Hoe gaan we de feestdagen doorbrengen?

De hoofdredacteur denkt te weten wat men tijdens de aanstaande donkere, lange, vaak duffe dagen massaal gaat doen.

In zijn Kerstlied 2005 geeft hij enkele tips.

(De abonnees op BieslogVodcast vinden het lied in hun iTunesprogramma.)

Vanmiddag repeteerde het Bieslogkoor en voor het eerst nam de dirigent een lied op het repertoire uit het spirituele genre.

Dat het zingen van een swingende religieuze song moeilijker is dan menig koorlid veronderstelt, wordt al snel duidelijk.

Het is al tientallen malen uitgezonden - het Sterspotje waarin de nationale hymne 'We zijn er bijna, maar nog niet helemaal' wordt gebruikt.

Vals gezongen!
Dat laat onze Canonclub niet op zich zitten.

De dirigent van Bieslogs amateurzangkwartet, de heer W. de Bie, schreef nieuwe coupletten bij dat ene, dat ons vanaf onze vroege jeugd het gehele leven door begeleidt.

De wat behoudende strekking die het lied door deze uitbreiding heeft gekregen - 'ja, de ronduit tuttige boodschap', aldus de dirigent - lijkt ons passend bij deze sombere dag.

Vorige week besloot het kabinet dat de naturalisatie van nieuwe Nederlanders voortaan gepaard dient te gaan met een plechtige ceremonie, waarbij geadviseerd wordt het Wilhelmus te zingen.
Of iedere nieuwkomer het volkslied solo moet zingen, of dat een koortje mag worden gevormd, heb ik even gemist.

In de gemeente Juttepeer doen ze het al vijf jaar als volgt: burgemeester Sterappel houdt een toespraakje op het Gemeentehuis, waarin hij wijst op rechten en plichten, waarna de nieuwe staatsburgers gezamenlijk het Wilhelmus aanheffen.

Vanmiddag was het weer zover. Negen tot Nederlander genaturaliseerde ex-buitenlanders zongen het Wilhelmus, waarbij eens te meer bleek hoe groot het succes van een inburgeringscursus kan zijn: de opname die we laten horen, klinkt door en door Nederlands!

Een jaar geleden zette ik het liedje Billeritsie op Bieslog (zie het dossier 'De Bie zingt!' - Raar liedje (2))
Billeritsie is mij tientallen malen voorgezongen door mijn ouders en mijn oma. Een raadselachtige tekst die ik decennialang heb onthouden. Het is mijn lijflied geworden.

Billeritsie,
boterspritsie,
bij de thee.

Als ik doodga
neem ik Billeritsie mee.

Maar ik ga nog lang niet dood,
daarom gooi ik Billeritsie in de sloot.

Vaag herinner ik me, dat mijn ouders erbij vertelden dat het een hit zou zijn geweest uit het begin van de vorige eeuw.
Het nummer bleek in geen enkel muziekarchief in Nederland terug te vinden.

Het wondermedium internet heeft zijn werk gedaan:
Theadora van Dijk uit Hengelo stuurde me de bladmuziek van Billie Ritchie (tekst en muziek: Michel de Cock), waarvoor heel veel dank.

En nu blijkt dat mijn Billeritsie een geheel eigen, verbasterde versie is van het origineel. De teksten lijken in de verste verte niet op elkaar.

Wie was Billie Ritchie?
Ook hier levert internet het antwoord.
Billie Ritchie (1874-1921) was een van de Engelse komieken, die gelijk met Charlie Chaplin en Stan Laurel overstaken naar Amerika, waar zij werden geconfronteerd met de stomme film - het ideale medium voor hun slapstick.

Over de carrières van Chaplin en Laurel kunnen we kort zijn - Billie Ritchie trad ook in vele stomme films op, maar raakte tijdens het draaien van een van die films gewond, zou niet meer herstellen en overleed jong.
En verbitterd, want hij schijnt nog geclaimd te hebben dat hij de uitvinder was van het type schlemiel-met-hoedje-en-stokje, waar Chaplin beroemd mee is geworden.

En de melodie?
Ik heb pianist Jeroen Thijsen gevraagd mij te begeleiden en zo kan ik vandaag naast mijn oude familieversie ook het origineel laten horen.

Al 's in de trein gezeten en er begint naast je een koe te loeien?
De buurpassagier grijpt in zijn binnenzak en haalt zijn boe roepende mobiel tevoorschijn.

Ringtones - ze blijven niet beperkt tot infantiele midimuziekjes, of krankzinnige polyfone spektakelstukjes, ook de telefoonhumor is niet te stuiten: van hijgende vrouwenstemmetjes tot heftige duivels die 'Pick Me Up!! Pick Me Up!!' grommen.

Het is een bloeiende industrie geworden - miljoenen ringtones kunnen inmiddels tegen een klein bedrag gedownload worden, maar ze zijn nagenoeg allemaal niet om aan te horen.

Daar komt verandering in.
The Ringtone Society - 'free the ringtone' - beijvert zich het belsignaal een artistieke status te geven - 'the art of ringtonism' - en heeft muzikanten en componisten als Michiel Braam, Lady Aïda, Spinvis en Maurice Horsthuis gevraagd speciale genrestukjes te vervaardigen. (Een initiatief van Submarine en het Muzieklab Brabant.)

Bieslog mag niet achterblijven.
Wij vroegen onze eigen Canonclub zich te buigen over het fenomeen.
De dames en heren raakten enthousiast en vandaag presenteren wij hun eerste probeersels.

Bij voldoende belangstelling zullen wij het arsenaal Bieslogringtones (voicetones) uitbreiden en technisch gereedmaken voor het downloaden naar uw telefoontoestel.

We zaten met een groot gezelschap aan tafel en het eten was overdadig lekker en het gesnater vulde de gehele etage, tot Martin ineens uitriep: 'Jongens, even stilzijn, nu!'
We stopten geschrokken, Martins gezicht stond gespannen en hij had zijn rechterwijsvinger tegen zijn lippen gelegd.
Zijn hoofd wendde zich luisterend naar het raam. En nu hoorden wij hem ook.

Een straatzanger!

Judith schoof het middelste raam omhoog, de meesten van ons stonden van tafel op en verdrongen zich voor het glas en daar kwam hij in de verte aangeslenterd: een authentieke zingende hobo. In geen jaren gehoord!

Hij hield zijn hoofd in de nek en hij zong luid en duidelijk met een hees geluid tegen de gevels op. We verstonden elk woord.
Over werken ging het, hoe dom en dwaas werken voor een baas zou zijn.
En dat de bazen aan de rand van het zwembad hun geld zitten te tellen, nadat de arbeiders zijn ontslagen en de verlaten fabriek er onttakeld bijligt, 'te klapperen in de wind'.
Een oud lied, zestiger jaren vorige eeuw, schatten we, uit de tijd van begrippen als 'dropouts' en 'werkschuw tuig'.

Toen hij onze aaneengeplakte vrolijke gezichten op tweehoog ontdekte, bleef hij staan en zong zijn ballade speciaal voor ons.
Na de uithaal aan het einde van het lied, nam hij zijn hoed af en maakte een diepe buiging. We scharrelden wat eurootjes bij elkaar en wierpen ze naar beneden. Hij was te traag om de muntenregen in zijn hoed op te vangen en het was een treurig gezicht hoe hij diep bukkend over straat kroop om alle geldstukken te verzamelen. Daarna zette hij zijn hoed op en liep verder, zonder ons nog een blik waardig te keuren.

Later op de avond - een batterij lege flessen op tafel - ontspon zich nog een heftige discussie over 'de noodzaak tot harder werken' en het ideaal van 'het totale nietsdoen', waarbij Martin verhit uitriep: 'En ik moet me het hele jaar de klere werken, opdat die oude grijze zwerver, met z'n AOW lekker op zak, een beetje op straat de zwartzanger uit kan hangen.' Een zwartzanger, daar had niemand van terug.

Maar de bard had dus toch effect gesorteerd, want tegen de ochtend besloot Evert het werk voor een jaartje neer te leggen en met Jacqueline en de kleine Evert nou eindelijk die zeiltocht om de wereld 's te gaan maken.

En alsof de reis al was begonnen, bracht het hele gezelschap Evert en Jacqueline naar hun auto - een terreinwagen die in Nijmegen meteen in beslag zou worden genomen - en werd er heel langdurig en iets te intens afscheid genomen.

Een klein beetje oranje
dat is tot daaraantoe
maar veel te veel oranje
maakt depressief en moe.
Je krijgt er schele hoofdpijn van
je maag raakt in de war
die klanten van oranje
die maken 't te bar.

Ze bestaan, lijders aan de oranjefobie. Mensen die draaierig en onpasselijk worden als ze te lang naar een fel oranje t-shirt moeten kijken (opeengepropt in een overvolle tram).
Oranjepatiënten die met een ambulance moeten worden weggehaald als ze per ongeluk in een straat verzeild zijn geraakt die door de bewoners met oranje is behandeld.

Voor hen die gruwen van de kleur oranje zingt het Bieslogkoor (in feite een amateurkwintet) een anti-oranjelied.
Onder de koorleden schuilen voetballiefhebbers. Het is geen anti-voetballied, maar de tekst richt zich tegen die knallende, geen tegenspraak duldende, hondsbrutale kleur oranje.

(De MP3 is het gemakkelijkst te downloaden door via de rechter muisknop 'Bewaar bestand als...' te klikken. Tip: de naam van elk mp3-bestand is een nummer. Verander dat bij het opslaan in Oranje, oranje).

Bieslog biedt, als verjaardagscadeau voor de lezers, na het Meneer Foppe-audioboek, opnieuw een gratis download aan:

De Fluiten van Ver Weg - De Wereldmuziek der Cananefaten

Naast zijn hoofdredacteurschap van Bieslog bekleedt De Bie nog een andere functie: hij is stamhoofd van de nazaten van de eerste Nederlandse bevolkingsgroep uit de geschiedenis, de Cananefaten.

In 1996 ontsloot hij, met behulp van componist/muzikant Henny Vrienten en multi-instrumentalist Joost Belinfante, de cultuur van dit oervolk en toonde aan, dat wat nu 'wereldmuziek' wordt genoemd, in feite afstamt van onze Cananefaatse cultuur.
(Dat anderen het een vlijmscherpe parodie noemen, wordt voor kennisgeving aangenomen.)

De CD is niet meer in de handel verkrijgbaar, maar wordt door Bieslog nu gratis aangeboden.
1. U kunt de gehele CD beluisteren.
2. Daarbij is de begeleidende tekst en uitleg bij elk nummer te raadplegen.

3. Of: maak uw eigen CD, door veertien MP3-bestanden te downloaden en op één CD-ROM te branden.
4. Ook binnen- en buitenwerk, waarmee een leeg CD-doosje kan worden aangekleed, wordt bijgeleverd.
6. Om een beter begrip van dit project te verkrijgen, is de door Piet Schreuders uniek vormgegeven tekst en uitleg bij elk nummer (zie ook 2), vol Cananefaatse wetenswaardigheden, als PDF-bestand gratis te downloaden.
5. Hebt u voor het lezen van dat PDF-bestand nog geen (gratis) Acrobatreader? Een link is bijgevoegd.

Stamhoofd Wamla le Brinno (Wim de Bie) zingt, danst, declameert en bezweert - samen met Henny Vrienten en Joost Belinfante - de liederen, poëzie en rituelen van het oudste Nederlandse, van naam bekende volk.

Welkom in de tweeduizend jaar oude, maar nog springlevende cultuur der Cananefaten.

(De MP3's zijn het gemakkelijkst te downloaden door via de rechter muisknop Bewaar bestand als... te klikken.
Tip: de naam van elk mp3-bestand is een nummer. Verander dat bij het opslaan in 1. Proloog, 2. Tet Skâke... etc. of noteer de juiste volgorde op een papiertje)

De paniek is groot. Weer zijn er gebreken geconstateerd in de miljoenen besturingssystemen die de gigant Microsoft over de gehele wereld heeft verspreid.
En al die lekken staan al meer dan een half jaar open.

Reparatiesoftware zo snel mogelijk downloaden... Ja, maar voor hoe lang biedt die soelaas?

Luister hoe het Bieslogkoor, onder leiding van de hoofdredacteur, de frustraties van zich af zingt.

Er zit een lek in m'n windows,
m'n windows, m'n windows
Er zit een lek in m'n windows
M'n windows is lek.

Ze sturen een update
een update, een update
Ze sturen een update
maar het helpt ons geen reet.

Enzovoorts.

Er is nog een liedje dat ik mijn hele leven al met me meezeul. (Wees gerust, hier blijft het bij.)
Ook dit werd me door ouders en grootouders tientallen malen voorgezongen.

Billeritsie,
boterspritsie,
bij de thee.

Als ik doodga
neem ik Billeritsie mee.

Maar ik ga nog lang niet dood,
daarom gooi ik Billeritsie in de sloot.

Nooit hebben ze me verteld, wie of wat Billeritsie was en mocht ik als jongetje angstig zijn geweest, omdat ik dus niet wist wat ik mee moest nemen als ik doodging, de laatste absurde regel luchtte enorm op - je kon Billeritsie gewoon weggooien, niks aan de hand.

Jaren geleden heb ik het op de plaat gezet (in een a capella arrangement van Tonny Eyk) en het probleem deed zich toen voor, dat we er niet achterkwamen welke auteur rechten op dit liedje kon doen gelden.

Vaag heb ik onthouden dat mijn ouders spraken over een hitje uit de jaren twintig... of was Billeritsie een Amerikaanse stripfiguur...' Geen idee. De grootste archieven zijn doorzocht, tot op heden zonder resultaat.

Daarom leg ik de vraag nu neer op internet.
Wie weet meer over Billeritsie?

Zolang ik mij kan herinneren bewaar ik een raar liedje in mijn hoofd.
Ik heb het van mijn oma of opa geleerd, mijn vader en oom Henk zongen het en als ik het opschrijf komt er dit te staan:

Landsoleedie lebdomaai
Waare doetsesie
Pikketie pikketie lebdomaai
(Knor) zet'ie.

'Dat is het volkslied van de varkens', zeiden mijn vader en zijn broer en ze zongen het me zo vaak voor, dat ik het liedje vanaf mijn vierde jaar, schat ik, moeiteloos kon voordragen. Je deed het graag, want in de laatste regel moest je een diep uit de keel komende, harde varkensknor aanbrengen.
Onder dit stukje vindt u de opname die ik van mezelf maakte.

Nooit heb ik gehoord hoe dit lied in de familie is gekomen.

En nu komt het... (Spanning opvoeren!)

Ik zit onlangs een potje te surfen en ik kom door puur toeval terecht in de John en Ruby Lomax Collectie - een verzameling van 700 volksliedjes, die dit echtpaar heeft vastgelegd op een van de eerste mobiele recorders, gedurende een drie maanden durende reis door de zuidelijke staten van de USA. Voorbeeldig op internet gezet - wat zijn de Amerikanen daar toch goed in.

Ik open 'zomaar' één liedje van de zevenhonderd en herken de melodie, die in veel lijkt op mijn Volkslied van de Varkens.

De gedetailleerde aantekeningen leren, dat de opname op 10 april 1939 in Houston is gemaakt en dat het liedje wordt gezongen door mevrouw Kate W. Jones, die in 1868 van Mississippi naar Texas verhuisde. Zij had het liedje rond 1830 van haar moeder geleerd.
De Lomaxen schrijven de tekst zo op:

THERE WAS A LADY LOVED A SWINE

There was a lady loved a swine.
"Honey," said she,
"Pig, Hog, wilt thou be mine?"
"Hunh!", said he.

"I'll build thee a silver sty, Honey," said she;
"And in it thou shalt lie." "Hunh!" said he.

"I'LL pin it with a silver pin, Honey," said she,
"That thou may'st go out and in." "Hunh!" said he.
"Wilt thou have me now, Honey?" said she.
"Speak or my heart will break." "Hunh!" said he.

Ja, dit is het! De overeenkomsten zijn duidelijk. Ook hier klinkt een soort varkensknor. Leedie is een lady, zet'ie is said he.

Maar het raadsel blijft. Hoe is het lied, in quasi-engels, bij mijn grootouders terechtgekomen?
En hoe bestaat het - we moeten ons blijven verwonderen - dat het in 1939 wordt gezongen, ergens op het platteland van de VS en ik het thuis uit een pc-speaker kan horen klinken?

Internet, de grootste en wonderlijkste verzameling, ooit door de mensheid bijeengebracht.

'Hoofdpijn van gezelligheid
Traag en moeizaam glijdt de tijd
Ieder jaar datzelfde lied
Daarom vier ik kerstmis niet.'

Een kerstlied uit het Gala van het Gouden Hoofd (1984, VPRO-TV).
(Uit de Van Kooten& De Bie DVD Ons Zingt Ons.)

'Marja denkt dat ik niet meer om haar geef
dat ik niet met haar, maar met mijn laptop leef.'

'Corrie denkt dat ik achtentwintig ben
een vrijgezelle jongen en een hardrockfan.'

Kerstmis met Marja en Corrie.
Mag ik - bij wijze van jonge traditie - mijn eigentijdse Kerstlied nog een keer zingen? Graag.

De discussie lijkt verstomd.
Eind 2001 blies columnist Ronald Plasterk zijn woordvondst 'ietsisme' nieuw leven in.
Zij die geloven dat er toch 'iets' moet zijn tussen hemel en aarde - een meerderheid van de bevolking? - noemde hij aanhangers van het 'ietsisme'.

In NRC-Handelsblad volgde een serie artikelen en Thijs Wöltgens deed in De Groene Amsterdammer een duit in het zakje.

Nu horen we niets meer over iets.

Jammer, want ik hoopte op een antwoord op mijn vraag.
Ik geloof namelijk niet.
Niet dat er 'iets' is, maar ook niet dat er 'niets ' is.
Met andere woorden: men moet mij helemaal niet met de vraag aankomen!

Als men mij dus vraagt: 'Gelooft u?', kijk ik de vragensteller aan en knijp de lippen stijf opeen.

Mijn vraag: hoe heet deze denkwijze, waarbij men dus geen vragen stelt, die met geen mogelijkheid te beantwoorden zijn?

Ja, ik weet het, het zenboeddhisme komt een eind in de richting, maar die levensbeschouwing wordt ook gezien als 'weg tot bevrijding' - je moet worden opgeleid om tot inzicht te komen en dat toch sektarische, leerscholerige bedoel ik niet.

Mocht ik alleen staan in mijn geestelijke worsteling, dan noem ik het voorlopig het 'bietsisme', maar ik geef deze naam graag voor een algemener begrip.

Om te laten zien dat dit probleem mij al lange tijd bezighoudt, kunt u hieronder nog een keer horen, hoe ik deze denkwijze ooit in een lijflied heb trachten te vangen.

Het dossier 'De Bie zingt' vullen wij aan met:

Het Afscheidslied

Als u komend weekend een feestje hebt te vieren, is dit een goede afsluiter. Gezamenlijk zingen verhoogt de feeststemming en versterkt de onderlinge banden.

Het lied duurt hier ruim zes minuten, maar het kan met enige improvisatie een onbepaalde lengte krijgen.
Ik herinner mij een feest waarop ermee begonnen werd en de samenzang uitliep tot in de kleine uurtjes.

U hoort de hoofdredacteur, begeleid door het Music Hall Orkest en alle aanwezigen.

Biesloglezers met een Christelijke opvoeding kennen het lied over het kleine hoekje uit de bundel Kinderen Van Eén Vader, met dit eerste couplet:

Jezus zegt, dat Hij hier van ons verwacht,
dat wij zijn als kaarsjes, brandend in de nacht;
en Hij wenst dat ieder tot Zijn ere schijn?,
Jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn'!

Vier jaar geleden maakte ik voor een VPRO Kerst-CD een eigentijdse versie.

Dit is dé avond om het lied hier te herhalen.

Zaterdag jl. liet Bieslog horen hoe zanger Karel de Looyer - de Nederlandse Johnny Cash - bezig is de vaderlandse liederenschat vast te leggen. Als voorproefje zong hij 'Kom mee naar buiten, allemaal'.

Enkele lezers herinneren de hoofdredacteur aan het feit, dat hij dit lied zelf al eens heeft gezongen in een aangepaste, milieu-correcte versie. Lang geleden dus.

Hier komt dus nog een keer het lied van de wielewaal, met het echte 'Dudeljoho' er achteraan.

De hoofdredacteur heeft geen verstand van vogels.
Vraag aan de vogelaars onder onze lezers:
hoe gaat het nu met de wielewaal in Nederland?

Op de foto bestudeert mijn oma de zogenaamde 'Duitse snor' van het kleine hoofdredacteurtje. In plaats van de duim, stak ik twee vingers in de mond, waarbij wijsvinger en pink als een opstaande snor overeind stonden.

Ik herinner me mijn oma als overzorgzaam. Alle familieleden kregen na een bezoek altijd iets te eten mee 'voor onderweg', ook al had men slechts een kilometer te gaan. Maar 'je kon niet weten', er kon van alles gebeuren.

Zenuwachtig was ze, snel in paniek. Als ze ergens heen moest, zat ze ruim een uur vantevoren al klaar, jas aan, hoed op.

Mijn oma en opa hebben jaren bij ons thuis ingewoond, waardoor ik een hecht contact met ze kreeg. Ik was zeer gesteld op mijn oma. En omgekeerd, ze noemde mij lang Pimmelbaasje!

In de ballade die ik hier nog eens wil zingen, zijn alle feiten in de tekst volstrekt autobiografisch. Ik waarschuw u: het sentiment druipt er vanaf. Zakdoeken klaar!
Ik heb het lied wel eens in het openbaar gezongen, waarbij mijn stem in het laatste couplet steevast ging bibberen; ik raakte overmand door eigen emotie. Heel erg! Ja, uw hoofdredacteur is soms een pimmelwatje.

(voor het dossier De Bie zingt!, zie linkerbalk)

Dat 90% van de Rock-, pop- en rythm and blues-teksten slechts één onderwerp behandelen, weet elke liefhebber van deze muziekgenres.

De bedoeling was een tekst te maken die het machokarakter tot het einde zou doortrekken.

Toen de plaat in 1976 uitkwam (De tweede langspeelplaat van het Simplisties Verbond), weigerden omroepen van Christelijke signatuur het nummer te draaien.

Ook een poging van de platenmaatschappij het nummer internationaal te verspreiden, stuitte op de weigering van diverse uitgeverijen.

(Misschien vonden ze het helemaal niks, maar door te zeggen dat het 'niet mocht' maak je zo'n nummer een stuk interessanter!)

Het boek staat wekenlang hoog genoteerd op de diverse toptienlijsten.
In 'Platform' houdt Michel Houellebecq de westerse mens een spiegel voor, aldus de flap.
'Een wrang-komische roman over liefde en seks, aanbod en vraag, reizen en roerloosheid.'
Een boek over het toerisme - daar wilde ik als thuisblijver wel aan.

Tot aan hoofdstuk vijf was er geen vuiltje aan de lucht. Het boek las lekker weg en beloofde een sappig kijkje in de hedendaagse toeristenindustrie.
Maar op pagina 44 brengt de hoofdpersoon een bezoek aan een Thaise Health Club en staat er dit:
'Op een bepaald moment streelde ze mijn billen langdurig met haar borsten; dat was een persoonlijk initiatief, niet alle meisjes deden het. Haar goed ingezeepte poesje wreef als een hard borsteltje over mijn kuiten.'

Poesje!
Getverdemme!

Hoe je het vrouwelijk geslachtsdeel ook noemen wilt, elk woord is beter dan poesje.
Ja, al eerder in het boek waren pikken en kutJES voorbij gekomen - zo'n verkleinwoord stuit me ook tegen de borst - maar op poesje knap ik totaal af.

Een verklaring heb ik niet - als ik het woord in dit verband tegenkom, reageer ik spontaan met weerzin.
Ik ben helemaal gek met (echte) poesjes, dus daar kan het ook niet aan liggen.

Ik probeerde verder te lezen, maar nog geen vier regels verder, stuitte ik op deze passage:
'Toen ze met gespreide benen over me heen kwam zitten op het bed, dacht ik het nog lang te kunnen volhouden, maar ze hielp me snel uit de droom. Ze mocht dan piepjong zijn, ze wist hoe ze haar poesje moest gebruiken.'

Ik begon nu het boek versneld door te bladeren.
Als het woordgebruik naar seks neigde, begon ik te lezen en kwam dan het ene poesje na het andere tegen.

Ik moest het opgeven. Dat ene woord belette me verder te lezen.

Ik werd wel benieuwd naar het Frans van Houellebecq. Was poesje een keuze van de vertaler?

Omdat hier in een straal van 35 kilometer geen Frans boek te verkrijgen is, blijft het gissen.
Stond er 'faire sa minette' (letterlijke vertaling 'poesjedoen' = beffen)?
Of is er sprake van 'sucrer sa chatte'?

Hoe een 'vieze' tekst te schrijven zonder poesje? Ik heb het al eens eerder geprobeerd, met het nu volgende lied tot resultaat:

Heb ik wel eens gedaan: na afloop van een vakantie, Alleen Achterblijven.
Om nog een weekje orde op zaken te stellen.
Of de dingen op een rijtje te zetten.

Kijk uit! Linke soep! (Tenzij je een verstokte single bent natuurlijk.)

Ter waarschuwing zing ik graag nog een keer mijn oude ballade Alleen.

(Eerst het geluid aanzetten, dan het schilderij beeldvullend opklikken.)

Zit je in de penarie? Roep mijn naam en ik zal er zijn! Call my name and I'll be there!
Dat zinnetje hebt u vaker gehoord, neem ik aan.

Voer 'Call my name' in bij zoekmachine Google en je scoort 55.200 hits. Nagenoeg alle sites verwijzen naar songteksten.

Daarmee behoort 'Call my name' tot een van de grootste clichés uit de popmuziek.

En vijfentwintig jaar geleden was het al een cliché.
Op de Van Kooten & De Bie LP (CD) Hengstenbal (1977) zong uw hoofdredacteur een gelijknamige parodie. (Arrangement: T. Eyk)

(Af en toe zet ik oude nummers op Bieslog, opdat het dossier 'De Bie zingt' (zie linkerbalk) op den duur compleet is.)

Toen we nog geen flauw vermoeden hadden van Jacuzzi-badkuipen met dvd-theater, maakten Kees van Kooten en ik onze eerste single, met als B-kant Lekker Legbad.
(In 1966 - A-kant: Wat is mijn bal nou?)

Uw hoofdredacteur bespeelde zijn eerste orgeltje en nam de badgeluiden met een Nagra-recorder op vanuit de ouderlijke badkuip.

Van de week op de radio weer 's een oeverloos gesprek over 'de relatie' aangehoord.
Hoe hou je je relatie fris? Hoe blijf je jezelf in de relatie? Ik moest na vijf minuten en dertien maal het woord relatie afhaken.

Daarom haalde ik een lied van stal, dat ik graag nog 's zing voor iedereen met een relatie.

Dank aan alle canonliefhebbers die ons deze week bestookten met verzoeknummers.
Wat hebben we toch een rijk canonrepertoire!
Onze canonclub beperkt zich dezer dagen strikt tot het concoursmateriaal; volgend jaar zal zij de opgegeven canons instuderen.

Zoals die mooie van Geertruida:

O, Geertruida, kijk eens naar oom Geert
die in de eendjesvijver ijvrig zwemmen leert.
Eerst doet hij de borstslag, dan de slag op zij,
dan duikt hij onder water, tegen 't getij.

Er was veel vraag naar de meest klassieke van allemaal: het Klein Stationnetje. Onze club heeft er vorig jaar een derde prijs mee gewonnen.
In de canonwereld is een hevige discussie gaande over een tekstgedeelte. Moet het zijn 'hakke puf', of 'hakke poef'?
Wij zijn aanhangers van de poef-stroming. In de klankkleur van de vierstemmigheid, doet poef het beter dan puf.
Hier is de volledige tekst:

Op een klein stationnetje, 's morgens in de vroegte
staan de blikken wagentjes netjes op een rij.
Kijk de machinist eens draaien aan zijn wieltje
hakke, hakke, poef poef, weg zijn wij.

Wij eindigen, zoals al onze concerten, met die mooie, eenregelige canon Dona nobis pacem. We houden hem doorgaans tien minuten gaande, waardoor het publiek de zaal in vredige, meditatieve stemming verlaat, vaak het slotapplaus vergetend. Vinden wij helemaal niet erg.

(Alle canons staan bij elkaar in het dossier De Canonclub in de linkerbalk.)

Hij belde zojuist, om trots te melden dat hij heel hoog had gescoord in de Nationale Humor Test. Verbaast me niets. Als lid van onze Canonclub heeft hij vaak de lachers op zijn hand. Gisteravond, op de repetitie, was hij weer goed op dreef.

Begin mei vindt in Weert het Nationale Canon Concours plaats.

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt een groot liefhebber te zijn van deze vorm van samenzang. Al jaren ben ik lid van een Canon Groep; wekelijks komen we bij elkaar en oefenen wij in het canonzingen.

De komende dagen zal ik laten horen hoe onze groep repeteert voor het grote concours. Nimmer vielen we in de prijzen; misschien gaat het dit jaar lukken en brengen wij de Canon Wisseltrofee mee naar huis.

Wij heten u eerst welkom met een begroetingscanon, gevolgd door het paradepaardje uit het canonrepertoire.
In wat voor soort bomen zat de uil? Op welk tijdstip?

Elke inburgeringscursus zou met canonzingen moeten beginnen.

Het Algemeen Dagblad publiceert vandaag een interview met de dames Cor en Koos van der Meulen, die zondag 104 jaar zijn geworden - de oudste tweeling ter wereld.

Een leuk gesprek. Ze koesteren twee passies: reizen en muziek. Samen hebben ze de hele wereld gezien. Op de vraag van de verslaggever wat de mooiste plaatsen zijn op aarde, antwoordt Koos: 'Dat moet je zelf maar ontdekken, jongeman. U moet uw ogen flink de kost geven.'

Na een opsomming van het vele dat ze in hun lange geschiedenis hebben meegemaakt, komt Cor tot een prachtig slot. Zij vat hun filosofie in een paar zinnen samen en het is de mooiste levensles die ik ooit zwart op wit heb zien staan. Ik schrijf dit zonder een spoor van ironie.

'Dan denk je wel eens, wat heeft het allemaal voor zin gehad. Waarom zijn we op aarde gezet, wat is je opdracht? De dominee kan erover vertellen maar hij weet er net zoveel van als de poesjes en de hondjes. Het is een mysterie, maar ik ben ongelofelijk blij dat ik daar een onderdeeltje in ben.'

Zo is het! Daar staat het!

Ik ben nog lang niet zo ver als deze dames (pas op de helft!), maar een paar jaar geleden kwam ik al tot het voorzichtige inzicht dat, als je toch geen antwoord krijgt op de vraag naar de zin van het leven, het misschien beter is die vraag niet te stellen!

Ik maakte er een lied van, dat ik, ter ere van Cor en Koos van der Meulen, via Internet nog een keer wil zingen.

(NB Het heeft wel zin te mailen!)