?s Avonds rond de klok van halftwaalf verlaat hij het huis via zijn eigen deurtje om de hort op te gaan. Geen idee hoever zijn terrein (jachtgebied) zich uitstrekt, maar sinds ik hem op een middag vele straten verder per ongeluk tegenkwam, weet ik dat het ver is.

Hij is een paar jaar geleden aan komen lopen en nooit meer weggegaan. Gerrit is van jongs af aan gewend zelf besluiten te nemen. Je hoeft hem niets te vertellen. Dat heb ik ook niet gedaan - heb hem nooit bestraffend toegesproken of iets geleerd. Hem hoeft niets geleerd. Gerrit is af.

Het gaat ver, geef ik toe, maar ik behandel Gerrit als een soort heilig dier. Hoe hij zich ook gedraagt, ik pas me aan. Als ik naar bed ga en hij ligt op mijn plaats, dan plooi ik me zo goed en kwaad als het gaat om hem heen. Ik verschuif hem niet, hij zou eens kwaad kunnen worden, het pand verlaten en nooit weerom komen.

Tot nu toe komt hij altijd terug van zijn nachtelijke strooptochten.

Het ontzagwekkende gebeurt op een bepaald moment, middenin de nacht. Wat is het signaal dat Gerrit in de kop krijgt en hem doet besluiten naar huis te gaan?

Hij baant zich een weg door plantsoenen en achtertuinen, steekt nachtelijke straten en pleinen over, klimt over de schutting, bereikt zijn deurtje in het huis - als hij een muis heeft meegebracht, deponeert hij die buit na binnenkomst op de keldervloer - gaat de trap op, springt op bed en geeft mij met zijn neus een duwtje tegen de wang. Het is dan halfdrie in de nacht.

Ik word wakker van het gekriebel van zijn snorharen, begroet hem met een onnozel ?Zo Gerrit, ben je daar??, waarna hij zijn lange, uitheemse poten half over me heen uitstrekt en vrijwel onmiddellijk in een diepe slaap valt.