaarden voor een lang en gezond leven. Maar hij bewoog mondjesmaat. Meer dan een tiental dagelijkse gangetjes door zijn appartement, tussen de grote stoel voor het raam, het keukenblok, de douchebak en het bed stelde zijn bewegen niet voor.

Het duurde twee weken voor meneer Foppe de stroom ernstige innerlijke bezwaren wist in te dammen.
Ja, het was vreselijk je te moeten uitkleden in zo'n nauw hokje en de naakte tocht van hokje naar bassin, uitgeleverd aan de spottende blikken van alle badgasten, een helse beproeving.
Maar was het een paar jaar geleden ook niet een poos goed gegaan? En, niet te vergeten, hoe lekker hij zich toen had gevoeld als hij eenmaal in het water lag en vooral: als hij eenmaal weer hoog en droog thuis zat.

Bij de kassa bleek niets veranderd. Behalve de toegangsprijs, die twee euro hoger uitviel dan het bedrag waarop hij had gerekend. Maar je betaalde nog steeds tien euro borg voor het gebruik van een kledingkastje, nog altijd afsluitbaar met een sleutel aan een groen stoffen bandje, dat je om je pols kon gespen.

En de heikele momenten - de martelgang in enkele zwembroek naar de douches en de afdaling via het trapje in het beschuttende water - vielen alleszins mee. Op dit uur van de dag lagen er welgeteld vijf mensen in het water!

Nee, dit zou een hele beste middag voor meneer Foppe zijn geworden, als zich niet een ramp had voltrokken.

Ik vraag me af of de doorgewinterde Meneer Foppe-lezers - de kenners - nu kunnen voorspellen op welk punt in de voorgaande zinnen die ramp zich al aftekent.

Ja, goed. Dat polsbandje met die sleutel.

Een kwartier lang spatterde meneer Foppe heerlijk rond - in zijn overwinningsroes deed hij zelfs een poging tot borstcrawl, terwijl hij alleen de schoolslag redelijk machtig is.
Toen kwam het moment waarop hij dreigde naar de bodem te zakken van ontzetting. Ja, hij overwoog zelfs zich onder water te laten zakken en zich 'over te geven'.

De sleutel van zijn klerenkast hing niet meer aan het groene bandje om zijn pols. Het hele bandje was weg!
Had hij het metalen pinnetje van de gesp wel goed in de stof van het bandje gestoken? Nee, dus.

Meneer Foppe zwom naar de kant. Zeker een kwartier stond hij in het water koortsachtig na te denken, zich met witter wordende handen vastklemmend aan de richel onder de bassinrand.
Hij bibberde, van de kou en de zenuwen om deze afgrijselijke situatie.
Hij herinnerde zich nachtmerrieachtige scènes uit films; overmoedige vlotte types die zich onbespied waanden en naakt in een riviertje gingen zwemmen - "Doe dat nou niet", zei meneer Foppe dan zacht voor zich uit - waarna snoodaards de in de struiken hangende kleren wegnamen.

Het bandje met sleutel moest zich ergens op de bodem van het bad bevinden. Als het al niet was afgezogen tot in de ingewanden van het zwembad en vermalen door de metalen kaken van een vuilvernietiger.

Bij de vele reddingsmogelijkheden die hij koortsachtig de revue liet passeren, behoorden zelfs beelden van een meneer Foppe die zich had laten insluiten - hij had zijn hoofd zo vaak en zo lang mogelijk onder water gehouden - om pas als het donker was geworden het zwembad te verlaten. Alleen gekleed in zwembroek schichtte hij langs de huizen en bereikte uitgeput zijn flat.
Om te constateren dat de huissleutel zich nog in de rechterzak van zijn jekker bevond, veilig in het klerenkastje geborgen, dus ook dat leverde niets op.

Nee, de uitkomst van het langdurige spoedberaad stond vast. Er zat niets anders op. Hij moest hulp vragen.
Hij wachtte tot de dienstdoende badjuffrouw nog drie rondjes om het gehele bad had geslenterd, voor hij haar durfde wenken.
"M'n sleutelbandje...", piepte meneer Foppe, terwijl hij zijn lege rechterpols uit het water omhoog stak.
"Afgegaan?," zei de badjuffrouw en ze keek er helemaal niet boos bij, "wat een klotedingen zijn het toch. Zeker vijfmaal in de week is het raak. Ik zal ?s even kijken wie kan helpen..."
En met een zeer luide, geschoolde zwembadstem schalde ze over het water: "Mevrouw Van Everdingen! Kan uw dochter even duiken?"

En zo bleek voor de zoveelste maal dat meneer Foppe zich lang kan druk maken over een akkefietje, dat in een handomdraai is geregeld.
Een ramp voor de een is een peulenschil voor een ander.

In het kielzog van mevrouw Van Everdingen zwom een dochter met een professioneel zwembrilletje op, die diep ademhaalde en dook en zich zo soepel over de bodem van het zwembad bewoog - meneer Foppe volgde haar schim en moest denken aan een natuurfilm over dolfijnen - dat het maar een minuut duurde of ze dook vlak voor meneer Foppe uit het water op, waarbij ze het bandje met sleutel tussen duim en wijsvinger sierlijk heen en weer bewoog.

Meneer Foppe bedankte de dames uitvoerig. Na vijf keer zei de badjuffrouw: "Het is goed, hoor. Bind de sleutel voortaan maar aan de band in uw zwembroek, ja?" En moeder en dochter leken het incident ook vergeten en zwommen gezellig babbelend weer verder.

Met bandje en sleutel stijf in een vuist geklemd, verliet meneer Foppe onmiddellijk het water. Nu het zo goed was afgelopen durfde hij, om weer wat bij te komen, ook best wat langer dan normaal onder de warme douche te blijven staan.

Net gehoord op de radio.

Minister Pechtold is een 'hij beseft zich'-zegger.

John de Mol heeft gisteren honderd miljoen euro verdiend.

De tv-sterren die door hem zijn gecontracteerd, moeten zich toch een beetje bekocht voelen.

Dachten ze dat hun nieuwe baas veel geld voor ze overhad, blijkt het hem geen cent te kosten.

"Een gek gevoel," zei een toekomstige Talpaster die ik in de supermarkt tegenkwam (hij gaat de komende drie jaar vier miljoen euro verdienen), "het is net of ik het nu allemaal gratis moet gaan doen."

Foto 5
In de grootstad keek ik mijn ogen uit - kwa mode en trends is men ons in het buitenland jaren voor.
Zo zag ik in de etalage van een herenmodezaak dit beeldige mannenrokje.
Ik heb er meteen drie gekocht.

Foto 6
Op het warme buitenterras van het café waren voetenbadzitjes ingericht.
Ik moest even wachten tot er een vrijkwam, maar toen constateerde ik dat het water niet werd ververst.
Toch een beetje vies, met je blote voeten in het water van anderen.

Langs de autobahn.
Wat zorgen de Oosterburen toch goed voor mens en dier.

Foto 1 en 2
Een speciaal tankstation voor honden.
Helaas mochten, zo te zien, uitsluitend herdershonden er gebruik van maken.

Foto 3 en 4
Een volmaakte toiletgelegenheid voor mensen.
Functioneel - uitsluitend geschikt voor dat ene doel, geen zitjes, geen verkoop van troep.
Schoon op de heenreis, 's ochtends vroeg.
Schoon op de terugreis, 's avonds laat.
En gratis - geen juffrouw met schoteltje te bekennen.

Dit zou wel eens een belangrijke toeristische attractie kunnen gaan worden in het toekomstige Europa:
De Toiletten van Dong.

Met 'de discussie' wordt de komende Brede Maatschappelijke Discussie over Europa bedoeld.

Het wordt een mooie dag en de vakantie is net begonnen; ons hoofd staat niet naar dit soort zaken. Dat de regering de discussie gaat aansturen door zelfbenoemde mannetjes, nemen we voor kennisgeving aan.

Ook bij de Publieke Omroep - nog zo'n discussie die 'over de zomer wordt getild' - gaat de regering haar eigen mannetjes benoemen. En, ongetwijfeld, een enkel vrouwtje.

Laten we het onthouden voor na de vakantie.
De mannetjes zijn nu op vakantie, maar ze moeten na terugkomst hun borstjes natmaken.

Vandaag ga ik op vakantie.
Ik hoop voor donker weer terug te zijn.

Als morgen de foto's klaar zijn, volgt verslag.

SBS6 heeft plannen in de maak de landelijke discussie aan te zwengelen middels een tv-serie .

Dat wil zeggen: de programma's zullen laten zien wat er deze zomer zoal aan buitenseks in het land wordt gedaan en men gaat ervan uit dat de discussie dan vanzelf zal losbarsten.

Zou het echt waar zijn?
Wordt in het Europese Parlement op grote schaal cocaïne gesnoven en bij voorkeur op de toiletten?
Wat is dit voor raar onderzoek?

Een vraag voor Bieslogs huisonderzoeker dr. Nak de Weert.

"Ja, zegt u dat wel, een zeer vreemd onderzoek. Maar de onderzoeken van Fritz hebben wel vaker opzien gebaard."

- U kent die professor van dit onderzoek - ene Fritz Sürgel?

"De hele onderzoekswereld kent vriend Sürgel. Hij is de permanente schandvlek op ons blazoen. In 1999 vond hij in 80% van alle damestoiletten van alle overheidsgebouwen gemiddeld twee picogram spermasporen. Bah! Sürgel is een smeerpijp!"

- Toch liegt het resultaat van zijn nieuwste onderzoek er niet om: op 41 van de 46 toiletten in het Europese Parlement werden sporen van cocaïne aangetroffen

"Maar die sporen heeft Sürgel niet zelf aangetroffen en naar zijn laboratorium vervoerd....
Leest u het krantenartikeltje nog eens goed: het waren de verslaggevers van Akte05 die de sporen hebben verzameld! Nou en de heren van Akte05 - dat weten alle journalisten - die zitten nooit om een scoopje verlegen. Ik denk dat ze met een zakdoek de potten van de wc?s van hun eigen redactielokalen hebben schoongeveegd."

- De methode van Sürgel kan cocaïnesporen tot een miljoenste van een miljoenste gram vaststellen..

"Dan gaat het dus om homeopathische cocaïne...
Ach meneer, als Fritz Sürgel het toilet van het Torentje op het Binnenhof zou onderzoeken, vindt hij ook daar een miljoenste van een miljoenste gram cocaïne, neemt u dat van mij aan.
Die moleculen coke hangen gewoon in de lucht. Ze zijn een vast onderdeel van ons milieu geworden. Niks bijzonders.

Tussen haakjes: hebt u al kennisgenomen van de resultaten van mì­jn nieuwste onderzoek?
In 98% van de door mij onderzochte Broodjes Aap trof ik geen apenvlees aan, maar kip!"

De hut in de duinen in goede orde aangetroffen..

Een duinbewoner wist mij te vertellen dat ADSL het hutje tot op honderd meter is genaderd!

Nog even en de hut kan dus betrokken worden als permanent redactielokaal.

(Een moderne kluizenaar heeft ADSL.)

Lezer Erik Olijerhoek stuurde de foto van een vogelhut in de duinen van Egmond, die me de adem benam.

Vanmorgen ga ik kijken of mijn hutje in de duinen er nog staat.
Eind van de middag terug.

Beste mensen,

Vanmiddag was ik in mijn hoedanigheid van kunstfotograaf aan het werk in het Zuidbroekpark.
Het was een warme hoogzomerse dag en daar heb ik het niet zo op.
Ik word overvallen door het soort van triestheid dat anderen in de herfst bespringt.

"In de zomer staat alles weliswaar te groeien en te bloeien, maar voor hoelang?", denk ik dan.
Over een paar weken is het afgelopen. De klad zit er nu al in.

Het is misschien een afwijking, maar als ik in de zomer een prachtige struik of boom zie, rijkelijk in het sappige groen, dan valt mij dat ene bruin-gele blaadje op.

Ik ging het park in met mijn mobiel en legde de herfst vast, die zich in de zomer heeft genesteld.
Zogenaamd stond ik dus te telefoneren en dat is wel veilig, want als ze iemand zien die één blaadje van een boom staat te fotograferen, word ik misschien als verdacht persoon opgepakt.
Dat is behoorlijk paranoia van mij, maar dat word je wel van al het nieuws.

Als kunstenaar reflecteer je de tijd waarin je leeft. Heb ik ergens gelezen. Nou, dat geldt helemaal voor mijn nieuwe fotoserie Among.

Wat een rare naam, Driek. Betekent zoiets als temidden van?
Precies.
De volledige titel zou kunnen luiden:
'The Death is Among Us', maar dat vond ik nou net iets te dik.

Nee, heel cool en kaal:
Among
Alle verbanden laat ik graag aan de kunstkijker over.
Je moet niet teveel uitleggen.

Bekijk mijn nieuwe tentoonstelling op mijn Flickr-site en geef desgewenst commentaar bij de foto's.

Veel kunstgenot,
Driek Photofreak

Spreek met iemand over ?de media? en al snel valt de zin:
?Hoe moet ik alles in hemelsnaam bijbenen??
Die klacht klinkt al sinds de uitvinding van de videorecorder, maar ze wordt luider en wanhopiger.

Als televisie en computer steeds meer naar elkaar toegroeien, hoe vind je dan een weg in het miljoenvoudige aanbod?
En als ik programma?s of kanalen heb gevonden die me interesseren, hoe organiseer ik het dan zo, dat ik nieuwe afleveringen niet vergeet?
"Help!!!!"
VODcasting!

Wat PODcasting is, mogen we als bekend veronderstellen - de nieuwe en snelle manier om geluidsmateriaal, waarop men zich 'abonneert', naar de computer te sturen en vandaar naar de mp3-speler, neemt in populariteit toe.

Deze week startte de VPRO met een wereldprimeur: VODcasting - Video On Demand Webcasting.
Favoriete tv-programma's worden klaargezet zonder ingewikkelde handelingen en zonder eindeloos downloaden. Belangstellenden kunnen zich abonneren op de 3VOOR12 VODcast. Als ze dat gedaan hebben worden met regelmaat nieuwe programma's 'thuisbezorgd'. De abonnees krijgen een seintje wanneer er iets nieuws van hun gading te zien is. De programma?s zijn uitsluitend op de computer te zien - een iPod waarop ze kunnen worden bekeken bestaat (nog) niet.

"Dit is een eerste stap naar de toekomst van tv-kijken", zegt Erwin Blom, hoofd van de afdeling Digitaal van de VPRO. "Het is een voorbode van een tijd waarin iedereen een eigen thuispagina op zijn tv heeft, waar zowel favoriete gewone kanalen opduiken als on demand inhoud verschijnt. Uit een groot aantal mogelijkheden stelt iedereen zijn eigen aanbod samen. Misschien abonneer ik me straks wel op Tegenlicht, 3VOOR12 en Shameless en als ik mijn tv aanzet, zie ik in een oogopslag of er nieuwe inhoud van mijn favorieten beschikbaar is. Het abonnement op 3VOOR12 is nu dus al mogelijk, afhankelijk van het succes van deze VODcast bekijken we of het VPRO-aanbod wordt uitgebreid."

Nou, dat wilde ik wel eens proberen!
Ik boekte verrassend gemakkelijk resultaat.
Je hebt het iTunes-programma nodig (versie 4.9), je tikt een adres in en klaar!
Het kleine schermpje in de linkerhoek kun je naar het midden van het computerscherm trekken en dan zijn de programma?s heel goed te volgen.
En nu weet ik precies hoe het er in de Rotterdamse Club Now and Wow aan toegaat.
Joh!

Bekentenis: ik weet niets van de muziek van U2 af.
Ongetwijfeld heb ik in de afgelopen vijfentwintig jaar flarden U2-muziek op de radio voorbij horen komen - nooit gaven ze aanleiding me naar de cd-winkel te haasten.

Het hoofd van voorman Bono kan ik dromen. Honderden malen gleden mijn ogen langs zijn gelaatstrekken bij het doornemen van de kranten.
Ik nam kennis van zijn pogingen zijn gedachtegoed op de groten der aarde over te brengen. Nimmer voelde ik de aandrang me in die denkbeelden te verdiepen. ?Hij wil vast goeie dingen?, oppervlakkiger commentaar kan ik niet leveren.

Ik matig me dus geen enkel oordeel over U2 en Bono aan. Ik leef in onwetendheid.

Of is het die zonnebril, die mijn nieuwsgierigheid tempert?
Als mensen mij iets willen vertellen met een zonnebril op, ben ik geneigd weg te lopen.

Gisteren heeft Bono zijn bril tijdens een concert afgezet.
En dat gebaar blijkt in een bomvolle Amsterdamse Arena een grote gebeurtenis te zijn geweest.
Ja, nu raak ik pas geïnteresseerd.
Laat ik beginnen met een Greatest Hits-cd.

Onder druk van de publieke opinie - De Telegraaf pakt fors uit op de voorpagina - zullen de drie oud-bestuurders van de Publieke Omroep ongetwijfeld afzien van hun wachtgelden, samen twee miljoen euro.
Dit bedrag kan vervolgens aan een goed doel worden geschonken.

Idee:
Het Fonds ter Ondersteuning van Ontslagen NPS-werknemers i.o..

Ten gevolge van een rare storing in mijn computer (die zelden voorkomt, dat wel!) lukte het niet de afgelopen 24 uur berichten naar Bieslog te zenden.
Op dit moment is de webcam nog buiten gebruik.

Mijn excuses.

Vanavond geeft de RVU, in het tv-programma Stof (Nederland 3, 19.55 uur), antwoord op een vraag die velen - zij het onbewust - al heel lang bezighoudt:

Mag je masturberen in de trein?

Ikzelf heb er geen enkel probleem mee. Masturberen moet op alle openbare plaatsen mogelijk zijn en gelukkig denken vele Nederlanders er ook zo over. In parken, cafés, restaurants en supermarkten wordt naar hartelust gemasturbeerd. Niemand die er nog van opkijkt.

Maar in een trein word je erop aangekeken. ?Wat is die meneer aan het doen??, voel je de medepassagiers denken.

Waarom zitten alle treinreizigers doorgaans zwijgend en suffend tegenover elkaar, zonder dat iemand de hand aan zichzelf slaat? Dat juist in de trein, bij wijze van surrogaat, het mobieltje veelvuldig ter hand wordt genomen, is een duidelijk signaal dat men zich graag met iets anders zou willen bezighouden.

Nergens hangen NS-bordjes in de coupés die het masturberen in de trein verbieden. Hoe is dan toch het taboe te verklaren, dat kennelijk rust op masturberen tussen de rails?

De RVU kan niet genoeg worden geprezen aandacht te besteden aan dit urgente probleem.

Als masturberen in de trein eindelijk ?gewoon? zal worden gevonden, zijn vele masturberende automobilisten wellicht bereid de auto te laten staan en in de trein aan de slag te gaan.

Opheffing van het masturbatietaboe in de trein zal het milieu en de verkeersveiligheid zeer ten goede komen. Ook valt te voorspellen dat het grote aantal klachten over 'geweld op de trein' drastisch zal dalen.

- Heb ik het goed samengevat zo?

- Prima. Je hebt een zeer hybride samenvatting gegeven.

- O, dank je wel. Je vindt het niet alleen goed, ook nog hybride! Wat geweldig!

- Ja, het is degelijk, helder en hybride.

- Even onder ons. Mondje dicht, maar wat betèkent hybride precies?

- Je weet niet wat hybride... Terwijl je net zo'n hybride samenvatting van onze discussie hebt gegeven?

- Sssst! Je leest en hoort het woord zo vaak dat ik het ook maar ben gaan gebruiken, maar wat hybride nou precies inhoudt... Is het zoiets als briljant?

- Nee joh! Hybride...'t betekent van dit en van dat, van alles wat. Dacht ik. Een hybride plan - het kan zus, maar ook zo.

- Maar het heeft toch ook iets met auto's te maken?

- Ja, geloof ik wel. Hij of zij rijdt in een hybride... Een zuinige auto?

- Wat een hybride woord eigenlijk, hybride.

- Nou! Ik blijf het dan ook graag gebruiken. Ober! Mogen wij een hybride bestelling plaatsen? Tweemaal een koffie en een cognacje, graag!

Minister van Buitenlandse Zaken Minderop (Nederland Hoera), die namens de regering aanwezig was op de twintigste herdenking van de Val van Srebrenica, verklaarde dat in 1995 weliswaar helaas vele mannelijke slachtoffers onder de moslimbevolking te betreuren waren, maar dat dankzij de standvastigheid van de toen aanwezige Nederlandse soldaten voorkomen had kunnen worden dat ook vrouwen werden afgevoerd en vermoord.

Geachte heer Wijn,

Tot mijn grote teleurstelling heeft u, bij het introduceren van een vorm van belastingaftrek, wederom mijn naam gebruikt.

Ik ben, zoals u ongetwijfeld weet, een tante van ex-staatssecretaris Rick van der Ploeg.
Toen mijn neef indertijd mijn naam ging gebruiken - omdat hij dacht de leukste thuis te zijn - heb ik al ernstig geprotesteerd.

In mijn privé-leven ondervond ik veel overlast van dat grapje van neef Rackert (zoals ik hem altijd heb genoemd). Allerlei types van laag allooi liepen mijn deur plat en belden me dag en nacht, omdat ze dachten van mij wel een lening te kunnen lospeuteren.

Door uw toedoen krijg ik nu zogenaamd ?talentvolle sporters? aan mijn broekrok?
Dank u feestelijk.

Vanmorgen belde een 'talentvolle jeu de bouler'. Hij was kampioen van Zuid-Holland en wilde prof worden. Wat een brutaal heerschap! Hij eiste op hoge toon 50.000 euro ?durfkapitaal om nieuwe spullen te kopen?.

Ik heb gedreigd hem een schop onder zijn dure jeudebouleballen te verkopen als hij mij nog één keer lastigvalt.

Groetjes,
Tante Agaath

Vrijdag vroeg ik me af, welke grote historische figuur onze leiders ons in heftige tijden ten voorbeeld kunnen stellen.

'Een probleem is dat wij geen Churchill hebben (hadden).'

Ik hield het niet voor waarschijnlijk, gezien de achtergrond van onze huidige politieke leiders, maar het is toch Willem Drees geworden.

Balkenende die de socialistische voorman Willem Drees citeert! Om zichzelf extra te complimenteren met zijn eigen beleid. Je moet maar durven.

Ik neem aan dat in tijden van nood en rampspoed Drees zal worden vervangen door Gerbrandy, Colijn, of Groen van Prinsterer.

Gisterochtend werd het mij te machtig. Ik moest en zou een doos gaan scoren.
Een apparatendoos - kan niet schelen wat.
Ik ben hooked aan dozen met elektronica. Het is zo?n lekker powergevoel - een doos kopen, ermee over straat lopen in de wetenschap straks te gaan uitpakken (in twee betekenissen!).

Ik herinnerde me dat mijn moeder vorige week al had gezegd: ?Er is iets niet goed met de pick-up, of hoe heet zoiets tegenwoordig?.
Ik testte haar audiotorentje en ja, één van haar vijf cd?s haperde, sloeg stukken over en gaf oorverdovende digitale crashgeluiden af. Uitgerekend haar lievelings-cd van zangeres Kathleen Ferrier.

"Dat is niet best," overdreef ik, "oei, oei!"
"Is het gevaarlijk?", vroeg mijn moeder in reactie op mijn bezorgde frons.
"Zou kunnen," haakte ik gretig in, "gebruik 'm maar niet meer. Ik zal 's kijken of ik iets op de kop kan tikken."

's Middags overtuigde ik mijn moeder dat repareren geen zin had; dat je goedkoper een nieuw setje kon kopen en dat ze onder de 300 euro klaar was. Want ik had voor 299 euro een mooie doos zien staan.

Terug bij mijn moeder brak het grote, lekkere moment aan: het openen van de doos, het verwijderen van de beschermende lappen en mallen, het uittillen van de apparaten, het installeren en het uitproberen.

Ik wil hier graag bekennen dat ik er overdreven veel werk van maakte. Een audiosetje aansluiten stelt niks voor. De speakers inprikken en blazen maar. Maar ik liet mijn moeder in de waan dat er alleen een Engelse gebruiksaanwijzing bijzat en ik vroeg haar dingen als:
"Wil je ook naar tracks searchen met de jog dial, ma?"
"O, wat goed! Je kunt ook your own program createn!"

Mijn moeder reageerde volgens het boekje:
"Dat begrijp ik allemaal niet, jongen. Ik wil een plaatje kunnen draaien en ik wil weten waar Hilversum 1 zit."

Toen ik haar na het eten alles had uitgelegd, ging ik met een goed gevoel weg. Ik had een doos 'gedaan' en ik had mijn moeder weer 's trots op haar zoon laten zijn.
"Wat weet je toch veel, jongen. Als ik jòu niet had...".

Goeie zondag,
Driek de Gadgetfreak

Men meldt mij dat de Concertzender op doordeweekse dagen een gejackte programmering voert.

"Tussen 8 en 12 staat de schijnwerper in 'Ochtendeditie' niet meer uitsluitend gericht op klassieke muziek, maar treden ook de andere 'muzieken' van de Concertzender voor het voetlicht. Jazz, wereldmuziek, oude muziek, volksmuziek, maar ook chansons en popmuziek."

De zender is live via internet te ontvangen en op de site is de complete speellijst te vinden.

Bij mijn ideale 24-uurs Jackkanaal (met twee k's!) kunnen ook DJ's worden ingeschakeld - bekende en onbekende muziekliefhebbers met een veelzijdige smaak, die de meest avontuurlijke programma's samenstellen.

Ik las ook al ergens dat met de Jackformule de radio wordt 'geiPodiseerd', maar dat woord wil niet echt lekker.

Een groeiend aantal muziekradiostations in de VS schakelt met succes over op het Jackformat.

Wat is Jackradio?

Een commercieel muziekstation draait dag en nacht volgens strenge regels, uit een aanbod van hooguit 300 gangbare hits in een bepaald genre, zo zijn er country-, rock-, metal-, en soulstations.

In de Jackformule wordt het platenpakket uitgebreid tot minimaal 3000 titels, hits uit alle tijden in alle stijlen. De DJ's zijn het zwijgen opgelegd en de nummers worden in een willekeurige, door de computer bepaalde volgorde gedraaid.

Kortom: een iPod die op shuffle is gezet.
Want de invloed van de mp3-speler - je eigen superjukebox in je binnenzak - wordt nu in de radio hoorbaar.
Jackradio wordt dus ook wel iPodradio genoemd.

Een enkel station gaat een stap verder en shuffelt pop, jazz, klassiek, country, wereldmuziek, dance, enzovoorts, door elkaar.

Naar zo?n zender zou ik graag luisteren. En dan niet een uurtje Jackradio Totaal, middenin de nacht, maar continu, 24 uur per dag.

Na een Schubertlied, een lekker stuk Sonny Rollins, dan trommelt Moussa Traoré wat, zingt Creedence Clearwater Revival, speelt Ivo Pogorelich een Sonate van Scarlatti, neemt Boss H. de boel over, waarna Ornette Coleman aan de beurt is en ga zo maar door.

In Nederland is voor zo'n multimuzikultizender op de radio geen plaats, neem ik aan, want welke netmanager is er de baas over?

Op internet dus.
Richt de VPRO het eerste Nederlandse Jackkanaal in?

Een jongensdroom is werkelijkheid geworden:
we staan bovenaan een hitparade.

Niet DE 'hitpereet' - EEN hitlijstje.
Maar toch.

(We spiegelen ons aan de Britten. Gewoon doorgaan. Dus ook met onzin en flauwekul.)

Zijn wij er klaar voor?
De drie fractievoorzitters van de regeringspartijen vergaderen vandaag met de ministers Donner en Remkes.

Een probleem is dat we geen Churchill hebben (hadden).
Drees komt niet in de buurt.
Wilhelmina?
Meer dan de helft van de bevolking weet niet wie dat is (was).

Laten we nog maar 's oefenen, zodat de hulpdiensten in ieder geval op tijd komen.

Het is al tientallen malen uitgezonden - het Sterspotje waarin de nationale hymne 'We zijn er bijna, maar nog niet helemaal' wordt gebruikt.

Vals gezongen!
Dat laat onze Canonclub niet op zich zitten.

De dirigent van Bieslogs amateurzangkwartet, de heer W. de Bie, schreef nieuwe coupletten bij dat ene, dat ons vanaf onze vroege jeugd het gehele leven door begeleidt.

De wat behoudende strekking die het lied door deze uitbreiding heeft gekregen - "ja, de ronduit tuttige boodschap", aldus de dirigent - lijkt ons passend bij deze sombere dag.

Evert hoorde vanmorgen op de radio over 'Parasolvluchten' - vliegtuigen die, zoals de Gipsvluchten in de winter, gestrande vakantiereizigers naar huis brengen - en nu vraagt hij zich af of je via internet een ticket kunt reserveren.

Chirac vindt de Engelse keuken, op de Finse keuken na, de slechtste keuken die hij kent.
Maar wat weet hij van de Finse keuken?

Toevallig hebben wij thuis al jaren een Finse keuken. Nooit hebben we een mooiere, strakkere modernere keuken in huis gehad, dan deze Finse keuken.
Onze Finse keuken is te mooi om er iets te eten in te maken.

Sinds we een Finse keuken hebben, gaan we patatjes halen, Chinees, pizza's, of bakken kant-en-klaar.

Je hoorde de diepe basnoten nog regelmatig klinken in de afgelopen achtenveertig jaar - ze werden voor het eerst gespeeld in een Parijse studio, in de nacht van 4 op 5 december 1957.

Het is een cliché geworden. Een tv-regisseur die zijn reportage of documentaire een melancholieke kleur wil geven, of er een dosis spanning aan wil toevoegen, grijpt al gauw naar die opnamen: de muziek van de film Ascenseur pour l'échafaud (Lift naar het schavot) van Louis Malle. De gestopte trompet over de donkere bas.

Alle jazzliefhebbers kennen het verhaal: hoe Miles Davis, op een Europese tournee met Franse begeleiders (en met de in Parijs wonende drummer Kenny Clarke), een nacht in de studio werd uitgenodigd en toen, bij de geprojecteerde filmbeelden, die beroemde score improviseerde. Hoofdrolspeelster Jeanne Moreau was erbij. In vier uur was de klus geklaard.

Met diezelfde groep speelde Miles drie dagen later in het Amsterdamse Concertgebouw.
Met Clarke dus en Barney Wilen, tenor, René Urtreger, piano en Pierre Michelot, bas. Toen konden we met eigen oren horen hoe goed ze waren, die Franse jazzmusici en waarom de grote Amerikanen zo graag met ze speelden.

Pierre Michelot is dood, staat vanavond in de kranten.
We zullen zijn bas nog vaak horen klinken.

Aanvulling
In het Amsterdamse Filmmuseum is vanaf 20 juli een groot Jeanne Moreau-retrospectief geprogrammeerd. De film Ascenseur pour ll'échafaud is er vanaf vandaag te zien!

Het was vanochtend koud, donker en vochtig. De twee mannen die ik op het marktplein lopend passeerde, waren er niet op gekleed. Ze droegen zwarte, strakke broeken tot op de knie. Strak? Pantystrak. Wielrennersbroekjes waren het. Met duidelijke billen en delen.

Hun t-shirts, respectievelijk geel en paars, werden over de borst gekruist door de draagriemen van hun identieke grijze schoudertassen.

Ze trokken allebei een rechthoekig zwart vliegtuigkoffertje op wieltjes achter zich aan. Alleen handbagage. Ervaren reizigers.

De man in het geel droeg een rode cap met forse klep.
Op het hoofd van zijn paarse vriend torende een vrolijke, met een band om zijn kin gebonden puntige, veelkleurige SOMBRERO.

Ze liepen met haastige pas, de plassen regenwater ontwijkend, in de richting van het station en hun Schipholverbinding.

Thuis hadden ze zich al gekleed op een veertiendaags verblijf op de rand van het zwembad van een hotel in Marokko of Turkije.
Over drie uur zitten ze daar. Het is zonde tijd te verliezen met omkleden.

De Tweede Kamer is op zomerreces, dus blijven de plannen voor de verbouwing van de Publieke Omroep twee maanden op de plank liggen.

In september zullen de discussies in en buiten de Kamer weer oplaaien en tot die tijd worden de ontwikkelingen bijgehouden op onderstaande site.

Voor het eerst liggen ze na een jaar of acht weer in één kamer verenigd op tafel: de handsets, hun centrale en de opladers, die het huiselijke telefoonverkeer op drie, ver van elkaar gelegen punten hebben geregeld. Paraat, op elk uur van de dag of de nacht.

Het is geen gezellige reünie, ik ga ze wegbrengen naar het grofvuil.

Want het ging echt niet meer.
Niet alleen raakten de batterijen steeds sneller leeg, de telefoons begonnen om de drie dagen uit de pas te lopen. Alsof je een gesprek voerde met een ruimtesonde - veel geruis en geknars en echo op de stemmen.

Je moest dan de handset opnieuw ?met uw code aanmelden bij het grondstation? en een serie knopjes indrukken, die pieptoontjes opwekten en dat in een bepaalde volgorde, die ik steeds vergat.

Dus heb ik het eens zo moderne - want draadloze - stel handsets vervangen door lichte, ranke, kokette Katinka?s.

Daar liggen ze dan voor het laatst bij elkaar.
Duizenden malen zijn ze ter hand genomen. Honderden uren mensentaal hebben ze moeten verwerken. Ze rinkelden voor mooie, slechte, lieve en pijnlijke boodschappen.

Nou ja, laat ik ophouden. Het zijn maar apparaten en draden. Weg met die handel.

Maar het echt dramatische: de apparaten willen niet weg. Ze roepen om hulp!

Een uur geleden begon één van de handsets te piepen dat hij dringend stroom nodig heeft.
Even later gevolgd door de tweede, die zo mogelijk nog klaaglijker kermt.

Ja en daar begint nummer drie, op een luidere en verwijtender toon dan zijn broertjes.
Het hartverscheurende gesnerp is moeilijk te verdragen.

Ik vlucht de kamer uit in de hoop dat morgenochtend het hulpgeroep zal zijn verstomd.

De buren van vier huizen verderop zijn apetrots.
Ze hebben hun dochter op tv en in de krant gezien.

Fenny was naar Londen gereisd om Live 8 mee te maken.

Wij ondersteunden hun enthousiasme:
"Ja, daar bij die pijl, kan niet missen, heel duidelijk Fenny."

Het zomerreces is ingegaan, maar we moesten even nablijven, want meester Hoogervorst was nog een beetje boos.

We krijgen allemaal een standje.
We moeten niet zo zeuren.
De regering heeft vele nieuwe maatregelen genomen, werkte keihard.
En verlangt nu van ons 'een tegenprestatie': niet zeuren en... 'onze schouders eronder zetten'!

Ja, meneer.

(vinger omhoog)
Meester! Één vraagje nog. Niet om te zeuren, maar waarom draagt u geen stropdas, als u ons een standje geeft?
Wij moeten ons netjes gedragen, u zit altijd zo keurig in het pak en nu staat u het Journaal te woord in uw achtertuin en u hebt uw meesterkostuum niet aan en er piept zelfs wat borsthaar uit uw openstaande overhemd. Raar, hoor.

En mogen we nu op vakantie, zodat we uw pedante kopje de komende acht weken niet meer hoeven zien?

Lekker puh! - lekker decadent - lekker klooien - lekker uitwaaien - lekker relaxen - lekkervegetarisch - lekkervoordelig - lekkerensnel - lekkerlamsvlees - lekkeruitjedak - ongewoonlekker - lekkerfit - lekkerluchtje - lekker voordelig - lekkerleven - lekker bezig zijn - lekker kontje - lekker in je vel - lekker veilig - lekker wild - lekker geurtje - lekker voordelig - lekker ontspannen - lekker gezond - lekker ding - lekkersingle - lekkerslapen - lekker koken met bier - lekker gek - Lekker Dier - lekker slank - lekker weg - lekker vroeg - lekkeruiteten - Dat was lekker!

Het voornemen de NPS op te heffen stuit niet alleen op 'grachtengordelverontwaardiging' (die totaal misplaatste uitspraak van D66-Kamerlid Bert Bakker).

Een opmerkelijke steunbetuiging in de actie voor het behoud van NPS-programma?s als Nova en Buitenhof komt van kardinaal Simonis, de voorzitter van de Nederlandse Bisschoppenconferentie.
Dit is de tekst van zijn verklaring:

'De Nederlandse samenleving is gebaat bij een sterke en brede publieke omroep. Ook de Kerk wil niet alleen voor eigen parochie preken, maar de samenleving op eigen wijze dienstbaar zijn. Naast een professionele en onafhankelijke nieuwsvoorziening dient de publieke omroep daarom platforms te bieden voor mensen en meningen. Programma's als NOVA en Buitenhof laten sinds jaar en dag zien het beste van beide te kunnen combineren en leveren daardoor een vitale bijdrage aan de kwaliteit van de publieke omroep. De inrichting van het omroepbestel is een zaak van de politiek. Maar het eventuele verdwijnen van deze programma's zou een groot verlies betekenen.'

Willem van Kooten heeft zich altijd een groot tegenstander getoond van de privatisering van nutsbedrijven - elektriciteit, water en gas moeten door de overheid worden beschermd en gegarandeerd.
Die mening staat los van het feit dat hij nu bronwater gaat verkopen.
De Telegraaf geeft een halfmiljoen flesjes van Willems water weg.
Hoeveel gaan de flesjes kosten, na de campagne 'Het water van ons allemaal'?

Het is te hopen dat Willem van Kooten blijft strijden voor het nutswater.
Zodat iedereen die op weg gaat naar strand of festival, in de gelegenheid blijft een fles aan de kraan te vullen met goed en goedkoop water.

Overigens: ik weet in de bossen van Brabant een plek te vinden waar een reusachtige dynamo groeit, die een grote hoeveelheid krachtige, gezonde natuurstroom kan opwekken.
Is een bedrijf geïnteresseerd in een leuke actie, waar we gezamenlijk van kunnen profiteren?
Ik wil best een beetje stroom weggeven.

Zojuist verschenen: een nieuwe oude Miles Davis.

Naast bekend materiaal bevat de 2-CD 'Round about Midnight (Legacy Edition)' de niet eerder uitgebrachte opnamen van het concert dat op 18 februari 1956 werd gegeven 'at the Pasadena Civic Auditorium, as part of Gene Norman presents'.
Lees het laatste deel van de vorige zin hardop en je zit in de zaal.

Want naast prachtige muziek van het kwintet (Miles Davis, trompet; John Coltrane, tenorsax; Red Garland, piano; Paul Chambers, bas; Philly Joe Jones, drums) hebben we er een nieuwe aankondiging bij - Gene Norman presenteert.

Ik stel een verzamel-CD voor, met uitsluitend aankondigingen.
Er zijn zoveel live jazzconcerten uitgebracht, van Miles en anderen, waarop intro's staan met van die lekkere Amerikaanse stemmen - daar moet een CD inzitten.

Ik heb er drie uit de kast getrokken en onder elkaar gezet.

Nee hoor, zei Medy van der Laan vannacht in de Tweede Kamer, tijdens het spoeddebat over de Publieke Omroep, het overleg dat tot opheffen van de NPS leidt, was zeer zorgvuldig gebeurd. Ze had de NPS-voorzitter voortdurend op de hoogte gebracht.

In de officiële publicatie van de regeringsplannen is een schema opgenomen van de organisatie van de Publieke Omroep in 2008.
Daaruit valt te lezen hoe groot de nieuwe omroep RVB (Raad Van Bestuur) gaat worden (moet er niet snel een groot nieuw kantoor worden gebouwd?) en hoe zorgvuldig die tot stand is gekomen: de NPS bestaat in 2008 nog wel degelijk en is in het schema opgenomen.

De voorzitter van de RVB uit nu ook grote twijfels over de kabinetsplannen, die financieel gezien desastreus zullen uitpakken. 'Kunst en cultuur is één op één afhankelijk geworden van reclame.'

Voor Medy van der Laan, Bert Bakker en Boris Dittrich (Doof-66) zal het een zorg zijn.