Het grote voordeel van het schrijven van een column op internet is, dat de columnist geen enkele rekening hoeft te houden met de lengte van zijn stukje.
Als hij een onderwerp in twee zinnen kan behandelen, is dat vaak net zo effectief als in een éénkolommer ter lengte van een hele pagina.

Maar de krantencolumnist is gebonden aan zijn contractueel overeengekomen hoeveelheid van 250, 500 of 750 woorden. Je kunt in een krantencolumn precies het punt aanwijzen waarop de schrijver klaar is met zijn onderwerp, maar, helaas, nog tien zinnen moet doorzwoegen naar het verlossende einde.

Zo is Trouwcolumnist Ephimenco op de helft van zijn column van vandaag, klaar met het wassen van mijn oren.
Om zijn column vol te krijgen, gaat hij vervolgens omstandig uitleggen dat hij van het onderwerp dat hij zojuist behandelde, niets weet en ook niet van plan is zich erin te verdiepen.

Een ander voordeel van het schrijven voor internet is, dat je bij het citeren van andermans werk niet behoeft te volstaan met vage citaten - ?het ging, geloof ik, om...? - maar direct naar het werk kan doorverwijzen.
Zo kan iedereen die met eigen ogen wil zien hoe slordig en onvolledig Ephimenco citeert, mijn column uit het NPS/VARA/VPRO-programma Buitenhof nalezen of opnieuw bekijken (zie Bieslog, zondag 26 juni j.l.).

Is het een grof schandaal dat een columnist van een kwaliteitskrant er zo met zijn pet naar gooit?
Nee, hoor, ik ben het dédain waarmee doorgaans over televisie en de publieke omroep wordt geschreven al heel lang gewend.

En toch...
Mocht de (buitenlandse) eigenaar van het dagblad Trouw, wegens aanhoudende verliezen, op een kwade dag besluiten de exploitatie van de krant te staken, dan zal ik niet aarzelen in het openbaar protest aan te tekenen tegen deze aanslag op het vrije woord en de pluriformiteit van de journalistiek, om maar ?s een paar solide oneliners te gebruiken.

Ook domme, vooringenomen, oninteressante columnisten hebben recht op hun plaatsje in de krant.