Op een inspectietocht door het bos vonden we vanmorgen, op nog geen twintig minuten fietsen van het redactielokaal, een gave ruime hut.
Een diep uitgegraven hol, afgedekt met planken en gecamoufleerd met boomstammetjes en dennengroen - geen kwajongenswerk.

We lieten ons in de opening zakken en verkeerden twee uur ondergronds.

In het interieur troffen we geen bezittingen aan van een eventuele vaste bewoner. Derhalve verklaarden we ons tot medegebruiker en voegden de hut toe aan Het Huttendossier (zie linkerbalk).

We realiseerden ons nog eens wat een geweldige erebaan we op onze schouders hebben genomen.
Dat je als Inspecteur-generaal van het Nationale Huttenbestand op een doordeweekse dag zomaar een paar uur in een perfecte hut mag zitten te zitten!

In de bossen van L. was het buitengewoon druk met wandelende families.
Aan het begin van de herfstvakantie hebben de ouders er zin in - samen met de kinderen werden zakken vol eikels en kastanjes geraapt.

Een halfuur lang volgden we een grillig spoor, waardoor we ongezien de hut konden aandoen, die er ongeschonden bijlag.

Nadat we onze proviand soldaat hadden gemaakt (boterhammen met gebakken ei!), trokken we in westelijke richting en toen de zon ter kimme neeg, bereikten we veilig de boswachterswoning, waar de geurige tomatensoep al op het houtvuur stond te pruttelen.

De hut in de duinen in goede orde aangetroffen..

Een duinbewoner wist mij te vertellen dat ADSL het hutje tot op honderd meter is genaderd!

Nog even en de hut kan dus betrokken worden als permanent redactielokaal.

(Een moderne kluizenaar heeft ADSL.)

Lezer Erik Olijerhoek stuurde de foto van een vogelhut in de duinen van Egmond, die me de adem benam.

Gemist: gisteren is op de BBC de schrijfhut van Roald Dahl te zien geweest!
Met de schrijver, gezeten in zijn stokoude, krakkemikkige fauteuil, de plank waarop hij met potlood schreef op schoot, de plaid rond zijn benen en het voetenbankje dat met ijzerdraad aan de stoel was vastgebonden.

De hut staat in een boomgaard, een eindje van zijn huis. Hij schreef er Sjakie en de chocoladefabriek, Daantje de wereldkampioen - in feite al zijn kinderboeken.

Het heette dat buiten Dahl niemand de hut mocht binnengaan. Streng verboden toegang. Hij schreef er 's morgens twee uur en 's middags twee uur, met de gordijnen dicht om afleiding tegen te gaan.
En er mocht niet worden schoongemaakt - stof en spinrag groeiden vrijelijk aan.

Jaren geleden konden de Nederlandse tv-kijkers een onvergetelijk kijkje nemen aan de hand van... Ivo Niehe, die 'bij hoge uitzondering' de hut mocht betreden.

De Nederlandse huttenliefhebbers voelden zich bevoorrecht.
Nu blijkt dus dat 'kluizenaar' Dahl zich meerdere malen in zijn hut heeft laten filmen en fotograferen..
Geeft niet. De hut is te mooi. Die mag gezien worden.

In zijn vroegere woonplaats is onlangs een Roald Dahl Museum geopend. Moet ons Genootschap van Huttenkenners stante pede naar Engeland afreizen?
Nee. De oorspronkelijke hut staat er nog, maar mag niet bezichtigd worden.
De museumhut is een replica en daar nemen wij geen genoegen mee.

(In de linkerbalk is Het Huttendossier opgenomen.)

Vanuit de trein had ik de bunker met het intrigerend uitkijktorentje zien liggen, in de moerasachtige velden rond het Naardermeer, even voor Weesp.

Later, na een soppige voettocht, bereikte ik de plek en was op slag verkocht. Wat een prachtige filmlocatie!
Eigenaar Natuurmonumenten en beheerder Gradus Lemmen vonden het goed dat ik de vogeluitkijkpost voor een paar maanden betrok.

Vanaf maart 1999 maakte ik er het tv-programma 'De Bunker van de Bie' en zo leerde ik 'de wetlands van Weesp' onder alle weersomstandigheden kennen.

Sindsdien kom ik er vaak. Het is er woest en oer. Als je wilt ervaren hoe Nederland er een paar duizend jaar geleden bijlag, is een voettocht van enkele uren in de moerasbossen rond het Naardermeer van harte aan te bevelen. (Klinkt stoer, maar een uurtje fietsen kan er ook.)

Vanmorgen mag ik in het VARA-radioprogramma Vroege Vogels meedoen met een actie tot behoud van dit gebied.

Want op het ministerie van Verkeer en Waterstaat ligt een plan klaar voor een verkeersweg, die de A6 met de A9 moet verbinden - van Almere naar Schiphol - en die weg is dwars door de natuurgebieden van de Gein-, Vecht- en Naardermeerstreek geprojecteerd.
(Terwijl met verbreding van bestaande wegen de verkeersproblemen zijn opgelost.)

De weg zou vlak langs 'mijn bunker' komen te liggen, waardoor dit met veel geld, moeite en deskundigheid aangelegde gebied totaal zou worden verpest.

Ik bedoel maar: ik weet dus waar ik het over heb, als ik me vierkant tegen de aanleg van de verbindingsweg A6-A9 uitspreek.

Vroeger richtte de overheid voor haar burgers schuilkelders in.
Als de sirenes loeiden moest men naar de schuilkelders rennen en daar het gevaar afwachten.

Over schuilkelders hoor je niemand meer.

Als nu de sirenes afgaan moet je binnenblijven, in huis. Wie zegt dat het in je eigen huis safe is (blijft)?

De overheid wordt geacht alle burgers te beschermen.
Waarom krijgen alleen vermeende misdadigers een schuilhuis ter beschikking gesteld?

Ik ga maandag op het gemeentehuis een aanvraag indienen voor een schuilhuis.
Ik wil best met meerderen één schuilhuis delen, maar ik wil wel weten waar mijn schuilhuis staat, zodat ik een kijkje kan nemen en alvast wat spulletjes brengen - een matras, een waskom, een schetsboek met kleurpotloden, een zaklantaarn, een paardendeken en iets te lezen.

Het gebeurde elders al eerder, maar het voorstel van de deelraad Amsterdam-Noord overlastgevende aso's te dumpen in containers op afgelegen industrieterreinen, zorgt voor veel commotie.

Veel woningcorporaties vinden het een inhumaan beleid en weigeren medewerking.

Gisteravond vond voor het deelraadgebouw in Amsterdam-Noord een actie plaats, waaraan door slechts één man werd deelgenomen.

Verslaggever Bob Bolleman deed live verslag in het programma Music Hall.

De linker grijze balk heeft een andere indeling gekregen.

Het e-mailadres is hoger geplaatst en er is een zoekmogelijkheid gecreëerd.

Als u zich aanmeldt bij BiesBrief, ontvangt u van mij een e-mail ter bevestiging, waarin ik uitleg wat de bedoeling is (de aankondiging van live webuitzendingen).

De Hoofdredacteur

Kijken we uit het vooronder van een zelfgetimmerde houten boot naar de opdoemende kustlijn van een tropisch eiland?

Nee, we zitten in een hut aan de rand van een nieuw Nederlands landschap.
Door op de foto te klikken, wordt onthuld waar de locatie te vinden is.

Al eerder was deze plek in Bieslog aan de orde: Elly de Waard besprak de aanleg van het nieuwe landschap en maakte een gedicht op het oude.

Op zondag tilden we mijn opa in zijn rolstoel en gingen we wandelen door de duinen.

We konden hem geen groter genoegen doen. Dit was zijn terrein, de Haagse duinen bij Kijkduin en Ockenburg, hier had hij als jongen gespeeld en hutten gebouwd.

Tijdens de tocht zong hij uit volle borst. Ook als andere wandelaars ons passeerden. Ik kan me niet herinneren me ooit een keer voor mijn opa geschaamd te hebben.

Het eindpunt van de wandeling lag op de tuin van mijn vader. Veel volkstuinen had hij in zijn leven bewerkt - dit was de mooiste, op een stuk duinzand, achter landgoed Meer en Bosch.

De foto, door mijn vader genomen, is een portret van drie generaties. Dat klinkt plechtig, maar ik denk dat hij de foto zo heeft bedoeld.

Ook mijn opa voelt het officiële karakter van dit moment goed aan. Hij is rechtop gaan zitten, waarbij ik hem met mijn linkerhand ondersteun.

Een generatieportret, met de Kijkduinse duinen op de achtergrond: mijn opa, zijn kleinzoon en mijn vader, op de foto gesymboliseerd door het scheve schuurtje.

Dat schuurtje en de tuin aan de rand van de duinen - ik denk dat mijn vader zich daar het gelukkigst heeft gevoeld.

De tuin lag op nog geen vijf minuten fietsen van ons huis, maar hij had het er zo naar zijn zin dat hij ook wel eens in het wrakke, naar aardappels ruikende schuurtje bleef slapen.

Mijn opa zal dat toen begrepen hebben. Ik begrijp het nu.

Vandaag wordt op vele plaatsen in de Engelstalige wereld herdacht, dat Dylan Thomas vijftig jaar geleden op 39-jarige leeftijd overleed.

Het werk van de bard uit Wales leeft. Zijn gedichten worden gelezen, het stemmenspel Under Milkwood wordt nog steeds opgevoerd en ook zijn stem is veelvuldig op internet te beluisteren.

Bieslog herdenkt Dylan Thomas met zijn bekendste gedicht, door hemzelf voorgedragen.
Zet het geluid aan en lees mee svp.

Do not go gentle into that good night

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Het huttennieuws hangt in de lucht.
Uitgerekend vandaag in The New York Times: een artikel over de hutten in de duinen van Provincetown (Mass.).

Achttien staan er, zonder elektriciteit en stromend water, wrakkig, met veel muizen, maar nog even gewild als toen ze tussen 1920 en 1940 werden gebouwd.

Ze worden en werden bewoond door schilders en schrijvers. Norman Mailer schreef er, e.e. cummings, Annie Dillard en Alan Shapiro.

Tot vandaag had ik niets van doen met geloof in een leven hiernamaals.
Ik klik de foto groot en staar verwezen naar het scherm.
Voor het eerst van mijn leven krijg ik een glimp van een mogelijk paradijs onder ogen.

Biesloglezers kennen de voorliefde van de hoofdredacteur voor hutten en tuinschuurtjes - een terugkerend thema. (U weet, nieuwe lezer, dat de hut van de kopfoto kan worden bezocht door erop te klikken?)

Een attente lezeres tipte de schrijfhut van G. B. Shaw, die zich bevindt in de tuin van landgoed Shaw's Corner, in het Engelse Ayot St. Lawrence.

Een prachtig draaihutje, dat met de stand van de zon kan worden meegeduwd. (Wim Kan schreef in zo'n draaihut in de tuin van zijn huis te Kudelstaart.)

Shaw verbleef dagelijks gedurende uren in zijn hut, die was voorzien van elektriciteit, zodat er 's winters een kachel kon branden. Zijn bekendste werken zijn er ontstaan (o.a. Pygmalion).

Een andere lezeres was zo aardig me te attenderen op het kunstwerk 'Cold Dark Matter: An Exploded View', van de Engelse kunstenares Cornelia Parker (1956).

In 1991 liet zij een tuinhuisje, met 'alles erop, eraan en erin', door het Britse leger opblazen, waarna ze alle brokstukken zorgvuldig verzamelde.

Vervolgens bevestigde ze de honderden fragmenten aan draden, die ze rond een brandende lamp groepeerde.

De installatie moet worden geëxposeerd in een donkere zaal (zoals in de Tate Modern, in 2000).

De hoofdredacteur wordt doorgaans licht kriegelig als het woord Installatie valt - dit intrigerende kunstwerk doet hem inzien dat hij wellicht een vooroordeel koestert.

Vanavond zag ik een eenzame waterlelie.
De waterlelie bloeide daar, veronderstelde ik, als eerbetoon aan de man die hem zo mooi heeft beschreven.

Ik fietste langs de Karnemelksesloot. Aan de overkant lag, een eeuw geleden, de kolonie Walden, het leefexperiment van schrijver Frederik van Eeden.

Op deze plek stapte hij op een laat-zomerse avond in een bootje, met vrouw en zoontjes, om nog een eindje te gaan roeien in de vallende avond.
Terug in zijn hut, schreef hij zijn bekendste gedicht:

De Waterlelie

Ik heb de witte water-lelie lief,
Daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in 't licht.

Rijzend uit donker-koele vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.

Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer...

De bloem werd Van Eedens 'handelsmerk', op al zijn boeken liet hij het embleem van de waterlelie drukken.
De meeste van zijn geschriften zijn vergeten.
Maar de waterlelie die ik vanavond zag, is Frederik van Eeden niet vergeten.

Anders ga je niet, uitgerekend op deze plek, zo mooi liggen peinzen op het watervlak.

De Publieke Radio van Minnesota is een dertiendelige serie gestart - American Mavericks - over de moderne Amerikaanse ('klassieke') muziek, gepresenteerd door pop-folkzangeres Suzanne Vega.

Er hoort een superieure site bij.
Uiteraard zijn de programma's te beluisteren; er is een Listening Room met de grensverleggende muziek van Charles Ives, Henry Brant, Laurie Anderson, Steve Reich en vele andere componisten, uitgevoerd door het San Francisco Symphony Orchestra, onder leiding van Michael Tilson Thomas; er kan gespeeld worden met elektronische instrumenten, (een eenvoudige plug dient te worden geïnstalleerd); je kunt een stuk van Ives zelf mixen.

Wat een rijkdom!

Schrijvers mogen schrijven op elke plek die hen goeddunkt: in met boekenkasten gevulde studeerkamers, in hotellounges, in overvolle treincoupés, op 'zolderkamertjes driehoog achter', of gezellig aan de huiskamertafel.
Maar schrijvers die zich terugtrekken in hutten, hebben wat mij betreft een streepje voor.
(Daar heb je hem weer met z'n huttenhobby!)

Zo ben ik eens gaan kijken in de hut van Dylan Thomas, in het dorpje Laugharne in Wales.
Een rommelig kamertje, hoog op een klif, sober gemeubileerd met een keukentafeltje en een oude stoel, en een formidabel uitzicht over zee.
Dylan Thomas schreef er Under Milkwood in 1954.

De Vader van alle Huttenschrijvers was de Amerikaan Henry Thoreau, die in 1845 eigenhandig een hut bouwde in de bossen rond Walden Pond, er twee jaar in verbleef en in 1854 het boek Walden publiceerde.
De oorspronkelijke hut bestaat niet meer, maar in de VS zijn ettelijke replica's gebouwd.

Het boek van Thoreau vormde voor onze eigen Frederik van Eeden een grote inspiratiebron. In 1898 stichtte hij, aan de rand van de hei tussen Hilversum en Bussum, de kolonie Walden, die tot 1907 heeft bestaan. Op het terrein werden hutten gebouwd naar tekeningen van de architect Willem Bauer.
Lees alles over Frederik van Eeden in de magistrale tweedelige biografie van Jan Fontijn.
(We zijn weer lekker aan het doceren - een gemankeerd leraarschap valt af en toe niet te onderdrukken.)

Van Walden is nagenoeg niets over - er loopt een drukke weg door het grondgebied van de kolonie, er zijn kapitale villa's verrezen, er ligt een fabrieksterrein braak.

Maar toch.
Ik had ooit 's opgevangen dat van Van Eedens behuizing nog wel degelijk iets te vinden was.
Gewapend met een videocamera ging ik op onderzoek uit.
En deze huttenliefhebber kwam volledig aan zijn trekken...

Gisteren werd bekend dat de Nederlandse architect Klahs Remmerswaal is onderscheiden met de Mima Award, de prestigieuze prijs voor kinderarchitectuur.

Klahs Remmerswaal, die vorig jaar de opdracht kreeg een landhuis te bouwen voor de kinderen van Engelands premier Tony Blair, is net terug van een reis door Afrika, waar hij de huttenbouw in Kenia onderzocht.

- Meneer Remmerswaal, gefeliciteerd. Vanwaar de reis naar Afrika?'Omdat wat ik doe rechtstreeks terug te voeren is op huttenbouw. Dat is de bron van waaruit je ontwerpt. Mag je nooit vergeten. De hut is de essentie. De drang tot huttenbouw is genetisch vastgelegd, weten we nu. Vanaf het derde levensjaar probeert de mens een hut te bouwen - of dat gebeurt met de lakens in het kinderledikantje, of door het verschuiven van de stoelen rond de huiskamertafel, maakt niet uit. De natuurlijk behoefte tot 'hide and seek' moet worden bevredigd.'

- Van uw ontwerpen zeggen critici wel eens, dat ze 'het avontuur belemmeren'. Uw prefab-ontwerpen zouden 'te af' zijn.'Volstrekte onzin. Ik ga er namelijk van uit, dat het kind zelf iets toevoegt aan mijn ontwerpen. Vandaar de simpelheid, de basale materialen, de openheid van bouw. Ik bied het kind een mogelijkheid aan. Ja, zo moet je mijn huizen noemen: mogelijkheden.'

- Maar er is toch niets mooiers om als kind zelf een hut te maken? In een boom, of bosje...'Waarbij het esthetische element helemaal wordt vergeten. Mijn ontwerpen zijn leerhuizen. Het kind gaat spelenderwijs om met architecturale mogelijkheden en leert zo ook iets over ruimte, over de begrenzing van die ruimte. En het verwerft een eerste aanzet tot vormbesef.'

- Is uw architectuur niet uitsluitend gericht op welgestelden? Je moet voor uw huizen over een flinke tuin beschikken.'O nee, een klein tuintje voldoet net zo goed. Des te beter soms. In een klein tuintje staat het kinderhuis vaak pal voor het huiskamerraam, waardoor het veel beter voldoet als extensie van het ouderlijk huis.'

- Een laatste, misschien gekke vraag: waarom dragen zoveel architecten van die opvallende, vaak ronde brillen?'Dat is de invloed van de grootste van ons allemaal: Le Corbusier. Met zo'n bril kruip je als het ware een beetje in de huid van de meester. Ik denk dat hij in mijn ontwerpen veel van zijn ideeën zou terugvinden.'

Eerder heb ik u verteld dat ik soms in een hut verblijf die zich middenin een duinreservaat bevindt. Geweldig! Een tafel en een stoel, meer heb ik niet nodig.

Hoewel... met schop en wc-papier het duin in, een beschermde plaats zoeken en neerhurken, valt niet mee. Bij vijf graden vorst en geen groen aan de struiken is het zelfs een barre expeditie.

Rob, de Man Die Alles Maken Kan, heeft aan mijn hut een wc gebouwd.

Afbeelding 1: de contouren worden zichtbaar. Ikzelf kan, zonder ongelukken en gevloek, geen spijker in een plank slaan - ik vind dit bouwwerkje al een wonder.

Afbeelding 2: ik krijg een echte pot! Luxe, middenin de wildernis.

Afbeelding 3: de pijp komt uit op een met losse stenen gestapelde put. Rob verzekerde me, dat de put genoeg ruimte biedt voor de komende halve eeuw. Dat haal ik niet eens!

Afbeelding 4: het stralende resultaat. 'Meesterlijk!' zei ik tegen Rob, 'wonderbaarlijk! Alleen dat opschrift... Ik begrijp het grapje, heel leuk, maar ik wil toch die romantische illusie van 'geheime hut' met 'geheime wc' in stand proberen te houden. Ik heb het er moeilijk mee dat mijn naam van grote afstand leesbaar is.'

Afbeelding 5: zoek de verschillen. OK Rob, hier heb ik vrede mee.

Vandaag zit ik in mijn hut en moet vaak naar de wc, ook zonder dat ik naar de wc moet.

Dit is een site van de Publieke Omroep - u hebt er recht op dat ik alles vertel.

Vanmorgen vroeg al, trok ik met de huttencommissie naar het Spanderswoud voor de jaarlijke huttenbeoordeling.

Nu de zomervakantie erop zit, hebben de in het bos achtergebleven bouwsels van vaak anonieme huttenbouwers recht op een grondige inspectie en beoordeling.

Onze commissie bestaat uit huttendeskundigen en bouwspecialisten - secretaris Piet Kleveringa noemt ons wel eens gekscherend 'de huttenmetoten'. De meesten van ons bouwden een eerste hutje rond het zesde levensjaar, gevolgd door tientallen bouwsels in binnen- en buitenland.

Dat we een gezelschap hut(eigen)wijzen vormen, bracht ons dit jaar in de problemen. We kregen voor het eerst knallende ruzie.

Het aanwijzen van de eerste prijs was een gebakken eitje! Een schitterende hut, met achterin een nooduitgang verstopt in laag struikgewas, een solide bouwwerk, zonder één hulpmiddel (touw, ijzerdraad) opgetrokken.

Ook over de tweede prijs waren we het snel eens. Een mooie in het groen verstopte vierpersoner, met een fraaie, dichte muurstructuur, een iets te nauwe ingang, gecompenseerd door een ingenieus rookkanaal.

Maar de derde prijs... Hier was ik erg vóór. 'Met dit hikertje kunnen we de buitenwereld laten zien, dat huttenbouwen geen specialisme is dat een ingewikkelde techniek vereist,' betoogde ik in de slotvergadering.

'Dit ìs helemaal geen hut,' concludeerden enkele commissieleden. 'Dit zootje troep bekronen is een schande voor de huttenwereld,' meenden anderen.

Ik hield vol dat elke stapeling van takken, hoe simpel ook, onder de definitie van hut valt - ik kreeg geen medestanders.

Gelukkig ben ik voorzitter van de huttenbeoordelingscommissie. Zodoende kon ik mijn mening er met een staaltje moderne vergadertechniek fors doordrukken en hebben we de derde prijs toch uitgereikt aan het hutje dat ik daarvoor had bestemd (van mijn neefje Bertram!).

Vinden jullie 't wat, die nieuwe kopfoto van Bieslog?
Het bouwwerkje heet officieel een Observatiehut en is van Natuurmonumenten. Ik noem het 'de Japanse hut', omdat het zwarte huisje van hout en golfplaat, temidden van het riet, me aan een Japanse filmlocatie doet denken.
Ik zit er regelmatig in. Na een kwartier fietsen, ga ik te voet over een lange houten loopplank door een moeras (!), beklim de trap, en geniet van een vrij uitzicht over het Naardermeer.

NB 1: zo'n prachthut staat je dus gratis ter beschikking - in de vroege morgenuren kom je er niemand tegen.

NB 2: we bevinden ons middenin die verschrikkelijk hectische, overvolle randstad - als je de raamfoto tot beeldvullend opklikt, zie je aan de horizon een Schipholtrein voorbijgaan, vol sukkels die denken dat het elders mooier is.

Aan de wand hangt een pedagogisch bord vol informatie over wat ik zou kunnen waarnemen.
'Het riet herbergt 's zomers kleine karekieten en rietgorzen en de waterral laat zijn biggengekrijs horen. Let op het tinkelen van het baardmannetje en op de roep van de roerdomp.'
Ik zou dolgraag het gekrijs en getinkel willen registreren, maar als een kenner je er niet op attendeert, hoor je het niet.

Gedurende een uur observeer ik het lege landschap, waarna ik met een opgeruimd, leeg hoofd terugkeer op de redactie.

Mag ik u even wijzen op het tijdstip boven dit stukje?
Ja, wij zitten vandaag weer vroeg voor u klaar.

Gisteren heb ik 23 dankbare bezoekers van hun boze denkblokkades mogen bevrijden.

Mocht eventueel slecht weer u afschrikken, dan beveel ik u onderstaande rijke site met eeuwenoude bomen van harte aan.

Klik een boom aan en houdt, als het plaatje zich opbouwt, uw open handen dicht voor het scherm. Voelt u de groeikracht overstromen?

In kleine kring heb ik er eerder ruchtbaarheid aan gegeven - ik durf er nu ook een groter publiek mee te confronteren: ik beschik over healende krachten.

Begrijp me goed, ik laat me er niet op voorstaan. Het is een gave, die ik genetisch heb meegekregen. Als rechtstreekse afstammeling van de Cananefaten - Neerlands eerste duinvolk, dat zich aan onze kust vestigde omstreeks het jaar 0 - draag ik krachten in me, die ik dit weekeinde wil aanwenden tot verlichting van iedereen.

De healende werking van mijn goddelijke gave richt ik uitsluitend op uw ongemakken in het hoofd; lichte hoofdpijnen, depressieve gevoelens en liefdesverdriet, verdwijnen door mijn behandeling als sneeuw voor de zon. Ernstiger klachten verwijs ik door naar de reguliere geneeskunst.

Als u zich tot mij wendt, vraag ik u in mijn hut te gaan liggen, waarna ik samen met enkele assistenten een seance aan u opdraag. Door het ritmisch herhalen van een mantra, verdrijf ik de boze krachten die zich in uw hoofd hebben genesteld.

Mijn healingcentrum bevindt zich 'ergens in Nederland'. Hoe vindt u mij? Dat moet u zelf uitzoeken. Als u mij echt nodig hebt, zult u mij weten te vinden. Deze zaterdag en zondag zit ik voor mijn hut, van zonsopgang tot zonsondergang.

Maar ook via Internet blijken mijn healende krachten te werken. Bent u niet geheel fris in het hoofd, wordt u geplaagd door zwaarmoedige gedachten, klik dan onderstaand geluidsfragment aan, zet de speakers open, ga op de grond liggen en ervaar met gesloten ogen de healing die wij voor u uitvoeren.
Wakêh zij met u!

Een vriend belde:
'En? Heb je de planeten gezien?'
'De planeten... nee?'
'Die moeten daar bij jou heel goed te zien zijn. Bij het vallen van de avond, in het westen. Vijf stuks: Mercurius, Venus, Mars, Jupiter en Saturnus. Uniek! 't Duurt tot 2040 voor ze weer zo mooi bij elkaar staan.'
'Kan jij ze niet zien?'
'Vergeet het maar. Door het licht van Amsterdam wordt het hier nooit donker.'

Het afkicken van de bewoonde wereld gaat langzaam. Ik let meer dan gewoonlijk op het weer, kijk vaak naar boven alvorens te beslissen of de tijgerparaplu mee moet op fietstocht. Maar binnen is het overdag nooit langer stil dan een half uur. Dan moet of de radio aan, of een cd gedraaid; mijn krantenverslaafdheid is niet afgenomen - bij elkaar fiets ik dagelijks drie uur om de pakken ochtend- en avondkranten mijn hol in te kunnen slepen.

De paar bezoekers, die me na veel uitleg hebben gevonden, vragen bij het afscheid, als ze klaarstaan om in het aardedonker terug te gaan, of ik niet bang ben, zo alleen. Ik vind mezelf een hele piet als ik antwoord dat ik volstrekt niet bang ben.
Ik ben wel vaak midden in de nacht wakker - het kraakt, er tikt iets met regelmaat, de wind loeit door de bomen, maar ik geef me eraan over.
Vannacht schrok ik wel hevig van het gebrom van een auto. Omdat ik in het midden van een reservaat zit, waar na zonsondergang niemand in mag, betekent het geluid van een auto 'foute boel'. Wat maakt schrik een stoot adrenaline vrij! Ik merkte dat ik me totaal niet had voorbereid op ongewenst bezoek, gespannen wachtte ik af.
Het gebrom stierf weg. Stropers?

Van flora en fauna weet ik niets af. Ik kan alleen constateren dat het groen doorbreekt, frisse blaadjes zonder gaatjes.
Ik heb te doen met het jonge groen. Het weet nog niet dat het maar voor een paar maanden is.

Als ik nou dadelijk de avondkranten eens achterwege liet en naar de planeten ging kijken?
De in mij huizende zonderling wordt wakker.