Het is een zwaar koperen gewicht en ik bewaar het al tientallen jaren.
En ik denk zeker te weten waarvoor het ooit is gebruikt.

Dit stuk metaal was het belangrijkste onderdeel van een door mijn vader zelfgemaakte beveiligingsinstallatie.

Dat zit zo.
Op een ochtend gingen we - mijn vader, moeder en ik - kijken in het huis van de buren. In mijn herinnering zit ik op de arm van mijn moeder. Ik moet dus drie, vier jaar zijn geweest.
Bij de buren was ingebroken.
De gordijnen waren nog dicht, dus zie ik een schaars verlichte kamer voor me.
Op de huiskamertafel stonden de resten van een groot feestmaal, dat de inbrekers die nacht hadden aangericht.

De ontzetting van mijn ouders was groot, vandaar dat mijn beeld van die donkere kamer als luguber en angstaanjagend in mijn geheugen is opgeborgen.
(Door latere verhalen werd er een smerig detail aan toegevoegd (excuses): een van de onverlaten had een grote drol in het midden van de kamer op het vloerkleed gedraaid - schijnt een oude inbrekersgewoonte te zijn.)

Ook uit latere verhalen weet ik, dat mijn moeder op het politiebureau is ontboden om een herkenningsproef te doen. Zij had die middag een paar types door de straat zien lopen, die er zo onguur uitzagen, dat ze speciaal naar het raam was gelopen om ze goed in zich op te nemen.
Of de dieven op haar aanwijzingen zijn gepakt, weet ik niet meer.

Omdat ons straatje eenzaam en van alle kanten toegankelijk te midden van nog onbebouwde landjes lag, bedacht mijn vader een apparaat dat ons moest beveiligen tegen inbraak.
(En als mijn moeder de dieven wel heeft aangewezen, waren mijn ouders doodsbang voor wraak - denk ik nu.)

De constructie kan ik me ook nog herinneren.
Voor de binnenkant van de huiskamerramen was een touw gespannen, waaraan het zware gewicht was bevestigd. Als een inbreker zou binnendringen, schoof het touw van een spijker en viel het koperen gewicht in een op de vloer geschroefde lampfitting, die met elektriciteitsdraad aan een batterij was verbonden.
Het gewicht bracht het contact tot stand en de stroom deed een elders in de kamer opgestelde alarmbel rinkelen.

Iedere avond spande mijn vader het touw voor de ramen en hing hij het gewicht op scherp.
Nooit is er bij ons ingebroken. Nooit is het alarm afgegaan.

Jarenlang heb ik gedacht dat wij van onraad niets te vrezen hadden, omdat de inbrekers werden afgeschrokken door mijn vaders veiligheidsinstallatie.

Dat is natuurlijk onzin, maar ik wil er toch graag in blijven geloven.