Al een paar keer kwam ik in berichtgeving over mensen van boven de zeventig het woord oudjes tegen.
Ik ken er een paar van die leeftijd - in het volle leven staande, actieve mensen en ik zou ze nooit van z'n leven oudjes noemen.
Ik duid in het algemeen niet graag mensen met een verkleinwoord aan. (Met Pietje Precies als uitzondering.)

Voor vrouwen van boven de zeventig maakt het woord besje haar rentree.

In een andere recensie dan de hiernaast geciteerde las ik dat de actrices ook brilletjes dragen die op het puntje van de neus zijn gezet.
Kent u vrouwen van boven de zeventig die continu een brilletje op de punt van de neus dragen?
Bovendien zijn 70+-vrouwen ook niet automatisch hilarisch en ontroerend. Je hebt er gelukkig ook vervelende en spijkerharde tussen.

Laten we een afspraak maken.
Mensen van zeventig jaar en ouder noemen we nimmer meer oudjes.
En vrouwen van boven de zeventig mogen al helemaal niet meer als besjes in de hoek gezet.

Besjes zijn actrices van begin veertig die denken iets te weten over vrouwen van boven de zeventig.

In de kranten lees ik alle kritieken - over theatervoorstellingen, films, boeken en tentoonstellingen. Ik kan zodoende meepraten over kunst en cultuur, terwijl ik maar een fractie van het aangebodene bekijk, beluister, lees, of onderga.

Negatieve kritieken genoten de voorkeur. Schandelijk leedvermaak welde in me op als er in een recensie werd gekraakt, gevloerd en afgeserveerd. De scherpste schimpscheuten kende ik uit het hoofd.

Nu genieten de positieve en juichende kritieken mijn voorkeur.
Lekker om in een gesprek over een boek dat je niet hebt gelezen te kunnen zeggen: 'Daar heb ik hele goeie dingen over gelezen.'

Misschien ligt 't aan de tijd van het jaar.
Als ik in februari nog zo naar positief nieuws haak is er wat anders aan de hand.

Het beeld van de zwarte kraai is van staal, zes meter hoog en vijf meter breed.

We hebben de maker gevonden.

Vanavond werd in een golfplaten loods, die was neergezet tegenover het Haagse stadhuis, het kunstwerk ten doop gehouden.

De kraai is gemaakt door beeldend kunstenaar Florentijn Hofman, in opdracht van Kunstgebouw (Stichting Kunst en Cultuur Zuid-Holland) en Crossing Border.

De kraai zal de komende dagen het straatbeeld van Den Haag en het Crossing Border Festival beheersen.

Florentijn Hofman bedenkt spraakmakende kunst, vaak van tijdelijke aard.
Zo verfde hij panden aan de Beukelsdijk in Rotterdam stralend blauw en was in Nieuwerkerk aan den IJssel gedurende enige tijd een gigantische muskusrat van riet en hout te bewonderen.

(Het filmpje is ook als Vodcast beschikbaar.)

In oktober vindt het Amsterdam China Festival plaats - het grootste Chinese kunst- en cultuurevenement dat ooit in Nederland is gehouden, dankzij de medewerking van de Chinese overheid en de enthousiaste en royale sponsoring van ons bedrijfsleven.

Zoekt organisator Martijn Sanders nog naar een stuntje ter promotie van zijn festival?
Hij kan op wereldwijde persaandacht rekenen als hij ook een ander stukje Chinese cultuur van alledag naar Nederland haalt.

Laat vóór het openingsconcert in het Concertgebouw, op het Museumplein, een openbare executie van misdadigers plaatsvinden, door een authentiek Chinees vuurpeloton!

Het schijnt dat in China het executeren in het openbaar - tussen de tien- en twintigduizend keer per jaar - tot kunst is verheven.
Zo'n virtuoos schietend Chinees vuurpeloton aan het werk zien op een plein in de stad, wordt daar beschouwd als een ultieme vorm van body-art.

Prof. dr. Ernst van de Wetering heeft vanavond een nieuw schilderij van Rembrandt gepresenteerd.

Afbeelding 1 toont het zelfportret van een 19e-eeuwse onbekende zondagsschilder, dat door een particuliere verzamelaar in 2001 op een veiling in Apeldoorn werd gekocht voor honderd euro.

Bij nauwgezette bestudering kwam de nieuwe eigenaar tot de conclusie dat zich wellicht een oudere schildering onder de verflaag bevond.

Hij gaf het paneel door aan Ernst van de Wetering, leider van het Rembrandt Research Project (RRP), die erin slaagde, na uitvoerig dendrochronologisch, röntgen- en infraroodonderzoek, vast te stellen dat het hier ging om een overgeschilderde studie voor een zelfportret van Rembrandt uit 1660 (afbeelding 2).

Vannacht wordt het paneel grondig gerestaureerd, waarbij alle 19e-eeuwse verflagen worden verwijderd, waarna de nieuwe Rembrandt vanaf morgen tentoongesteld zal worden in het Rembrandthuis te Amsterdam.

Ernst van de Wetering hoopt nog dit jaar zeker tien schilderijen aan Rembrandt te kunnen toeschrijven.

Wat is het Nederlands Dagblad - 'Christelijk betrokken' - toch een verademing in krantenland.
Op maandag bevat de krant één bescheiden sportpagina, waarop uitsluitend het zaterdagvoetbal wordt verslagen (Spakenburg-Bennekom 5-1).
Geen shownieuws, tv-sterretjesgeneuzel of flut van de dag.

Naast het compacte binnen- en buitenlandse nieuws is er een keuze uit inheemse berichtgeving, die nergens anders aan bod komt.

'De vrijgemaakten krijgen nieuwe, eigentijds verwoorde doopformulieren.'

'De generale synode van de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) heeft vijfenvijftig liederen uit het Liedboek voor de Kerken goedgekeurd. Twintig voorgestelde liederen werden weggestemd.'

'Een verslag van de Christelijke boekenbeurs in de Zwolse IJsselhallen.'

'In Nederland is sprake van een 'ongezonde polarisatie' tussen evangelische groepen en de gereformeerde gezindte, signaleert B. van den Toren.'

De redactie voorkomt dat de Christelijke lezers voor het hoofd worden gestoten. Tot in het kleine nieuws.
Neem het berichtje over de omstreden Kabouter van Rotterdam.
Heel Rotterdam kent het controversiële beeld Santaclaus van de Amerikaan Paul McCarthy als Kabouter ButtPlug.
Maar in het Nederlands Dagblad wordt het zes meter hoge kunstwerk beschreven als een 'tuinkabouter met in zijn hand een gestileerde kerstboom'.

Wat is een butt plug?
Ik geef ruiterlijk toe dat ik dat, tot niet zo lang geleden, ook niet wist. Ik heb nog nooit een butt plug nodig gehad. En ik waardeer de beslissing van het Nederlands Dagblad de butt plug uit de krant te houden.

Maar in tegenstelling tot het Nederlands Dagblad wil ik de onwetende Biesloglezer wel een discrete gelegenheid geven enige kennis op te doen.
In het dossier 'Voorlichting: De liefde bedrijven gaat als volgt' heb ik ditzelfde stukje opgenomen, maar nu voorzien van een nuttige link.

Zonder ironie: het Nederlands Dagblad is een schoolvoorbeeld van 'pluriformiteit in de media' en ik hoop van harte dat de krant nog lang zal blijven bestaan.

Dat theater- en filmmaker Alex van Warmerdam ook beeldend kunstenaar is, weten we van zijn vele decor- en afficheontwerpen.
Zelden zijn ze te zien, maar in het Grafisch Atelier Utrecht hangen nu schilderijen van hem.

Ik ben geen kunstcriticus - ik weet niet hoe je beeldende kunst in woorden moet vangen.
Mijn criterium: ik test een tentoonstelling op 'willen hebben'.
Bij welke schilderijen zou je tegen de tentoonstellingsorganisator willen zeggen: 'Ach, pakt u deze maar in, want die wil ik thuis vanavond nog graag aan de wand hebben.'

Het gebeurt niet vaak, maar na het zien van de schilderijen van Alex van Warmerdam, wilde ik zeggen: 'Ach, doet u mij ze maar allemaal.'

Maar ik gun een ander ook wat, dus tot en met 15 juli zijn de schilderijen in Utrecht te bekijken.

Grafisch Atelier Utrecht, Plompetorengracht 4, geopend op werkdagen van 09.00-17.00 uur.

Beeldend kunstenares Babette Wagenvoort (zie over haar het Bieslogdossier 'Vier tekenaars op internet') zoekt nieuwe spreekwoorden.

'Ik ben op zoek naar spreekwoorden en gezegden uit andere talen, die zo mooi of zo treffend zijn dat ze eigenlijk in de Nederlandse taal opgenomen zouden moeten worden.'

In een serie muurtekeningen die zij voor een basisschool in Den Haag gaat maken, wil zij, naast Nederlandse spreekwoorden, vertaalde spreekwoorden uit o.a. het Marokkaans, Turks, Berbers, Somalisch en Chinees verwerken.

Kunstenaar Klaas Gubbels kreeg ter ere van zijn zeventigste verjaardag een overzichtstentoonstelling in het Arnhemse Museum voor Moderne Kunst aangeboden: 'Gubbels Totaal - Vijftig jaar schilderen'.
En gedurende die halve eeuw hield Gubbels zich voornamelijk bij dezelfde, onuitputtelijke thema's: tafels, stoelen en koffiekannen.

Minder bekend zijn z'n objecten en het hoeft niet te verbazen dat we in die collectie ook veel tafels, stoelen en koffiekannen aantreffen, maar nu in combinatie en driedimensionaal.
Over zijn beelden en multiples is een boek verschenen, dat wordt ingeleid met enkele vermakelijke en inzichtverschaffende gesprekken tussen Klaas Gubbels en schrijver/documentairemaker Cherry Duyns.

Een fragment:
()'Vroeger vond ik trouwens dat je alleen maar kon werken als je geïnspireerd was. Ik zat urenlang op mijn atelier te wachten tot ik weer verder kon, zo streng was dat bij mij in m'n kop. Dat is nu door mijn discipline veranderd. Toen mocht ik alleen maar werken als ik geïnspireerd was, die gedachte had ik toen.'
Ch: Dat had je besloten'
'Nou nee, dat zat gewoon in mijn karakter, terwijl ik toen ook al zei: 'Inspiratie bestaat niet.''
Ch: De jaren hebben je geleerd dat het vooral hard werken is.
'Ja.'
Ch: En volhouden.
'Ja.'
Ch: Een niet onbelangrijk aspect van het kunstenaarschap.
'Ja... nou... ik zeg altijd dat ik schilder ben.'
Ch: Maar er is voor jou geen verschil tussen het doek daar en het object hier op tafel?
'Eigenlijk niet nee. Toen ik later les gaf op de academie zei ik wel eens tegen de studenten: 'Denk erom, in elk vak heb je kunstenaars, zelfs onder schilders.' Maar ik vind het een raar woord, kunstenaar. Een raar woord. Soms maak je iets bijzonders...'

Populair in Engeland: de tekeningen van beeldend kunstenaar David Shrigley (1968) in boeken en op prentbriefkaarten.
Kwasi-eenvoudige tekeningetjes, die in combinatie met de tekst geestig en vaak scherp zijn.

Minder bekend zijn z'n beelden en foto's.

Voor de BBC maakte hij Modern Thought, een serie animaties, waarvan vele met geluid.
Zo eenvoudig en leuk kunnen filmpjes op internet zijn.

Vandaag wordt in Brussel de expositie The Image of Europe geopend door de voorzitter van de Europese Commissie Romano Prodi en minister Ben Bot van Buitenlandse Zaken.

Architect Rem Koolhaas en zijn denktank AMO maakten panorama's van zestig en tachtig meter met een heldengeschiedenis van de EU.

'De immense collage begint bij de 'big bang' en leidt via de oude Grieken en de Franse Revolutie tot het staatsieportret van de Europese Commissie-Barosso, die 1 november aantreedt. ()
Ook is er een vijf meter hoog 'gouden' standbeeld opgesteld van de Fransman Jean Monnet, architect van de Europese gemeenschap voor Kolen en Staal.'

Het gigantische kunstwerk wordt geëxposeerd in een circustent op het Brusselse Schumanplein.

Het zou mooi zijn als tussen al dat geprots en gepraal een plekje kon worden ingeruimd voor een werkje van Marlene Dumas met bijhorend tekstje:

A united Europe

I never meant to stay
I suppose that's what they all say.

It was my first time in a peepshow
so when the girl smiled at me
I said "Only looking" and she replied
"That's how I got started here too."

Marlene Dumas

Performances, landart, video, installaties - de kunst van de laatste vijfentwintig jaar kan niet meer gestolen worden.

Een mooie site ter introductie van het werk van Marcel Duchamp (1887-1968), kubist, futurist, dadaïst.

Het beste profiel voor een middelbare profielschool lijkt mij een Van-alles-wat-profiel.
Een school waar ze 'iets met film' doen, iets met toneel, iets met muziek en iets met beeldende kunst.

Die is er nog niet: een profielschool waar ze iets met profilering doen.

Niet voor iedereen 'n pretje, die beginjaren van de 21-ste eeuw.
Ben je tekstschrijver, moet je een film, die 'subtiel en schilderachtig in beeld is gebracht', aan een jong publiek verkopen.

Over Vermeer! De deskundigen weten niets van hem - je gaat er vanuit dat jouw jonge, dus domme publiek niet eens zijn naam kent en denkt dat de Gouden Eeuw in 2000 begint.

Maar gelukkig, de hoofdrol wordt gespeeld door Scarlett Johansson.
Da's niet gek. Hoef je je handjes niet thuis te houden. Kun je met je vieze vingertjes op je vieze toetsenbordje er een vies tekstje uitrammelen, waarin je Vermeer voor vies mannetje uitmaakt.

'In een Haags museum is een kunstwerk te zien, dat liefhebbers van de tunneltjewebcam zeer zal aanspreken', zo luidde de tip.

Gisteren ben ik gaan kijken.
Jazeker, je kunt een link naar ons tunneltje leggen, maar aan een theoretische beschouwing over de verhouding tussen kunst en werkelijkheid durf ik me niet te wagen.

In het GEM, museum voor actuele kunst - naast het Haags Gemeentemuseum - is een tentoonstelling te zien van de Belgische kunstenaar Hans Op de Beeck.
Er zijn mooie videofilms en tekeningen, maar het pièce de résistance is een installatie die ter plekke, gedurende maanden, is gebouwd.

Je gaat een zwarte ruimte in die, als je ogen aan het donker zijn gewend, blijkt ingericht als een wegrestaurant. In het zwart - zwarte banken en tafels, zwarte counter, zwarte suiker in de strooipotten, in de hoek een zwarte telefoon met zwart telefoonboek.
Je gaat zitten en je kijkt uit op een stuk door natriumlampen verlichte snelweg, dat is aangelegd door een rotsachtig zwart landschap.
Het stuk weg lijkt honderden meters diep.
Als je het getal weet, groeit je bewondering: de kijkkast is in werkelijkheid zestien meter diep; weg en landschap zijn gemaakt van piepschuim.

Ik heb er een tijdje gezeten. Er waren op dat vroege moment geen andere bezoekers. De geluidsband met restaurantrumoer, die bij het kunstwerk hoort, klonk (nog) niet.
Ik zat in een doodstille zwarte ruimte, naar een doodstille weg in een doodstil zwart landschap te kijken en het maakte op mij een diepe indruk.
Ik werd er niet somber van. Het restaurant van Hans Op de Beeck is heel erg goed gemaakt en van goed gemaakte dingen word je eerder vrolijk dan treurig.

Mag ik een advies verstrekken aan het Haagse gemeentebestuur?
Koop dit kunstwerk aan en stel het permanent tentoon.
Bijvoorbeeld in een zaaltje bij dat andere optische meesterwerk, Panorama Mesdag.
Den Haag krijgt er een topattractie bij.

'De Nachtwacht en andere schutterstukken werden ondergebracht in de ridderzaal van het kasteel Radboud te Medemblik. Ook gymnastieklokalen in Wieringerwerf, Winkel, Lutjewinkel, Barsingerhorn en Schagerbrug werden als tijdelijk kunstdepot ingericht.

Maandag 13 mei werd in de namiddag het besluit genomen de Nachtwacht over te brengen naar het duindepot te Castricum en die zelfde avond vertrok het transport.

De nacht van 13 op 14 mei heeft het doek, overigens zorgvuldig in dekzeilen verpakt, overnacht onder het afdak van de schuur van een smid in Winkel, waarna 's-morgens vroeg de tocht werd vervolgd.'

Vandaag was het weer zo'n dag met grauw halflicht waarin het moeilijk is vrolijke gedachten te ontwikkelen.

Welk museum in Nederland vraagt de Deense kunstenaar Olafur Eliasson eens een tentoonstelling te komen maken?

In de Londense Tate Modern heeft hij een gigantische zon opgehangen, waarin honderden lampen zijn verwerkt.

In de loop van de dag verandert licht en atmosfeer - van mistig tot stralend - en de foto's voorspellen, dat je van een middagje verblijf in Eliasson's Weather Project enorm zult opknappen.

Kunstwerken voor tien of vijftien euro? Knap duur, Aldi!

Al mijn kunst koop ik aan de deur, of op de rommelmarkt.
Van die kwasi-Japanse prenten voor vijf euro, of een lekker camp landschapje voor twee euro.
Of ik fröbel zelf even een collage in elkaar: paar tijdschriftfotootjes over elkaar heen plakken en klaar is kees.

Ik ben benieuwd naar het antwoord van de andere supermarkten.

Bij C1000 een olieverfje voor 1 euro 99?

Iedere klant van Dirk zijn eigen portretje in acryl voor 99 eurocent?

Bij de Konmar hebben ze naaktjes in de aanbieding - van 3 euro 80, nu voor 1 euro 56! (1 per klant, op=op)

Hebben wij ooit werk gezien van de schilder Jan Adam Zandleven, die leefde van 1868 tot 1923?

Neen!

Vanavond bezoeken wij het Jan Adam Zandleven Museum, dat uitsluitend via internet te bezoeken is.

Wij gaan een snuif cultuur nemen, dames en heren.
Luchtigjes gekleed nemen wij plaats in de hal, waar wij worden vergast op een zomeravondconcert door Julia Dinerstein, viool en Anastasia Safonova, piano. Zij spelen voor u een stuk van Rebecca Clarke.
Tijdens de muziek krijgt u een 'diashow' te zien van schilderijen van Jan Adam Zandleven.

Wij wensen u een mooie avond.

Vandaag is het veel te warm voor kathedraal- of museumbezoek.
Om toch onze noodzakelijke vakantieportie Cultuur te halen, bezoeken we thuis een virtuele tentoonstelling over Vermeer.

Dat is een groot voordeel van thuisreizen op internet - je kunt lekker in je zwembroek voor de computer zitten, met je voeten in een teiltje koud water en een frisdrankje onder handbereik.

Dit is een site met een overvloed aan Vermeer, waarvoor één dag misschien te kort is.

'Maar er gaat toch niets boven een echt schilderij van Vermeer?'
'Ja hoor 's, dáárvoor gaan wij van de winter nog een keer naar het Mauritshuis in Den Haag. Afgesproken?'

'De thuisblijvers hebben altijd ongelijk.'

O ja?

Tijdens deze vakantieperiode zal ik regelmatig adressen doorgeven die de thuisblijvers het gevoel zullen geven groot gelijk te hebben.

Vandaag bezoeken we het Getty Museum in Los Angeles, waar een tentoonstelling is te zien van Vlaamse boekversierkunst uit de Renaissance.

Klinkt saai en ik neem aan dat vakantiegangers in Los Angeles 'er niet aan toe' komen.
Keuen in de hitte en als je eindelijk binnen bent, mag je langs een paar vitrines met opengeslagen boeken schuifelen.

Wij thuisblijvers gaan er 's lekker voor zitten en zoomen op die glorieuze Vlaamse boekversieringen in en wij zien in één uur zoveel details en nemen zoveel interessante informatie tot ons, dat we wel gek zouden zijn die tentoonstelling in Los Angeles in het echt te willen zien.

Het Stedelijk Museum van Amsterdam staat aan de rand van de afgrond, volgens de Commissie Sanders.

Het moet 'zich terugvechten'.

Volgens Sanders behoort het Stedelijk nog niet tot de top-drie - MoMa New York, Tate Londen, Pompidou Parijs - maar zal het binnenkort uit het 'peloton van internationaal belangrijke musea demarreren om naar die kopgroep te springen'.

Rudi Fuchs is volgens het commissierapport de hoofdschuldige van het wanbeleid.

Is dat rechtvaardig?
Want wat hebben de schilderijen zelf gedaan om de gang richting afgrond te voorkomen?
Niets!
Ze hebben maar een beetje lamlendig aan de muren gehangen.
Geen enkel initiatief is ons uit de lijsten tegemoet getreden.

Is de afgelopen jaren één schilderij op een sportschool gesignaleerd?
Gaan na sluitingstijd ooit een paar schilderijen een rondje hardlopen in het Vondelpark?
Hoe kan het museum zich ooit terugvechten als de kunstwerken in zo'n slechte lichamelijke conditie verkeren?

Rudi Fuchs is het geweest die nota bene fiets- en roeitoestellen heeft neer laten zetten, zodat de schilderijen in hun vrije tijd wat beweging konden krijgen. Ze bleken te beroerd om van de faciliteiten gebruik te maken, bleven aan de muren hangen, 'want we hangen hier goed'.

Naar een kopgroep springen?
Ach, hou toch op. Bij elke wedstrijd eindigen de schilderijen van het Stedelijk in de bezemwagen.

Het Stedelijk is één grote hangplek geworden.

Men zoekt een nieuwe, gezichtsbepalende artistiek directeur.

Ronald Koeman?

Vrijwel dagelijks loop ik langs dit, onlangs gerenoveerde, mooi degelijke huis.
Ik kijk dan altijd even naar boven en bedenk:
onder dit dak waren ooit alle schilderijen van Vincent van Gogh bijeen.

Valt uw mond open van verbazing, lezer?

Mooi. Dan kan ik nu beginnen met doceren.

Toen de broers Vincent en Theo van Gogh kort na elkaar in Frankrijk waren overleden, reisde Theo's weduwe Johanna Bonger, met haar zoontje, in 1891 terug naar Nederland.
In haar bagage bevonden zich honderden
schilderijen van Vincent, alle tekeningen en de gehele correspondentie tussen de twee broers.

In het huis begon zij een pension om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien. Op zolder lag de schilderijencollectie (linnen op rollen); enkele werken verfraaiden het pension. Boven de schoorsteenmantel hing De Aardappeleters, in de slaapkamer twee versies van De Zonnebloemen.

Van Vincents oeuvre was op dat moment niet één schilderij verkocht; de gehele collectie werd bij een inventarisatie als waardeloos beschouwd.
Johanna Bonger wist beter. Zij koesterde Vincents nalatenschap. Ook haar tweede man, de schilder Johan Cohen Gosschalk, bewonderde het werk. Hij begon de schilderijen en het heftige leven van Vincent te beschrijven - de mythe was geboren.

Amsterdamse kunstenaars wisten van het werk en gaven er hoog over op (Breitner, Jan Toorop, Rik Roland Holst) - zij ijverden voor een eerste grote tentoonstelling in het Stedelijk, in 1905.
De schilderijen bleven in Johanna's beheer. Ze verzorgde het inlijsten en de verzending naar musea in binnen- en buitenland. Want de faam van Vincents werk verspreidde zich nu snel.

Zonder Johanna Bonger zouden wij nooit van Vincent van Gogh hebben gehoord.

Vandaag is een van de beste satirische tekenaars van Nederland overleden.

Hagenaar Jaap Vegter publiceerde sinds 1967 in vele bladen, maar het befaamdst waren zijn pagina's in Vrij Nederland.

Gedurende 25 jaar zocht ik in 'de nieuwe VN' altijd het eerst naar Vegters bijdrage.

Het verhaal van de strip bevatte een scherp commentaar op de tijd; zijn tekeningen waren het waard een tweede keer te bekijken. Elk straattafereeltje, of caféinterieur bevatte zoveel mooie, rake, in simpele, haast achteloze lijntjes getekende details.

Geen wekelijkse Vegter meer. Wat een gemis.

Joan Collins. In de afgelopen kwart eeuw al tien keer eerder naar Nederland gesleept voor tv-stunts, openingen en reclamespotjes.
Twee generaties jongeren hebben nooit gehoord van Alexis en Dynasty.

Is er nog één man van boven de vijftig in Nederland te vinden die opgewonden raakt van het idee haar te mogen ontmoeten?

Henk van Os.

En de directieleden van het Groninger Museum, die denken dat een schilderijententoonstelling van Moreau, Klinger en Munch een armzalig openingsstuntje nodig heeft.

Gemeentebestuur van Groningen: wilt u er op aandringen dat alle onkosten betreffende Miss Collins door de heer Henk van Os uit eigen zak worden betaald?

Vandaag de Schoorlse Zeeweg belopen en, al was het grauw en grijs, weer onder de indruk geraakt van het wijde, woestijnachtige landschap.

Bijna honderd jaar geleden wandelde op deze zelfde weg een kleine Spaanse schilder en ook op hem maakte dit landschap een diepe indruk.

Wist u dat de duinen bij Schoorl zijn terug te vinden in het werk van Picasso?

Picasso woonde in 1905 in Parijs. Hij ontmoette er de Nederlandse journalist en flierefluiter Tom Schilperoort, die hem uitnodigde voor een verblijf in zijn huis in Schoorl.
Picasso reisde mee per trein naar Nederland en verbleef gedurende de maanden juni en juli in Schoorl.

In Parijs had de schilder schetsen achtergelaten van circusacrobaten en kermisgasten.
Na zijn verblijf in Nederland, terug in zijn Parijse atelier, plaatste hij die figuren in een weids, bijna abstract zandlandschap en de Picassokenners gaan er vanuit dat de Schoorlse duinen op die keuze van grote invloed zijn geweest.

'Famille de Saltimbanques' wordt gezien als Picasso's belangrijkste schilderij van 1905.

Picasso's Nederlandse verblijf leverde meer op.
Naast een paar schetsboeken (met impressies uit Alkmaarse bordelen!), kennen we de gouache 'Trois Hollandaises', met op de achtergrond een Schoorlse boerderij. Picasso was gefascineerd door de figuur die in het strooien dak was uitgespaard. Die versiering is vandaag in enkele boerderijdaken rond Schoorl nog terug te vinden.

En er is het schilderij 'La belle Hollandaise', waarvoor een plaatselijk meisje model heeft gezeten.
Tot op de dag van vandaag schijnen in Schoorl en omstreken de geheimzinnige verhalen rond haar identiteit en een niet opgehelderde moord de ronde te doen.
Een postbode zou gezien hebben hoe zij naakt voor Picasso poseerde, waarna hij dit schandaal aan haar verloofde overbriefde. (Ik weet ook niet wie is vermoord - het model of de postbode.)

Vanmiddag, over de Neude in Utrecht lopend, zag ik hem voor het eerst zitten: de haas. Onontkoombaar. Nederland heeft een nieuwe bezienswaardigheid: de Haas van Utrecht.

Thinker on Rock van de Britse kunstenaar Barry Flanagan (1941), een bronzen haas op een rotsblok.

Er is veel commotie ontstaan, voordat de haas zijn zitplaats kreeg.
Mag dat, op deze oude, historische plek, een kruising tussen Bugs Bunny en de Denker van Rodin neerzetten?
Andere vermaarde kunstenaars droegen alternatieven aan. De bevolking mocht stemmen. De haas kreeg 83% van de 4000 stemmen, tegen 12 en 5% voor de andere twee, abstracte, ontwerpen.

Vandaag, enkele dagen na de onthulling, had een zorgzame Utrechtenaar de haas te eten gegeven.

Markant beeld. Op een sombere, regenachtige dag als vandaag vrolijk je er even van op.

In een kritische bui zou ik zeggen: gaan we de popart nog eens dunnetjes overdoen?
Maar ik ben geen kunstcriticus, dus ik treed Circus Cerný onbevangen tegemoet.

Op negen plaatsen in of rond de Witte de Withstraat staan werken opgesteld van de Tsjechische kunstenaar David Cerný (1967).

Spectaculair, niet helemaal 'mijn kunst', maar lekker om te fotograferen. En die baby-achtigen, tegen het kantoor van de Rotterdamse Gehandicapten Organisatie opklimmend, zouden altijd moeten blijven zitten. Heeft Rotterdam er een attractie bij.
Een oude vrouw achter een rollator, nam een grote bocht, de stoep af tot over de straat. 'Ze zijn mooi, maar ze kunnen zo van de muur vallen.'

De baby's en de Trabant hebben vriendelijke, vrolijke voeten. De kunstenaar doet soms wel heel stoer, met drie meter hoge pistolen (te zien in centrum TENT), maar de man die zulke vrolijke voeten maakt, is me sympathiek.

De herinnering aan het dertig jaar oudere werk van Claes Oldenburg is onweerstaanbaar, maar we moeten niet vergeten dat Cerný's beelden zijn gemaakt Na De Val Van De Muur, toen in Praag de openbare ruimte openging en alles mocht.

(Die vorige zin klinkt behoorlijk pedant en neerbuigend, geef ik toe. Spreekt hier toch een criticus? Zie zelf maar.)

In het Museumpark, vlakbij de Kunsthal, ligt een uniek gebouw. Villa Zebra is het enige kunstmuseum in Nederland dat zich geheel op kinderen richt.

Vanmiddag worden er vele exposities tegelijk geopend: striptekeningen van Wasco, foto's uit New York, Duisburg en Rotterdam gemaakt door kinderen met wegwerpcamera's, verzamelkastjes, kinderportretten, enzovoorts.

Ik word rondgeleid door de gedreven bedenkster en spil van het museum Jet Manrho.
De tocht gaat door gangen en ruimten met namen als Hazenpad, Pleinzigt en Dwaalzaal, langs kinderateliers, een beeldentuin en een theater. De kunstwerken zijn op kinderooghoogte opgehangen, of komen langs op elektrische treintjes!

Wat zal de gemeente Rotterdam trots zijn op dit initiatief en wat past dit museum goed in de nieuwe prioriteitenlijst, waarin de jeugd extra aandacht dient te krijgen.

O ja? Het ligt anders. Villa Zebra is niet zeker van haar gemeentelijke subsidie, waardoor ook andere sponsors aarzelen.
Jet Manrho legt het zelf beter uit.

Vanmiddag gezien op de tentoonstelling 'Per Saldo' - een selectie uit de ABN AMRO kunstcollectie in het Noordbrabants Museum, 's-Hertogenbosch:

Helen Frik
The permanently upset
1998, geverfd brons

Vanavond 22.55 - 0.02 uur, Nederland 3: Krapp's Last Tape.

Een meesterlijk toneelstuk uit 1958 van Samuel Beckett.

Topacteur John Hurt als de 69-jarige Krapp, die de geluidsbanden afdraait, waarop hij dertig jaar geleden zijn leven heeft ingesproken.

De uitvoering, onder regie van Atom Egoyan, schijnt (goddank) zeer tekstgetrouw te zijn en om dat te kunnen controleren verwijs ik naar een site met de volledige tekst. Uitprinten en meelezen? (Opmerkelijk: Becketts nauwgezette speelaanwijzingen!)

'Perhaps my best years are gone. When there was a chance of happiness. But I wouldn't want them back. Not with the fire in me now. No, I wouldn't want them back.'

Vanmiddag landde onze Elviskaravaan op Groningen Airport Eelde ('vliegveld Eelde').
Het toerschema liet ons enkele uren vrij en we belandden in een plaatselijk museum, waar we van de ene verbazing in de andere vielen.

Zo stonden we oog in oog met bijgaand schitterend schilderij van Theo Kurpershoek (1914-1998). Er hingen tientallen prachtwerken, die we nooit eerder hadden gezien.

Ik ben opgevoed met abstract-expressionistische kunst. Schilderijen 'moesten' abstract zijn, vernieuwend, avant-gardistisch - voor figuratieve schilderkunst haalden we onze elitaire neuzen op.
Nooit gedacht dat ik dit schilderij ('Zomer '76) nog eens mooi zou vinden. En dat is geen kwestie van verouwelullinisering; ook jonge kunstenaars herontdekken het schilderen. Kurpershoek zet de lijn Vuillard - Bonnard voort en hoe - wat een rijke doeken! (Test op een tentoonstelling: welke schilderijen zou je thuis willen ophangen? Nou, tientallen doeken zou ik zo uit Eelde mee willen nemen.)

Volgende verbazing: het particulier museum voor figuratieve kunst De Buitenplaats in Eelde. Zeer bijzonder gebouw, groots opgezette kunsttuin er omheen.

En zo sneuvelt bij deze randstadbewoner het ene vooroordeel na het andere.

Op dit moment zing ik Love Me Tender op een bühne ergens in Groningen.
Als het postmodernisme niet allang bestond, zou ik het vandaag willen uitvinden!

Het voordeel van de zomerkranten is, dat bij gebrek aan relevant nieuws aandacht kan worden besteed aan doorgaans onderbelichte onderwerpen.
Zo krijgt de kleuterpopmuziek van de Belgische groep K3 de overvloedige attentie die zij slechts in de zomer verdient.

Bieslog blijft niet achter.
Wij onderzochten de in de Volkskrant van gisteren gepubliceerde klacht van een zorgende jonge vader. Haast alle babyspulletjes zijn bedekt met beertjes en poesjes. Als man liep je daar behoorlijk mee voor gek. De jonge vader eiste neutrale kleuren, zonder opdruk.

Wij vonden op onze speurtocht echter heel weinig poesjes. Beertjes, eendjes en hondjes te kust en te keur, maar poesjes ho maar.

Wel viel ons op, hoe de spulletjes commercieel worden gebruikt voor de kennismaking met latere helden. Er is geen bordje, bekertje, of zuigflesje te vinden, zonder babymerchandising.

Ook schrokken wij hevig toen wij op een babybordje met afzichtelijke wezentjes ontdekten, dat hier Poeh-beer en Knorretje waren bedoeld.

Ach, klik de onderste tekening eens groot en geniet van het magistrale werk van E. H. Shepard.

Vanmiddag las ik in twee ochtendkranten over de beeldententoonstelling 'Den Haag Sculptuur' op het Lange Voorhout. En omdat ik elke gelegenheid aangrijp om naar Den Haag te gaan - ik geef het toe - besloot ik tot een reportage.

Twee uur en een fikse treinvertraging later (goed ijs hebben ze in de hal van Schiphol!) stond ik op de mooiste laan ter wereld. Er staan enkele tientallen beelden opgesteld.

Dat het thema luidt 'Euopa in beeld', zal mij een zorg zijn. Hoe jammer is het toch dat beeldhouwwerken altijd 'verklaard' moeten worden met verhaaltjes over het hoe en waarom. Omdat ze zo kostbaar zijn om te maken, veronderstel ik, moeten vele opdrachtgevers en sponsors gevonden worden en die willen mooie, kloppende verhaaltjes.
Het kunstenaarsaanbod is gevarieerd, van Maillo, tot Jungermann, Armando, Atelier van Lieshout en Mascarò.

Meest opvallend is een kerkje van sloophout en piepschuim, 'The importance of Swedish Poverty', van de Zweed Peter Johansson, dat op de kop van het Voorhout prachtig staat te stralen in de richting van het Noordeinde, the importance of Dutch richness.

Van het enfant terrible van de Deense kunst, Christian Lemmertz, staat er een wit geslachtloos Grieks/Romeins beeld, waarvan vooral de voeten opvallen. De recensente van het Algemeen Dagblad zag een Asterix en Obelix-sandaal en een Katrien Duck-pump (of is dat het verhaaltje van de kunstenaar?).

Na mijn bezichtiging van de tentoonstelling zag ik bij de Kloosterkerk een oploop van opvallend feestelijk uitgedoste Haagse heren en dames, politie-agenten, bodyguards en persfotografen. Ik viel met mijn neus in de boter: de tentoonstelling moest nog geopend en bezichtigd worden door koningin Beatrix!

Ik trok mijn digitale fotocamera en begaf me onder de pers.
Ik werd buitengewoon gastvrij ontvangen door de jongens van de gestampte pot. Royalty-fotografen van Algemeen Dagblad, Telegraaf, het blad Vorsten, Privé, Story, noem maar op.

Omdat ik de officiële plechtigheid niet binnenkwam, bleef ik wachten op de rondleiding en werd ondertussen door mijn collega's ingewijd in de kneepjes van het vak. Hoe je de geheimtaal van de Rijkspolitie over de scanner moet kennen, om de berichten over het Koninklijk Huis te kunnen ontcijferen. Hoe moeilijk het is een plaatje van Hare Majesteit te maken, zonder hotemetoten erop. Dat het nieuwe type bodyguard het je bijna onmogelijk maakt je werk goed te doen.

Stipt half zes begon de Koningin aan haar wandeling over het Voorhout. Het werd hard werken geblazen. Van beeld tot beeld renden wij-van-de-pers vooruit, en we verdrongen elkaar om de mooiste plaatjes te kunnen schieten.

Opvallend is het tempo van Hare Majesteit. Ze trekt er stevig aan. Na een klein half uur was ik bekaf, en nadat ik Haar eindelijk eenmaal goed van dichtbij had geschoten - en daar gaat het de goeie royaltyfotograaf om, die beeldhouwwerken doen er niet toe - besloot ik Haar te laten gaan en richting station te koersen.

Met de tentoonstelling van 'Frank and Jamie' in een Newyorkse galerie, is het drieluik 'De Trilogie van de Macht' van de Italiaanse neo-conceptuele kunstenaar Maurizio Cattelan (42) compleet.

Twee jaar geleden baarde Cattelan opzien met 'The Ninth Hour', een wassen beeld van de door een meteoriet getroffen Paus.

In Toronto is momenteel deel twee opgesteld: het beeld van jongetje Hitler, dat op zijn knietjes om vergeving smeekt.

Het derde deel toont twee Newyorkse politie-agenten, 'die ik heb neergezet als bezems', aldus de kunstenaar.

De Maurizio Cattelan die zich de laatste drie jaar in het openbaar manifesteerde, op openingen verscheen en lezingen hield, blijkt te zijn 'gespeeld' door de jongere look-alike Massimiliano Giono.

De tentoonstelling Icecones and Potatobags is
t/m 1 september door het gehele land gratis te bezichtigen.