De eerste zinnen van dit stukje komen buitengewoon stoerdoenerig over - het zij zo, het is de waarheid.

Op een dag in 1979 liep ik door de straten van Chicago.
Ik had nog een paar uur de tijd voor we naar het vliegveld zouden vertrekken. Dan zou onze tournee door de VS en Canada erop zitten. (Van Kooten en ik hadden enkele weken rondgetoerd met het Nederlands Blazers Ensemble).

Vanuit het hotel liep ik zomaar wat doelloos rond, me onderweg nog één keer in de armen knijpend om zeker te weten dat ik toch echt in Amerika was.

Ik had me niet op een stadskaart georiënteerd en ik kwam in een kennelijk zwarte wijk terecht. Voor een bioscoop stond een rijtje mensen - en ja, berekende ik, er was genoeg tijd, dus ik wilde op de valreep ook nog een Amerikaanse bioscoop van binnen zien.

Zo woonde ik een gefilmde voorstelling bij van de stand-upcomedian Richard Pryor.
En het was of ik een live voorstelling op het toneel bijwoonde, in plaats van op het witte doek. De reacties in de zaal ben ik nooit vergeten. Zelden heb ik zo?n meelevend publiek meegemaakt.
Niet alleen werd er hard gelachen en geestdriftig geklapt - af en toe stonden er mensen vanuit hun stoelen op om luidkeels commentaar te geven op Pryors optreden. Het ?Yeah man! You?re right!? was niet van de lucht.

Nooit eerder had ik een komiek bezig gezien die zo ver ging in zijn teksten, vol seksuele grappen en bijtende commentaren op het blanke deel van de Amerikaanse samenleving.
Het was een belevenis.

Terug in het hotel, waar ik ons gezelschap enthousiast vertelde over mijn bioscoopervaring, keek een enkele VS-kenner mij bezorgd aan.
Of ik mij wel veilig had gevoeld in een uitsluitend zwarte omgeving. ?Ben je in die-en-die-wijk geweest? Goh, dat zou ik niet durven.?

Nee, antwoordde ik verbaasd, als enige blanke in de zaal had ik geen enkel ?verkeerd signaal? opgevangen. Integendeel: ik voelde me te midden van de lachende mensen uitstekend op mijn gemak.