Bij de periodieke zolderschoning komen ze weer te voorschijn, dozen vol cassettebandjes. Voorbespeelde, variërend van de Eagles tot Ezra Pound Reading en eigen opnamen, radio-uitzendingen, kirrende baby?s, chaotische verjaardagsfeestjes.

Ga je de interessantste en dierbaarste nog ?s overzetten op CD, zoals je al lang van plan bent? Ach welnee, komt er niet van. Maar weggooien kan ook niet. Dus gaan ze terug in de doos, in de kast, tot ziens.

Op veel audiotorens zijn ze al niet meer af te spelen. Het medium verdwijnt.

Ik vond op internet één schimmig fotootje van het wonder uit 1963: de Philips cassetterecorder. Klein (kon mee in de vakantiebagage), handig (simpele eenknopsbediening) en als je ook nog een Kodak 8mm filmcameraatje bij je had, was je audio-visueel zeer bij de tijd.

Enkele cassettes in mijn doos hebben een beschreven inhoud, maar de inkt is aan het verbleken. Krekels in Zuid-Frankrijk, een half uur stilte op Ibiza (1969), kleinkinderen doen iets leuks op de 65e verjaardag van mijn moeder, een radio-uitzending van Michiel de Ruyter.

Volgende zomer? Er een week voor uit trekken?
Ja, hoor. Doe de doos nou maar weer dicht.