In het Amsterdamse straatbeeld valt dit affiche niet te ontlopen.

'tamtam - toneelgroep amsterdam neemt de stadsschouwburg'

Reclame voor een drie weken durend theaterfestival met toneel, dans en film.

En voor het eerst van mijn leven speelt, bij het zien van dit beeld, zonder ironie die overbekende zin door mijn hoofd:
'Moet dit nou!'

Onmiddellijk steekt lichte boosheid op. Waarom dwingt men mij zo'n truttige zin te denken, waardoor ik me conformeer aan dat vreselijke normen- en waardendebat? Wil ik niet!

En waar slaat dit beeld op?

O, wacht even... tamtam... die handen betrommelen de billen tot ze rood zien... ja, ja... de kont staat voor de stadsschouwburg en, aangetrokken door het verleidelijke klitsklatsklandere, gaat de Toneelgroep Amsterdam haar nemen om de schouwburg binnen te kunnen komen.

Wordt van mij, potentiële schouwburgbezoeker, verwacht dat ik haar óók neem? Nadat de hele Toneelgroep Amsterdam er al overheen is gegaan? Jakkiebakkie.

Ik ga pas naar de schouwburg als ik het gezicht van het affichemodel te zien krijg.
Wie is de vrouw van de kont?
Rare vraag, anno 2004.

Laten we nog eens voor alle duidelijkheid vaststellen:

dat hier lang verblijvende, uitgeprocedeerde asielzoekers niets crimineels, of onoorbaars hebben gedaan -

dat zij op volstrekt legale wijze gebruik hebben gemaakt van de procedures tot heroverweging van rechterlijke uitspraken -

dat zij hier jarenlang zijn omdat de Rijksoverheid dit mogelijk maakte -

dat de meesten van hen buiten hun schuld niet terug kunnen naar het land van herkomst -

dat het opsluiten van gezinnen met kinderen in vertrekcentra niet mag en kan gebeuren-

dat Nederland de heftigste burgerlijke ongehoorzaamheid sinds de oorlog gaat beleven als de halsstarrige, wereldvreemde, mensonvriendelijke politici die dit beleid steunen, niet onverwijld overgaan tot het instellen van een generaal pardon voor de (slechts) 26.000 betrokkenen -

dat kabinetsleden en politici van de hen steunende partijen - indien zij hun koppig beleid handhaven - nooit nooit nooit en te nimmer meer de woorden normen en waarden in de mond mogen nemen.

Heus, ik zoek er niet naar, maar eenmaal op het spoor gezet, kom je de oudeman/jongedingbeelden dagelijks tegen.

Ook deze combinatie (leeftijdsverschil: 16 jaar) wordt breeduit in de media geëxposeerd.

Emmanuelle Béart en Jerzy Radziwilowicz spelen de hoofdrollen in l'Histoire de Marie et Julien, een film van Jaques Rivette, die vrijdag en zaterdag is te zien op het Internationale Filmfestival van Rotterdam.

Ik zou socioloog willen zijn, zodat ik de trend kon verklaren.

Onze Tunneltjewebcam in Noorwegen geeft sinds gisteren geen livebeelden meer door!

Het laatste beeld is vastgelegd te 16:16:16 uur(!). Duidelijk is te zien dat ter plaatse een sneeuwstorm woedt. Is daardoor de camera onklaar geraakt?

Wat te doen? Kan Buitenlandse Zaken actie ondernemen?

Moeten wij ons rechtstreeks wenden tot de Noorse ambassade?

Gebeuren er dingen bij het tunneltje die wij niet mogen zien?

Hoe komen wij deze dag door?

11.15 uur
Hij doet het weer!!!
Met dank aan Tone Nystuen, de dappere Noorse cambewaker, die de gevaarlijke lange ladder beklom en de camera weer aan de praat heeft gekregen.

Hier op de redactie trakteren wij ons op een Quarkettepunt.

Eigenlijk geloof ik niets,
en twijfel ik aan alles, zelfs aan U.
Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft,
dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam,
en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt
zoals ik U.

Gerard Reve

uit: 'Nader tot u', "Geestelijke Liederen"
Verzamelde Gedichten, Bezige Bij 2001

Dat krantensites of e-zines je steeds vaker om registratie vragen is tot daar aan toe, maar dat men je om de zoveel tijd op gebruikersnaam en wachtwoord wil controleren, wordt een hinderlijke gewoonte.

De gebruikersnaam geeft nooit problemen (ik heb overal dezelfde gedeponeerd), maar de mij toebedeelde wachtwoorden leer ik, heel ouderwets, uit veiligheidsoverwegingen nog steeds uit het hoofd (onzin, maar het geeft een geruststellend ?mij pakken ze niet?-gevoel).

Dus toen ik vanmiddag een krant wilde inkijken, werd mijn geheugen danig op de proef gesteld.

3ac7bv4d?
Of was het jurzx67c?
Nee, ruf5scrot489!
Ook niet - potl45rR5?
frats4F2?
5PR8vx0j?

Opvragen?
Opnieuw registreren?
Ja, dag!
Ik klik meteen een deurtje verder.

Gerrit Komrij heeft gebloemleesd,
de tijd doet nu haar ziftend werk.

Ik laat de poëzie van eeuwen
met gerust hart ondersneeuwen.

Amnestie voor poëzie

Alle slechte gedichten
worden één dag vrijgelaten
maar moeten zich
morgen weer melden
bij de slechtegedichtengevangenis.

Als Erwin Krol zegt dat je vannacht
beter niet de weg op kunt gaan -
onmiddellijk de weg opgaan
en hopen dat je raakt ingesneeuwd
op een doodlopend B-weggetje in het midden van Groningen,
zodat je met helikopters wordt gezocht
en na een zoekactie van 24 uur
met behulp van reddingsploegen met honden
moet worden uitgegraven en overgebracht
naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis,
waar je vanuit bed een persconferentie geeft
en een zoen van je hand in de camera?s blaast
naar je geliefde die nog zo had gezegd
dat je naar Erwin Krol moest luisteren
en je beter niet de weg op kon gaan.

(Maar Krol zag weer eens spoken
in zijn 'snel naderend front' -
de wegen begaanbaar
de lucht lekker zacht
je reed snel weer terug
voor een zoen op haar mond.)

Onder het Meneer Foppe-verhaal van gisteren is nu een audiolink aangebracht, waarmee de radio-opname van VPRO's Music Hall is te beluisteren.

Mijn gezicht WASSEN - ik doe het graag. 's Ochtends met water en zeep en in de loop van de dag plens ik af en toe een paar handen koud water tegen mijn kop.

Nu willen tijdschriftartikelen, krantenadvertenties en tv-spotjes dat ik mijn gezicht REINIG.

Men probeert mij REINIGINGScrèmes aan te smeren.

Ik weiger mee te doen; ik blijf mij met de handen WASSEN.

Voor hoe lang? Wanneer krijg ik mijn eerste potje GEZICHTSREINIGING VOOR MANNEN cadeau?
'Moet je 's proberen - heel lekker!'

Voorlopig mogen ze het wat mij betreft in hun haar smeren.

Vanavond leest de hoofdredacteur onderstaand nieuw Meneer Foppe-verhaal voor in het VPRO-radioprogramma Music Hall (21.00-22.00 uur Radio 747, AM)

Toen meneer Foppe vanmorgen, nog nadoezelend in bed, naar het nieuws van zeven uur op Radio 1 luisterde, werd hij middenin het bulletin opgeschrikt door vrolijke muziek.

Al eerder was het hem opgevallen dat het radionieuws niet uitsluitend meer werd gevuld door de sonore stem van een voorlezende meneer of mevrouw, maar dat ook andere geluiden klonken: piepjes tussen de berichten door, of je hoorde iemand die in het nieuws werd genoemd, zelf enkele zinnen spreken.

'Dat doen ze om het nieuws wat te verlevendigen', had meneer Foppe bedacht. Voor hem hoefde het niet zo nodig - nieuws is nieuws - maar voor veel mensen was het nieuws kennelijk te saai en moest het verlevendigd worden.
Zoals heel veel saaie en moeilijke zaken tegenwoordig werden verlevendigd, meende meneer Foppe te constateren. Alleen de troonrede van de Koningin bleef saai, niet verlevendigd met piepjes of muziek.

Meneer Foppe had aandachtig naar het volgende nieuwsbericht geluisterd:

'De muziek van volkszanger Frans Bauer wordt steeds vaker gedraaid op begrafenissen en crematies. Dat blijkt uit de top vijftig van een grote uitvaartverzekeraar.
Frans Bauer staat er drie keer in. Met 'Op rode rozen vallen tranen', 'Bij ieder afscheid valt een traan' en 'De regenboog'.'

En om dit nieuws te verlevendigen, klonk toen uit het radiootje op meneer Foppes nachtkastje - middenin het nieuws dus - een vrolijk stampende muziek, waaruit zich een hoge stem losmaakte. Was het een mannenstem? Een vrouwenstem? Nee, Frans Bauer, concludeerde meneer Foppe.

'Ik loop met jou naar de regenboog
We zijn omringd door een bloementoog
Daar waar de zevende hemel wacht
Aan 't eind van de reis.'

Meneer Foppe zat meteen klaarwakker rechtop in bed.
Zijn begrafenis!
Werd het niet hoog tijd dat hij ergens kenbaar ging maken hoe hij het geregeld wilde hebben? Was er iemand die na zijn overlijden zou weten welke muziek op zijn begrafenis moest worden gedraaid? Familie of vrienden had meneer Foppe niet. Niemand wist iets van meneer Foppes lievelingsmuziek.

'Ik heb ook helemaal geen lievelingsmuziek', overdacht meneer Foppe.
Ja, hij hoorde wel eens een mooi deuntje op de radio, maar vaak werd na afloop de naam van de componist niet genoemd. Op zondagmorgen draaiden ze in 'Vroege Vogels' mooie stukjes muziek, vond meneer Foppe. Stukjes waarvan hij wel eens dacht: 'Ja, dat zou passende muziek voor mijn begrafenis zijn.'
Maar meestal was hij te laat terug na het halen van papier en ballpoint uit het buffet om de naam van het stukje te kunnen noteren. Bovendien: wat moest hij met zo'n titel. Het was klassieke muziek en, na de sluiting van de winkel van Hoogenboom, wist hij in de wijde omgeving geen zaak waar je klassieke platen kon kopen. Platen? Meneer Foppe bezat ook geen CD-speler.

Meneer Foppe voelde dat zijn rug vochtig werd van het zweet. Van gedachten aan ziekten en ongelukken brak hem altijd angstzweet uit - je eigen begrafenis onder ogen zien, stond voor hem gelijk aan een nachtmerrie op klaarlichte dag.
Niets had hij geregeld. Nou ja, er was een familiegraf waar vader en moeder in lagen en daar was nog wel een plaatsje in vrij, meende hij zich te herinneren, maar hoe hij op dat plaatsje terecht moest komen, was hem volstrekt onduidelijk.

Toen vader overleed, leefde moeder nog, zodat in de aula vaders favoriete mars ?Koning Voetbal? had geklonken. En die Duitse zanger met die lage stem zong vaders lievelingslied: ?Junge komm bald wieder?.
Toen een jaar later moeder overleed, leefde tante Hannie nog en die wist precies welke muziek moeder op haar begrafenis gedraaid wenste: één pianonummer van Chopin en het lied 'Ik zou wel eens willen weten' van Jules de Corte.

O, dat lied was zo mooi. 'Waarom zijn de bergen zo hoog?' In elk couplet klonk die vraag naar het 'waarom', zonder dat een duidelijk antwoord volgde. Prachtig voor op een begrafenis.

Als meneer Foppe voor zijn eigen uitvaart nu ook eens 'Ik zou wel eens willen weten' zou kiezen?
'Ho ho, ja maar... '
Onmiddellijk bedacht meneer Foppe zelf de bezwaren tegen zijn keuze.
Zouden de in het zwart geklede dames en heren van de begrafenisfirma, die ook zijn moeder hadden begraven, het niet gek vinden als hij hetzelfde lied zou kiezen? Hij hoorde ze besmuikt lachend, onderlinge grapjes uitwisselen van achter hun hoge zwarte hoeden: 'Kon die meneer Foppe in die twee jaar na zijn moeder nou niet iets originelers bedenken? Weten ze in die familie nou nòg niet hoe hoog de bergen zijn en hoe diep de zeeën?'

Nee, zo'n ouderwets lied was veel te saai voor een moderne begrafenis. Juist een begrafenis moest dringend verlevendigd worden.
Waarom koos hij niet een nummer uit die top vijftig? En waarom niet: De Regenboog van Frans Bauer? Lekker makkelijk voor de zwarte dames en heren, dat nummer hadden ze toch klaarliggen.

Meneer Foppe dacht zich de situatie in. Hij zag de houten kist staan in de aula. Gek, toen hij zich voorstelde hoe hij daar dan zelf in zou liggen, viel de angst even weg.
'Als je kunt denken aan je dode zelf, dan leef je nog!' Meneer Foppe slaagde er zelfs in te glimlachen. Zelden vielen hem zulke diepzinnige gedachten in.

Hoeveel belangstellenden zouden op de houten banken in de aula hebben plaatsgenomen?
Meneer Foppe overzag de lege zaal. Niemand!
Eén van de zwarte heren zou routineus vragen: 'Wil iemand misschien het woord voeren?'
De banken zwegen.

En dan zou het gebeuren.
In de stilte klonk Frans Bauer.
'Ik loop met jou naar de regenboog', zong de hoge ijle stem, versterkt door de echo van de lege zaal.
'We zijn omringd door een bloementoog.'
Nu voelde meneer Foppe ineens ontroering doorbreken.
'Daar waar de zevende hemel wacht.'
Hij kreeg er zelfs een brok van in de keel.
'Aan het eind van de reis.'

Eén man was gekomen. En die ene man was zelfs bereid met hem door weer en wind naar de regenboog te lopen.

Meneer Foppe stapte uit bed, schoot in zijn pantoffels, liep naar het buffet, pakte ballpoint en schrijfblok uit de bovenste la, ging in zijn pyjama aan tafel zitten en schreef in grote letters op het papier:

TESTAMENT
Ik zou graag willen dat op mijn begrafenis Frans Bauer zijn lied over De Regenboog zingt. Dank u wel.
27 januari 2004, was getekend: meneer Foppe.

De mediapropaganda rond de oudeman/jongeding-relatie wordt in woord en beeld voortgezet.

Lezers wezen me op de voortrekkersrol van Salman Rushdie, die al enige jaren terug bij een bezoek aan Nederland opzien baarde.

In het meesterwerk 'In ongenade' van J. M. Coetzee, geeft een 60+ professor 'bijles' aan een jonge studente.

Ondertussen zijn veel oudere heren knap zenuwachtig geworden. Hoe leggen die leeftijdgenoten dat nou aan?

Vandaag is een schitterende poging te lezen in Trouw en de Volkskrant.

De schrijver-psycholoog zal zijn uiterste best moeten doen, wil hij met zijn roman erin slagen deze advertentie te overtreffen.

Venlo - al eeuwenlang met zijn vieze, afgezakte kont naar de Maas gekeerd - ondergaat binnenkort een ?extreme make-over?.

Een kont transformeren tot gezicht - het is een kostbare plastisch-chirurgische ingreep.
De projectontwikkelaar investeert 115 miljoen euro en de gemeente Venlo doet er 14 miljoen bij. Maar dan heb je ook wat! Het is dan fijn flaneren en shoppen met je gezicht naar de rivier.

Vraag:
waar blijft de kont?
Waar gaan de dealers, de pooiers en de hoeren heen?

Of schept Venlo een uniek novum? De eerste kontloze stad ter wereld!

- Godsdienst?
- Geen. Het gebeurt nog zelden dat naar je religieuze identiteit wordt gevraagd.
Mijn leven lang noem ik mezelf een niet-religieuze kerkloze.

Toch ziet het ernaar uit dat ik mij binnenkort tot een religie bekeer.

Ik ga me aansluiten bij het Spiritueel Humanisme.
Sterker nog: het is vrijwel zeker (primeur!) dat ik een zeer hoge functie in deze religieuze beweging mag bekleden.

Voor het eerst spreken de geloofsartikelen van een kerk mij aan.

Wat is Spiritueel Humanisme?
Het hoofdkwartier in Pennsylvania (USA) formuleert het zo:

'A religion based on the ability of human beings to solve the problems of society using logic and science.

Most people need a religion to help guide them through life's challenges and difficult moral decisions. Recognizing how the power of religious rituals, methods, and communication can impact human behavior, Spiritual Humanism fuses traditional religious behaviors onto the foundation of scientific humanist inquiry.'

We kunnen de menselijke beschaving niet ontdoen van rituelen en vieringen van hoogtepunten. Wel kunnen we ze herijken en vernieuwen. De Spirituele Humanistische kerkelijk leider gaat voor in eigen, niet-bovennatuurlijke, 'menselijke' plechtigheden.

Wat moet ik doen om me aan te sluiten?
Geld betalen uiteraard.
Ik heb er geen bezwaar tegen. Het is voor mij geen 'aap-uit-de-mouw'.
Je moet er iets voor over hebben om je Spiritueel Humanist te mogen noemen.

En je krijgt er wat voor terug: voor slechts 14 dollar 95 ben je praktiserend lid.

Het Deluxe Clergy Pack kost 89 dollar 95. Ik krijg dan blanco certificaten, waarmee ik huwelijken kan sluiten, doopplechtigheden bekrachtigen en begrafenissen leiden.
Ook mag ik een kerkelijke titel voeren.
Ik kan kiezen: Brahman, Disciple, Evangelist, Guru, Imam, Lama, Father... u zegt het maar.

Patriarch lijkt me wel wat.

Ik ben dus binnenkort Patriarch van de Spiritueel Humanisten.
Ik ga 's nadenken over een speciaal kostuum (ik neem aan dat ik het zelf mag ontwerpen) en daarna ga ik ferme uitspraken doen, die veel stof zullen doen opwaaien.

Want dat is het voordeel van zo'n kerkelijke titel: je krijgt maximale aandacht.
Neem kardinaal Joos. Niet zo lang geleden een onbekend Vlaams pastoorke - nu hij door de Paus plotsklaps tot kardinaal is benoemd, worden zijn idiote uitspraken internationaal geciteerd.
Niemand binnen zijn kerk durft hem af te vallen. Als patriarch van een concurrerende religie, kan ik de kardinaal ferm de oren wassen.

Eén afspraak nog.
Als andere Nederlanders zich willen aansluiten (welkom!), willen zij dan svp niet voor de titel patriarch kiezen?
Er kan, vind ik, maar één Spiritueel Humanistische Patriarch in Nederland functioneren. En dat ben ik.

Zie je? Daar begint het gedonder al.

Meestal is er in de aankondiging alleen sprake van 'ontvangen'.
Die en die presentator ontvangt die en die gast.
Maar op de Nederlandse tv ontvangen zoveel presentatoren zoveel gasten dat je ook iets over de inhoud van die stroom tv-gesprekken wilt weten.

Dus is het goed dat het gespreksonderwerp in krant of gids wordt aangegeven.

Als een acteur uit film of soap wordt ontvangen.
Over hoe dat is.

Zomaar iemand was getuige van een gebeurtenis in de actualiteit.
Over hoe dat gaat.

Een politicus met plan of ballon.
Over hoe dat het wordt.

Een Bekende Nederlander laat zijn/haar licht schijnen over 'het actuele aanbod'.
Over hoe hij/zij vindt dat het is.

De slachtoffers en gedupeerden, met klachten over gezondheid, relaties en miskopen.
Over hoe dat het voelt.

Te makkelijk: het vermoeden uiten dat veel mannen een zakmes dragen.
Heb jij zelf een zakmes, meneer de hoofdredacteur?

Nee, niet in m'n zak. Maar een snelle inspectie van twee laatjes, brengt er vier tevoorschijn.
Alleen het bovenste heb ik van eigen zakgeld gekocht, de andere kreeg ik cadeau.

Wat is het voor iemand die vier zakmessen bezit?
Een eng mannetje.

Zo'n weblog kan maar beter niet al te persoonlijk worden.

Op mijn tiende droeg ik, zoals de meeste jongens, dagelijks een zakmes met me mee.
Vanaf mijn dertiende hing ik in het weekeinde een dolk, in een lederen schede, aan mijn riem.

Je deed het zelden, maar met mes en dolk kon je snijden. Wilgentakken en vlierdoppen voor de pijlen en boog, fluitjes, touweindjes.

Steken? Met een mes?
Nooit van gehoord!

(Hoeveel mannen hebben heden ten dage een zakmes bij zich? Ik vermoed dat het aantal verbijsterend hoog is.)

Kan iemand even naar Noorwegen om onze tunneltjecamera sneeuwvrij te vegen?

PS
Dank aan E. van B. die te 16.00 uur in het vliegtuig naar Oslo zat en tegen het vallen van de avond de klus had geklaard.

'Jammer dat'ie weg is!'
'Een ras-Amsterdammer, met het hart op de goede plaats!'
'Moordgozer!'

Pakken papier heb ik er voor doorgewerkt, maar ik kan in de landelijke weekendkranten geen analyse vinden van Oudkerks politieke loopbaan.

Ik wilde wel eens weten wat hij tot nu toe van zijn Amsterdamse wethouderschap (onderwijs, integratie en sociale zaken) had gebakken en waarom het zo jammer is dat hij zijn werk niet kan voortzetten.
Maar overal stuit ik op prostituees en mediaperikelen.

Alleen weekblad HP/De Tijd biedt een blik in de hoofdstedelijke gemeentepolitiek. Uit dat stuk denk ik op te maken dat zich van veel ambtenaren een groot gevoel van opluchting heeft meester gemaakt.

Voor een second opinion was ik graag bij NRC-Handelsblad te rade gegaan.

Minister Verdonk heeft een mediacursus Vriendelijk Overkomen in de Media gevolgd.
Van oor tot oor lachend en koket met de ogen draaiend, legde zij in Netwerk uit hoe zij 'met haar normale verstand' het criterium ?schrijnend geval? heeft gehanteerd ('die wel, die niet') bij het nemen van de beslissing welke langdurig in Nederland verblijvende asielzoekers hier mogen blijven en welke niet.

Zij geeft de paar duizend asielzoekers die nu nog buiten de boot vallen enkele weken de tijd hun huizen te ontruimen en afscheid te nemen van buren en medescholieren, waarna zij naar de vertrekkampen zullen worden afgevoerd.

En passant vroeg zij ons, burgers van Nederland, haar te helpen bij haar mooie werk. Als wij afgewezenen tegenkomen, moeten wij tegen hen zeggen: 'U hoort hier niet!'

Dit is geen satire, maar schrijnende werkelijkheid.

Mocht u mevrouw Rita Verdonk tegenkomen, zo vraag ik de Biesloglezers, wilt u haar dan toevoegen: 'Wat u doet, hoort niet!?'

Eventueel kunt u haar ook nog vragen de bij dit onderwerp niet zo passende akelige grijns van haar gezicht te halen.

De regering gaat campagne voeren voor Europa met de slagzin:

'Europa. Best belangrijk.'

De Tweede Kamer is boos. Een slappe slogan, vinden veel politici.

'Niet slap genoeg', zegt communicatiedeskundige, onderzoeker dr. Nak de Weert.
'Slappe teksten hebben een satirische, of camp-achtige werking. Je moet dus flink overdrijven, wil zo?n slappe tekst zich in het bewustzijn nestelen. De mensen vertellen een slappe tekst aan elkaar door, bij wijze van grapje.
Wij, van het dr. Nak de Weert Instituut, stellen een betere slogan beschikbaar:

'Europa. Best wel dat je zegt van: ja, leuk!''

'De satirekwestie wordt met de dag ingewikkelder.'

Prik van Woestenburg, voorzitter van de BNS (Bond van Nederlandse Satirici), is ten einde raad.
'Hoe kunnen onze mensen hun werk doen als van hogerhand zo met satire wordt omgesprongen?
De koningin verklaart geen last te hebben van satire, waarmee zij haar minister-president voor lul zet, want die heeft haar tegen satire in bescherming willen nemen.
Nu gaat minister Bot de MP in bescherming nemen. Het woord satire is nooit door Balkenende gebezigd!
Nou moe! Het moet toch niet gekker worden in dit land.'

- U hebt uw leden opgeroepen tot het leveren van scherpe satire, nemen wij aan?

'Dat is het nu juist. Wat is satire en wat niet? Wij hebben een van onze leden tot minister Bot kunnen transformeren - keihard werken, door een team van de beste grimeurs, want zo?n rare, gedateerde verschijning laat zich moeilijk imiteren - onze schrijvers hebben hun best gedaan op een messcherpe tekst, maar als de regering beweert dat we geen satire bedrijven, wat kunnen we dan verwachten van justitie?'

- Hoe bedoelt u? Verwacht u repercussies?

'Wat is de positie van minister Donner? Die heeft de koningshuissatire in verband gebracht met antisemitische satire! Hoe gaat de RVD die uitspraken rechtbreien? Ontkennen dat minister Donner het woord satire heeft gebruikt?
Wij wachten een regeringsstandpunt af - eerder kunnen wij geen satire meer bedrijven in dit land.'

Heb ik een wereldbeeld?
Je weet het niet van jezelf. Anderen kunnen voorspellen hoe je over bepaalde dingen des levens denkt. Anderen weten meer van jouw wereldbeeld dan jijzelf.

Mocht ik een wereldbeeld bezitten, dan is dat gevormd en beïnvloed door de schrijver Elias Canetti. Vermoed ik.
Van hem heb ik alles gelezen en prachtig gevonden. En ik weet bijna zeker dat ik ideeën van hem tot de mijne heb gemaakt.

Dus als ik zie aangekondigd dat er 'nieuw' werk is verschenen van de in 1994 overleden schrijver, trek ik een dag uit om het boek aan te schaffen.

Per trein en tram reis ik naar de boekwinkel in de grootstad en ik word niet teleurgesteld. Bij het Atheneum aan het Spui in Amsterdam vind ik het boek, beneden in de Duitse afdeling.

Ja! Ze hebben het! Glimlachend neem ik het boek in handen, weeg het en strijk over cover en achterkant. Een Duits gebonden boek is haast altijd mooi - 'schoon' ontwerp, lekkere leesletter, rustige bladspiegel.

Op de terugreis sla ik het boek niet open. Ik bekijk uitsluitend de buitenkant.
'Party im Blitz' bevat Canetti's herinneringen aan zijn verblijf in Engeland (na zijn jeugd in Bulgarije en studietijd in Wenen). Aantekeningen uit zijn nalatenschap, dus niet eerder gepubliceerd.

Ik ga er voor zitten. De voorpret hebben we gehad.
(Een te jolig woord, voorpret, maar vooruit. Laten we er niet al te duur over doen.)

Lezen nu! Met een Duits woordenboek onder handbereik.

Misschien is over een paar uur mijn hele wereldbeeld ondersteboven gekeerd.

Toen Rob Oudkerk gisterochtend bereid bleek alle media te bedienen, werd op de redacties van B&W en NOVA even tijd ingeruimd voor wat gezelligheid, stel ik me voor.

Eén onderwerp, één hoofdgast, live in het programma - kat in het bakkie.
Tompoezen (B&W) en appelgebak (NOVA) bij de koffie.

Vandaag wordt het weer hard werken geblazen.

Tenzij Tom Egbers bereid wordt gevonden zí­jn versie van Het Cafégesprek te openbaren.
Hele uitzending van B&W...?
Kwartiertje in NOVA...?

'De haat tegen het apparaat slaat meer en meer over naar de gebruiker. De agressie van het publiek tegen mobiele bellers wordt met de dag erger. Dit is nu al mijn derde Super TRV46.

Akkoord, hij is fors uitgevallen - ik hou nou eenmaal niet van die kleine tuttige handfoontjes - dus als ik ermee in de trein zit en het is een stampvol spitsuur, bots ik wel eens tegen medereizigers op. Maar om mijn mobiel dan te gaan schoppen, of door een raampje naar buiten te werken, gaat toch iets te ver.

Ook probeert men regelmatig mij te laten struikelen, als ik buiten loop te bellen. Vaak met succes, want als je de Super TRV46 op je rechterschouder draagt, kun je er moeilijk overheen of naar beneden kijken. Wordt het knap lastig iemand die een paraplu tussen je benen probeert te steken - zoals mij gisteren overkwam - te ontwijken. Pats! Boem! Daar lag mijn mobiel weer in honderd stukken in de stromende regen op het asfalt.

Als ik een gesprek voer worden de omstanders ook steeds agressiever. 'Hou die teringherrie voor je', is nog het minste wat ik naar mijn hoofd geslingerd krijg.

Door de luidspreker in mijn mobiel, met z'n 100 watt, komt ?de andere kant? luid en duidelijk over. En omdat het spreekgedeelte zich wat verder van mijn mond bevindt dan bij de kleine toestelletjes, moet ik ook wat harder schreeuwen om mij een beetje verstaanbaar te maken.
So what?

De ongemanierde wijze waarop passanten mij bejegenen - schelden, spugen, slaan - gaat alle perken te buiten.

Straks moet ik nog politie-escorte aanvragen als ik me met mijn Super TRV46 de straat op waag.

Wanneer valt de eerste mobiele bellerdode?'

Enge hoerenloper:

'Oudkerk geeft niet de schuld aan Heleen van Royen, niet de schuld aan de media, niet de schuld aan zichzelf, maar de PvdA-fractie die hem heeft laten vallen krijgt de schuld.

Waarom legt hij de schuld niet bij de hoeren, die steeds bloter - dus verleidelijker - achter de ramen zitten en langs de weg staan?
Bovendien worden ze steeds duurder - onbetaalbaar voor de geile kleine man.
Laat de PvdA dáár 's wat aan doen!'

Geen spoor van Spalding Gray

Het ANP meldt:

'Koningin heeft geen last van satire'
'BANGKOK (ANP) - Koningin Beatrix heeft geen last van satire. Dat heeft ze dinsdag in Thailand tegen meegereisde verslaggevers gezegd. De koningin ging ontspannen op de kwestie in en grapte tegen de journalisten dat ze meer last had van hen.'

De BNS (Bond van Nederlandse Satirici) heeft geschokt gereageerd op dit bericht.

'Het behoort tot de eeuwenoude protocollaire voorschriften dat de Koning nimmer reageert op de Hofnar', aldus BNS-voorzitter Prik van Woestenburg. 'Door te verklaren dat zij geen last van satire heeft, desavoueert de koningin ons werk en onze gehele bedrijfstak.
Satire over het koningshuis bestaat nu eenmaal bij de gratie van de afspraak "dat zij zich niet kan verdedigen". Dat geeft spanning aan onze grappen. Die voortdurende afweging tussen wat wel en wat niet kan, is de drijvende kracht achter ons werk.
Als de koningin nu verklaart dat onze satire haar niets doet, ja, dan kunnen wij de tent wel sluiten. Hiermee stoot zij het brood uit de duizenden monden van onze tekstschrijvers en grappenmakers.'

Het monddood maken van de satire - het is niet het enige punt waar de BNS zich aan stoort. Voorzitter Van Woestenburg windt er geen doekjes om.

'Bijna nog erger is het feit, dat koningin Beatrix heeft gezegd geen last van satirici te hebben, maar wel van de journalisten. Een koningin die zelf grapjes gaat maken... Wij hebben het als een slag in ons gezicht ervaren.
'Mogen wij ook eens een grapje maken?', zei de kroonprins tot overmaat van ramp, zijn gebrek aan grondwettelijke kennis op pijnlijke wijze demonstrerend.
Niet alleen mag een lid van het Koninklijk Huis nimmer een politieke uitspraak doen, ook het maken van een koninklijk grapje is volstrekt uit den boze.
De Bond komt vanavond in spoedzitting bijeen en het is wel zeker dat wij morgen een satirisch offensief starten, waar de honden geen brood van zullen lusten.
Heeft de koningin geen last van satire? Dat zullen we nog wel eens zien!'

Rond Rob O. is een hetze gevoerd in de media, zegt de PvdA-fractievoorzitter van Amsterdam.

Nou, dat valt wel mee.

Waarom heeft niet één krant of actualiteitenprogramma de prostituees geïnterviewd, die Rob O. als klant hadden?
Jarenlang zagen we tientallen reportages over bordelen en afwerkplekken - en net nu het interessant gaat worden, laten de journalisten het afweten.

Mogen wij, met Rob O., ook een beetje meesmikkelen?

Ik hoorde zó vaak dat we de integratie moeten bevorderen en hoe de integratie tot stand dient te komen, of dat de integratie misschien vanzelf uit de hemel komt vallen, dat het woord gaandeweg van zijn betekenis loskwam.

Hoe de inspinaatsie te bevorderen en dat we uiteindelijk de intenaatsie zullen moeten afdwingen; in ieder geval moet het spinaziebeleid veel strenger worden.

Sorry, ook in deze discussie hebt u niet zoveel aan mij.

Excuses, ik doe het er niet om, maar ik moet alweer een vervolg van de oudeman/jongeding-campagne signaleren. Het is nu een heus dossier aan het worden.

In de film Lost in Translation krijgen Bill Murray en Scarlett Johansson 'wat met elkaar'.

De veronderstelling dat het oude mediageilaards zijn die deze beelden voor eigen gerief in de publieke opinie plaatsen, dient bijgesteld. De regie van de film, die binnenkort hier te zien is en een groot succes wordt voorspeld, is van de 34-jarige Sofia Coppola.

De enige die - zoals altijd - tegen een huidige trend ingaat, is Germaine Greer. In haar boek The Beautiful Boy steekt zij de loftrompet over het jonge ventje.

We zouden hem als acteur kunnen kennen van zijn (kleine) filmrollen in The Killing Fields, of Kate&Leopold; hij is ook wel eens te zien in een bijrol van een tv-comedyserie.
Maar in de VS is hij in het theatercircuit beroemd om zijn monologen.

Op het toneel staat een eenvoudig keukentafeltje met een microfoon en een glas water. Hij komt op, gaat zitten en begint een twee uur durend verhaal af te steken, onderbroken door lachgolven en open doekjes.

Hij scoort geen vette lach - hij is geen stand-up comedian. Hij is de humoristische schrijver, die zijn teksten meesterlijk weet te plaatsen in een grote zaal.

Spalding Gray (1941) is een van de oprichters van de experimentele Wooster Theatre Group.
Na zijn filmrol in The Killing Fields, schreef hij een monoloog over zijn ervaringen op de set (die later ook werd verfilmd). Swimming To Cambodia werd de opstap naar vele, meer en meer autobiografische monologen, die in boek-, video- of filmvorm werden vastgelegd.

Zelden trad hij in Europa op - ik heb hem nooit in een theater gezien, maar sinds vijf jaar verzamel ik zijn werk. Licht satirische, relativerende, humoristische autobiografische teksten, die hij ook nog eens geweldig kan voordragen - ik ben een liefhebber en bewonderaar van Spalding Gray geworden.

Het bericht uit de VS dat hij - sinds twee jaar lijdende aan zware depressies - nu al een week wordt vermist en dat het ergste wordt gevreesd, heeft mij diep geraakt.

Op bijgaand videofragment uit The Terrors of Pleasure zien we Spalding Gray achter zijn tafeltje - met excuses voor de brom in het geluid.

Met de verharding van het sociale zekerheidsstelsel haalden we Amerikaanse toestanden in huis; de afrekeningen in het misdaadmilieu doen denken aan Italiaanse toestanden en met een wethouder die betrapt wordt op een tippelzone hebben we hier nu ook Engelse toestanden.

In het buitenland wordt alleen ons coffeeshopbeleid nog als 'Nederlandse toestanden' erkend.

De trekveren met houten handvatten die op het bankje liggen uitgestald, kreeg ik op mijn 25-ste verjaardag van een vriendin cadeau, die vond dat ik 'er iets aan moest doen'. (Waardoor ik ook zeker wist dat het met haar 'nooit iets zou worden'.)

De fitnessbank staat al 25 jaar op zolder. Minstens eenmaal per jaar word ik overvallen door de gedachte dat ik er nodig iets aan moet doen.

Als ik me gedurende een paar maanden dagelijks gedurende een uur afbeul zal ooit het moment aanbreken dat ik, met uitsluitend een zwembroek aan, over het strand zal durven paraderen. Denk ik in zo'n periode.
(Terwijl ik allang de leeftijd heb bereikt waarop dit beeld, om esthetische redenen, nooit werkelijkheid mag worden.)

Ik oefen dan inderdaad enkele weken nauwgezet. Ik voel me er beter door en ik train de geest door me voortdurend in te prenten: 'Hou dit nu vol! Doorgaan!'
Maar nee, onafwendbaar komt de ochtend van het opgeven. Dat gesteun en gepuf op zolder, 'vandaag even niet'.

Terwijl het niets voorstelt: aan die grote stang hangen gewichten van 5 kilo elk; ook de twee haltertjes wegen 5 kilogram - peanuts voor de sportschoolbezoeker, een lachertje voor de gemiddelde bodybuilder.

En het bankje zelf is ook een armetierig geval - er zijn schroeven uitgevallen, zodat de beengewichten er regelmatig afdonderen.

Maar nu ik, om er foto's van te nemen, het zootje weer heb zien staan, denk ik voorzichtig:
'Je zou er 's iets aan moeten doen!'

John Stone (!) traint dagelijks gedisciplineerd en laat ons op zijn site meegenieten van de resultaten.

John legt zijn lichamelijke veranderingen maandelijks, wekelijks en dagelijks van voren en opzij op honderden foto's vast.

De ernst waarmee dit gebeurt, werkt heilzaam op de lachspieren.

'In Bieslog reageer ik op de actualiteit', mag ik graag in interviews beweren.

Gisteren heb ik tevergeefs geprobeerd te reageren op het schietincident op de Haagse school en de daaropvolgende stroom discussies en meningen.

Ik kon geen tekst bedenken die zou bijdragen aan het debat. En zeker niet ?iets leuks?, of scherp satirisch.

Nou, dan maar niet, dacht ik tenslotte. Misschien is het zelfs beter het dan niet te doen.
Dat is een voordeel van schrijven op internet: het 'moet' niet en er wacht geen afgepast hoekje wit op invulling.

Niet onmiddellijk je parmantige, of 'leuk gevonden' mening hoeven ventileren - ik kan het menige columnist van harte aanbevelen.

Meneer Foppe luisterde vanmorgen naar Radio 1 en ving deze zin op:

'Het is gebeurd, het gebeurt en het kan overal gebeuren.'

Geruststellend bedoeld, hebben deze woorden op meneer Foppe een totaal andere uitwerking.

Zo heeft hij besloten zich maar niet op straat te wagen om boodschappen te gaan doen.
In een keukenkastje vond hij nog een hele rol beschuit en daar kan hij vandaag best mee toe.

De TROS is ooit begonnen.
Na de eerste uitzending van De Hulk, protesteerden veel ouders tegen het vertonen van extreem geweld op de televisie en het funeste effect dat dit zou hebben op de kinderen.

Ach jeetje.

De TROS vervolgde de serie.

Als we toen die groene barbaar met die bloeddoorlopen ogen hadden kunnen tegenhouden, zou het allemaal niet zo uit de hand zijn gelopen.

Als alle Bekende Nederlanders nu eens ophouden in interviews op te scheppen over hun moeilijke en opstandige jeugd en wat ze allemaal niet voor streken hebben uitgehaald en hoe vaak ze van school zijn getrapt - maar de waarheid vertellen.

Dat wil zeggen: toegeven dat ze de braafste kindjes van de klas waren, de lievelingetjes van meester of juf en dat ze leerlingen die afkeken onmiddellijk verklikten.

'Ach, al die opwinding over Mars...
En Bush met z'n maanplannetjes.
De foto's die de Russen al vanaf 1975 van Venus namen... die zijn pas interessant!'

- Hè ja, laten we dit jaar nou eens gaan...
- Ja, leuk. Zullen we een paar dagen doen? Zoveel mogelijk films zien!
- Nemen we een hotel. En in Rotterdam weet je wel welk. Gezellig!
- Nou, eh, gezellig... Die gids ziet er niet zo gezellig uit. Is het een griezelfilmfestival, of zoiets?
- Nee, geloof ik niet. Is gewoon een moderne blikvanger.
- Een vrouw wil een kindje verslinden, of zo?
- Nee, ik vind nergens een film waar dit een still van is. Ik denk dat het de directrice van het festival is, die ons op originele wijze welkom wil heten.
- Dat lees je wel 's: dat 't pittig toegaat in Rotterdam.
- En ze komt uit het water... Heeft ze dat kindje gered uit een te water geraakte auto?
- Een dier sleept zo met z'n jongen.
- O, wacht 's even.... Is de tijger niet het symbool van het Rotterdamse filmfestival?
- Tiger Awards.... Ja, natuurlijk! Dat is het! Maar wat raar om dan een vrouw te laten zien en niet een tijger.
- Even zoeken in het colofon... Ja, hier. O, de fotograaf is een vrouw.
- O, gelukkig. Nee, dan is het helemaal in orde. Wat een mooie foto!
- Nou! Zullen we 's een paar films uitzoeken? Hebben ze ook gezellige?
- Nee, dan hoeven we niet te gaan. Dat wil die cover ook uitdrukken: Hier Geen Gezellige Films. De betere films zijn zelden gezellig.
- Nou goed. Dan maken we het samen wel gezellig.

Het gaat veel mannen die pornosites bezoeken niet om de porno, maar om de spanning die het geeft als ze porno kunnen zien op een computer van de zaak en daarbij de kans lopen te worden betrapt.

En de Chinézen zouden binnenkort een man op de maan zetten.

Van wie ìs de maan eigenlijk?

'Het persoonlijke is politiek' - de overbekende slogan uit de jaren zeventig.

Vandaag wordt de omkering gepresenteerd - 'Het politieke is persoonlijk' - via een advertentie in enkele dagbladen.

Na een leven in de politiek lukte het Roel van Duijn niet bij de laatste verkiezingen met voorkeurstemmen via GroenLinks een kamerzetel te veroveren.

Nu heeft hij zich gevestigd als liefdesleraar en liefdesverdrietconsulent.
Maar daarmee heeft hij zijn oude politieke relaties niet van zich afgeschud.

In de media is een verborgen campagne gaande om ons vertrouwd te maken met het beeld van het gelukkige oudemanjongeding-stel.
Dat vermoedde Bieslog vorige week (zie donderdag 8 januari in het maandarchief).

De Telegraaf voegt op de voorpagina van vandaag een fraai voorbeeld toe aan onze collectie.

Reactie van de minister-president naar aanleiding van de moord op een leraar:

?Dit is een voorbeeld van hoe we het niet moeten doen met elkaar.?

Geef liever géén commentaar, dan gebrabbel.
Of voeg een ervaren tekstschrijver aan de staf toe.

Vanavond leest de hoofdredacteur enkele stukken uit het archief van Bieslog voor, in het VPRO-radioprogramma Music Hall.

NB
Gewijzigde tijden: 21.00 uur - 22.00 uur, Radio 747 AM.

Schandelijk hoe de media zich storten op Rob O., een vooraanstaand lid van het College van B&W in de hoofdstad. Met naam en foto wordt hij, zonder enige discretie, publiekelijk te kijk gezet.

Terwijl het zonneklaar is dat Rob O. lijdt aan een ernstige ziekte.
Zijn nu al jaren durende pogingen zoveel mogelijk publiciteit rond de eigen persoon te genereren - dat had de verantwoordelijke mediamakers ervan moeten weerhouden aandacht te schenken aan zijn ranzige bekentenissen ten overstaan van een columniste, die lijdt aan dezelfde ernstige ziekte.

Over mediageilheid wordt nog wel eens lacherig gedaan. Het geval Rob O. toont aan dat mediaovergeilheid kan leiden tot treurige aberraties, waarop slechts met mededogen en snelle hulpverlening dient te worden gereageerd.

Nu de KLM bereid is gewapende luchtbewakers toe te laten, zullen de gewapende treinbewakers, de gewapende fietsenbewakers, de gewapende zwembadbewakers en de gewapende supermarktvakkenvullers zeker volgen.

Het winnende spotje van de wedstrijd 'Bush in 30 Seconds' is gisteren bekendgemaakt.
Alle 26 finalisten zijn nu te bekijken.

Geen wonder dat de overijverige minister Bot in de problemen is gekomen (zie: Deur 1).
Hij wil met Fischer door één deur. Een glazen deur, dus Bot is eerst nog met een poetslap in de weer geweest.

Maar samen door één deur willen, levert altijd problemen op. Buik tegen buik, of lepeltje-lepeltje, met veel gepers en gesteun - twee voormalige kemphanen blijven gegarandeerd klem in de opening van een doorsneedeur steken.
Bovendien zijn alle officiële deuren voorzien van tourniquetten of pincodesloten en daar kom je samen op één pasje nooit doorheen.

Het gebruik van de uitdrukking kan het beste beperkt blijven tot de onoverbrugbare meningsverschillen. Twee tegenstanders kunnen NOOIT samen door één deur.

Daarom maakt de verklaring van de twee Rotterdamse raadsleden (Deur 2) geen betrouwbare indruk. Dat zij NIET door één deur kunnen, ontkennen ze.
Met klem, dat wel. Dus zij weten drommels goed waar de schoenen wringen.

Ha mensen!

Het nieuwe jaar is prima begonnen! Ik hèb 'm - de Gadget Aller Gadgets!

In het oude jaar had ik mezelf een cadeau gegeven, dat lang op zich liet wachten, wegens overbestelling. Het is een rib uit mijn lijf (het hele jaar geen vlees eten), maar nu sta ik ermee op en ga ermee naar bed.

Overigens: náást m'n bed staat de supergeile verpakking. Te mooi om weg te gooien!

De hoofdredacteur wil niet dat ik reclame maak, dus laat ik volstaan met te zeggen dat het een wit handzaam kastje is, met een te gekke kekke vormgeving, van handpalmgrootte en dat ik er al mijn CD's in heb opgeborgen.

De kenners weten het al. Ja, ik heb een mp3-speler en ik heb de mooiste en de grootste: van 40 GB!!!!!
Mijn totale collectie van 78 CD's zit erin en nog heb ik plenty ruimte voor als ooit de tijd komt dat ik zoveel poen in the pocket heb, dat ik mij elke CD die ik wil hebben kan veroorloven.

En die tijd is niet veraf. Want ik kreeg gisteravond een idee waar ik de rest van de nacht niet van kon slapen.

Kijk, zoveel is duidelijk: mp3 heeft de toekomst. Zoals ik tien jaar geleden nog m'n LP's heb weggeflikkerd, zo gaat het ook met de gewone audio-CD's: opgeruimd staat netjes. Die belachelijk wankele CD-torens, wat moet je ermee!

Nou weet ik uit ervaring wat een klerekarwei het is om al je CD's naar mp3 te rippen.
Dus daar komt'ie:

De BV MPDRIEKS!!

Je belt mij van: 'Ja, hallo Driek, ik wil graag 50, of 100, of 150 CD's in m'n mp3-speler'.
Ik kom bij je langs (op zo'n klein rood bakfietsje als waar je nu de postbestellers op ziet blitsen), ik neem jouw CD's mee en je mp3-speler en ik lever een week later de gevulde speler plus de CD's weer bij je af.
Tegen billijke prijzen: 50 euro de 50 CD's, 80 euro voor 100, of 130 euro voor 150 CD's.

O, o, jongens! Als dit een beetje gaat lopen, zie ik een kantoorhal voor me, waar op honderden computers duizenden CD's tegelijk worden geript!

Zo en nu gaan de oordoppen weer in en marcheer ik nog 's door een vergeten uithoek van mijn muziekuniversum. Mooi gezegd? Dacht het wel.

Hoi!
Jullie MPDriek

Dat was lachen geblazen in het kabinetsberaad van vrijdagmiddag jongstleden.

Nadat met overgrote meerderheid van stemmen was besloten kraaien en kauwen vogelvrij te verklaren ('Zo, dit hebben wij er even doorgejaagd', zei de minister-president met twinkelogen, nadat hij het vonnis met een ferme hamerslag had bekrachtigd), draaiden de meeste ministers zich in de richting van collega Verdonk.
'Dat zou jij ook wel willen, hè Rita, dat het zo makkelijk ging', zei de lolligste van het stel.

Ondertussen zaten buiten, op de fontein van het Binnenhof, een waarnemer-kraai en een verkenner-kauw. Toen het gelach rond de regeringstafel naar hen overwoei, wisten zij hoe laat het was.

Nog diezelfde avond begon de grote uittocht van alle Nederlandse kraaien en kauwen, de intelligentsten onder onze vogelsoorten.

Ook Reinard, de woordvoerder der vossen, verklaarde dat zijn achterban eveneens overweegt 'dit stomme kloteland' te ontvluchten.

De eerste klasseavond van de eerste klas middelbare school werd gehouden in het bovenzaaltje van een café.
Een echt café! Wij, keurige dertienjarigen, hadden nog nooit een café van binnen gezien.
Een vader van een van de jongens runde het en stelde de zaal beschikbaar.

Op van de zenuwen kwamen enkele jongens, waaronder ik, een uur voor aanvang bij elkaar om nog wat danspassen te oefenen. Ik mocht van mijn ouders niet op dansles (te duur?) en moest de Engelse Wals dus nog leren. Marius (drie danslessen) leerde ons, dat je door een beetje te smokkelen, met de passen van de Quickstep best een Engelse Wals kon neerzetten. Als je maar niet op de meisjesvoeten trapte.

Voordat we gingen dansen, deden we spelletjes.

In 2004 is het bijna niet meer te begrijpen, maar weet u wat we deden?
Pluisje blazen!
Hoe het spel verliep weet ik niet meer precies, maar we hielden een laken vast en bliezen een watje naar elkaar.
En we deden een stoelendans!
Ik geloof dat de winnaar een meisje mocht zoenen - éénmaal, op de wang.

We waren net met dansen begonnen, de grote zaallichten waren uit, de sfeerlampjes aan de wanden gloeiden, ik had mijn plaats bij de pick-up al gevonden, toen er iets gebeurde waardoor ik de avond levenslang onthouden heb.

De schelle zaallichten gingen midden in een nummer zonder pardon weer aan en er stonden twee mannen in het midden van het zaaltje. Het kan zijn dat mijn geheugen hier doorslaat, maar volgens mij hadden ze lange regenjassen aan en gleufhoeden op.

Politie!
De mannen keken eens rond, maar konden aan het clubje schoolkinderen niets verdachts of onoorbaars ontdekken. Bij het weggaan draaiden ze zelfs de zaallichten weer uit.

Vermoedelijk was dit een routinecontrole waaraan alle feestzalen periodiek werden onderworpen.
Maar wij praatten er weken later nog over na. Op onze klasseavond had de politie een inval gedaan!

Na het incident dansten we verder. Iets woester misschien. En ik moest een nummer vele malen opnieuw draaien. We kregen geen genoeg van die wilde saxofoon. Hier en daar werden voorzichtige jivepogingen gedaan - jongens en meisjes die los om elkaar heen draaiden en de Engelse Wals tot een ouden-van-dagendansje terugbrachten.

Wie was die scheursaxofonist? Earl Bostic speelde zijn grote hit Flamingo. Onze eerste kennismaking met zwarte muziek.

Eerst pluisje blazen en daarna dansen op Earl Bostic. Het grote leven was begonnen.

Naast de al bestaande uitzetcentra voor de snelle deportatie, komen er dus vertrekcentra voor als het wat langer gaat duren.

Daarmee hebben we de problemen niet opgelost.

Asielzoekers die langer dan vijf jaar in een vertrekcentrum verblijven - dus tien jaar in Nederland - moeten naar een verrekcentrum kunnen worden doorverwezen.

Dat hoeft niet veel te kosten. Wellicht kan het onlangs gesloten kamp in Ter Apel worden aangepast door er een hoge muur omheen te plaatsen.

In onze supermarkt hadden ze vanmorgen een crimineel tentoongesteld.
Zijn foto hing boven de kassa?s en ik moet toegeven dat ik met enige gretigheid zijn gezicht bekeek.

Die ogen - het linker iets kleiner dan het rechter - dat sluwe glimlachje, ja, je kon wel degelijk zien dat dit geen prettig heerschap was, om het eufemistisch uit te drukken.
Als je die gezichten vaak zou zien, zou je de criminelen er op den duur dan 'zo uit kunnen pikken'?

Toen ik dichterbij kwam, las ik dat ?Uw Filiaalchef? me hartelijk welkom heette.

Even overwoog ik hem te gaan zoeken en mijn excuses aan te bieden voor het misverstand. Maar ik vreesde dat ik niet zou worden begrepen.
Misschien zou hij de beveiliging waarschuwen en kreeg ik moeilijkheden.

Hedenavond, om tien over zeven, dacht ik: vrijdagavond - ik zou nu naar een klasseavond willen fietsen!

De opwinding die aan de klasseavond voorafging, sloeg even door me heen.

En ik wil doorgaans niet 'terug naar vroeger'. Echt niet. Zinloze, sentimentele wens.

Ook weet ik allang dat de opwinding van de klasseavond zelf, of van de spannende periode na afloop, nooit werd ingelost. Ik kwam altijd teleurgesteld thuis. Er was 'niets gebeurd'. Ik had nauwelijks gedanst.

Toch probeerde ik op te vallen door me bij de pick-up op te stellen en de platen te wisselen.

'Nog een keer', riep een vriend die het wel meezat en met een meisje had geschuifeld. Ze keken naar me met verhitte, tegen elkaar geklitte hoofden.

Ik honoreerde hun wens en zette het nummer nog een keer op. Licht gevoel van macht. Zij schuifelden - ik maakte het mogelijk.

Kan ik op mijn leeftijd nog dj worden?
Ik zou wel 's willen weten hoe het voelt als vijfduizend mensen dansen op mijn platen.

Pak al je zorgen

Pak al je zorgen in je plunjezak
en fluit, fluit, fluit.
Aan alle moeilijkheden heb je lak,
fluit maar en ?t is uit.
Waarom zou je treuren?
Het helpt je niet vooruit, dus:
Pak al je zorgen in je plunjezak
en fluit, fluit, fluit.

Hagel en sneeuw

Hagel en sneeuw, onweer, wind en regen.
Deren ons niet, we kunnen er wel tegen!
Lach er maar om en stap er flink doorheen.
't Is pech! Maar zeg!
Als straks de zon eens scheen!
lalalala

De paden op, de lanen in

De paden op, de lanen in.
Vooruit met flinke pas.
Een stralend oog en blijde zin.
Een goed gevulde tas.
De zonne lacht ons vrolijk toe.
Ons groet der vooglenzang,
en wij we worden vast niet moe.
Al wandelen w'uren lang.
Tra-ta-ta-ta bom bom
Tra-ta-ta-ta bom bom
Al wandelen w'uren lang.

Is het toeval of een trend?
Worden we in de media vertrouwd gemaakt met het beeld van de oude grijze man en het leuke jonge dingetje?

En wie zijn de mediamakers, die deze beelden naar voren schuiven?

Zijn het de oude grijze mannen die hier en daar in de media nog steeds de dienst uitmaken en door plaatsing van deze foto?s hopen dat leuke jonge dingetjes ze een blik waardig achten?

Of zijn het leuke jonge fotoredactrices die genoeg hebben van relaties met jonge ventjes (toy boys) en zich nu richten op grijze wijze mannen?

Nauwelijks vijf jaar geleden verkondigde minister Weijers van Economische Zaken dat 'er Nieuwe Economie zal zijn (via internet) of Dode Economie?.
Als voorbeeld van de nieuwe economie noemde hij nog maar weer 's het wonder dat je thuis, vanuit je luie stoel, via internet pizza's kon bestellen!

Nu, drie jaar na de ontploffing van De Hype, durft niemand nieuwe toekomstvisioenen ontvouwen.
De internetgoeroes en nieuwemedia-apostelen houden zich nog gedeisd.

Ondertussen groeit het aantal internetaansluitingen en toepassingen als kool. En moeten we uitgaan van het enige concrete uitgangspunt bij het voorzichtig voorspellen van de toekomst - het antwoord op de vraag: 'Wat doen de mensen?'

De mensen willen een breedbandaansluiting.
'De snelst groeiende technologie in de geschiedenis', evangeliseert het onderzoeksbureau dat zelf groot belang heeft bij de ontwikkeling.

Maar het is waar: de snelheid van internet neemt toe. En daarmee steken de eerste toekomstvisioenen weer de kop op.

('Die hele mediadiscussie van nu, over wie waar uitzendt is nu al een achterhoedegevecht. Een lachertje! Onlangs stak een sukkel nog 8 miljoen euro in de vergunning waarmee hij een commerciële jazzradiozender mocht beginnen - terwijl de liefhebbers 1500 internetstations met jazz onder handbereik hebben. Straks beheert elke omroep honderd digitale audio- en videokanalen!')

En ook waar: de luchtkastelen krijgen hier en daar al stenen funderingen.
Kijk bijvoorbeeld hoe VPRO's 3voor12 via internet het Noorderslagfestival in Groningen gaat verslaan, zaterdag van 20.30 uur tot 03.00 uur, live via een eigen (web)tv-kanaal.

Voor zijn herverkiezingscampagne kan president Bush beschikken over een enorm budget, waarmee tv-zendtijd royaal kan worden ingekocht.

Een organisatie wilde tegenwicht bieden en schreef een wedstrijd uit: maak een spotje van 30 seconden waarin het desastreuze Bushbeleid van de afgelopen drie jaar kernachtig wordt neergezet.

Dit zijn de vijftien finalisten.
De jury (waarin o.a. Michael Moore) maakt maandag de uitslag bekend.

Met Quicktime (en zeker met een breedbandverbinding!) rollen de filmpjes moeiteloos over het scherm.

Als hij vandaag na zijn terugvlucht, gekleed in stoere jopper en lekkere warme trui, een verklaring aflegt waarin hij zegt 'de pijn in verpleeghuizen en thuiszorg te kennen', een paar uurtjes blijft en dan weer wegvliegt om Nederlanders elders in de wereld te verrassen met een bliksembezoek, ja, op die manier houden we het nog wel een tijdje met hem uit.

Minister Zalm deelt ons op zijn weblog (gerritzalm.nl) mee:
'Tijdens het Kerstreces met z'n allen naar de film (Lord of the Rings deel 3) geweest. Ook de nodige vrienden bezocht en ontvangen en tijd besteed aan computerspelen (Diablo 2).'
Fijn om te weten.

Steeds meer politici, van Kamer- tot gemeenteraadslid, houden een internetdagboek bij, blijkt uit een artikel in het Algemeen Dagblad ('Bloggen voor het volk').

De actiefste Tweede Kamer-weblogger is CDA-lid Rendert Algra, die dagelijks publiceert.
Zo kunnen we een verslag lezen van het werkbezoek dat hij gisteren aflegde.

'Wurkbesite helpferlieningstsjinst Kennemerl¢n (06-01-2004)
Hjoed foar it earst de wekker wer setten sûnt in pear wike. De bisten moasten fansels earst fretten ha en ik moast om s¢n oere al bij de trein wªze. Doe 't de wekker om healwei seis oere gong, gong it opstean noch net echt fan harte. Mar de dei yn Haarlim makket in protte goed.'

Ja, Rendert schrijft in zijn 'memmetaal', het Fries.
Het is dus de vraag of ze bij de helpferlieningstsjinst Kennemerl¢n zullen begrijpen wat hij van hen vindt.

Duidelijk wordt wel, dat het hard werken is als Kamerlid. Je zult toch om s¢n oere al bij de trein wªze moeten!

In de trein luisterde ik een gesprek af tussen twee mannen die fervente verklikkers bleken te zijn. Als hen iets niet beviel in het gedrag van buren, passanten of weggebruikers, belden zij onmiddellijk een kliklijn.

Ze schepten hoog op over de resultaten.
- Ik heb minstens zes veroordelingen gescoord.
- De Fiod belt mij wel eens van: hebt u nog nieuws?

Is er een kliklijn waar ik deze verklikkers kan aangeven?
Het gesprek vond gisteren plaats om 14.35 uur in de sneltrein Amsterdam-Den Haag.

Omdat ik niet van klikken houd, kan het me niet schelen wat er met mijn aangifte gebeurt. Als ik 'm maar ergens kwijt kan!

Het 'gevoel van veiligheid' zou in Nederland spectaculair toenemen, als de hoofdcommissarissen van politie een verbod krijgen opgelegd tot het oplaten van proefballonnen.

- Met OordeelPuntNL, zegt u het maar.
- Ja, hallo?
- Zegt u het maar, u bent in de uitzending.
- U spreekt met Jansonius uit Drachten.
- Meneer Jansonius, zegt u het maar.
- Ik ben het geheel eens met de stelling, omdat... eh... omdat...
- Ja?
- Wat is de stelling ook alweer?
- Dank u wel. Met OordeelPuntNL, zegt u het maar.
- Ja, u spreekt met mevrouw Van der Put uit Apeldoorn.
- Zegt u het maar.
- Nou, ik ben het totaal oneens met de stelling.
- En waarom, mevrouw Van der Put?
- Omdat het gewoon niet waar is!
- Dank u wel. Met OordeelPuntNL, zegt u het maar.
- Ja, met Henk hier, Henk van Baal, moet je ?s horen, joh...
- Zegt u het maar.
- Ik ben vóór de stelling. Omdat ik altijd ergens vóór ben. Dat gezuurpruim moet 's afgelopen zijn!
- Dank u wel. Met OordeelPuntNL, zegt u het maar.
- Met Frannie Lichtvoet, ik vind het een schandaal.
- Wat is een schandaal?
- Dat u ons laat bellen over een stelling, terwijl er helemaal geen stelling bekend is gemaakt!
- Dank u wel. Met OordeelPuntNL zegt u het maar...

- Dag juffrouw, ik wilde vragen of het waar is dat de treinkaartjes bij u duurder zijn dan uit de automaat.
- Ja, dat klopt, koopt u bij mij aan het loket een kaartje, dan moet u een halve euro extra betalen. Oftewel: als u een kaartje uit de automaat haalt, betaalt u een halve euro minder.
- Maar ouderen en gehandicapten mogen aan het loket om vrijstelling vragen. Heb ik gelezen.
- Klopt. Als zo iemand niet met een automaat overweg kan, komt hij of zij in aanmerking voor vrijstelling.
- Nou, dan zit ik goed, want ik ben 83 en slecht ter been. Dus ik wou graag de vrijstelling van een halve euro...
- Ja, ho ho! Die geldt alleen als u niet met een automaat overweg kunt, hè.
- Ja, ja, dat is in orde, hoor. Ik begrijp geen fluit van zo?n automaat. Al die knopjes...
- Kunt u dat bewijzen?
- Eh... ja, dan zou u met mij mee moeten lopen naar een automaat, kunt u zien hoe ik er niks van begrijp.
- Het loket alleen laten? Dat kan natuurlijk niet. En u met uw looprek... dat gaat teveel tijd kosten.
- Nee, dat begrijp ik. Dus ik kom niet in aanmerking voor de halve euro?
- Helaas...
- O, jammer. Ik dacht, ik hobbel naar het station, ga ik die halve euro halen voor iets lekkers bij de koffie.
- Maar u zou die halve euro niet echt in het handje krijgen, hoor. Als u hier aan het loket een treinkaartje zou kopen, en u kunt aantonen dat u oud, gehandicapt en niet met een automaat overweg kunt, pas dan hoeft u geen extra halve euro te betalen.
- O, dus voor die halve euro te krijgen, zou ik eerst naar een andere plaats moeten reizen? Nou nee, dan blijf ik wel thuis. Dan maar niks lekkers bij de koffie. Dag juffrouw.

Maar dan willen wij ook de gegevens - signalementen en werkwijzen - van alle agenten van de wijkbureaus op internet en van de commissarissen en hoofdcommissaris, in alle gevallen met een foto erbij.

Zodat wij, als bevolking, meer betrokken raken bij het falen van de politie.

De overstap van Paul Groot en Owen Schumacher van de VARA naar de AVRO, beheerst ook vandaag het medianieuws.
Het duo, dat in VARA's Kopspijkerscabaret furore maakte met typetjes als Jan Peter Balkenende, Piet Hein Donner en Willibord Frequin, zal in september voor de AVRO een programma op het scherm brengen met veel op de actualiteit geënte typetjes.

Het ziet er naar uit dat ook andere omroepen zullen volgen met actuele typetjesprogramma?s.
Tot in de kleinste zaaltjes wordt gespeurd naar cabaretiers die leuke typetjes kunnen neerzetten.

Of men komt zich presenteren.
Vanmiddag kreeg Bieslog onverwacht bezoek van een kandidaat-typetjesmaker.

De verveelde mediaconsument:

'Die foto's van zo'n leeg Marslandschap hebben we toch al veel eerder gezien? En dan gaat over negen dagen dat karretje rijden... ja, sorry hoor, wéten we wel, niks nieuws!

Maar als dat wagentje nou 's op weg ging naar dat ding van eind vorig jaar dat maar geen signalen wil afgeven...

De Spirit Zoekt Beagle Expeditie.

Ja, die tv-serie wil ik wel volgen!'

Er is nog een liedje dat ik mijn hele leven al met me meezeul. (Wees gerust, hier blijft het bij.)
Ook dit werd me door ouders en grootouders tientallen malen voorgezongen.

Billeritsie,
boterspritsie,
bij de thee.

Als ik doodga
neem ik Billeritsie mee.

Maar ik ga nog lang niet dood,
daarom gooi ik Billeritsie in de sloot.

Nooit hebben ze me verteld, wie of wat Billeritsie was en mocht ik als jongetje angstig zijn geweest, omdat ik dus niet wist wat ik mee moest nemen als ik doodging, de laatste absurde regel luchtte enorm op - je kon Billeritsie gewoon weggooien, niks aan de hand.

Jaren geleden heb ik het op de plaat gezet (in een a capella arrangement van Tonny Eyk) en het probleem deed zich toen voor, dat we er niet achterkwamen welke auteur rechten op dit liedje kon doen gelden.

Vaag heb ik onthouden dat mijn ouders spraken over een hitje uit de jaren twintig... of was Billeritsie een Amerikaanse stripfiguur...? Geen idee. De grootste archieven zijn doorzocht, tot op heden zonder resultaat.

Daarom leg ik de vraag nu neer op internet.
Wie weet meer over Billeritsie?

Zolang ik mij kan herinneren bewaar ik een raar liedje in mijn hoofd.
Ik heb het van mijn oma of opa geleerd, mijn vader en oom Henk zongen het en als ik het opschrijf komt er dit te staan:

Landsoleedie lebdomaai
Waare doetsesie
Pikketie pikketie lebdomaai
(Knor) zet'ie.

?Dat is het volkslied van de varkens?, zeiden mijn vader en zijn broer en ze zongen het me zo vaak voor, dat ik het liedje vanaf mijn vierde jaar, schat ik, moeiteloos kon voordragen. Je deed het graag, want in de laatste regel moest je een diep uit de keel komende, harde varkensknor aanbrengen.
Onder dit stukje vindt u de opname die ik van mezelf maakte.

Nooit heb ik gehoord hoe dit lied in de familie is gekomen.

En nu komt het... (Spanning opvoeren!)

Ik zit onlangs een potje te surfen en ik kom door puur toeval terecht in de John en Ruby Lomax Collectie - een verzameling van 700 volksliedjes, die dit echtpaar heeft vastgelegd op een van de eerste mobiele recorders, gedurende een drie maanden durende reis door de zuidelijke staten van de USA. Voorbeeldig op internet gezet - wat zijn de Amerikanen daar toch goed in.

Ik open 'zomaar?' één liedje van de zevenhonderd en herken de melodie, die in veel lijkt op mijn Volkslied van de Varkens.

De gedetailleerde aantekeningen leren, dat de opname op 10 april 1939 in Houston is gemaakt en dat het liedje wordt gezongen door mevrouw Kate W. Jones, die in 1868 van Mississippi naar Texas verhuisde. Zij had het liedje rond 1830 van haar moeder geleerd.
De Lomaxen schrijven de tekst zo op:

THERE WAS A LADY LOVED A SWINE

There was a lady loved a swine.
"Honey," said she,
"Pig, Hog, wilt thou be mine?"
"Hunh!", said he.

"I'll build thee a silver sty, Honey," said she;
"And in it thou shalt lie." "Hunh!" said he.

"I'LL pin it with a silver pin, Honey," said she,
"That thou may'st go out and in." "Hunh!" said he.
"Wilt thou have me now, Honey?" said she.
"Speak or my heart will break." "Hunh!" said he.

Ja, dit is het! De overeenkomsten zijn duidelijk. Ook hier klinkt een soort varkensknor. Leedie is een lady, zet'ie is said he.

Maar het raadsel blijft. Hoe is het lied, in quasi-engels, bij mijn grootouders terechtgekomen?
En hoe bestaat het - we moeten ons blijven verwonderen - dat het in 1939 wordt gezongen, ergens op het platteland van de VS en ik het thuis uit een pc-speaker kan horen klinken?

Internet, de grootste en wonderlijkste verzameling, ooit door de mensheid bijeengebracht.

Vandaag: nog 9 maanden en 30 dagen tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Historicus Marc van Gestel houdt op zijn weblog nauwgezet alle ontwikkelingen bij en steekt een eigen mening niet onder stoelen of banken.

'En mijn mening zult u lezen, als u tenminste blijft terugkomen naar deze pagina. Want als mijn grote leermeester Maarten van Rossem zijn mening mag verkondigen, terwijl hij ruiterlijk toegeeft slechts CNN te kijken en de International Herald Tribune te lezen, en als de goedaardige walrus Willem Post op radio en tv mag vertellen wat we allemaal net in de avondkrant hebben gelezen, dan mag ik dat dus ook. Sterker nog: ik heb de pretentie dat ik wat te melden heb. En ik zal niet nalaten het hele internet af te struinen voor informatie, kranten te lezen, tv te kijken (jaja, ik offer me wel weer op) en om ongezouten kritiek te geven wanneer ik vind dat de media weer eens routineus de leukste verkiezingen op de wereld tekort doen.'

Zullen wij ook ?s iets geks doen en de euro vervangen door de Nederlandse Dollar?

Het vreemdelingenbeleid mag dan harder zijn geworden, het nieuwe eufemisme is zacht, vriendelijk en verhullend.

In 2004 zal 'nieuwkomers' het toonaangevende woord worden.
Nieuwkomersscholen
Nieuwkomersbeleid
Nieuwkomersstop en nieuwkomersspreiding
Uitzetting van nieuwkomers
(Kunnen we van uitzetting niet iets vriendelijkers maken? Verkassing?)

In zo?n eerste week zijn wij allen nieuwkomers.

We ontvingen een mail van het NWM:

'Uit oudere programmagegevens is ons gebleken dat Van Kooten en De Bie niet eerder zijn uitgenodigd voor een radio-interview op de Publieke Omroep.

In het kader van de nieuwe Rijksregulering Mediagedrag Bekende Nederlanders, stellen wij u in de gelegenheid uw achtergebleven aandeel airplay te compenseren met een drie uur durend interview, dat op vrijdag 2 januari 2004 van 09.00 tot 12.00 uur op Radio 1 zal worden uitgezonden.

Gespreksleider is de heer A. J. Heerma van Voss.

Wij wijzen u nadrukkelijk op het feit dat met deze drie uur zendtijd uw radioaandeel Zelfpromotie Bekende Nederlanders tot 2010 is opgesoupeerd.'

De NWM (toezichthouder Normen en Waarden in de Media) heeft per vandaag beslist, dat het aantal Bekende Nederlanders op radio en tv in 2004 drastisch zal worden ingeperkt.

Zo mogen BN-ers slechts eens in de maand deelnemen aan een panelgesprek over de actualiteit en dient per gesprek één van de deelnemers een nieuwe BN-er te zijn.

De NWM hoopt zo doorstroming te bevorderen, in een bedrijfstak die ernstig verstopt lijkt door, wat een insider noemt, 'daar heb je die weer-gezichten' en 'afgelikte boterham-types'.

De toezichthoudende instantie heeft een groot aantal maatregelen afgekondigd, die het normen- en waardenbeleid van de regering moeten ondersteunen.

Zo wordt bijvoorbeeld mannelijke BN-ers verplicht gesteld zich te scheren.
Zagen we gisteravond nog een groot aantal drie-dagen-baardjes op het scherm, met ingang van vandaag worden uitsluitend gladgeschoren BN-ers tot de studio?s toegelaten.

PS
Vandaag vond de traditionele nieuwjaarsduik in de zee bij Scheveningen plaats.
'Er was geen enkele Bekende Nederlander te bekennen', meldden de journaals verbaasd.

Er stonden 43 BN-ers in zwempak bibberend klaar, weten wij, maar ze kregen een duikverbod van de NMW. Vorig jaar was het quotum BN-ers overschreden.

Hij was van plan er helemaal niets aan te doen, maar gistermiddag had meneer Foppe in de supermarkt toch maar een pak appelbeignets aan zijn boodschapjes toegevoegd.

Toen hij gisteravond om een uur of tien de grote, zware bruine baksels uit hun plastic verpakking had bevrijd en een hap nam uit nummero een, schrok hij zich een hoedje.
Smaakten appelbeignets tegenwoordig zó?

Meneer Foppe noemde eten nooit vies - dat hadden zijn ouders hem goed ingeprent - maar nu was hij bijna in staat naar de wc te lopen en de brokken meel en prut in de pot te spugen.

Tegen elven maanden zijn ouders meneer Foppe (in zijn hoofd) dat het zonde was van het geld als hij de beignets in de vuilnisbak zou kieperen en werkte hij met veel grimassen van afgrijzen (niemand die het zag) de aangegeten beignet naar binnen.

Nadat hij zichzelf klokke twaalf gelukkig nieuwjaar had gewenst, zette hij zijn tanden in beignet nummer twee.

Maar toen rond halftwee het vuurwerkgeknal was afgezwakt, kon meneer Foppe toch de slaap niet vatten.
Het leek of in zijn maag rotjes werden afgestoken.

Elf uur, nieuwjaarsdag. Meneer Foppe heeft de overgebleven twee beignets in de plastic verpakking gestoken en toch in de vuilnisemmer durven stoppen. Wat moet dat moet dan maar.

Als de zeurende maagpijn erger wordt, zal hij een dokter moeten bellen. Hij heeft de verpakking weer uit de vuilnisemmer gevist en de bereidingswijze uitgeknipt en nu repeteert hij wat hij tegen de dokter zal zeggen.

- Heeft u iets verkeerd gegeten, meneer Foppe?
- Twee beignets, dokter, bestaande uit de volgende ingrediënten: tarwebloem, appel (28%), margarine, water, rozijnen, appelmoes, suiker, emulgator (E322, E450, E461, E472a), stabilisator (E339, E401, E1414) en specerijen.
- Wacht even... Noemde u emulgator E461?
- Eh... ja, E461... hier staat 't.
- Dus in de door u gegeten appelbeignets staat E461 bij de emulgators, niet bij de stabilisatoren?
- Eh... ja, dat staat er duidelijk.
- Meneer Foppe, blijft u rustig in bed, ik kom binnen vijf minuten bij u langs.