Het is weer een grote opluchting te mogen constateren dat ik ook dit jaar niemand van de Quote500-lijst persoonlijk ken.

We kunnen het voor honderd procent zeker achten dat zich onder de Biesloglezers niet één persoon bevindt die vanavond andere mensen aan het schrikken zal proberen te maken door een 'eng' masker op het hoofd te plaatsen.

Dat is een geruststellende gedachte. Dank u.

De hoofdredacteur

'Moet ik tot 2009 wachten tot ik met m'n Segway de openbare weg op mag?
Djiezus, dan is de kick er allang af.

En eigenlijk kon het al niet meer na de foto's van Balkenende op een Segway, maar nu zagen we minister Eurlings krukken. Zijn Segway moest door een functionaris worden vastgehouden, anders kukelde hij om. Volgens mij kan hij ook niet gewoon fietsen.

En weer zit je als gehandicapte goed: die mag met z'n Segway nu al scheuren - twintig kilometer per uur, op de trottoirs nota bene.
Mag ik in 2009 niet, op de stoep.

Sinds 2005 staat mijn pronkstep in het schuurtje bij mijn moeder. Af en toe maak ik rondjes op haar achterplatje.
Heeft iemand voor mij een tip hoe je op een dragelijke, niet al te zichtbare manier gehandicapt kan raken?'

Driek de Gadgetfreak, Eerste Segwaybezitter van Nederland

Lief broerke,

Toegegeven: ik heb een tijd niet naar Bieslog gekeken, want ik was je commentaar op het nieuws een beetje beu, mag je gerust weten. Ik volg 'de actualiteit' allang niet meer, dus begrijp ik jouw soms grappig bedoelde schimpscheuten ook helemaal niet.

En nu ik je weer lees en je het over erge oorlogsdingen hebt, denk ik: sorry, Wimmel, maar ik heb er even geen zin in. Juist in een tijd waarin de spiritualiteit opbloeit, wil ik het zo graag over de mooie dingen voor, tijdens en na het leven hebben.
En dat kan en dat mag nu. We vieren de Maand van de Spiritualiteit!

Ik wilde je even attenderen op Trouw. Op internet is deze degelijke krant - die ik al sinds de jaren zestig lees - nu een online community begonnen die Meer! heet.
Echt Wim, helemaal voor mij!

Eindelijk lees ik over de religieuze ervaringen van anderen en weet ik dat ik niet alleen sta.
Zoals ik een stuk las van een vrouw die heeft ervaren hoe het is om niet de totale liefde te voelen, maar om de totale liefde te zijn.
Zoveel herkenning!

Vanmorgen had ik ook zo'n overweldigende ervaring, gewoon terwijl ik Toby uitliet op het Nachtegaalpleintje. Alsof er in mijn ogen twintig luikjes in een razend tempo achter elkaar opengingen. Totale liefde ZIJN!

Dat ik dit soort heerlijke ervaringen met anderen kan delen in een community, gekoppeld aan mijn krant - geweldig!

Dompel je erin onder, Wimpie en stel jezelf en dus ook Bieslog ervoor open, want er is Meer!

Veel liefs en Liefde,
je zus Loes

Jazzliefhebbers!

Vanaf vanmorgen vijf uur zendt de radiozender WKCR gedurende vierentwintig uur opnamen uit van Clifford Brown - de in 1956 op 26-jarige leeftijd overleden wondertrompettist.

Brownie, tot op de dag van vandaag betreurd. Kort leven, lange adem.

'Ja, zijn die terroristen nu gesneuveld of gewond?
Het is duidelijk: de Result Reporting schiet schromelijk tekort. Hebben we de vijand nu om zeep geholpen of tot aangeschoten wild gemaakt?

Wat is de omschrijving 'enkele tientallen' waard? Gaat het om twintig Talibanstrijders? Of zestig?

Zelfs van onze eigen manschappen zijn we niet zeker. Er 'zouden' geen gewonden zijn gevallen. Dus wel doden?
Wordt er tegenwoordig geen behoorlijk appel meer gehouden en gewoon even geteld?

Als er UAV's (Unmanned Aerial Vehicles) vooruit worden gestuurd ter verkenning, dan kunnen diezelfde UAV's best na afloop van de operatie nog even een rondje maken om doden en gewonden te tellen.

Als ze niet weten hoeveel kruisjes ze op hun voertuigen en vliegtuigen moeten schilderen, demotiveer je onze militairen op onverantwoorde wijze.

En de achterban - de Nederlandse burger - wil ook weten of'ie degelijke waar krijgt voor z'n zuur verdiende belastingcentjes.'

Kol. b.d. Menno Scheurleer, Bieslogs militaire medewerker

'AMSTERDAM - De meeste Nederlanders verhongeren liever dan dat ze een medemens eten als ze na een vliegtuigongeluk op een onbewoond eiland terechtkomen. Dat blijkt uit de resultaten van een onderzoek onder 500 Nederlanders. 65 Procent van de ondervraagden kiest voor de hongerdood.' (ANP-bericht)

Op de valreep zou dit onderzoek wel eens tot het belangrijkste van het jaar 2007 gerekend kunnen worden. We leggen de schokkende cijfers voor aan onze onderzoeksspecialist dr. Nak de Weert.

'De meeste Nederlanders verhongeren weliswaar liever dan kannibalisme te bedrijven - daar staat tegenover dat 35 procent van de Nederlanders bereid is een medemens op te eten als men na een vliegtuigongeluk op een onbewoond eiland terechtkomt. Dat is pas schokkend.'

• Is dit onderzoeksonderwerp nieuw? Hebt u - zoals gewoonlijk - eigen onderzoek gedaan?

'Wis en drie. En veel uitgebreider en zorgvuldiger. In uw onderzoek is sprake van Nederlanders die 'medemensen' opeten. Dat is me te vaag. De resultaten komen heel anders te liggen als je het begrip medemensen uitdiept.
Dan blijkt dat 98 procent van de Nederlanders liever verhongert dan dat ze een Nederlander eten. Doch 86 procent van de autochtone Nederlanders zou ertoe overgaan een buitenlander soldaat te maken indien er geen ander voedsel voorhanden is.'

• Wat is het belang van dit onderzoek? Is de vleesindustrie ons aan het voorbereiden op nieuwe producten?

'Nee, dit type onderzoek dient een ander doel. Het is een mediatest. Kranten en nieuwsuitzendingen die dit soort berichten publiceren, komen een stuk lager te staan op de lijst van serieus te nemen persorganen.'

Tijdens ons aanstaande bedrijfsuitje zal met scherp worden geschoten.
Kogelwerende kleding wordt ten zeerste aanbevolen.

Some Day My Prince Will Come - het druipende lied uit Disney's Sneeuwwitje behoort sinds de vorige eeuw tot de forevergreens.

Maar ook tot de jazzstandards.

Miles Davis gaf het album met zijn versie in 1961 die titel: Some Day My Prince Will Come.

Bill Evans hield het nummer jarenlang op zijn repertoire.
Laten we eerst eens luisteren hoe prachtig hij improviseert in 1965 (dat plakhoofd!) op het thema, samen met bassist Chuck Israels en drummer Larry Bunker.

Improviseren, de essentie van de jazzmuziek - is dat nou moeilijk?

In de volgende film is over het beeld in tekst aangegeven wat de pianist doet. Na een lange intro gaat het nog swingen ook.

Na afloop weet ik één ding zeker:
jazz spelen is buitengewoon moeilijk, vergt zeer veel creativiteit en techniek en ik zal het in dit leven helaas niet meer leren.

Wij zijn nog van de generatie programmamakers die de verkiezing van AVRO's Gouden Televizier Ring met angst en beven zagen naderen.

Stel je voor dat je werd genomineerd! Dan was je wel héél verkeerd bezig.

Bij de nu ingezette grote gezamenlijke aanval in de Baluchi-vallei zal er wel degelijk nog aan opbouw worden gedaan.
In de dorpjes zullen onze militairen pakjes kauwgom uit de gepantserde voertuigen gooien.

Minister Eimert van Middelkoop houdt vol dat voor de verlenging van de Nederlandse missie naar Uruzgan nog steeds alle opties open liggen:

1. weggaan

2. blijven

3. blijven in afgeslankte vorm

Vertaling van de opties door een cynicus:

1. weggaan = buiten de oorlog blijven voor zolang als het kan (niet lang)

2. blijven = verder de oorlog in worden gezogen met steeds meer militairen, militaire middelen en slachtoffers

3. blijven in afgeslankte vorm = beelden van terugkerende soldaten: goed voor het thuisfront, maar binnen een jaar moeten er toch weer extra troepen heen, die in samenwerking met andere landen alvast een groot front vormen voor de uitbreiding van de oorlog na de aanval op Iran

Loes heeft op haar verlanglijstje voor Sinterklaas uitsluitend 'leuke kerstspullen' gezet.

(Zo wil zij bijvoorbeeld heel graag gekke nieuwe ballen in haar boom - in de vorm van een augurk!)

Jeroen Brouwers zou juist op deze dag niet met zo'n prijsweigeringsactietje in de kranten moeten willen staan.
Die van Jan Wolkers was veel beter.

De vierhonderd reizigers die gisteren vier uur in een defecte trein bij het Limburgse Echt opgesloten zaten, hebben afgesproken op 23 oktober 2008 een reünie te houden.

Binnenkort wordt een website geopend waarop treinreizigers die bijzondere contacten legden tijdens storingen en omleidingen, elkaar kunnen terugvinden en herinneringen en foto's kunnen uitwisselen.

We reden weer in het licht, de trein was net de Schipholtunnel door, toen de man naast mij aan het gangpad opstond en zich bij de schuifdeur opstelde.

'Dames en heren mag ik even uw aandacht?', riep hij met zo'n harde stem boven het treingedender uit, dat iedereen in het compartiment opkeek uit Metro, Spits, notebook of gemijmer.

'Ik bied u mijn welgemeende excuses aan voor deze interruptie mijnerzijds' - hij was even correct gekleed als zijn taalgebruik, boven de lange grijze jas droeg hij een tweemaal rond de hals geslagen donkerrode shawl - 'maar ik wilde u even verwittigen van het feit dat ik zo dadelijk gebruik ga maken van mijn mobiele telefoon.
Nu heb ik zelf een grondige hekel aan onbeschoft luid telefonerende treinreizigers, maar omdat er sprake is van een noodgeval, meende ik u van tevoren te moeten waarschuwen voor mijn, door mijzelf verfoeide gedrag. Dank u wel.'

De man ging weer zitten en ik zag dat de meeste reizigers elkaar even glimlachend aankeken, ook al waren zij vreemden voor elkaar, alsof ze wilden uitdrukken dat de spreker 'misschien niet helemaal goed was'?

Die gêne werd groter - al bleef men strak in krant of notebook staren - toen de man even later het luidste mobiele gesprek aanving, dat ooit in een Nederlandse trein heeft geklonken. Het volume kwam dicht in de buurt van krijsend geschreeuw.

'Met Van den Abeelen. Het is weer zover, hoor. Een kabelstoring tussen Gouda en Woerden. God alle gloeiende godverde@*+%$!!! En krijg allemaal het apenstront! Zal je 's met het openbaar vervoer! Moet ik godverde*&%$#@^%±±!!@ vanuit Den Haag via Schiphol naar Utrecht reizen! Kom ik pas om kwart over vier aan! Wat een pestpokkeland met zulk klotekutvervoer. Is Brunt er al? Dacht ik wel. Zeg dat'ie op kosten van de zaak een hotel mag nemen. Met een paar flessen champoepel en drie van de geilste snollen. Regel dat meteen, wil je? Het is toch om godverde#@$%&* gek van te worden! Als dadelijk de conducteur komt, trek ik de kop van z'n romp! OK, mazzel, hè.'

De man schakelde zijn mobiel uit, stond op en begaf zich weer naar de schuifdeur.

'Dames en heren!', riep hij naar de doodstille, strak voor zich uit kijkende medepassagiers, 'ik dank u voor uw coulante welwillendheid mij even mijn gang te laten gaan. Ik wens u een prettige voortzetting van uw reis.'

Er moet toch iets van over zijn! Is er werkelijk niets meer te zien of schieten wij te kort. Ik denk dat dat het is, we zijn niet in staat om waar te nemen of er iets van over is. Wat hier, op deze plek, gebeurd is, kan toch niet helemaal verdwenen zijn. Kijk, daar loopt iemand, ongetwijfeld weet ie van niets. Weet u iets? Nee, hè? Nee, hoor. Hij weet van niets.

(Uit: Aantekeningen over de vijand - Uitgeverij De Bezige Bij, 1981)

In bijna alle nieuwsprogramma's en talkshows duiken ze op: de ex-hoofdcommissarissen van politie, die maar al te graag bereid zijn gepeperd commentaar te leveren op recente ordeverstoringen.

De hoofddienders der Heilige Hermandad hebben zich onlangs verenigd in de Vereniging van Ex-Hoofdcommissarissen, en we spreken met de voorzitter, ex-hoofdcommissaris P. L. A. Geels.

• Meneer Geels, vanwaar deze bundeling van ex-hoofdcommissarissen?

'Wij hebben besloten tot coördinatie van onze media-activiteiten om tot een goede verdeling te komen. Zodat het niet zo gaat als in het verleden, dat één ex-hoofdcommissaris de show steelt - en dan denk ik met name aan vriend Nordholt - en de anderen er een beetje bijbungelen. De meeste ex-hoofdcommissarissen hebben boekjes geschreven en die verkopen niet zonder een fikse portie media-aandacht. Of de collega's verzorgen spreekbeurten of trainingen in het land en dan kun je een beetje naamsbekendheid best gebruiken.'

• We kennen de namen: ex-hoofdcommissaris Blauw, Van Riessen, Wiarda en inderdaad Eric Nordholt die weer helemaal terug is van weggeweest - uzelf hebben we lang niet gezien.

'Klopt. Ik geniet van mijn pensioen, maar nu ze me hebben gevraagd vind ik het een grote eer. Ze zien mij niet direct als concurrent. Mijn DVD's lopen lekker - ik heb het niet zo nodig.'

• Komen u en uw collega's regelmatig bij elkaar om standpunten uit te wisselen?

'Nee, gelukkig niet. Ach, onze teksten zijn steeds dezelfde. 'Harder optreden', daar komt het op neer. En de een brengt die boodschap gepeperder - 'meteen opsluiten, dat tuig' - dan de ander - 'we moeten de ouders in hun portemonnee treffen' - maar het maakt niet veel uit. Als het maar pittig is, daar vallen de media voor.
Vanavond zit ex-hoofdcommissaris Bulle Bas in Netwerk. Nou, let op, dat wordt drie dagen voorpagina!'

Gisteren lanceerden drie geestverwanten een nieuw tv-kanaal: Het Gebrek.

Vanuit de kelderbox van slagerij Vlasblom presenteert Will Schaambeek het eerste programma: Tableau Vivant.

Al joetjoebend kwam ik op een close up terecht van twee handen die een piano 'op jazzachtige wijze' bespelen en ik bleef kijken.
De camera week en de handen bleken van professor Zonnebloem - een gezet grijs mannetje met baardje.
De klassieke titel gaf aan dat professor de Prelude, opus 53, nummer 11 speelde.
Ik klikte nog steeds niet weg. Wat een goede pianist!

Zo maken we kennis met het spel en de eigen compositie van Nikolai Kapustin (1937).
Kapustin noemt zich geen jazzmuzikant, omdat hij niet improviseert. De pianostukken zijn aan de piano gecomponeerd en noot voor noot uitgeschreven.
Dat moet een hele toer zijn, want zijn composities zijn virtuoos. Ik koos ook nog voor een Impromptu en voor de Toccata, opus 8.

In dit laatste stuk zien we hem in een mooie clip op 27-jarige leeftijd met een bigband in de weer. Allemachtig, wat een techniek!

De boeken die Jan Wolkers op het laatst van zijn leven liet verschijnen, hebben me misschien het meest geraakt: de dagboeken.
Tot nu toe verschenen drie delen - 1969, 1972 en 1974.

Het vitale, energieke, gulzige, gastvrije leven met vrouw, kinderen, andere familieleden en vrienden, ten tijde van het schrijven van zijn bekendste boeken - ik word er weemoedig van.
Ik wilde dat ik het leven over mocht doen, met een grote portie van zijn energie en aandacht.

Hoe het stuk heette ben ik vergeten, maar het was een thriller; ik speelde een rechercheur die een moordzaak op te lossen krijgt en er pas na drie ellenlange bedrijven in slaagt een vrouwenarts tot een bekentenis te dwingen.

Ik ben hier negentien jaar en veel te jong voor een doortastende politieman. Maar met een net kostuum aan en een snor voor leek het nog wat - mijn piepstem zal me verraden hebben.

De regisseur (van toneelgroep De Cirkel) huldigde de artistieke opvatting dat de tekst de hoofdrol speelde. Van grote gebaren en snelle actie hield hij niet. In de coulissen stond hij de tekst te dirigeren als was het een operalibretto.

Daarom zit ik zo verkrampt in die stoel. Niets moeilijker dan ontspannen zitten op het toneel voor een zaal vol mensen.

Op foto 1 voeg ik de verdachte heftige beschuldigingen toe, met gebalde vuisten. Effectiever zou zijn: omlopen en de boef bij de revers vatten.
'Daarom hebt u op die bewuste vrijdagavond, tussen de bezoeken aan twee patiënten door, die overdosis morfine aan mevrouw Jennifer Jones toegediend, doctor Wesley!'

Foto 2: de spanning wordt doorbroken door een verpleegster.
'Wilt u dit recept even tekenen, dokter?'
'Jazeker, zuster.'
Let even op het snoer dat van de tafel afhangt tot op de vloer. Dat ligt anders dan op foto 1.

Foto 3: het is niet de boef te heet onder de voeten geworden, maar de rechercheur.
De arts belt zijn advocaat. Het bewijs van zijn leugenachtigheid: de telefoon is niet aangesloten! (Maar ik ben bang dat dit eerder een foutje dan de bedoeling is geweest.)

Ik zit nog steeds in die kramphouding. Ongetwijfeld beweeg ik op dit moment met gesloten mond mijn kaken op en neer, als teken van ingehouden woede.
Van de techniek van het toneelspel beheers ik het kaken op en neer bewegen het beste.

Wat moet het voor het publiek een beproeving zijn geweest.
Voor wie het zich herinnert (niemand): mijn excuses.

Toen ik vanmorgen wakker werd, liep er een lieveheersbeestje over mijn kussen.

Voordat ik mijn broek aantrok, schudde ik er twee lieveheersbeestjes uit.

Op de badkamerspiegel liepen drie lieveheersbeestjes.

Ik vond ze helemaal zo lief niet. Engeheersbeestjes.

Greta:

• Ik vond het wel een lief programma. Dat die stellen zo samen waren, die mannen heel vaak hun armen om hun vrouwen sloegen. Vond ik best lief.

• Ik vond het maar slap. Ze zeiden van hoe vaak ze het deden, maar je zag het niet.

• Hè, waarom moet dat nou weer. Dat kan je toch op internet zien, als je dat zo graag wil.

• Maar met Caroline Tensen erbij is het niet vies, toch? Ik vond het zo braaf, van we doen het vier keer per week... ja, als je niet ziet hóe ze het doen, weet je niet of ze het wel goed doen.

• Wat kan je daar nou fout aan doen?

• Nou, het lukte toch niet met kinderen krijgen? Misschien deden ze het fout, dat het er niet goed inging, ja, weet ik veel. Maar dat zag je niet, want het was van de NCRV.

• Wat maak jij het nou toch vreselijk plat. Als er in onze tijd zo'n programma was geweest, had ik zeker meegedaan.

• En dan met z'n honderden een zwangerschapstest doen. En dan jij nee schudden en in tranen en dat ik publiekelijk m'n armen om je heen moet doen? Gadver, nee.

• Als ik een test dee, was jij er nooit bij.

• Dat is een typisch vrouwending, zo'n test.

• Als Caroline erbij had gestaan, had jij zeker meegedaan. En wie weet hadden wij het ook vier keer per week gedaan. Omdat we het op tv hadden gezegd. En dan hadden we nou kinderen.

Deel 3 is op You Tube geplaatst.

(Mailers vragen wanneer er nu eens nieuwe filmpjes verschijnen. Er wordt gewerkt aan nieuwe technieken!)

De New York Times haalt in een groot artikel Andy Warhol er maar weer eens bij. Die zou Justin.TV wel mooi hebben gevonden - onbekenden die de ster zijn in hun eigen tv-show. En niet voor een paar minuten, maar gedurende 24 uur per dag.

Een half jaar geleden baarde Justin Kane enig internetopzien, door met een op zijn hoofd gemonteerde camera zijn gehele leven op internet te laten zien.

De Web 2.0-hype brengt met zich mee dat iedereen dat zou moeten kunnen doen: live uitzenden.
Justin biedt die mogelijkheid. Op de site zijn nu tientallen 'lifecasters' te zien, die ons een kijkje in hun leven gunnen.

Interessant?

Ik zie veel lege interieurs, moeilijk kijkende mannen en vrouwen achter hun computer en halfdonkere slaapkamers waarin wordt gepit dat het een aard heeft. (Dat laatste lijkt op een Warholfilm.)
Bijna niemand komt 'programmatisch' verder dan het aanzetten van de webcamera. En dat is het dan. En dat kenden we ook al.

Toch kun je er zo een uurtje mee zoet brengen. (Gebruik de grote pijlen bovenaan de pagina.)

Het proefschrift van Leo Adriaenssen - Staatsvormend geweld, overleven in de frontlinies van de meierij van Den Bosch - waarop hij 26 oktober promoveert aan de Universiteit van Tilburg, heeft voor grote commotie gezorgd in Oranjekringen.
Wordt onze geliefde Vader des Vaderlands beschuldigd van oorlogsmisdaden?

We bellen even met de grondlegger van Nederland in zijn woonplaats, het Duitse Dillenburg.

De Vader is boos.

'Furieux! Dit ies ene affront! Ieck heb ce matin téléphoné met Jean Pétèr. L'Université de Tileborg moet sluiten vandaag.'

• U hebt de MP gebeld - u kunt zich niet zelf verweren?

'Moi aussi, ieck val onder de responsabilité ministérielle. Ieck niet en zeggen mag in publique: Princesse Maxima, c'est une crapule!'

• Maar waarom zoudt u Prinses Maxima in het openbaar een loeder willen noemen?

'Parce que zij gezegd heeft: DE Nederlander n'existe pas. C'est incroyable! Ieder Nederlander weet: DE Nederlander c'est moi!'

• Dat is waar. In de hele discussie over de beruchte uitspraak van de Prinses, bent u niet eenmaal genoemd.

'Et voilà! Ieck zegge u: Maxima heeft inspiré monsieur Adriaenssen d'écrire le proefskrift. Zij wil onttronen mij. Mais moi, ieck ben de grootste. Ieck DE Nederlander ben!'

• Gaat u stappen ondernemen?

'Ieck van plan ben te huren des huurlingen en te belegérèn de cité de Tileborg. Tres longtemps. Avec de méthode de terre brulé, de versggroei...veskkroe.. de verchrrroei... Excusez moi. C'est te moeieliek.'

Studenten worden geacht veel van hun tijd door te brengen in een 19e-eeuwse omgeving: de banken van een collegezaal.

Maar waar halen ze hun informatie echt vandaan? En hoeveel tijd kost ze dat?

Tweehonderd Amerikaanse studenten laten het zien in een filmpje van vier minuten en vierenveertig seconden.

'Mevrouw Verdonk keert VVD de rug toe.'

Dan is het nu tijd voor de media mevrouw Verdonk de rug toe te keren.

Met dank voor bewezen diensten. Met een minimum aan denkbeelden of interessante inzichten is zij erin geslaagd uren zendtijd te vullen.

We zien haar pas terug als er nieuwe verkiezingen in aantocht zijn, in de Zendtijd voor Politieke Partijen.

'Hebben jullie ooit iemand in bus, tram of trein een filmpje zien zitten bekijken op een iPodVideo?
Ik niet. En ik doe dat zelf ook niet.

De laatste tijd kom ik vaker in wat ik 'een realistische bui' noem. Met mijn voeten op de grond.
En dan beken ik dat ik die iPodknol meer en meer thuislaat. Wat moet ik eigenlijk met die honderden, ja duizenden foto's, filmpjes en muzieknummers.
Ja, als ik wekelijks naar de States heen en weer zou moeten vliegen was het lekker m'n hele disco- en videotheek bij me te hebben.
Maar vaak kom ik niet verder dan de supermarkt hier twee huizenblokken vandaan en dan krijg ik steeds minder zin die doos bij me te stoppen en de oordoppen in te frommelen.
Ik zou dus best kunnen volstaan met zo'n klein shuffeltje van 79 euro met 240 steeds wisselende nummers erop.

O, o,o, wat ben ik cheil op m'n iPodVideo geweest.
Moet ik helemaal eerlijk zijn?
Ik heb hem meer gebruikt om te demonstreren aan anderen dan voor mezelf. Ik heb Steve Jobsje gespeeld.
En nou heeft iedereen mijn ding zo langzamerhand wel gezien. Kijkt niemand meer van op.

Het wachten is op de iPhone. Waar sommige voorlopers al mee lopen te pronken. Is mij tot op heden niet gelukt. En voor de iPodTouch ben ik niet naar de winkel gesneld.
Maar ook die sappige iPhoneworst voor m'n neus is tot een bierworstje gekrompen.

Gaat de liefde over?
Greenpeace heeft bekendgemaakt dat ondanks de belofte van Apple groene producten te gaan leveren, de iPhone toch weer de meeste smerige stoffen bevat: PVC, broomhoudende vlamvertragers en weekmakers.

To take a lot of pain, take a lot of pain
Love is like a cloud, holds a lot of rain
Love hurts......ooh, ooh love hurts'

Driek de Gadgetfreak, Applefanaat met afkoelingsverschijnselen

Er zit een lek in Adobe
Adobe, Adobe
er zit een lek in Adobe
een dijk van een lek

Een pdf-je op Windows
op Windows, op Windows
Een pdf-je op Windows
is zo lek als een mand

Er is nog geen software
geen software, geen software
Er is nog geen software
geen stop in het gat

Hou je pdf dus maar voor je
maar voor je, maar voor je
Hou je pdf dus maar voor je
'n pdf-je effe niet

Vandaag eropuit. Mooi weer. Zomaar ons mooie land in.
Ik was al twintig kilometer onderweg, toen ik tot de ontdekking kwam dat ik m'n mobiel was vergeten.
Gebeurt me nooit.
Voor het weggaan had ik nog even gauw snelgeladen op de keukentafel. Laten liggen.

En de handelingen bij het starten van de auto zijn zo vertrouwd: eerst starten, dan mobiel plaatsen en wegwezen. Ook die handelingen vergeten. Was ik afgeleid door het mooie weer?

Eerste impuls: omdraaien! Dit kan niet.
Nee, ik ben al te ver.
En dan vreselijk de pest in hebben.

Had ik 'm nodig?
Zou ik dringend gebeld kunnen worden? Nee.
Zou iemand mij persé vandaag moeten spreken? Ik zou 't niet weten.

En toch is, ondanks het mooie weer, dat rothumeur de hele dag gebleven.
Ik ga sparen voor het duurste inbouwsysteem.

Ooit ging ik phoneloos door het leven.
Had ik toen permanent zo'n rothumeur?

Driek de Phonefreak

Deel 2 uit de serie over Coby, de invaluitzendkracht in de zorgsector (Annet Malherbe), staat nu op You Tube.

Mooi, die nieuwe Bosatlas, waarin je zoveel kunt opzoeken.
Maar staan er ook blinde kaarten in, waarmee je kunt leren?

Niet dat je veel aan die kennis hebt.
Met navigatieapparatuur in bijna elke auto is het geen kunst van Goes naar Assen te reizen - de Tomtomisering van de aardrijkskunde.

Ik kan van bijgaande blinde wandkaart (ook van Bos) veel namen opdreunen.
Hoort die kennis nog tot de Nederlandse identiteit?

• Een zeer terechte winnares, vind je niet?
• Wie?
• Doris Lessing.
• Ah! Ja, zeer terecht.
• Als er één de Nobelprijs voor Literatuur verdient...
• ...is het Doris Lessing. Nou en of.
• Heeft een lange rij boeken gepubliceerd, zoveel gedaan...
• Ja nou. Doris Lessing, ik ken die naam ook al jaaaaren.
• Geweldige boeken. Ze is zo belangrijk geweest.
• Er schiet mij nu even geen titel te binnen, maar het zijn geweldige boeken.
• Ik denk wel dat ik het een en ander van haar gelezen heb.
• O ja, anders ik wel.
• Of misschien ook niet.
• Kan ook. Dat je al jaren denkt: Doris Lessing, daar zou ik 's iets van moeten lezen.
• Ik weet het nu ineens zeker: ik heb niets van haar gelezen.
• Ik heb ook nog niets van haar gelezen. Nog niet.
• O, ik ga ook zeker iets van haar lezen. Van Pamuk had ik ook nooit iets gelezen en nu wel.
• Van wie?
• Van de vorige Nobelprijswinnaar. Een geweldig boek was dat. Ik ben de titel even kwijt, maar een aanrader.

Bij de verkiezing van de Nieuwe Vlag verdwijnt het rood: 34,6 % van de stemmers kiest de blauw-witte versie

De verkiezing van de Nieuwe Kleur levert een nederlaag voor het blauw op (3,4 %). Oranje (78%) blijft favoriet.

De verkiezing van de Nieuwe Naam laat een nek-aan-nek-race zien tussen Kloteland (44%) en Topland (45%).

Ons land heet dus Topland, voert een blauw-witte vlag, waaraan een oranje wimpel wappert.

Voor het Nieuwe Volkslied wordt een herverkiezing uitgeschreven - de versie 'Mijn Vaderland (Mijn Nederland)' gezongen door Frans Bauer, is onbruikbaar geworden.

'Nee, ze mocht niet meedoen. 'Ze voldoet niet aan het profiel', zeiden ze in de gemeenteraad. Ik zei: kijk dan nog 's goed. Heb je ooit zo'n mooi profiel gezien? Maar nee, ze mocht geen kandidaat zijn.

En vind je het gek dat die burgemeestersverkiezingen in Utrecht volkomen gaan mislukken?

Waarom mag de burgemeester niet een lekker wijf zijn? Met brains, dat wel. Want Charlotje studeert toevallig rechten. In Utrecht.

En als ze eenmaal advocaat is, gaat ze de gemeente suen als ze een volgende keer weer niet mee mag doen met de burgemeestersverkiezing.'

Mike van der Molen, Missmanager

(klop klop klop)

• Binnen! Ah, De Wind, ga zitten.
• Dank u.
• Ja, ik heb je hier laten komen, omdat ik een probleem met je wilde bespreken. Dat doe ik niet met iedereen, maar ik dacht: met De Wind kan ik best 's even van gedachten wisselen.
• Ik dank u, meneer Van Pommade, voor het in mij gestelde vertrouwen.
• Het is zo, De Wind, dat er binnenkort veel te doen zal zijn over het ontslagrecht.
• Daar heb ik van gehoord, ja. Dat gaat binnenkort in de politiek nog een heel gedonder geven, geloof ik.
• Zie je wel dat ik bij jou aan het juiste adres ben. Het draait om de plannen waarin het ontslagrecht wordt versoepeld.
• Toen ik dat las, dacht ik nog nog: met dat versoepelen zal meneer Van Pommade wel blij mee zijn, als werkgever zijnde.
• Nou dat heeft meneer De Wind dan fout gedacht.
• Neemt u mij niet kwalijk.
• Dat doe ik niet, ik begrijp je vergissing. Maar ik hou namelijk helemáál niet van versoepelen. Want versoepelen leidt al gauw tot... verslappen!
• O nee, dat moeten we niet hebben.
• Versoepelen gaat al gauw over in... het met alle winden meewaaien.
• Zijn we nog verder van huis.
• Bovendien spreken we van ontslag...
• ...recht!
• Et voilà! En wat recht is gaan we niet krom maken door te versoepelen.
• Dachten alle werkgevers maar zoals u, meneer Van Pommade.
• En handelden alle werknemers maar zoals jij, De Wind. Een werknemer die recht in het gezicht van de werkgever durft te zeggen: met mij valt niks te versoepelen! Ik heb recht op dat ontslagrecht! Zeg het gerust hardop, De Wind.
• Eh... ik heb recht op ontslagrecht!
• En dan zeg ik: zo is het, De Wind! Jij houdt tenminste je rug recht. Je bent met onmiddellijke ingang ontslagen. Gefeliciteerd!
• Dank u, meneer Van Pommade.
• Zie je dat versoepelen nergens voor nodig is? Dag, De Wind!
• Dag, meneer Van Pommade.

'Koningin Beatrix heeft Duitsland lof toegezwaaid voor de wijze waarop het land zich al jaren manifesteert. In haar rede ter gelegenheid van het bezoek van president Köhler prees ze de Duitse daadkracht als EU-voorzitter en de rol van de Duitsers op milieugebied en in de strijd tegen de armoede.'

Duitsland lof toezwaaien? Kan dit door de beugel? Had de Koningin niet moeten zeggen dat Duitsland weliswaar aardig op weg is een eigen identiteit te ontwikkelen, maar dat het land niet kan tippen aan Nederland? Dat Duitsland een voorbeeld aan Nederland zou moeten nemen?

Aan de slag, journalisten, tv-makers, politici (spoeddebat!), opinieleiders, columnisten!

Volgens onbekende bronnen hebben medewerkers van de AIVD, de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst, DE Nederlander gelokaliseerd en in veiligheid gebracht.

Al enkele dagen deed het gerucht de ronde dat DE Nederlander - in korte tijd uitgegroeid tot een onzer meest gezochte landgenoten - wel degelijk zou bestaan.
Een lid van het Koninklijk Huis had eerder voor grote commotie gezorgd met de stellige bewering dat DE Nederlander niet bestaat.

Of DE Nederlander een man of vrouw is, een vijftigplusser of een dertiger, is op dit moment niet bekend. De plaats waar hij of zij zich gedurende vele jaren verborgen moet hebben gehouden, is vermoedelijk te situeren in de gemeente Hummelo in de Gelderse Achterhoek. Inwoners bevestigen tegenover onze verslaggevers dat zij 'vreemde auto's' hebben zien rijden.

Een enkele Hummeloër koestert het vermoeden dat DE Nederlander wel eens de 104-jarige Gerrit B. zou kunnen zijn, een zonderling die al decennialang in een boomhut in de bossen rond Hummelo verblijft.

De RVD meldde zojuist dat DE Nederlander naar alle waarschijnlijkheid vanavond nog, in een extra tv-uitzending om 22.00 uur, gelijktijdig op de drie publieke netten zal worden getoond en geïnterviewd door een panel, bestaande uit Paul de Leeuw, Sven Kockelman, Jeroen Pauw en Andries Knevel.

Op de TU in Delft wordt nu aan een kastje gewerkt dat anti-onluststraling uitzendt en dat - indien het wordt geplaatst in alle huizen van de Randstad - de bewoners de indruk geeft dat vliegen heel goed is voor het milieu.

De Russische pianist Grigory Sokolov speelt:

Nadat onze fotograaf van dienst zijn prenten vanmorgen had ingeleverd is er ter redactie stevig vergaderd.
Mogen we onze lezers confronteren met deze schokkende foto's?

Stervende zonnebloemen - een schrijnender beeld van de vergankelijkheid is nauwelijks vast te leggen.

Wij publiceren de foto's in de wetenschap dat onze lezers niet behoren tot hen die de ogen gesloten houden voor het soms pijnlijk rauwe aspect van de werkelijkheid waarin wij leven.

De Hoofdredactie

Ik moet er nodig 's uit, bedacht ik me gisteren, weg uit dat bedompte redactielokaal, het land in, 'iets meemaken' en er verslag over uitbrengen.

Waar zou ik heengaan? Als elke plek in Nederland in aanmerking komt voor een bezoek, is het land plotseling erg groot.
Ik besloot de Methode Bril te volgen.
Volkskrantcolumnist Martin Bril begeeft zich regelmatig naar 'zomaar een plek' in het land, die hij vervolgens nauwgezet beschrijft. Een straat, een rotonde, een gehucht - Bril maakt van de meest onaanzienlijke, gewone plek een columnistisch hoogstandje.

Onlangs was ik nog aangenaam getroffen door zijn beschrijving van Goor, een plaatsje in Twente (lees 'm even via de link hieronder).

Een karakteristieke Brilalinea:

'In Goor is niets.'

Bril treft in Goor een reusachtig leeg plein aan, omzoomd door een gigantisch gemeentehuis, een supermarkt en een evenementencentrum. En er staat een viskraam, die gedreven wordt door de gebroeders Verdriet. Bril eet een broodje garnalen gezeten op een van de moderne bankjes langs het immense plein.

Dat wilde ik ook zien: een plaats waar 'niets is'.
Bril had ook geen boetiekjes, galerietjes en pittoreske pandjes kunnen ontdekken. Goor moest een oase van rust zijn te midden van alle stadjes en dorpen die teveel van hetzelfde hebben.
Ik zou daar wel willen wonen, in een stadje van niets waar niets is.

Anderhalf uur later reed ik Goor binnen. Ik vond met moeite plaats voor mijn auto op een immense parkeerplaats.
Ik vroeg een voorbijganger naar het Grote Plein van Goor. 'Daar staat u op', zei de vriendelijke Gorenaar.

Waarom heeft Goor zo'n enorm plein?, vraagt Bril zich in zijn column af - 'het is zo groot dat alle 13.000 Gorenaren er met gemak op kunnen zitten'.
Ik weet nu het antwoord op die vraag: alle Gorenaren kunnen er met gemak hun auto kwijt.
Bezocht Bril Goor op een donderdagmiddag, als de vrijdagmarkt nog moet worden opgebouwd en het verboden is te parkeren op het Grote Plein?

Ik had me zo verheugd op een broodje garnalen van de gebroeders Verdriet, maar hun zaak bleek gesloten.

Toen ik de gang onder het ultramoderne stadhuis door was gelopen, kwam ik op een veel kleiner pleintje uit, waar het wemelde van de boetiekjes en galerietjes, een terrasje en een Bruna. Goor heeft zelfs een Blokker en een Scapino.

De wens is de vader van de gedachte. Ik denk dat Martin Bril dolgraag de ultieme nietsplek in Nederland zou willen vinden, een plek die niets is en niets heeft.
Maar die bestaat niet. In Goor is niet veel, maar niet niets.

Terug in het redactielokaal leer ik uit de Wikipedia dat Goor de geboorteplaats is van Rutger Kopland, Bert Haanstra en Tommy Wieringa. Ook geen namen van niets.

De Week van de Week Zonder Naam

Het lijkt erop alsof ik een stokpaard heb gevonden, waarmee ik een dagelijks ritje kan maken.
Ja, het is waar: de invloed die orthodox-Christelijken op de samenleving proberen te ver(her)overen gaat me meer en meer bezighouden.
Als je erop gespitst bent, kom je die pogingen steeds vaker tegen.

Zo luister ik vanmorgen in de auto naar Radio 1 en val in een gesprek tussen een Vlaamse en een Nederlandse politicus over het voorstel tot het verbieden van creationisme als wetenschappelijke lesstof op de scholen, dat vandaag in de Raad van Europa wordt behandeld.
Ik herken de stem van de interviewer: Tijs van den Brink. Ah! De EO dus.

'Het creationisme is een geloofskwestie en moet uitsluitend behandeld worden in de godsdienstlessen', betoogt Paul Wille, senator voor de Vlaamse Partij Open VLD.

'Alsof Europa daarover gaat,' schampert de CDA-politicus Pieter Omtzicht, 'is dat creationisme nu zo'n belangrijk onderwerp?'

'Jazeker,' antwoordt Wille, 'in veel landen gaat zo'n religieus denkbeeld op vele scholen als wetenschappelijk vak onderwezen worden. Ook in uw land heeft uw minister Van der Hoeven er een rel mee veroorzaakt.'

'Wat stelde die rel nu voor?', vraagt Tijs van den Brink en hij geeft zelf het antwoord: 'Minister Van der Hoeven (toentertijd minister van Onderwijs) heeft alleen maar een boek over Intelligent Design in ontvangst genomen.'

Ook CDA-kamerlid Omtzicht troeft de Vlaamse politicus op dezelfde manier af. 'Ze heeft alleen een boek in ontvangst genomen.'

'Smiechten!,' roep ik hardop in de auto, 'hebben jullie dat argument van tevoren samen afgesproken? Weglaten is een vorm van liegen, heren!'

Want hoe zat het ook alweer? Minister Van der Hoeven nam in 2005 een boek over Intelligent Design in ontvangst en schreef in haar weblog: "Als we erin slagen om wetenschappers van verschillende geloofsrichtingen met elkaar te verbinden, kan het [Intelligent Design] uiteindelijk misschien zelfs wel worden toegepast op scholen en in lessen."

En daar kwam een fikse rel uit voort, met diverse Kamervragen.

Ik heb er al eerder voor gepleit: de nieuwszender Radio 1 zou om de vijf minuten moeten aangeven welke omroepgemachtigde aan het uitzenden is.
En als de EO aan de beurt is, haal ik mijn stokpaard van stal.

'Na drie uur wachten in de rij, kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. Toen was ik aan de beurt en hij legde even zijn hand op mijn schouder en het was alsof er een stroomstoot naar mijn pijnlijke voeten liep. Ik kreeg een gesigneerd boek en ik liep als een veertje zo licht naar de uitgang.'

Loes de Bie, in Bill

Dat is nog een hele toer: veertien blote mensen zo op de foto zetten dat niemand er aanstoot aan kan nemen. Gelukkig dragen de meeste vrouwen lang haar.

Een publiciteitsfoto voor de musical Hair anno 2007.

'DEN HAAG - Soapacteurs moeten bij zichzelf te rade gaan of zij de jeugd niet een verkeerd beeld over seksualiteit geven.
Nederlandse tv-series zijn vergeven van de seksueel getinte scènes en toespelingen en schetsen zo een beeld dat niets met de werkelijkheid van doen heeft. Dat zegt ChristenUnie-fractievoorzitter Arie Slob.' (AD, vandaag)

Een politicus spreekt zich uit over de inhoud van tv-programma's en doet daarbij een beroep op 'de werkelijkheid'.
Welke werkelijkheid?
De werkelijkheid van Arie Slob?

Slob behoort tot de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt. Zijn werkelijkheid staat nauwkeurig omschreven in de Bijbel.
Zo is Slob ervan overtuigd dat de vrouw is geschapen uit de rib van een man. Om maar te zwijgen van Slobs Bijbelse opvattingen over de rol van de vrouw in het ambt en het huwelijk.

Ik kijk niet naar de door Slob gewraakte soaps, maar de daarin getoonde 'seksueel getinte scènes' lijken me ongezien meer met de 'echte' werkelijkheid te maken hebben dan met de werkelijkheid volgens Arie Slob.

Je telefoon gaat, je neemt op (schakelt in), maar niemand meldt zich.
Je hoort krakende, schuivende geluiden. Er komt regelmaat en ritme in de geluiden. Loopritme, voetstappen.
En je weet: in een zak of tas heeft een mobiele telefoon uit zichzelf jouw nummer gekozen.

Wat doe je? Schakel je uit, omdat je met iemand in contact staat, die niet heeft gekozen voor contact met jou?

Als de omgeving het toelaat, schreeuw ik tweemaal 'Hallo!'. Ik fluit zelfs een paar keer.

Daarna druk ik de telefoon in mijn oor, want ik wil niets van dit hoorspel missen. Je hoort een auto toeteren. Onverstaanbare stemmen. (De kwaliteit van de mobiele microfoons moet sterk verbeterd worden.)

Met wie loop ik mee? Het moet een bekende zijn die jouw nummer in zijn telefoongeheugen heeft staan.
Na twee minuten onduidelijke geluiden breekt de indiscretie me op en roep ik nog eens 'Hallo!' en fluit ik nog een keer.

Na vijf minuten clandestien luisteren, schakel ik uit. Niets saillants gehoord.
Ik voel me toch betrapt. Ik heb heb een goede bekende afgeluisterd. Ik deed iets wat 'niet netjes' is.

Ook voor de beveiliging van Ayaan Hirsi Ali kunnen we de NAVO misschien vragen twee Nepalese Gurkha's beschikbaar te stellen.

De belevenissen van Coby, de invalhulpuitzendkracht, waren eerder op Bieslog te zien via de RealPlayer en de iPodVideo, vanaf vandaag verschijnen de acht delen ook op You Tube, waarmee ze bereikbaar worden voor een nieuw publiek.

In deel 1 laat Coby zien welke kwaliteitszorg zij kan aanbieden in de haar per cliënt toegemeten tijd van 21 minuten.

Coby doet wat ze kan, maar het lijkt erop dat zij zelf ook wel wat zorg kan gebruiken.

M.m.v. Annet Malherbe als Coby
Grime: Arjen van der Grijn
Draaiboek en regie: Wim de Bie
Camera: Erik Zuyderhoff
Geluid: Alex Booy

Als binnenkort duizenden thuiszorgers worden ontslagen en in een diep gat vallen, heeft de zorg er een probleem bij: de thuiszorgthuiszorg.

Veel gemeenten denken dit probleem op te lossen met de goedkoopste maatregel: thuiszorg voor thuiszorgers wordt overgeheveld van de thuiszorginstellingen naar de plantsoenendienst.

(Hulp in de huishouding kan bijvoorbeeld een stuk sneller met behulp van een bladblazer.)