Bekentenis: ik weet niets van de muziek van U2 af.
Ongetwijfeld heb ik in de afgelopen vijfentwintig jaar flarden U2-muziek op de radio voorbij horen komen - nooit gaven ze aanleiding me naar de cd-winkel te haasten.

Het hoofd van voorman Bono kan ik dromen. Honderden malen gleden mijn ogen langs zijn gelaatstrekken bij het doornemen van de kranten.
Ik nam kennis van zijn pogingen zijn gedachtegoed op de groten der aarde over te brengen. Nimmer voelde ik de aandrang me in die denkbeelden te verdiepen. ?Hij wil vast goeie dingen?, oppervlakkiger commentaar kan ik niet leveren.

Ik matig me dus geen enkel oordeel over U2 en Bono aan. Ik leef in onwetendheid.

Of is het die zonnebril, die mijn nieuwsgierigheid tempert?
Als mensen mij iets willen vertellen met een zonnebril op, ben ik geneigd weg te lopen.

Gisteren heeft Bono zijn bril tijdens een concert afgezet.
En dat gebaar blijkt in een bomvolle Amsterdamse Arena een grote gebeurtenis te zijn geweest.
Ja, nu raak ik pas geïnteresseerd.
Laat ik beginnen met een Greatest Hits-cd.