Op het themakanaal /geschiedenis (?SlashGeschiedenis?) beelden van de Elfstedentocht in 1963.
De klimaatdeskundigen zijn het er over eens: de Nederlandse Elfstedentocht behoort naar alle waarschijnlijkheid definitief tot het verleden.

In de krant foto's van de Elfstedentocht in de toekomst
Het bruggetje van Bartlehiem is nagebouwd op het ijs van het Sylvan Lake, bij Red Deer in Canada, de woonplaats van Evert van Benthem.
(De Elfstedentocht werd zaterdag gewonnen door Rob van Meggelen.)

Als er één bruggetje over de brug is, volgt meer.
Hoe is het gesteld met dat Holland Park in Japan? Was dat niet failliet?
Misschien kan het worden overgebracht naar Canada.
Gaan we emigreren als de boel hier onder water loopt.

De filmliefhebbers zijn te verdelen in twee groepen, die dezer dagen weer lijnrecht tegenover elkaar staan.

Je hebt de bioscoopgangers die naar een film gaan kijken omdat?ie veel Oscars heeft gewonnen en er zijn de cinefielen die een film voor geen goud willen zien omdat'ie veel Oscars heeft gewonnen.

Ik moet morgen met mijn moeder naar een trouwerij (nichtje) en ik vond gisteren na uren sjouwen door de stad een waanzinnig cadeau: een voodookeukenmessenset.
Klaar. Helemaal goed. Dacht ik.

Liet ik het vandaag aan mijn moeder zien, kreeg ze de stuipen.
'Daarmee kunnen we absoluut niet aankomen. Ga maar iets nieuws kopen.'

Ja, dag, maandagmorgen, iets leuks kopen. Een pot sjem uit de supermarkt?

Ik blijf die messenset te gek cool vet het einde en noem maar op vinden. En ik zie de lach op mijn nichtjes mooie gezicht al voor me. O, ze is zo leuk als ze lacht.

Maar mijn moeder ziet ons in de felicitatierij staan en de verbijsterde hoofden van de ouders van bruid en bruidegom als uit het papier mijn voodooset tevoorschijn knalt.

Maar ik verdom het. Ik geef die set.
Mijn nichtje is prachtig mooi en heeft veel gevoel voor humor. Het is altijd lachen geblazen als ik haar zie.
Waarom we lachen? Om hele kleine dingen. Niet uit te leggen. We zitten in de kring op een verjaardag en een tante zegt 'o, wat een heerlijke roomsoes', ik noem nu maar iets stoms, dan is voor ons de manier waarop die tante het zegt genoeg. We kijken elkaar aan en de lach is daar. Kan tien minuten duren. Heb je met heel weinig mensen.

Of haar vriend dat met haar heeft, betwijfel ik zeer. Zo'n gast die altijd in trouwkostuum gekleed gaat: een streepjespak, een streepjesoverhemd en een streepjesdas. Geen lachje ooit gezien.

Ik hoop dat als hij haar niet goed behandelt, zij hem met mijn messenset overhoop steekt.
Geintje! Maar ik weet zeker dat zij de hint begrijpt.

Driek de Gadgetfreak

Een gebeurtenis die kan worden bijgeschreven in de annalen van de geschiedenis van de Nederlandse omroep: vandaag lanceert de VPRO het nieuwe digitale themakanaal /geschiedenis.

Dagelijks wordt een pakket van tien uur historisch materiaal uitgezonden - via internet en enkele kabelnetten - dat wekelijks van thema verandert.

De uitzendingen bestaan uit een mix van archiefmateriaal van de VPRO (OVT), NPS (Andere tijden) en het Instituut voor Beeld en Geluid. Maar ook uit andere, digitaal ontsloten archieven zal worden geput (het Nationaal Archief, het NIOD, het Instituut voor Sociale Geschiedenis, het Prentenkabinet en Fotocollectie van het Rijksmuseum).

Met nieuwe mengvormen wordt geëxperimenteerd. Zo zal het digitale themakanaal vanmorgen in het radioprogramma OVT (10.00 - 12.00 uur, Radio 1) ten doop worden gehouden - vanaf 11.25 uur wordt op de radio een documentaire uitgezonden (over de geschiedenis van de Hiphop), die op het digitale themakanaal /geschiedenis van illustraties wordt voorzien.

Zaterdagmiddag. Zin om wat te spelen met de muis?

Ik heb een fijne kleurengenerator gevonden.

Lekker klikken en draaien aan het grote kleurenwiel.

Het nut?
Voor ontwerpers die combinaties willen uitproberen.
De keuken moet eens nodig een verfje.
Om het zwart/wit-denken te bestrijden.

Je kunt ook een instelling kiezen waarmee je totale kleurenblindheid kunt ervaren.

Man bijt hond kruipt met de dag dichter tegen Knoop in je zakdoek aan.

Meer programma's krijgen een steeds hoger Knoop in je zakdoekgehalte.

Volgend jaar is de gehele Nederlandse televisie één grote Knoop in je zakdoek.

In feite was Knoop in je zakdoek zijn tijd ver vooruit.

'Een opzienbarende uitslag van een belangwekkend onderzoek', zegt onderzoeker dr. Nak de Weert, als we hem het onderzoek Nederland Fietsland voorleggen.
'Vooral het gegeven dat de meeste huishoudens een of meer fietsen in de schuur, het huis of buiten hebben staan, heeft me zeer verrast. Ik had voorspeld dat onder het algemeen heersende gevoel van onveiligheid een proportioneel groot aantal fietsen binnen zou worden gestald.'

- Dat fietsen een therapeutische werking blijkt te hebben, is een nieuw gegeven

'Nee. Sinds de jaren zeventig weten we dat veel fietsers diep nadenken over het leven. Uit eigen onderzoek weet ik, dat bijvoorbeeld veel beslissingen tot echtscheidingen op de fiets worden genomen.'

- Hoe beoordeelt u dit onderzoek, kwalitatief gezien

'Wat ik mis is een bagagedrageronderzoek. Uit 'Spring maar achterop', mijn grote onderzoek uit 1994, bleek al dat het gebruik van de bagagedrager als duozitplaats aan grote veranderingen onderhevig is. Steeds minder volwassenen maken gebruik van de bagagedrager. De oorzaak is tweeledig: de bagagedragers worden fragieler en de fietspassagiers dikker. De uitnodiging: 'Spring maar achterop, lieve pop!', kan nu leiden tot stangbreuk en ernstige valpartijen.
Een andere oorzaak: de huidige kinderzitjes zijn dermate ingewikkeld geconstrueerd, dat het gemakkelijker is ze permanent op de bagagedragers te bevestigen, zodat voor volwassenen geen plaats meer overblijft.'

- Wordt ook op de bagagedrager gezongen en diep nagedacht over het leven

'Veel minder. Ik denk dat dit komt omdat de passagier de frisse wind en het ruime uitzicht mist. Hij of zij zit achter de rug van de partner, waardoor de gedachten geen hoge vlucht nemen. Het bagagedragerzitgedrag heeft een andere dynamiek, is egocentrischer, wat soms aanleiding geeft tot onbetamelijk gedrag. Handen in de zakken van de bestuurder stoppen, diens billen vastpakken en dergelijke.
Een andere opvallende uitkomst: het stangzitten is nagenoeg verdwenen.'

- Het stangzitten..

'Je ziet het nog zelden: een verliefd stel op één fiets en zij heeft, tussen zijn armen in, op de stang van de herenfiets plaatsgenomen. De moderne jonge vrouw vraagt om meer zitcomfort. Er zijn wel stangzadels voor op de herenfiets te koop - zogenaamde zoenzitjes - maar dat komt niet echt van de grond.'

'Goed plan van wethouder Paas - de sociale cohesie herstellen en zo.
Maar er zijn altijd dwarsliggers, asociale elementen.

Ook bij ons in de wijk heb je van die zunigerds, van die vegetarische blauweknopers.
En maar klagen over 'geluidsoverlast' als we 's nachts gezellig samen zingen met een slok op.
Of roepen van 'luchtvervuiling' omdat de barbecue zo stinkt.

Bij ons in de wijk laten we die wijkvreemde elementen de keus: of we pesten jullie de wijk uit, of jullie ruimen de rotzooi op als wij klaar zijn met het buurtfeest.'

Een Groningse wijkvoorzitter

• Zo kan ik me nog heel goed herinneren hoe we tv keken zonder afstandsbediening.
• O ja? En hoe ging het zappen dan in z'n werk?
• Je moest uit je stoel opstaan, naar het tv-toestel lopen en een andere zender indrukken.
• Lopen?
• Te voet. Op een normale kijkavond liep je heel wat kilometertjes.
• En als je met meerderen keek, wie stond dan op om van zender te veranderen?
• Daar maakte je van tevoren afspraken over. Jij van zeven tot acht, jij van acht tot negen... ja, om het uur werd er gewisseld. De 'schakelaar' werd zo iemand genoemd.
• Als je de schakelaar was, hoe vaak in een uur moest je in de benen?
• Toen er nog twee netten waren - want daar is het allemaal begonnen - kwam de schakelaar hooguit tweemaal overeind. Men keek uren achtereen naar één zender. Dat rusteloze geschakel is van later. Toen Nederland 3 erbij kwam, raakten de beroepsschakelaars in zwang.
• Hè? Je kon beroepsmensen krijgen voor het zap... schakelen?
• Ja. Een profschakelaar vroeg 25 gulden voor een avond. En die liep dan onbeperkt voor jou naar het tv-toestel heen en weer. Het waren meestal jonge marathonlopers die een centje wilden bijverdienen. Je had tientallen schakelbureaus waar je ze kon bestellen.
• En die hele bedrijfstak werd brodeloos?
• Toen de infrarode afstandsbediening kwam, ja. Toch schijnen de schakelaars weer in trek te raken. De kijkers krijgen genoeg van dat vadsige gezap en gaan terug naar handkracht.
• Leuk baantje, lijkt me dat.
• Pittig, hoor. Geen Nederlander wil zich uit de naad lopen. Het zijn meestal illegale Oetschbegerianen die dit werk doen. Die zijn het gewend - in hun thuisland kennen ze de afstandsbediening nog niet.

Minister Thom de Graaf is presidentkandidaatje aan het spelen. Rijdt vier dagen op z'n Amerikaans door het land in een VIP-bus om steun te zoeken voor zijn voorstel van de gekozen burgemeester.

Waar slaat dit op?
Komt er een referendum waarin de burger mag zeggen of hij wel of niet een gekozen burgemeester wenst?

Nee.
Voor de tweede helft van maart is een Torentjesoverleg met de regeringspartijen gepland, waarin 'de voorliggende wetsvoorstellen van minister De Graaf voor Bestuurlijke Vernieuwing kunnen worden opengebroken'.

Stoerdoenerij dus, die bus. 'Flitsende roadshow'. Deurmatten met 'Gekozen burgemeester ON TOUR'. Indruk proberen te maken op provinciale notabelen met 'iets moderns'.
Internet? Uiteraard. Een weblog? Jazeker. Bekende Nederlanders aan boord, schrijven 'onafhankelijk': Ronald Giphart, Eddy Terstall, Ellen ten Damme.

Zo'n politieke bustoer is al eens eerder geprobeerd. In 1994 huurde spindoctor Frits Wester een superbus in de campagne voor CDA-lijsttrekker Elco Brinkman. In een rijdende zithoek met lederen bankstel stond de kandidaat de pers te woord.

Toen kon er nog gekozen worden.
Elco Brinkman bezorgde het CDA een historische nederlaag, een verlies van twintig zetels.

• Dag meneer, mag ik u wat vragen? Wat vindt u van de gekozen formateur?
• Hoe zegt u?
• De gekozen formateur.
• Koos... Koos... Forma.. Nee, die ken ik niet.
• Dank u wel.
• Is dat die scheidsrechter die eh... kom, hoe heet'ie..
• Dank u wel, hoor

• Goedenavond mevrouw, de heer Van Aartsen heeft voorgesteld dat u de formateur mag kiezen.
• O, wat geweldig! Waar kan ik dat doen?
• Bij de verkiezingen. Dan kunt u een Kamerkandidaat kiezen, maar ook de formateur.
• O nee, sorry, ik dacht dat ik wat gewonnen had. Maar ik moet nu gauw... dag meneer.

• Goedenavond, als het doorgaat mag u de formateur kiezen.
• Ja, heb ik gehoord. Heeft Van Aartsen voorgesteld, niet? Die daarmee zijn eigen VVD-graf graaft.
• Hoe bedoelt u?
• Nou, die formateur wordt uiteraard Hans Wiegel.
• Denkt u?
• O jee ja. En vervolgens vraagt formateur Wiegel de heer Hans Wiegel als minister-president. En Hans Wiegel wordt ook de voorzitter, de fractievoorzitter, de politiek leider en de voorman van de VVD.
• Maar het gaat er toch om dat de kiezer meer te kiezen krijgt?
• Zeker. De kiezer krijgt veel meer voor zijn kiezen.

Werklozen - zijn die er nog?
Ze worden nu meestal weer uitkeringstrekkers genoemd.

Uitkeringstrekkers - het woord heeft een parasitaire bijklank en je kondigt er makkelijker 'harde' maatregelen voor aan.

Uitkeringsgerechtigden - klinkt sjieker en het woord plichten is dicht in de buurt.

Staatssecretaris Van Hoof wil uitkeringsgerechtigden - met behoud van uitkering - laten werken in de tuinbouw.
Verplicht? Min of meer. Bij herhaalde weigering volgt korting.

Het is een flauwe opmerking, maar als ex-aardbeienplukker uit het Westland mag ik 'm maken: staatssecretaris Van Hoof zou 's een weekje moeten gaan plukken.

Wedden dat hij het na afloop een godswonder noemt dat er nog Polen zijn te vinden die dit klotewerk willen opknappen?

'Wij hebben een surprise voor u!', schalt de radioreclame uit de luidsprekers.

De verengelsing van het Nederlands is niet te stoppen - daar kunnen we het over eens zijn.
Laten we de spelling aanpassen, is mijn voorstel, om de geschreven Nederlandse taal tenminste een Nederlands trekje te laten behouden.

Bij een woord als surprise kunnen we onderscheid maken tussen surprieze en surprais.

'We maken een sinterklaassurprieze.'
'We geven een surpraispartie.'

'We hebben een surprais voor u!', baft de kommursjel uit de spiekers.

Bij het Algemeen Dagblad hebben ze er vandaag werk van gemaakt.
Bij hun artikelen over de affaire Lubbers op pagina 3, is een foto geplaatst (uit 2001: de hoge commissaris van de UNHCR verwelkomt VN-ambassadeur Angelina Jolie) waarop de heer Lubbers eruit ziet als 'the devil in disguise'.

De foto moet kennelijk bewijzen dat Lubbers in de nabijheid van mooie vrouwen niet helemaal goed wordt.

We voelen nattigheid.
Op dezelfde pagina ziet AD-columniste Jacobine Geel er ook al uit alsof ze 41 graden koorts heeft.

Te vrezen valt dat iemand op de drukkerij 'per ongeluk' de kraan met rode inkt iets te lang heeft open laten staan.

Princess enjoys her soup in the restaurant.

Then she chokes on a little bone and she...

Dr. Doglin is desperate.
He just decided not to do a test on her and now this!

Dr. Doglin needs to get rid of her body.

A job for Mr. Wolf...

Han Hoogerbrugge heeft een nieuw deel toegevoegd aan HOTEL 'an interactive tale'.

Dit is drs. Patrick van Schie, directeur van de Teldersstichting - het wetenschappelijk bureau ten behoeve van de VVD.
Hij pleit voor herinvoering van de doodstraf in Nederland. Een opvatting die in deze bange tijden goed is voor vette krantenkoppen.

Nu is het politiek volstrekt onhaalbaar dat het verbod op de doodstraf uit de Grondwet wordt geschrapt.
Dat weet drs. Patrick van Schie ook heel goed. Toch meent hij de steen maar weer 's in de vijver te moeten gooien.

We gaan dus goed letten op Patrick van Schie. We zullen nog veel van hem horen.

(Kun je die lullige doctorandustitel niet even wegwerken, Patrick? Je bent nu al jaren van plan te promoveren op de geschiedenis van het liberalisme - kom op, even doorzetten!)

De hoeveelheid wind neemt toe.
Is er een verband tussen de uitbreiding van 'de opgestelde capaciteit' en de toename van de hoeveelheid wind?

Met andere woorden: heeft de wind er lol in dat er meer molens worden opgesteld?
Denkt de wind: 'Ja! Het is leuk spelen met die wiekjes! Kunnen vast harder!' Waarna een extra bak wind wordt opengetrokken.

Of is een parallel te trekken met het boren naar olie?
Hoe meer molens, hoe meer wind.

De hoeveelheid wind is veel groter dan tot nu toe werd aangenomen. De windenergieafdeling van Shell heeft in hogere, nog onbekende luchtlagen grote windvelden aangeboord.

In Netwerk waren hallucinerende beelden te zien van een houten schaakspel.
De camera tastte in een vloeiende beweging de omtrekken van de pionnen, de lopers en de paarden af om uit te rusten bij de verrukkelijke contouren van de koningin.

Herhaling speelde een grote rol in deze met grote artisticiteit gemaakte schaakfilm.
Na enige verwarrende close ups van pratende mannenhoofden en actuele beelden van moordaanslagen en arrestaties - het schaakspel in de context van de werkelijkheid plaatsend - schoven de levensechte schaakstukken weer in beeld en werden we van het ene pionnenkopje naar het andere loperhoofdje gevoerd.

Naarmate de schaakstukken vaker in beeld kwamen werden we als het ware het schaakbord ingetrokken en aan het einde van de uitzending wandelden we tussen de stukken door. Een betoverende ervaring.

Wat een visuele schoonheid! Wat een liefde voor het edele schaakspel sprak uit deze beelden!

Zo goed is mijn geheugen niet en ik heb ondertussen tientallen apparaten versleten, maar de opwinding over m'n eerste dvd-speler kan ik me nog herinneren. Ik had er krom voor gelegen, want hij kostte iets van drieduizend gulden (' - of overdrijf ik').

O,o,o! Hoe bestond het! Twee uur, drie uur op één schijfje!

En ik was de eerste uit mijn vriendenkring met een speler, dus ik had veel volk over de vloer. Mijn ouders vertelden over de beginjaren van de tv dat de huiskamers volzaten bij een uitzending. Zo ging het in de eerste dvd-maanden - er stond een pot naast m'n speler voor bijdragen aan het 'pilsfonds'.

Het is hard gegaan.
De spelertjes gaan voor een habbekrats over de toonbank. Ik weet een zaakje waar je voor 5 euro 99 de nieuwste speelfilms kan bekomen.

Nee, een beetje vooroplopen - wat elke rechtgeaarde gadgetfreak het liefste doet - was er kwa dvd niet meer bij.
Goed, je kon een harddiskrecorder aanschaffen - leuk met een opslag van 250 GB - maar uiteindelijk rolden daar diezelfde vreselijk ouderwetse schijfjes uit. Je voelde op je klompen aan dat de industrie met iets nieuws op de proppen zou komen.

Dit najaar gaat het gebeuren! Het is gedaan met de prehistorische rode laserlicht dvd's: de blauwe dvd komt eraan!
De feiten?
Op een enkellaagse dvd kan de blu-ray 27 GB aan informatie plaatsen (= 13 uur tv-beeld, of 2 uur HD-video). Dubbellaagse dvd's kunnen 50GB informatie hebben!

Het is heel gek met mij, maar als ik weet dat een nieuwe generatie apparaten in aantocht is, kan ik de oude, ook al doen ze het nog goed, gewoon niet meer luchten of zien. Dus heb ik m'n ouwe dvd-bak voor het grofvuil klaargezet.

Bij m'n media-dealer heb ik de blu-ray dvd besteld - 'U bent echt de eerste', verzekerde de winkelier mij - en op straat word ik af en toe aangesproken met: 'Hee Driek! En? Heb je 'm al?'

Gezellige tijden breken aan. Leuk, weer 's mensen over de vloer!

Driek de Gadgetfreak

De overleden Amerikaanse gonzojournalist Hunter S. Thompson kreeg in het Nederlandse radiojournaal een gonzonecrologie:

'Hij pleitte ervoor uit je dak te gaan en gewoon ergens voor te gáán!'

Een dag duineninspectie kan ik het beste samenvatten met het kortste, wat mij betreft mooiste gedicht over de duinen:

Eenvoudig, de duinen, eenvoudig

Chr. J. van Geel
(Uit: Verzamelde gedichten, Uitgeverij G. A. van Oorschot, Amsterdam)

Er zijn al weer geleerden genoeg in de media aan het woord geweest die beweren dat de opwarming van de aarde niet aan de mens is te wijten, dat het Kyotoverdrag klinkklare onzin bevat en dat collega-geleerden die doemscenario's verspreiden oplichters zijn - om morgen met onbezwaard geweten in de auto te kunnen stappen teneinde 's een lekker eind door ons mooie land te gaan toeren.

Toen hij vanmorgenvroeg, een winkelwagentje voortduwend, met het door zijn vrouw opgestelde boodschappenlijstje in de rechterhand geklemd, tussen de schappen van de supermarkt doorzeulde, kon zijn bonkende katerhoofd de vrolijke aanblik van de kleurige kastjes die hem de weg versperden niet verdragen en met een driftige duw boorde hij het winkelwagentje in de barrière, waardoor de kastjes omvielen en tientallen netjes met vrolijk glimmende paaseitjes op de vloer kletterden.

'Paaseitjes! Ik wil nog lang geen paaseitjes zien!!', brieste hij tegen het toesnellend winkelpersoneel.

De man met het beginnende grijze haar, gekleed in lange donkere jas, spijkerbroek en zwarte, halfhoge schoenen zal een jaar of vijftig zijn.

Als de trein is gestopt en tientallen passagiers uitstappen, kijkt hij zoekend naar links en naar rechts. Dan ziet hij haar en wuift met groot gebaar.

De oude vrouw, gekleed in kleurig windjack, loopt met stevige pas op hem af. In de ene hand draagt ze een witte plastic zak en in de andere een donkerblauwe weekendtas.

Als hun hoofden elkaar tot dichtbij zijn genaderd, zie je hoe hun profielen op elkaar lijken.

Ze zoenen elkaar eenmaal links, eenmaal rechts.
'Hoi. Mooi op tijd, hè', zegt hij.
Hij pakt de weekendtas van haar over en gearmd lopen ze over het perron naar de uitgang.

Ik kijk hen lang na. En ik wist niet dat die twee emoties samengaan:
ik krijg tranen in m'n ogen van gemis en ik ben tegelijk hevig jaloers.

Op Adriaan Jaeggi's weblog is de longlist gepubliceerd van de kandidaten voor de Gouden Doerian 2005, de prijs voor de slechtste Nederlandse roman van het afgelopen jaar.

De jury, onder voorzitterschap van Michael Zeeman, geeft bij alle nominaties een korte toelichting, waarin harde noten worden gekraakt en reputaties afgebroken.

De shortlist volgt op 4 maart, vier dagen later vindt de prijsuitreiking plaats op het Bal der Geweigerden.

In bijgaand fragment praten D66-jongeren over de vergrijzing, in het VN-artikel 'Politici van de toekomst tegen de AOW'.

'De keuze voorleggen om euthanasie te plegen...'
'Mensen moeten menselijk kunnen overlijden...'

De D66-jongeren doen in slappe praat niet onder voor de D66-ouderen.
En met dit soort kneusjes moet de discussie worden opengebroken?

Pas een volgende generatie zal het zo formuleren:

Geen medische zorg vanaf het 75ste jaar.
Verplichte euthanasie voor 80-jarigen.

Wie de klok luidt krijgt de klepel op de neus.

Wie zijn kruis gebruikt moet op de blaren zitten.

Wie slikt wat de dokter voorschrijft kan de kraaien horen krassen.

Al geruime tijd staat het dossier 'Voorlichting: De liefde bedrijven gaat als volgt' in de dossierlijst op de linkerbalk van Bieslog. En meer dan eens denkt de hoofdredacteur dat hij het nu maar eens moet verwijderen.
Begonnen als variant op de tv-serie 'Neuken doe je zó', heeft het zijn langste tijd gehad.
Iedereen weet inmiddels alles. Bovendien komt er wel degelijk een moment dat je te oud bent om te leren. En scoren met seks hoort niet bij Bieslog.
(Soms gedraagt de hoofdredacteur zich als een onuitstaanbare hypocriete kwast.)

Maar na het zien van een opmerkelijke, leerzame, met eenvoudige middelen gemaakte video, heeft hij besloten het pikante dossier te laten staan. Deze film moet erbij.

Het onderdeel van VPRO's Nachtpodium werd zondagavond uitgezonden.
Nachtpodium, de zondagavondplek 'voor al dat niet thuishoort binnen de reguliere televisie. Hier woelen de gedachtes, wakkeren de ideeën en intrigeren de beelden van jonge kunstenaars. Zowel beginnende als meer ervaren kunstenaars beklimmen het podium. Geen decor, geen studio, geen budget, slechts de gedreven creatieve mens die ons graag wat anders wil laten zien.'

In Highest Point van kunstenares Julika Rudelius vertellen vrouwen openhartig over nou ja daarover.

Het manuscript is onderweg, op een vier jaar durende tournee door de Verenigde Staten.
Momenteel is het te zien in het museum van de Iowa University.
Een icoon van de moderne Amerikaanse literatuur en al decennia een mythe:
het manuscript van On the Road, het eerste en beroemdste boek van Jack Kerouac, de Bijbel van de Beatgeneratie.
Met dit boek in de rugzak zijn tienduizenden op pad gegaan.

De mythe:
in 1951, gedurende drie weken van april, tikte Jack Kerouac, gedreven door koffie en benzedrine, in één grote uitbarsting van creativiteit het boek dat 'zijn generatie een stem zou geven'.
Een improvisatie op de schrijfmachine.
En hij tikte - en nu komt het mythologische - 'het hele boek achter elkaar door, op een rol papier van wel veertig meter, want Kerouac mocht geen tijd verliezen met het in- en uitdraaien van vellen papier, daarom waren ze aan elkaar geplakt?.

Na lang met het (verder uitgewerkte) manuscript te hebben geleurd, werd On the Road in 1957 gepubliceerd. In de VS zijn drie miljoen exemplaren verkocht, het werd vertaald in 25 talen.

Ik heb altijd een zwak gehouden voor het vitale positivoboek en ik kreeg een schok toen ik de supergrote foto van de tweede onder dit stukje geplaatste site openklikte.
De rol bestaat echt!

Tijdens de tournee wordt het manuscript in uitgerolde staat tentoongesteld.

In de opgelaaide discussie over het openhouden van de kerncentrale van Borssele, hoorde ik een deskundige zeggen dat 'alle radioactieve afval van Nederland ligt opgeslagen in een grote bunker bij Vlissingen'.

Wist ik niet.

En - hoewel diverse Tweede Kamerleden het glashard blijven ontkennen - we mogen nu toch wel aannemen dat op de vliegbasis Volkel Amerikaanse kernwapens liggen opgeslagen.

Regering, wordt het niet eens tijd de toestanden in abortuskliniek Bloemenhove en psychiatrische instelling Dennendal weer ter discussie te stellen?

Het zien aankomen

Hij zou het liefst met de afstandsbediening in de aanslag willen klaarzitten en wegknippen zodra het bericht werd aangekondigd. Hij had het al in het Zesuurjournaal gezien, en in het Achtuurjournaal en het was zeker dat ze het ook om tien uur zouden uitzenden, daarvoor was het bericht te ernstig. Zó alarmerend, dat meneer Foppe het liefst zijn ogen wilde dichtdoen als het zou beginnen. Maar zappen en niet-kijken dat mocht niet - hij vond het zijn plicht 'goed op de hoogte te blijven', dat had hij van vader geleerd. Die had vaak tegen hem gezegd: 'altijd goed op de hoogte blijven van wat er in de wereld gebeurt, dan kun je het van tevoren zien aankomen'.

Wat vader bedoelde met 'het', begreep de jonge meneer Foppe toen niet, maar nu wel. Onraad, onheil en ongemakken - je kon ze maar beter van tevoren zien aankomen, dan was de schrik wat minder.

O jee, daar kwam het weer. Het scherm werd gevuld met het plaatje van een kip, met boven zijn kop een wolkje, waarin een enge gekleurde kluwen was getekend. Daarnaast verscheen een plaatje van een mens, met een andere enge kluwen boven zijn hoofd, waarna twee pijlen het ene enge plaatje met het andere verbonden en een grote pijl naar een nog engere kluwen wees.
Het kwam hierop neer - vertaalde meneer Foppe - dat als het virus van een dier samen zou gaan met het virus van een mens - nou, berg je. Er kwam nu een draaiende wereldbol in beeld. Het aldus ontstane griepvirus zou miljoenen slachtoffers maken over de gehele wereld.

En daar had je die rustige, betrouwbare geleerde meneer weer, die je de laatst tijd vaak zag als het om enge ziektes ging die miljoenen slachtoffers zouden maken.
'Als we vijf miljoen injecties voorradig hebben,' zei hij geruststellend, 'kunnen we iedereen die ziek wordt inenten.'
Alleen jammer, dat er maar 200.000 injecties in Nederland voorradig waren. De regering wist het nog niet zeker, maar misschien gingen ze er binnenkort wel vijf miljoen bijkopen.

Meneer Foppe maakte zoals gewoonlijk razendsnel de onheilsbalans op.
Als het griepvirus het land binnendrong, zou het de deur van meneer Foppe zeker niet overslaan. 'Waarom wel?', luidde zijn eenvoudige bewijsvoering en hij keek vanuit zijn leunstoel door de openstaande gangdeur met een angstgezicht naar de voordeur, alsof hij buiten de enge viruskluwen over de gaanderij hoorde schuifelen.

En als de griep eenmaal binnen was, zou hij nooit om de reddende injectie durven vragen.
Hij hoorde het dokter al zeggen: 'Helaas, meneer Foppe, dit is een pandemie, hè, er zijn mensen die op dit moment wel even belangrijker zijn dan ene meneer Foppe, meneer Foppe!'
'Ach ja, excuses', zei meneer Foppe.

Toch een mooie gedachte dat hij dood zou gaan om een belangrijker iemand te laten leven. Misschien werd een minìster gered met de uitgespaarde injectie van meneer Foppe.
Even schoot haar beeltenis door zijn hoofd, maar nee, Hare Majesteit had vermoedelijk uit voorzorg het reddende serum al lang en breed in het bloed.

Meneer Foppe was een beetje trillerig geworden. Onder invloed van dit Journaal ging hij uren wakker liggen, dat was zeker.
Hij liep naar de keukenhoek. Misschien zou een beker warme chocolademelk de enge virusgeesten kunnen verdrijven. En om de zenuwen de baas te worden had hij ook een plak verdiend van de gemberkoek - een zeer goedkope aanbieding - waarop hij zich in de supermarkt had getrakteerd.
'Hè ja, lekker, je leeft maar één keer, we mogen best eens uitspatten', verheugde meneer Foppe zich en hij sneed een forse plak af en nam een ferme hap.
Knap!
Het geluid klonk binnensmonds en meneer Foppe moest op het aanrecht leunen van de schrik. Het was toch niet waar...

Voorzichtig ging zijn tong op onderzoek. De uitslag was verpletterend duidelijk. Meneer Foppe's tong voelde tussen de brei van de zachtwordende koek de scherpe, gekartelde randen, die dwars door zijn mond liepen. Hij had te hard op een stukje gember gebeten, met fataal gevolg.

Langzaam liet meneer Foppe de jobstijding tot zich doordringen. Dit was nu eens onheil dat hij jaren van tevoren had kunnen zien aankomen en waartegen hij geen tijdige voorzorgsmaatregelen had genomen.

Meneer Foppe's bovengebit was gebroken.

Bang dat hij een stuk zou doorslikken, spuugde meneer Foppe de inhoud van zijn mondholte in zijn rechterhand. Voorzichtig viste hij de gebroken helften uit de vieze koeksmurrie, spoelde ze schoon onder de kraan, om ze haastig weer in zijn mond te plaatsen. Misschien bleven de helften na al die jaren de mond van meneer Foppe trouw en kleefden ze als vanzelf weer aan elkaar.
Meneer Foppe keek in zijn scheerspiegel en zei:
'Dag juffrouw, hebt u ook kleefpassssschta?'
Hopeloos! Op de helft van de zin hing het ene stuk van zijn bovengebit al uit zijn mond.
En ook met binnensmonds gemompel hield hij de stukken niet op zijn plaats.
'Dag jufffffouw, heb u ook kleefpasssschtta?'

Hoelang had die zin niet door zijn hoofd gespookt. Ruim dertig jaar geleden, op de zwarte dag dat hij het bovengebit geplaatst had gekregen, had hij een drogisterij moeten binnenlopen en moeten vragen:
'Dag juffrouw, hebt u ook kleefpasta?'
Het doosje met de noodtube had hij vervolgens levenslang in een binnenzak moeten meevoeren, voor eerste hulp bij ongelukken..

Het was nog niet eens een echte tandarts geweest die meneer Foppe's boventanden in één verschrikkelijk bloedbad had getrokken. De oom van een vriendje van een neef was tandtechnicus en die zou het schots en scheve gebit van de jonge meneer Foppe voor honderd gulden pico bello opknappen - een spotkoopje vonden vader en moeder Foppe. Niks geen peperdure beugels of jackets, of implantaten - huppetee, de neptandarts had in een kwartiertje de hele bovenboel er krakend uitgerukt en een standaard bovenklapper zo in de verse, bloederige wonden geduwd. 'Goedemiddag!'
'En,' had de tandbeul hem nog achterna geroepen, 'loop even een drogisterij binnen en vraag naar kleefpasta.'

Maar ja, dat had meneer Foppe weer eens niet gedurfd, want het was zeker dat bij het uitspreken van die ene zin het bloed in het rond zou spatten.
En dertig jaar lang had meneer Foppe die boodschap voor zich uitgeschoven.
Bang dat hij voor gek zou staan. Bang dat de juffrouw meteen naar zijn mond zou kijken.

Morgen wachtte hem een ellendige dag.
Eerst moest hij een tandtechnicus zoeken in de Gouden Gids. Hopen dat die hem direct zou kunnen helpen. Over straat erheen gaan, hopen dat niemand hem zou aanspreken. Dan de marteling bij de technicus, zonder boventanden het geval uitleggen- 'nou ja, die man is het gewend', stelde meneer Foppe zich nog gerust - maar vooral: hopen dat de reparatie geen twee dagen ging duren.

Twee dagen zonder boventanden?
'Dag bakker, een halfffje bruin graag en tuwwee kadetjessschs.'
'Dag schlager, mag ik een onssschje rookvleessschs!'
Dag groenteboer, mag ik twee onssssch spruitjessschs?'
Nee, dat werd helemaal niks.

Meneer Foppe zakte ineens totaal in. De somberte sloeg genadeloos toe.
Hij werd er tot zijn eigen verbazing rustig van. IJzig kalm.
Beheerst en bedaard liep hij door de gang naar het halletje en opende de buitendeur. De koude wind sloeg in zijn gezicht. En met zachte stem - het geluid kwam nauwelijks boven de wind uit - zij hij tegen de lege, donkere gaanderij:

'Kom maar! Kom maar gerusssscht, eng griepvirussschs! Kom binnen en neem plaatssssch. Reisssch niet verder. Laat al die mensschsen maar met russsscht. Welkom! Gebruikt u ssschuiker in uw ssschocolademelk?'

We deden er lacherig over. We schoven het naar de toekomst. In 2020 of daaromtrent. Dan was het een supermacht 'groter dan de verenigde Staten!'
Dan zouden ze de wereldhegemonie hebben overgenomen.
Ha, ha, ha, geloof je het zelf?

Lees bijgaand knipsel.
Eindelijk groeide in 2004 de Nederlandse economie weer eens. Met 1,3 procent.
En dat hadden we te danken aan China.

De Chinezen zijn er !
Nu nog in pakhuizen op de Maasvlakte, binnenkort in fabrieken door het hele land.
Nederland, welvarender dan ooit, dankzij China.

Is er uitsluitend reden voor blijdschap, omdat onze economie door China wordt gered?

Vandaag gaat het Kyoto Protocol van start, dat de uitstoot van broeikasgassen moet verminderen.
Probleempje: de VS, India, Australië doen niet mee. En: China!

Dus zijn de Chinezen ook medeverantwoordelijk voor de ramp van 2010, waarbij half Nederland onder water zal lopen.

Sorry hoor, ik geloof dat de nieuwe borreltafel in het redactielokaal een maatje te groot is uitgevallen.

'Er kompt een griepgolf aan - dat wil je niet weten. Dan gaan miljoenen de pijp uit.
Maar als je een eenvoudig capsuletje inslikt, ontspring je de dans.
De golf kan ieder moment aankomen en wat doet de regering?
Die wacht af.

Ja, ze denken erover vijf miljoen porties spul te kopen - Tamiflu heet het - en dat kost bijna 40 miljoen.
'De beslissing zal niet lang meer op zich laten wachten.'
Ja, dag! Dat kennen we. Over een jaartje of twee zijn ze uitvergaderd.
Ik wil dat capsuletje potverdee nóu hebben!

Ik ben erachter gekomen dat Tamiflu wordt gemaakt in Amerika door de fabriek van Roche. In Nutley is dat, een plaatsje in New Jersey.

Nou had ik zo gedacht: ik vertrek morgen naar de States, huur een auto, ga voor de fabriekspoort in Nutley leggen en ik ga daar niet weg voor er een behoorlijke kwak Tamiflu in m'n achterbak is geplempt.

Wil ik voor jullie ook wat meenemen?
Ja hoor, wil ik best.
Stuur mij een bijdrage in de reiskosten en voor 200 euro lever ik je een capsuletje waardoor jij een lange neus kan trekken naar al die dooie dumbo's die hebben zitten wachten op de regering (die zelf allang een berg Tamiflu in huis heb, neem dat van mij aan!).'

Mike van der Molen, hulpverlener

Vanmorgen te laat op een bespreking verschenen!
Is me dit jaar nog niet eerder gebeurd.

Ik had een standaardsmoes klaar:
'Ja sorry, treinvertraging. Alweer. Je kunt er toch ook nooit van op aan, hè.'

En ik was met de auto, anders was ik zeker nog twee uur later verschenen.
Vanwege de smoes had ik hem twee straten eerder geparkeerd.
Met één leugen haal je een heel pakket in huis.

Ik had de ware reden niet durven opgeven:
'Ja, sorry, m'n agenda zit nog in het plastic.'

In december had ik me een pracht van een agenda voor 2005 aangeschaft - een Moleskine Pocket Diary, met dichtbindelastiek en leeslint.
Die agenda is zó mooi, dat het zonde is erin te schrijven.
Ik heb hem dus nog niet uit het plastic bevrijd.

Ik ga dit jaar alles uit m'n hoofd doen, dacht ik toen.
Goeie geheugentraining.
Er zal vast en zeker een onderzoek bestaan waaruit blijkt dat mensen die hun agenda in hun hoofd bewaren heel oud worden.

Half februari en ik moet opgeven. Het plastic gaat eraf.
Vanaf vandaag trek ook ik aan het eind van een vergadering gewichtig mijn agenda tevoorschijn.

Moet ik nou morgen naar de tandarts, of volgende week?

Negentien foto's van de opening van The Gates - het kunstwerk van Christo en Jeanne-Claude - in Central Park, New York -

Lieve Poppepee. We doen niet aan die commerciële flauwekul van Valentijnsdag. Hadden we afgesproken. Dus wou ik je even zeggen dat ik vandaag geen graadje meer of minder van je hou. XXXXXXX-jes van je PappaBeer.

• Het woord schoot me ineens te binnen: herinner jij je de chemokar nog?
• De chemokar... even denken, hoor.
• Was zo'n grote geheimzinnige vrachtwagen. Met twee mannen d'rin, gehuld in veiligheidspakken. En die stonden dan op bepaalde plekken in de wijk opgesteld.
• O ja, de chemokar! Iedere eerste maandag van de maand.
• Of de laatste dinsdag, dat onthield je nooit. Op het Zusenmezoplein. De chemokar stond er maar een uurtje.
• En daar moest jij dan je Gevaarlijke Afval brengen.
• Aanbieden, heette dat. Ik heb wel 's een batterijtje aangeboden. Dan namen de mannen het ondingetje in ontvangst met handschoenen aan en een veiligheidshelm op het hoofd, geloof ik.
• En dan brachten ze dat batterijtje binnenin de wagen tot ontploffing.
• De mannen bedankten je hartelijk, want jij was de enige die in dat uur iets had gebracht.
• Later kreeg je weer 's een papier met een nieuwe dienstregeling in de bus - dat ze nu iedere donderdag van een even maand in de Ditenmedatstraat zouden staan - en dan raakte je in de war en dan stond jij op dinsdag met je batterijtje voor lul op het Zusenmezoplein. Ging je onverrichterzake naar huis en borg je het in een keukenla. Want in de vuilnisbak deponeren kon je toen nog niet over je hart verkrijgen.
• Na een jaar was het schrikbeeld van die dreigende chemokar weggeëbd en gooide je je batterijtjes weer gewoon weg.
• Nee, krijg nou wat!
• Hè, wat?
• Ik heb ondertussen even op internet gegoogeld, maar de chemokar bestaat nog steeds!
• Je meent het.
• Hier: morgen staat er een in de Burgemeester Fockstraat in Amsterdam. En in Rijssen-Holten kun je er dan een vinden op de Blinde Banisweg, enzovoorts enzovoorts.
• Goh, wat leuk! Zullen we morgen 's naar zo'n goeie ouwe chemokar gaan kijken?
• Ja, ik wil die kick nog wel eens meemaken.
• Zorg ik voor twee batterijtjes.
• Ben benieuwd of we dat ouwe lekkere gevoel terugkrijgen - dat je iets voor het milieu hebt gedaan.

Vandaag in de serie PVT (Persoonlijke Verleden Tijd) een foto die door mijn vader is genomen uit het dakraam van ons huis, aan de rand van Den Haag.

De wederopbouw is begonnen en mijn vader wilde vastleggen hoe de ijverige bouwvakkers het wijde uitzicht op Loosduinen wegmetselen. En zijn groentetuin, want in de schutting rond onze achtertuin zat een deur die toegang gaf tot een extra lap grond, waarop hij onder andere aardappels, bloemkool en dahlia's verbouwde.

Tien jaar later is de gehele ruimte tot aan de horizon gevuld met huizen.
Twintig jaar later is de gehele Randstad volgebouwd en zit Den Haag aan Delft vast en Delft aan Rotterdam.

De foto is karakteristiek voor het begin van een gekte, die nu uit de hand gaat lopen.

(De al bijna vergeten cijfers uit een bericht van vorige maand: de luchtvervuiling leidt op dit moment tot 400 ziekenhuisopnamen per week van ouderen met acute klachten aan de luchtwegen en een voortijdig overlijden van 4000 Nederlanders per jaar. Volkomen begrijpelijk dat de regering geen maatregelen treft, want de terrorismebestrijding gaat vóór. Niet alles tegelijk, zeg.)

Wat moeten we nú weer doen of laten om oud te worden.

Er gaat geen dag voorbij of een ploegje wetenschappers doet een aanslag op onze angst voor de dood.
We bellen onmiddellijk met onze onderzoeker dr. Nak de Weert, om te vragen waar die hausse in verouderingsonderzoek vandaan komt.

- Goedemorgen, meneer De Weert, onze vraag is waar die hausse..

'...in verouderingsonderzoek vandaan komt, ja, ik heb het gehoord. Welnu, een uur geleden zag ik het bericht op de voorpagina van Trouw - dat een lage reactiesnelheid het levensperspectief vermindert - en ik heb onmiddellijk een onderzoek ingesteld en dat is zojuist gereedgekomen.'

- Zo! Dat is snel

'Ik heb het ook meteen aan vakblad The Science of Today gemaild, dus het heeft al wetenschappelijke status.'

- En? Een verrassende uitkomst

'Uiteraard! Anders had ik de uitslag niet aan The Science of Today gemaild. En, omdat u zo snel reageert, krijgt Bieslog de primeur:
Mensen die zich niets aantrekken van alle onderzoeken naar het menselijk ouderworden, hebben een grotere kans om oud te worden!'

- Fantastisch! Ik hang meteen op om dit bericht op Bieslog te zetten. Hartelijk dank

'En ik ga als de donder nog een onderzoekje plegen, dat morgen klaar moet zijn. Sinds Nederland zondagskranten heeft, maken we overuren.'

Vrienden en bekenden van Uitgeverij De Harmonie mogen hun handen dichtknijpen, de bofkonten!
Zij ontvingen vandaag het relatiegeschenk ter gelegenheid van de jaarwisseling. Het is niet in de boekhandel verkrijgbaar, maar is wel meteen het meest hilarische boekje van 2005.

Het oogt als een uitgeversprospectus van de voorjaarsaanbieding: covers, titels en citaten uit de inhoud van de te verschijnen boeken.
Maar het gaat hier om NET NIET VERSCHENEN boeken.

Titels en citaten wijzen in één richting: hier is Gummbah aan het werk.

Van schrijvers als Jessica Poedèl, Horst Baarsloot, Rinus Aalvlecht, Hugo Sleuf, Molf Kurmhoef en vele anderen, worden voor dit voorjaar net niet te verschijnen titels aangekondigd als 'De Roos, een plantenras om te onthouden', 'Stoephoersalonsloeries e.a.', 'Het vuur der berusting', 'De pijn van het halfrijm', 'Ongewassen neushaar' en 'De zieke vijf gaan op reis'.

Van Oscar Punt mogen we een boek niet tegemoet zien met de titel:

'De lichtgehandicapte vrouw in het smetteloze braakselgele trainingspak die Marinus vanuit zijn flat op de negende verdieping uit de tram zag stappen, riep dusdanig veel plaatsvervangende schaamte bij hem op dat hij even moest gaan zitten - en 7085 andere zinnen'

Enkele citaten:

- Beps voorstel klonk Kees als keiharde muziek in de oren.

- Onderuitgezakt in de koffiehoek van het zorgcentrum zit Sieb met volle teugen na te genieten van de Tweede Wereldoorlog.

- Pim trekt zijn plasman als een snack uit Rudy's bips.

- Piet moest bijna van zijn brommer stappen van het lachen.

Uit de dichtbundel 'Net op tijd in vervoering' van Chris Beek een fragment van het gedicht

PIM VAN DAM FANCLUB (OPGEHEVEN)

TERWIJL TUSSEN DE VINGERS EEN EEUWIGE SIGARET
DE ALOUDE WEG NAAR HET FILTER ZOCHT
GING DE
OVER ONZE MOERASDELTA AANGESTOVEN WEEMOED
ZO
HUP
ONBEGRIJPELIJK DE MICROFOON IN.

EEN ZANGER, JA. MAAR WAT VOOR EEN.
ONS GIGANTISCH HEELAL ALLEEN AL.
OF MOEDERS OPGEHEVEN GEZICHT.

Als je wilt weten hoe Nederland er in de jaren vijftig uitzag, moet je denken aan het Nederland van nu, minus zes miljoen mensen en vier miljoen auto's.

De belangrijkste datum in de naoorlogse Nederlandse geschiedenis is 1 april 1954.
Toen werd de eerste autoweg van ons land geopend, de A2, van Amsterdam naar Utrecht.

Foto's en artikelen op de voorpagina's, openingen van de journaals, tv-discussieprogramma's met 'rojaltiewotsjers' - worden we in Nederland ook nog 's met het onzinnieuws rond het Brìtse koningshuis opgezadeld?

Voeren Nederlandse hoofdredacteuren in het geheim al gesprekken met die oude prins Philip?
Schijnt een enorme schuinsmarcheerder te zijn geweest.

Van mijn eerste verdiende geld kocht ik een orgel. Niet zo'n al te kinderachtige, te populaire Philicorda, maar een slag beter, een heus elektrisch orgel met twee klavieren en een set baspedalen.

Het handige van dit model was, dat het geheel uit drie losse, op elkaar te plaatsen delen bestond, zodat het gemakkelijk hoge trappen op kon worden gezeuld, of in een auto geladen.
Het orgel stond op mijn Amsterdamse kamertje en ik kon er 's nachts op spelen met de koptelefoon op.

O, wat stal ik de show, als ik het orgel op een feestje bij iemand thuis in de voorkamer mocht opstellen.
'Ach, wil iemand me even helpen?'
En dan drie keer door de dansende feestgangers heen manoeuvreren, de drie delen verbinden, het orgel aansluiten...
'Mensen, kan de muziek even uit?'
Indrukwekkend!

Jammer alleen dat ik er niet op kon spelen.

Nou ja, een zeer eenvoudige blues wilde wel lukken en ik kreeg er handigheid in dat ene nummer lekker uit te rekken, het een soort van swing te geven door flink op de bassen te trappen en er opgewonden kreten bij te slaken. 'O yeah!'

Omdat toentertijd de brutalen nog de halve wereld hadden, heb ik het orgel zelfs nog wel eens een platenstudio binnengekregen en is mijn spel vastgelegd op een 45-toerenplaat.

Nog steeds heb ik een keyboard in huis, met diverse orgels onder de knoppen en soms ga ik er 'even op loos', maar ik kom nog steeds niet veel verder dan die eerste blues.

En dat oude orgel en dat keyboard klinken volstrekt niet als een echte Hammond B3 en mijn spel lijkt in de verste verte niet op dat van Jimmy Smith.
Want van hem heb ik die liefde voor het orgel.

Werd in jazzkringen toen een tikje ordinair gevonden, het Hammondorgel, maar ik vond het lekker.
Jimmy Smith, de jazzvader van het Hammondorgel, kopt het NRC-Handelsblad van vanavond.
Want hij is dood. Hij werd 79 jaar.

Bedankt, Jimmy Smith, voor alles.

De politiek en de samenleving drijven steeds verder uit elkaar.
In het land regende het nagenoeg de gehele dag - op het Haagse Binnenhof deed een politiek relletje 'veel stof opwaaien'.

• Goedemorgen, ik kwam me melden.
• Ja, dat zie ik. Hoe gaat'ie, sinds vorige week?
• Goed.
• Mooi. En?
• Wat bedoelt u - en?
• Dat weten we zo langzamerhand toch wel? En? Gaan we nog geweld gebruiken?
• Nee, hoor.
• Geen plannen?
• Nee, hoor.
• Zo mag ik het horen. En niet doen, hoor.
• Wat niet doen?
• Naar geweld grijpen. Niet doen.
• Nee, natuurlijk niet.
• Goed zo. Nou, tot de volgende week dan maar.
• Ja. Tot de volgende week.

Als ik het aan collega-telemannen laat zien, zeggen ze:

'Goh! Geinig toestelletje. Eenvoudig, maar charmant.
Wacht 's even ... Een %-teken en een worteltrek-symbool? Is dit een toestel met de nieuwe UMTS-XX46 toepassing? Hoe kom je daaraan?'

Ik help ze uit de droom met een eenvoudige rekensom:
ik tik in 2+2 en het =-teken en de uitkomst laat zich raden.

Dit toestel wordt ook wel de 'poormansmobile' genoemd en is voor 1euro50 op de postkantoren verkrijgbaar.
Een calculator in de vorm van een mobiel. LOOKS REAL!

Is het niet dieptragisch dat in de hoogwaardige overcommunicatieve hightechwereld van vandaag mensen rondlopen met een nepmobiel aan hun oor?
Dat je 'deelneemt aan de maatschappij' door een fakegesprek te voeren in een zakrekenmachientje?

'Ja maar,' probeert een ongelovige collega nog, 'dit toestelletje is toch voor kinderen bedoeld?'
'Zeker niet,' antwoord ik hem, 'kinderen hebben vanaf hun vijfde een eigen mobieltje en kinderen onder de vijf gebruiken geen rekenmachine.'

Mensen aan de onderkant en oude mensen achter een rollator zijn voor hun telecommunicatie aangewezen op een calculator!

Welke politieke partij durft nu eens mijn plan op de agenda te zetten: geef iedere Nederlander vanaf het tweede levensjaar een eigen basismobiel.

Vanmorgen zag ik een arme drommel, die met zijn zakjapannertje deed alsof'ie een foto nam!

Teleman

Op een feestje zag ik de gastvrouw pogingen doen een fles wijn te openen.
'Mag ik even?', zei ik met mijn laagste, mannelijkste stem, de fles met trekker van haar overnemend.

Trap er niet in, mannen!

Omdat ik niet drink heb ik die ontwikkeling gemist, maar in veel flessen is de kurk vervangen door een raar soort kunststoffen witte plug.

Na vijf minuten geworstel, gesteun, inwendig gevloek en oplopende temperatuur, was ik in staat de ongeopende fles door het ongeopende raam naar buiten te gooien.
Het duurde nog eens een kwartier voor mijn hoofd zijn normale kleur terugkreeg.

PS
Tips van lezers: staande tubes tandpasta die leeg lijken, dienen aan de achterkant te worden vastgepakt en even fors heen en weer geschud. Levert pasta voor zeker vier poetsbeurten op.
NB
Tijdens het schudden: dop d'rop!

Het is verheugend dat in het zicht van de Boekenweek (9-19 maart) alternatieve plannen worden gesmeed. De boekenwereld kan wel wat rumoer gebruiken. Boekenbal, Libris- en AKO-prijzen - ze schreeuwen om parodieën en tegenhangers.

Voor de tweede maal wordt een alternatief Boekenbal gehouden - het Bal der Geweigerden, 8 maart in Paradiso - en tijdens dat feest zal de Gouden Doerian worden uitgereikt, de prijs voor de slechtste Nederlandse roman van het afgelopen jaar.

'Een jury van experts zal zich buigen over de oogst van 2004 en een longlist samenstellen van Slechtste Boeken. De longlist wordt bekendgemaakt op vrijdag 18 februari.
Voor deze longlist roept de jury van de Gouden Doerian ook de hulp in van het publiek.
Zo kunt u meestemmen: nomineer een slecht boek (of meerdere) voor de Gouden Doerian.'

Meer informatie is te vinden op het weblog van jurysecretaris/schrijver Adriaan Jaeggi.

Hoe ik vanmorgen ook kneep en wrong, ik kreeg geen likje tandpasta meer uit de tube. Veel geflutter van valse lucht, maar spul ho maar. (Uit die staande tubes komt volgens mij nog niet de helft van die lekkere dikke sliert uit de liggende tubes van vroeger. 'O, is alles van vroeger weer beter?' Nee, maar de tubes waren vroeger echt beter.)

Dus liep ik het Kruidvat binnen. En B. tegen het lijf - die ik ken van goeiendagzwaaien, maar ik weet alleen van hem dat hij een goede kennis is van mijn vriend A.
'Hee dag, jij ook hier', zei B. en hij keek of'ie was betrapt bij een winkeldiefstalletje.
'Ja, even een tube tandpasta kopen', zei ik schaapachtig, terwijl ik dacht: wat gaat B. dat eigenlijk aan.
'Ja, het is niet te geloven hoe goed die muziek is,' zei B., 'uitstekende opnames, voor zó'n idioot lage prijs.'

O, wacht even, B. kocht zijn klassieke muziek bij het Kruidvat en hij schaamde zich. Hij dacht dat ik dacht: B. koopt cultuur van de drogist, dat kan niets zijn. Zo zijn er ook vermaarde wijnkenners die, vermomd met hoed en zonnebril, hun wijn bij de Aldi kopen.

'Ik heb hier zúlke boxen weggehaald met Bachcantates,' - met zijn handen mat hij anderhalve meter af in de lucht - 'en de complete Mozart - voor niks!'

Hij leek opgelucht nu bleek dat hij zijn Kruidvatgeheim met mij kon delen.

'Neem nou dit doosje,' en hij nam een cd-box uit het schap, 'ken je Mompou''
'Wie, zeg je?'
'Frederico Mompou! Nee? Ach man, zo mooi. Hier, voor nog geen negen euro in één doosje vier CD's met de complete pianowerken van Frederico Mompou en gespeeld door...?'
'Door... geen idee.'
'Door Frederico Mompou zélf. Zijn Música Callada - betekent Muziek van de Stilte - ken je niet? Móet je kopen. Mompou was een Spaanse componist, een extreem verlegen man. En zo is zijn muziek. Verlegen, bijna niets. Maar mooi!'

En zo luister ik nu naar Mompou die Mompou speelt.
Toegegeven: prachtige muziek, waar je zeer rustig van wordt.
Muziek van bijna niets die bijna niets kost.
Waarom heb ik nooit eerder van Frederico Mompou gehoord?

Onlangs kreeg de Hema een Grote Prijs voor haar vormgeving.
Het Kruidvat verdient een Grote Muziekprijs.

En nu moet ik terug, want ik ben die tube tandpasta vergeten te kopen.

Met de krant in de hand loop ik naar mijn achterbuurman. Ikzelf weet me de tijd dat je daadwerkelijk een bankier in levenden lijve ontmoette nauwelijks meer te herinneren.
Maar meneer Houtvast (92) des te beter.

'O ja, ik kwam bijna iedere dag een bankier in levenden lijve tegen', zegt meneer Houtvast, als we in zijn rommelige woonkeuken hebben plaatsgenomen.

'Maar liepen die keurige heren in hun maatpakken zomaar over straat?' vraag ik ongelovig.

'Nee, dìe zag je niet. U bedoelt de hoge heren? Nee, in mijn tijd waren de bankiers leuke jonge vrouwen, meisjes, zeg maar', zegt meneer Houtvast en zijn oude ogen beginnen te glinsteren.

'Waar ontmoette u die dan?', vraag ik en mijn ongeloof is in verbijstering overgegaan.

'Op de bank,' legt meneer Houtvast uit, 'je ging naar het bankgebouw en dan zag je daarbinnen allemaal hokjes als het ware en daar zaten de leuke jonge bankiers in. En die vroegen dan: 'En meneer Houtvast, wat kan ik voor u betekenen? '
En dan vroeg je of je tien gulden van je rekening mocht opnemen.
'Ja natuurlijk, meneer Houtvast, geen probleem.' Moest je even wachten en dan viel er een soort van bus uit een buis en daar zat dan je tientje in.

Vaak bleef ik dan nog even een praatje maken met zo'n bankiermeisje. Hartstikke gezellig. Na mijn pensionering ging ik iedere dag naar de bank. Zo leuk waren de bankiers!

Op een kwade dag kwam ik weer op de bank en toen moest ik me melden bij een strenge juffrouw - geen bankier, maar een receptioniste - en die vroeg 'of ik een afspraak had'.

Afgelopen. Sinds die dag heb ik nooit meer een bankier ontmoet. Mijn schoonzoon regelt al mijn geldzaken nu per interdinges.'

In 2004 werden in Nederland 400.000 iPods verkocht. Wie nu nog niet met zo'n witte mp3-speler op zak loopt waarin het gehele persoonlijke muzikale hebben en houden is opgeborgen, loopt hopeloos uit de pas.

Het einde van de opmars in nog lang niet in zicht.
De iPodmini- en shufflevarianten doen het uitstekend. De bladen raken niet uitgeschreven (coverstory in het eerste nummer van het nieuwe tech/life/style-tijdschrift Bright, coverstory in de eerste maandelijkse editie van Oor).
Er worden iPod-party's georganiseerd, waarop iedere feestganger mp3j kan worden en radioshows kunnen met Podcasting min of meer rechtstreeks naar de iPod gestuurd.

De muziekindustrie is door het succes van de iPod mp3-speler compleet op z'n kop gezet.

Maar, zo vraag ik u, waarom uitsluitend muziek afspelen op de iPod?
Met trots, pedanterie en koketterie lanceer ik een nieuwe loot aan de iBoom:

iPodezie (iPodetry, if you like)

Ik heb mijn 40 GB iPod geladen (is nog lang niet vol) met poëzie, voorgedragen door de dichters zelf.
Zoveel dichters hebben hun eigen gedichten gelezen voor LP, CD of internet - van Lucebert, Hugo Claus, Leo Vroman en Remco Campert alleen al, draag ik honderden gedichten op mijn iPod mee in mijn binnenzak. Via internet kunnen nog duizenden voordragende dichters uit de wereldliteratuur worden toegevoegd.

Elitair? Snobbish? Nou! Maar geheel passend bij het luxe, egoversterkende, onontkoombare imago van de iPod.

Nieuwe dichtbundels gaan steeds vaker vergezeld van CD's, iPodezie dus en vandaag heb ik een exclusieve voordracht in mijn iPodeziecollectie gezet.
Aan 500 exemplaren van Joost Zwagermans nieuwe epische gedicht 'Roeshoofd hemelt' (Uitgeverij De Arbeiderspers), is een CD toegevoegd, waarop Hans Teeuwen enkele van die gedichten voordraagt.

De FNC (de beroepsfederatie van Nederlandse clowns) heeft een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek. Het vermelden van het beroep clown in de misdaadverslaggeving is de FNC een doorn in het oog.

'Het gebeurt nooit dat het beroep van een overvaller in de pers wordt vermeld, behalve als het om een clown gaat,' zegt voorzitter Hans van Beuningen (clown Fokkie in zijn professionele bestaan), 'je leest toch nooit dat de dader van een bankoverval in het dagelijks leven loodgieter is?'

De FNC heeft de laatste jaren, met de toetreding van duizenden cliniclowns een onstuimige groei doorgemaakt.
'Er zit helaas veel kaf onder het koren,' beaamt 'Fokkie' Van Beuningen, 'we doen er alles aan nieuwe leden diepgaand te screenen. Maar je mag de gehele hardwerkende beroepsgroep niet vereenzelvigen met de wandaden van een paar crimiclowns.'

De uitvoerige beschrijving van de kleding van de criminele clown is een bijkomend pijnpunt.

'We hebben ruim driehonderd leden-clowns die zijn gekleed in blauwe broek, geruite jas en rode pruik. Velen voelen zich door een dergelijk krantenbericht gestigmatiseerd, getraumatiseerd en gedemoniseerd.
En raken financieel aan de grond. De meeste roodpruikige clowns durven de eerstkomende maanden niet op te treden, of ze gaan over op de gele pruik en moeten diep in de buidel tasten.'

Toen ik vandaag die grote kop op de voorpagina van De Telegraaf zag, dacht ik dat'ie hoorde bij een artikel over de omgekochte Duitse voetballers en scheidsrechters en hun banden met de Oost-Europese gokmaffia.

Maar het ging over John de Mol.

Nadat eind vorig jaar John de Mol alle belangrijke voetbalrechten had gekocht, klonken er geluiden in de trant van 'ach, wat maakt het uit, het is alleen een kwestie van een andere knop op het tv-toestel'. Veel zal er niet veranderen, verklaarde ook De Mol zelf.

Toch waren de mediawatchers zeer benieuwd naar de plannen van De Mol. Hoe zou hij het voetbal op tv, naast de reclame-inkomsten, digitaal en interactief gaan uitbuiten?

Ik dacht bijvoorbeeld dat de voetballiefhebber via internet of kabel tegen betaling exclusieve filmpjes zou kunnen bekijken - kijkjes in de kleedkamer, bij de sterren thuis, enzovoorts - zoals Ajax nu al via haar Breedbandportal aanbiedt.

Ik ben een naïeve sukkel.

Na vandaag weten we dat de Wet van de Voortschrijdende Mediaverplatting ('het kan altijd platter') ook nu zijn gang gaat.

Voetbal op tv - het wordt een grote gokkast.

De Telegraaf op zondag meldt:
'Terwijl nu alleen nog kan worden gegokt op de uitslag van een duel, wordt het straks ook mogelijk om te gaan voorspellen in welke minuut een doelpunt valt, hoeveel gele of rode kaarten er zullen worden uitgedeeld, hoe vaak er zal worden gewisseld, of hoe vaak de scheidsrechter de fluit aan zijn mond zet.'

De firma Versatel, waarin John de Mol een belang heeft van 42%, gaat de interactieve diensten kort na de startdatum van 1 augustus openstellen.

Gezellig, met de hele familie naar het voetballen kijken. Voor een bord op schoot is geen plaats - alle familieleden zitten te turven. Vader noteert hoe vaak de scheidsrechter fluit, moeder houdt de hoekschoppen bij, de dochter de kopballen en de zoon wil weten hoeveel maal spelers op hun voorhoofd wijzen.

'Ja!!!!', schreeuwt de vader door de kamer springend. De scheidsrechter heeft 98 keer gefloten en de vader had, na een tip van 'een kennis uit de gokwereld', 500 euro op dat getal ingezet.
Heeft hij nu 2 miljoen euro gewonnen?
Helaas!
Het was opgevallen dat de scheidsrechter na de negenenzeventigste minuut van de wedstrijd niet één keer meer had gefloten. Hij beëindigde de wedstrijd door heel hard 'Stoppen, mannen! Het is voorbij!' te roepen en met zijn handen te zwaaien.

Nog diezelfde avond bekent de scheidsrechter te zijn omgekocht. Voor de somma van 1 miljoen euro had hij beloofd slechts 98 keer te fluiten en hij was iets te snel aan zijn taks geraakt.

In M, het maandblad van NRC-Handelsblad, dat vandaag aan de zaterdagkrant is toegevoegd, worden zes asielzoekers gevolgd, die behoren tot de 26.000 wier asielverzoek werd afgewezen.

Nu hadden we, uit wat we elders lazen, kunnen vermoeden dat het 'niet zo goed' ging, de grondige en onthullende reportage in M toont aan dat Nederland met deze uitzetoperatie geschiedenis aan het schrijven is.
Een zwarte bladzijde, wel te verstaan.

Nederland loopt weer eens voorop in het onmenselijk behandelen van vreemdelingen.

In de ons omringende landen waar wel een generaal pardon is verleend - honderdduizenden migranten werden gelegaliseerd - is nergens sprake van 'de aanzuigende werking', waar minister Verdonk zo bang voor was. Overal loopt de migrantenstroom juist terug.

In Europa kijkt men met verbazing naar ons hemeltergende gestuntel.
'Niemand is ervan overtuigd dat dit restrictieve beleid een bijdrage levert aan een vreedzame samenleving', zegt prof. Anton van Kalmthout.

Een generaal pardon had veel ellende kunnen voorkomen. En was stukken goedkoper geweest!

Na lezing voelde ik bij mezelf een onstuitbare afkeer voor dit rotland opkomen. En dat mag eigenlijk niet.
We moeten juist trots zijn op ons land. We dienen een nieuw patriottisme te ontwikkelen. En een historisch besef te kweken, gespiegeld aan grootse gebeurtenissen en illustere vaderlanders van weleer - vinden de Balkenendes en de Van Aartsens.

Laten we dit nummer van M goed bewaren, voor we vergeten dat we ook grote klootzakken zijn.
We?
Ja. Want dit schandelijke gesjacher met mensen is goedgekeurd door een meerderheid in de Tweede Kamer.

Fijne berichten zijn het, waarin wordt gemeld dat een nieuwe diersoort is ontdekt. Berichten die energie verschaffen: de wereld is nog niet 'af', er valt nog veel te doen.

Vlinders, rupsen, kevers - niet alleen klein spul wordt door de biologen in de boeken bijgeschreven. Er duiken opvallend veel nieuwe apen op.
Recente berichten over de ontdekking van nieuwe apensoorten komen uit India, Pakistan en, gisteren, uit Bolivia.

Bericht van nu.nl:
'LA PAZ - Wetenschappers hebben in de jungle van Bolivia een nieuwe apensoort ontdekt, meldde de krant La Prensa donderdag. Het fruit etende diertje is krap een halve meter lang en weegt ongeveer een kilo. Volgens de ontdekkers hebben de aapjes de gewoonte 's morgens voor elkaar te zingen.

Biologen Robert Wallace en Humberto Gomez, van de Wildlife Conservation Society, ontdekten de nieuwe oranje-bruine primaat in het Maididi National Park. Dit reservaat staat bekend om zijn grote verscheidenheid aan dieren-en plantensoorten.'

Zingende apen - die zouden we wat graag willen horen. Dat kan!
Bieslog presenteert: de eerste opname van de Zingende Apen van Bolivia!
We horen duidelijk een stelletje, een echtpaar, dat net wakker is geworden en nu elkaar en de morgen begroet met een gezongen loflied.

Een vreemdeling die niet weet wie Thorbecke is, kan zich niet in Nederland vestigen - minister Verdonk stelt hoge eisen met haar Inburgeringsexamen.

Minder in het oog springend, maar met ingrijpender gevolgen is het aangekondigde Herburgeringsexamen van minister Remkes.

Autochtonen die niet weten wie Thorbecke is, dienen het land nog voor de zomer te hebben verlaten.
Als politieagenten naar je identiteitsbewijs vragen, zul je voortaan ook de vraag 'En wie is Thorbecke?' dienen te beantwoorden.

Toen ik het las, sloeg de schrik me om het hart.
Weet ik wie Thorbecke was?
Vaagjes.
Ja, politici noemen zijn naam altijd met een soort eerbied - de Grote Onaantastbare Thorbecke...
Negentiende eeuw, toch? Maar jaartallen kan ik niet achter zijn naam plakken.

Op internet vond ik een bruikbaar artikeltje, dat ik nu in het hoofd ga stampen.
Ik wil er zeker van zijn dat ik bij een derdegraadsverhoor op het politiebureau niet door de mand val. Over een week kunnen ze me doorzagen over Thorbecke - ik zal geen krimp geven.

Onder de bewonderende blikken van de agenten, verlaat ik het bureau.
'Deze meneer weet alles van Thorbecke!'

Zó graag wil ik in Nederland blijven.

Beste Annemart,

Vanmorgen las ik in het Algemeen Dagblad je recensie van de Nederlandse speelfilm Vet Hard.
En ik wilde je bedanken - ik heb er veel van geleerd.

Eerst maakte ik me ongerust. Ik zal je namelijk 's iets geks vertellen: ik heb geen weerzinwekkende collega's of buurmannen! Nooit gehad.
Dus ken ik die behoefte niet ze keihard onderuit te halen met een rechtse directe. En omdat jij schrijft dat 'iedereen' die behoefte heeft, maakte ik me zorgen. Ben ik een buitenbeentje? Sta ik buiten het leven? Hoor ik er niet bij?

Ja, ik heb ooit op een kantoor gewerkt en daar zat een irritante man...
Ik heb hem hooguit wel eens een draai om de oren toegewenst, maar nooit een rechtse directe met een flinke trap na.

Na enig reflecteerwerk realiseerde ik me, dat ik me in mijn leven in een positie heb gemanoeuvreerd, waarin ik de kans weerzinwekkende collega's of buurmannen te ontmoeten totaal heb uitgebannen. Ik ben thuiswerker geworden en dat thuis is een hutje bij de zee.
OK, daar word je op den duur zeer week en wattig van, maar het bevalt me best. Lekker rustig. Alles gaat z'n gangetje. Ach, wel ja.

Hoe anders leef jij (en iedereen?), temidden van mensen die je onderuit zou willen halen en natrappen, terwijl alleen in de bioscoop je geheime wensen worden gevisualiseerd.
Jij vindt het heerlijk, mij lijkt het frustrerend.

Overigens dacht ik dat het genre film met snoeiharde humor, politieke incorrectheid en overmatige gewelddadigheid fors op zijn retour is. Dat iedereen er genoeg van had (maar dat weet ik dus niet zeker).

Nou, dag!
Een handdruk (een stevige, niet meer) van,

Wim
(je mag me best oom noemen, of hèb je al een weerzinwekkende oom?)

Als maker van amusement voor de publieke omroep was ik benieuwd naar wat het rapport over het Nederlandse mediabeleid van de WRR (Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid) voor me in petto heeft.

Nou, dat valt niet mee.
'Amusement is geen kerntaak meer van de publieke omroepen.'

Ik kan het wel vergeten. De boodschap van de WRR is duidelijk: 'Bedankt tot zover en het ga je goed.'

Maar er gloort een sprankje hoop.

Amusement moet geheel aan de commerciëlen worden overgelaten, 'tenzij om redenen van cultuur of educatie en bereik dat genre van belang is voor het realiseren van publieke belangen'.

Ik heb lang op die zin gestudeerd, maar kwam er niet uit.
Nu pas blijkt dat ik het maken van amusement veel te licht heb opgevat. Ik heb altijd maar 'wat gedaan' - van de publieke omroep de volle vrijheid gekregen om te bedenken en schrijven wat in me opkwam. En nu moet ik meewerken aan het 'realiseren van publieke belangen'? Ik begrijp het niet.

Gelukkig legt WRR-voorzitter W. van de Donk het uit:
'Zoals je kinderen een pil laat doorslikken met behulp van appelmoes.'

Poei! Ik moet me omscholen.
Ik moet leren het publiek als kinderen te zien, de publieke belangen als pil en 'dat genre'(amusement) als appelmoes.

Wat zijn de beste appels voor het maken van appelmoes?
Ze mogen niet te zuur zijn, anders lusten de kinderen mijn moes niet.

Het filmfestival van Rotterdam besteedt veel aandacht aan de mondiale ontwikkelingen in de hedendaagse cinema.
Films uit o.a. Rusland, China, Iran, Kazachstan en Japan gaan hier in première en vinden een enthousiast onthaal.

Reikhalzend wordt uitgekeken naar 'Lost River', de nieuwe film van de Koreaanse meester-regisseur Ze Long Long, die vanavond wordt vertoond.

Gisteren arriveerde de beeldschone ster van deze film, de Koreaanse actrice Lya Zou Dang, de echtgenote van regisseur Ze Long Long.
In 'Lost River' speelt ze een vrouw die 'lost' is in 'a lost city'.

Bieslogs hoofdredacteur sprak met Lya Zou Dang en hij vroeg haar naar haar persoonlijke relatie tot het centrale thema in 'Lost River'.
(M.m.v. Annet Malherbe)

Het 34e International Film Festival Rotterdam is in volle gang.
Dit jaar draaien een kleine 800 films in 24 filmzalen en er worden meer dan 300.000 bezoekers verwacht.

Van de Nederlandse cineaste Anje van der Mast gaat een bijzondere film in première. Ruim drie jaar werkte ze aan 'Dooier!' en de cinemaliefhebbers hebben er lang naar uitgezien.
Elke nieuwe film van Anje is een gebeurtenis in de cinematografie die doorgaans veel stof doet opwaaien.

Bieslogs hoofdredacteur was gisteren in Rotterdam en sprak live in het VPRO-radioprogramma Music Hall met cineaste Anje van der Mast.

Over de bijzondere beeldvorming van 'Dooier!'en de omwenteling in de verhalende cinema.

Paginagroot geeft het CTG (College Tarieven Gezondheidszorg/de Zorgautoriteit i.o.) vandaag in de kranten een overzicht van de organen in de gezondheidszorg, waarvoor in de maand december 2004 beschikkingen en goedkeuringen zijn genomen.

Het is een buitengewoon opwekkende bezigheid die duizelingwekkende lijst door te spitten, in de wetenschap dat je er godzijdank en geprezen NIETS mee te maken hebt.

Let wel: dit is een overzicht van organen en besluiten - als je de regels zelf wilt inzien, moet je naar het hoofdkantoor van het CTG in Utrecht, waar ze ter inzage klaarliggen.

Kan het via internet?
Ja, maar mij lukte het niet om bijvoorbeeld de 'Beleidsregel opschoningsbedragen lumpsum externe honorering lokale initiatieven vrijgevestigde medisch specialisten in verband met invoering B-segment (I-754)' op het scherm te krijgen.

Als ik die beleidsregel dringend nodig zou hebben (stel), dan zou ik de gang naar Utrecht er graag voor over hebben.
Het adres van het CTG is namelijk zo hoopvol en bemoedigend: Moeder Teresalaan 100.

Ik zou een koffer meenemen met hoogst noodzakelijke spullen en De Zorgautoriteit vragen of ik voor altijd mocht blijven.

Het Nederlands Englishproof maken?
Daar is een enorme taskforce voor nodig.

No way het Engels uit het Nederlands te outsourcen.
Tenzij je een performance based organisatie inschakelt op no cure no pay-basis.
Zoek een manager met feeling voor human resources en start met de kids.