Beste Annemart,

Vanmorgen las ik in het Algemeen Dagblad je recensie van de Nederlandse speelfilm Vet Hard.
En ik wilde je bedanken - ik heb er veel van geleerd.

Eerst maakte ik me ongerust. Ik zal je namelijk ?s iets geks vertellen: ik heb geen weerzinwekkende collega?s of buurmannen! Nooit gehad.
Dus ken ik die behoefte niet ze keihard onderuit te halen met een rechtse directe. En omdat jij schrijft dat ?iedereen? die behoefte heeft, maakte ik me zorgen. Ben ik een buitenbeentje? Sta ik buiten het leven? Hoor ik er niet bij?

Ja, ik heb ooit op een kantoor gewerkt en daar zat een irritante man...
Ik heb hem hooguit wel eens een draai om de oren toegewenst, maar nooit een rechtse directe met een flinke trap na.

Na enig reflecteerwerk realiseerde ik me, dat ik me in mijn leven in een positie heb gemanoeuvreerd, waarin ik de kans weerzinwekkende collega?s of buurmannen te ontmoeten totaal heb uitgebannen. Ik ben thuiswerker geworden en dat thuis is een hutje bij de zee.
OK, daar word je op den duur zeer week en wattig van, maar het bevalt me best. Lekker rustig. Alles gaat z?n gangetje. Ach, wel ja.

Hoe anders leef jij (en iedereen?), temidden van mensen die je onderuit zou willen halen en natrappen, terwijl alleen in de bioscoop je geheime wensen worden gevisualiseerd.
Jij vindt het heerlijk, mij lijkt het frustrerend.

Overigens dacht ik dat het genre film met snoeiharde humor, politieke incorrectheid en overmatige gewelddadigheid fors op zijn retour is. Dat iedereen er genoeg van had (maar dat weet ik dus niet zeker).

Nou, dag!
Een handdruk (een stevige, niet meer) van,

Wim
(je mag me best oom noemen, of hèb je al een weerzinwekkende oom?)