Dat ik niet van spelletjes hou, heb ik nu zo vaak en breeduit geëtaleerd, dat het verdacht veel op koketteren gaat lijken.
Het is een interessant imago. Als spelletjeshater wek je de suggestie dat jij je tijd niet vermorst en meer te doen hebt dan de tijd doden met kaarten, schaken, of kruiswoordpuzzelen.
(Terwijl ik een groot deel van mijn tijd verlummel met nietsdoen en nietdenken.)

Toen ik onlangs in gezelschap weer ?s mijn neus ophaalde voor een spelletje Flakflooien (?Nee, bedankt, ik hou niet van spelletjes!?) werd ik door een oude kennis mooi schaakmat gezet.
?O nee? En ik dacht dat jij zo gek was van dat ronde ding... kom, hoe heette die ook alweer. Het was iets met kleurtjes en geluiden en jij vond dat we dat allemaal moesten spelen....?
?Ik? Gek met een spelletje? Bestaat niet!?, wist ik zeker.
?Nou en of! Op elk feestje had je het bij je en we moesten er allemaal aan!?
De vrouw van de goede vriend deed haar duit in het zakje.
?Het was een discoachtig spel, met flitsen en geluiden.... om gek van te worden.?
Ik bleef ontkennen en het gesprek verliep gelukkig naar een ander onderwerp.

Pas vanmorgen schoot het me te binnen..
Die ronde schijf met die vier kleurtjes...
Wanneer was het? 1978? Een uiterst hip, uit Amerika overgewaaid spel. Misschien wel het eerste elektronische (soort van) playstation.
Ja, het was waar, hoe kon ik het vergeten zijn - een Amerikaanse vriend had zo?n doos opgestuurd. Het spel werd het eerst gesignaleerd in Club 54 in New York. (Dat zei ik er altijd bij als ik het demonstreerde.)
En ja het was waar - als ik op een feestje was uitgenodigd, nam ik het mee. Groot succes. Dacht ik. Iedereen wilde die vliegende schotel wel een keer in handen hebben.

Was het echt een spel ?om gek van te worden??
De schijf was ingedeeld in vier kleurvlakken. Bij elke kleur hoorde een bepaalde blieptoon. Als een spelronde begon, lichtten de kleurvlakken ?at random? op met bijbehorend gebliep, waarna de speler dat patroon exact moest herhalen, door in de goede volgorde op de kleurvlakken te drukken.
De moeilijkheidsgraad liep snel op. Driemaal geel, eenmaal rood, tweemaal blauw en viermaal groen, met hoge snelheid en veel gepiep - druk dat maar ?s na. Het was een zeer moderne variant van Memory.

En toen pas schoot de naam me te binnen: Simon.

Waar is mijn Simon gebleven? Uitgeleend? Is iemand er op een feestje ?per ongeluk? op gaan zitten?
Wat zou ik graag nog ?s met mijn Simon spelen. In mijn eentje, als niemand het ziet, zodat mijn imago van spelletjeshater niet wordt beschadigd.
En als training van mijn geheugen zou het ook niet slecht zijn.