Voor vanavond heb ik in de Timer voor opname klaargezet: Bande à Part, een vroege Jean-Luc Godard, die op TV5 van halfelf tot twaalf wordt uitgezonden. En Catch-22 van Mike Nichols, op BBC2, vannacht van kwart over een tot bij half vier.

Vanaf morgen heb ik dan eenentwintig speelfilms in voorraad, terwijl er plaats is voor honderdvijftig.

Sinds twee weken heb ik ?m in huis: een DVD-harddiscrecorder van 250 GigaByte.
Dit is tv-kijken in de 21e eeuw, geheel onafhankelijk van het dictaat van de Hilversumse programmering.
Als ik op woensdag de Gids in huis heb, zoek ik voor een paar dagen de programma?s uit die ik wil hebben, tik de ShowView-nummers in en mijn recorder doet de rest.

Ik kan 325 uur televisie opslaan! Ja?
Is dat gek? Dacht ik wel.

En kom me niet aan met die overbekende vraag:
?En waar haal je in hemelsnaam de tijd vandaan die opgenomen programma?s af te kijken??

Uiteraard kun je al die uren niet afkijken. Daar is een harddiscrecorder niet voor. Het is een medium waarmee je tv kunt verzamelen.

Als je hebt besloten dat het volstrekt onnodig en ongewenst is alles af te kijken, geniet je zoveel meer van de fenomenale techniek.

Ik klik vrijwel dagelijks de Titellijst op en inspecteer wat ik allemaal heb verzameld en herschik mijn voorraad.

?Hee, American Psycho - heb ik die ook opgenomen? Maar die heb ik al tweemaal gezien. Laat toch maar staan, misschien wil iemand er ooit een DVD-tje van. Deze Andere Tijden heb ik al via internet gezien, die kan eraf. Delete en... weg.
Ach, ik heb al twee films van Mike Leigh, zou ik een verzameling van kunnen aanleggen en deze... een Japanse en een Egyptische film, ken ik niet, zijn latertjes op Nederland 3 geweest. Ook maar laten staan...?

Ik ga voorlopig door tot ik een uitgewogen lijst van honderd mooiste speelfilms en honderd allerbeste documentaires kan oproepen.

Met de harddiscrecorder heb ik eindelijk een hobby in huis gehaald.