Gisteren werd op Nederland 3 de eerste aflevering van de twaalfdelige serie Allemaal Theater vertoond. Vanavond deel twee - de afleveringen zullen achter elkaar worden uitgezonden.

Dat eerste deel smaakte naar meer. Jeroen Krabbé presenteert en interviewt weldadig ingetogen. Hier is, gefinancierd door de VandenEnde Foundation, een videomonument voor zestig jaar Nederlands theater opgericht.

Honderden acteurs, actrices, regisseurs en cabaretiers komen aan het woord.

Niet allemaal.

En dat zit menigeen niet helemaal lekker.

De nu zeventig jaar oude Hans van Mechelen heeft alles meegemaakt. Als tienjarige stond hij al op het toneel (het kleine matroosje in Op Hoop van Zegen).
Jarenlang was hij verbonden aan het befaamde Amsterdamse gezelschap De Nederlandse Comedie. Hij speelde in stukken van Shakespeare en Beckett, met onder andere Ank van der Moer, Han Bentz van den Berg en Ko van Dijk.

Hoe kan het dat ook een ouder toneelpubliek de naam Hans van Mechelen niet kent?
En waarom komt hij in twaalf tv-documentaires niet één minuut aan het woord?

Toen we het aan hem vroegen, gaf hij onderstaand dramatisch antwoord.

Aan het einde van de eerste zittingsdag van de Kamercommissie-Duivesteijn kon de conclusie al worden getrokken: megaprojecten Betuwelijn en HSL-Zuid werden in de kortste keren megapuinhopen.

De Commissie Duivesteijn kan naar huis.

Ook de Tweede Kamer, die de projecten had moeten controleren en zich zeven jaar lang met gigantische kluiten in het riet heeft laten sturen, behoeft niet terug te keren van zomerreces en kan worden ontbonden.

Vanmiddag zal de koningin bekend maken dat Govert Willink (45) door de Raad van State is benoemd tot algemeen directeur ad interim van de Staat der Nederlanden.

Willink was onder meer actief bij een consultantsbureau en directeur van Futuremove, een organisatie voor interim- en crisismanagement.
Sinds 2000 is hij verbonden aan Klip & Klaar Executive Managers in Amsterdam. Via dat bureau functioneerde Willink onder meer als directeur van Madurodam.

Meneer Foppe las in zijn krant dat filmregisseur Theo van Gogh politiebewaking had gekregen, terwijl hij 'niet was bedreigd en niet om de bewaking had gevraagd'.

'Jeetje, dat zou ik ook wel willen', dacht meneer Foppe, terwijl hij van zijn krant uit het raam keek en beneden, bij de ingang van het flatgebouw, twee hem onbekende mannen in een auto zag stappen die wel heel erg hard wegreed.

Dat je dan tegen de twee politiemannen die in het halletje voor zijn deur de wacht hielden, zou kunnen zeggen: 'Ach, wilt u de rode auto met kenteken zus en me zo even natrekken'?

Of dat meneer Foppe niet meer middenin de nacht wakker hoefde te worden, omdat hij dacht het gebonk te horen waarmee inbrekers een lange ladder tegen het voorkamerraam van de flat plaatsten, maar zich nog eens lekker kon omdraaien, omdat hij zich ineens weer herinnerde dat de twee politiemannen op stretchers in de huiskamer sliepen.

Maar ja, om zo zorgenvrij te kunnen leven, met ongevraagde bewaking onder handbereik, moest je voldoen aan twee voorwaarden: een bekende naam hebben en in het openbaar iets gevaarlijks hebben gezegd.

Toen meneer Foppe aan die twee eisen dacht, begon hij te trillen van de zenuwen, waardoor het kopje koffie dat hij net naar zijn mond wilde brengen een ongevraagd voetenbad kreeg.

Die Chinese propagandaclip waarmee de Spelen van 2008 in Peking worden aangekondigd... met die stralende kinderkopjes, overgelukkige oude mensen, slanke meisjes in mini-jurkjes, splinternieuwe moderne kantoorarchitectuur, dat 'ons land kan er net zo vrolijk, energiek, schoongepoetst en aangeharkt uitzien als de Coca Cola-reclame in de VS, maar wij zwaaien er op z'n Chinees met lange kleurrijke linten tussendoor'... dát is pas een provocerend filmpje!

1.
Obers die bij binnenkomst in het restaurant de jassen aannemen en ze bij het weggaan ook nog weten terug te vinden.

2.
Vage kennissen die bij een ontmoeting op straat uitgebreid over zichzelf spreken, maar het na een kwartier bij het afscheidnemen toch nog kunnen opbrengen om te vragen: 'En Jij? Alles goed?'

3.
Theater- of bioscoopbezoekers die blijven zitten als je voor ze langs naar je plaats wilt, maar hun benen zo dicht tegen hun stoel klemmen, dat je geen lichamelijk contact hoeft te maken.

4.
Trein- en tramconducteurs die je door hun geluidsinstallatie niet toespreken als 'jongens en meisjes'.

5.
Gedienstige mensen die een deur voor je openhouden, terwijl jij nog op vierhonderd meter afstand verwijderd bent, zodat je vanzelf hard gaat lopen en je zo nog 's iets aan je conditie doet.

1.
Sprekers die hun betoog onderstrepen met handgebaren en soms, middenin een gloedvolle verhandeling, even stoppen om met bewondering naar hun in de lucht hangende handen te kijken.

2.
Acteurs en cabaretiers die tijdens het slotapplaus beide handen naar de lippen brengen en kusjes de zaal in sturen.

3.
Bellers die in hun bericht op de voicemail je vragen terug te bellen en hun telefoonnummer zo snel inspreken dat je het bericht tweemaal moet afluisteren om het te kunnen noteren.

4.
Vage kennissen die je een anekdote vertellen waarin de namen Adrie, Rupert en Maatie voorkomen, terwijl jij in de verste verte niet kunt weten wie Adrie, Rupert en Maatie zijn.

5.
Kappers die niet onmiddellijk na de knipbeurt de veger ter hand nemen, zodat jij, als je uit de stoel opstaat en naar de kassa loopt, over je eigen haar moet lopen.

De man die gistermiddag om 17.01 uur een computer kocht en het weekend wilde gebruiken om de papieren van de pc-privé-regeling in te vullen, om ze maandag bij zijn werkgever in te kunnen dienen, heeft gisteravond - nadat hij had gehoord dat de regering met ingang van vrijdagmiddag 17.00 uur een abrupt einde had gemaakt aan de pc-privé-regeling - aan zijn splinternieuwe pc een abrupt einde gemaakt, door hem met een moker in duizenden splinters te slaan.
Daarna sprong hij in zijn auto en scheurde weg in de richting van Den Haag.

Voor het weekend begint, wil ik een berg achterstallige post hebben weggewerkt.
Na een uurtje scheuren en verplaatsen van papier is de stapel geslonken en nadert het bureaublad.

Maar wat komt daar tevoorschijn?
Wat is dat voor zwarte doos?
Ach jee, m'n eerste notebookje!
Helemaal vergeten.
Doet'ie het nog?
Jazeker, tergend langzaam komt het bakje tot leven.
Het scherm licht op.
Windows 98. Hoe lang is dat niet geleden.
Minuten verstrijken tot het laden is voltooid.
Dat je daar vroeger de tijd voor had...
Vroeger? Drie jaar geleden.
Even de schijf exploreren.
3.81 GB! Vond je toen onvoorstelbaar veel.
Je kunt er geen videofilmpje op kwijt.
Internet even proberen.
Gezellig ratelend zoekt het modem contact.
ADSL? Nooit van gehoord.
Even naar het Journaal van gisteravond kijken?
Vergeet het. Na vijf seconden staat het beeld stil.
Hee.. er zitten nog veel oude foto's in!
Die moet ik er toch 's afhalen.
En dan... wat moet ik met dit bakje?
Weggooien is zonde.
Naar 'Ansje Tweedehansje' op het industrieterrein in oost brengen?
Daar hebben we ook onze oude ijskast, airco, videorecorder, diaprojector, magnetron, grasmaaier, whirlpool en zonnebank gedumpt.
Als ze de spullen daar niet kwijtraken, gaan ze naar Afrika, geloof ik.
Of naar Albanië, daar wil ik vanaf zijn.

Zittende bestuurders - in het bijzonder de gekozen volksvertegenwoordigers - die nu pleiten voor de komst van de Olympische Spelen naar Nederland in 2020, dienen met onmiddellijke ingang voor twee maanden met ziekteverlof gestuurd.

Na een intensieve behandeling van hun megalomanie en egogekte kan dan beoordeeld worden voor hoeveel procent zij in staat zijn hun werkzaamheden te hervatten.

Een Nationaal Wolkenarchief (zie 'Mooie luchten') zou naar Duits voorbeeld kunnen worden ingericht.

Der Karlsruher Wolkenatlas bevat enkele duizenden foto's van alle soorten wolken, met beschrijvingen en classificeringen.

De werkgevers spreken met de vakbonden af in welk tempo ze de potjes gaan volstorten.

Kom op, werkgevers, niet uitstellen: stort de potjes meteen vol.
Zijn jullie relatief goedkoop van de ouderen af en zijn de ouderen relatief snel van de werkgevers af.

Want met werkgevers die ouderen met volle potjes willen lozen, moet je niets te maken willen hebben.

De werkgevers, die hun eigen gigantische potten allang tot de rand hebben gevuld.

(Ja, het wordt een hete herfst - we gaan er keihard tegenaan!)

Bij elk overkomend vliegtuig zet hij zijn digitale foto- en videocamera's in de on-stand.
Gaat alles goed?
Gieren de motoren niet te hard en te hoog?
Komt daar rechts niet een sliertje rook uit de vleugel?
Verliest het toestel hoogte?

Op een dag zal hij de schokkende digitale foto's en video-opnamen maken die de hele wereld over zullen gaan.

(Bij het omhoogstaren naar zijn potentiële onderwerp, betrapt hij zich erop dat hij zachtjes
'Val dan!' tussen zijn tanden sist.
's Nachts worstelt hij met de vraag wat hij zal doen als hij als eerste bij het brandende wrak arriveert.)

Een voordeel van de digitale fotografie:
niemand heeft meer een tas vol uitpuilende foto-enveloppen bij zich met tientallen vakantiekiekjes, die een uur van je tijd gaan vergen.

Een nadeel van de digitale fotografie:
velen kunnen je nu op hun notebook of pc trakteren op een slideshow van duizenden vakantiefoto's, die minstens drie uur gaat duren.

Het uitspansel boven Nederland is in de geschiedenis van ons land nooit eerder zo veelvuldig vastgelegd als in het tijdperk van de digitale fotografie.
Omdat het maken van een opname niets extra's kost, richt iedere bezitter van een digicamera zijn toestel wel eens op de hemel.

De wolkenluchten boven Nederland zijn dermate indrukwekkend dat menige amateur-digifotograaf zich binnen één dag een groot kunstenaar waant.

Nu haalbaar: het Nationaal Wolkenarchief.

Binnenkort wilde ik voor de medewerkers en relaties van Bieslog een bedrijfsdag organiseren.
De naam van de firma John Bukman Management dook regelmatig in het nieuws over bijklussende tv-journalisten op, zodat ik 's op de Bukmansite ben gaan rondkijken.

Naast bekende hoofden kan ik ook complete programmaformules laten komen - Rondom Tien, of De Achterkant van het Gelijk.

Ik koos voor een Lagerhuisdebat, in een 'echt' decor!

'Uw eigen Lagerhuisdebat onder leiding van Paul Witteman en het debat aangaan met Marcel van Dam. Het is mogelijk. () Met scherpe en uitdagende stellingen verneemt u de echte visies en gevoelens van uw medewerkers. Of krijgt u een ander inzicht in de wensen van uw relaties. Pittige stellingen in combinatie met een debat onder tijdsdruk maken uw informatieve bedrijfsbijeenkomst uitdagend en geven altijd het gewenste resultaat.'

Nu zijn mijn Bieslogmedewerkers en relaties relatief jong - die willen misschien frissere hoofden dan de grijze en gegroefde van Paul en Marcel.
Als ik John Bukman Management nu eens voorstel me het Lagerhuisdebat te leveren met Jeroen Pauw en Matthijs van Nieuwkerk als presentatoren?

Beiden zijn bij Bukman te bestellen:
'Jeroen treedt af en toe in het land op als een betrokken en scherpe interviewer tijdens bedrijfsevenementen.'
'...treedt in het land op als onder andere dagvoorzitter, discussieleider en interviewer. Matthijs verzorgt dit met veel energie en weet tot de kritische gebieden door te prikken en op een juiste wijze de vinger op de zere plek te leggen.'

Vooral die laatste zin haalde me over de streep. Het is goed de vinger op de zere plek te leggen, als het maar op de juiste wijze wordt gedaan.

Probleempje: ik heb voor mijn bedrijfsbijeenkomst slechts 25.000 euro te besteden. Gaat dit lukken, John?

Misschien valt er voor mij - collega van de publieke omroep - met Paul, Marcel, Jeroen en Matthijs iets te regelen.

Minister Kamp in de Tweede Kamer:
'Tijdelijk is het doel van onze missie: het beschermen van onszelf.'

Hoe lang blijft deze tijdelijke doelstelling van kracht?
Na een jaar - waarin steeds meer troepen moeten worden gestuurd om onszelf te beschermen - zou je kunnen concluderen dat het beschermen van onszelf beter in Nederland kan gebeuren dan in Irak.

Het bezoek aan de huisarts telt gedeeltelijk mee...
Wat heb ik aan zo'n vage mededeling?

Met het oog op het terugkrijgen van de no-claimkorting wil ik nu weten hoe vaak ik volgend jaar voor 5 euro naar de huisarts kan.
Mag ik 200 keer de huisarts bezoeken? 249 keer?

Zo kan ik mijn zorg niet goed plannen. Om ziek van te worden.

De thuistapinstallatie is een groot succes. Je koopt een vaatje met vier liter bier, plaatst dat in de thuistap en je hebt je huiskamer in een café veranderd.
Heineken heeft al 500.000 vaatjes thuisbier verkocht. Ook Philips gaat een thuistap op de markt brengen.

Bij onze bank is nu voor 199 euro een thuisgeldautomaat te koop.

Eens in de week komt een geldtransportwagen langs - kosten: 25 euro - die de thuisgeldautomaat met alle soorten bankpapier vult.

Nu we thuis bier en flappen kunnen tappen, gaan we elke avond thuisstappen.

Na maanden herhalingen op tv, zorgt de Haagse tv-journalistiek ook voor een herhaling van deurin-deuruit-terrasjes-tv.
De cameraploegen draven weer van hot naar her, maar hun inspanningen leveren geen relevante informatie op.

Geachte parlementaire tv-journalisten,
mocht u in uw trainingen LPF-politici tegenkomen, adviseer hen alstublieft tijdens ruzies alle deuren gesloten te houden en nooit in het openbaar een pilsje te gaan drinken.

Eerste TV3 van het nieuwe seizoen op Nederland 3: hèhè, zo kan het ook.
Alle frutsen en fratsen weg, een (eenvoudig) tafeltje met presentator, een (belangrijke) hoofdgast, een nieuwtjesaandrager en twee videoreportages tussendoor. Nu mag het studiopubliek ook nog thuisblijven.

Zou het dan toch mogelijk zijn: een dagelijks cultuurprogramma dat niet alle kijkers voor domkoppig, funzoekend en nietswetend houdt?

Kijkcijfers? Marktaandeel? NIET METEN! Hou daar nou 's mee op!
Alleen het IK- cijfer geldt (individueel kwaliteitscijfer).
Deze uitzending - we zijn mild ter aanmoediging - geven we een 8.

Het was even zoeken, maar ik heb mezelf gevonden op de wereldranglijst.
Ik sta momenteel op de viermiljarddriehonderdmiljoenvijfhonderdduizendvierhonderdzesde plaats.

Vier plaatsen hoger dan vorig jaar.

Feest!

'Is vader thuis'? vroeg ik aan het oude mannetje, dat opendeed. Hij knikte, en liet mij in een kamertje waar een nóg ouder mannetje zat, dat al bijna dood was. Haastig rukte ik een spreekhoorn van de wand en schreeuwde in zijn oor: 'wel gefeliciteerd!'
'U bent abuis,' zei de oude man met doffe stem, 'vader is boven.'
Ik vloog de trap op, want ik begreep, dat het nu een kwestie van seconden was. Daar hing de honderdjarige aan de touwen: hij was bezig een vogelnestje te maken.
Ik kroop bijna in zijn oor en gilde: 'Wel gefeliciteerd!!'
De jubilaris schudde het hoofd, maakte een dubbele salto en sprong op de grond. 'Ik ben niet doof,' zei hij zijn jas aantrekkend, 'ik ben alleen maar oud. Wat is er aan de hand'?

Zo begint de satire 'De 100-jarige' uit de bundel Kopstukken van Godfried Bomans. Na verschijnen in 1947 beleefde de bundel interviews (met o.a. De Brandmeester en De Paashaas) tientallen drukken en hele generaties hebben zich krom gelachen (zoals 'in een deuk liggen' toen nog werd genoemd). Ik denk dat veel 60-plussers bovenstaande passage uit het hoofd kennen.

Bomans paste de klassieke omkeermethode toe: iedereen wist in 1947 dat een honderdjarige een hulpbehoevende, op de rand van de dood zwevende, zeldzame verschijning was - door een krachtpatser in de touwen te beschrijven, kreeg Bomans de lachers op zijn hand.

De satire is ook hier door de werkelijkheid ingehaald. Zoals elke sportbond heeft ook de turnfederatie nu een afdeling voor 100-plussers.

Dank aan de velen die me tipten hoe ik 9,5 mm-filmpjes weer draaibaar kan krijgen.

Dat gaat zeker lukken!

Performances, landart, video, installaties - de kunst van de laatste vijfentwintig jaar kan niet meer gestolen worden.

Het uitzicht in de kop van Bieslog is gefotografeerd vanuit een hut in de Noord-Hollandse duinen.
Vandaag organiseert het waterleidingbedrijf dat die duinen beheert, een kunstzinnige wandeling in de omgeving van de hut.

De route leidt langs kunstenaars - schrijvers, schilders, muzikanten en beeldhouwers - die zullen vertellen wat de duinen voor hen betekent en ze zullen eigen werk laten zien of voordragen.

Men heeft mij gevraagd iets te vertellen over de dichter Herman Gorter en enkele van zijn gedichten, waarin zee en duinen een rol spelen, voor te lezen.

Nou, dat is weer 's iets heel anders.
Morgenochtend volgt een nieuwe editie van Bieslog.

Waar huizen de nieuwe mediamakers? Waar zijn ze mee bezig?

Een bezoek aan het Lowlandsfestival - het interculturele megaspektakel met popmuziek, literatuur, politieke discussies, toneel en dans - mag in deze serie niet ontbreken.

Akkoord, dit lijkt op zelfpromotie en opdeborstklopperij, maar als ik er niet achter stond, zou ik het niet schrijven: de VPRO vertolkt op internet een voortrekkersrol.

Op het gigantische festivalterrein bevindt zich backstage, in een paar gestapelde portocabins, het hart van VPRO's 3voor12-website en dat is bij uitstek zo'n broedplaats.
Gedurende drie dagen wordt een uitvoerig verslag van het festival on line bijgehouden en er worden nieuwe technieken uitgeprobeerd.

Op de site komen allerlei disciplines samen: er is een magazine met eigen recensies, interviews en foto's, er zijn optredens te beluisteren en te bekijken middels eigen video- en audiokanalen - de thuisblijvers komen zeer ruim aan hun trekken. En de festivalgangers kunnen na afloop nog eens nagaan wat ze allemaal hebben gemist.

Ik sprak vanmorgen met eindredactrice Leonieke Daalder en cameraman Erik Zuyderhoff.
Het enthousiasme dat in hun stemmen doorklinkt, spreekt voor zich.

(Vanavond van 22.00- 24.00 is op de site, via 3voor12-webtv, een show te zien, waarin met het technische nieuwtje van dit jaar (in de gesprekken genoemd) wordt geëxperimenteerd: een combinatie van live- en stockbeelden met animatie.)

Ik vermoed dat mijn vader het apparaat had geleend of gehuurd - de Pathé Baby Projector.
Het moet de eerste keer in mijn leven zijn geweest dat ik film zag.

Er zal een laken zijn gespannen tegen de overgordijnen van de achterkamer, de projector werd op de eettafel geplaatst en mijn vader draaide aan een slinger.

Die eerste kennismaking was meteen raak.
Aan de in mijn geheugen gegrifte scènes te reconstrueren, moet ik een film hebben gezien van de Amerikaanse komiek Harold Lloyd, die zo spannend was, dat ik er bijna van moest overgeven.

Een man beklimt een wolkenkrabber in aanbouw, balanceert ijzingwekkend gevaarlijk op het stalen staketsel, valt!, hangt aan de wijzers van een grote klok... ik weet niet of ik het einde heb gehaald zonder mijn gezicht in mijn moeder te verbergen.
Het kan ook zijn dat het filmrolletje vastliep, het bevroren beeld op het laken verschroeide, mijn vader veel te hard vloekte en de filmvoorstelling in een huiselijk drama is geëindigd.

Kennelijk had mijn vader zich in de jaren dertig al met film beziggehouden, want vanmorgen kwam na enig zoekwerk op zolder een kartonnen doosje tevoorschijn met filmrolletjes voor de Pathé Projector.
Sommige zijn gedateerd - 1930, 1932. Op een paar cassettes staat geschreven: 'Herinnering aan 10 januari 1934'.
Wacht 's even... toen trouwden mijn ouders!
Op de eerste beelden meen ik mijn opa en oma te herkennen.
Ik heb die films nooit gezien. En een Pathé Baby Projector lijkt me niet eenvoudig te regelen.

Nu valt me ook op dat het celluloid merkwaardig is geperforeerd - de gaatjes zitten in het midden. Internet leert me dat dit 9,5 mm-films zijn, een speciaal Pathéformaat.

O, o, o! Wat zou ik die films graag zien!
Zijn er lezers die mij kunnen helpen?

Minister Kamp blijft spreken over de 'positieve en constructieve' invloed die van de Nederlandse militaire missie in Irak uitgaat. Ook zouden we daar 'hulpprojecten' uitvoeren, tot grote tevredenheid van de meerderheid der Irakese bevolking.

Waarom lezen en zien we daar niets van?

Als we het positieve, opbouwende van de militaire aanwezigheid met eigen ogen kunnen waarnemen, begrijpen we misschien beter waarom minister Kamp besloten heeft zestig infanteristen extra, plus terreinwagens met mitrailleurs en Patria-pantservoertuigen naar Irak te sturen.

Op de lijst die op de site van KRO's Reporter is gepubliceerd, prijken de namen van bekende tv-journalisten. Zij verrichtten diensten voor diverse ministeries en lieten zich in vele gevallen goed betalen.

Pikantste voorbeeld: Andries Knevel, die enkele dagen voordat hij een minister in zijn programma interviewde, diezelfde minister een mediatraining gaf.

Een naam die ook veelvuldig op de lijst voorkomt, is die van de bekende tv-journalist Joris van Hout, presentator van het politieke nieuwsprogramma Hi Ha Den Haag.

Bieslogs Bob Bolleman interviewde Joris van Hout over het betaald bijklussen van de onafhankelijk geachte tv-journalist.

Of... is het wel een interview?
Een verwarrend gesprek!

Als je die buitenlandse premier ziet, met te ver openstaand wit overhemd tot op de bollende maag en te ver openstaande mond gevuld met te witte jackets en een hip piratendoekje om de potjebruine schedel geknoopt boven zijn tot spleetjes gechirurgeerde ogen, ben je voor even verzoend met de onze.

'Waarom vinden we op Bieslog nagenoeg niets over de Olympische Spelen'? Klachten van enkele lezers.

Dus toen ik vanmorgen in het plaatselijke antiquariaat dit boek in de etalage zag liggen, moest ik naar binnen.
Een fotoboek van Leni Riefenstahl over de Spelen van 1936, eerste druk!
Na lezing van de opdracht op het schutblad, was het boek verkocht. Tegen welke prijs zeg ik niet. Een eerste binnenstem riep: 'Ben je gek geworden!', door een tweede overstemd met: 'Je hebt het nodig voor je werk.'

'Mit herzlichsten Wünschen für ein gesundes und glückliches Neues Jahr! Heil Hitler!'

De opdracht is van Hans von Tschammer und Osten, Reichssportführer onder Hitler. De man die de sportbeoefening tot speerpunt maakte van de opvoeding in nazi-idealen.

Een uitspraak van hem uit 1933:
'Iedere Duitse atleet dient vrijwillig deel te nemen aan de versterking van de militaire macht van het Duitse volk.'
Uitgezonderd werden de Duitse sporters van Joodse origine. Hen werden geen faciliteiten ter beschikking gesteld en ze werden uitgesloten van grote wedstrijden. Maatregelen die, voor het oog van de wereld, even werden verzacht in de aanloop naar de Spelen van 1936.

De foto's in het boek zijn stills uit de beroemde film van Leni Riefenstahl. Mooie lichamen. Uitsluitend mooie lichamen.
(Zie de link naar Andere Tijden, waarin Riefenstahl vertelt over het maken van haar film.)

Bedoel ik met de aandacht voor dit boek op Bieslog een link te leggen van de Spelen in 1936 naar de Spelen van 2004?

Volstrekt niet.

Ik vind ons gehos en gestamp in het Holland Heineken House in historisch perspectief eigenlijk heel erg leuk!

Hans von Tschammer und Osten draait zich elke avond om in zijn graf.

Poep- en piesnieuws blijft niet beperkt tot de komkommertijd (zie Drieks bijdrage van gisteren).
Ook het aanstaande tv-seizoen belooft veel toiletinkijkjes. Een nieuwe trend?

Krijgen we echt alles te zien?
Gisteren zag ik een voorproefje van Patty's nieuwe serie. Dat viel vies tegen! Verhullende beelden van het hoogtepunt van de klysmakuur - Patty zat onder een tweepersoonslaken op de wc en we zagen slechts haar verwrongen hoofd dat pijnlijke kreten slaakte. Bekende Nederlanders bogen zich vervolgens over een (lege) toiletpot.

Maar, Leo van der Goot, dat is geen klysma-tv!

We willen de slang zien die het hol ingaat.
En we willen volle potten!
Eerder gaan we aan de koffieautomaat niet over het programma praten.

Ha mensen,

Op de valreep van de zomer kom ik nog even met een wereldwijde knaller.
Komt, ik las over een onderzoek dat in opdracht van een firma in toiletreinigingsproducten is gehouden onder campinggasten.

Voorspelbaar: naar het toilet gaan op de camping vindt een op de vijf Nederlanders het ergst.
Van de vrouwen zegt 85% een man te willen zijn om staande te kunnen plassen. Die vergeten dat er nu een kartonnen plasgootje te koop is. (De uitvinding die ik had gedaan, toen bleek dat iemand er twee dagen eerder mee op tv was gekomen.)

Nog een ergernis: een op de vijf kampeerders vindt het 'zeer gênant' om met een wc-rol in de hand over de camping te lopen.

En toch doen? Waarom?
Natuurlijk mag iemand die over het campingterrein snelt met een benauwd gezicht en een wc-rol in de hand van harte worden uitgelachen!

Mijn vader leerde me al, dat als je op een camping naar de wc gaat, je reeds in de tent een velletje wc-papier afscheurt, dat in je zak stopt, waarna je fluitend naar de toiletten loopt.

(Ja, wij mochten slechts 1 velletje meenemen. Nu kom ik met vijf velletjes vaak niet toe.)

Dus! Komt'ie!
Naast de gewone rollen, brengt een wc-papierfabriek een range van losse velletjes in de handel.
Zakjes met 1 velletje, 3 velletjes, 5 velletjes, ja ook met 10 velletjes.

Niet alleen makkelijk voor kampeerders - ook voor wandelaars, fietsers en automobilisten een grote geruststelling. Laat de aandrang maar komen! Nooit meer in het openbaar met een rol voor lul!

Mensen, dit ìs 'm - ik voel het aan mijn water.

Jullie Driek

• Met de Biesloghoofdredactie.
• Hee broertje, hoe is het?
• Ha, Nick. Zeg 't 's.
• Wat ze nou weer beweren. Heb je het gelezen over die kleurstof?
• Nee, Nick. En sorry, maar ik wil over tattoo's voorlopig even niets meer horen.
• Maar het staat wéér op de voorpagina.
• Van De Telegraaf zeker. Goed, daar zit het tattoopubliek. Maar op Bieslog besteed ik er echt geen aandacht meer aan. Biesloglezers dragen geen tattoo's.
• Ha! Had je gedacht! Doordat ik af en toe in jouw krantje opduik, heb ik er een paar prima klanten bij gekregen. Waarvoor bedankt, alsnog.
• Nou, dat is dan niet de bedoeling. Verder nog iets?
• Jazeker. Ik wou een oproep plaatsen, in verband met de gezondheid en zo.
• Nee Nick, echt niet.
• Dan ben jij medeverantwoordelijk. Wordt Bieslog gesued, man. Het gaat erom of die Biesloglezeres zich bij mij wil melden, waarop ik twee weken geleden een herennaam heb geplaatst - waar kan ik niet zeggen - met Starbrite Colors (die ik verder nooit gebruik, maar zij vond de kleur blauw zo mooi). Die dame moet even bij mij langskomen. Meer kan ik niet zeggen.
• Hoe luidt de herennaam, Nick?
• Nee, zij bleef anoniem, betaalde contant en ik heb m'n beroepsgeheim.
• Dat was het?
• Nog één ding: mocht de dame hoge koorts hebben, dan ben ik bereid bij haar langs te komen.
• Dag Nick, succes met je prachtige werk.

Je zou wensen dat de premier deze woorden heeft gebezigd bij de opening van een opleidingscentrum voor glazenwassers.

In Irak is een Nederlandse soldaat gedood, er vielen vijf gewonden.

'Als ik de meest gratuite platitudes uitspreek, is mijn werk geheel zonder risico?, denkt de premier, zoals ook nu weer blijkt.

Nog drie dagen en Jacqueline, Evert en Kleine Evert verlaten hun Franse vakantiehuis, om in twee dagen naar Nederland terug te rijden.
Dat het een goede vakantie was, blijkt uit de lijst met plannen voor komende herfst en winter.
'Heel veel dingen gaan we helemaal anders doen.'

Minder tv kijken ( alleen Tienuurjournaal)
De buitenkant van het huis roze laten verven
Zolang mogelijk buiten eten (indien te koud: binnen, maar met ramen en deuren open)
Viswinkel zoeken waar ze rode méranquévisjes hebben
Minstens driemaal per week méranquévisjes eten
Warme bakker zoeken die bereid is de broodjes van Madame Tarat na te bakken
Eenmaal per maand naar Deventer rijden waar wijnwinkel is die Mireillerosé verkoopt
Driemaal in de week om zeven uur 's ochtends met z'n drieën in Sportfondsenbad gaan zwemmen
Tweemaal in de week om zeven uur 's avonds met z'n drieën in Sportfondsenbad gaan zwemmen
Dagelijks op internet naar te koop staande Franse boerderijen speuren (E: niet zelf opknappen; J: wel alles zelf doen)
J: in Nederland op schildercursus gaan, zodat ze later op eigen Franse boerderij een schildercursus kan geven
E: bestaat in Nederland een cursus Franse Makelaardij?
Bestaat in Nederland een Frans-Nederlandse basisschool? (Voor direct: een tweetalige crèche?)
In huiskamer vierzitsbank eruit gooien en vervangen door twee ligstoelen met voetenbankjes (zoals aan het zwembad)
CD-speler voor in keuken aanschaffen en elke avond tijdens het samen afwassen Carla Bruni draaien ('Quelqu'un m'a dit')
E: (J wil niet dat ik dit opschrijf) het vaker doen - niet onder een klam dekbed, maar bovenop een schoon laken

Te oordelen naar het geschreeuw, gejuich, gehos, gestamp en gezuip in het Holland House heeft Nederland nu al dertig gouden medailles behaald.

In een aanval van duurdoenerij noem ik het wel eens: historisch-sentimentele fotodeductie.
Op een jeugdfoto staren en zoveel mogelijk details invullen, met behulp van de feiten en het geheugen.

Deze albumfoto heeft geen onderschrift met jaartal meegekregen.

Dit is het resultaat van mijn onderzoek.
Mijn vriend Henk (rechts) en ik zijn bezig een zandconstructie te bouwen, die de bal aan het rollen moet brengen.
We graven en verstevigen het bouwwerk met duidelijk enthousiasme. Nog even en de bal kan het komende uur vele malen op de top van de berg worden geplaatst en naar beneden geduwd.

Het is een gave, nieuwe, lederen voetbal en ik denk te weten dat Henk die op zijn verjaardag heeft gekregen van een familielid. Niet zonder bijbedoeling. Het is te hopen - denkt het familielid - dat Henk door te gaan voetballen, uit de padvinderij stapt, die als 'te militaristisch' wordt beschouwd.

Als dit klopt, is de foto door mijn vader met zijn Kodakboxje gemaakt in juni/juli. (Henk is in juni jarig.)
Ik schat dat Henk elf jaar is geworden. Ik ben tien. Het is dus 1949. We bevinden ons op het hoogtepunt van onze welpencarrière. Ik draag een originele padvindersriem.
Is mijn zusje, daar op de achtergrond, dat door mijn moeder wordt beschermd tegen het door ons opstuivende zand, dus drie jaar? Zou kunnen kloppen.

Aan de schaduwen te zien, is het laat op de middag, de zon is al aan het neergaan. Het is niet zo warm - Henk en ik hebben onze hemden aangehouden, mijn moeder is niet in badpak.
Er staan geen tassen uitgestald met leeftocht voor een lange stranddag.
Het was die dag winderig en bewolkt, in de loop van de middag kwam de zon door en er is gezegd: 'Laten we nog even naar het strand fietsen'. (We woonden er vlakbij.)

De foto laat ook zien dat de bijbedoeling van Henks familielid geen effect sorteerde. Henk zou nog een paar jaar lid blijven van de beweging.
We doen nou juist niet wat je met zo'n bal zou moeten doen: voetballen.

Tussen de duizenden babbellogs, ditjesendatjeslogs, watikvandaagtochweermeemaaktelogs en mijnpoesisdeliefstepoesvandewereldlogs - leuk hoor, niets op tegen, internet is van en voor iedereen - is een hiervaltovernatedenkenlog een verademing.

Anja Meulenbelt maakt zo'n weblog. Ze is schrijfster, lid van de Eerste Kamer voor de SP, docente, deskundige in het Palestina/Israël-conflict en op al die terreinen brengt ze verslag uit. Persoonlijk, inzichtelijk, ruimte biedend voor weerwoord en discussie.
Van dit soort weblogs zouden er meer moeten zijn.

Op 93-jarige leeftijd is de Poolse dichter Czeslaw Milosz overleden.
Ruim dertig jaar woonde hij in Frankrijk en de Verenigde Staten, om in 1989 naar Polen terug te keren.
In 1980 kreeg hij de Nobelprijs voor literatuur.

Pas de laatste jaren, moet ik bekennen, ging ik zijn werk lezen en waarderen, dankzij de vertalingen van de (in maart jl. overleden) vertaler Gerard Rasch.

Bij Uitgeverij Atlas verschenen twee boeken van Milosz: Alfabet, een bundel persoonlijke herinneringen en de verzamelbundel Gedichten.

Uit dat laatste boek kies ik dit gedicht, dat dateert uit 2001, toen de dichter dus 90 jaar was.

DE NIEUWE EEUW

Mijn lichaam wil mij niet gehoorzamen.
Het valt op een effen weg, komt met moeite de trap op.
Ik sta er satirisch tegenover. Ik lach het uit,
met zijn flodderige spieren, slepende voeten, blindheid,
al die parameters van de diepe ouderdom.

Gelukkig blijf ik 's nachts gedichten maken.
Ook al kan ik ze, nadat ik ze 's ochtends
opgeschreven heb, niet meer ontcijferen.
Wat helpt zijn de vergrote letters van de computer.
Die ik dus nog meemaak - en dat is een goed ding.

Czeslaw Milosz (vertaling: Gerard Rasch)

• Hoi! Zeg, ik bel je even om te zeggen dat ik een uurtje later kom.
• Verslapen?
• Nee, een blindedarmontsteking. Ik laat 'm er even uithalen en dan kom ik van het ziekenhuis meteen naar je toe.
• OK. Komt mij goed uit, want Yvon en ik staan net op het punt om te gaan bevallen. We zijn weer thuis als jij komt.
• Je bent in hetzelfde ziekenhuis neem ik aan? Laten we dan in de hal afspreken - rijden we met z'n drieën terug.
• Met z'n vijven, want het wordt een tweeling.

De Thuiszorg is 'blij' dat de regels voor het vastbinden van dementen worden versoepeld.

Ook het IBOV-Gilde (branchevereniging van inbrekers en overvallers) toont zich 'verheugd'.

'Wij hopen dat CDA-staatssecretaris Ross niet gaat bezuinigen op de opleiding van verpleegkundigen en een officieel vak Vastbinden in het lespakket wordt opgenomen', zegt woordvoerder Burt 'Likmereet' van Dongen.

'Wij stellen ons voor dat de thuiszorger zijn werk doet bij de thuiswonende demente, hem of haar goed vastgebonden achterlaat, waarna wij de woning betreden en de boel ongestoord overhoop kunnen halen.
Het vastbinden van bejaarden behoort niet tot ons vak. Onze mensen werken onder hoge stress en daardoor is er in het verleden wel 's iets fout gegaan.'

Burt 'Likmereet' van Dongen onderstreept dat er dus wel degelijk zonnige kanten aan de bezuinigingen vastzitten.

'Dementen vastbinden is een 'goeie' eerste stap op weg naar samenwerking tussen boven- en onderwereld. Het zou helemaal 'mooi' zijn als ook niet-demente, chronisch zieke en terminale patiënten worden vastgebonden, waarbij de monden ordentelijk en medisch verantwoord worden afgeplakt.
Maar ja, dat is toekomstmuziek.'

De politieagent hield me staande omdat ik hem niet gegroet had.
'En ga in de houding staan als een meerdere tegen je spreekt!', blafte hij me toe, terwijl hij zijn hoofd tot op een centimeter afstand van mijn rechteroor bracht. De klep van zijn pet drukte in mijn haar.
'En je loopt als een zwangere huismus! Na het avondappel melden we ons op het bureau, ja' Dat wordt een forse douw, makker!'

De theatergroep zou graag zien dat ik na aanschaf van een toegangsbewijs in een grote platte kar klim en languit, tussen mij vreemde mensen, plat op de bodem ga liggen.
De kar zal dan achter een auto worden gehangen en voortgetrokken, 'zodat elke oriëntatie op de stad volledig verloren gaat' en mij naar een geheime locatie brengen 'om de spanning van de voorstelling bij voorbaat al op te voeren'.

Het is niet de bedoeling - neem ik aan - dat ik onbeweeglijk op de bodem van de kar 'voor dood' blijf liggen. Ook ga ik ervan uit dat bij grote toeloop geen andere mensen bovenop mij plaats zullen nemen.

Nu kan ik mij voorstellen dat het de theatermakers een machtig gevoel geeft hun bezoekers te ontregelen en ze 'iets te laten meemaken', maar mag ik erop wijzen dat de werkelijke macht toch echt in handen van de toeschouwer blijft'

Ik ben een potentiële toeschouwer, maar ik ga voor geen goud in die kar liggen. En ik zal alle potentiële toeschouwers die ik ken, waarschuwen voor wat hen te wachten staat.

'Ze leren het nooit', zegt dr. Halo Lekkerinhetvel, voorzitter van het Overkoepelend Orgaan van Mensen Die Het Goed Hebben, als we hem confronteren met de uitspraak van minister De Geus.

'Hij gaat ervan uit dat wij wel vrijwillig zullen inleveren ten bate van mensen die het minder hebben. Hoe komt hij erbij' Dat is iets van lang geleden. Typisch charitatief Christelijk denken van het begin van de vorige eeuw.'

• Mensen die het goed hebben, bekommeren zich niet om mensen die het slecht hebben?

'Waarom zouden we' Het staat nu toch echt wel vast dat mensen die het goed hebben uitsluitend geïnteresseerd zijn in twee dingen: 1) hoe houden we het goed en 2) hoe krijgen we het beter. En dat is maar goed ook. Wat schieten we op met minder mensen die het goed hebben? Moet het welvaartspeil van Nederland nog verder afglijden? We worden het lachertje van Europa.?

• Maar er zijn toch ook rijke mensen die geld aan goede doelen spenderen?

'Ja, mensen met vermogens boven de 1 miljard. Dan doe je goed met rente en het is aftrekbaar. Dat voel je niet in je portemonnee.'

• Een concreet plan heeft de minister niet. Hij gaat eerst onderhandelen met minister Zalm.

'Ha ha ha. Gerrit ziet hem aankomen. Ik had Gerrit gisteravond nog aan de telefoon. We kwamen niet meer bij.'

• Toch wil minister De Geus de minima compenseren. Wat raadt u hem aan?

'Collectes organiseren in de kerken. Geven De Geus en Balkenende hun achterban de kans goed te doen. Want daar zitten nog een paar mensen die denken dat ze goed ZIJN. Dat is een andere categorie dan de mensen die het goed HEBBEN.'

Uit de oren van meneer Foppe liepen lange dunne draden naar een grijs technisch kastje waarop lampjes aan en uit floepten. Op het computerscherm verschenen blauwe en rode grafieken van meneer Foppe's hoorvermogen.

'Hoort u deze pieptoon'?, vroeg de mevrouw van de brillenwinkel, afdeling gehoortoestellen.
'Nee, helaas niet, het spijt me zeer', zei meneer Foppe.
'Nee, juist goed. Komt helemaal overeen met de audiotest', zei de oormevrouw lachend.
'O, wat fijn!', lachte meneer Foppe voorzichtig mee.

Meneer Foppe paste zijn nieuwe gehoorapparaatjes.
'In feite zijn het kleine computertjes, met de nieuwste technologie,' was hem uitgelegd, 'ze kunnen worden geladen met diverse programma's, naar uw eigen wensen. Minder achtergrondlawaai, beter muziek luisteren... het kan allemaal worden ingevoerd.'

Meneer Foppe zei maar niet dat hij slechts één wens had: dat zijn buren nooit meer zouden klagen dat ze zo'n last van hem hadden.
Want op een zeer kwade dag was hij aangesproken door de benedenbuurvrouw, toen hij na het boodschappen doen met haar in de lift stond.
'U bent toch de meneer van boven ons'?, had ze gevraagd.
Meneer Foppe dacht van wel.
'Ach, zoudt u uw tv wat zachter kunnen zetten, we kunnen het beneden soms woordelijk verstaan.' Ze zei het zonder een spoor van boosheid, maar ze lachte er niet bij.
Meneer Foppe schrok zo hevig dat hij alleen licht stotterend kon uitbrengen:
'Ach... Uiteraard... Eh... welzeker.'

Drie weken lang keek hij televisie met het geluid zó zacht afgesteld dat hijzelf, met de handen achter de oren, het Journaal nauwelijks volgen kon.
Toen besloot hij naar zijn huisdokter te gaan. Misschien waren zijn oren verstopt en moesten ze worden uitgespoten. Meneer Foppe werd misselijk van de gedachte, maar hij meende zich te herinneren dat moeder wel eens had gezegd: 'Even de oren uitspuiten, zo gebeurd, stelt niets voor.'

Het kostte nog een week voor de afspraak was gemaakt, want gedurende een paar nachten was hij wakker geschrokken omdat hij droomde van de prop viezigheid die tijdens het spuiten uit zijn oren was geschoten, tegen de muren van de spreekkamer op.

Het gesprek met de huisdokter viel erger uit: hij moest naar een KNO-arts voor een uitgebreide audiotest.
'Niet best, meneer Foppe,' zei dokter, 'dat u nog iets verstaat van wat ik zeg...'
'Ja, 't is zeker pech', zei meneer Foppe.

Het was nu weken later en de technische hoogstandjes op hoorgebied zaten op hun plaatsen. Meneer Foppe wist niet wat hij meemaakte. Als de oormevrouw met papier ritselde leek het een grote bosbrand, toen ze het dekseltje van het reinigingssetje dichtklapte, ging er een pistoolschot af.
'De blauwe is voor links, de rode voor rechts', legde de oormevrouw uit. 'En u krijgt er ook een afstandsbediening bij - twee piepjes is programma twee, drie piepjes programma drie en...'

Meneer Foppe luisterde met een half oor.
Hij had al besloten zijn nieuwe oren alleen te gebruiken voor tv-kijken. De wereld - wist hij nu al - komt veel te dichtbij als je goede oren hebt.

Even bewolkte zijn gezicht.
Stel je nu eens voor dat hij in een winkel of op straat de oormevrouw zou tegenkomen en zij zou vragen 'of ze bevielen' en zij zou erachter komen dat hij de apparaten niet inhad? Dat zou heel onaardig lijken.
Nou ja, hij kon doen of hij haar niet zag. Of hij hele slechte ogen had.

• En? Is hier nog iets gebeurd?
• Eh... nou nee. Niet dat ik weet.
• Heeft er nog iets in de krant gestaan?
• Eh... niets bijzonders, geloof ik.
• Heeft er nog iemand voor me gebeld?
• Niemand.
• En waar ligt de stapel post?
• Er zat nooit iets in de bus.
• Hee. E-mail is er ook al niet.
• Maar vertel: hoe was de vakantie?
• Geweldig. Heel erg uitgerust. Ik kan er weer fris tegenaan.
• Waar tegenaan?
• O, van alles ga ik aanpakken. Solliciteren. Eindelijk 's huursubsidie aanvragen. Nieuwe kennissen opdoen. Dates zoeken. Lid worden van de bibliotheek. Noem maar op.

Gezien in de supermarkt:
een diepbruin stel dat 'de sfeer nog even wil vasthouden' en nagenoeg naakt - hij in kort broekje en ontbloot bovenlijf, zij in bikinislipje en shawl rond de borsten, beiden op touwsandalen en met een klein model sombrero op het hoofd - boodschappen loopt te doen.

Of ze zijn knettergek geraakt van jetlag en/of zonnesteek.

De VvD, de Vereniging van Depressieven, heeft de voorzitster van NOC*NSF gevraagd zich gematigder op te stellen.
'Wij verzoeken mevrouw Terpstra bij de aanstaande Olympische Spelen een waardige, ingetogen bobo-houding aan te nemen', zegt VvD-woordvoerder Hannes van Ochterop.

'Ze zal het goed bedoelen, maar op ons heeft haar verpletterende uitbundigheid en ongeremde enthousiasme een averechts effect.
Onze mensen zijn ervan doordrongen haar hoge peil van vrolijkheid nooit te zullen halen, waardoor zij zich ontmoedigd en geestelijk moe gaan voelen. En de Spelen moeten nog beginnen. Wij zien de eerste Nederlandse gouden medaille met angst en beven tegemoet. En men heeft de Nederlandse ploeg zeker twintig plakken voorspeld! Haar overdonderende lach helpt onze mensen diep de put in.'

Een moeder wiens.
Ik blijf eraan haken. In een ver verleden moet ik het geleerd hebben: de man wiens, de vrouw wier.
De vrouw wier is zeldzaam geworden. Wiens wint. De man wiens en de vrouw wiens.

De vrouw wiens passeert schrijvers, correctoren en eindredacteuren.
Moeten we er dan nog over knorren?

In Van Dale is nog wel sprake van een 2e en 3e naamval, maar er wordt slechts één voorbeeld gegeven: 'De man wiens dood door ieder betreurd wordt.' Geen de vrouw wier.

'De vrouw wier', wiens dood door een handjevol puristen betreurd wordt.

Vaarwel vrouw Wier!

Binnen twee jaar is het herstel van normen en waarden zover gevorderd, dat tijdens de 42ste herdenking van het afgebroken optreden van de Rolling Stones in de Kurzaal te Scheveningen, alle oude Stonesfans van toen door de politie worden opgepakt en alsnog worden vervolgd wegens vernieling van het zaalinterieur.

Over het item dat zaterdag jl. in alle journaals te zien is geweest, werd allerwege schande gesproken.

De Stichting Nederland Schoon laat werklozen, in het kader van een ludiek bedoelde actie, papier prikken op de parkeerplaatsen langs de Nederlandse snelwegen, met - verplicht! - EEN RODE PUNTMUTS OP HET HOOFD. 'De kaboutertjes doen het vuile werk.'

In geen jaren hebben we zo'n staaltje kleinering, stigmatisering en voorlulzetterij meegemaakt en hier moest toch zeker actie tegen worden ondernomen.

Dat is gebeurd. Door de kabouters zelf.
De Stichting ter Bevordering der Mens-Kabouterrelatie spande een kort geding aan tegen de Stichting Nederland Schoon en zojuist heeft kabouterrechter Frons Ellepijp uitspraak gedaan.

De werkloze mensen dienen hun puntmutsen met onmiddellijke ingang af te zetten en in te leveren bij de kaboutermeldpunten in het Groene Woud, waar zij op kabouterwijze zullen worden vernietigd (door vertrapping en moleculisering).

Voorts dient de Stichting Nederland Schoon zich niet meer op het terrein van de kabouterschoonmaakdiensten te begeven. Bermen, taluds, parkeerplaatsen, bossen en velden worden voortaan uitsluitend door kabouters schoongehouden.

Rechter Ellepijp baseerde zijn vonnis op in de kaboutermaatschappij levende opvattingen.

'De grote mensen willen hun werkloosheid bestrijden door óns werk af te pakken. En wij kennen geen werkloosheid en laat dat vooral zo blijven', las rechter Ellepijp. 'In de mensenwereld spelen we al een underdogrol - in hun ogen zijn we dubbelgehandicapt want klein en onzichtbaar - het wordt tijd dat we onze tandjes laten zien.'

Ze zeggen dat de vakantie bijna is afgelopen. Jammer. Want voor ons is het toptijd.
Elke avond feest.
Hier in de wijk ken ik zes huizen waarvan de bazen afwezig zijn en waar het luikje openstaat, omdat de buren oppassen en eten geven.

En die buren willen het goed doen, dus die scheppen altijd teveel eten in de bakjes.

Met de zes kennissen en vrienden van de vakantiehuizen hebben we afgesproken dat we elke avond de vakantiehuizentocht maken.

Joh! Ik ga dus elke avond uit eten. En ik krijg menu's voorgeschoteld die ik in eigen huis nooit krijg. Zalmsnippers! Gekookte kabeljauw (niet die goedkope wijting)! Luxe brokjes met muizensmaak!
En soms blijven we slapen op het laatste adres. Mogen we om beurten in de soms heerlijke, lekker zacht beklede mandjes van de collega's.

Gisteravond was Poeke niet van de partij. Haar bazen zijn al terug. Dus ze moest binnenblijven. Kopjes geven, spinnen, op schoten zitten - laten zien hoe blij ze is dat ze weer terug zijn.

Maar wij weten wel beter. Toen ik vanmorgen na het eetfeest dikgegeten op huis aanging, passeerde ik Poeke's stek. Ze zat voor het raam van de voorkamer naar buiten te staren. Ze leek me niet te zien. Begrijp ik best. Over een week of wat ben ik ondergedompeld in hetzelfde heimwee.

Als de vakantie erop zit, gaan we weer met elkaar vechten. Bah! Helemaal geen zin in.

Gerrit

• Dag dames, mag ik u even wat vragen?
• Eh... ja?
• U weet dat het heel gevaarlijk is, uren in de zon liggen bakken?
• Ja hoor, dank u wel.
• Het gat in de ozonlaag en zo?
• Ja hoor, weten we.
• De kans op huidkanker die vele malen groter is geworden...
• Wij hebben ons goed ingesmeerd, hoor.
• Ah! U wel! Vandaar mijn vraag. Ik lig hier namelijk even verderop. In mijn eentje, helaas. En nu lukt het mij niet mijn gehele lichaam voldoende te beschermen.
• Wat wilt u, meneer?
• Ik wilde een van u verzoeken het onderste gedeelte van mijn rug - waar ik zelf niet goed bij kan komen - even te willen inwrijven. Ik heb mijn eigen zonnebrandolie meegebracht, ziet u wel? Beschermingsfactor 30.
• Sorry meneer, wij genieten hier van onze rust.
• Even maar. Het is zo gefikst. Even een likje op mijn rug. Een momentje inwrijven en klaar!
• Gaat u weg, wilt u?
• Mijn zwembroek hoeft geen centimetertje naar beneden, hoor.
• Moeten wij de strandpolitie waarschuwen?
• U wilt mij dus huidkanker bezorgen. Fraai is dat!
• Bel jij 112 even, Marloes?
• Omdat jullie zulke mooie tieten hebben, hoef ik niet als een hond te worden behandeld. Au! Met zand in m'n ogen gooien? Kunnen jullie wel? Nu moet ik mij in het vieze zeewater gaan afspoelen. Kan ik ook nog een infectie oplopen. Hebben jullie allemaal op je geweten! (druipt af, roept vanuit zee:) Rotwijven!

'Zulke lieve vogels! Echt iets voor jou, Driek.'

Ik heb mijn moeder nog nooit met enthousiasme over gadgets horen spreken.
Mijn verzameling noemt ze steevast 'die stofnesten' en ze zou het liefst een container huren en de hele mikmak wegkieperen.

Maar nu was ze gisteravond gaan eten bij de buren van nummer zes en die hadden toch zo iets leuks: een paar kunstvogels die na een druk op de knop gezellig naar elkaar gingen kwetteren en dan ook nog samen een liedje zongen. 'We hebben ze wel vijf keer laten zingen. Om je dood te lachen', zei mijn moeder en ze straalde nog na. 'Veel leuker dan tv-kijken! Ga maar 's vragen of je ze ook mag horen.'

Omdat ik vermoedde een prachtgadget op het spoor te zijn, belde ik bij de familie Van Santen aan en werd hartelijk ontvangen. De heer Van Santen had de vogels voor zijn verjaardag gekregen en hij genoot dagelijks van hun gekwinkeleer.

Toen ik de dieren hun duet had horen zingen, wist ik één ding zeker: Jan en Ans (zo heetten ze) moeten op Bieslog. Dat hun vogels voor internet mochten optreden, vonden de Van Santens zo'n goed idee dat ze me hun lievelingen meteen meegaven.

De hoofdredacteur stemde na enig aandringen toe en zo heb ik vanmiddag met de Bieslogcamera een video-opname gemaakt. Jan en Ans voelden zich voor de camera zeer op hun gemak en zongen naar hartelust 'I got you babe', de oude hit uit 1965 van Sonny en Cher.
De vogels gedroegen zich als echte professionals: het stond er in één keer op.

Verras vriend of vriendin met een muzikale groet van Jan en Ans.

Graag gedaan,
jullie Driek de Gadgetfreak

Vanmiddag hoorde ik een lange, serieuze discussie op de radio tussen een paar politici over het probleem van het ongewenste tenenlikken. Er zullen Kamervragen over worden gesteld.

Ik dacht even in een nieuwe sketch van de Mannen van de Radio (Hans Teeuwen en Pieter Bouwman) terecht te zijn gekomen. Maar de politici en het probleem waren echt.

Het tenenlikken blijkt door artikelen in de Telegraaf een openbare zaak te zijn geworden.

Toen ik tenen+likken in Google opzocht, kwam ik op ruim veertienduizend vieze pagina's terecht.
(Waarschuwing: niet openklikken, want sommige sites raak je niet meer kwijt.)

Toen ik seksuele voorlichting kreeg, heeft men mij alles verteld. Behalve over tenenlikken.

Ik ben nu zo gefrustreerd geraakt, dat ik morgen blootsvoets over straat ga lopen en aan willekeurige vrouwen mijn tenen zal laten zien.

Nog even achteraf.

Moeten we het fijn voor Neelie Kroes vinden dat zij als Eurocommissaris misschien een zware portefeuille krijgt? Of is het goed voor óns?

Zij gaat dus beslissingen nemen die ons en alle mede-Europeanen aangaan.

Was het niet voltrekt logisch geweest als we met de Europese verkiezingen van 10 juni jongstleden ook 'onze' Eurocommissaris hadden kunnen kiezen? (Of een paar kandidaten?)

Nu gaat de niet door ons gekozen voorzitter van de Europese Commissie bepalen welke portefeuille onze niet gekozen Eurocommissaris zal krijgen.

De Europese politiek wordt gemaakt in Haagse achterkamertjes en Brusselse antichambres.
Nee, dat is niet goed voor ons.

De veteranen die nu met modder naar Kerry gooien, zijn in Vietnam nooit samen met hem in actie geweest.

En zo zijn we tot november lekker bezig.

Het boek Unfit For Command verschijnt morgen. Het maakt gehakt, brandhout en korte metten met de rol die presidentskandidaat John Kerry in Vietnam heeft gespeeld.

In de presidentscampagne wordt fors gebruikgemaakt van Kerry's heroïsche, met veel medailles gehonoreerde militaire verleden.
Hiermee snijdt het zwaard der propaganda aan twee kanten. Kandidaat Kerry wordt neergezet als een bevelhebber met ervaring, die voor geen kleintje vervaard is. Maar ook de tegenstanders van de oorlog worden bediend. Al in de jaren zeventig beschuldigde Kerry de Amerikaanse militairen in Vietnam van ernstige oorlogsmisdaden.

Allemaal gelogen, zeggen de Vietnamveteranen, die samen met Kerry in Vietnam zijn geweest.
In het boek onthullen de 'vets' hoe Kerry op dubieuze wijze aan zijn eretekenen is gekomen, welke leugens hij verspreidt en waarom hij slechts vier maanden in Vietnam heeft gediend.

Een eerste succes heeft de AIVD inmiddels geboekt.
In een Rotterdamse bibliotheek bleek 'De Ongeloofelijke Avonturen van Bram Vingerling' het afgelopen half jaar meer dan tien keer uitgeleend.

In dit beroemde jeugdboek van Leonard Roggeveen wordt gedetailleerd beschreven hoe de scholier Vingerling de stof Abrovi uitvindt, waarmee hij zichzelf en anderen onzichtbaar kan maken.

'Als de stof Abrovi in handen van potentiële aanslagplegers valt die zich onzichtbaar kunnen maken, zijn we de greep op het terrorisme geheel kwijt', aldus een verontruste woordvoerder van het ministerie van Binnenlandse Zaken.

De eerste arrestaties in de Bram Vingerling-zaak worden binnenkort verwacht.

Tussen Centraal Station en Dam sjokken naar schatting vijfduizend toeristen dicht opeengepakt in de brandende zon, langs winkels vol t-shirts met marihuanabladeren en petten waarop penissen in erectie zijn bevestigd. Borsten, buiken en billen zijn dit jaar groter dan ooit en worden in krappere truitjes en broeken geperst.

Aan de overkant van de straat, langs de Beurs van Berlage, wandelen hooguit vijf mensen opgewekt en kwiek in de koele schaduw.

Ik blijf in de overvolle hel en loop gefascineerd achter een klein mannetje in korte broek op dunne, witte o-benen, rugzakje om, die zijn rechterarm zo ver mogelijk boven zijn hoofd uitsteekt; in zijn hoge hand draait een mini-videocamera.

En zo blijft hij die duizendkoppige, moedeloos makende menigte vastleggen, van Station tot Dam, een opname van twintig minuten, met uitsluitend deinende koppen in tegenlicht.

Wat denkt het mannetje, terwijl het zweet van zijn hoofdje begint te gutsen?
'Wat is dit schitterend. Dit moeten ze thuis zien. Wat is Amsterdam geweldig. Heb je ooit zoveel bijzondere mensen bij elkaar gezien'?

Maar dat is natuurlijk de oplossing:
verplicht de werknemers vrijdagmiddag keihard door te werken en verplaats het alcoholisch ontspannen naar de 'zaterdagochtendborrel'.

Als op kosten van de zaak een bodempje gelegd kan worden voor de rest van het weekend, zal dit het doordeweekse werkklimaat verbeteren en de arbeidsproductiviteit ten goede komen.

Als de werkweek weer veertig uur gaat duren, is de stap naar achtenveertig uur zo gezet.

Verplicht werken op zaterdag tot twaalf uur komt in zicht.
Of die zaterdagse uren zullen bijdragen tot 'een extra economische groei', is zeer de vraag. Van oudsher werd er op de kantoren en bedrijven in het zicht van het weekend met de pet naar gegooid.

Ook op school werd die zaterdagochtend nooit serieus genomen.
We kregen voorlezen, spreekbeurten en tekenen.

Tijdens het bezoek van de Australische bisschoppen aan het Vaticaan, op 27 maart j.l., werden ze door de Paus vermanend toegesproken.

Een citaat uit een persverslag:
'Pope John Paul II today urged Australian bishops to inspire Catholics to attend Mass on Sundays, a day he said should not be dominated by sport.
He told bishops to be fearless in their fight to combat secularism and stressed the importance of marriage and family life.
The Pope underlined the importance of Sunday Mass attendance, saying the day should not become subordinate to a "secular concept of weekend dominated by such things as entertainment and sport".'

Zal het Vaticaans Departement voor Sport een herderlijk schrijven doen uitgaan, waarin sport op zondag voor katholieken wordt verboden?

Ter herinnering: in het Mandement van 1 mei 1954 werd katholieken verboden bijeenkomsten bij te wonen van socialistische organisaties en naar uitzendingen van de VARA te kijken en te luisteren.

(Nieuw: het dossier BieslogSport - een keuze uit alle sportonderwerpen.)

Het verre buitenland binnenkomen was geen probleem geweest.
Maar toen zij incheckte voor de terugreis werd zij er door de douane 'uitgepikt'.

Omdat zij na een ingrijpende plastisch-chirurgische ingreep vergeten was haar paspoort te vernieuwen - de pasfoto vertoonde geen enkele gelijkenis meer met haar nieuwe gezicht - werd zij 24 uur door de politie verhoord en, verdacht van illegale praktijken, door een rechtbank veroordeeld tot 47 jaar celstraf.

Telefoon ringtoont.

• Met de Biesloghoofdredactie.
• Het is toch sodeju ook wat moois!
• Met wie spreek ik?
• Ja, dat zal jij niet weten - met je broertje, eikel!
• Nick! Hoe is'ie jongen?
• Ja, met mij goed, maar hoe halen ze 't in hun koppen!
• O jee! Ik hoor het al: er gaat iets niet goed in je vak. Wat voor krankzinnige tattoo heb je nou weer moeten maken, op wat voor lichaamsdeel, Nick?
• Nee, nee, dat is het niet. Maar die Telegraaf...!!! En dat is nou al de zoveelste keer.
• Leg uit, Nick.
• O ja, jij leest die krant niet, ben je te sjiek voor. Nou, de anti-tattoopropaganda spat weer van de voorpagina af. Trendy horecazaken weigeren klanten met opzichtige tattoo's. Nou, daar lusten ze bij de Telegraaf wel pap van. Op de voorpagina d'r mee, jongens.
• Wacht even, Nick. De hóreca weigert tattoodragers, de Telegrááf toch niet?
• O, hier, hoor hem. Sinds wanneer ga jij de Telegraaf verdedigen?
• En ik kan me wel begrijpen dat de horeca dat doet. Ik vind het ook niet zo'n lekker gezicht als ik zit te eten en ik heb uitzicht op een getatoeëerde bilspleet.
• Ach schei toch uit, dat vin jij knap geil, broer, een mooie damestattoo op een onderrug.
• Hè toe, Nick, hou op.
• Het is gewoon je reinste discriminatie. Die horecagasten zijn niet in staat zelf een beetje orde in hun zaken te houden. Dus maken ze de tattoodragers verdacht. Een tattoo? O, dan is 't zeker een crimineel. En de Telegraaf helpt een handje. Volgens mij betaalt de horeca een smak geld voor zo'n discriminerend stuk in de krant.
• Goed Nick, ik moet 's aan het werk...
• Zet dat nou maar in dat krantje van je: dat met die anti-tattoomaatregelen de Grondwet met voeten wordt getreden. We hebben in Nederland vrijheid van meningsuiting, dus ook vrijheid van tattoo!
• Okay, Nick, zie je hè.
• En het zijn zulke draaikonten. Als morgen blijkt dat Maxima een mooie tattoo op zekere plek heeft laten plaatsen, draait de Telegraaf als een blad aan de boom om.
• Wat zeg je nou, Nick? Heeft... Is dat waar...?
• Hier! Nou, wordt'ie wakker! Dag broertje van me. De mazzel, hè!

Dat NS zich verbindt met NOC*NSF klopt helemaal.

Moet je eens vijf minuten te laat aankomen op een overstapstation, waardoor je nog dertig seconden de tijd hebt om je van perron 2b naar perron 12a te verplaatsen.

Topsport!

De ABN AMRO-bank maakt haar halfjaarcijfers bekend.
De performance is buitengewoon geslaagd, de staafdiagrammen in de presentation slides reiken tot in de hemel.
Dit wordt een topjaar voor de bank die zich over de gehele wereld manifesteert. Brazilië gaat goed, Frankrijk, de VS...
De behaalde winst bedraagt 1 miljard euro.

De Chairman of the Managing Board wil ook nog iets zeggen over het personeel.

Gaat hij alle medewerkers bedanken voor hun inspanningen, die tot zo'n schitterend resultaat hebben geleid?

Nou nee.
Er moeten er tweeduizend weg. En hij kondigt aan dat de 36-urige werkweek 'niet meer van deze tijd' is en dat het beter is als alle bankmedewerkers 40 uur gaan werken.

'Krijgen ze die extra uren dan ook betaald'?, vraagt de interviewer.
De Chairman of the Managing Board produceert een lachje, alsof hij wil aangeven dat er zelden zo'n gekke vraag aan hem is gesteld.
'O, zover zijn we nog lang niet', zegt hij, waardoor we er zeker van zijn, dat geen haar op zijn hoofd eraan denkt de bankmedewerkers extra uren uit te betalen.

Niets heb ik met de bank te maken, ik werk er niet en ik heb er geen geld uitstaan, toch voel ik de adrenaline kolken.
Roerige tijden breken aan. Is het mogelijk bij een bond een cursus Stakingsleider te volgen?

Hoi,

'Krijg het kamelenzuur!'
Mijn uitroep was spontaan, maar iets te hard. De juf achter de balie keek me streng aan.
'Nog één zo'n kreet en je vliegt eruit, Driek', zeiden haar ogen.

Zit ik vanmorgen in de bieb de kranten te lezen, zie ik op de achterkant van de Volkskrant mijn idee van gisteren! Grote foto erbij plus 'geinig' stukje.

Ik ben weer 's te laat met m'n gadget.
Goed, ik heb een variant bedacht, maar het komt op hetzelfde neer: de retrotrend in de gadgets.
Dus: niet kleiner die oortelefoontjes, maar groter. Ouderwets bakeliet. Zo'n hoorn aan je moderne mobieltje waarmee je iemand z'n kop kan inslaan.

Ben ik een dag mee bezig geweest: het leeghalen van dat oude bakbeest en de techniek vervangen door een partijtje moderne elektronica van heb ik me u daar.

En ik dacht: mooi, stijlvol, die witte iPod gecombineerd met dat stuk zware zwarte degelijkheid.
Je zit in de trein met je iPod in je binnenzak en het zwarte gevaarte op schoot en je luistert naar je favoriete muziek.
Beter nog: je ligt in de coolste strandtent van Hoek van Holland tot Den Helder. De mooiste gebruinde vrouwen om je heen. 'Wat een mooi ding, Driek!'
Wie niet gebruind en gespierd is, moet slim zijn en retrogadgets uitvinden.

Ben ik echt te laat?
Lezen ze bij Apple de Volkskrant niet en kan ik het proberen?

Driek de Retro Gadgetfreak,
in dubio

Met mannen die in een gesprek hun eigen naam laten vallen alsof ze het over een belangrijk persoon hebben, valt weinig te relativeren en (dus) te lachen.

Voorbeelden:
Iemand - we noemen hem Peter ter Haar - zegt: 'En wat die chef mij toen heeft geflikt, kijk, dat moet je met Peter ter Haar niet doen. Dus toen heeft Peter ter Haar deze heer eens flink de les gelezen.'

Felix Rottenberg, die spreekt over 'de Goes van Naters en de Rottenbergen in de Partij'.

Meisje alleen zit met een glas thee aan een tafeltje. Geschatte leeftijd: achter in de twintig.
Ze wacht. Geen twijfel mogelijk - ze maakt met haar hoofd de klassieke draaibeweging via haar polshorloge naar de deur.

Daar is'ie!

Hij is een 'leuke jongen', t-shirt blote bruine armen, korte donkere krullen. Zijn ogen vinden haar en hij toont een brede, innemende lach.

De jongen is een jonge vader - hij trekt een blauwe buggy achter zich aan. Een hoog kinderzitje, op vier maal twee zwenkwieltjes. Een pienter om zich heen kijkende baby heeft het er zichtbaar naar zijn zin.

Het meisje staat op en de jongen begroet haar met zoenen - links, rechts, links.
Ah! Zij is niet de moeder.

De jonge vader posteert de buggy naast het tafeltje, maakt baby's veiligheidsgordel los, schikt wat aan het dekje, spant een Nijntjespeeltje aan een koord over de wagen, waarmee het kind aan het spelen gaat.
Het meisje kijkt met een vertederde glimlach naar de redderende vader, met een hand onder haar hoofd.

Nu wendt de jongen zich weer tot het meisje, ze raken in een geanimeerd gesprek, waarbij hij haar om de andere zin aan het lachen krijgt. Het lijkt me sterk dat het meisje ooit eerder zo'n leuke jongen ontmoette.

Als hij zich naar de wagen terugbuigt en een flesje melk tevoorschijn haalt en het aan de baby voert, kijkt zij toe met nadrukkelijk over elkaar geslagen armen, alsof het moeite kost haar handen op te bergen, in plaats van ze uit te steken.
Regelmatig kijkt de jongen op van het flesje naar het meisje en zegt weer iets leuks.

Het meisje zwaait naar de baby. Ingehouden, verstolen bijna, met een opgestoken rechterhand, waarvan ze alleen de vingers op en neer laat bewegen. Ze probeert het kind wel aan het lachen te krijgen door het trekken van een grappig gezicht, maar ze houdt zich in, ze maakt het gezicht niet al te gek.
Ze wil niet tonen dat ze het kind net zo leuk vindt als de vader. Dat zou in dit stadium ongepast zijn. Ze moet niet te hard van stapel lopen.