Als je meneer Foppe zo over straat zag lopen, met die plastic zak licht zwaaiend in zijn rechterhand, zou je niet kunnen raden waar hij heenging.
Precies zoals hij hoopte toen hij thuis de grote opgerolde handdoek waarin zijn zwembroek was meegerold, in de drogisterijzak had geborgen.

Als hij met de rol open en bloot onder zijn arm geklemd over straat zou gaan, zouden ze hem zeker voor aansteller verslijten - ?Kom ?s gauw kijken, jongens! Moet je die man daar zien. Die doet op zijn leeftijd nog aan sport. Belachelijk!?

Bewegen! Meneer Foppe bewoog te weinig. Hij had in de krant weer ?s een alarmartikel gelezen over de slechte gezondheid van veel ouderen.
Niet roken, niet drinken, niet vet eten - hij voldeed aan de meeste voorwaarden voor een lang en gezond leven. Maar hij bewoog mondjesmaat. Meer dan een tiental dagelijkse gangetjes door zijn appartement, tussen de grote stoel voor het raam, het keukenblok, de douchebak en het bed stelde zijn bewegen niet voor.

Het duurde twee weken voor meneer Foppe de stroom ernstige innerlijke bezwaren wist in te dammen.
Ja, het was vreselijk je te moeten uitkleden in zo?n nauw hokje en de naakte tocht van hokje naar bassin, uitgeleverd aan de spottende blikken van alle badgasten, een helse beproeving.
Maar was het een paar jaar geleden ook niet een poos goed gegaan? En, niet te vergeten, hoe lekker hij zich toen had gevoeld als hij eenmaal in het water lag en vooral: als hij eenmaal weer hoog en droog thuis zat.

Bij de kassa bleek niets veranderd. Behalve de toegangsprijs, die twee euro hoger uitviel dan het bedrag waarop hij had gerekend. Maar je betaalde nog steeds tien euro borg voor het gebruik van een kledingkastje, nog altijd afsluitbaar met een sleutel aan een groen stoffen bandje, dat je om je pols kon gespen.

En de heikele momenten - de martelgang in enkele zwembroek naar de douches en de afdaling via het trapje in het beschuttende water - vielen alleszins mee. Op dit uur van de dag lagen er welgeteld vijf mensen in het water!

Nee, dit zou een hele beste middag voor meneer Foppe zijn geworden, als zich niet een ramp had voltrokken.

Ik vraag me af of de doorgewinterde Meneer Foppe-lezers - de kenners - nu kunnen voorspellen op welk punt in de voorgaande zinnen die ramp zich al aftekent.

Ja, goed. Dat polsbandje met die sleutel.

Een kwartier lang spatterde meneer Foppe heerlijk rond - in zijn overwinningsroes deed hij zelfs een poging tot borstcrawl, terwijl hij alleen de schoolslag redelijk machtig is.
Toen kwam het moment waarop hij dreigde naar de bodem te zakken van ontzetting. Ja, hij overwoog zelfs zich onder water te laten zakken en zich ?over te geven?.

De sleutel van zijn klerenkast hing niet meer aan het groene bandje om zijn pols. Het hele bandje was weg!
Had hij het metalen pinnetje van de gesp wel goed in de stof van het bandje gestoken? Nee, dus.

Meneer Foppe zwom naar de kant. Zeker een kwartier stond hij in het water koortsachtig na te denken, zich met witter wordende handen vastklemmend aan de richel onder de bassinrand.
Hij bibberde, van de kou en de zenuwen om deze afgrijselijke situatie.
Hij herinnerde zich nachtmerrieachtige scènes uit films; overmoedige vlotte types die zich onbespied waanden en naakt in een riviertje gingen zwemmen - ?Doe dat nou niet?, zei meneer Foppe dan zacht voor zich uit - waarna snoodaards de in de struiken hangende kleren wegnamen.

Het bandje met sleutel moest zich ergens op de bodem van het bad bevinden. Als het al niet was afgezogen tot in de ingewanden van het zwembad en vermalen door de metalen kaken van een vuilvernietiger.

Bij de vele reddingsmogelijkheden die hij koortsachtig de revue liet passeren, behoorden zelfs beelden van een meneer Foppe die zich had laten insluiten - hij had zijn hoofd zo vaak en zo lang mogelijk onder water gehouden - om pas als het donker was geworden het zwembad te verlaten. Alleen gekleed in zwembroek schichtte hij langs de huizen en bereikte uitgeput zijn flat.
Om te constateren dat de huissleutel zich nog in de rechterzak van zijn jekker bevond, veilig in het klerenkastje geborgen, dus ook dat leverde niets op.

Nee, de uitkomst van het langdurige spoedberaad stond vast. Er zat niets anders op. Hij moest hulp vragen.
Hij wachtte tot de dienstdoende badjuffrouw nog drie rondjes om het gehele bad had geslenterd, voor hij haar durfde wenken.
?M?n sleutelbandje...?, piepte meneer Foppe, terwijl hij zijn lege rechterpols uit het water omhoog stak.
?Afgegaan?,? zei de badjuffrouw en ze keek er helemaal niet boos bij, ?wat een klotedingen zijn het toch. Zeker vijfmaal in de week is het raak. Ik zal ?s even kijken wie kan helpen...?
En met een zeer luide, geschoolde zwembadstem schalde ze over het water: ?Mevrouw Van Everdingen! Kan uw dochter even duiken??

En zo bleek voor de zoveelste maal dat meneer Foppe zich lang kan druk maken over een akkefietje, dat in een handomdraai is geregeld.
Een ramp voor de een is een peulenschil voor een ander.

In het kielzog van mevrouw Van Everdingen zwom een dochter met een professioneel zwembrilletje op, die diep ademhaalde en dook en zich zo soepel over de bodem van het zwembad bewoog - meneer Foppe volgde haar schim en moest denken aan een natuurfilm over dolfijnen - dat het maar een minuut duurde of ze dook vlak voor meneer Foppe uit het water op, waarbij ze het bandje met sleutel tussen duim en wijsvinger sierlijk heen en weer bewoog.

Meneer Foppe bedankte de dames uitvoerig. Na vijf keer zei de badjuffrouw: ?Het is goed, hoor. Bind de sleutel voortaan maar aan de band in uw zwembroek, ja?? En moeder en dochter leken het incident ook vergeten en zwommen gezellig babbelend weer verder.

Met bandje en sleutel stijf in een vuist geklemd, verliet meneer Foppe onmiddellijk het water. Nu het zo goed was afgelopen durfde hij, om weer wat bij te komen, ook best wat langer dan normaal onder de warme douche te blijven staan.