Op deze extra zomerse dag had niemand gerekend. Wie kan het zich permitteren op het strand te gaan liggen? Net weer begonnen en nu alweer een vrije dag nemen? Kun je niet maken.

Een enkel verdwaald stel lag op het warme strandzand lekker wat te zoenen.
Op het onderbezette terras zat een oudere man met een glas bier voor zich naar zee te staren. Hij had zich al ?s omgedraaid en mij met een opgestoken hand vriendelijk gegroet. Ik kende hem niet, hij mij wel en dat overkomt me vaker.
Hij was goed gevuld en zeer bruin en hij droeg alleen een kort broekje. Jaloers ben ik op dat soort mannen die het niets (meer) kan schelen en doen waar ze zin in hebben.

Ik was hem vergeten, toen de man alle aandacht op zich vestigde. Er klonk een schreeuw en een slag. Toen ik verschrikt opkeek, lag de man op de grond - hij was met stoel en al achterover geslagen. Eén van de poten van de witte plastic stoel was weggezakt in een gat van het plankier.
?Ik maak een koprol,?zei hij zelf. Een vrouw aan het belendend tafeltje was eerder opgestaan dan ik, hielp de man overeind, maar hij was op eigen kracht weer snel ter been.
Ik zag dat hij vanaf de grond een snelle onderzoekende blik op me had geworpen. Lachte ik om hem?
Nee, ik lachte niet. Een kundige valpartij van beroepskomieken kan op de lachspieren werken, een echte vind ik nooit leuk.

De man kwam bij mijn tafeltje staan.
?Hoe oud ben jij nu??, vroeg hij, ?...twee, ..drie??
?Vijf!?, antwoordde ik.
?Zo!?, zei de man. Ik begreep dat hij bezig was zijn door de val gedeukte ego op te vijzelen.
?Dit is ook niet mis, hè??, zei hij wijzend op zijn bolle buik boven het broekje. En nu zag ik dat een groot rood litteken vanuit het broekje recht over de bruine ballon, tot boven zijn navel liep. Het litteken had de vorm van een visgraat.

?Een kans van één op de drie?, lichtte hij toe, ?ik moet om de paar maanden terugkomen voor controle. Gezond eten. En genieten, hè.?

?Daar is het een goeie dag voor?, zei ik tamelijk schaapachtig. Ik stelde geen diepgaander vragen, want het weer was te mooi voor operatieverhalen. Vond de man ook. Zijn litteken had ervoor gezorgd dat de herinnering aan zijn hulpeloze val was uitgepoetst. Hij ging terug naar zijn tafel, pootte de stoel zorgvuldig op het plankier en bleef het komende uur naar zee staren.

Zou hij van de winter zijn overhemd wel eens moeten openknopen om het litteken in de strijd te werpen?

Bij het weggaan liep ik dicht achter hem langs en zei: ?Het beste!? Hij gaf een snelle, terloopse handdruk, maar wel stevig.
?Hou je haaks, hè?, zei hij.