Vanaf het moment waarop hij het bericht las, werd het onrustig in zijn hoofd. Hij is er de afgelopen nacht zelfs om drie uur wakker van geschrokken. Zonder licht te maken is hij aan het raam gaan staan. Wat branden er veel lichten! De lantaarnpaal bij het bushokje, de in de wind zwaaiende lampen boven het kruispunt, de verlichte galerijen van het flatgebouw aan de overkant, de vitrines met huizenplaatjes van de makelaar op de hoek - meneer Foppe nam aan dat je, als je zo gek zou zijn, midden op straat de krant kon lezen.

Nu zit hij met de ochtendkoffie van elf uur in de leunstoel te bedenken wat hij in hemelsnaam moet doen, morgenavond, vijf voor acht. Op de hele wereld gaat dan gedurende vijf minuten het licht uit, als het aan 'de milieu-organisaties' ligt, die willen dat 'iedereen zich bewust wordt van de klimaatverandering'.
'Ik bén me bewust van de klimaatverandering,' denkt meneer Foppe, 'maar moet ik dat nou aan de buren laten zien? En heel belangrijk: wat vinden de buren er zelf van?'

Misschien vinden ze hem een grote aansteller als hij als enige van de hele flat vijf minuten in het donker gaat zitten. 'Die meneer Foppe is er zo een die precies weet wat goed voor ons is. Straks krijgen we een hele avond in de week geen stroom. Weer zo'n ideetje van die meneer van nummero acht.'
Als meneer Foppe de ogen sluit, hoort hij glasgerinkel.

Maar als iedereen wèl meedoet en alleen zijn flat straalt als een ster in het donker, dan komen ze ongetwijfeld aan zijn deur om te schreeuwen: 'Lichten uit, Foppe!'
Meneer Foppe krijgt een lumineus idee. Als hij nu eens om vijf voor acht aan het raam gaat kijken wat de mensen doen: lichten allemaal uit, of allemaal aan? In die paar seconden kan hij een beslissing nemen. Hij is een fractie te laat, maar dat zullen ze toch wel door de vingers zien?

Het is nu kwart over elf - nog tweeëndertig uur en veertig minuten proberen rustig te blijven.