Een recent onderzoek van de Harvard University onder een groot aantal vrouwen bevestigt wat we konden vermoeden: slechts twee procent van de onderzochte vrouwen vindt zichzelf mooi. En een op de vijf vrouwen overweegt een cosmetische ingreep, teneinde beter te kunnen voldoen aan het huidige schoonheidsideaal.

We spreken over de stand van zaken in de schoonheidsindustrie met Poeckie van Merwede, hoofdredactrice van het glossymagazine Poeckie.

- Mevrouw Van Merwede, bijna elk nummer van uw blad opent met een story over schoonheidsverbetering...

'Bijna' Elk nummer staat er vol mee. Het is eigenlijk het enige onderwerp dat we in Poeckie behandelen.'

- Omdat uw lezeressen met niets anders bezig zijn

'Nou, meer omdat IK met niks anders bezig ben. Ik ga ervan uit dat wat mij interesseert ook de Poeckie-lezeressen bezighoudt. Vandaar ook dat we ons blad Poeckie hebben genoemd en ikzelf op elke cover sta afgebeeld.'

- En hoe! Het is ongelooflijk om te zien hoeveel verschillende gezichten u kunt hebben - hoeveel Poeckie's er in feite zijn - elke coverfoto van een nieuw Poeckie-nummer is weer totaal anders dan die van het vorige nummer

'Dat klopt. Want voor elk nummer laat ik mijn gezicht totaal veranderen. Poeckie is een maandblad, dus dat lukt nèt. Dat alle littekens min of meer weggewerkt kunnen worden voor de nieuwe foto genomen wordt. Dat is soms kielekiele, dat de verbanden er net afzijn. En soms moeten er nog allerlei kieren en spleten met schmink worden weggewerkt, wil ik een beetje glossy overkomen.'

- In feite bent u, als Poeckie van Merwede - als de vrouw Poeckie zeg maar - het wandelende reclamebord voor het blad Poeckie

'Voor de glossy Poeckie. Klopt.'

(Het gehele interview met Poeckie van Merwede is vanavond te beluisteren in het VPRO-radioprogramma MusicHall - 21.00 tot 22.00 uur, Radio 747 AM - met medewerking van Annet Malherbe.)

Vanmorgen om tien over tien is een van de twee slechtvalken uitgevlogen.

De ander staat op het punt dit voorbeeld te volgen!

'Er wordt wat afgepeild dezer dagen, maar de belangrijkste peiling wordt vergeten. Onbegrijpelijk!'

Nak de Weert, die in opdracht van Bieslog alles onderzoekt en peilt wat los en vastzit in Nederland, vat zijn onbegrip samen als hij kennisneemt van de jongste peilingen van collega-peilers.

'De belangrijkste ontwikkeling wordt niet gesignaleerd: het aantal niet-stemmers is explosief gegroeid. Gaf vorige week 53% van de kiesgerechtigden aan ter referendum te gaan, na het Non van Frankrijk, waarmee de Europese grondwet om zeep werd geholpen en ons referendum tot mosterd na de maaltijd degradeerde, is nog slechts 12% van de Nederlandse kiezers bereid een stem uit te brengen.'

- Wat betekent dit voor de uitslag - welke verschuiving tussen ja- en nee-kamp neemt u in uw peiling waar

'Ik neem niets waar. Er is geen peil meer op te trekken. Hoe de uitslag ook uitvalt, het zal dus nu een zeer klein Jaatje, of een minuscuul Neetje zijn.
Zeker is, dat na het overdonderende Non van Frankrijk, Nederland in Europa voor gek staat met zijn Jaatje of Neetje.

Nou goed dan, ik constateer een lichte tendens naar Neetje, maar het Neetje zal zo piepklein zijn dat het gerust een Lachertje genoemd mag worden.'

Verontruste slechtvalkkijkers melden, dat het volgens hen met een van de twee jongelui niet zo goed gaat.

Meneer Foppe las de zin nog eens en nog eens. Nee, het stond er toch echt:
'...waarmee de Europese Grondwet van de baan is.'

Niet het feit dat de Fransen massaal nee hadden gestemd interesseerde hem, maar dat ons eigen referendum nu op losse schroeven stond, vormde voor meneer Foppe verheugend nieuws.
Want, zo nam hij aan, het referendum zou zeker worden afgelast. Waarom al die kosten gemaakt - al die stemhokjes en machines, al die commissies achter de tafels, al die broodjes en kannen koffie - als de grondwet toch niet meer bestond?

Opgelucht zette meneer Foppe een extra kop koffie en hij besloot zelfs zichzelf te trakteren op 'zomaar' een doordeweekse stroopwafel.
'Daar zijn we goddank weer zonder kleerscheuren vanaf gekomen', bedacht hij vergenoegd.

Van jongs af aan was het hem door vader ingeprent dat stemmen 'moet'; het was eenvoudig je plicht. Maar meneer Foppe vond de tocht naar het stembureau - een oude gymzaal van de school, twee straten verder - een gang naar de hel.
Dat je daar je oproepkaart moest inleveren, dat ze dan je naam afriepen en dat je moest antwoorden met 'Ja', of met 'Dat ben ik!', of wat moest je anders zeggen?
En dat je dan stond te schutteren boven de stemmachine en je niet wist op welke knop je eerst moest drukken en dat je de naam van jouw kandidaat niet kon vinden en dat de commissiemeneer, die naast de machine zat, zacht ging fluiten van ongeduld, terwijl hij steeds luider en bozer met zijn handen op zijn dijen trommelde...

De afgelopen vier verkiezingen was meneer Foppe een dag van tevoren ineens ziek geworden, heel gek. Misselijk, tot overgeven toe, zware benen, schele hoofdpijn. En het was te laat om nog iemand te machtigen namens hem te stemmen. Trouwens, wie zou dat kunnen zijn? Hij kende niemand die hij met zo'n privé-zaak zou kunnen opzadelen.

Goed, dit referendum zou het stemmen eenvoudiger hebben gemaakt - kiezen tussen ja en nee moest ook met de machine geen problemen opleveren.
Maar toch: heerlijk dat hij eraf was.

Maar in het Zesuurjournaal werd de afgelasting van het referendum niet gemeld.
'Het niet-doorgaan van het referendum vindt iedereen kennelijk net zo vanzelfsprekend als ik', dacht meneer Foppe.

Helemaal gerust was hij er niet op.
Voor de zekerheid zette hij alvast het afwasteiltje naast zijn bed.

En zo krijgt ons referendum aanstaande woensdag een onverwachte draai.

De vraag luidt nu:

Wie staat in Brussel het meest voor gek - Chirac of Balkenende?

Nog steeds weet ik niet wat ik woensdag moet stemmen. Ik kan binnen een uur driemaal van Ja naar Nee en van Nee naar Ja omslaan.
En ineens wist ik waar ik het beste stemadvies zou kunnen krijgen: van het orakel in mijn boekenkast!

Sinds 1969 staat de I Tjing - het Boek der Veranderingen - ongebruikt op de plank. Dit is het moment mijn vraag te stellen en het duizenden jaren oude Chinese orakel te laten spreken.

Hoe ging het ook alweer? De takjes, die tijdens het ritueel tussen de vingers moeten worden gestoken, waren in de versleten, in de jaren zestig veelvuldig gehanteerde boekcassette nog aanwezig.
Maar met drie munten ging het eenvoudiger, wist ik me te herinneren.
Je gooit de munten zes maal en elke worp levert een hele, of gebroken lijn op. Zo ontstaat een hexagram, dat je opzoekt in het boek, dat uitleg verschaft bij alle 64 hexagrammen.
De basistheorie achter het orakel is dat 'alles met alles te maken heeft'. De vraag in mijn hoofd houdt op hetzelfde moment verband met de munten die ik gooi.

Ik ging internet op om mijn kennis verder op te frissen en kwam al gauw op de onlineversie van de I Tjing (I Ching) terecht, die het verkrijgen van antwoord nog veel eenvoudiger maakt.

Je neemt een vraag in gedachten, je concentreert je op die vraag, waarna je op All at once (In een keer) klikt. De computer bouwt de zes lijnen van het hexagram op en met een paar klikken heb je de betekenis op het scherm.
Betekenis? Nou ja, je leest een filosofische, poëtische tekst die op veel manieren is te interpreteren.

Moet ik woensdag voor of tegen de Europese Grondwet stemmen?

Na enkele minuten mediteren over deze vraag, klikte ik en voor mijn ogen verscheen lijn na lijn hexagram 34, Ta Tsjwang / De Macht van het Grote, op het scherm. De uitleg volgde.

HET OORDEEL
De Macht van het Grote. Bevorderlijk is standvastigheid.

HET BEELD
De donder is boven aan de hemel:
Het beeld van de Macht van het Grote.
Zo treedt de edele niet op de wegen,
Die niet in overeenstemming zijn met de orde.

Hoe je deze tekst ook interpreteert, zeker is dat ik een belangrijke vraag heb gesteld!

Het interessante van de I Tjing is, dat het niet alleen een uitspraak doet over de toestand op het huidige moment, maar, via een bestudering van de zes lijnen, verwijst naar een hexagram dat een toekomstige toestand weergeeft, 'alles verandert voortdurend en doorlopend'.

Mijn vraag beweegt zich in de richting van hexagram 62, Siau Kwo / Het Overwicht van het Kleine.

HET OORDEEL
Het overwicht van het Kleine. Welslagen.
Bevorderlijk is standvastigheid.
Men kan kleine dingen doen,
Men mag geen grote dingen doen.
De vliegende vogel brengt de boodschap:
Het is niet goed omhoog te streven.
Het is goed beneden te blijven, Groot heil!

HET BEELD
Op de berg is de donder:
Het beeld van het Overwicht van het Kleine.
Zo hecht de edele in zijn levenswandel
Het meeste gewicht aan de piëteit.
Bij sterfgevallen hecht hij het meeste gewicht
Aan de droefheid.
Bij zijn uitgaven betracht hij in de eerste plaats de spaarzaamheid.

Het orakel heeft gesproken.
Over het antwoord op mijn vraag ga ik deze zondag eens goed nadenken.
Mooi is de verandering van het grote naar het kleine.
Die vliegende vogel lijkt me een belangrijke aanwijzing.
Zal een Europadeskundige dezer dagen op Schiphol landen die mij door zijn verhaal eindelijk doet besluiten tussen Ja of Nee?

De stemadviezen van Donner en Bot waren al behoorlijk gek, Balkenende spant de kroon.
Bij zijn collega's in Brussel staat hij voor gek bij een Nederlands nee, verklaart hij in een interview met het Algemeen Dagblad.

Er zijn twijfelaars die bij het lezen van deze boodschap van de premier uitroepen: 'Help! Voor gek staan in Brussel - dat kunnen we deze man niet aandoen. Gelukkig weet ik nu wat ik stemmen moet: Ja!'

En er zijn twijfelaars, die denken: 'Voor gek staan in Brussel... Hij? Dat wil ik zien!'

Brengt dit stemadvies grote verschuivingen teweeg?
We zijn benieuwd naar de middagpeiling van Maurice de Hond.

In Het Uur van de Wolf was maandag een documentaire te zien over de succesvolle popzanger/schrijver Rufus Wainwright.

In de film kwam de problematische verhouding tussen zoon Rufus en zijn vader ruimschoots aan de orde.

Van die vader, zanger/schrijver Loudon Wainwright III, is een nieuwe CD verschenen.
Ik ben een groot liefhebber van zijn persoonlijke, ironische, soms cynische liederen.

Na de prachtige CD Last Man On Earth stelt de nieuwe niet teleur.
Hij zingt teksten die hij de laatste vier, vijf jaar schreef en hij heeft zich gedurende vier dagen met topmuzikanten omringd - onder anderen zijn gitarist Bill Frisell en drummer Jim Keltner van de partij.

De blotebenenpolitie heeft op deze tweede tropische dag al een record aantal blotebenenbekeuringen uitgeschreven.
Het betreft mannelijke en/of vrouwelijke blote benen die niet zijn gekeurd door een Blote Benen Commissie.

Sinds 15 mei j.l. dienen benen die zich in ontblote staat in de openbaarheid begeven periodiek te worden gekeurd.

Bij de blotebenenkeuring wordt beoordeeld of de blote benen voldoen aan een minimum aantal esthetische voorwaarden.

Blote benen die niet zijn goedgekeurd, worden door de blotebenenpolitie van de weg gehaald en onmiddellijk bedekt met pantalon of lange rok.

Vanavond was in NOVA de minister-president te zien, die in het kader van zijn Ja-campagne Madurodam aandeed ('een stukje Nederlandse identiteit').

De presentatrice had ons van tevoren niet gewaarschuwd dat de reportage aanstootgevende beelden bevatte.

Zo waren wij er onvoorbereid getuige van hoe de MP een grote vette haring in zijn keel liet glijden en een ferme hap nam, waarbij de uitjes over zijn kin en zijn kostuum rolden.

Ik heb geen slaapmiddelen in huis.

In feite beweert de KRO dat in de provincie Utrecht de meeste fantasten en oplichters wonen.

Ons eigen onderzoeksbureau - het Nak de Weert Instituut - heeft echter in een niet-representatief onderzoek vastgesteld, dat de meeste rare praatjesverkopers in Noord-Holland wonen.

Vooral in de gemeente Hilversum is een hoge concentratie gemeten van oplichters die de mensen proberen wijs te maken dat wonderen bestaan.

Een klachtenlijn? Hadden we niet van gehoord.
Ook van medeleerlingen heb ik nooit een klacht over het eindexamen gehoord.

Het was een onbestaanbare gedachte dat op een eindexamen iets aan te merken zou zijn.

Ja, als er een klachtenlijn zou zijn geweest, hadden we zeker klachten gehad.

Net als afgelopen maandag troffen we vanmorgenvroeg het redactielokaal stralend geboend, gezogen en opgeruimd aan. (Zie 'Eindelijk serieus genomen?', maandag 23 mei.)

En ook nu weer hadden de ijverige schoonmakertjes een tekstbericht op het beeldscherm van de hoofdcomputer achtergelaten.

Beste hoofdredacteur,

Bij ons is het Goede Nieuws ingeslagen als een bom. En wij gaan vanavond een groot feest organiseren. Humptie, humptie, humptie, dum joeghei!!!!!

Dat deze mooie mens, die zo mateloos populair is, zowel in de mensenwereld als bij ons, een rol gaat spelen in een kabouterfilm, is het beste nieuws sinds jaren.
Een reuzenstap in de voortschrijdende integratie tussen kabouters en mensen!

Dat Frans Bauer in de rol van kabouter Amadeus ook eer bewijst aan de door mensen en kabouters zo geliefde muziek van Mozart (Die Zauberflöte!), maakt de nieuwe Kabouter Plop-film nu al tot een culturele gebeurtenis die zijn weerga niet kent!

Hopelijk besteedt u er in Bieslog veel aandacht aan.

Met vriendelijke groeten,

Kabouter Piekerpijns,
Hoofd Bureau Kabouter-Mens betrekkingen

Mijn oorspronkelijke plan - de campagnes in de aanloop naar het referendum te volgen door de affiches op de aanplakborden van commentaar te voorzien - moet ik laten varen.

Nog één week en ons proefbord biedt deze desolate aanblik.

De partijen hebben toch een budget gekregen voor hun campagnes?
Mogen wij inzage krijgen in de besteding?
Potten ze dit geld op voor 'echte verkiezingen' en mag dat?

(De VVD bijvoorbeeld vertoont nu al maanden één tv-spotje: Van Aartsen staat in de duinen en zegt dat we respect voor Nederland moeten hebben en ervoor moeten gáán. Over respect voor de Europese Grondwet en waarom we ervoor zouden moeten gáán, horen we hem niet.)

'Eind maart ontvang ik dus geen uitkering en dus ook geen werkbriefje meer.
' Op 15 maart ontvang ik een verzoek van L. om een afspraak te maken voor een 'vervolggesprek'. Als ik niet reageer heeft dat mogelijk gevolgen voor mijn uitkering, staat erbij. Ik bel op, maar mijn nieuwe reïntegreut is er niet. Nadien nog enkele keren geprobeerd. Op 21 maart stuur ik de reïntegreut een e-mail ' ik haalde zijn e-mailadres van zijn voicemail - met mijn beschikbare data, een overzicht van mijn freelancewerk en het verzoek, zelf even te reageren voor een afspraak. Geen reactie, en aangezien mijn uitkering toch voorlopig is stopgezet laat ik het verder maar zo. Ik heb het nu vaak genoeg geprobeerd. Weten ze in Den Haag wel, hoeveel geld er voor mij wordt verkwist aan een volslagen nutteloos reïntegratietraject? '

Een fragment uit het dagboek dat Clara Legêne bijhield over haar contacten met het UWV en reïntegratie-instanties, toen ze probeerde een WW-uitkering te krijgen. Buiten haar schuld werkloos geworden, had zij recht op die uitkering.

Het dagboek staat op internet en een ingekorte versie is vandaag in Trouw afgedrukt.

In heldere, zakelijke zinnen heeft Clara Legêne een verbijsterend verhaal opgeschreven, dat je al bij de tweede kolom naar je hoofd doet grijpen.
Hoeveel bureaucratie kan een mens verdragen?

De populistische wijze waarop SP-voorman Jan Marijnissen actie voert voor Tegen, doet velen hun voorgenomen Tegen veranderen in Voor.

Vanmiddag is het Bieslogkoor bijeen geweest en we hebben op de wijs van het bekende 'Schipper mag ik overvaren' een speciale Referendumversie opgenomen.

Slechts vier van de zestien koorleden konden zich vrijmaken en dit kwartet had een zware klus aan het schijnbaar eenvoudige lied. 'Iets te hoog gegrepen voor mij', zei de sopraan.
Kortom, we verkeerden in een toepasselijke referendumstemming.

Ze behoren tot een zeldzame soort, maar momenteel zijn het de meest bekeken vogels van Nederland.
Via een webcam kunnen we in een nestkast kijken, die op honderd meter hoogte aan een zendmast is bevestigd.

Twee jonge slechtvalken maken zich gereed voor het grote vogelleven. In de tweede week van juni zullen ze uitvliegen, ze oefenen nu al heftig, met veel vleugelgewapper.
De ouders vliegen af en aan met voedsel.

Ik link niet graag naar sites waarvan ik het idee heb dat iedereen ze al kent.
Maar deze kans op internetverslaving gun ik iedereen.

Lubberiaans - in het synoniem voor wollig, onduidelijk taalgebruik leeft de herinnering aan de politicus Lubbers voort.
Maar ook de herinnering aan zijn vermogen een uitweg te vinden in politiek ingewikkelde, schijnbaar onoplosbare vraagstukken.

Hoe hij nu toch weer een verrassend stemadvies geeft voor het referendum:

'Stem JA, of stem NIET.'

Knap!
Aan die derde mogelijkheid hadden de mensen die serieus van plan zijn te gaan stemmen, nou net niet gedacht.

Gistermorgen kwam ik op een Schevenings terras in de buurt van een oude kennis te zitten - Aad Pronk, een Hagenees van in de veertig, waar ik voorzichtig mee omga. Aad is een licht ontvlambare klerenkast.

'Hee, Aad! Hoe is'tie?', begroette ik hem, op de populaire toer.
'Zwaar klote, joh', antwoordde Aad.
'Wat is ter aan het handje, Aad? En wil je een pilsje van me?'
'Gggaag!', zei Aad en hij stak van wal.
'De kloothufters hebbe me afgewezi. Ik had gesolliciteerd. Had ik nog nooit gedaan. Maar d'r stond een droombaan in de krant, in de Posthoorn, dus ik dacht van: die is voor jouw. Iedereen zei ook: geknip voor jouw, Aadje. Hebbe die kankuhleijers me afgewezi. En daar hou ik niet van. Hier lees maar.'

En hij haalde een verfomfaaide, uitgeknipte krantenadvertentie uit z'n binnenzak, die ik snel doorlas (zie afbeelding).
'Geknipt voor jou, Aad,' probeerde ik hem gunstig te stemmen, 'dit ben jij helemaal. En waarom ging het niet door?'

'Nou, ik moes voor een commissie verschijne, van die sjieke afleggers met gouwe brillen op.
En alles wat ze vroege dat had ik of dat was ik.

Ze vroege of ik 'Nederlandstalig in woord en geschrift' was.
Nou, kwa woord zit ik goed - affijn je hoort 't zelluf: is geen woord Frans bij - in geschrif... weet ik niet, maar als je opschrijf zoals je het zeg, ken je je eige nooit een buil valle.

Een 'representatief uiterlijk' is ook geen punt. Geef mijn een stewardpak an - zwart pak, wit overhemd, groen-gele ADO-das en een oortje in - joh, de vrouwtjes zen meteen dref. En dan hebbie ze nog niet eens gefouilleerd!

Gevoel voor humor: geen punt. Ik had ze vantevore opgeteld: ik ken 55 Belgenbakken uit me hoof, 86 moppen over domme Blondjes en 115 bakken over Sam en Moos. Zit helemaal snor!

'Maar waarop is het uiteindelijk fout gegaan, Aad?', vroeg ik, nieuwsgierig geworden.

'Op m'n antekedenten. D'r staat dat je geen antekedenten moet hebben.
En ik had aan me zwager gevraag van: weet jij wat dat zen, antekedenten' Zeg me zwager: dat zen puisjes, een soort van aambeien, zeg maar. Ik zeg: die heb ik nie. Ze magge me zo in me hol kijken, hoor. Zitten geen antekedenten.

Nee, 't was iets anders, zei de commissie. We zijn d'rachter gekome dat u een stadionverbod heb van vef jaar.
Ik zeg: ja, hee, as aanhanger, as fen van ADO-De Haag. Dat geld niet voor stewards. Die magge zo het stadion in. Zou wat moois weze, as de steward een stadionverbod kreeg. Kom nou toch! Ken je toch nie maki - de steward buite het stadion houwe!

Nou nee, het fees kon toch niet doorgaan. De tiefusleiers.
Nou speelt vanmiddag ADO-De Haag uit tegen Feyenoord en ik heb een combikaart. En of ze nou winnen of verlieze ik zal toch ech wel even laten merki hoe ik d'rover denk dat ze mij hebben afgewezi, ja?'

Gistermiddag verloor ADO-Den Haag met 6-3 van Feyenoord.
Na afloop van de wedstrijd werd bij lichte ongeregeldheden tussen de aanhangers van beide clubs één arrestatie verricht.

Onderwijsminister Van der Hoeven heeft zich positief uitgelaten over Intelligence Design (ID) - de gedachte dat er een 'intelligent ontwerp' ten grondslag ligt aan het leven.
'De evolutietheorie is niet compleet.'
Zij wil een 'hearing' over dit onderwerp organiseren.

In de VS krijgen de ID-ideeën ruim baan en ze dringen op vrij grote schaal door in het onderwijs.

In het tijdschrift The New Yorker verscheen een verhelderend artikel over ID ('junk science') en de grondleggers Michael J. Behe en William A. Dembski.

Toen wij vanmorgen het redactielokaal betraden en de computer opstartten, troffen wij op het scherm het nu volgende tekstbestand aan:

Geachte hoofdredacteur,

Zoals u ongetwijfeld hebt opgemerkt, hebben wij uw lokaliteit vannacht een grondige schoonmaakbeurt gegeven. Bovendien hebben we de binnengekomen mail van spam ontdaan en van conceptantwoorden voorzien.

Mocht u om een onderwerp verlegen zitten:
wij zijn zeer verheugd met het initiatief van minister Van der Hoeven, die een debat over de evolutietheorie in gang wil zetten.
Dat zal tijd worden!

Hoelang al vragen wij aandacht voor onze positie? Altijd moeten wij te horen krijgen dat we een geloof zouden zijn, in plaats van een realiteit.
Hoewel er geen zogenaamd wetenschappelijk bewijs voor ons bestaan voorhanden is, worden we gemarginaliseerd en gediscrimineerd. Onze bijdrage aan ontstaan en instandhouding van de schepping wordt stelselmatig doodgezwegen.

Wil minister Van der Hoeven een eind maken aan onze achterstelling?
Komen er dan eindelijk kabouterscholen en een kabouteruniversiteit in de grotemensenwereld?

Wij hopen vurig dat ook wij een rol mogen spelen in het toekomstige debat.

Met de meeste hoogachting,

Kabouter Piekerpijns
Hoofd Bureau Kabouter-Mens Relaties

Plep is een weblog in de oorspronkelijke zin: een site waarop uitsluitend links worden vermeld naar andere sites.

Plep, 'a personal weblog'.
Op Plep is over de maker niets persoonlijks te vinden, maar als één mens achter deze site schuilgaat is dat iemand met onwaarschijnlijk veel interesses.

Wat hier aan verzamelingen van totaal uiteenlopend karakter op de voorpagina en in de archieven ligt opgeslagen, grenst aan het ongelooflijke.

Van oude ansichtkaarten met taferelen uit Wagner-opera's, hoogwaardige museumcollecties, Oosterse kunst, antieke neonreclames in Los Angeles, het Kafka Project, Australische ontdekkingsreizigers, fotocollecties, tot sites met alle informatie over The Three Stooges, of de Ramones.

Ik heb internet de grootste verzameling genoemd, die ooit door de mensheid is aangelegd.
Wie deze zondag een uurtje neemt (of negen uurtjes) om 's bij Plep rond te kijken, moet beamen dat dit geen grote woorden zijn.

Morgen leest en zingt de hoofdredacteur tijdens Borderkitchen, een eendaags 'klein Crossing Border-festival', in het Appeltheater in Den Haag.

Met: Josse de Pauw, Pascal van den Berg, Meindert Talma & the Negroes, Nelleke Zandwijk en Bettie Serveert.

Als we nu 's nog even snel op 1 juni meerdere referenda organiseren?

Referendum 1:
Europese grondwet - Ja of Nee?

Referendum 2:
Balkenende - Ja of Nee?

Referendum 3:
Brinkhorst - Ja of Nee?

Referendum 4:
Wetenschap of Geloof - Ja of Nee?

Referendum 4a
Van der Hoeven - Ja of Nee ?

Referendum 5
Euro - Ja of Nee?

Referendum 6
Zalm - Ja of Nee?

Referendum 7 (waarmee referenda 2, 3, 4a, en 6 kunnen vervallen)
Het Kabinet Balkenende - Nee of Nee?

Referendum 8
Het land besturen via referenda - Ja of Nee?

Een lezer attendeert mij op de uitzending van het Radio 1-programma Kunststof van woensdag j.l., waarin mijn naam over de tong zou zijn gegaan..

Gretig luisterde ik alsnog naar de uitzending (zie link hieronder, uitzending 18-5, na 30 minuten).

Landschapsarchitect Adriaan Geuze legt uit dat voor de Zuid-Hollandse kust nieuwe duinen moeten worden aangelegd, waarin ook gewoond kan worden.
Dan noemt de interviewster mijn naam en herinnert zich dat ik enkele jaren geleden protest heb aangetekend tegen soortgelijke plannen.

Geuze noemt mij vervolgens een cliché-babyboomer, die het 'landschap uit zijn jeugd wil behouden zoals het was'.

Wat een onzin!
Ik ben helemaal niet tegen verandering van het landschap.
(En ik ben ook geen babyboomer, maar dit terzijde.)

Nog onlangs concludeerde ik op Bieslog, na een bezoek aan het dorp Ter Heijde - de zwakste schakel in de duinenrij - dat daar dringend nieuwe duinen tegenaan moeten worden gezet om een overstroming te voorkomen.

Enkele jaren geleden heb ik - met vele anderen! - geprotesteerd tegen het plan van een collega van Geuze die een eiland in zee tussen Hoek van Holland en Den Haag wilde aanleggen, met superdure bebouwing, waarbij alle nadelige effecten werden weggelaten of verdoezeld.

Met succes. Het plan verdween in een la, die ongetwijfeld door een volgende landschapsarchitect weer zal worden opengetrokken.

Architecten met megalomane plannen zijn geneigd misleidende praatjes rond te strooien en die moeten meteen van tafel geveegd.

Politici die in groepsverband gaan folderen, raad ik dringend aan niet luid lachend over straat te gaan.

Het voorbeeld van Van Aartsen, Verhagen en Dittrich, die zich proestend om elkaars leukigheden in een winkelcentrum wagen, verdient geen navolging.

Stelling:
Folderen is geen kolderen.

Lachende politici wekken agressie op.
Politici dienen de suggestie te wekken zich met ernstige zaken bezig te houden.
Laat het lachen maar aan het publiek over.

Dat Nederland is uitgeschakeld in het Eurovisie Songfestival is goed nieuws voor de haters van dit wansmakelijke kitschspektakel.
Zelfs de deelnemers onderschrijven die afkeer.

KIEV - "Nederland moet nooit meer meedoen aan het Eurovisie Songfestival." Dat stelden zangeres Glennis Grace en haar manager donderdag nadat bleek dat de Nederlandse inzending aan het liedjesfestijn niet in aanmerking komt voor een plaats in de finale zaterdag. "Ik heb heel erg mijn best gedaan, maar dat het niet gelukt is vind ik echt kut", aldus een verslagen Grace.
(Bron: nu.nl)

Kut? Het Songfestival is Volkomen Kut.
En het Volkomen Kut-genre hoort niet bij de Publieke Omroep thuis.
Zou een commercieel station, dat veel Volkomen Kut-programma's programmeert, de finale van zaterdag voor een paar miljoen willen overnemen?

Met een boek en een tentoonstelling heeft fotograaf Govert de Roos veel aandacht getrokken.

'Schreeuwen', heet zijn project en hij heeft Bekende Nederlanders vastgelegd die heftige emoties tonen - van woedend schreeuwen tot smartelijk huilen.

De Roos heeft de BN-ers in zijn studio uitgenodigd en hen gevraagd te schreeuwen, boos te zijn, of te huilen. Of je dus echte emoties te zien krijgt - zoals we bijna dagelijks 'gewone Nederlanders' huilend op tv kunnen bekijken - valt te betwijfelen.

Ik neem aan dat bijna niemand van zichzelf foto's heeft waarop hij boos is of huilt.
Ook ik heb ze niet, dacht ik. Ik bezit veel foto's waarop ik emoties spéél - dozen vol.
En ik ben ook wel eens echt boos geweest voor een camera, waarbij ik lekker heb geschreeuwd, maar echt huilen?

Tot ik me bijgaande foto's herinnerde.
Ze zijn gemaakt bij een beroepsfotograaf, een Govert de Roos avant la lettre, die de datum van opname achterop heeft geschreven. Ik ben tien maanden oud.

Op de eerste foto kijk ik stralend de wereld in. Onze kleine positivo.
Dan geeft mijn moeder mij een lekker koekje, dat ik met graagte in mijn mond prop.

'En we wilden je zo graag ook huilend op de foto,' heeft mijn moeder me wel eens verteld, 'dat we het koekje afpakten en je het prompt op een blèren zette.'

Ik heb nooit durven vragen waarom mijn ouders zo graag die huilende foto wilden hebben.
Als baby schijn ik nogal veel te hebben gehuild ('Je was een dreinebalkje') en misschien wilden ze de emotie die hen zoveel slapeloze nachten heeft gekost, voor eens en altijd vastgelegd.

Als ik de huilfoto zie, denk ik nog steeds: 'Wat zielig!'
En: 'Wat een rotstreek!'
Maar ik heb er geen jeugdtrauma aan overgehouden. Denk ik.

Er is een nieuwe datum vastgesteld waarop de genegeerde dag alsnog kan worden meebeleefd.

Het ziet er nu naar uit dat woensdag 1 juni aanstaande een gehaktdag wordt, die de coalitietop nog lang zal heugen.

Eindelijk komt de campagne op gang.
Onder de aspirant-stemmers heerst totale verwarring. De mensen die hun keuze nu al hebben gemaakt, schamen zich vaak voor de gronden waarop zij hun beslissing hebben genomen.

'Deze regering moet een lesje krijgen.'
'Ik ben voor, omdat Wilders tegen is.'
'Die regeringsfolders zijn onleesbaar.'
'Ik neig naar Ja, maar waarom weet ik niet.'

Hoe slagen de partijen erin de complexe materie in één slogan met beeld samen te vatten?
Op het bord dat wij voor onze afficheanalyse hebben gereserveerd, zijn de eerste twee exemplaren geplakt.

1.
Het CDA bedient zich van een eeuwenoud propagandamiddel: het beeld van schattige kindertjes. Stem Ja en het toekomstige geluk van uw kinderen wordt gegarandeerd.
Bega je de superstommiteit Nee te zeggen, dan hoort daar het beeld van concentratiekampslachtoffers bij (hebben Balkenende en Donner ons voorgehouden).

Kortom: van het dikste hardhout worden keiharde planken gezaagd.
Het CDA vindt dat zelf ook en verwijst naar internet voor meer informatie.
(Op de CDA-site roept EP-lid Eurlings ons toe dat het debat over de Europese Grondwet wordt gedomineerd door waandenkbeelden. Van de Nee-zeggers, maar ook van de voorstanders dus?)

2.
De SP heeft zich er niet met een Jantje van Leiden afgemaakt. Er is uitputtend gebrainstormd.
Hoe komen we weer zo origineel mogelijk tevoorschijn?
Hoe vermijden we een al te simpel 'SP: NEE'?
Na een paar nachten doorhalen kwam WEET WAAR JE JA TEGEN ZEGT uit de bus.
Een slogan die ook van de beschouwer veel denkwerk vereist.

De meeste referendumgangers weten (nog) niet waar ze Ja tegen zouden moeten zeggen.
Bedoelt de SP dat ze daarom voor Nee moeten kiezen?

Of gokt de SP erop dat de plakbordkijkers zich eerst op de hoogte zullen stellen van de Ja-argumenten, waarna ze vanzelf wel op Nee zullen uitkomen?

Het is dat we van andere media-uitingen weten dat de SP faliekant tegen de grondwet is gekeerd - als we alleen op dit affiche afgaan, wordt die boodschap niet erg duidelijk gemaakt.
(wordt vervolgd)

Gisteren was ik zeker van mijn zaak. Ik wist hoe het zat.
Die opname van Toon Hermans waarop te zien is hoe hij zijn opkomst repeteert voor een lege zaal?
Parmantig beweerde ik dat het om een tv-repetitie ging. Alles wees erop.
'Je hoeft mij niets over televisie te vertellen', bedoelde ik te zeggen.

Ik zat ernaast.
Betrouwbare bronnen melden dat de opname is gemaakt met een camera van hoge kwaliteit door zoon Gaby.

Toon Hermans was een perfectionist, die de opnamen van zijn optredens nauwgezet bestudeerde.

Gisteren zagen we tv-beelden van Van Aartsen en Nicolaï, die in Rotterdam aan het folderen waren ten behoeve van hun Ja-campagne.
Ze droegen verschrikkelijk oranje shawls om de nek. Te grote shawls in lichtgevend oranje.

Het was stil in de straten van Rotterdam. De mensen vluchtten huizen en portieken in om zich te beschermen tegen de oranjestraling.

De shawls zijn, neem ik aan, uit eigen zak betaald.

Ik wil geen cent bijdragen aan die idiote shawls.

De instroom van goedkope producten is nu al zo gigantisch, dat het onvermijdelijk lijkt:
in 2008 breekt de Eerste Chinees-Europese Textieloorlog uit.

(Wordt in de Europese Grondwet vermeld hoeveel militairen we in dat geval leveren? Nee.)

• Graag kom ik terug op het gesprek dat we onlangs voerden over de Boekhorststraat, weet u nog?
• Ja, wat isterdan met de Boekhorsstraat?
• U vertelde over een in die straat gevestigde broekenwinkel die Het Broekenpaleis zou heten.
• Het Broekenpales in de Boekhorsstraat. Zeker.
• Nu hebben we uit betrouwbare bron vernomen dat er nooit een Broekenpaleis in de Boekhorststraat is geweest.
• Kreg nou wat! Zal ik niet wete van Het Broekenpales? Man! Daar koch ik al men broeke!
• Men zei mij: uw zegsman verwart twee winkels. In de Boekhorststraat was een zaak die televisietoestellen verkocht onder de naam Het Televisiepaleis en er was een herenmodezaak die de naam Het Broekenhuis voerde.
• Hè? Watzeggie nou? Het Televisiepales? Nooit van gehoord.
• En dat de winkelbedienden van Het Broekenhuis gekleed gingen als lakeien, wordt ook onwaarschijnlijk genoemd.
• Ja! Tuurlek! In Het Broekenhuis had je geen lakeje! Zou idioot zen - lakeje in een huis. Nee, daarom heette die zaak ook Het Broekenpalès. En dat Televisiepales van jouw, had dat dan ook lakeje als verkopers?
• Daar is niets van bekend.
• Nee, vin je het gek? Ach joh, schei toch uit. Toen ik men broeke in Het Broekenpales koch, toen had je nog helemaal geen televisie! Dus dat ken helemaal niet: een teeveepales.
• Naar verluidt bevindt Het Broekenhuis zich nog altijd in de Boekhorststraat.
• En het Televisiepales ook zeker nog?
• Nee, daar schijnt nu een seksshop in te zijn gevestigd.
• Zie je wel. Dat Televisiepales heb helemaal niet bestaan. En dat Het Broekenpales van vroeguh nu Het Broekenhuis heet, verbaas me niks. Alles wordt mindah. Een pales is nu een huis geworde. Logisch zat.
• Dus u blijft bij uw bewering dat er een Broekenpaleis in de Boekhorststraat is geweest?
• Ikke wel. Joh, ik heb toch zelluf meegemaak dat de lakeje over de grond krope as je een nieuwe broek aan het passe was. Zal ik zeker gedroomd hebbe. Hou nou toch op, man. Ze hoeve men niks over de Boekhorsstraat wes te make, hoor!

Al een paar keer las ik over die nooit eerder vertoonde beelden, waarop we Toon Hermans zijn opkomst zien repeteren.
Voor een lege zaal doet Hermans alsof hij een groot applaus in ontvangst neemt en verrast reageert.
Groot vakmanschap, maar de mythe dat hij alles zo spontaan deed 'wordt ontheiligd'.
Ik heb al meesmuilende reacties gehoord in de trant van: 'Ha ha, hij boog voor een lege zaal!' 'Ontluisterend!'
Zo wordt een nieuwe mythe geboren.

Allemaal onzin, volgens mij.
Ik denk dat Toon die opkomst bij zijn theatervoorstellingen zelden of nooit repeteerde.
Ik ben er bijna zeker van dat de beelden uit het privé-archief van de familie Hermans van een repetitieband voor een tv-registratie zijn gehaald.

De tv-regisseur heeft Hermans gevraagd die opening even te demonstreren, opdat de regisseur en de cameramannen de camerastandpunten kunnen bepalen - heel gebruikelijk bij tv-opnamen.

Misschien heeft de regisseur na die ene keer zelfs gezegd: 'Ach meneer Hermans, we zijn er bijna uit - wilt u alstublieft die opkomst nog één keer doen?'

Kleinigheidje, maar dat is het lekkere van dit eigen krantje - je kunt er echt alles op kwijt.

Als u met naam, adres en telefoonnummer in de Telefoongids staat vermeld, wordt er grof geld aan u verdiend.

Wist u dat de Australische investeringsmaatschappij Macquarie Capital Alliance Group voor uw naam 1,82 miljard euro heeft neergeteld?

Ik ben blij dat ik er niet insta.
Ook u kunt kenbaar maken geen prijs te stellen op vermelding in de telefoongids.

Of u eist uw aandeel in de transactie op.
Men heeft, zonder u in te lichten, handel met uw naam gedreven.

Sjoewen die hap! Schadevergoeding eisen voor het te grabbel gooien van uw goede naam - 100.000 euro, minimaal.

Beste mensen,

Vandaag, Tweede Pinksterdag 2005, gaat De Eerste Dag Van De Rest Van Mijn Leven worden.

Dat zit zo.

Vanmorgen kreeg ik de ingeving: Driek, doe als alle mensen op deze Pinksterdag en ga erop uit! Doe wat! Blijf niet zitten griepen op je kamer, maar onderneem 's iets cultureels.

Nou had ik in de krant foto's gezien van het Fotofestival van Naarden. En sinds ik een mobiele telefoon heb met fotocamera, ben ik van plan 'iets met foto's te gaan doen'.
In Naarden barst het dezer dagen van de tentoonstellingen met foto's van Nederlandse fotografen. Mooie gelegenheid om 's te bekijken wat ik aan de hedendaagse fotografie zou kunnen toevoegen.

Na een pittige tocht van twee uur fietsen kwam ik in het vestingstadje aan, waar het een drukte van belang was. De fotografie is behoorlijk populair. Een stroom van dagjesmensen trok van de ene naar de andere locatie.

Het middelpunt van het fotografiegeweld is de Grote Kerk, waarvoor een lange rij mensen stond opgesteld. Eenmaal binnen, bleek een bezoek aan alle tentoonstellingen, verspreid over de hele stad, twaalf euro te kosten. Goeiendag. Een rib uit mijn lijf - je kon niet één kaartje voor een afzonderlijke tentoonstelling kopen.
'Daar moet ik even over nadenken', prevelde ik en verliet de kerk.

Buiten, tegen de muren van de kerk, zijn heel grote foto's opgehangen. Eén trok mijn aandacht. De foto van een verkeersongeluk in Zandvoort, in de jaren vijftig.
We zien een auto op z'n kant liggen, politie en ambulancepersoneel doen hun werk en aan alle kanten staan rijen kijkers.
Ik was niet de enige die het een fascinerende foto vond. Om de paar minuten formeerden zich groepjes kijkers.

'Dat is 'm!,' schoot het door me heen, 'dit wordt mijn eerste schrede op het pad der kunstfotografie!'
Ik pakte mijn mobiel en gedurende het volgende uur legde ik tientallen kijkers naar de foto vast.

Een meesterlijk idee voor een fotoserie, vind ik zelf.
Vijftig jaar geleden trok dat verkeersongeluk veel kijkers en nu trekt het opnieuw nieuwsgierigen. Kijkers naar kijkers. Ik kan het niet onder woorden brengen, maar hier schuilt vast en zeker een of andere mooie filosofische gedachte achter.
Maar als fotokunstenaar hoef je niet uit te leggen wat je intuïtief hebt 'gezien'.

Thuisgekomen bedacht ik ook nog, dat dit onderwerp geknipt is voor Flickr, de nieuwe, razendpopulaire manier van foto's opslaan op internet.

Na een paar uurtjes gepuzzel is het gelukt.
De eerste tentoonstelling van Driek Photofreak is geopend en vrij toegankelijk voor iedereen.

En gratis! Want om voor het bekijken van foto's veel geld te vragen is in dit internettijdperk hopeloos ouderwets.

Het is buiten nog goed licht, ik ga er nog even op uit voor een volgende shoot.

Jullie Driek, met - eindelijk! - een doel in zijn leven.

D66-Tweede Kamerlid Bert Bakker is niet tevreden over Radio 3, hoor ik in het radionieuws.
'Het is teveel een plaatje-praatje-top-veertig-zender', zo luidt zijn kritiek.

De zendercoördinator is het niet met hem eens en zal de politicus 'op Radio 3 ontvangen'.

Ik hoop dat de zendercoördinator bij die gelegenheid de politicus een kopje koffie zal verstrekken, hem een rondleiding door de studio's geeft, maar hem daarna duidelijk maakt dat hij zich volstrekt niet met de programmering moet bemoeien.

Politici maken het steeds bonter en gaan zich gedragen of ze de eigenaren zijn van de Publieke Omroepen.
Kritiek op de programma's - goed! mag! moet! - deponeert Bert Bakker maar bij zijn eigen staatssecretaris.

Al is een verhaal nog zo kort, ook dan zijn er vertaalproblemen.
Dit is de oorspronkelijke tekst:

El Dinosaurio
Cuando despertó, el dinosaurio todavìa estaba allì.

Op diverse Engelstalige sites wordt deze vertaling gegeven:
Upon waking, the dinosaur was still there.
Maar ook deze:
When he woke up, the dinosaur was still there.

Ook op Nederlandstalige sites is gekozen voor de hij-vorm, die wat mij betreft het verhaal spannender maakt.:

De Dinosauriër
Toen hij wakker werd, was de dinosauriër er nog steeds.

Al snel ging ik twijfelen aan dinosauriër. Wat is dat voor een raar woord?
Is het niet gewoon:

De Dinosaurus
Toen hij wakker werd, was de dinosaurus er nog steeds.

Augusto Monterroso blijkt meer zeer korte verhalen te hebben geschreven. Een paar jaar geleden is een verzamelbundel in het Nederlands verschenen en nu moet ik tot dinsdag wachten om hem te kunnen bestellen.

Het wordt beschouwd als het kortste verhaal in de geschiedenis van de wereldliteratuur en het werd geschreven door Augusto Monterroso (1921-2003) uit Guatemala:

The Dinosaur

Upon waking, the dinosaur was still there.

Helemaal niet erg dat de kleintjes zich zorgen maken. Humna! Net goed!
Wij, Lange Lummels, zijn in vroeger tijden lang genoeg uitgelachen en weggehoond door de kleine opdondertjes om nu geen mededogen te voelen.
En van 'groeidokters' waartegen kon worden gezeurd en geweeklaagd, had toen niemand ooit gehoord.

Bij gymnastiek moesten we naar lengte gesorteerd aantreden. Van klein naar groot. Ik was met m'n twee meter al op m'n vijftiende de laatste van de rij.

De gymnastiekleraar was een klein, fanatiek kereltje. In de vijftig al, denk ik, maar hij weerde zich kranig.
Als we ringen hadden, deed hij een paar ijzingwekkende vogelnestjes en salto's voor, met een hoge perfecte afsprong na. Op de vloer geland, boog hij met gestrekte armen nog even overdreven door, alsof'ie een volle tribune en een jury moest behagen, de opschepper. (Zielepiet ook - stoerdoen voor een paar jongens!)

'En nu jullie!'

De kleinen natuurlijk eerst. En die konden de vogelnestjes en handstanden en salto's meteen vlekkeloos nadoen.
Ik was de hekkensluiter. De brokkenpiloot. De Kluns der Lummels.
Hangend aan de ringen, kreeg ik mijn te lange stakerige benen niet eens over mijn knalrooie kop heen gekanteld.
De leraar liet mij net zolang bungelen tot alle kleine pestkoppen waren uitgelachen.

Maar mijn wraak kwam.
Op een warme dag in mei, hadden we buitengym op het veld achter de school.
Speerwerpen!
We stonden in de bekende volgorde aangetreden, onze houten speren met de ijzeren punten in het gras gestoken aan de voet.

Eerst gooide de gymleraar. Met perfecte kruispassen kwam hij aanstormen en hij zwiepte de speer een ontzag inboezemend eind het veld op, waar'ie mooi in de grond bleef staan natrillen.

Een voor een mochten we gooien - eerst de kleinen natuurlijk weer - maar geen van de worpen kwam ook maar in de buurt van die van het parmantige leraartje.
Hij had zijn duimen onder zijn oksels gestoken en liep pauwig, met de borst vooruit, langs de rij, ervan overtuigd dat hij die jongetjes weer 's op hun nummer had gezet.

Jullie weten nu allang waar dit heengaat.
De laatste uit de rij was aan de beurt. De leraar trok zijn bekende meewarige grijns.
De speer lag lekker in m'n hand. Ik nam een aanloopje, ik boog mijn lange, lange, lekker lange arm naar achteren en wierp de speer met een extatische schreeuw het heelal in.

Eerst keek ik naar het gezicht van de leraar.
Diens pesterige grijns ging langzaam over in opperste verbijstering. De duimen gleden uit de oksels.
Nu keek ik naar het veld. De landingsplaats van mijn speer lag zeker tien meter vóór op die van de verslagen leraar.

Ik heb hier meerdere malen betoogd dat ik niets van sport weet en er niets om geef.
Er is één uitzondering.
Is er speerwerpen op de buis, dan ga ik rechtop zitten en als de werper werpt, schreeuw ik vanuit mijn tenen met hem mee.

Tegenwoordig staan bij gymnastiekles de langste leerlingen voorop in de rij, de kleintjes bungelen achteraan.

Nog drie weken.
De referendumborden staan er nu een maand, maar ze blijven veelzeggend leeg.

De meerderheid van de Tweede Kamer was vóór een referendum, maar als puntje bij paaltje komt, zijn de partijen te bedonderd een fatsoenlijk affiche met Ja of Nee te vervaardigen.

En dan straks maar klagen dat de opkomst 'bedroevend laag is'.
Als er niet gauw geplakt gaat worden, heb ik op 1 juni ook wel wat beters te doen.

Of...
Uit protest tegen het uitblijven van de affiches, stem ik nee.
Zo, ik ben eruit. Ik weet (nu) wat ik ga stemmen.

Het huidige omroepbestel wordt ingewikkeld genoemd.
Verschaffen de nieuwe plannen van staatssecretaris Van der Laan de zo gewenste helderheid?

Zeker is dat de omroepen mores wordt geleerd.
Niet om het eigen straatje schoon te schrobben, maar ik vind het nagenoeg wegvagen van de VPRO volstrekt onterecht en onzinnig.

Het wordt tijd de achterban (vele malen groter dan het ledental van welke politieke partij dan ook) te activeren.

Als we de 400.000 VPRO-leden nu eens vragen wie (vrijwillig) donateur zou willen worden genoemd van een stichting die 'hoofdzakelijk programma's produceert'.

De VPRO wordt zodoende gesplitst in:
de Vereniging VPRO-1 met 200.000 leden en
de Stichting VPRO-2 met 200.000 donateurs.

Als de Stichting VPRO-2 zich bovendien gaat toeleggen op het produceren van satire, wordt het de VPRO misschien mogelijk gemaakt de helft van haar programma's te maken.

NB
Mevrouw Medy van der Laan:
bovenstaand plannetje is satirisch bedoeld!

• De Boekhorsstraat dat was zo'n straat waar je egenluk nie kwam.
• Wat was er dan met de Boekhorststraat?
• Ja, daar hing iets van gevaar of zo. Je moes uitkekuh in de Boekhorsstraat, laan ik ut dan zo zegge.
• Was het een achterbuurtstraat, de Boekhorststraat?
• Dat ook nie. Maar je kon d'r beter niet zen as wel zen.
• Dus kwam jij nooit in de Boekhorststraat.
• Zelde. Alleen voor een nieuwe broek.
• Voor een broek, in de Boekhorststraat?
• Ja, had je een nieuwe broek nodig dan ging je naar de Boekhorsstraat.
• Niet voor een boek.
• Hè? O, je maak een gentje. Nee, voor een boek moes je niet in de Boekhors zen.
• Voor een broek wel.
• Nou! Want je had in de Boekhorsstraat had je het Broekenpales.
• Een winkel die het Broekenpaleis heette?
• Nou, het was wel een winkel maar zo groot as een pales.
• Is het echt waar, joh?
• Man! In men herinnering, hoor. Grote ingang met pilari. En vef verdiepinge vol met broeke. Met echte lakeje die je hiellupe.
• De broekenverkopers waren lakeien?
• Met van die livreje an, met van die gouwe tresse. En dan was ut van: 'Nou, dat is een mooi broekkie dat meneer daar anheb. Dat zit meneer as gegote!' As knipmesse stonden die broeklakeje dan te buigi.
• Dus: de Boekhorststraat had een slechte reputatie, maar toch was daar dat sjieke broekenpaleis.
• As je een broek nodig had ging'ie schichtag de Boekhorsstraat in, gauw bij het Broekenpales naar binne en as je een nieuwe broek had gekoch gingie d'r as een haas weer vandoor. As je de Boekhorsstraat maar uit was.
• Maar waarom zo haastig dan?
• Omdat 'r alted slech volluk rond het Broekenpales rondhing. Kwam jij naar buite met een nieuwe broek in zo'n sjieke tas van het Broekenpales, nou, dan kon je de klok d'rop gelek zette dat je'm zo kwet was, je nieuwe broek.
• Zo! Het was dus heel spannend, een nieuwe broek kopen in de Boekhorststraat.
• Joh, ik zal je vertelle. Ik had 's een keer een nieuwe broek gekoch in 't Broekenpales en ik zei tegen die broekenlakei: doet 'm maar niet in zo'n sjieke tas, da's gevaarlik, ik hou de nieuwe broek wel an. Nou okee, zogezeg zogedaan. Kom ik buite, wor ik opgewach door een stel gaste en die hadde goed in de smieze dat ik de nieuwe broek had angehouwe. Nou joh, ik lopi! Kehard! Kom ik thuis, wat bleek? Had ik m'n nieuwe broek helemaal ondergeschete. Ech waar!
• Hè, bah!
• Zo gevaarlik was 't as je een broek ging kope in de Boekhorsstraat.

Is het geen ijdelpromo, doorlinken naar jezelf?
Toch maar doen.
De lezers hebben er recht op - zullen we dan maar zeggen - te weten wat de hoofdredacteur over Bieslog en zijn lezers te beweren heeft.

Gisteravond, een uur lang op Radio 1 in het programma Kunststof van de NPS, geïnterviewd door Jellie Brouwer.

Meneer Foppe liet de krant zakken om het onheilsbericht nog eens goed op zich te laten inwerken.
'Boetebeleid NS wekt woede van vakbonden', luidde de kop.

'Trein - boete - woede', associeerde meneer Foppe en hij rilde even van afgrijzen.

Vanaf 1 oktober moest elke treinreiziger zonder kaartje een boete van 35 euro betalen, plus de kosten van het kaartje.
Meneer Foppe herlas de zin die hem de meeste angst had aangejaagd:

'Die boete wordt ook opgelegd als het loket was gesloten en de kaartautomaat stuk was.'

'Ik ben aan een ramp ontsnapt', fluisterde meneer Foppe voor zich uit.

Verleden week nog had hij bijna toegegeven aan een rare opwelling.
Hij dacht ineens - het idee kwam zomaar uit het niets:
'Alkmaar, dat moet een heel mooi stadje zijn. Met z'n kaasmarkt en zo. Als je daar nu eens heengaat, gewoon de trein nemen, en daar een dagje rondlopen... Leuk, toch?'

Meneer Foppe kreeg van het doldrieste plan een uitstekend humeur. Hij werd er overmoedig van en was zelfs even van plan ook echt naar Alkmaar te gaan!

'Gelukkig maar dat het er niet van gekomen is', dacht meneer Foppe nu.
Hij wist zeker dat het hem zou zijn overkomen.
Als hij, gewapend met de grote dosis moed die hij zichzelf gedurende vierentwintig uur had ingesproken, eindelijk het station betrad, was het loket gesloten.
En nog voor hij de kaartautomaat had kunnen beproeven - die uiteraard stuk zou zijn - had meneer Foppe allang rechtsomkeert gemaakt.
Het betalen van een boete aan een conducteur - 'een woedende conducteur', wist meneer Foppe zeker - zou hem bespaard zijn gebleven.

'Alkmaar is een mooi oud stadje,' bedacht hij, 'eigenlijk weet ik dat al. Daar hoef ik niet voor op reis.'
Meneer Foppe voelde zich weer wat beter.

De VVD biedt online een videocursus Liberale Waarden aan, die vergezeld gaat van een serie clips waarin VVD-prominenten (o.a. Zalm, Wiegel en Vonhoff) verklaren wat vrijheid is.

De cursusleider - trainer/bestuurslid Reinout Woittiez - heeft zich kennelijk voorgenomen de cursist niet te overdonderen met al te overdreven propagandistische praat. Zijn uitleg van de Liberale Waarden is rustig, degelijk, om niet te zeggen saai.

Visueel is er weinig te genieten, want gedurende het uur dat de cursus duurt, zien we niet veel meer dan zijn pratende hoofd.

Woittiez spreekt alsof hij zelf niet erg gelooft in de Liberale Waarden. Dat hij de cursus begint met te verklaren dat hij een Euthanasieverklaring op zak heeft, werkte onbedoeld op mijn lachspieren.

Ook de VVD-prominenten worden uitsluitend als sprekende hoofden opgevoerd.
De teksten die uit al die hoofden rollen, bestaan voor honderd procent uit gort dat gedurende enkele weken in de zon te drogen is gelegd.

Het is niet te hopen dat de VVD dit programma ook bedoelt als voorbeeld van goede Publieke Omroep-tv.

Nou ja. Ik zit dit initiatief weer 's flink af te zeiken - toch is de VVD wel de eerste partij die web-tv op het net zet en dat is prijzenswaardig.

Je moet je eerst aanmelden, waarna je het internetadres van de cursus per e-mail krijgt toegestuurd. Ik neem aan dat ik me niet automatisch voor het lidmaatschap van de VVD heb aangemeld. (Hè, daar gaan we weer!)

Een signaal, afgegeven door het MNP (het Milieu- en Natuurplanbureau).

Ik kan nergens vinden hoe het getal moet worden geïnterpreteerd.
Komen er JAARLIJKS achttienduizend mensen bij die tien jaar eerder zullen sterven?

Het verkeer zorgt voor het meeste fijne stof in de lucht. Wat gaan we doen opdat we minder fijn stof inademen?
De Commissie-Nouwen adviseert in 2012 een algemene kilometerheffing in te voeren.
(Uit de opbrengst zal meer asfalt worden gelegd.)

Het lijkt me een leuk sommetje voor het wiskunde-eindexamen VWO 2005:
Gegeven:
Elk jaar groeit het aantal mensen dat tien jaar eerder zal sterven met achttienduizend personen.
Opgaven:
1.
Bereken hoeveel mensen er in 2012 tien jaar te vroeg zijn gestorven.
2.
Hoeveel mensen zijn er in 2012 vijf jaar te vroeg heengegaan?

De hevigste ruzies tussen de vaders die Moederdag waren vergeten en de moeders die daar heel boos om werden, zijn nu over hun hoogtepunt heen.

Morgenavond boeken de restaurants veel goedmaaketentjes.

Weblogs worden in de Verenigde Staten steeds serieuzer genomen. Te serieus?
Dat de blogs daar een grotere rol gaan spelen in de politiek en journalistiek is onmiskenbaar.
Tussen de miljoenen weblogs die uitsluitend het eigen ego exploiteren, vallen nu steeds meer groepsblogs op - webloggers steken de koppen bij elkaar.

Gisteren startte een pretentieus, met veel voorlawaai omgeven groepsblog: The Huffington Post.
Arianna Huffington is een politiek commentator met heel veel beroemde kennissen.
De namen die zij aan haar blog heeft verbonden klinken indrukwekkend - het zijn voornamelijk linkse rijken ('limousine liberals'), schrijvers, politici, Hollywoodsterren:
Vernon Jordan, David Geffen, Bobby Kennedy Jr., Tina Brown, John Cusack, Mike Nichols, Rob Reiner, Walter Cronkite, Jann Wenner, Gary Hart, David Mamet en ga zo nog maar even door.

Het weblog bestaat uit News Wire, een nieuwssectie in de trant van het Drudge Report en The Blog, de bijdragen van de deelnemers.
De site start zonder reclame - komt misschien later - en Huffington zegt meer te willen dan het aanboren van een goudmijn.
'She wants to be part of the news cycle and add to the national dialogue -- and wants to get there by being obsessed with stories that the mainstream media might drop.'

Kun je binnenkort, het is te hopen,
ook water bij de Hema kopen?
Fris vormgegeven water in een kanneke,
dat is versierd met Jip en Janneke.

(Overigens: de Consumentenbond waarschuwt tegen driejarige contracten - als de prijzen dalen, daalt de Hema-klant niet mee.)

'Viele Männer werden es mit Freuden hören, manche Frauen wenig überrascht sein: Allein das Lesen von Begriffen wie Bier, Sekt oder Schnaps kann die männliche Lust auf Sex steigern, wie Psychologen jetzt herausgefunden haben.'
(Uit: Der Spiegel, via taalpost.nl)

• Zal ik je iets raars vertellen? Sorry, het gaat over seks...
• O jee, gaan we op de machotoer? Verhalen over wat we het weekend allemaal hebben uitgevroten?
• Nee, joh, weet ik wel, bij dat soort mannen horen we niet. Houden we niet van. Maar het is wel raar.
• Nou, kom op dan, wat is er gebeurd?
• Ik heb seks gehad, ZONDER ALCOHOL!
• Kerel, wat vertel je me nou? Met Moniek?
• Eerlijk waar. Hadden we nooit gedaan. En het lukte nog ook!
• Je meent het. Ik wist helemaal niet dat het bestond: seks zonder alcohol.
• Ik ook niet. We hadden altijd een fikse slok op als het ervan kwam. Zoveel, dat we de volgende ochtend nauwelijks nog wisten wat er allemaal was gebeurd.
• Ik kan me niet herinneren het ooit zonder te hebben gedaan. De eerste keer al. Na een klassenavond in de derde, ik had een zakflacon rum meegesmokkeld. Nou en daar werd Elselien toch dronken van! Dronken als boter! Ha ha ha. O, sorry.
• Geen stoerdoenerij, maar als ik het lijstje vrouwen naga met wie ik... Nee, er kwam altijd veel alcohol bij te pas.
• Ik kan het me zonder bijna niet voorstellen. Hoe begin je dan? Handje pakken? Knietje wrijven? Met een nuchtere kop?
• In ons geval kwam het, omdat zaterdagavond de drank helemaal op was. Moniek wou dat ik naar een avondwinkel ging, maar daar had ik geen zin in. Maar wel zin om...
• Hoe kan de drank nou op zaterdagavond op zijn?
• Omdat we de hele boel 's middags met Anton en Inez hadden leeggemaakt.
• 's Middags... Ja, ja. Dat verklaart het een en ander. Nee, nou begrijp ik het beter.

Ik hoor het net weer op de radio en ik vraag dringend om een uitspraak van de Commissie Uitspraak Nederlandse Taal (als die commissie niet bestaat, dient zij zo snel mogelijk te worden ingesteld).

'...het onderzoek geeft een speling van vijf proozent...'

Proozent! Au!

Piepend krijt op een schoolbord is het voorbeeld van onverdraaglijk geluid (lang niet gehoord), maar proozent lijkt me erger.

Of moet er eerst nog een onderzoekje plaatsvinden?
23% van de Nederlands sprekenden is voor proozent.
56% spreekt procent uit als prosent.
21% zal het een zorg zijn.
(Cijfers van een snelonderzoek door het Nak de Weert Instituut.)

Het lege kantoor ligt gestofzuigerd en naar schoonmaakmiddelen ruikend te wachten op de maandagmorgen.
In de prullenbakken zijn krakend verse, blauwe plastic zakken gehangen. Door de toiletten is een Grote Natte Lap gehaald.

Over een uur volgt de ontdekking:
in de koffiehoek, in de la met de suikerzakjes, hebben in het weekend de mieren ingebroken.

Persoonlijk hou ik niet zo van een topshot van dertig meter hoogte op een halve kilometer lange rode loper, omzoomd met saluerende militairen, waarover twee figuurtjes lopen - de 'machtigste man op aarde' en ons staatshoofd.

Nee, elke vergelijking is ongepast. Laten we zeggen dat zo'n beeld een licht onaangenaam gevoel oplevert; 'typisch Amerikaans gevoel voor show', laten we het daar op houden.

(Ze hadden net zo goed van de andere kant kunnen opkomen, door het middenpad, tussen de mensen. Zoals ons staatshoofd altijd opkomt voor het uitspreken van de troonrede - van achteren uit de Ridderzaal, door het volk schrijdend.)

President Bush kende onze oorlogsgeschiedenis - noemde Anne Frank en hij weet dat we tulpenbollen aten in de hongerwinter. Menige Nederlandse krasse knar werd in het hart geraakt..

Dat hij de herdenking zou gebruiken om propaganda te maken voor zijn huidige wereldmissie, was te verwachten (het zou raar zijn als hij 't niet deed), maar hij bleef ingetogen.

Dan was premier Balkenende in zijn toespraak Amerikaanser dan president Bush.
Tegen het decor van achtduizend grafkruisen gaf hij nog eens aan hoe belangrijk het is de Europese Grondwet te omarmen. Zo'n uitspraak staat gelijk aan tien middagen folderen langs de caféterrassen.
(De campagneleider van de Ja-stemmers zal hem na afloop op de schouders hebben geklopt met een enthousiast: 'Yes! You did it!')

vredig eten is goed eten
want lekker eten doet men alleen in rust en vrede
voor een goede spijsvertering is het een vereiste
dat men elk hapje minstens vijftienmaal kauwt
daarom eet men met muziek ook beter
want onder vrolijke tonen bewegen de kaken vanzelf
harmonieus en met de kaken ook de slokdarm
en later zelfs de overige dertig meter
lange darmen in de buik

vrede is goed eten met goede muziek
met marsmuziek kan men beter lopen dan eten
als men dan ook maar vredig loopt
en niet meemarcheert met een troep soldaten
tegen andere soldaten
dan is marsmuziek net zo bedorven
als besmet voedsel

maar bij dansmuziek is het zeker goed eten
want dansen is geen vechten
wie danst houdt rekening met andere dansers
zoals men onder het eten niet alle
lekkere hapjes alleen verorbert maar die deelt
met de overigen de disgenoten

LUCEBERT

Mag ik de lezer nu verzoeken in de linkerbalk van Bieslog de volgende zoekterm in te tikken:

poffertjes

Elke keer als ik op Bieslog de serie 'Apparaten die ik heb gekend' tegenkom, jeuken mijn vingers.
'Kan ik die rubriek niet van je overnemen?', heb ik de hoofdredacteur al vaak gevraagd.
Want met zijn bandrecorders en fototoestellen uit het jaar 0 heb ik persoonlijk niks, terwijl ik stik van de gadgets die ooit hartstikke modern waren en nu om te lachen zo out of time.

Nou ja, vooruit, ik mocht ook een keer.

Neem de MP3-spelers. Ik kocht laatst een nieuwe tandenborstel en daar zat een MP3-spelertje in van 750MB!
Is niet waar - maar ook jullie zouden er niet van opkijken, toch?
In elke sleutelhanger kun je tegenwoordig 50 nummers kwijt.
Maar hoe was dat nog maar een paar jaar geleden?

Ik heb 'm zorgvuldig bewaard: de 8 cm Portable MP3-CD Player.
Het was na de walkman. De discman had de cassette een definitieve slag toegebracht.
Waarna MP3 de boel op z'n kop zette. In 2000/2001?

Toen kwam Philips met z'n MP3-CD Player. Net vóór de chipjes en de stickjes. Eigenlijk dus net te laat, want toen ik 'm kocht zei de winkelier: ik zou maar een stapel van die kleine CD-Rommetjes kopen, want dit apparaat houdt het niet lang.

MP3-tjes branden op dat kekke schijfje - het was allemaal nieuw en spannend.
Ik vond het mini-discmannetje hartstikke goed. Nooit geen overslag tijdens het joggen.
Jahaha! Dat deed ik toen nog! Elke dag twee rondjes door het Zuidbroekpark. Toen ik nog dacht dat Judie zeker een relatie met me zou beginnen als ik er tien kilo had afgedaan.

Maar toen ik die tien kilo na vier maanden geren met die MP3-CD speler in m'n rechterhand geklemd ook echt kwijt was, was ik Judie kwijt aan die lul van een barbediende in de Oase, die met z'n zogenaamd virtuoze cocktailact ieder dingetje het bed insjeekte.
Ja, Judie die ik hoog had zitten, bleek ook zo'n dingetje.
(Laatst zag ik 'r in het park zitten spelen met een kindje. Ze zag me zogenaamd niet. Of ze herkende me niet, met die vijftien kilo die ik er sindsdien bij heb.)

Vorige week zat ik nou 's niet met m'n iPod, maar met dit playertje op een terras en tot tweemaal toe kreeg ik uit erg aantrekkelijke vrouwenmonden te horen:
'Wat heb jìj daar voor een geinig apparaatje? Die kleine schijfjes... wat schattig!'

Wie wat bewaard, maakt het later helemaal.

Zie je,
Driek

PS
Het is dus wie wat bewaarT
Ja, sorry, m'n checker vond 't goed.
Bedankt iedereen.

Aan het begin van de straat staan een paar jongens bij elkaar die samen de drumband zullen gaan vormen.
Wie van de ouders heeft de organisatie op zich genomen? Meneer Bloemen van nummer elf? Meneer Banning van nummer acht?

Mijn ouders proberen in de vestibule achter de voordeur mij de straat op te krijgen.
Vader is bezig een touw aan het blik te bevestigen; het blik dat een week eerder bij de voedseldroppings van de Engelsen en Amerikanen uit de lucht is komen vallen.

De jongens van de drumband hebben allemaal zo'n blik aan een touw gebonden om de hals hangen.
Heeft mijn vader die blikken georganiseerd? Hij is gemeente-ambtenaar, misschien was hij bij de voedseluitdeling betrokken.

Ik wil niet naar buiten. Ik vind het gek, met zo'n blik om je nek de straat op. Iedereen zal het gek vinden dat ik met twee lepelstelen op het blik moet slaan. Ik kan helemaal niet trommelen. Hoe kan je in een drumband spelen als je het nooit eerder hebt gedaan?
Ik huil tranen met tuiten.

'Vooruit! Je kunt het best! Niet zeuren! Nu naar buiten!'
Mijn moeder weet dan al goed hoe ze mijn extreme verlegenheid moet bestrijden.
'Je gaat leuk trommelen! Ik hoor ze al, daar komen ze!'
En met het grote blik om mijn nek, word ik buiten de deur gezet.

De drumband is ter hoogte van ons huis en ik schuif achteraan en met gebogen hoofd en nog nasnikkend sla ik voorzichtig met een lepel op het blik. Klinkt best goed.

De drumband marcheert de Parsifalstraat uit, rechtsaf de Richard Wagnerlaan op en dan de Lohengrinstraat in.
Als we het landje van de Händellaan zijn gepasseerd, komen we weer in onze Parsifalstraat uit.
Dit eerste blokje-om was een goede oefening. Er zit nu een zeker ritme en patroon in het trommelen.
Als we langs ons huis komen, heb ook ik de smaak te pakken. Ik sla de lepels met volle kracht op het blik. Er komen butsen in het dunne metaal, maar dat kan me niet schelen. Ik kijk nu ook om me heen of de mensen wel zien hoe goed ik kan trommelen.
Voor het raam van de voorkamer staan vader en moeder lachend naar me te zwaaien.

Het indrukwekkendste monument ter herdenking van oorlogsslachtoffers bevindt zich op internet, weet ik nu.
Ik bezocht het enkele dagen geleden en het laat me sindsdien niet los. Ik vond het een schokkende ervaring.
Schokken - ja, dat kan nog steeds, na zestig jaar.

'Het Digitaal Monument voor de Joodse Gemeenschap in Nederland is een Monument op internet om de herinnering levend te houden aan alle mannen, vrouwen en kinderen die tijdens de Duitse bezetting als joden zijn vervolgd en die de Sjoa niet hebben overleefd.

Voor ieder van hen staan in het Monument basisgegevens zoals naam en voornaam, plaats en datum van geboorte, sterfdatum en sterfplaats en het adres waar ze woonden. Van velen is bovendien het gezinsverband waarin ze leefden bekend.'

Door de Uitleg te lezen, begreep ik dat je straatnamen kunt invoeren, waarna wordt aangegeven op welke adressen de bewoners hun huis zijn uitgezet en afgevoerd.
In veel gevallen wordt ook een inboedellijst getoond van achtergebleven, in beslag genomen huisraad.

En zo kwam ik er voor het eerst achter dat in de straten rondom mijn ouderlijk huis families woonden, die in 1942/43 het bevel hebben gekregen te vertrekken; die op transport werden gesteld en vermoord in de kampen.

In de eigen Parsifalstraat niemand, maar in de Lohengrinstraat, de Verdistraat, de Thorbeckelaan, de Pippelingstraat.... Bijna in elke straat zijn op een dag families, echtparen, alleenstaanden verdwenen.
Ik wist het niet en ik heb het me nooit gerealiseerd.
Het is een cliché, maar zo werkt het wel: 'de oorlog komt ineens heel dichtbij'.
Alsnog, na zestig jaar.

Ik heb er mijn ouders nooit over horen spreken. Ze kenden de getroffen mensen waarschijnlijk niet. En ik kan ook niet meer vragen of ze gezien hebben hoe de mensen bepakt en bezakt uit hun huizen werden verdreven, of dat er over gesproken werd.

En dan schaam ik me als ik me erop betrap graag verhalen te willen vertellen over de 'belevenissen' van een kleuter in oorlogstijd.
Ja, in de hongerwinter is het daar in dat buurtje aan de rand van Den Haag precair geweest.
Maar de ergste gebeurtenissen hadden toen al plaatsgevonden.

Nadat ik vorige week enkele uren oud radio-amusement had beluisterd, resulterend in de Toon Hermans-opname, kreeg ik zin om zelf ook weer 's een degelijke radiosketch te maken.

Hier komt, dames en heren, een oude sketch in een nieuwe jas, met de oeroude titel:

Bij de dokter

(klop klop)

• Binnen!
• Dag dokter.
• Dag meneer Van den Aaienmaar. Gaat u zitten. Wat schort eraan?
• Nou, 't is zo, dokter, dat ik nogal moeite heb met laten we maar zeggen 'de gemeenschap' als u begrijpt wat ik bedoel.
• Daar is geen woord Frans bij. U hebt moeite met het vrijen. Ligt dat aan u, of aan mevróuw Van den Aaienmaar?
• Nou in eerste instantie aan mijn vrouw, omdat ze zelf zegt dat ze op mij is uitgekeken. Dus toen dacht ik: dan zorg ik dat ze wat nieuws te kijken heeft.
• O jee, u bent bij de plastisch chirurg geweest, meneer Van den Aaienmaar?
• Neee! Ik zou niet durven. Nee, internet, dokter.
• Internet? Hebt u iets besteld via internet?
• Al weken kreeg ik elke dag een e-mail die begon met Hello Mister Van den Aaienmaar!
• O nee!
• Nou en toen mijn vrouw weer 's geen interesse toonde, zeg maar, toen heb ik zo'n e-mail 's nader bestudeerd.
• Stond er boven 'Better Than Viagra', meneer Van den Aaienmaar?
• Ja! O, gelukkig, u kent die pillen.

Enzovoorts, enzovoorts. Is dit dik genoeg, of wilt u meer?
Luister naar de opname uit Music Hall.

Goed nieuws over de publieke omroep wordt in de meeste kranten vandaag de dag onvolledig of niet geplaatst. Voor de meeste kranten is de publieke omroep een schietschijf geworden en met goed nieuws kun je niet schieten.

Wilt u volledig worden ingelicht, dan bent u op internet aangewezen.

In onderstaande link is goed nieuws over een publieke omroep te lezen.

Ik bedank de jury en de lezers.
Zonder jury geen prijs en zonder lezers geen Bieslog.

Vanavond brengt de hoofdredacteur in Music-Hall twee in een nieuwe jas gestoken radiosketches-oude-stijl.

(klop klop)

- Binnen! Dag meneer Van den Aaienmaar!

Music-Hall, 21.00 - 22.00 uur, Radio 747 AM.

Gisteravond, bij de uitreiking van Librisliteratuurprijs aan Willem Jan Otten, hield Francisco van Jole een lezing over Literatuur en Nieuwe Media.

'Steeds meer mensen lezen en schrijven op internet. Wat ze daar doen is misschien triviaal maar het wordt wel steeds meer onderdeel van het dagelijks leven. En ook al zou dat niets met schrijven of literatuur te maken hebben dan nog zou het invloed hebben.
De tijd die je besteedt aan het lezen van een scherm kun je immers niet meer besteden aan het lezen van een boek.'

De volledige tekst van de lezing is te vinden op Van Jole's website.

Een nieuw internetproject dat er zeer interessant en veelbelovend uitziet.

Uit het persbericht:

'FlimFilm presenteert The Story of Boris, het verhaal van een oorlogsvluchteling die probeert te ontrafelen wat er is gebeurd in de oorlog waaraan hij is ontsnapt.
Was hij dader of slachtoffer? Goed of slecht?
Een observatiecamera registreert de sessies van de vluchteling bij zijn psychiater.

In The Story of Boris wordt op een vernieuwende manier de werking van PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom) blootgelegd. Elke week worden er nieuwe sessies en ander belangrijk beeldmateriaal gepubliceerd, zodat in 12 weken een indringend dossier ontstaat. De bezoeker van de website krijgt zo de mogelijkheid het verhaal van Boris zelf te doorgronden.'

Vanaf vandaag online.

Een stuk of wat Amerikaanse kernwapens liggen opgeslagen in Nederland (10?, 100?, we weten het niet).

Als we nou 's tegen de Amerikanen zeggen: okay, jullie krijgen een mooi stuk natuur even buiten Den Haag om er een ambassade op te bouwen, maar wij krijgen de beschikking over die in ons land gestationeerde kernwapens.

Als we vervolgens Nee-stemmen tegen de Europese grondwet, moet je 's opletten hoe ons aanzien in de wereld stijgt!

• Dag meneer Van den Aaienmaar.
• Goedemiddag.
• Ik zie dat u uw oog op onze 609 hebt laten vallen?
• Ach, ik kijk zo maar even...
• Ik kan u niet anders dan gelijk geven. U rijdt een 335 en dan is de 609 een logisch vervolg.
• 't Is meer dat mijn vrouw...
• De 609 is namelijk helemaal gebaseerd op de PX 405 Sedan. En die was op zijn beurt een broertje van de 5-deurs 335, dus vandaar.
• Ja ja, ik wilde vragen heeft deze ook...
• Nou en of! De 609 heeft namelijk alles! Name it en hij heeft 't ! Ziet u dat de stootstrips zijn uitgevoerd in de carrosseriekleur? Wat een elegantie, niet?
• Het gaat mij erom dat...
• ...maar daar gaat het mij namelijk ook om, meneer Van den Aaienmaar. Als ik u vertel dat de 609, met zijn 1,7 motor kwa prestaties niet onderdoet voor een RS 1003 Sport, dan begrijp ik best dat u even moet gaan zitten. Die wielen... de 17inch-velgen stralen met hun sportieve allure een zelfverzekerdheid uit die...
• Nou, het gaat mij meer om de...
• ...dingen die het leven een stuk aangenamer maken... wat dacht u! Daarom heeft de 609 een klimaatbeheersingstechniek aan boord die uniek is te noemen. We beschikken over een navigatie-, en audio-, tevens phonecentre dat ons doet vergeten dat we autorijden!
• Mijn vraag is of de stoel...
• De stoelen! Luxe, verstelbare fauteuils, meneer Van den Aaienmaar. Als u plaatsneemt, wilt u er nooit meer uit. Met een eenvoudige tiptechniek verandert u de zetel in een heerlijk bedje, waarin een filetukje of een vakantiewipje kan worden gedaan. Er is voorzien in een klaptafeltje aan de achterzijde van de voorstoelen, er is een koelvak in de middenconsole, er is...
• Nou is het zo dat ik eigenlijk maar één vraag heb.
• Zegt u 't maar, meneer Van den Aaienmaar.
• Heeft de stoel náást de chauffeur ook hoofdsteunverwarming?
• Eh...
• 't Is in verband met mijn vrouw dat ik 't vraag. Ze heeft tijdens het autorijden namelijk altijd last van een koude nek. En dan praat zij daar voortdurend over. Zeuren, zeg maar. En omdat we van de zomer naar Oostenrijk rijden, dacht ik...
• Helaas, hoofdsteunverwarming behoort nog niet tot de accessoires.
• Dan kom ik wel 's terug als dat in een nieuw model zit. Het kan me niet schelen wat?ie kan, hoe die d'ruit ziet, of wat'ie kost, als'ie maar hoofdsteunverwarming heeft.
• Mmm... hoofdsteunverwarming in de passagiersstoelen. Ik ga 's met het hoofdkantoor bellen. Het zou wel eens hèt nieuwigheidje voor de 610 kunnen worden.

'De opmerking: "ach, je leeft maar één keer," wordt vaak achteloos gemaakt. Maar leef je wel één keer, of bestaat er zoiets als een vorig leven? En kan je in dat vorig leven Jeanne d'Arc, Alexander de Grote of Vincent van Gogh zijn geweest?'

Met deze regels probeert de KRO kijkers te lokken naar het programma 'Wie was ik?'.
Onder leiding van een regressietherapeut gaan kandidaten in trance en diepen herinneringen op aan een vorig leven. Met Derk Bolt gaan ze daarna op zoek naar de plaatsen uit hun ver verleden.

Gisteravond, na afloop van de eerste uitzending van 'Wie was ik', ging ik spontaan in autotrance (zonder therapeut dus).
Helaas lukte het me niet een vorig leven op te roepen, maar ik kreeg sterke beelden door van een huidig, ander leven.

Ik verbeeldde me de baas te zijn van de Publieke Omroep, met de totale macht in handen.
Een soort Alexander de Grote van de omroep dus.

En ik kreeg zelfs een scène uit de toekomst door:
vanmorgen ontbood ik alle makers en verantwoordelijken voor 'Wie was ik?' bij me op kantoor en heb hen op staande voet ontslagen.

'Dat de KRO veel aandacht besteedt aan middeleeuwse katholieke poespas is tot daaraantoe, maar kom me niet aan boord met nep-therapeutische, de geestelijke volksgezondheid bedreigende kwakzalverij', schijn ik te hebben gebulderd.

Dagjesmensen die vandaag op meivakantie naar Den Haag komen in de hoop de koningin in een oude gele tram door Den Haag te zien rijden, dienen te worden gewaarschuwd.

In een moderne Haagse tram rijdt vandaag Lousewies van der Laan mee om u te bewegen vóór de Europese grondwet te stemmen.