Met de krant in de hand loop ik naar mijn achterbuurman. Ikzelf weet me de tijd dat je daadwerkelijk een bankier in levenden lijve ontmoette nauwelijks meer te herinneren.
Maar meneer Houtvast (92) des te beter.

?O ja, ik kwam bijna iedere dag een bankier in levenden lijve tegen?, zegt meneer Houtvast, als we in zijn rommelige woonkeuken hebben plaatsgenomen.

?Maar liepen die keurige heren in hun maatpakken zomaar over straat?? vraag ik ongelovig.

?Nee, díe zag je niet. U bedoelt de hoge heren? Nee, in mijn tijd waren de bankiers leuke jonge vrouwen, meisjes, zeg maar?, zegt meneer Houtvast en zijn oude ogen beginnen te glinsteren.

?Waar ontmoette u die dan??, vraag ik en mijn ongeloof is in verbijstering overgegaan.

?Op de bank,? legt meneer Houtvast uit, ?je ging naar het bankgebouw en dan zag je daarbinnen allemaal hokjes als het ware en daar zaten de leuke jonge bankiers in. En die vroegen dan: 'En meneer Houtvast, wat kan ik voor u betekenen? '
En dan vroeg je of je tien gulden van je rekening mocht opnemen.
'Ja natuurlijk, meneer Houtvast, geen probleem.' Moest je even wachten en dan viel er een soort van bus uit een buis en daar zat dan je tientje in.

Vaak bleef ik dan nog even een praatje maken met zo?n bankiermeisje. Hartstikke gezellig. Na mijn pensionering ging ik iedere dag naar de bank. Zo leuk waren de bankiers!

Op een kwade dag kwam ik weer op de bank en toen moest ik me melden bij een strenge juffrouw - geen bankier, maar een receptioniste - en die vroeg ?of ik een afspraak had?.

Afgelopen. Sinds die dag heb ik nooit meer een bankier ontmoet. Mijn schoonzoon regelt al mijn geldzaken nu per interdinges.?