En vandaag is de hoofdredacteur weer op pad.
Hij leest voor op een literair festival in Rotterdam.

De hoofdredacteur leest vanavond enkele Bieslogbijdragen voor in het VPRO-radioprogramma Duizend Woorden (Concertzender, 21.00 - 22.00 uur).

Eerder bepleitte Bieslog een afkickkliniek voor aan Second Life verslaafde bestuurders.
Dat die hard nodig is, bewijst een artikel in AD/Den Haag - het verslag van een totaal mislukte persconferentie in het virtuele stadhuis van Zoetermeer.

Als je 25.000 euro gemeenschapsgeld investeert in een internetspelletje en denkt dat je tonnen hebt bespaard, wordt een intensieve therapie van minstens drie maanden dringend aanbevolen. (Geen computergebruik gedurende de eerste zes weken!)

Op Bieslog begroeten we wederom schrijver Ewald Vanvugt, die een nieuw boek heeft gepubliceerd.
Ik ken hem al lang; vanaf 1964 maakte hij wekelijkse reportages voor het radioprogramma Uitlaat, waarvan ik toen hoofdredacteur was. Enkele van die opnamen hebben we uit de archieven opgediept en opgepoetst. (Zie in de linkerbalk het dossier De Uitlaat-tapes.)

In 1967 vertrok Ewald voor een jarenlange reis door de wereld.

In 1970 ontmoette hij op het tropische strand van Goa een vrouw uit New York - Lucine; zij was 24, hij 27 jaar. Tussen hen bloeide de liefde, maar na een halfjaar samenreizen gingen beiden hun eigen weg.

In het boek Weerzien met Lucine verhaalt Ewald Vanvugt hoe hij zijn geliefde van toen na 35 jaar terugvindt op een eiland in de Stille Zuidzee.

'Eind jaren zestig behoorden we tot de generatie die de westerse consumptiemaatschappij (tijdelijk) de rug toekeerde en de wereld introk. Nu behoren we tot de generatie van jeugdige bejaarden die via het internet elkaar herontdekten.'

Het boek is meer dan het verslag van een hervonden jeugdliefde. Vanvugt schetst een indringend en liefdevol beeld van zijn verblijf te midden van de straatarme, vrolijke bewoners van een van de duizenden eilanden in de Stille Zuidzee.

En hij citeert uit zeventiende- en achttiende-eeuwse reisverslagen van de eerste ontdekkingsreizigers, die hier het (liefdes)paradijs op aarde meenden te hebben gevonden.

Aedriaen Manschveldtallee - kan dat ermee door?

Wat een ingewikkelde hekken zijn er in het duinlandschap neergezet! Uw reporter had zo'n ijzeren bouwsel nooit eerder gezien. (foto 1)

Vooral die scheve verticale paal met kwadrant, in het midden van het hek, trok sterk de aandacht. Werden er golven mee opgevangen en was dit hek radiografisch bestuurbaar?

Uw reporter schroefde de dop van zijn camera en toog op onderzoek uit. Na enig dub- en denkwerk kwam hij tot de conclusie dat aan dit hek een ingenieus bedachte constructie is bevestigd, die ervoor moet zorgen dat een paard kan passeren, zonder dat de ruiter behoeft af en weer op te stijgen.

De verticale paal in ruststand. De klink van het hek wordt 'vastgehouden' tussen twee uitsteeksels.(foto 2) (Daar zullen de hektechnici wel vaktermen voor gebruiken, maar die kennen we niet.) De ketting die de verticale paal met de klink verbindt, hangt er slapjes bij.

Als de ruiter, vanaf de rug van het paard, de verticale stang naar rechts beweegt, wordt de ketting aangetrokken en de klink opgelicht, waardoor het hek open kan zwaaien. (foto 3)

Wat zijn de hekkenmakers toch knap!
Uw reporter was nog niet tevreden - hij wilde het hek in werking zien. Verdekt opgesteld tussen de struiken wachtte hij ruim een uur, totdat hij een ruiter op heterdaad kon betrappen. (foto 4)

En toen werd nog een saillant onderdeel van het hek verklaarbaar. Bovenop het linkeruiteinde is een elipsvormig aanhangsel gemonteerd, waardoor het hek tijdens het passeren vanaf de paardenrug verder opengeduwd kan worden. (zie eventueel nogmaals foto 1)

Tevreden over de oplossing van het hekkenraadsel vervolgde uw reporter zijn weg, zich verbazend over de bevoorrechte positie die ruiters en paarden tegenwoordig in de duinen krijgen toebedeeld. Wat worden ze in de watten gelegd. Liever lui dan moe!

En hij herinnerde zich hoe hijzelf in vroeger dagen door weer en wind op zijn ongezadelde paard door de duinen galoppeerde.

Ook bij nacht en ontij - als er een dokter moest worden gehaald bij een moeilijk barende vissersvrouw bijvoorbeeld.

Hekken? Je gaf je trouwe vriend de sporen en je sprong eroverheen.

Kan het CDA niets doen aan het agressieve gedrag van eksters en Vlaamse Gaaien? En dat gekrijs van de meeuwen en het gekoer van de duiven moet ook maar 's afgelopen zijn.

In de vogelstand is het op dit moment een ordeloze bende. Akkoord, het is lente, maar de ooit als 'onze gevederde vrienden' omschreven dieren maken het te dol. Het tot gehoorbeschadiging leidende getjilp en gefluit dient dringend aan banden gelegd.

- En maar lachen en maar blij doen. Haal die grijns van je gezicht, VDH! Waar zouden we mee thuiskomen?
- Met goud.
- Juist. En wat hebben we gewonnen?
- Zilver.
- En dat is dus niet zo...?
- ...best?
- Dat is bar slecht, VDH. Of liever: zwaar onder de maat. En wat zullen ze zeggen in de wereld? Nou, dat Nederland is maar een tweedehands natietje van niks. Daar gaan we mooi niet heen met vakantie. Of met ons nieuwe bedrijf. Dus, VDH...
- dus... wordt 't een sobere huldiging?
- Huldiging! Hoe durf jij het woord huldiging te laten vallen. Wat dacht jij zelf? Iemand huldigen die ons land zo te kakken heeft gezet? Ik zou voorlopig mijn neus maar niet laten zien in het vaderland, VDH. Ik zou de rechtszaak maar rustig in het buitenland afwachten.
- Rechtszaak?
- Uiteraard. Mensen die Nederland zo te schande zetten, zullen het voelen in hun portemonnee. En misschien wordt je paspoort wel afgenomen. Ik sprak meneer Henk Kamp zojuist en die is woedend! Sporters die Nederland schade berokkenen, moeten we hun Nederlanderschap ontnemen, brieste hij.
- Ik kon echt niet harder. En zilver is toch ook mooi?
Ik sta perplex! Jij begrijpt het nog steeds niet, hè, VDH. Geef die medaille 's hier... Goed zo. Die wordt vandaag nog omgesmolten. Uit mijn ogen nu. En je komt pas Nederland weer in als je goud bij je hebt. Gesnopen, VDH?

Bij de voedselbank is nu ook een hulpmiddelencentrale gevestigd. Daar kunnen 65-plussers oude afgedankte winkelwagentjes bekomen (de zgn. neprollators), versleten bezems (hulpkrukken) en droogrekjes (poormanslooprekken).

Prachtige dag vandaag - morgen wordt nog prachtiger.
En dan hoorde ik de heren aan de bar van mijn zaak weer zeggen van 'Het is vandaag bloesjesdag!'
Vin ik toch zo'n schijnheilige uitdrukking. Want wat die zogenaamd keurige gasten in hun krijtpakken en overdwars gestreepte foute dassen bedoelen is:
'Het is vandaag tietendag!'
Want als ze bloesjesdag zeggen, bedoelen ze gewoon doorkijkbloesjesdag.

Als ik dan zeg van: 'Bedoelen de heren soms dat het vandaag gleuvendag is?' moet je ze zien kijken. O, o, wat is die Mike weer ordinair bezig.

Maar zo is het toevallig wel: de vrouwen droegen vandaag hun bloesjes weer op z'n verst open. Godsammenaken, ja, vin je het gek als je ogen afdwalen.

Sommige vrouwen kijken je bestraffend aan als je blik even in een gleuf blijft vastzitten. Ja, kom nou toch.
Je zal mij niet horen zeggen dat een vrouw er zelf om gevraagd heeft als een avondje stappen zeg maar niet prettig afloopt, maar de meeste vrouwen weten zo langzamerhand best dat ze op een dag als vandaag de heren behoorlijk op stang kunnen jagen met hun hout voor de deur.

Dus dames: doet het morgen asjeblieft één knopie minder, ja?

O ja: navels zijn passé in 2007. Laat die nou maar ingepakt.
Van navels heb ik m'n buik van vol.

Mike van der Molen, horeca-ondernemer

Met een dweilorkest, oranjerode tulpen en blokjes kaas hebben we ons in Berlijn voor het oog van de wereld weer van onze beste kant laten zien.

Dank en hulde aan allen die deze geweldige promotiestunt hebben bedacht en voorbereid.

We kunnen en moeten trots zijn op ons vaderland. Zij die zich schamen doen er goed aan ons mooie landje te verlaten. Op vrijwillige basis, nu het nog kan.

Het woord demoniseren is gelukkig nog niet tot de sportjournalistiek doorgedrongen.
In de sportbijlagen van alle kranten wordt Van Basten vandaag nog gezellig ouderwets afgebrand, neergesabeld en in de grond gestampt.

Van een bevriende arts (een specialist, en een goeie, ik neem alles aan van wat hij zegt) hoorde ik dat de medische wetenschap op dit moment weer 's heel anders aankijkt tegen zonnebaden.
De voor ons algehele welzijn onmisbare vitamine D wordt aangemaakt door zonlicht op de huid te laten vallen - via de voeding krijgen we te weinig binnen. En vitamine D uit een potje wordt door het lichaam niet best opgenomen.

In de zon zitten is goed!

'Niet lang', veronderstelde ik.
'Nee, een kwartier,' doceerde mijn vriend, 'zon op je gezicht en je handen is al goed, op meer bloot beter.'
'Maar dan natuurlijk niet midden op de dag tussen twaalf en één', wist ik zeker.
'Juist! Op het midden van de dag! Voor een maximaal effect.'
'Uiteraard stevig ingesmeerd,' kon ik het nog niet geloven, 'met factor twintig of hoger.'
'Nee, helemaal niet insmeren. Of met de lichtste factor.'
'Maar eh... huidkanker...eh...'
'Als je het maar een kwartiertje doet, is er niks aan de hand. Beetje verbranden geeft niks - als je maar geen blaren op je huid trekt.'

Ik geef het maar door. Ik raad u niets aan of af. Maar ik heb vandaag om kwart voor één een kwartier in de zon gezeten. Zorgeloos en schuldvrij, voor het eerst in lange tijd.
Het mag van de dokter.

Aan: broer Wim
Van: zus Loes

Ha broerke,

Wilde ik vanmiddag nog iets leuks te lezen halen voor het weekend, zag ik de nieuwe glossy Catherine in de schappen. En omdat ik een zwak heb voor Catherine (mag jij eigenlijk niet weten), dacht ik: ja, gezellig!

Maar toen keek ik nog 's goed en dacht ik: hè? Maar dat ìs Catherine helemaal niet. Word ik hier nou bij de neus genomen, of heeft ze zich werkelijk geheel laten verbouwen.
Jij zit in die wereld - weet jij wat er aan de hand is? Wat hebben ze met mijn Catherine gedaan?

De laatste keer dat ik haar op tv zag, zag ik niks geks. Gewoon, de ouwe Catherine, die ik graag mag omdat ze even oud is als ik, waardoor ik als ik haar zie toch denk: dat is er één van ons zeg maar en wat doet ze het toch nog goed. Begrijp je dat een beetje, Wimmel? Nee, natuurlijk.

Als jij me nu gaat vertellen dat ze zwaar is geopereerd, valt er alweer een illusie aan duigen.

Hoewel op de voorkant interessante artikelen worden beloofd - 'Waarom Albert Verlinde geen nee kon zeggen'! -, heb ik het tijdschrift toch laten staan. Ik moet eerst weten of ze echt is of nep. Of is de foto met een stand-in gemaakt, een, hoe noem je dat, look a like?

Ik stuur je mijn foto mee - want als het nou echt waar is, als Catherine echt is geopereerd, moet ik haar voorbeeld dan niet 's volgen? Moeten die rimpelravijnen niet dringend volgestort?
Wat vind jij?

Liefs, je zuster Loes.

Van: Wim
Aan: Loes

Niet doen, Loes! Wil je alsjeblieft niets aan je hoofd veranderen. Of aan enig ander lichaamsdeel? Je bent goed zoals je bent. Aan een nep-Loes heb ik geen enkele behoefte.

Catherine heb ik nog nooit ontmoet, maar ik kan je zeggen dat ze niet is geopereerd. Voor de cover van haar glossy hebben ze haar hoofd gewoon wat gephotoshopt, d.i. met de computer glad getrokken. Fluitje van een cent. Kan met jouw hoofd ook, maar dat moesten we maar niet doen.

Goed dat je het tijdschrift niet hebt gekocht. Dat Albert Verlinde geen nee kan zeggen, kan ik je ook zo wel vertellen.

Weet je wat je zou kunnen doen? Je klacht doormailen naar http://www.beperkthoudbaar.info/
Schrijf maar dat de nep-Catherine je ernstig in verwarring heeft gebracht. En dat door haar toedoen bijna het chirurgenmes in je hoofd zou worden gezet.

Dag lieve Loes,
je kijkt nog veel te veel tv,
sorry, waar bemoei ik me mee.

Vandaag werd het Michiel de Ruyter-jaar geopend door HM de Koningin. Recentelijk zijn er veel boeken en artikelen verschenen over de oude zeeheld.
Oude? Nieuwe zeeheld. We hebben kennelijk weer helden nodig.

Vanavond was in het Journaal te zien hoe schoolkinderen de Koningin toezongen met een voor hen volstrekt onbegrijpelijk lied over zeeheld De Ruyter. Het leken wel beelden uit het Polygoonjournaal van 1950.

Maar laten we niet te hard van stapel lopen. Het zal nog even duren voor de popsterrenplaatjes in de schoolagenda's worden vervangen door afbeeldingen van Michiel de Ruyter.

Dringende oproep aan alle ouders:
controleer regelmatig de muren van de kamers van uw kinderen.
Treft u een plaatje aan van een besnorde 17e eeuwer, aarzel dan niet en roep deskundige hulp in van de Kinderbescherming.

- Goedemorgen - Van der Molen is de naam.
- Goedemorgen, meneer. Mijn naam is Gerald van der Does. Aangenaam kennis te maken.
- Hoe oud, Van der Does?
- U bedoelt mijn leeftijd? Welnu, ik ben 59 en een half, in oktober aanstaande...
- Wilt u even naar opzij kijken?
- Mijn hoofd wenden, bedoelt u? Zo?
- Ah, ik zie het al. U past niet in ons profiel. Goedemorgen.
- Eh... goedemorgen dan maar weer. Ik wens u nog een prettige...
- Goedemorgen - Van der Molen is de naam.
- Goedemorgen, ik ben Jan Kardoes... (enzovoorts, honderdvijftig sollicitatiegesprekken per dag)

Daags na de bekendmaking van de sensationele kraak door drie scholieren van het eeuwenoude raadsel van het magisch vierkant - het ANP-bericht trok wereldwijde aandacht - dient zich een nieuwe sensatie aan.

En opnieuw is het Arno van den Essen, hoogleraar wiskunde aan de Nijmeegse Radboud-Universiteit, die de gebeurtenis wereldkundig maakt.

Twee peuters van respectievelijk negen en tien maanden zijn erin geslaagd, zonder hulp van volwassenen, het oudste in de geschiedenis der mensheid bekende magisch vierkant in één poging te voltooien.

'Nooit eerder hebben jonge wiskundigen van nog geen jaar oud deze prestatie kunnen leveren', aldus de enthousiaste professor, die zich opmaakt voor een nieuwe ronde wereldpubliciteit.

Hoofdredacteur. Zit in redactielokaal. Hoofdpijn. Griep? Terug naar bed. Tot later.

De geruchten over een op handen zijnde verkoop van Het Koninklijk Huis nemen toe. De huidige eigenaar - De Staat der Nederlanden - overweegt een verkoop van het bedrijf in onderdelen aan de hoogst biedenden.
Er zouden al besprekingen gaande zijn met een aantal buitenlandse investeringsmaatschappijen en private investeerders.

Economisch deskundigen zijn positief over de op handen zijnde verkoop. 'Het is de enige mogelijkheid tot groei,' zegt een van hen, 'het aantal paleizen in binnen- en buitenland kan worden uitgebreid, alsmede het aantal feestdagen - er zou sprake zijn van twee tot vier Koninginnedagen per jaar.'

De bestaande structuur van de onderdelen die verkocht worden, zal grotendeels worden gehandhaafd. 'Van een uitverkoop van dit cultureel erfgoed is geen sprake. De Gouden Koets en de Troon in de Ridderzaal gaan beslist niet naar het buitenland.'

Wel zal de automatische troonopvolging geen vanzelfsprekendheid meer zijn. 'We moeten erop rekenen dat na de abdicatie van de huidige Koningin, een buitenlandse vorst - waarschijnlijk een Brit - haar plaats op de troon zal innemen.'

Het geeft te denken dat gisteren geen enkele avatar op het virtuele Scheveningse strand lag en niemand de Huffnagel Beach Club bezocht. Het weer was bar slecht, met onweer, hagel en sneeuw. Je zou verwachten dat de mensen dan maar wat graag achter hun computers in de virtuele zon gaan liggen.

Door het slechte echte weer is veel strandzand weggespoeld en schade aangebracht aan de echte strandtenten. Met dertigduizend euro zou zandafslag en schade te herstellen zijn geweest.

Moet er zo langzamerhand niet eens aan een afkickkliniek voor Second Life-verslaafde bestuurders worden gedacht?

Een programma van Jack Spijkerman met in het cabaretteam Gerard Joling, Gordon, Viola Holt en Bonnie St. Clair - daar moet ergens toch een gaatje voor te vinden zijn?

Nu de rol van opiniepeiler Maurice de Hond lijkt te zijn uitgespeeld - de NOS verbrak het contract met hem - gonzen de namen door medialand.
Ook onze eigen onderzoeker prof. dr. Nak de Weert wordt genoemd als mogelijke opvolger.

- Meneer De Weert, er zijn bronnen die beweren u op het Mediapark in Hilversum te hebben gezien

'Klopt. Ik heb een genoeglijk onderhoud gehad met de NOS-hoofdredacteur, de heer Laroes, die zich zeer gecharmeerd toonde van mijn nieuwe peilmethode ten behoeve van de media. Meer mag en kan ik helaas niet zeggen.'

- Maar kunt u dan wellicht een indruk geven van die nieuwe peilmethode

'Wel, ik doe een beroep op de intelligentie van mijn te ondervragen representatieve panelleden: ik stel namelijk uitsluitend strikvragen. En dat zeg ik er ook eerlijk bij.'

- Kunt u een voorbeeld geven

'Ik zou vandaag bijvoorbeeld kunnen vragen: Als er nu verkiezingen werden gehouden en u kon kiezen uit slechts twee partijen - de PVV en de AGOVV - op welke partij zou u dan stemmen?'

- De AGOVV

' Ja, die partij bestaat dus niet. Ongeveer 34% der ondervraagden zal niet in de strikvraag trappen. Maar een grote groep kiest PVV omdat ze daar wel eens van hebben gehoord. Dus kan ik het bericht lanceren: De PVV van Geert Wilders is, indien er nu verkiezingen worden gehouden, op dit moment de grootste partij van Nederland.'

- Maar dat is toch baarlijke nonsens

'Voor u misschien. Maar mijn strikvragenmethode is er ten behoeve van de media. In Den Haag zijn honderden parlementaire journalisten gedetacheerd - die zitten om stuff verlegen. De camera's en de persen moeten draaien.'

- Hebt u nog een voorbeeld van uw vraagstelling ten behoeve van de media

'In 2005 was Wouter Bos de gedoodverfde premier - als het nu 2005 zou zijn wie is er dan op dit moment populairder: Bos of Balkenende?'

- Op dit moment

'Als het 19 maart 2005 zou zijn...'

- U bedoelt Wouter Bos

'Et voilà... Ziet u de headlines voor u? 'Bos populairder dan Balkenende!' Ja, u kijkt verbijsterd... weet u wat het is: er zijn nog lang geen verkiezingen, er valt absoluut nog niets te peilen - willen opiniepeilingen zin hebben, dan moet de boel af en toe flink opgeschud.'

Als de Pensioenfondsen meer goodwill willen kweken voor hun beleid, is aan te raden gezellige uitstapjes voor hun klanten te organiseren naar de landmijn- en clusterbomfabrieken, zodat de gepensioneerden met eigen ogen kunnen zien wat er met hun belegd geld gedaan wordt.

Met indrukwekkende demonstraties op veilige afstand, een verloting van pannensets en plaids aan boord van de bussen en een lekker Van der Valk-dinertje tot besluit.

Kent u de zanger Thomas Quasthoff?
Dat hij een bijzondere verschijning op het concertpodium is, wordt meteen duidelijk als u de eerste link opent - een trailer van The Dreamer, een film over zijn leven.

In dit onvolkomen lichaam huist een prachtige, krachtige, warme stem. Een bas/bariton, die onversterkt de Grote Zaal van het Concertgebouw kan vullen.
Ik draai regelmatig CD's waarop hij liederen zingt van Schubert, Schumann en Bach.
Via de tweede link hoort u een mooi voorbeeld van zijn zangkunst: Der Arme Peter van Robert Schumann.

Wat ik niet wist: Thomas Quasthoff zingt ook jazz! En niet met het bekende resultaat van de klassieke zanger die met zijn te keurige stem een tenenkrommend nummertje swing probeert. Nee, Quasthoff durft in de jazzclassic All Blues echt te improviseren.

Vanavond leest de hoofdredacteur in het VPRO-radioprogramma Duizend Woorden (Concertzender, 21.00 - 22.00 uur), ter gelegenheid van de Boekenweek, een verhaal voor van een uitzonderlijk hoog literair gehalte.
Zo worden ze niet meer geschreven!

De hype rond Second Life is nog lang niet over zijn hoogtepunt heen. Banken, verzekeringsmaatschappijen, winkelketens en ambassades bouwen er hun virtuele kantoren en supermarkten.
Maar ook overheidsinstanties kopen er land en laten stadhuizen en ontmoetingsplekken aanleggen. Virtuele bouwsels, luchtkastelen, ontworpen en gebouwd met echt (gemeenschaps)geld!

Den Haag opent binnenkort een virtuele strandtent, die volgens verantwoordelijk wethouder Huffnagel 17000 euro gaat kosten - volgens de ambtelijke stukken 30.000 euro.
Je kunt er 'op het strand liggen zonnen, vliegeren met het nieuwe Den Haag-logo en praten met stadsgenoten'. (Dit is een citaat - de aanhalingstekens zijn niet bedoeld om ironie aan te geven.)

'Wat zie jij bleek. Griep?'
'Nee, hoor, ik heb de hele dag in de zon gelegen.'
'Dan smeer jij je zeker in met zonnebrandfactor PlusVijftig?'
'Ja, hè, hè, in Second Life natuurlijk. In de Haagse strandtent. Lekker rustig daar. De enige andere bezoeker was de virtuele wethouder Huffnagel. Geinige kerel. Maar een beetje opdringerig. Kwam steeds vragen of ik samen met hem wilde vliegeren met zijn nieuwe logo. Maar ik wou lekker van de zon genieten.'
'Even, hoor... je zit achter je computer... die zon schijnt toch niet echt?'
'Nee, dat is het mooie nou juist. Je hoeft je niet in te smeren met dat plakspul, je krijgt geen zandkorrels in je zwembroek en je hebt dat zenuwslopend geruis van de zee niet de hele dag aan je kop.'

Voor de goede orde:
Second Life heeft wereldwijd bijna vier miljoen gebruikers, waarvan slechts tien procent regelmatig inlogt. Er zijn in totaal zesduizend Nederlanders actief.

Eind van de maand opent Zoetermeer 's werelds eerste digitale stadhuis, waarin 25000 euro is geïnvesteerd.

Ja, zeg!
Laten die cabaretiers voor een eigen Cabaretweek zorgen!

Zul je ze horen als schrijvers tijdens de Cabaretweek gaan voorlezen in de trein.
(Hoewel er geen schrijvers te vinden zullen zijn die zich daarvoor lenen.)

Vermoedelijk is het zo gegaan.
Toen ze klaar zaten voor de foto, zeiden mijn moeder en haar zuster tegen elkaar: 'Dit wordt een serieus portret, we spreken af elkaar ernstig aan te kijken. (Foto 1)

En misschien dachten ze toen aan vroeger, veel vroeger, toen ze wel eens tegen elkaar gezegd zullen hebben: 'We kijken elkaar aan en wie het eerst lacht is af.'

Magda, mijn moeder (links), is de eerste die haar lachen niet kan houden. (Foto 2)

Lien, haar zuster (mijn tante), gaat meteen mee in de lach. (Foto 3) Want lachen deden ze graag.

Het lachen is niet te stoppen. (Foto 4)

Dit is het soort lachen waarover ze een kwartier later - als ze het gieren enigszins onder controle hebben gekregen en ze in staat zijn opnieuw te poseren - zullen zeggen: 'Stom, hè. We keken elkaar aan en ik moest ineens zo lachen... En ik weet niet waarom!'

En het kan zijn dat als ze opnieuw ernstig naar elkaar kijken, er nog een kleine naschok van lachen volgt. Ter herinnering aan de eerste hevige keer.

Ik moet er ook bij vertellen dat de zussen zich zeer op hun gemak voelden - de fotograaf was Jaap Timmer, de zoon van mijn tante.

Wat een mooie vorm van lachen is dit! Er is nauwelijks een reden toe. De twee zusters hoeven elkaar alleen maar aan te kijken.
Wat gebeurt er op dat moment in de twee hoofden, wat herkennen ze in elkaars ogen, waardoor het Totale Lachen in gang wordt gezet?

(Groot lachen: klik op een foto en klik daarna op het kruis in de rechter benedenhoek van het fotovenster.)

Het gebruik van het ironieteken is een grove belediging van de lezer; de schrijver veronderstelt dat de lezer te dom is om de ironie in de tekst te onderkennen. Schrijvers die het ironieteken gebruiken, dienen geboycot en ongelezen te blijven.

Zou ik nu achter bovenstaande twee zinnen het door de CPNB gelanceerde ironieteken moeten zetten?
Ik peins er niet over.

Ik neem me zelfs voor in een tekst nooit meer de ironie aan te geven. Door een gedeelte 'tussen aanhalingstekens' te zetten bijvoorbeeld.
Ook heb ik wel eens - zij het met tegenzin - een :) of een ;) in een mail geplaatst. Terwijl ik weet dat het weinig zin heeft.

Mag ik mezelf ervaringsdeskundige noemen?
Ik heb decennialang teksten die bol stonden van de ironie in de media losgelaten en gezien de reacties weet ik dus dat je gevoel voor ironie niet kunt aanleren - ja, sorry voor het cliché: je hebt het of je hebt het niet.
Er is een grote groep mensen die alle teksten even serieus neemt - er nooit een dubbele bodem in ontdekt.

Ik ben daar zeer mild door geworden; ik neem het de ironielozen ook volstrekt niet kwalijk. In hun ogen is ironie totale flauwekul: een bewering doen en hem tegelijkertijd op losse schroeven zetten.
Ook zou ironie elitair zijn en ongepast in deze tijd en moet ze worden uitgebannen.

Ze hebben gelijk.
Noem het dan maar een ziekte. Een ironicus kan het niet laten. Mijn huisarts heeft me doorverwezen naar de IA.

Onduidelijk is of in de coffeeshops verplicht wordt gesteld dat de te consumeren rookwaar softdrugs bevatten.

Mag een nicotinegebruiker in de coffeeshop een sigaret roken zonder wiet of hasj?

Zo ja, dan is er nog hoop voor de liefhebber van rokerige cafés.

En als de horeca wereldwijd rookvrij is gemaakt, vormen de Nederlandse coffeeshops een toeristische trekpleister van de eerste orde.

Uniek: openbare ruimten waarin rookt hangt!

Radio West zendt vanmiddag tussen 12.00 en 14.00 uur ter gelegenheid van de Boekenweek vanuit de Haagse Boekhandel Paagman (Frederik Hendriklaan).
Publiek is welkom.

De hoofdredacteur zal in de uitzending een Meneer Foppe-verhaal voorlezen.

Als de megaclaims worden gehonoreerd, zal er van YouTube niet veel overblijven.

Heeft de nieuwe eigenaar (Google) - die voor YouTube 1,65 miljard dollar betaalde - een kat in de zak gekocht?

De na-apers zullen overleven. Op religie rust geen auteursrecht.

Via GodTube kan iedereen zijn Christelijke boodschap uitdragen.

Vanavond kleden we ons mooi aan, schenken een glaasje in, gaan rond kwart over tien voor de tv zitten om traditiegetrouw naar Nova te kijken.
Hoe zien de schrijvers er bij hun Boekenbal-entree uit?
Wie is met wie?
En wat zullen ze antwoorden op die ene vraag: 'Wat vindt u te zot voor woorden?'

Dan verplaatsen we ons naar het computerscherm. (Of als u al zover bent, schakelt u op tv over naar internet.)
We bekijken eerst de Boekenbalfoto's van Klaas Koppe.
Daarna draaien we de Polygoonjournaals.

Vervolgens gaan de stoelen aan kant, zetten we een lekkere CD op en dansen we tot in de kleine uurtjes.
Gelukkig hoeven we de straat niet meer op om naar huis te gaan.

Als ik ex-minister Hans Wijers op tv zie - gisteren als de topman van Akzo die Organon voor 11 miljard euro aan een Amerikaanse firma heeft verkocht - moet ik nog altijd denken aan zijn tv-optredens in 1998, op het toppunt van de internethype:

'Er is geen economie of interneteconomie.'

En : 'Straks kunt u in uw luie stoel gewoon via uw computer een pizza uitkiezen en bij u thuis laten bezorgen!'

Er rijdt een bus door het land, waarin je kunt ervaren hoe het is om in een psychose te verkeren.

En er rijdt een bus door het land, waarin minister Rouvoet zit, die zijn oor te luisteren legt en problemen met kinderen in kaart wil brengen.

Dolgraag zou ik beide bussen willen bezoeken - ik kijk naar ze uit, maar tot op heden zie ik ze niet voorbij komen en krijg ik geen bericht van hun aanwezigheid in mijn woonomgeving.

Zou het mogelijk zijn de bussen achter elkaar te laten rijden, een gezamenlijk toerschema op te stellen en dat luid en duidelijk bekend te maken?

Ik beraad me nog in welke volgorde ik de bussen ga betreden: eerst de Psychosebus, daarna de Rouvoetbus, of andersom?

Uit een onderzoek dat door het dr. Nak de Weert Instituut hedennacht werd ingesteld, blijkt dat de Grootste Nederlanders Aller Tijden niet altijd de Beste Boeken Aller Tijden hebben gelezen.

'Een ernstige zaak,' volgens Tweede Kamerlid Van Durpel, 'en ik zal dus vandaag nog de minister van Cultuur voor een spoeddebat naar de Kamer roepen.'

Op internet wemelt het van de leraren. Cursussen te kust en te keur.

Op You Tube wordt muziekles gegeven door gediplomeerde leraren, maar ook door amateurs die zelf nauwelijks drie noten achter elkaar kunnen spelen.
Piano, viool, gitaar, drums, mondharmonica, neusfluit - voor elk instrument staat een leraar voor je klaar, die graag doorverwijst naar zijn lesmethode in boek- of DVD-vorm.

Het kan anders.
Hier zijn een paar voorbeelden van grote muzikanten, die bereid zijn hun kennis en kunde te delen.

Morgenavond zendt de VPRO een programma uit dat Van Kooten en De Bie maakten ter gelegenheid van de aanstaande Boekenweek.

We deden een keuze uit de scènes die we de afgelopen vijfentwintig jaar hebben gemaakt over boeken, schrijvers en taal. Uit die uren materiaal selecteerden we vijftig minuten onder de titel: Schertz, Zatire en Yronie (schrijfwijze volgens het Bruine Boekje).

Moeder en Zoon Van Putten komen voorbij, Cor van der Laak, de Positivo's, de Duitse leraar, de Zusjes Veenendaal, een Nieuwe Schrijver, een Nieuwe Antiquaar, een Nieuwe Uitgever, een landschapschrijver en vele anderen.

Zondagavond, 11 maart, 22.50 uur, VPRO, Nederland TWEE (even wennen na al die jaren op Nederland Drie).

'De film laat zien dat vrouwen zichzelf niet meer normaal vinden, omdat vrouwbeelden gephotoshopt en gelift zijn. Rimpels, tailles, borsten, alles kan op foto's opgepoetst worden, zodat vrouwen uiteindelijk proberen hun lichaam te vormen naar een onbereikbaar beeld. De foto wordt reëler dan de werkelijkheid.

Sunny Bergman maakt dit proces inzichtelijk bij een vaginakliniek in Los Angeles. Vrouwen en minderjarige meisjes laten daar hun schaamlippen verwijderen om meer te lijken op Playboy foto's, waarbij schaamlippen bijna helemaal weggepoetst zijn. Als doktor Matlock vervolgens de regisseuse zelf onder handen neemt, wordt duidelijk hoe subtiel zijn strategie is.'

Ik begon donderdagavond te kijken terwijl ik dacht 'dat ik het allemaal wel wist'. Niet! Ik eindigde met woede: DIT KAN TOCH NIET!!

Sunny Bergman laat het er niet bij zitten. Ze overweegt juridische procedures tegen de cosmetische industrie. Op een website kunnen vrouwen hun ervaringen kwijt.
Op die site is ook de documentaire in zijn geheel te bekijken. Zeer aanbevolen.

Vanavond leest de hoofdredacteur voor in het VPRO-radioprogramma Duizend Woorden (Concertzender, 21.00 - 22.00 uur - ook via internet te beluisteren).

In dit programma: een kort verhaal van een debutant, dat van commentaar zal worden voorzien door Manon Uphoff en Thomas Verbogt.

Inmiddels staan op de DuizendWoorden-site 17 videoverslagen van deze openbare workshops - een gratis cursus Zelf Schrijver Worden.

De boekwinkels krijgen veel lachwekkends te verstouwen.
Het aanbod van boeken over humor en lachen is gigantisch.
De CPNB zou er goed aan doen een serie lachtherapie-sessies te organiseren voor verontruste boekverkopers.

Het lijkt geen toeval, maar uitgerekend op deze Vrouwendag lees ik een boek over drie kunstenaarsvrouwen: 'De gezusters van Vloten', een studie van Cornelie van Uuden en Pieter Stokvis (Uitgeverij Bert Bakker).

De drie zussen Martha, Betsy en Kitty van Vloten trouwen aan het eind van de negentiende eeuw met kunstenaars die, behorend tot de Tachtigersgroep, grote bekendheid zullen krijgen: Frederik van Eeden, Willem Witsen en Albert Verwey.

Dit boek vertelt eindelijk eens het verhaal van die drie interessante vrouwen achter de kunstenaars. Waardoor het een veel completer beeld schetst van de Tachtigers.

Heftig verlopende levens.
Twee verbintenissen stranden, alleen het huwelijk tussen Kitty van Vloten en Albert Verwey blijft zevenenveertig jaar in stand.

Ik ben nog niet op de helft, maar ik beveel het boek nu al van harte aan, aan iedereen die zich interesseert voor de tijd rond de voorlaatste eeuwwisseling.
Is een toneelschrijver te vinden die hier onze eigen De Drie Zusters van kan maken?

Ik wil het boek vanavond nog uit hebben, dus ik ga weer door.

Lees het Nederlands Dagblad en je komt erachter wat er werkelijk speelt in de kringen van de winnaar van de verkiezingen, de ChristenUnie.

In kerkelijk verband mogen Gereformeerde vrouwen vaak geen functies bekleden. In veel Nederlands Gereformeerde Kerken mogen ze nog niet eens diaken of ouderling worden (laat staan voorganger).

'Sinds de openstelling van het ambt van diaken (1995) en ouderling (2005) voor vrouwen, laat ruim een derde van de gemeenten (bijna 40 procent) vrouwen toe in beide ambten. Een derde heeft groen licht gegeven voor alleen vrouwelijke diakenen en iets minder dan een derde blijft vrouwen weren uit beide ambten, blijkt uit een belronde van het Nederlands-gereformeerde blad langs alle 92 lidkerken.' (Nederlands Dagblad, 2 maart j.l.)

Ook in de ChristenUnie zijn weinig vrouwen actief.
Maar ze gaan er wat aan doen. Met eendaagse snuffelcursussen.
Aan de CU-politiek snuffelen.... In één dag? Dat zijn snelsnuffelcursussen!

Arme PvdA! Bos snuffelde een paar dagen aan Rouvoet en vond 'm lekker ruiken.
Maar de progressieve kiezers halen hun neus op.
Rouvoet en de zijnen ruiken hun kans.

'Moederdag, Valentijnsdag, vandaag Vrouwendag... Moet ik nou alweer een ontbijtje maken, of zoiets? Ja, kom zeg. Ik stop d'r mee.

Op Vaderdag kreeg ik één deodorantroller, waarvan de tv-reclame had beloofd dat de vrouwen van dat geurtje in katzwijm zouden vallen, nou, mooi niet.

Maar wacht even... het is VrouwENdag, niet Vrouwdag. Okee, dan wil ik alle vrouwtjes die ik vandaag tegenkom best even aandacht geven. Maar dan niet zeuren van: o, o, hij heeft aan me gezeten en dat mag niet!'

Mike van der Molen

'Er is nu ineens veel te doen over weigerambtenaren, nou, toen Henk en ik gingen trouwen, hadden we eerder last van ja-graagambtenaren dan van weigerambtenaren, zoveel ambtenaren wilden ons huwelijk 'doen' - het eerste homohuwelijk van Dwingsterlo namelijk. En dan kom je als ambtenaar met je naam in de gemeente-annalen.

Nou, toen hebben wij gezegd: dan mogen wij kiezen, toch?
Dus toen waren alle vijf de gemeenteambtenaren die huwelijken mogen sluiten op een middag verzameld in het gemeentehuis, maar toen schrokken wij een beetje, om niet te zeggen heel erg.
Want dat waren toch zulke lelijke mensen, ja sorry hoor, geeft niets, maar als je er alles aan doet je trouwpartij zo esthetisch mogelijk aan te kleden, zou zo'n foeilelijke ambtenaar vreselijk detoneren. En met zo'n enge kop zit je je hele leven opgescheept via de foto's en de video's.
Ja, nee, dat begrepen ze wel. Goede raad was duur.

Uiteindelijk hebben wij aan de enige (gekleurde) vrouwelijke ambtenaar gevraagd: Bent u soms moslim? Ja, dat was ze. Zoudt ú ons dan willen trouwen, maar dan wel gekleed in een boerka? Eentje die alles bedekt, met zo'n hekje voor uw gezicht? O ja hoor, was geen enkel punt. Zo graag wilde ze.

Ze had er van zichzelf geen, dus hebben wij voor een mooie lichtroze zijden boerka gezorgd.

Nou, zo is het gebeurd. En het was een beeldige trouwerij.

Ook hetero's kunnen we aanraden: kies je eigen trouwambtenaar!
Laat je niet opzadelen met een aartslelijke droogkloot met zo'n slap oudehoerpraatje.'

Raphael, mede namens Henk

Weet u het al? Ik niet.
Ik zoek een partij die in mijn provincie de aantasting van een van onze mooiste land- en zeeschappen ongedaan maakt.

Een partij die ervoor pleit dat het windmolenpark 'op proef' in de zee bij Egmond - dat met miljoenen aan subsidies (o.a. voor Shell) te dicht op de kust is gebouwd en de horizon over tientallen kilometers vervuilt - afbreekt en veel verder in zee weer opbouwt.

Een partij die tevens de geluidsplaag van de vliegtuigen, die daar om de minuut met oorverdovend kabaal laag over het duinlandschap scheren, tegengaat.

Ik heb tot 20.45 uur de tijd naar die partij te zoeken, daarna heb ik nog een kwartier om te gaan stemmen.

De minister-president zelve wekt de kiezers in een radiospotje op CDA te gaan stemmen bij de Provinciale Statenverkiezingen, met als enige argument dat zijn partij ervoor zal zorgen dat de coffeeshops op vijfhonderd meter van de scholen worden gevestigd.

Hoewel ik de indruk krijg dat er nog aan de cameratechniek (KPN/Planet) wordt gewerkt, krijg ik van alle kanten het bericht aangereikt:

de slechtvalken zijn weer te zien op de 127 meter hoge zendmast in het Brabantse dorp De Mortel!

Mijn debuut als natuurfotograaf (zie de egel van zondag) smaakte naar meer.
Dus ging ik er vandaag op uit om de vroeg intredende lente vast te leggen.
Want misschien is dit het laatste jaar waarin er nog sprake is van een overgang van winter naar lente.

(Foto1)

Ik passeerde een groententuintje en constateerde dat er nog enkele laatste stronken boerenkool op het land stonden. Goed voor één volle pan.
Er is nog voor een paar maaltijden prei te halen (linksboven), maar dan hebben we de stevige winterkost weer gehad.

(Foto 2)

De favoriete hang- en ligplek van de plattelandsjongeren uit de wijde omgeving is nog gesloten.

(Foto 3)

Een ogenschijnlijk oninteressant slootje. Wat ben ik blij dat er een bordje met uitleg is geplaatst.

(Foto 4)

Zo! Beet! Als ik er in zou slagen de eerste ringslang van het voorjaar te fotograferen, zou mijn plaat vele kranten en natuurbladen halen, wist ik zeker.
Helaas, in twee uur roerloos en doodstil observeren liet geen enkele ringslang zich zien.

(Foto 5)

Toch kwam ik met slangen terug. Houten slangen. Niet spannend, wel mooi.
En nu ga ik boodschappen doen, voor een laatste stamppot andijvie.

Als deze regering alsnog valt over de kwestie van de dubbele paspoorten, zal de PVV bij de vervroegde verkiezingen 76 zetels halen en wordt Geert Wilders minister-president.

Dit is niet de uitslag van de allerallerjongste peiling van Maurice de Hond, maar de voorspelling van een paragnost van de KRO.

Elke zondagmorgen luister ik naar Vroege Vogels. De rubriek waarin luisteraars hun natuurwaarnemingen doorbellen zet ik extra hard - om me te verbazen dat er zoveel kenners zijn die natuurverschijnselen zien die ik niet zie.

Vanmorgen meldde een man dat hij een egel had waargenomen.
Dat is dus kennelijk bijzonder. En ik had ook een egel gezien. En gefotografeerd!

Met trots presenteer ik mijn natuurwaarneming:
op woensdag 28 februari heb ik een egel gezien, die op klaarlichte dag aan het wroeten was in het gras.

Even zoeken op internet leerde me, dat dit inderdaad vroeg in het jaar is - bij zachte winters komen ze in de loop van maart uit hun winterslaap, maar dat kan ook pas in april gebeuren.

De aanplakborden zijn maximaal opgetuigd. In ons onderzoek naar de beste, meest eigentijdse affiches stuitten we op een exemplaar dat misschien niet goed, maar wel buitengewoon sympathiek mag worden genoemd.

Dit is de eenmansactie van iemand die met voorkeurstemmen in de Staten gekozen wil worden.
Op zich is dat al sympathiek, maar hij steelt ons hart door veel informatie over zichzelf te verstrekken. En daar schort het in de campagnes van alle partijen totaal aan. Niets weten wij van al die provinciale kandidaten die ons vanaf de borden aanstaren.

Op de bovenste foto ontdekken we het sympathieke affichetje net boven de punt van HELP.
Helaas - het is te klein en is het is te hoog geplakt. Een voorbijganger zal de tekst alleen kunnen lezen als hij een verrekijker bij zich heeft of een keukentrap.

Door ver in te zoomen zijn wij in staat de tekst leesbaar te maken.

'Paul The Gwan Tjaij
lijst 3 - nr 21

Ik ben van Chinees-Indonesische afkomst, geboren op Java.
Jarenlang ben ik chirurg geweest in ziekenhuis Gooi-Noord (tegenwoordig Tergooi ziekenhuizen, locatie Blaricum).
Sinds 2005 ben ik gepensioneerd.

Gezien mijn eigen ervaringen als migrant en deskundigheid op het medische vlak richt ik mij in het bijzonder op welzijn, sociale zorg, integratie en cultuur. Ik ben ervan overtuigd dat er op deze thema's nog veel winst valt te behalen.
Als CDA-kandidaat Statenlid voor onze provincie Noord-Holland wil ik me daarvoor inzetten samen met mijn landelijke en provinciale partijleider.
Om dit te bereiken heb ik uw stem nodig op 7 maart a.s.
Kies voor een schone toekomst. CDA'

Als ik op het CDA ga stemmen (niet waarschijnlijk, maar wie weet) verdient nummer 21 van lijst 3 mijn voorkeur.

Meneer Foppe was er gistermiddag eens goed voor gaan zitten in de grote televisiestoel. De nieuwe regering zou zich op volle sterkte laten zien, tijdens het voorlezen van de regeringsverklaring door de minister-president.

'Daar moet je bijzijn,' dacht meneer Foppe, 'als goede burger moet je willen weten wat de regering met je van plan is.'

Die opgewekte burgerzin van meneer Foppe zakte al gauw in, toen hij de minister-president een paar keer het woord 'samen' had horen zeggen. De regering ging met jan en alleman samen regeren, als het even mogelijk was zelfs samen met de oppositie. Maar ook samen met organisaties en instellingen in het land waar mensen samen bezig waren. Samen met iedereen gingen we samen een schitterende toekomst tegemoet, begreep meneer Foppe.

Samen - het was niet meneer Foppes favoriete woord. Hij werd er onrustig van. 'Samen dingen doen' - zo'n uitdrukking maakte veel onaangename herinneringen los. Meneer Foppe had nooit gehouden van samen dingen doen.

Hij zag wel eens reportages, of documentaires over het onderwijs. Als je kijkjes in de moderne klaslokalen kreeg, zag je altijd kinderen samen dingen doen, in kringen, of aan ronde tafels. En meneer Foppe dacht dankbaar terug aan zìjn schooltijd, toen hij nog een eigen tafeltje had, met een eigen laatje onder het tafelblad, waarin, achter zijn pen en inktlap, zijn eigen geheimen lagen: twee rode stenen, vier eikels en een eindje touw.

Met andere leerlingen samen moest de kleine meneer Foppe geregeld gymnastiek doen. Daar had meneer Foppe misschien zijn afkeer aan samen dingen doen aan overgehouden. Die keer dat hij uit de ringen viel en ze hard lachten. Of de keer dat hij niet in het wandrek tot helemaal bovenin durfde klimmen.

Of tijdens het samen zingen, toen die keer dat meneer Foppe het refrein van Piet Hein moest voorzingen en de regel 'zijn daden bennen klein' er heel raar piepend bij hem uitkwam en ze weer allemaal lachten.

De tijden waren ingrijpend veranderd. Er ging een nieuwe wind waaien, begreep hij uit de regeringsverklaring. Er moesten op grote schaal samen dingen gedaan. Het was een schande als je niet samen je schouders zette onder de dingen die gedaan moesten worden.

Net toen hij weer was ondergedompeld in de toch moeilijk te volgen ernstige woorden van de premier, werd er hard en dringend op zijn voordeur gebonkt.
Meneer Foppe schrok hevig, deed een woeste greep naar de afstandbediening, drukte het geluid vijf streepjes zachter, maar het was al te laat.
'Meneer Foppe, wilt u opendoen?', riep een barse mannenstem.

Trillend op zijn benen deed meneer Foppe de deur open. Op de galerij stond een man in een zwarte leren jas, die een plankje onder zijn arm geklemd hield, waarop een formulier was bevestigd.
'Zijn wij meneer Foppe, H. G.?', baste de man vanonder een grote donkere snor.
'Dat zijn wij', zei meneer Foppe gelaten.
'Mooi. Dan komen wij even binnen', zei de man, die langs meneer Foppe de kamer inliep, in het midden ging staan en onderzoekend rondkeek.
'Wij zijn van de nieuwe regering en wij komen eens kijken hoe het zit met de samenwerkingsverbanden van meneer Foppe H. G.'
'Ach, ja, natuurlijk', zei meneer Foppe, die zich afvroeg of hij de inspecteur een kopje koffie moest aanbieden.

'Eerste vraag: is meneer Foppe H. G. alleenstaand of samenwonend?'
'Alleenstaand,' antwoordde meneer Foppe, 'altijd geweest. Eh, nou ja, behalve vroeger, toen vader en moeder nog leefden.'
'Ja, hè hè, samenwonen met je vader en moeder - dat bedoel ik natuurlijk niet met samenwerkingsverbanden. Wat doet u nu zoal samen met anderen?' De inspecteur keek hem nu met een borende blik aan en hij hield zijn pen boven het formulierenplankje in de aanslag.
'Ja... eh... niet dat je zegt... zoveel eigenlijk', stotterde meneer Foppe.
Koortsachtig dacht hij na. Hij was nergens lid van, hij sprak soms dagenlang niemand en dat beviel hem uitstekend, maar dat mocht je tegenwoordig niet hardop zeggen. 'Eh... ja, wacht even... als ik boodschappen ga doen, zijn er andere mensen, op straat en in de supermarkt, dus in die zin doe ik samen boodschappen.'

'Ik geloof mijn eigen oren niet, meneer Foppe H. G.', zei de inspecteur die zijn ogen had opengesperd en, dat voelde meneer Foppe, elk moment in grote boosheid kon ontbranden.
'U wilt toch niet zeggen dat u nooit samen dingen doet, is het wel? U beweert toch niet dat meneer Foppe hier maar een beetje in zijn eentje zit te zitten en de boel de boel laat en niets samendoet met anderen om ons mooie land nog mooier te maken?' Meneer Foppe zweeg en liet het hoofd hangen.

'Nu moet u eens goed luisteren, meneer Foppe - ik kom volgende week terug en dan is meneer Foppe H. G lid van minimaal twee maatschappelijke organisaties en dan doet meneer Foppe H. G. samen met anderen een paar hele goeie dingen. Ben ik duidelijk?' De inspecteur wachtte meneer Foppes antwoord niet af, beende naar de deur, die hij met een harde slag achter zich dichttrok.

Meneer Foppe schrok er wakker van. Op de televisie had de minister-president zijn regeringsverklaring beëindigd. Het woord was aan een fractievoorzitter, begreep hij. De camera dwaalde langs de rijen ministers en staatssecretarissen in het zogenaamde regeringsvak.

Meneer Foppe herstelde zich. 'Nou nou, de nieuwe regering geeft niet bepaald het goede voorbeeld', constateerde hij. Alle bewindslieden waren iets voor zichzelf aan het doen. Ze zaten weggedoken in papieren, ze lazen een krant, ze zaten ingespannen te schrijven, met elkaar te praten, op hun nagels of op hun mobieltjes te staren en te drukken. Van samen luisteren naar wat de kamerleden te vertellen hadden over de nieuwe plannen om samen dingen te gaan doen, was geen sprake.

'Misschien valt het allemaal wel mee,' bepeinsde meneer Foppe, 'en als ik voorlopig niet samen hoef te ballen, blijf ik maar liever nog even happy in mijn eentje.'

Dat samen ballen sloeg op de beelden van het leven in verzorgingstehuizen die wel eens op de televisie langskwamen. Zag je bejaarden in een kring zitten en elkaar een bal toegooien.
Een spookbeeld. Als meneer Foppe samen ballend zou eindigen, hoopte hij zo ernstig dement te zijn dat hij het nog leuk zou vinden ook.

In het parlement worden mensen in een kwaad daglicht gesteld vanwege hun afkomst.

En dan zouden we trots moeten zijn op dit land?

Sorry, Jan Peter, het wil mij nog even niet lukken.

Krijg ik binnenkort huisbezoek? Moet ik op cursus?

'De tijd van ikke-ikke-ikke is voorbij', zei fractievoorzitter Tichelaar van de PvdA.

Alle fractieleden van de PvdA zetten zijn woorden kracht bij door verplicht tegen de motie te stemmen die onderzoek naar oorlogsdeelname in Irak mogelijk moest maken.

Gisteren lieten drieëndertig volksvertegenwoordigers hun ikke stikken.

De inzender van deze bijdrage voor het Smaakmakendste Topaffiche 2007 meldt:

'Het gaat uiteraard om de heer Adrie Niënkemper die geen recente foto beschikbaar had. Gelukkig had hij nog een pasfoto uit 1973 liggen.'

Het is zinloos, maar vandaag mogen we er nog even aan denken.

Nu blijkt dat SP en VVD het zo goed met elkaar kunnen vinden, behoorde deze coalitie misschien ook tot de mogelijkheden:
SP + VVD + PvdA = 80 zetels. Een links-liberaal kabinet.

Marijnissen (de winnaar van de verkiezingen) premier met Rutte en Bos als vice-premiers.

Was misschien toch iets frisser geweest.

En ach wel ja, dat motto had ook best kunnen blijven: Samen Werken Samen Leven.